|
Voor alle tracktor-pull fans: Deze blog heeft niks maar dan ook niks te maken met de NewBorn Deere. Of toch wel?
Ik kan toch wel enige gelijkenis zien. Ons gezin is net als de Newborn Deere ook een machtige machine. Er komt een geweldige kracht uit voort.
Toch zie ik ook wel degelijk een groot verschil, de Deere doet het dit seizoen niet geweldig en is vaak kapot. Ons gezin is echter niet kapot te krijgen.
(niet) zo maar even een dag uit ons leven.
Dinsdag 5 februari 2013.
In de ochtend kijken we elkaar aan met een gespannen gevoel. Lars gaat zich aankleden en klaar maken voor school. Ivan blijft echter een dagje thuis, die voelt zich nog steeds niet helemaal lekker. Marcel heeft vakantie dus we kunnen lekker rustig opstarten.
We doen nog wat dingetjes in huis, maar veel komt er niet uit onze handen. Zenuwslopend dit.
Om 10:40 gaat mijn telefoon volgens afspraak, dan heb ik het erover dat we in de ochtend telefonisch contact zouden hebben en dan niet precies om 10:40 uur. Gelijk wordt de verbinding weer verbroken. 10:41 gaat mijn telefoon opnieuw. Wederom gaat de verbinding verloren na 8 seconden. 10:41 weer neem ik mijn telefoon op. Dit keer gaat het goed. Ik heb aan de telefoon Linda van NewLife.
Zoals afgesproken zal zij contact met ons opnemen over het maken van een afspraak aan het einde van de middag of begin van de avond. Echter is er weinig te doen en vraagt ze of het ons past dat ze rond de middag langs komt. Met zweethanden en een lichte trilling in mijn stem (of was het meer de kracht van de aardbevingen hier in het noorden?!) stem ik hiermee in. Als ik klaar ben met bellen, loop ik naar Marcel toe.
Ik vertel hem dat Linda over een uurtje of 2 bij ons op de stoep zal staan.
Eerst zie ik een blik die opluchting doet vermoeden gelijk daarna gaat die blik over in "dat is snel". Snel gaat Marcel nog wat boodschapjes doen.
Ik besluit te gaan douchen, nog even lekker mijn haartjes te wassen, een geschikte outfit klaar te leggen. Het bed op te maken, spullen klaar te zetten en vooral zenuwachtig in het rond lopen.
Nadat Marcel weer thuis is gaat hij zijn moeder bellen met de vraag of Ivan misschien bij haar mag zijn in de middag en of ze Lars ook van school wil halen. Als ze rond half 12 bij ons binnen komt is de spanning ook op haar gezicht te zien.
Om even voor twaalf gaat de deurbel. Daar is ze dan... Linda!
Na wat te babbelen is het tijd om te gaan kijken hoe het er voor staat. Na een hoop gedoe is dan daar eindelijk het moment.
12.05 uur de vliezen zijn gebroken. Plots is daar ook het besef: There is no way back.
Ieder moment kunnen de weeën beginnen, maar het kan ook nog een hele poos duren. Het kan ook niet op gang komen en dan mogen we een dag later ons melden in het ziekenhuis. We babbelen nog wat met Linda en na drie kwartier besluit zij dat ze naar huis gaat. Zodra de weeën op gang zijn gekomen mogen we haar bellen.
Om 13.10 uur heb ik een licht zeurend gevoel in mijn onderrug en buik. Ik besluit dat ik nog even de toilet ga bezoeken. Als ik weer beneden kom heb ik het idee dat er wat aan gebeuren is. Zodra ik ga liggen rolt de eerste echte wee voorbij. Gelijk een goed heftige. Ik kijk naar de klok en na amper 3 minuten komt er weer eentje voorbij rollen. Ze duren gelijk een goede anderhalf minuut. Om 13:40 hou ik het niet meer en vraag ik aan Marcel of hij Linda weer wil bellen dat het nu toch echt wel begonnen is.
Hij mag ook de kraamzorg gaan bellen, we krijgen te horen dat ze met hun tweeën gaan komen. Helemaal prima.
Om 14:00 uur komt Linda binnen. Ze gaat even bekijken hoe ik in de weeën lig om de intensiteit te beoordelen. Ze gaat al haar spulletjes klaar leggen. Om 14:05 komt Mirjam de kraamhulp binnen. Zij gaat beginnen met spulletjes klaar te leggen voor de baby, het bedje voor te verwarmen en dat soort dingen. Om 14:10 komt de stagiaire binnen. Ik lig zo erg in de weeën dat voorstellen op het moment niet gaat.
