Ik ben Marjon De Vries, en gebruik soms ook wel de schuilnaam marjon.
Ik ben een vrouw en woon in Nieuw-Buinen (Nederland) en mijn beroep is nvt.
Ik ben geboren op 18/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven verven en de kinderen... muziek en alles wat rijdt....
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
26-08-2011
Een nieuwe liefde
Daar stond je dan...
Ik heb nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht.
En daar sta ik dan. Ik zal mijn mening moeten herzien.
Ik weet het nog heel goed:
Als ik aan kom rijden bij mijn moeder zie ik jou daar staan.
Ik stap uit de auto. Terwijl ik mijn auto deur dicht gooi kan ik mijn ogen niet van je af houden.
Me niet eens schamend voor het feit dat ik naar je staar blijf ik kijken.
Als ik uiteindelijk mijn ogen van je af kan houden loop ik naar binnen.
En probeer ik wanhopig meer over je te weten te komen. Er moet iemand zijn die meer van je af weet!
Dat was ook zo. De informatie die ik dan te horen krijg bevalt mij heel erg goed.
Mijn moeder zegt nog : Ik wist gelijk dat je onderste boven zou zijn. Past ook helemaal bij jou!
Je blijft maar in mijn hoofd zitten. Als ik naar mijn moeder ga hoop ik je weer te zien. Dan hoop ik elke keer weer
dat als ik de bocht om kom dat ik je daar zie staan.
Op een donkere dag zal jij dan als de zon lijken.
Toch enige teleurstelling als er weken voorbij vliegen zonder jou te zien!
Ik betrap mezelf erop dat ik zo heel af en toe je door mijn gedachten laat glijden.
Gek toch eigenlijk wel!
En dan op een dag komt er een onverwacht telefoontje!
De uitwerking daarvan is dermate positief dat we vanaf dat moment samen zijn!
Ik neem jou mee naar mijn huis.
Ik zie alle buren wel kijken naar jou en mij!
De ene kijkt afkeurend en de ander kijkt enthousiast.
Ik weet wat ik aan jou heb.
Nu ik een paar maand met je samen ben bedenk ik me dit :
Jij bent mijn held.
Jij brengt mij overal heen waar ik maar wil.
Als ik naar een vriendin wil of een vriend vind je dat niet erg.
je brengt me en haalt me weer op.
Jij bent oersterk. Ik kan uren naar je luisteren!
Iedereen heeft een oordeel over ons.
Of je goed voor mij bent of niet.
Ik weet alleen wat ik voor jou voel.
Vanaf minuut 1 ben ik tot over mijn oren verliefd op jou!
In de donkerste dagen lijk jij nog licht te geven!
Van buiten ben je prachtig.
Van binnen ben je zacht maar toch stoer!
Ik hou van jouw maten.
En hoe je elke dag opnieuw een lach op mijn gezicht tovert.
En als we dan samen een ritje maken door de prachtige omgeving dan lijkt niks anders er toe te doen.
Dan zijn jij en ik samen 1!
Natuurlijk mag ik de kinderen hierin ook niet vergeten. Vanaf dag 1 zijn ze stapel gek op jou.
Dankbaar ben ik voor onze kostbare momenten. En hopelijk zullen er nog vele volgen zonder al te veel problemen.
maar hoe stijl de weg ook gaat worden naar de top. Ik weet dat jij mij er naar toe zult brengen!
