Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
11-08-2015
Dag 72 Palas de Rei / Arzua 27 km
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Volgens 'maps.me' lag de dichtstbijzijnde bakker op 500m, deze bleek gesloten te zijn. Dan maar wat verder naar de Lidl voor een ongezond ontbijt van chocolade broodjes en voor de lunch keizerbroodjes met salami stokjes. Eenmaal de juist weg gevonden te hebben om Revin te verlaten, begonnen we aan een tocht met veel klimwerk. Dit zijn nog maar de Franse Ardenne, wat gaan die Pyreneeën geven? Het was pittig, zeker omdat het boven de 30* was. Eenmaal in Rocroi aangekomen bleek dat de gereserveerde slaapplaats gesloten te zijn. Ze waren blijkbaar onze komst vergeten. We konden terecht in de Gemeenteherberg. Een kleine gite voor 7 personen bestaande uit 2 slaapkamers met elk een batkamer en een keuken. Er sliep hier nog een man uit Brussel, Marc of Mark. Een altviolist bij de Munt schouwburg te Brussel. Hij heeft twee volwassen zonen en stapt van Namen tot Reims. Onderweg naar de Carrefour op zoek naar avondeten, en eigenlijk ook op zoek naar de Carrefour, kwamen we een dame tegen die zo vriendelijk was om met ons mee te stappen tot de winkel. Ze wou de Camino samen met haar man stappen, omdat die ook van stappen hield, maar die is het afgelopen jaar gestorven. Ze wenste ons nog een behouden reis. We aten lekkere paella, babbelden met Marc/Mark, wasten wat kledij uit en gingen slapen. Het slapen viel mee als Lotte zich maar niet te veel omdraaide in het stapelbed.
Na het ontbijt afscheid genomen van Henk en Marieke. We hoopten ze nog eens tegen te komen in Rocroi, want die dag liepen we verschillende routen. De man aan de receptie vertelde ons dat er een trein reed naar Fumay, het dichtste punt tegen Rocroi met openbaar vervoer. Het bleek een vervangende bus te zijn wegens werken aan de sporen. Aangekomen in Fumay hadden we lunch gekocht in de Aldi en picknickte we in de schaduw. Om 14u begonnen we eindelijk weer wat kilometers te maken. Het werd een tocht langs een drukke weg , eigenlijk veel te gevaarlijk. Lotte vond het wel avontuurlijk terwijl ik bij elke iets te dichte auto haar aanmaande om in de berm te gaan staan om zo kranten koppen te vermijden. Lotte zei: "Waarom zien moeders altijd krantenkoppen als iets leuk wordt." Ze droeg de hele dag mijn zware rugzak, dat kind is sterk. We arriveerde in Revin en hadden nog geen slaapplaats. Het enige hotel bleek al jaren dicht te zijn. Uiteindelijk belandde we in een leegstaand - vuil - gebouw naast de pastorie. De bovenverdieping, waar we konden slapen, deed vroeger dienst als catechese lokaal. We hadden beneden licht, een wc en lavabo, boven was er geen licht. Lotte ging meteen met het meubilair aan de slag om volgens haar 'artistieke' foto's te nemen. Ik knutselde met de zetelkussens een bed. Met onze slaapzakken en matje kwam een king size bed aardig in de buurt. Daar schuin over was een brasserie 'La Bonne Source' waar we spaghetti aten en extra water kochten. Toen we terug naar ons groot huis keerden overviel ons de angst toch een beetje. Ik voor de muizen, die we eventueel gingen ontmoeten. Lotte voor de spoken en geesten. Het heeft toch iets griezelig een oud, groot, stoffig huis te betreden waar amper tot geen licht was. Lotte haalde al snel het zakmes boven om zich veiliger te voelen. Het argument van mij dat je meestal met je eigen wapen/mes wordt vermoord kon niet baten. We lazen nog een uurtje in de gang waar licht was om dan gewapend met het zakmes naar onze zolderkamer te begeven. We lieten het licht aan beneden. Toen Lotte rond 3u 's nachts me wekte om naar het toilet te gaan merkten we dat het licht uit was. Iemand had het dus uitgedaan, gelukkig waren we te moe om ons daar over druk te maken. Ik moet wel zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest dat het ochtendlicht me wekte. Alles zag er minder griezelig uit. We bedankten de meneer ernaast voor de nacht en gingen op pad.
