Hier zit ik dan op vrijdagavond. De kinderen liggen op één oortje. Toen ik net ben gaan kijken bij ze, zagen ze er zo tevreden uit. Wat is dat een genot. Daar liggen mijn hummeltjes dan zo tevreden zo zonder zorgen, de wereld om hun heen kan ze geen kwaad doen. Dat geeft een zeer warm gevoel van binnen.

Afgelopen twee weken waren heftig voor ons. Het is niet alleen een aanslag geweest voor mij, maar ook voor mijn twee zoons. (en nee niet alleen mijn zoons, ze hebben ook een vader)

We begonnen vorige week maandag met de start van het nieuwe schooljaar voor de kinderen. Gekleed, gewassen, gegeten en met een rugzakje vertrokken we richting school. De jongens helemaal hyperdepieper. Lars mag naar groep 3 toe. Met andere woorden officieel kleuter af. Ivan gaat naar groep 2 en is niet langer de gup van school (hoewel,hij blijft letterlijk klein) Nadat ik ivan op het kleuterplein heb afgezet ga ik met Lars naar het "grote" plein. De kinderen van groep 3 tot en met 8 rennen hier gedwee door elkaar. Iedereen vind zijn of haar weg. De kindjes van groep 3 zijn iets afwachtender. Dan gaat de bel en ontstaat er een run naar de deur waar elke klas netjes in rijen moet gaan staan. Mijn stoere vent baant zich een weg door de menigte en staat in de rij. Nadat hij vriendelijk heeft gezegd: Nee mama ik wil geen kusje meer. is het tijd om achter de juf aan naar binnen te gaan. Algauw worden alle ouders verzocht om ook even naar binnen te gaan. Evenals de kinderen vormen wij een rij die braaf achter de juf aan loopt. Aangekomen bij het lokaal mogen wij even gaan kijken. Daar staan allemaal tafeltjes en stoeltjes. 13 gele tafels+stoeltjes en 1 rode tafel+stoel. De rode tafel is een stukje groter dan de rest. Vanachter deze rode tafel kijkt een enthousiast jongetje mij aan, mijn jongetje. Wat is hij toch al groot. Heel trots wijst hij naar zijn tafel. Ik knik goedkeurend dat ik heb gezien dat deze groter is. Voor zoonlief is namelijk alles een wedstrijd. Behalve wanneer hij verliest dan was het opeens geen wedstrijd.

In stevige pas ga ik richting huis. Daar ga ik fanatiek aan de slag in de nieuwe speelkamer. Want wat moet je anders met een extra slaapkamer aan. Ik begin maar met verf in het rond te gaan. De tijd vliegt en dan is het alweer tijd om de jongens te gaan halen. Snel even een broodje eten. En dan weer naar school toe. Eenmaal weer thuis gekomen ga ik weer verder in de speelkamer. De middag vliegt nog sneller om dan de ochtend. Dan is het alweer tijd om de jongens op te halen. Na nog wat te drinken en een koekje en dan is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Hop hop... Even een half uurtje genieten van de kunsten in het water van mijn zoons. Even een hapje eten en dan is het alweer tijd voor de jongens om hun slaapkledij aan te trekken. Na hun eerste schooldag zijn ze ook erg moe, maar natuurlijk veel te enthousiast om zonder grote (vooral lange) verhalen te hebben verteld te gaan slapen.

De volgende dag volgt het zelfde tafereel op een enkele wijziging dat Lars smiddags naar het ziekenhuis moest. Vervolgens uiteraard weer naar zwemles. Snel wat eten en het avondritueel kan weer beginnen.

De woensdag is een dag als geen andere. De jongens gaan sochtends naar school toe. Ik doe wat in het huishouden en probeer wat te studeren. Smiddag's komt gelijk uit school een jongetje mee naar huis om te spelen. Ze kunnen heerlijk spelen in de speelkamer die inmiddels af is. Ik ga weer druk aan de studie. Ondertussen komt er nog een meneer langs van de woningstichting voor "mijn muur". Met toch wel enigsinds ietwat gemengde gevoelens hoor ik zijn oordeel aan : stucen. Natuurlijk kan ik dan eindelijk mijn plan verder gaan uitvoeren. Maar aan de andere kant ik ben zo van die muur gaan houden. Hij past bij mij. Maar evenals oude ballast uit het verleden moet je leren dingen los te laten. En dat gaan we doen. (hoe het opeens van ik naar we ging is ook mij niet duidelijk) Nadat deze man vertrokken is gaan wij met de auto het speelkameraadje naar huis brengen en vervolgens op verjaardag bij het nichtje van Lars & Ivan. Om vervolgens weer vol gas te geven naar zwemles en weer het avondritueel in te gaan.

