|
Hier zit ik dan op vrijdagavond. De kinderen liggen op één oortje. Toen ik net ben gaan kijken bij ze, zagen ze er zo tevreden uit. Wat is dat een genot. Daar liggen mijn hummeltjes dan zo tevreden zo zonder zorgen, de wereld om hun heen kan ze geen kwaad doen. Dat geeft een zeer warm gevoel van binnen.
Afgelopen twee weken waren heftig voor ons. Het is niet alleen een aanslag geweest voor mij, maar ook voor mijn twee zoons. (en nee niet alleen mijn zoons, ze hebben ook een vader)
We begonnen vorige week maandag met de start van het nieuwe schooljaar voor de kinderen. Gekleed, gewassen, gegeten en met een rugzakje vertrokken we richting school. De jongens helemaal hyperdepieper. Lars mag naar groep 3 toe. Met andere woorden officieel kleuter af. Ivan gaat naar groep 2 en is niet langer de gup van school (hoewel,hij blijft letterlijk klein) Nadat ik ivan op het kleuterplein heb afgezet ga ik met Lars naar het "grote" plein. De kinderen van groep 3 tot en met 8 rennen hier gedwee door elkaar. Iedereen vind zijn of haar weg. De kindjes van groep 3 zijn iets afwachtender. Dan gaat de bel en ontstaat er een run naar de deur waar elke klas netjes in rijen moet gaan staan. Mijn stoere vent baant zich een weg door de menigte en staat in de rij. Nadat hij vriendelijk heeft gezegd: Nee mama ik wil geen kusje meer. is het tijd om achter de juf aan naar binnen te gaan. Algauw worden alle ouders verzocht om ook even naar binnen te gaan. Evenals de kinderen vormen wij een rij die braaf achter de juf aan loopt. Aangekomen bij het lokaal mogen wij even gaan kijken. Daar staan allemaal tafeltjes en stoeltjes. 13 gele tafels+stoeltjes en 1 rode tafel+stoel. De rode tafel is een stukje groter dan de rest. Vanachter deze rode tafel kijkt een enthousiast jongetje mij aan, mijn jongetje. Wat is hij toch al groot. Heel trots wijst hij naar zijn tafel. Ik knik goedkeurend dat ik heb gezien dat deze groter is. Voor zoonlief is namelijk alles een wedstrijd. Behalve wanneer hij verliest dan was het opeens geen wedstrijd.
In stevige pas ga ik richting huis. Daar ga ik fanatiek aan de slag in de nieuwe speelkamer. Want wat moet je anders met een extra slaapkamer aan. Ik begin maar met verf in het rond te gaan. De tijd vliegt en dan is het alweer tijd om de jongens te gaan halen. Snel even een broodje eten. En dan weer naar school toe. Eenmaal weer thuis gekomen ga ik weer verder in de speelkamer. De middag vliegt nog sneller om dan de ochtend. Dan is het alweer tijd om de jongens op te halen. Na nog wat te drinken en een koekje en dan is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Hop hop... Even een half uurtje genieten van de kunsten in het water van mijn zoons. Even een hapje eten en dan is het alweer tijd voor de jongens om hun slaapkledij aan te trekken. Na hun eerste schooldag zijn ze ook erg moe, maar natuurlijk veel te enthousiast om zonder grote (vooral lange) verhalen te hebben verteld te gaan slapen.
De volgende dag volgt het zelfde tafereel op een enkele wijziging dat Lars smiddags naar het ziekenhuis moest. Vervolgens uiteraard weer naar zwemles. Snel wat eten en het avondritueel kan weer beginnen.
De woensdag is een dag als geen andere. De jongens gaan sochtends naar school toe. Ik doe wat in het huishouden en probeer wat te studeren. Smiddag's komt gelijk uit school een jongetje mee naar huis om te spelen. Ze kunnen heerlijk spelen in de speelkamer die inmiddels af is. Ik ga weer druk aan de studie. Ondertussen komt er nog een meneer langs van de woningstichting voor "mijn muur". Met toch wel enigsinds ietwat gemengde gevoelens hoor ik zijn oordeel aan : stucen. Natuurlijk kan ik dan eindelijk mijn plan verder gaan uitvoeren. Maar aan de andere kant ik ben zo van die muur gaan houden. Hij past bij mij. Maar evenals oude ballast uit het verleden moet je leren dingen los te laten. En dat gaan we doen. (hoe het opeens van ik naar we ging is ook mij niet duidelijk) Nadat deze man vertrokken is gaan wij met de auto het speelkameraadje naar huis brengen en vervolgens op verjaardag bij het nichtje van Lars & Ivan. Om vervolgens weer vol gas te geven naar zwemles en weer het avondritueel in te gaan.