We werden al vlug gewekt door mensen die stonden aan te schuiven voor een kajak trip net voor ons hotel. Stappen zat er vandaag nog niet in, op het terras wist de ober ons te vertellen dat er aan de overkant van de Maas een bus reed naar Givet. We hadden geluk, het was zondag en er reed een bus binnen het half uur. Gelukkig was er een vriendelijke medereiziger die ons 50 cent gaf om ticketjes te kopen want de bus nam geen biljet van 50 euro aan. Zo stonden we reeds op 14u voor ons hotel en konden zo vroeg inchecken. Het gaf me maar een slecht gevoel helemaal niet gestapt te hebben, maar het kon niet anders. We lagen een tijdje op bed met de ramen open, toen ik een bekende stem beneden hoorde. Het was Nederlandse koppel, Henk en Marieke. Ze stonden voor de deur, de receptie was dicht en ze zochten nog een slaapplaats. Het was tof ze terug te zien! Die avond stapten Lotte en ik richting dorp om nog snel iets te eten. Ik nam alweer een biefstuk met bearnaise saus, wanneer ik terug ben kan ik dan Het Laatste Nieuws contacteren om in hun weekend editie een vergelijkende studie te plaatsen over dit gerecht. Morgen pas ontbijt om 9u, want we lopen slechts de helft van de kilometers om de enkel nog te sparen.
Deze ochtend voelde ik al meteen dat stappen niet aan de orde was met dat olifantenpootje. Als alternatief werd het de trein tot Dinant. Een paar dagen minder stappen om de enkel rust te geven. Het gaf een slecht gevoel niet kunnen stappen. Meteen na aankomst naar de apotheek om Voltaren en een zwachtel. Daarna op het terras ernaast om ijs op te leggen. Dan op een slakkengangetje richting infokantoor om een stempel. Het werd een terrasjesdag. De omgeving was prachtig. Na wat pijnstillers en zalf kon ik weer wat stappen om langs de Maas richting hotel te gaan. Onderweg werden we meermaals aangesproken. Een man, ik schat hem rond de 30 met lange haren en een ronde gekleurde spiegelbril met hond vroeg of hij kon helpen omdat hij zag dat ik mankte. Hij was van Aalst hier verzeild geraakt en er blijven hangen. Bij dat blijven hangen had ik mijn bedenkingen. Hij zat daar met een legerrugzak en een hond. Heel vriendelijke man. Het was een warme avond dus gingen we eten richting stad aan de Maas. Op onze wandeling werden we aangesproken door een man en een vrouw, ze waren ontroerd met het feit dat we pelgrims waren. Zij kwam van Antwerpen en hij van Gent. Die avond hebben we nog een bizarre erotische film gezien op canvas.
Het was een gezin met vier volwassen kinderen en vier kleinkinderen. De man werkt voor het tropisch Instituut. Daarvoor woonden ze vroeger in Afrika. Heel hun huis hangt vol met foto's en spulletjes dat hen daar doet aan herinneren. Het is een heel groot herenhuis en wij sliepen op de kamer van de kleinkinderen. We kregen linzensoep en couscous voorgeschoteld, best wel lekker. Deze keer ga ik echt wel vroeg slapen want mijn voet moet rusten. Ik hoop dat ik morgen kan stappen.
Vandaag gingen we niet de Ravel lopen, det is een oude spoorbedding die tot in Namen gaat, zoals eerst gepland. Lotte wou een baan met wat meer afwisseling kwestie niet naar analogie van de vaart te moeten lopen, ze stippelde de route uit met Google Maps met de mededeling:" Als we nu nog verkeerd lopen zijn we kiekens." Awel we kn beter vanaf nu gaan kakelen. Babbelen en op de baan letten gaan niet goed samen. Al vlug een straat verkeerd ingeslagen en we hebben dan maar verder gewandeld tot we aan Joidogne uitkwamen, hebben we dat ook gezien!