Als de kinderen weer op 1 oortje liggen is het voor mij tijd om de laatste hand te leggen aan het studeren.

Donderdag ik word op tijd wakker en voel me krachtig. Met gepaste moed stap ik onder de douche, om vervolgens de rest van het huis te horen ontwaken. Tegen de tijd dat ik in mijn kleren ben geschoten zijn ook Lars en Ivan gekleed. Tijd voor een ontbijtje. Daarna is het tijd om 3 tasjes in te pakken en wat gel in de haren van mijn kanjers te smeren. Nadat ik drie keer gecontroleerd heb of ik alles bij me heb stappen wij in de auto. De jongens zet ik af bij de oppas om zelf vervolgens door te rijden naar school. Elke minuut die de rit duurt voel ik mijn lichaam meer en meer verkrampen. Tegen de tijd dat ik de dertig minuten erop heb zitten voel ik me net een standbeeld. Zodra ik de deur van de auto open doe valt alle last opeens naast mij neer, dat blijft maar mooi in de auto. Vol zelfvertrouwen treed ik mijn school binnen. Om te beginnen met de reeks van toetsen. Om kwart voor drie heb ik de reeks toetsen afgesloten. Met een voldaan gevoel.

Snel rij ik naar huis toe om mijn kanjers bij de oppas weg te plukken. Nadat ik daar nog heel even heb gezeten is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Vandaag is een zenuwslopende dag. Lars moet vandaag laten zien dat hij kan zwemmen, want dan mag hij nog gaan proefzwemmen dit seizoen.(hij zwemt in een buitenbad) Hij gaat het water in. En kijkt mij aan. Ik kijk terug en probeer hem het gevoel toe te zenden dat hij het kan. En dat ik hoe dan ook trots op hem ben. Hij glijdt door het water. Voor het eerst maakt hij er geen wedstrijd van en zwemt hij mooi rustig. Hij doet alles zoals hij het hoort te doen. Toch ben ik gematigd enthousiast. Als hij na het uit het water klimmen bij de badmeester moet komen. Zie ik zijn gezichtje betrekken en driftig ja-knikken. Vervolgens zie ik de badmeester een handbeweging maken die mijn moeder hart vult met trots. Hij pakt een briefje uit zijn broekzak en geeft de kleine man een aai over zijn bol. Mijn lieve zoon tovert een stralende glimlach om zijn mond en komt op mij afgehuppelt : mama mama mama mama ik mag proefzwemmen. Trots trots trots. Daarna volgt het avondritueel weer.

's Avonds ga ik weer druk aan de studie.

Vrijdag begint weer hetzelfde voor het krieken van de dag sta ik al onder de douche en probeer de slaap uit mijn ogen te wrijven. Mijn jongens zijn gelijk wakker en aanwezig. Vooral die jongste. Gelukkig heb ik geen last van een ochtendhumeur want dan had ik met hem in huis een probleem. Wat een babbelkont is het toch. Nadat de jongens weer bij de oppas zijn rij ik door naar school. Om de ochtend te beginnen met een presentatie en te eindigen met nog meer toetsen en toetsen. Compleet naar de mallemoer vertrek ik laat in de middag naar huis toe. Ik ben voor het eerst in mijn autorij carriere zoooo blij dat ik het huis zie. Amper kan ik mijn ogen open houden. Nadat ik bij mijn moeder patatjes heb gegeten vertrekken we weer richting het zwembad. Het nichtje van Lars en Ivan mag afzwemmen. Ze gaat als een speer en wat doet ze het goed. En toch ook wel een fijn gevoel om tussen mijn ex-schoonfamilie plaats te nemen. Het is toch jarenlang mijn familie geweest en die kleine meiden gaan me aan het hart. Nadat ze vol trots haar diploma in ontvangst heeft genomen en natuurlijk de bijbehorende cadeautjes vertrek ik richting huis. De kinderen gaan nog even mee naar hun huis om het nog even na te vieren. Die worden later op de avond weer thuis afgezet. Ik heb dus alle tijd om me even te ontspannen en wat tv te kijken. Nadat de boys weer thuis zijn gaan deze ook vrijwillig naar bed toe. Zelf ben ik ook meer dan toe aan een warm bed. En schuif er ook in.

