Ik ben Marjon De Vries, en gebruik soms ook wel de schuilnaam marjon.
Ik ben een vrouw en woon in Nieuw-Buinen (Nederland) en mijn beroep is nvt.
Ik ben geboren op 18/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven verven en de kinderen... muziek en alles wat rijdt....
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
04-09-2011
Mijn kracht
Daar zit ik dan weer.
Dit keer niet vanaf mijn stoffige stoffen bank. Dit maal zit ik op mijn draaistoel ernaast.
Met uitzicht op mijn gehavende muur. De muur waar ik inmiddels van ben gaan houden.
Het besef is gekomen dat ik in dit huis mijzelf mag zijn. Zonder dat iemand mij anders gaat bekijken.
Het is nu volkomen sereen in huis. Enkel hoor ik ergens in de verte een hond blaffen en een auto rijden.
Als ik mij afscherm voor deze geluiden is het stil.
Het voelt aan als rustig vaarwater. En wat kan ik daar van genieten.
Wanneer je twee oogleden naar beneden laat glijden. Rustig achterover zakt en alleen je eigen ademhaling hoort.
Wat wil een mens nog meer. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig?
Ik kan wel antwoord geven op die vraag. Wat ik nodig heb zijn mijn twee kinderen.
En niet omdat ik ze daadwerkelijk voor één of ander klusje nodig heb. Nee ik heb mijn twee jongens nodig,
omdat ik zonder hun niet meer zou weten wie of wat ik ben.
Ik ben al 25 jaar mezelf. Sinds 6,5 jaar is er een groot deel van mij in mijn zoon Lars ontwaakt. En na een
veertien maanden is er ook een groot deel van mijzelf opgegaan in Ivan.
Na een moment van rust komt er het moment dat je opeens je gedachten boven je ademhaling uit gaat horen.
Gedachten hebben is menselijk. Wat wou ik soms graag dat ik de robot ben die mensen beweren dat ik ben.
Vanavond dwing ik mijzelf deze gedachten gauw af te wimpelen en te denken aan de dag van gister.
Wat de dag van gister voor mij inhield was :
Langzaam ontwaak ik uit mijn twee uur durende slaapje. Zachtjes hoor ik een stemmetje. Voordat ik goed en wel mijn ogen
open heb , voel ik een handje over mijn gezicht gaan. Ik hoor: mama, mama, mama ist jij wakker?
Met een glimlach rond mijn lippen doe ik mijn ogen open en kijk ik in de prachtig heldere blauwe kijkers van mijn jongste
zoon. "kom je er nu uit mama" zegt mijn lieve zoon. Ik kijk eens op mijn klokje en vind het eigenlijk te vroeg.
Maar elke minuut die ik mijn ogen sluit is een minuut dat ik minder bij mijn moppies kan zijn.
Als ik mijn bed uit glij en voor de verandering niet blijf haken met mijn tenen in het dekbed. Sta ik naast het bed. En schuif
voorzichtig de gordijnen open. Het ochtendlicht glijd de kamer binnen en het lijkt alsof alles van goud is. Na op deze manier
gewekt te zijn kan zelfs mijn spiegelbeeld mijn gouden humeur niet temperen.
Fluitend loop ik van de trap en hoor twee kinderstemmen kibbelen over de te kiezen tv zender.
De oudste wint het, welliswaar onder protest van de jongste. Die op zijn beurt dan in de stoel mag zitten. Dan is het weer
vrede tussen de twee.
Ik smeer voor beide jongens twee lekkere bruine boterhammen. Hoewel er van smeren niet echt sprake is, want ze willen er
geen boter op, maar wel een berg grillworst.
De kleine mannen eten een boterham terwijl ik mijn eerste flesje naar binnen werk. Me niet eens irriterend aan de smaak
ervan. Binnen tien minuten heb ik mijn flesje leeg en hebben mijn kanjers vier bruine boterhammen naar binnen gewerkt.
In een gedreven tempo doe ik mijn dagelijkse dingetjes. Dan blijft er de vraag: wat te doen vandaag.
Aangezien beide jongens zwemles hebben. En Lars nog de mogelijkheid heeft om zijn zwem diploma te halen dit seizoen in
het buitenbad. Op deze manier is de keuze gauw gemaakt.
