Het verkeer naar Kathmandu verliep druk en chaotisch. We waren getuige van toch een drietal ongevallen. Een gekantelde vrachtwagen,bus en auto. En toch, onrustig werden we daar niet van.  Dit effect heeft Nepal blijkbaar op een mens. Nooit opjagen, alles komt goed...

Het was uiteindelijk 18 u toen we in ons hotel arriveerden. Indira en Albert kwamen ons onmiddellijk opzoeken. Het weerzien was als vanouds hartelijk. We kregen het voorstel om samen met twee jonge meisjes, die morgen dezelfde trek zouden aanvatten, uit eten  te gaan en onze ervaringen wat met hen te delen. Het lijkt wel alsof we echte ervaren nepalrezigers aan het worden zijn . De avond was best gezellig, het eten heel lekker en vooral een kamer zoals we het op gebied van comfort niet meer gewoon waren.

Pimba en Passang waren heel vlug vertrokkenen we hadden het gevoel niet op een behoorlijke manier afscheid van hen te kunnen nemen. Gelukkig kwam Passang ’s anderdaags nog op het bureau langs om zijn zaken af te handelen zodat we daar nog een laatste keer met hem konden afspreken.

In het bericht zul je wel gelezen hebben hoezeer dit bezoek ons heeft aangegrepen en hoe mooi het project op zich is. Kinderen die anders wellicht geen enkele vorm van onderwijs zouden genieten krijgen hier mede ondersteund door het voedselproject dagelijks hun lessen. De kinderen zijn heel lief, dankbaar en gedisciplineerd. Zoals in vorig berichtjes vermeld werden we er op het gênante af ontvangen als koningen. Door onze donatie is het project een hele periode gegarandeerd. De school krijgt niet direct het geld ter beschikking, maar met het geld worden de ingrediënten voor de maaltijden aangekocht. Bij ons bezoek kocht Indira onderweg een grote lading niet bederfbare voeding om ter plaatste af te geven. Die manier van werken garandeert dat het geld wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is.   

We realiseren ons heel goed dat dit uiteindelijk maar een druppel op een hete plaat is. Niettemin lenigt het de nood voor een vijftigtal kinderen.

De voorbije weken heb ik mij suf gedacht hoe de dingen hier structuureel zouden kunnen veranderen. Ook na ons derde bezoek aan Nepal heb ik nog altijd te weinig inzicht in de politiek, de problemen  en de ingewikkelde organisatie van deze maatschappij.

Als leek in de materie denk ik dat er een onafhankelijkheid op gebied van energievoorziening zou moeten komen. De natuur geeft hiervoor wel degelijk mogelijkheden. Met voldoende waterkrachtcentrales en zonne-energie denk ik dat dit realiseerbaar is. Ikheb er tijdens de trekking naar mijn gevoel te weinig gezien en als die er al waren , werden ze dan nog beheerd door de Chinezen.  Dit vraagt natuurlijk investeringen en een beleid met visie en verantwoordelijkheidszin. Hier wringt echter het schoentje. De "goverment" lijkt zijn eigen bevolking in de steek te laten. Van de massale giften na de aardbeving in 2015 hoor je de mensen steevast zeggen dat ze geen hulp gezien hebben van de overheid. Om de haverklap zijn er ook verkiezingen met telkens weer veel beloften maar met telkens ook weer regeringen  die in hetzelfde bedje ziek zijn. En het westen ? Die reageren niet vanwege geen benfits. Zo blijft alles bij het oude en is Nepal de speelbal tussen China en India die  enkel gehinderd door de Himalaya het land niet weten in te palmen. (Remember de energie boycot in 2015). Energie onafhankelijkheid lijkt me dus een noodzaak. Ook een betere ontsluiting van het land zou hen mijn inziens kunnen vooruithelpen. Nu is Nepal nagenoeg enkel bereikbaar via de beperkte luchthaven van Kathmandu.   Ook dit  zou natuurlijk enorme investeringen 

 vergen...

Zo blijf ik maar denken maar ben ik in de eerste plaats erg blij dat we op ons niveau een aantal kinderen toch een klein beetje vooruit hebben geholpen....

Deze morgen zijn Hilde en ik nog samen buitenshuis gaan ontbijten in "Violetta" in Menen.  Als wilden we ons nog een laatste keer in de westerse luxe wentelen... (Violetta is trouwens een aanrader voor de liefhebbers)

Vanavond nog een familiefeest (oma trakteert☺) en morgen nog  een beetje sporten en we zijn er helemaal klaar voor.

Nepal here we come!

Het is bijna weer zover.  Straks , op 9 oktober 2017 om precies te zijn, vertrekken wij opnieuw richting Nepal.  Dit keer staat de redelijk pittige Manaslutrek op het programma.

Momenteel zijn wij volop bezig met de fysieke voorbereiding.  Hilde combineert het wandelen, fietsen en lopen.  Ik doe precies hetzelfde maar in een enigszins  andere verhouding.  Ik ben ervan overtuigd dat we er beiden geraken.

Toen de medewerkers van mijn afdeling in WZC De Pottelberg hoorden dat wij opnieuw naar Nepal zouden gaan, zijn zij reeds eind vorig jaar in actie geschoten en zetten zij een uiterst succesvolle koekjesverkoop op getouw ten voordele van Nepal.  Ik had reeds contact met "Himalayan Care Hands" en de opbrengst zou naar de door de aardbeving verwoeste school in Thali gaan.  Ook bij onze vorige steunactie ging een deel van de opbrengst naar dit schooltje.  De heropbouw is al een stuk gevorderd.  Er lopen kinderen school uit de allerlaagste kasten van Nepal.  Dit betekent dat zij zeer arm zijn en vaak zonder eten en gerief naar school gaan.  Voor deze kinderen is er een project lopende waarbij men hen ' s middags probeert een volwaardige maaltijd aan te bieden.  Naar verluidt kan men voor iedere gift van 100 euro  dit project 1 maand operationeel houden.

Met enige trots maar vooral dankbaarheid naar mijn team toe kan ik melden dat onze koekjesverkoop 1800 euro heeft opgebracht.  Dit betekent dat het project voor nagenoeg anderhalf jaar gegarandeerd is. 

Het geeft bijzonder veel voldoening op die manier naar Nepal te kunnen trekken.  We hopen dat we de school kunnen bezoeken en wat foto''s op deze blog kunnen plaatsen.  Dit zal wel afhangen van hoe vlot onze trekking verloopt.  Dit is altijd moeilijk te voorspellen.  Weersomstandigheden, natuurfenomenen, hoogteziekte,...Je hebt het niet altijd in de hand.

Voor zover de WIFI het toelaat proberen wij jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren.

Tot weldra