Als de kinderen weer op 1 oortje liggen is het voor mij tijd om de laatste hand te leggen aan het studeren.
Donderdag ik word op tijd wakker en voel me krachtig. Met gepaste moed stap ik onder de douche, om vervolgens de rest van het huis te horen ontwaken. Tegen de tijd dat ik in mijn kleren ben geschoten zijn ook Lars en Ivan gekleed. Tijd voor een ontbijtje. Daarna is het tijd om 3 tasjes in te pakken en wat gel in de haren van mijn kanjers te smeren. Nadat ik drie keer gecontroleerd heb of ik alles bij me heb stappen wij in de auto. De jongens zet ik af bij de oppas om zelf vervolgens door te rijden naar school. Elke minuut die de rit duurt voel ik mijn lichaam meer en meer verkrampen. Tegen de tijd dat ik de dertig minuten erop heb zitten voel ik me net een standbeeld. Zodra ik de deur van de auto open doe valt alle last opeens naast mij neer, dat blijft maar mooi in de auto. Vol zelfvertrouwen treed ik mijn school binnen. Om te beginnen met de reeks van toetsen. Om kwart voor drie heb ik de reeks toetsen afgesloten. Met een voldaan gevoel.
Snel rij ik naar huis toe om mijn kanjers bij de oppas weg te plukken. Nadat ik daar nog heel even heb gezeten is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Vandaag is een zenuwslopende dag. Lars moet vandaag laten zien dat hij kan zwemmen, want dan mag hij nog gaan proefzwemmen dit seizoen.(hij zwemt in een buitenbad) Hij gaat het water in. En kijkt mij aan. Ik kijk terug en probeer hem het gevoel toe te zenden dat hij het kan. En dat ik hoe dan ook trots op hem ben. Hij glijdt door het water. Voor het eerst maakt hij er geen wedstrijd van en zwemt hij mooi rustig. Hij doet alles zoals hij het hoort te doen. Toch ben ik gematigd enthousiast. Als hij na het uit het water klimmen bij de badmeester moet komen. Zie ik zijn gezichtje betrekken en driftig ja-knikken. Vervolgens zie ik de badmeester een handbeweging maken die mijn moeder hart vult met trots. Hij pakt een briefje uit zijn broekzak en geeft de kleine man een aai over zijn bol. Mijn lieve zoon tovert een stralende glimlach om zijn mond en komt op mij afgehuppelt : mama mama mama mama ik mag proefzwemmen. Trots trots trots. Daarna volgt het avondritueel weer.
's Avonds ga ik weer druk aan de studie.
Vrijdag begint weer hetzelfde voor het krieken van de dag sta ik al onder de douche en probeer de slaap uit mijn ogen te wrijven. Mijn jongens zijn gelijk wakker en aanwezig. Vooral die jongste. Gelukkig heb ik geen last van een ochtendhumeur want dan had ik met hem in huis een probleem. Wat een babbelkont is het toch. Nadat de jongens weer bij de oppas zijn rij ik door naar school. Om de ochtend te beginnen met een presentatie en te eindigen met nog meer toetsen en toetsen. Compleet naar de mallemoer vertrek ik laat in de middag naar huis toe. Ik ben voor het eerst in mijn autorij carriere zoooo blij dat ik het huis zie. Amper kan ik mijn ogen open houden. Nadat ik bij mijn moeder patatjes heb gegeten vertrekken we weer richting het zwembad. Het nichtje van Lars en Ivan mag afzwemmen. Ze gaat als een speer en wat doet ze het goed. En toch ook wel een fijn gevoel om tussen mijn ex-schoonfamilie plaats te nemen. Het is toch jarenlang mijn familie geweest en die kleine meiden gaan me aan het hart. Nadat ze vol trots haar diploma in ontvangst heeft genomen en natuurlijk de bijbehorende cadeautjes vertrek ik richting huis. De kinderen gaan nog even mee naar hun huis om het nog even na te vieren. Die worden later op de avond weer thuis afgezet. Ik heb dus alle tijd om me even te ontspannen en wat tv te kijken. Nadat de boys weer thuis zijn gaan deze ook vrijwillig naar bed toe. Zelf ben ik ook meer dan toe aan een warm bed. En schuif er ook in.