Het is heerlijk warm weer. De thermostaat geeft een zomerse temperatuur van 26 graden weer.
We stappen in ons lief groen monstertje en vertrekken richting winkels.
We denderen de eerste beste lingerie zaak binnen. ( de jongens zullen hier later wel niet meer met moeders willen komen )
Op naar de badkleding. Lars neemt gelijk plaats op een stoel en zucht : gaat dit lang duren?
Ivan geeft antwoord met : gggg mama moet toch mooie hebben.
Ivan kijkt in het rond en zegt tegen mij : mama jij moet niet zo eentje in één stuk kopen hoor.
Ik kijk mijn lieve zoon aan en zag: ga jij maar wat uitzoeken voor mama.
Nadat ik hem de juiste maat heb gewezen begint hij driftig te zoeken en hoor ik hem zeggen : nee , nee , nee, nee dit is niet mooi, nee nee geen roze, nee nee nee. Ja deze.
Hij komt aanlopen met een blauw gebloemde bikini. Ik kijk naar mijn zoons smaak en kom tot de conclusie. Hij heeft smaak.
Ik waggel het eerste beste pashokje in en zie tot mijn verbazing dat ivan zo mee loopt. hij lacht en zegt : ikke kijken.
Nadat ik de bikini aangetrokken heb en mezelf wil omdraaien naar de spiegel heeft ivan al gezegd : deze moet je kopen.
Ik draai me om, kijk zoonlief geschrokken aan en zeg : Dat doen we, kom we gaan betalen.
Na betaald te hebben en lars uit zijn comatueze stand te hebben gehaald. Rijden we naar huis. Hier verkleden we ons.
Steken we nog wat lekkers in een tas. En geven we volgas naar het zwembad. (30 waar 30 gereden mag worden hoor)
Daar aangekomen gooien we de kleren uit en duiken we het water in.
De jongens blijven in het water en ik ga zo af en toe ook lekker langs de kant zitten kijken.
Ik voel me nog steeds wat onwennig in mijn nieuwe bikini. Ik voel me toch wat bloot. En voel me bekeken.
Hoewel dit natuurlijk niet het geval is. Eindelijk krijg ik ook nog een beetje kleur op mijn lijf.
Na een middagje zwembad moet ik eerlijk bekennen dat dit een vreselijk verkeerd kleurtje is.
Hoewel mijn haar kleur rood is, staat rood op mijn buik, benen en rug niet zo mooi.
Nadat we zijn wezen zwemmen zijn we weer huiswaarts gegaan.
Dan komt er een nieuw probleem wat gaan we eens eten. Wat gaan we eten.. hmmzzz
Het is heerlijk weer. Ik wil toch niet in dat keukentje staan.
We gaan buiten eten. Laten we de barbecue eens gaan gebruiken.
Nadat we wat boodschapjes hebben gedaan duiken we op de picknickbank en gaan we gezellig barbecuen.
En wat een genot. De geur van verbrand vlees in mijn neus, een verbrand lijf, twee blije gezichtjes, een glas koud drinken
en het spelletje wie het hardst kan boeren.
(ik zeg maar niet wie er gewonnen heeft)
Terwijl ik de tafel afruim schuiven mijn kleine rakkers uitgeput voor de televisie. Nadat ze nog één avondje laat mogen
opblijven gaan ze dan toch naar bedje.
Met alle liefde die ik bezit geef ik ze een stevige knuffel en een dikke zoen.
Na de woorden "ik hou van jou mama" gehoord te hebben, zak ik op mijn stoffige bank.
Die na deze dag niet meer stoffig voelt. Alles in mijn omgeving lijkt een tint of drie helderder te zijn geworden.
Sommige dingen lijken van goud.
Alle geluiden klinken helderder en mooier.
De bloemetjes geven meer geur af.
En de zon lijkt heviger te schijnen (of was dit ook echt zo, gezien mijn verbrande huid)
Wat een geweldig gevoel is het toch om mij te zijn!
