Vanaf het moment dat ik een opleiding ben gaan volgen bij het Drenthe College hoor ik de verhalen aan over uitgaan, jongens en wat er allemaal bij komt kijken te denken aan : opmaken, indrinken en uren lang DE outfit zoeken. Hoe langer ik deze verhalen aan mocht horen hoe meer ik dacht ga daar zou ik ook wel weer eens zin in hebben een hele nacht dansen. 

Al snel volgt er dan ook een plannetje om eens op stap te gaan. De datum word vastgezet op zaterdag 1 oktober 2011. Rond de avond haal ik de meiden op om vervolgens gezellig bij mijn huisje wat te drinken. (ik hou mij zoals altijd bij cola, hallooooo adhd) 

Toen ik "vroeger" nog regelmatig op stap ging had ik een kleedster, visagist en een kapper tot mijn beschikking. De één deed mijn haar, de ander mijn make-up en ook over mijn kleren hoefde ik mij nooit druk te maken. Echter nu mag ik het zelf doen. 

Stap 1: haar omhoog. 

Stap 2: make-up, het is donker dus hebben we niet nodig, beter zelfs van niet. Bassie de clown heeft recht om de enige echte clown te zijn. Hoef ik mij niet druk te maken of alles nog wel rond mijn ogen zit in plaats van over mijn wangen loopt en op mijn kin zijn plekkie vind. 

Stap 3: Kleren, oh jee nee. Nog nooit in mijn leven heb ik mij druk gemaakt over wat doe ik aan. Nu sta ik voor mijn kast (wat eigenlijk niet meer is dan stapels kleren zonder ombouw) Ik vraag me af wat ik aan moet doen, een rokje, een broek of een jurkje. Ik besluit algauw dat het een broek gaat worden omdat ik toch echt de oudste ben, ook de BOB en omdat ik een degelijke mama ben. Het word een zwarte aansluitende broek. 

Stap 3.1: Wat voor bovenkleding gaat het worden, even goed nadenken. Ik trek een aantal dingen uit mijn (niet bestaande) kast, bekijk mezelf in de spiegel en bij elke kleding wissel denk ik, nee niet geschikt. Ik ben op zoek naar iets wat uitstraalt: maak een praatje met mij, maar laat me daarna vooral lekker met rust want ik kom om te dansen. Als ik eenmaal een witte blouse gevonden heb met korte mouwen besluit ik dat dit perfect is. Nog één laatste test. Op en neer springen, voorover buigen en schudden. Check alles zit nog op zijn plek, geen ondergoed te zien. Prima voor een degelijke mama. 

Stap 3.2: Opeens kom ik tot de ontdekking dat ik ook schoenen aan moet. Voor de meeste mensen is dit logisch, maar in mijn geval komt het best vaak voor dat ik in een winkel sta en dan opeens denk goh wat is de vloer koud om dan tot de ontdekking te komen dat ik op mijn blote voeten het huis ben uit gegaan. Gympen kunnen echt niet. Ik besluit dat ik voor laarzen ga. Worden het zwarte laarzen die passen bij mijn zwarte broek of worden het toch de opvallende gouden laarzen. Even nog bedenk ik me dat één van beide ook nog een optie is. Gelijk krijg ik op mijn donder dat het echt niet kan. Unaniem word er zonder mij besloten dat het de gouden gaan worden. Weer vraag ik mij af of dit niet heel erg veel aandacht trekt. 

Stap 4: Confrontatie met de spiegel. Ik bekijk mezelf van boven naar onder. Ik kom tot de conclusie dat ik op de schoenen na ook gerust zo op sollicitatie gesprek zou kunnen. Het is zakelijk genoeg. Zo kan ik als één van de meiden problemen krijgt met het ander geslacht hopelijk de ander prima intimideren. Tegen mijn spiegelbeeld beschrijf ik mezelf als : niet benaderbaar, bedekt en op mijn gemak. Juist omdat ik geen partner heb wil ik iemand niet het idee geven dat dit het geval is. 

Na dit gehele ritueel verlang ik eigenlijk al naar mijn bed, compleet uitgeput ben ik. Hoe kunnen vrouwen van mijn leeftijd dit toch elk weekend vol houden. Gauw gaat er nog even een liter cola bij in, dit zorgt voor een energie boost. 

Tegen de tijd dat wij bij fox aankomen ben ik dan ook heel erg druk. De meiden komen allemaal voor het eerst in fox. Algauw hebben we een plekje gevonden en gaan we de dansvloer op. Mijn outfit doet goed zijn werk. Ik kan heerlijk dansen zonder dat er bepaald dronken volk besluit een niet verstaanbaar praatje te maken die ik dan ook nog eens drie keer mag aanhoren omdat gesprekspartner te dronken is. Het nare daarvan vind ik altijd dat "dat volk" de volgende dag er niks meer vanaf weet, maar ik als nuchtere boerentrut herinner me er nog alles van. 