17 zomers ben ik oud als ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Me afvragen hoe het mogelijk is , heeft waarschijnlijk geen nut bedenk ik me nog. We weten allemaal wat er moet gebeuren. Het feit dat er anti conceptie in het spel was kon niet opboksen tegen dit klein wezentje wat in mij groeide. Na drie minuten denken hoe het verder moest was ik er over uit : Dit kleintje heeft de pil verslaan, wie ben ik om dan dit gevecht af te breken. Dit miniscule wormpje heeft recht op een plaatsje in de wereld en niet alleen in mijn hart. (en die van zijn vader)
Inmiddels volgde zomer 18 en was is "volwassen". En toch kreeg ik de stempel Tienermoeder en : kind krijgt kind. Na een werkdag van 9 uur en 5 minuten zwoegen zag een prachtig babytje het levenslicht. Hij werd op mijn buik gelegd. Vol van Liefde wou ik mijn armen om mijn kindje heen slaan. Echter was hij al weg. En werd de deur van de onderzoekskamer voor onze neuzen dicht gesmeten. Niks werd ons verteld niks..... Wat er dan door je heen gaat valt met geen pen te beschrijven. Plots hoor ik een baby huilen en ik , ik huil mee en zeg : Dat is mijn baby. Alles is goed ! Een verpleegkunde zegt : Er liggen hier heel veel baby's dat hoeft niet jouw baby te zijn. Maar ik weet dat ik gelijk heb. Nog nooit in mijn leven heb ik mijn kindje gehoord. Maar dit is het huiltje van mijn baby. En plots besef je wat dat inhoudt. Een nieuw leven volledig afhankelijk van jou! Dan volgt er nog een vraag : Heb jij zelf een flesje of wil je een flesje lenen van hier.
Mijn mond valt open en geiirriteerd flap ik eruit : hoezo een flesje, hij krijgt gewoon de borst hoor. Met stompheid geslagen en met open mond staat die vrouw mij aan te gapen alsof ik net een oorlog heb voorkomen mompelend zegt ze : goh dat zie je niet veel meisjes van jou leeftijd die de borst willen geven! Het woord meisje komt aan als een vuistslag in mijn maag. Niet eens moeder, geen vrouw... Vooroordelen.
Mijn moedergevoel is sky high. En zoonlief doet het fantastisch. Dan volgt zoon nummer 2. Na een intense werkdag van nog geen 70 minuten ziet hij het levenslicht. Met mijn 19 zomers oud word ik te jong bevonden om 2 kinderen te hebben. (wie heeft dat bepaald) Ik ben nog steeds het kind dat een kind krijgt. Opeens krijg ik vragen als : wie zijn de vaders? Als ik dan als antwoord gaf : VADER, ik heb al vijf jaar een relatie en woon al een paar jaar samen. Dan werd ik aangestaard alsof ik een wereld prestatie had geleverd. En volgen de woorden : Ja als je zo jong bent gaan wij er meestal van uit dat er meerder mensen in het spel zijn. Op die woorden ben ik nooit in gegaan. Als je goed naar die laatste zin kijkt lees je het woord SPEL. Is mijn leven een spel. Is het krijgen van kinderen een spel? Dat dacht ik niet. misschien in de ogen van anderen. Niet in mijn ogen. Vanaf dag 1 dat ik het wist ben ik serieus. Met mijn 18 zomers jong word ik te jong bevonden. Als je wat navraag doet blijken de moeders van die personen hooguit 19 te zijn toen zij hun eerste kind kregen. En op de vraag of dat geen goede moeders zijn geweest krijg je steevast het antwoord : het is de beste moeder die je jezelf kunt wensen. Maar de tijden zijn nu heel anders. Maar ook daar is wat voor te zeggen. Want ook vroeger was vroeger niet!
En nu is mijn oudste zoon 6,5. En tel ik 25 zomers. En nog heb ik de stempel tienermoeder en kind krijgt kind.
Mijn zoon gaat alweer 2,5 jaar naar de basischool. En het gekke is wel dat mijn zoon eigenlijk geen kind mag zijn. Ze moeten opeens vroeg leren lezen en schrijven. Heb je geen computer hoor je er als 6,5 jarige opeens niet meer bij! Als je geen nintendo hebt blijk je een nerd te zijn (terwijl nerds bij mij juist het tegenovergestelde beeld oproepen) Hij zit op zwemles en moet zijn diploma halen. Er word zoveel druk op die kleintjes gelegd. Cito toetsen worden tegenwoordig ook al afgenomen in de kleuterklas. Ik word er raar op aan gekeken dat ik mijn kinderen niet tot het onmogelijke push. Zelf ben ik een streber en heb ik hoge verwachtingen van mezelf. Van mijn kinderen verwacht ik dat wat ze ook doen, dat ze hun best doen! Ik push ze niet de beste te zijn.