Maar enfin toen om 16u de eindbestemming op minder dan 3 km lag kon onze stemming niet beter zijn. Buiten het feit dat ik naar een wc moest racen. Gelukkig konden we in de plaatselijke Carrefour terecht. Blijkbaar is dat broodje van deze middag mij misvallen. In de B&B waar we deze keer overnachten werden we vriendelijk onthaalt. We hennen een living, slaapkamer, badkamer, terras en tuin ter onze beschikking. Toen ik vroeg of ik straks wat was mocht ophangen om te drogen. Bood de vrouw meteen aan om al onze kleren die moesten gewassen worden in de machine te wassen. We konden in de buurt iets gaan eten of zij kon iets voor ons klaarmaken. We kozen unaniem voor het tweede. Het werd een lekker zelfgemaakte lasagne. Na nog een paar uurtjes op het terras gezeten te hebben is het alweer bedtijd. Ik wou er eens vroeger in maar kijk bijna weer middernacht. Het vergt nog wat tijd om de blog on te tikken. Op de gsm gaat dat nu niet met 10 vingers. Er ligt hier eentje al naast mij te knorren. Ze heeft alleen weer heel het deken naar haar getrokken ð³ morgen richting Namen. Slaapwel
Het begint te korten. Ik voel mij net een sledehond die nog in zijn hok zit maar de slee al ziet staan .
Deze nacht heb ik samen met Lotte een nachtje in de tent geslapen, mijn matje en slaapzak uitgetest.
Algoed dat ik geen grote wroeter ben want breed is zo een mat toch niet.
Hoeveel keer ik deze zal moeten gebruiken valt nog af te wachten, in ieder geval, indien nodig heb ik toch een net iets zachter ondergrond dan de grond zelf.
Veel kilometers te voet heb ik deze vakantie niet gedaan (euh lees GEEN). Stappen om te stappen is niet mijn ding .
Alles moet bij mij een doel hebben.... het zal dus the hard way zijn. Maar dat ben ik gewoon.
Ik krijg vaak de vraag of ik dat nu allemaal wel zie zitten en of dit gene te grote sprong in het duister is. Mijn antwoord daarop is nog steeds hetzelfde. Niemand heeft mij die vraag gesteld wanneer ik ging trouwen of wanneer ik aan kinderen dacht of zwanger was.
Dat is naar mijn mening ook een serieuze sprong in het diepe waar je niet weet waar je gaat uitkomen en daar staat gene einddatum op (toch niet bij die kinderen).
Langs deze weg wil ik jullie graag goed informeren ivm de sponsoring voor het project deLIEving.
(Zie bovenaan hoofding van deze blog)
Als
ex-kankerpatiënt weet ik als geen ander hoe het voelt om lange tijd in het
ziekenhuis te verblijven. Als patiënt moet je alles ondergaan maar ook je
gezinsleden. Deze worden vaak vergeten, zeker wanneer deze nog kinderen zijn.
In het
UZ in Gent kunnen zij tijdens de behandeling van broer/zus of ouder terecht in deLIEving. Deze organisatie
hangt af van sponsering via het
Kinderkankerfonds.Ik zoek zoveel
mogelijk mensen die mij willen sponsoren en een gift willen storten op het
rekeningnummer van het kinderkankerfonds.
Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine Olieux Compostela':
Ben jijzelf lid van een vereniging (sport, cultureel, dienstverlening...) en/of zit je in het bestuur? Misschien zien jullie het wel zitten om dit aan jullie leden door te geven of om zelf een actie op touw te zetten om geld in te zamelen?
Vele kleintjes maken een wonderbaar groot
De boekhouding van het kinderkankerfonds houdt mij op de hoogte van de stand van zaken tijdens de wandelmaanden.
Na behouden thuiskomt breng ik jullie dan op de hoogte van het eindresultaat.
Nog net voor ons vertrek op vakantie haal ik mijn geloofsbrief en stempelboekje uit de brievenbus. Me so happy . Daarmee word ik als echte pelgrim erkend en kan ik gebruik maken van de overnachtingsmogelijkheden voor pelgrims op en langs de route. Ik heb genoeg leesvoer mee over Compostela waar een gemiddelde bibliotheek jaloers op zou zijn, kwestie wat geschiedenis- en cultuurkennis bij te schaven. Zon, het zwembad en mijn leesstoel roept.... En natuurlijk ook de tijd om nog wat km in de benen te krijgen. weg zijn we...