Zaterdags is het proefzwemdag. Vol enthousiasme rent lars door het huis heen. Ik probeer hem wat tot rust te brengen. Dit heeft echter weinig nut, hij heeft er zoveel zin in. Als het dan eindelijk zover is en we bij het zwembad zijn aangekomen weet hij niet hoe gauw hij zich moet aankleden. Daar staat hij dan er helemaal klaar voor. Hij springt het water in en alles gaat naar behoren. Trots kijk ik vanaf de kant naar mijn kanjer. Naast mij zitten mijn moeder en mijn ex-schoonmoeder eveneens trots te kijken. Ivan hupst wat in het rond. En het is prachtig. Volmaakt zou je bijna zeggen. Hij haalt het proefzwemmen en mag volgende week nogmaals proefzwemmen en als dat goed gaat mag hij afzwemmen. Ik heb goede hoop.

's Avonds liggen de jongens heerlijk te slapen als ik wat lichtflitsen zie. Gelijk flitsen er allerlei gedachten door mij heen. Het noodweer barst los. Lars word wakker en kruipt erbij in het bed. Ivan blijft door alles heen slapen. Met Lars erbij in het bed is het ondanks het rotweer een fijne nacht.

Zo vliegt de week weer voorbij en begint de nieuwe week. Deze week staat in teken van de jongens naar school, Ik vijf dagen naar school, 5x naar zwemles, 2 ziekenhuisbezoeken.

Nu Lars op woensdag heeft proefgezwommen en dus echt daadwerkelijk mag afzwemmen is het tijd voor mij om een belofte na te komen.

Zo sta ik op donderdag avond om zeven uur bij het zwembad geheel gekleed, met mijn handen rond mijn enkels om me vervolgens voor over het water in te laten vallen. Hijgend kom ik boven om te gaan watertrappelen aan een plankje te drijven en nog veel meer dingen te doen. Ja ik had Lars dus beloofd dat als hij zou mogen afzwemmen voor A ik zou gaan afzwemmen voor C. Daar sta ik dus te blauwbekken bij het zwembad. Nu eens de rollen omgedraait ik in het water en de jongens langs de kant. Na dik een uur komt dan het verlossende woord. Ik mag ook zaterdag afzwemmen.

Nu hoor ik mensen denken : Huh waarom staat er boven bij de titel sollicitatie?

Of ik wat vergeten ben?

Welnee deze afgelopen twee weken heb ik gesolliciteerd bij het gekkenhuis.

De uitslag? Niet aangenomen. Ik kan het prima aan zonder plaats te nemen in een gekkenhuis.

Door deze drukke dagen ben ik wel gaan beseffen dat het niet makkelijk is om als alleenstaande moeder, studente  en huisvrouw door het leven te gaan. Je doet overdag je dingen en gaat maar door en door.

Dan komt er dat moment zoals nu dat ik plaats neem de rest van het huis in rust verkeerd en ik ga denken. En hoe erg ik al gewend ben aan het alleen zijn ik mis toch iemand naast mij. Ik mis mijn maatje. Alleen is maar zo alleen. Ik ben moeder, studente en huisvrouw maar voel mij op het moment verre van "echte vrouw". Niet dat ik nu een oproep doe voor een maatje en levenspartner. Nee verre van dat.

Ik vecht voor mijn gezinnetje. En voor het leven dat ik voor ogen heb (hoeverre dat nu nog mogelijk is in deze maatschappij) Daarnaast probeer ik mijn andere helft te zoeken van wie ik ben. Als je 10 jaar lang de helft van een stel bent geweest voelt het toch alsof de helft verloren gaat als je uit elkaar gaat.

Het waren heftige weken... en er zullen nog vele volgen, maar samen kunnen wij het aan.

Ik ben dan niet geaccepteerd in het gekkenhuis, maar thuis is het een gekkenhuis.

Maar wel "MIJN" gekkenhuis!

16-09-2011 om 23:27 geschreven door marjon  

Daar zit ik dan weer. 

Dit keer niet vanaf mijn stoffige stoffen bank. Dit maal zit ik op mijn draaistoel ernaast. 

Met uitzicht op mijn gehavende muur. De muur waar ik inmiddels van ben gaan houden. 