Het wrange is dat ik een kind ben dat kinderen heeft gekregen. Maar mijn kinderen geen kind meer mogen zijn.
Voordat ik mij kan storten op deze blog wil ik jullie eerst van harte welkom heten op mijn blog! Erg leuk dat jullie een kijkje komen nemen, natuurlijk nog leuker als je niet alleen een kijkje komt nemen!
Na dit gedaan te hebben kan ik mijn blog beginnen!
Hier zit ik dan. Op mijn stoffige stoffen bank, in mijn stoffige huis me stoffig te voelen! De muur is kaal en een verdwaalde behang snipper doet mij nog denken aan vorige week toen ik enthousiast begon met het behang verwijderen van mijn muur! Ik had de stomer gereed staan. Ik was er zelf helemaal klaar voor! Gewapend en onoverwinnelijk loop ik naar de muur. Ik peuter een stukje behang van de muur los. En tot mijn grote vreugde komen er hele stroken behang af! Het zit mij mee denk ik nog enthousiast. En stom als ik ben (dit is geen vastgesteld feit) denk ik dat het lekker rap gaat. Als het behang verdwenen is kijk ik naar mijn muur. En ik zie mezelf. En nee het is geen spiegelwand. Ik zie een muur vol krassen, drie lagen stucwerk. Waar stukjes van loslaten. Zwaar gehavend. Het behang heeft alles op zijn plaats gehouden. En nu dat er niet meer is. Kan ik de werkelijke aard zien. Er trekt een rilling langs mijn rug. De nekharen gaan mij recht overeind staan. Plots denk ik wat gebeurd er met mij als mijn eerste laag verdwijnt en alle barsten daaronder te voorschijn komen? Wie ben ik dan nog? Mezelf? amper denk ik! Ik zou het behang weer terug willen plakken omdat ik plots het idee heb gekregen dat mijn muur zich naakt voelt! Helaas is dit geen optie! En gek genoeg de muur staat zonder al haar "kleren" nog net zo fier recht op als met kleren aan! Dat zou ik toch ook moeten kunnen. Mij bloot geven en recht op blijven staan!
Hier zit ik dan nog steeds een vreemd gevoel te koesteren voor mijn muur. Als ik verder in het rond kijk zie ik twee slingers en wat ballonnen hangen! Dit doet mij eraan herinneren dat ik echt morgen een kwart eeuw word. Over een paar uurtjes is het zover. Maar ook hierbij voel ik een rilling over mijn rug kruipen. Hoewel ik hier op mijn stoffige stoffen bank zit besef ik maar al te goed dat dit huis en alle vier slaapkamers leeg zijn! Ik hoor morgen ochtend niet twee paar kindervoetjes veelste vroeg over het laminaat krabbelen. Geen enthousiaste gefeliciteerd mama. Geen ontbijt op bed met appelsap en een samson koekje. Mijn hart klopt wel, maar toch heb ik het onaangename gevoel dat er iets niet klopt!
Ik ben morgen jarig en plots besef ik dat het voor mij meer is dan ik eigenlijk wil toegeven. Ik wil geen cadeautjes , ik wil die slingers niet, ik wil die citroen kwarktaart ook niet. Het enige wat ik wil is morgen mijn jongens knuffelen. Mijn twee dierbare zoons van 6 en 5. Hoewel ik me nu afvraag of mijn verjaardag me toch meer zegt dan ik wil toegeven. Denk ik ook opeens dat ik het niet morgen wil.. niet alleen morgen. Nu ook! Ik mis ze gewoon. Gelukkig komen ze zondag/maandag weer thuis van hun vakantie bij hun papa!