Zaterdags is het proefzwemdag. Vol enthousiasme rent lars door het huis heen. Ik probeer hem wat tot rust te brengen. Dit heeft echter weinig nut, hij heeft er zoveel zin in. Als het dan eindelijk zover is en we bij het zwembad zijn aangekomen weet hij niet hoe gauw hij zich moet aankleden. Daar staat hij dan er helemaal klaar voor. Hij springt het water in en alles gaat naar behoren. Trots kijk ik vanaf de kant naar mijn kanjer. Naast mij zitten mijn moeder en mijn ex-schoonmoeder eveneens trots te kijken. Ivan hupst wat in het rond. En het is prachtig. Volmaakt zou je bijna zeggen. Hij haalt het proefzwemmen en mag volgende week nogmaals proefzwemmen en als dat goed gaat mag hij afzwemmen. Ik heb goede hoop.
's Avonds liggen de jongens heerlijk te slapen als ik wat lichtflitsen zie. Gelijk flitsen er allerlei gedachten door mij heen. Het noodweer barst los. Lars word wakker en kruipt erbij in het bed. Ivan blijft door alles heen slapen. Met Lars erbij in het bed is het ondanks het rotweer een fijne nacht.
Zo vliegt de week weer voorbij en begint de nieuwe week. Deze week staat in teken van de jongens naar school, Ik vijf dagen naar school, 5x naar zwemles, 2 ziekenhuisbezoeken.
Nu Lars op woensdag heeft proefgezwommen en dus echt daadwerkelijk mag afzwemmen is het tijd voor mij om een belofte na te komen.
Zo sta ik op donderdag avond om zeven uur bij het zwembad geheel gekleed, met mijn handen rond mijn enkels om me vervolgens voor over het water in te laten vallen. Hijgend kom ik boven om te gaan watertrappelen aan een plankje te drijven en nog veel meer dingen te doen. Ja ik had Lars dus beloofd dat als hij zou mogen afzwemmen voor A ik zou gaan afzwemmen voor C. Daar sta ik dus te blauwbekken bij het zwembad. Nu eens de rollen omgedraait ik in het water en de jongens langs de kant. Na dik een uur komt dan het verlossende woord. Ik mag ook zaterdag afzwemmen.
Nu hoor ik mensen denken : Huh waarom staat er boven bij de titel sollicitatie?
Of ik wat vergeten ben?
Welnee deze afgelopen twee weken heb ik gesolliciteerd bij het gekkenhuis.
De uitslag? Niet aangenomen. Ik kan het prima aan zonder plaats te nemen in een gekkenhuis.
Door deze drukke dagen ben ik wel gaan beseffen dat het niet makkelijk is om als alleenstaande moeder, studente en huisvrouw door het leven te gaan. Je doet overdag je dingen en gaat maar door en door.
Dan komt er dat moment zoals nu dat ik plaats neem de rest van het huis in rust verkeerd en ik ga denken. En hoe erg ik al gewend ben aan het alleen zijn ik mis toch iemand naast mij. Ik mis mijn maatje. Alleen is maar zo alleen. Ik ben moeder, studente en huisvrouw maar voel mij op het moment verre van "echte vrouw". Niet dat ik nu een oproep doe voor een maatje en levenspartner. Nee verre van dat.
Ik vecht voor mijn gezinnetje. En voor het leven dat ik voor ogen heb (hoeverre dat nu nog mogelijk is in deze maatschappij) Daarnaast probeer ik mijn andere helft te zoeken van wie ik ben. Als je 10 jaar lang de helft van een stel bent geweest voelt het toch alsof de helft verloren gaat als je uit elkaar gaat.
Het waren heftige weken... en er zullen nog vele volgen, maar samen kunnen wij het aan.
Ik ben dan niet geaccepteerd in het gekkenhuis, maar thuis is het een gekkenhuis.
Maar wel "MIJN" gekkenhuis!
|