Het besef is gekomen dat ik in dit huis mijzelf mag zijn. Zonder dat iemand mij anders gaat bekijken. 

Het is nu volkomen sereen in huis. Enkel hoor ik ergens in de verte een hond blaffen en een auto rijden. 

Als ik mij afscherm voor deze geluiden is het stil. 

Het voelt aan als rustig vaarwater. En wat kan ik daar van genieten. 

Wanneer je twee oogleden naar beneden laat glijden. Rustig achterover zakt en alleen je eigen ademhaling hoort. 

Wat wil een mens nog meer. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig? 

Ik kan wel antwoord geven op die vraag. Wat ik nodig heb zijn mijn twee kinderen. 

En niet omdat ik ze daadwerkelijk voor één of ander klusje nodig heb. Nee ik heb mijn twee jongens nodig,

omdat ik zonder hun niet meer zou weten wie of wat ik ben.

Ik ben al 25 jaar mezelf. Sinds 6,5 jaar is er een groot deel van mij in mijn zoon Lars ontwaakt. En na een

veertien maanden is er ook een groot deel van mijzelf opgegaan in Ivan.

Na een moment van rust komt er het moment dat je opeens je gedachten boven je ademhaling uit gaat horen. 

Gedachten hebben is menselijk. Wat wou ik soms graag dat ik de robot ben die mensen beweren dat ik ben. 

Vanavond dwing ik mijzelf deze gedachten gauw af te wimpelen en te denken aan de dag van gister.

Wat de dag van gister voor mij inhield was :

Langzaam ontwaak ik uit mijn twee uur durende slaapje. Zachtjes hoor ik een stemmetje. Voordat ik goed en wel mijn ogen

open heb , voel ik een handje over mijn gezicht gaan. Ik hoor: mama, mama, mama ist jij wakker? 

Met een glimlach rond mijn lippen doe ik mijn ogen open en kijk ik in de prachtig heldere blauwe kijkers van mijn jongste

zoon. "kom je er nu uit mama" zegt mijn lieve zoon. Ik kijk eens op mijn klokje en vind het eigenlijk te vroeg. 

Maar elke minuut die ik mijn ogen sluit is een minuut dat ik minder bij mijn moppies kan zijn.

Als ik mijn bed uit glij en voor de verandering niet blijf haken met mijn tenen in het dekbed. Sta ik naast het bed. En schuif

voorzichtig de gordijnen open. Het ochtendlicht glijd de kamer binnen en het lijkt alsof alles van goud is. Na op deze manier 

gewekt te zijn kan zelfs mijn spiegelbeeld mijn gouden humeur niet temperen.

Fluitend loop ik van de trap en hoor twee kinderstemmen kibbelen over de te kiezen tv zender. 

De oudste wint het, welliswaar onder protest van de jongste. Die op zijn beurt dan in de stoel mag zitten. Dan is het weer 

vrede tussen de twee. 

Ik smeer voor beide jongens twee lekkere bruine boterhammen. Hoewel er van smeren niet echt sprake is, want ze willen er

geen  boter op, maar wel een berg grillworst. 

De kleine mannen eten een boterham terwijl ik mijn eerste flesje naar binnen werk. Me niet eens irriterend aan de smaak 

ervan. Binnen tien minuten heb ik mijn flesje leeg en hebben mijn kanjers vier bruine boterhammen naar binnen gewerkt.

In een gedreven tempo doe ik mijn dagelijkse dingetjes. Dan blijft er de vraag: wat te doen vandaag.

Aangezien beide jongens zwemles hebben. En Lars nog de mogelijkheid heeft om zijn zwem diploma te halen dit seizoen in

het buitenbad. Op deze manier is de keuze gauw gemaakt. 

Het is heerlijk warm weer. De thermostaat geeft een zomerse temperatuur van 26 graden weer. 

We stappen in ons lief groen monstertje en vertrekken richting winkels. 

We denderen de eerste beste lingerie zaak binnen. ( de jongens zullen hier later wel niet meer met moeders willen komen )

Op naar de badkleding. Lars neemt gelijk plaats op een stoel en zucht : gaat dit lang duren? 

Ivan geeft antwoord met : gggg mama moet toch mooie hebben.

Ivan kijkt in het rond en zegt tegen mij : mama jij moet niet zo eentje in één stuk kopen hoor.

Ik kijk mijn lieve zoon aan en zag: ga jij maar wat uitzoeken voor mama. 