In het half jaar dat ik nu in deze woning woon heb ik mij afgevraagd waarom ik mij niet thuis voel. Wat maakt een huis tot een thuis. Dat is voor mij moeilijk te beseffen. Toen ik voor de eerste keer dit huis binnen kwam. Was mijn eerste gedachte : ok , groot! Ik zag gelijk de vele mogelijkheden. Keuze had ik niet, dus ik heb de woning geaccepteerd. En misschien geeft dat wel het beste weer hoe ik over dit huis denk. Ik heb de woning geaccepteerd. En de woning heeft mij geaccepteerd! En toch voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis. Alle 30 keren dat ik verhuisd ben heb ik een connectie gehad met het betreffende huis. Gek genoeg heb ik pas gevoel gekregen bij dit huis nu het behang er af is. Ik wou de muur laten stucen en daarna verfen. Hoe langer ik kijk naar de muur hoe mooier ik de muur ga vinden!
Ik voel mij zoals mijn muur. Ik sta rechtomhoog, met al mijn barsten , stukken die missen en oneffenheden. En toch ben ik jaloers op mijn muur. Die daar zo fier recht omhoog staat terwijl iedereen kan zien hoe ze er aan toe is!
Morgen vult dit huis zich met vrolijke mensen! Mensen die mij dierbaar zijn. Mensen die graag bij mij willen zijn op deze dag! En morgen , morgen zal ik ook lachen en grappig zijn! Nu, nu wil ik alleen zijn en in het rond kijken! En trots zijn!
Als iedereen morgen avond weg is zal ik mijn glas heffen ! (met ranja uiteraard) En dan zal ik drinken op een kwart eeuw mezelf zijn. Dan zet ik mijn masker af en glimlach ik oprecht! Wetende dat er mensen zijn die mij de moeite waard vinden. En vooral op het feit dat zij geen enkele gelijkenis zien tussen mij en mijn muur! Wat ik voornamelijk over mijzelf hoor zijn dingen als : Je bent een echte doorzetter! Je bent zo sterk! Ze zien mij zoals ik gezien wil worden!
En dankbaar ben ik.. dankbaar ben ik zeker!
Nu we het over dankbaar zijn hebben... Is er nog iemand die ik dankbaar ben!
Deze persoon heeft de moeite genomen om deze site voor mij te maken! heeft oprecht geluisterd naar mijn wensen en er iets prachtigs van gemaakt!
Bij deze dus heel heel heel erg bedankt!
Een mooier cadeau kun je toch niet wensen? Dat iemand tijd voor je vrij maakt. En zijn/haar oren open heeft als je wat verteld!
Dus morgen als de mensen komen krijgen ze een stukje taart en een stukje van mijzelf!!!!
De mensen komen hier langs om te vieren dat ik jarig ben! Eigenlijk moet ik volgend jaar al mijn dierbaren bij langs gaan. Om ze te bedanken dat ik zolang in hun leven mag zijn!!!!
Hier ben ik dan met een eigen Blog- ruimte Degenen die me al een beetje kennen weten dat ik nogal graag schrijf, de zaken die men zag en las op mijn Hyves spraken voor zich. Vandaag 18 Augustus 2011(de dag waarop ik 25 jaar werd), opende ik dus mijn eigen stukje internet- ruimte om me op deze manier beter te ontplooien en omdat ik zelf een beetje nood had aan ''own space''. Een eigen plaatsje of een eigen stekkie waar ik naar hartelust mn ding kan doen!.
Ter voorstelling
Ik ben dus een 25 jarige meid afkomstig uit het Nederlandse. Ik heb 2 schattige zoontjes. Ik hou van de gewone dingen des levens. Mijn hobby's zijn voornamelijk : lezen, schrijven, dansen, schilderen en de kinderen... muziek en alles wat rijdt.... Ik ben student en loop College in Drenthe. Ik ben nogal op mijn gezinnetje gesteld en ook daarom : het enige geloof dat ik heb is in mijn gezinnetje. Verder hou ik van autosport, boeken, films en muziek.
Hey beste bezoeker(s) en vrienden 