17 zomers ben ik oud als ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Me afvragen hoe het mogelijk is , heeft waarschijnlijk geen nut bedenk ik me nog. We weten allemaal wat er moet gebeuren. Het feit dat er anti conceptie in het spel was kon niet opboksen tegen dit klein wezentje wat in mij groeide. Na drie minuten denken hoe het verder moest was ik er over uit : Dit kleintje heeft de pil verslaan, wie ben ik om dan dit gevecht af te breken. Dit miniscule wormpje heeft recht op een plaatsje in de wereld en niet alleen in mijn hart. (en die van zijn vader)
Inmiddels volgde zomer 18 en was is "volwassen". En toch kreeg ik de stempel Tienermoeder en : kind krijgt kind. Na een werkdag van 9 uur en 5 minuten zwoegen zag een prachtig babytje het levenslicht. Hij werd op mijn buik gelegd. Vol van Liefde wou ik mijn armen om mijn kindje heen slaan. Echter was hij al weg. En werd de deur van de onderzoekskamer voor onze neuzen dicht gesmeten. Niks werd ons verteld niks..... Wat er dan door je heen gaat valt met geen pen te beschrijven. Plots hoor ik een baby huilen en ik , ik huil mee en zeg : Dat is mijn baby. Alles is goed ! Een verpleegkunde zegt : Er liggen hier heel veel baby's dat hoeft niet jouw baby te zijn. Maar ik weet dat ik gelijk heb. Nog nooit in mijn leven heb ik mijn kindje gehoord. Maar dit is het huiltje van mijn baby. En plots besef je wat dat inhoudt. Een nieuw leven volledig afhankelijk van jou! Dan volgt er nog een vraag : Heb jij zelf een flesje of wil je een flesje lenen van hier.
Mijn mond valt open en geiirriteerd flap ik eruit : hoezo een flesje, hij krijgt gewoon de borst hoor. Met stompheid geslagen en met open mond staat die vrouw mij aan te gapen alsof ik net een oorlog heb voorkomen mompelend zegt ze : goh dat zie je niet veel meisjes van jou leeftijd die de borst willen geven! Het woord meisje komt aan als een vuistslag in mijn maag. Niet eens moeder, geen vrouw... Vooroordelen.
Mijn moedergevoel is sky high. En zoonlief doet het fantastisch. Dan volgt zoon nummer 2. Na een intense werkdag van nog geen 70 minuten ziet hij het levenslicht. Met mijn 19 zomers oud word ik te jong bevonden om 2 kinderen te hebben. (wie heeft dat bepaald) Ik ben nog steeds het kind dat een kind krijgt. Opeens krijg ik vragen als : wie zijn de vaders? Als ik dan als antwoord gaf : VADER, ik heb al vijf jaar een relatie en woon al een paar jaar samen. Dan werd ik aangestaard alsof ik een wereld prestatie had geleverd. En volgen de woorden : Ja als je zo jong bent gaan wij er meestal van uit dat er meerder mensen in het spel zijn. Op die woorden ben ik nooit in gegaan. Als je goed naar die laatste zin kijkt lees je het woord SPEL. Is mijn leven een spel. Is het krijgen van kinderen een spel? Dat dacht ik niet. misschien in de ogen van anderen. Niet in mijn ogen. Vanaf dag 1 dat ik het wist ben ik serieus. Met mijn 18 zomers jong word ik te jong bevonden. Als je wat navraag doet blijken de moeders van die personen hooguit 19 te zijn toen zij hun eerste kind kregen. En op de vraag of dat geen goede moeders zijn geweest krijg je steevast het antwoord : het is de beste moeder die je jezelf kunt wensen. Maar de tijden zijn nu heel anders. Maar ook daar is wat voor te zeggen. Want ook vroeger was vroeger niet!
En nu is mijn oudste zoon 6,5. En tel ik 25 zomers. En nog heb ik de stempel tienermoeder en kind krijgt kind.