Nadat ik hem de juiste maat heb gewezen begint hij driftig te zoeken en hoor ik hem zeggen : nee , nee , nee, nee dit is niet mooi, nee nee geen roze, nee nee nee. Ja deze.

Hij komt aanlopen met een blauw gebloemde bikini. Ik kijk naar mijn zoons smaak en kom tot de conclusie. Hij heeft smaak.

Ik waggel het eerste beste pashokje in en zie tot mijn verbazing dat ivan zo mee loopt. hij lacht en zegt : ikke kijken. 

Nadat ik de bikini aangetrokken heb en mezelf wil omdraaien naar de spiegel heeft ivan al gezegd : deze moet je kopen.

Ik draai me om, kijk zoonlief geschrokken aan en zeg : Dat doen we, kom we gaan betalen.

Na betaald te hebben en lars uit zijn comatueze stand te hebben gehaald. Rijden we naar huis. Hier verkleden we ons.

Steken we nog wat lekkers in een tas. En geven we volgas naar het zwembad. (30 waar 30 gereden mag worden hoor)

Daar aangekomen gooien we de kleren uit en duiken we het water in. 

De jongens blijven in het water en ik ga zo af en toe ook lekker langs de kant zitten kijken. 

Ik voel me nog steeds wat onwennig in mijn nieuwe bikini. Ik voel me toch wat bloot. En voel me bekeken. 

Hoewel dit natuurlijk niet het geval is. Eindelijk krijg ik ook nog een beetje kleur op mijn lijf. 

Na een middagje zwembad moet ik eerlijk bekennen dat dit een vreselijk verkeerd kleurtje is. 

Hoewel mijn haar kleur rood is, staat rood op mijn buik, benen en rug niet zo mooi.

Nadat we zijn wezen zwemmen zijn we weer huiswaarts gegaan. 

Dan komt er een nieuw probleem wat gaan we eens eten. Wat gaan we eten.. hmmzzz

Het is heerlijk weer. Ik wil toch niet in dat keukentje staan.

We gaan buiten eten. Laten we de barbecue eens gaan gebruiken.

Nadat we wat boodschapjes hebben gedaan duiken we op de picknickbank en gaan we gezellig barbecuen. 

En wat een genot. De geur van verbrand vlees in mijn neus, een verbrand lijf, twee blije gezichtjes, een glas koud drinken

en het spelletje wie het hardst kan boeren. 

(ik zeg maar niet wie er gewonnen heeft)

Terwijl ik de tafel afruim schuiven mijn kleine rakkers uitgeput voor de televisie. Nadat ze nog één avondje laat mogen

opblijven gaan ze dan toch naar bedje.

Met alle liefde die ik bezit geef ik ze een stevige knuffel en een dikke zoen. 

Na de woorden "ik hou van jou mama" gehoord te hebben, zak ik op mijn stoffige bank.

Die na deze dag niet meer stoffig voelt. Alles in mijn omgeving lijkt een tint of drie helderder te zijn geworden.

Sommige dingen lijken van goud. 

Alle geluiden klinken helderder en mooier.

De bloemetjes geven meer geur af.

En de zon lijkt heviger te schijnen (of was dit ook echt zo, gezien mijn verbrande huid) 

Wat een geweldig gevoel is het toch om mij te zijn! 

04-09-2011 om 22:01 geschreven door marjon  

Daar stond je dan...

Ik heb nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht.

En daar sta ik dan. Ik zal mijn mening moeten herzien.

Ik weet het nog heel goed: 

Als ik aan kom rijden bij mijn moeder zie ik jou daar staan. 

Ik stap uit de auto. Terwijl ik mijn auto deur dicht gooi kan ik mijn ogen niet van je af houden.

Me niet eens schamend voor het feit dat ik naar je staar blijf ik kijken. 

Als ik uiteindelijk mijn ogen van je af kan houden loop ik naar binnen. 

En probeer ik wanhopig meer over je te weten te komen. Er moet iemand zijn die meer van je af weet! 

Dat was ook zo. De informatie die ik dan te horen krijg bevalt mij heel erg goed. 

Mijn moeder zegt nog : Ik wist gelijk dat je onderste boven zou zijn. Past ook helemaal bij jou! 

Je blijft maar in mijn hoofd zitten. Als ik naar mijn moeder ga hoop ik je weer te zien. Dan hoop ik elke keer weer 

dat als ik de bocht om kom dat ik je daar zie staan.