Linda wil graag constateren hoever het staat. We blijken al 8 centimeter ontsluiting te hebben. Zodra ik druk begin te voelen moet ik haar waarschuwen, want het gaat aardig snel.
Ik bedenk me opeens jeetje nog maar 8 centimeter. Dan moet ik er nog 2. Ik zit nu in een heuze weeën storm. Ik blijf maar aan het puffen. Daarnaast heb ik de hand van Marcel stevig vast, of was het iets steviger dan stevig?!
Ik begin druk te voelen en geef dit ook aan. Daar komt dan eindelijk het verlossende woord als ik het niet meer kan wegpuffen mag ik mee persen. Tijdstip 14.25 uur.
Bij de eerste perswee zet ik te voorzichtig in en ben ik zoekende waarheen ik moet persen. Wegzuchten dus maar. Een flinke hap adem en nu er vol tegenaan. Ik voel haar gelijk een stuk naar beneden schuiven.
Linda geeft aan dat het geen tien minuten gaat duren. Ik krijg strenge instructies dat wanneer zij zegt dat ik moet zuchten dat ik dat dan ook ga doen, want het gaat erg snel.
Na één lange perswee, vier happen adem is daar dan het moment dat ik hoor: nu zuchten, niet persen, wachten op de volgende wee en dan doorpersen.
Wat doe ik: Ik zucht, maar voel heel mijn lichaam doorpersen. Ik zeg nog: Ik kan het echt niet houden.
Wat bleek? Ik had gelijk ik kon het echt niet meer houden, één duw later werd onze dochter geboren.
Nog voordat ze op mijn borst plaats nam brulde ze het al uit. Helemaal niks mis mee dus.
Welkom Baby!!!!
Ik als mama heb haar 38 weken en 5 dagen bij mij gedragen en om 14.35 uur was het tijd om haar te delen met de rest van de wereld.
Papa knipt haar navelstreng door en geeft haar eindelijk de vrijheid. Nu mag ze het zelf doen.
Leuk detail is wel dat ze geboren is met haar handje naast het gezicht. Zo lag ze ook constant in de buik en zo is ze dus ook geboren.
Na wat fijne momenten samen komt daar opeens de vraag: Wat is eigenlijk haar naam?
We zijn zo gewend aan het niet noemen van haar naam, dat de eerste keer haar naam hardop zeggen heel erg moeilijk bleek te zijn.
Uiteindelijk krijg ik dan toch haar namen over mijn lippen: Ayessa Yara Daisy Knoop.
Uiteindelijk hebben we drie hele uren lang heerlijk ontspannen genoten met ons drietjes voordat we ook maar iemand op de hoogte zijn gaan brengen van het grote nieuws. Tijdens het vertellen van dit nieuws hebben we ook haar namen niet genoemd.
Ik ben niet de enige die er moeite mee heeft om haar naam eindelijk te gebruiken. Voorheen was het constant Prutske en baby.
Het moet echt nog gaan bezinken dat ze geboren is. Tijdens de bevalling van 80 minuten hebben we hier ook amper de tijd voor gehad.
Er is niet alleen een prachtig meisje geboren, maar ook een mama en een papa en twee grote broers. Newborn family.
Ik ben van mening dat de komst van een baby je als stel kan sterken of afzwakken. Ik heb tijdens het gehele proces enorm veel waardering gekregen voor mijn fantastische partner.
Vanaf het moment dat we hebben besloten alle anti conceptie de deur uit te doen is hij geweldig geweest. Heel erg betrokken.
Als ik hem nodig had dan was hij er voor mij. Als ik er nou om vroeg of niet, hij was er.
Vol Liefde kijk ik naar hem. Hij was in mijn ogen al een geweldige partner, Lief-papa en maatje. Nu hebben we samen een dochter. Het is niet dat feit dat ik hem nog meer ben gaan waarderen, maar meer hoe hij omgaat met de dingen die er gebeuren in zijn leven.
Hoe erg hij zijn best doet voor zijn gezin. Hoeveel Liefde, vreugde en geluk hij ons brengt.
Dit meiske kan geen betere vader wensen. Wij kunnen ons allemaal geen beter persoon in ons leven wensen.
Eerlijk oprecht puur.
Nu bestaat ons gezin uit vijf leden. Één grote stoere man, een manneke van 8 jaar oud, een manneke van bijna 7, een dame van 10 daagjes oud en niet te vergeten mijzelf.
Lieve kleine Ayessa geef papa en mama allebei maar een hand. Wij zullen deze vasthouden totdat jij groot genoeg bent om het alleen te doen. Maar ook dan zullen de handen van papa en mama er altijd zijn als je ze nodig bent.
|