Mijn zoon gaat alweer 2,5 jaar naar de basischool. En het gekke is wel dat mijn zoon eigenlijk geen kind mag zijn. Ze moeten opeens vroeg leren lezen en schrijven. Heb je geen computer hoor je er als 6,5 jarige opeens niet meer bij! Als je geen nintendo hebt blijk je een nerd te zijn (terwijl nerds bij mij juist het tegenovergestelde beeld oproepen) Hij zit op zwemles en moet zijn diploma halen. Er word zoveel druk op die kleintjes gelegd. Cito toetsen worden tegenwoordig ook al afgenomen in de kleuterklas. Ik word er raar op aan gekeken dat ik mijn kinderen niet tot het onmogelijke push. Zelf ben ik een streber en heb ik hoge verwachtingen van mezelf. Van mijn kinderen verwacht ik dat wat ze ook doen, dat ze hun best doen! Ik push ze niet de beste te zijn.
Het wrange is dat ik een kind ben dat kinderen heeft gekregen. Maar mijn kinderen geen kind meer mogen zijn.
Voordat ik mij kan storten op deze blog wil ik jullie eerst van harte welkom heten op mijn blog! Erg leuk dat jullie een kijkje komen nemen, natuurlijk nog leuker als je niet alleen een kijkje komt nemen!
Na dit gedaan te hebben kan ik mijn blog beginnen!
Hier zit ik dan. Op mijn stoffige stoffen bank, in mijn stoffige huis me stoffig te voelen! De muur is kaal en een verdwaalde behang snipper doet mij nog denken aan vorige week toen ik enthousiast begon met het behang verwijderen van mijn muur! Ik had de stomer gereed staan. Ik was er zelf helemaal klaar voor! Gewapend en onoverwinnelijk loop ik naar de muur. Ik peuter een stukje behang van de muur los. En tot mijn grote vreugde komen er hele stroken behang af! Het zit mij mee denk ik nog enthousiast. En stom als ik ben (dit is geen vastgesteld feit) denk ik dat het lekker rap gaat. Als het behang verdwenen is kijk ik naar mijn muur. En ik zie mezelf. En nee het is geen spiegelwand. Ik zie een muur vol krassen, drie lagen stucwerk. Waar stukjes van loslaten. Zwaar gehavend. Het behang heeft alles op zijn plaats gehouden. En nu dat er niet meer is. Kan ik de werkelijke aard zien. Er trekt een rilling langs mijn rug. De nekharen gaan mij recht overeind staan. Plots denk ik wat gebeurd er met mij als mijn eerste laag verdwijnt en alle barsten daaronder te voorschijn komen? Wie ben ik dan nog? Mezelf? amper denk ik! Ik zou het behang weer terug willen plakken omdat ik plots het idee heb gekregen dat mijn muur zich naakt voelt! Helaas is dit geen optie! En gek genoeg de muur staat zonder al haar "kleren" nog net zo fier recht op als met kleren aan! Dat zou ik toch ook moeten kunnen. Mij bloot geven en recht op blijven staan!
Hier zit ik dan nog steeds een vreemd gevoel te koesteren voor mijn muur. Als ik verder in het rond kijk zie ik twee slingers en wat ballonnen hangen! Dit doet mij eraan herinneren dat ik echt morgen een kwart eeuw word. Over een paar uurtjes is het zover. Maar ook hierbij voel ik een rilling over mijn rug kruipen. Hoewel ik hier op mijn stoffige stoffen bank zit besef ik maar al te goed dat dit huis en alle vier slaapkamers leeg zijn! Ik hoor morgen ochtend niet twee paar kindervoetjes veelste vroeg over het laminaat krabbelen. Geen enthousiaste gefeliciteerd mama. Geen ontbijt op bed met appelsap en een samson koekje. Mijn hart klopt wel, maar toch heb ik het onaangename gevoel dat er iets niet klopt!
Ik ben morgen jarig en plots besef ik dat het voor mij meer is dan ik eigenlijk wil toegeven. Ik wil geen cadeautjes , ik wil die slingers niet, ik wil die citroen kwarktaart ook niet. Het enige wat ik wil is morgen mijn jongens knuffelen. Mijn twee dierbare zoons van 6 en 5. Hoewel ik me nu afvraag of mijn verjaardag me toch meer zegt dan ik wil toegeven. Denk ik ook opeens dat ik het niet morgen wil.. niet alleen morgen. Nu ook! Ik mis ze gewoon. Gelukkig komen ze zondag/maandag weer thuis van hun vakantie bij hun papa!