Op een donkere dag zal jij dan als de zon lijken. 

Toch enige teleurstelling als er weken voorbij vliegen zonder jou te zien! 

Ik betrap mezelf erop dat ik zo heel af en toe je door mijn gedachten laat glijden. 

Gek toch eigenlijk wel! 

En dan op een dag komt er een onverwacht telefoontje! 

De uitwerking daarvan is dermate positief dat we vanaf dat moment samen zijn!

Ik neem jou mee naar mijn huis. 

Ik zie alle buren wel kijken naar jou en mij! 

De ene kijkt afkeurend en de ander kijkt enthousiast. 

Ik weet wat ik aan jou heb. 

Nu ik een paar maand met je samen ben bedenk ik me dit : 

Jij bent mijn held. 

Jij brengt mij overal heen waar ik maar wil. 

Als ik naar een vriendin wil of een vriend vind je dat niet erg. 

je brengt me en haalt me weer op. 

Jij bent oersterk.  Ik kan uren naar je luisteren! 

Iedereen heeft een oordeel over ons. 

Of je goed voor mij bent of niet.

Ik weet alleen wat ik voor jou voel.

Vanaf minuut 1 ben ik tot over mijn oren verliefd op jou! 

In de donkerste dagen lijk jij nog licht te geven! 

Van buiten ben je prachtig. 

Van binnen  ben je zacht maar toch stoer! 

Ik hou van jouw maten. 

En hoe je elke dag opnieuw een lach op mijn gezicht tovert. 

En als we dan samen een ritje maken door de prachtige omgeving dan lijkt niks anders er toe te doen. 

Dan zijn jij en ik samen 1! 

Natuurlijk mag ik de kinderen hierin ook niet vergeten. Vanaf dag 1 zijn ze stapel gek op jou.

Dankbaar ben ik voor onze kostbare momenten. En hopelijk zullen er nog vele volgen zonder al te veel problemen. 

maar hoe stijl de weg ook gaat worden naar de top. Ik weet dat jij mij er naar toe zult brengen!

26-08-2011 om 00:00 geschreven door marjon  

23-08-2011 om 23:13 geschreven door marjon  

Lieve blog lezers!

Voordat ik mij kan storten op deze blog wil ik jullie eerst van harte welkom heten op mijn blog!
Erg leuk dat jullie een kijkje komen nemen, natuurlijk nog leuker als je niet alleen een kijkje komt nemen!

Na dit gedaan te hebben kan ik mijn blog beginnen!


Hier zit ik dan. Op mijn stoffige stoffen bank, in mijn stoffige huis me stoffig te voelen!
De muur is kaal en een verdwaalde behang snipper doet mij nog denken aan vorige week
toen ik enthousiast begon met het behang verwijderen van mijn muur!
Ik had de stomer gereed staan. Ik was er zelf helemaal klaar voor!
Gewapend en onoverwinnelijk loop ik naar de muur.
Ik peuter een stukje behang van de muur los. En tot mijn grote vreugde komen er hele stroken behang af!
Het zit mij mee denk ik nog enthousiast. En stom als ik ben (dit is geen vastgesteld feit) denk ik dat het lekker rap gaat.
Als het behang verdwenen is kijk ik naar mijn muur. En ik zie mezelf.
En nee het is geen spiegelwand.
Ik zie een muur vol krassen, drie lagen stucwerk. Waar stukjes van loslaten. Zwaar gehavend.
Het behang heeft alles op zijn plaats gehouden. En nu dat er niet meer is. Kan ik de werkelijke aard zien.
Er trekt een rilling langs mijn rug. De nekharen gaan mij recht overeind staan.
Plots denk ik wat gebeurd er met mij als mijn eerste laag verdwijnt en alle barsten daaronder te voorschijn komen?
Wie ben ik dan nog? Mezelf? amper denk ik!
Ik zou het behang weer terug willen plakken omdat ik plots het idee heb gekregen dat mijn muur zich naakt voelt!
Helaas is dit geen optie!
En gek genoeg de muur staat zonder al haar "kleren"  nog net zo fier recht op als met kleren aan!
Dat zou ik toch ook moeten kunnen. Mij bloot geven en recht op blijven staan!