Deze morgen begon heel zonnig dus dat zat al goed. Vandaag was het de laatste keer dat mijn leerlingen aan de schoolbankjes van 2A zaten.
Er werd veel getetterd, geknuffeld, hier een daar een traan gelaten en bij sommige zelfs een heel gesnotterconcert gehouden.
Elke klas deed nog een 'nummertje ter afscheid' (lees lied of gedicht) om daarna de zesdeklassers voorgoed uit te wuiven wanneer ze door de erehaag stapten. Als verrassing mocht ik ook door de erehaag lopen en werd ik ook uitgewuifd. (euh ik kom wel nog terug hoor )
Zo kon ik de boom bewonderen die aan onze schoolmuur hangt.
Daar hangen nu Sint jacobsschelpen met de namen van de leerlingen in en aan zijn stam prijkt een heuse wegwijzer indien ik niet moest weten welke richting ik uit moet.
Om er zeker van te zijn dat ik mijn collega's niet zou vergeten kreeg ik van hen een drinkbus en een zelfgemaakte sleutelhanger met persoonlijke boodschap cadeau. Ik beloof plechtig dat ik elke dag om 10u10 een drinkpauze zal nemen.
Dank u wel meester Jonas en alle andere collega's. Een fijn gevoel dat mij wat doet zweven, zo worden die voetjes toch al een stuk lichter .
We arriveerde in Revin en hadden nog geen slaapplaats. Het enige hotel bleek al jaren dicht te zijn. Uiteindelijk belandde we in een leegstaand - vuil - gebouw naast de pastorie. De bovenverdieping, waar we konden slapen, deed vroeger dienst als catechese lokaal. We hadden beneden licht, een wc en lavabo, boven was er geen licht. Lotte ging meteen met het meubilair aan de slag om volgens haar 'artistieke' foto's te nemen. Ik knutselde met de zetelkussens een bed. Met onze slaapzakken en matje kwam een king size bed aardig in de buurt. Daar schuin over was een brasserie 'La Bonne Source' waar we spaghetti aten en extra water kochten. Toen we terug naar ons groot huis keerden overviel ons de angst toch een beetje. Ik voor de muizen, die we eventueel gingen ontmoeten. Lotte voor de spoken en geesten. Het heeft toch iets griezelig een oud, groot, stoffig huis te betreden waar amper tot geen licht was. Lotte haalde al snel het zakmes boven om zich veiliger te voelen. Het argument van mij dat je meestal met je eigen wapen/mes wordt vermoord kon niet baten. We lazen nog een uurtje in de gang waar licht was om dan gewapend met het zakmes naar onze zolderkamer te begeven. We lieten het licht aan beneden. Toen Lotte rond 3u 's nachts me wekte om naar het toilet te gaan merkten we dat het licht uit was. Iemand had het dus uitgedaan, gelukkig waren we te moe om ons daar over druk te maken. Ik moet wel zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest dat het ochtendlicht me wekte. Alles zag er minder griezelig uit. We bedankten de meneer ernaast voor de nacht en gingen op pad.
Na twee uurtjes wat bij positieve gekomen te zijn stapten we 3 km verder naar onze slaapplaats bij mensen thuis. Het was letterlijk voetje voor voetje. Daar aangekomen belden we aan maar er deed niemand open. De buurman kwam alvast een praatje met ons slaan. Zo vernamen we dat bijna heel de straat eigendom was van zijn grootvader. Indien er binnen een uurtje nog niemand was kregen we als optie dat we bij hem mochten blijven slapen met de nadruk op ik bij hem... Hij was een oude 80 die toch niemand geen kwaad meer kon doen... Euh ik zou ze toch niet willen te eten geven diegene die dat zeggen 
.
.
Deze morgen begon heel zonnig dus dat zat al goed. Vandaag was het de laatste keer dat mijn leerlingen aan de schoolbankjes van 2A zaten.