In het half jaar dat ik nu in deze woning woon heb ik mij afgevraagd waarom ik mij niet thuis voel. Wat maakt een huis tot een thuis. Dat is voor mij moeilijk te beseffen. Toen ik voor de eerste keer dit huis binnen kwam. Was mijn eerste gedachte : ok , groot! Ik zag gelijk de vele mogelijkheden. Keuze had ik niet, dus ik heb de woning geaccepteerd. En misschien geeft dat wel het beste weer hoe ik over dit huis denk. Ik heb de woning geaccepteerd. En de woning heeft mij geaccepteerd! En toch voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis. Alle 30 keren dat ik verhuisd ben heb ik een connectie gehad met het betreffende huis. Gek genoeg heb ik pas gevoel gekregen bij dit huis nu het behang er af is. Ik wou de muur laten stucen en daarna verfen. Hoe langer ik kijk naar de muur hoe mooier ik de muur ga vinden!
Ik voel mij zoals mijn muur. Ik sta rechtomhoog, met al mijn barsten , stukken die missen en oneffenheden. En toch ben ik jaloers op mijn muur. Die daar zo fier recht omhoog staat terwijl iedereen kan zien hoe ze er aan toe is!
Morgen vult dit huis zich met vrolijke mensen! Mensen die mij dierbaar zijn. Mensen die graag bij mij willen zijn op deze dag! En morgen , morgen zal ik ook lachen en grappig zijn! Nu, nu wil ik alleen zijn en in het rond kijken! En trots zijn!
Als iedereen morgen avond weg is zal ik mijn glas heffen ! (met ranja uiteraard) En dan zal ik drinken op een kwart eeuw mezelf zijn. Dan zet ik mijn masker af en glimlach ik oprecht! Wetende dat er mensen zijn die mij de moeite waard vinden. En vooral op het feit dat zij geen enkele gelijkenis zien tussen mij en mijn muur! Wat ik voornamelijk over mijzelf hoor zijn dingen als : Je bent een echte doorzetter! Je bent zo sterk! Ze zien mij zoals ik gezien wil worden!
En dankbaar ben ik.. dankbaar ben ik zeker!
Nu we het over dankbaar zijn hebben... Is er nog iemand die ik dankbaar ben!
Deze persoon heeft de moeite genomen om deze site voor mij te maken! heeft oprecht geluisterd naar mijn wensen en er iets prachtigs van gemaakt!
Bij deze dus heel heel heel erg bedankt!
Een mooier cadeau kun je toch niet wensen? Dat iemand tijd voor je vrij maakt. En zijn/haar oren open heeft als je wat verteld!
Dus morgen als de mensen komen krijgen ze een stukje taart en een stukje van mijzelf!!!!
De mensen komen hier langs om te vieren dat ik jarig ben! Eigenlijk moet ik volgend jaar al mijn dierbaren bij langs gaan. Om ze te bedanken dat ik zolang in hun leven mag zijn!!!!
Hier ben ik dan met een eigen Blog- ruimte Degenen die me al een beetje kennen weten dat ik nogal graag schrijf, de zaken die men zag en las op mijn Hyves spraken voor zich. Vandaag 18 Augustus 2011(de dag waarop ik 25 jaar werd), opende ik dus mijn eigen stukje internet- ruimte om me op deze manier beter te ontplooien en omdat ik zelf een beetje nood had aan ''own space''. Een eigen plaatsje of een eigen stekkie waar ik naar hartelust mn ding kan doen!.
Ter voorstelling
Ik ben dus een 25 jarige meid afkomstig uit het Nederlandse. Ik heb 2 schattige zoontjes. Ik hou van de gewone dingen des levens. Mijn hobby's zijn voornamelijk : lezen, schrijven, dansen, schilderen en de kinderen... muziek en alles wat rijdt.... Ik ben student en loop College in Drenthe. Ik ben nogal op mijn gezinnetje gesteld en ook daarom : het enige geloof dat ik heb is in mijn gezinnetje. Verder hou ik van autosport, boeken, films en muziek.
Hey beste bezoeker(s) en vrienden 