Hier zit ik dan nog steeds een vreemd gevoel te koesteren voor mijn muur.
Als ik verder in het rond kijk zie ik twee slingers en wat ballonnen hangen!
Dit doet mij eraan herinneren dat ik echt morgen een kwart eeuw word.
Over een paar uurtjes is het zover.
Maar ook hierbij voel ik een rilling over mijn rug kruipen.
Hoewel ik hier op mijn stoffige stoffen bank zit besef ik maar al te goed dat dit huis
en alle vier slaapkamers leeg zijn!
Ik hoor morgen ochtend niet twee paar kindervoetjes veelste vroeg over het laminaat krabbelen.
Geen enthousiaste gefeliciteerd mama.
Geen ontbijt op bed met appelsap en een samson koekje.
Mijn hart klopt wel, maar toch heb ik het onaangename gevoel dat er iets niet klopt!

Ik ben morgen jarig en plots besef ik dat het voor mij meer is dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik wil geen cadeautjes , ik wil die slingers niet, ik wil die citroen kwarktaart ook niet.
Het enige wat ik wil is morgen mijn jongens knuffelen. Mijn twee dierbare zoons van 6 en 5.
Hoewel ik me nu afvraag of mijn verjaardag me toch meer zegt dan ik wil toegeven.
Denk ik ook opeens dat ik het niet morgen wil.. niet alleen morgen. Nu ook!
Ik mis ze gewoon. Gelukkig komen ze zondag/maandag weer thuis van hun vakantie bij hun papa!

In het half jaar dat ik nu in deze woning woon heb ik mij afgevraagd waarom ik mij niet thuis voel.
Wat maakt een huis tot een thuis.
Dat is voor mij moeilijk te beseffen. Toen ik voor de eerste keer dit huis binnen kwam.
Was mijn eerste gedachte : ok , groot!
Ik zag gelijk de vele mogelijkheden. Keuze had ik niet, dus ik heb de woning geaccepteerd.
En misschien geeft dat wel het beste weer hoe ik over dit huis denk.
Ik heb de woning geaccepteerd. En de woning heeft mij geaccepteerd!
En toch voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis.
Alle 30 keren dat ik verhuisd ben heb ik een connectie gehad met het betreffende huis.
Gek genoeg heb ik pas gevoel gekregen bij dit huis nu het behang er af is.
Ik wou de muur laten stucen en daarna verfen.
Hoe langer ik kijk naar de muur hoe mooier ik de muur ga vinden!

Ik voel mij zoals mijn muur. Ik sta rechtomhoog, met al mijn barsten , stukken die missen en oneffenheden.
En toch ben ik jaloers op mijn muur.
Die daar zo fier recht omhoog staat terwijl iedereen kan zien hoe ze er aan toe is!

Morgen vult dit huis zich met vrolijke mensen!
Mensen die mij dierbaar zijn. Mensen die graag bij mij willen zijn op deze dag!
En morgen , morgen zal ik ook lachen en grappig zijn!
Nu, nu wil ik alleen zijn en in het rond kijken!
En trots zijn!

Als iedereen morgen avond weg is zal ik mijn glas heffen ! (met ranja uiteraard)
En dan zal ik drinken op een kwart eeuw mezelf zijn.
Dan zet ik mijn masker af en glimlach ik oprecht!
Wetende dat er mensen zijn die mij de moeite waard vinden.
En vooral op het feit dat zij geen enkele gelijkenis zien tussen mij en mijn muur!
Wat ik voornamelijk over mijzelf hoor zijn dingen als :
Je bent een echte doorzetter!
Je bent zo sterk!
Ze zien mij zoals ik gezien wil worden!

En dankbaar ben ik.. dankbaar ben ik zeker!

Nu we het over dankbaar zijn hebben...
Is er nog iemand die ik dankbaar ben!

Deze persoon heeft de moeite genomen om deze site voor mij te maken!
heeft oprecht geluisterd naar mijn wensen en er iets prachtigs van gemaakt!

Bij deze dus heel heel heel erg bedankt!

Een mooier cadeau kun je toch niet wensen?
Dat iemand tijd voor je vrij maakt. En zijn/haar oren open heeft als je wat verteld!


Dus morgen als de mensen komen krijgen ze een stukje taart en een stukje van mijzelf!!!!

De mensen komen hier langs om te vieren dat ik jarig ben!
Eigenlijk moet ik volgend jaar al mijn dierbaren bij langs gaan. Om ze te bedanken dat ik
zolang in hun leven mag zijn!!!!

17-08-2011 om 22:44 geschreven door marjon