Rond één uur besluit ik eens rond te gaan kijken of er nog meer bekende mensen rond lopen/waggelen. Ik laat de meiden dan ook achter in het hol van de vos. (ik kan het niet helpen dat het ding vossenhol heet of is het tegenwoordig skihut of andersom) 

Terwijl ik aan het rond lopen ben is het wel opvallend rustig nog. Als ik vanuit de "grote zaal" (waarvan ik niet weet of het een naam heeft) me weer richting het voskihol begeef maak ik voor het eerst deze avond oog contact met iemand. Zomaar een vreemde die langs loopt. Één seconde ontmoeten onze ogen elkaar. Snel kijk ik weer weg. Mij bewust van het feit dat deze jongen een bedreiging zou kunnen vormen voor mijn zo zorgvuldig uitgekozen houding. Op dat moment zie ik de meiden weer staan dansen en zet ik de gedachte van mij af. Er gaat nog wat cola bij en het feest kan wederom beginnen. 

Na een uurtje ongeveer ontmoet ik een jongeman terwijl ik richting de wc loop. Hij wil een praatje met mij maken, beleefd geef ik aan hier niet op in te willen gaan. Droppie kon amper nog zelfstandig staan. Drie keer hetzelfde verhaal horen, een hoop ge-blablabla waarbij ik beleefd mijn hoofd knik alsof het mij ook maar iets interesseert of ik er ook maar iets van kan verstaan. Wat volgde was een hand om mijn bovenarm. Nadat dronken droppie/guppie amper op zijn benen kan staan heeft hij wel veel kracht nog in zijn handen. Ik vraag me af wat ik kan doen. Ik zou hem kunnen hoeken, een kin stoot geven of een directe rechtse. Ik besluit voor de man vriendelijke oplossing te gaan en één keer te waarschuwen dat hij als de sodemieter mijn arm moet loslaten. Schijnbaar heeft het drank niveau in zijn lichaam ook zijn oren bereikt en hoort hij het niet, of wil hij het niet horen. Zodra ik de kleuter zijn pols beet heb bijt ik hem venijnig toe dat hij of nu heel snel loslaat of ik zijn hand breek en daarna zijn arm. Hij besluit om toch maar los te laten en weg te lopen na nog even te zeggen dat ik een preutse, stijve *vleeswaren*wijf ben. Ik baal er van. Je wilt als vrouw zijnde gewoon lekker dansen, kleed je onopvallend zelfs wat preuts, doet beleefd en toch zijn er dit soort mensen die anders denken omdat ze totaal onder invloed zijn van.... Dan lopen er genoeg meiden rond die rokjes dragen die kleiner zijn dan mijn riem en waarbij je als je van boven het shirt in kijkt je hun navel kunt zien. Niet dat die meiden lastig gevallen moeten worden, maar die zijn waarschijnlijk op het zelfde uit. (later zou blijken dat meneer mijn hele boven arm blauw heeft geknepen, niet leuk.)

Na dit voorval begeef ik me weer naar het vossenhutskihol-ding. Om daar tot de ontdekking te komen dat ik nog steeds naar de wc moet. Dapper als ik ben doe ik poging twee. Geheel op mijn hoede begeef ik mij naar de wc. Als ik denk veilig op de vrouwen wc te zijn aangekomen heb ik het mis. Daar kom ik terecht in een waar drama. Meisje 1 staat te huilen, meisje 2 staat te schelden, meisje 3 legt haar voorgevel in haar nek, meisje 4 probeert nog meer make-up op haar gezicht te krijgen, meisje 5 trekt haar shirt zover naar beneden dat je zelfs als vrouw zijnde geen gesprek met haar kunt voeren zonder naar haar voorgevel te staren, meisje 6 staat te wankelen, meisje 7 gooit nadat ze al haar drinken/eten eruit heeft gegooid wat water over haar gezicht, waardoor al haar make-up over haar gezicht druipt, meisje 8 maakt zich snel uit de voeten. Meisje 8, ik dus weet niet hoe snel ze naar een andere wc moet gaan. 

Inmiddels is het vier uur mijn dans neigingen beginnen driftig op te spelen. Ik sta in " het hol van de vossen die op de ski's hutten" en vraag aan de meiden of ze zin hebben om te stampen. Het lijkt echter of ik net een gigantische stink bom neer heb gegooid. Als ogen uit hun kassen konden rollen zouden ze dat gedaan hebben. De hint is duidelijk er wordt door deze dames dus niet gestampt. Gelukkig (voor mij) kom ik een oud stap maatje tegen waarmee ik in mijn jongere jaren altijd mee ging stampen. De stap is dan al snel gezet om samen te gaan stampen. 

We vinden een plekje en doen ons ding. Even helemaal nergens aan denken, alleen een beat voelen, één met de muziek worden en er belachelijk uit zien in de ogen van een ander. Als ik even rustig sta en wat mensen in mijn omgeving bekijk zie ik opeens de jongen van "het" oogcontact staan. Kijkt hij mij nu aan? Ik lach. Ik kijk weg. Hij lacht, ik kijk toch weer, hij kijkt weg. Nadat het een poosje zo doorgaat attendeer ik mijn stampende oud stap maatje erop dat ik sjans heb. Zijn antwoord is dat werkt alleen als het van twee kanten komt. Oh, ik denk wel dat hij mij aankijkt. Er staat niemand achter mij. Tegen de tijd dat ik weer zijn kant durf op te kijken is hij weg. Waarom is dit flirten dan ook zo lastig. Heeft mijn outfit en houding dan toch succes? Tussen het stampen door zie ik hem opeens weer staan en hij lacht naar mij. Echt naar mij. Ik word er verlegen van en mijn blaas speelt weer op. Even een sanitaire stop maken. Ik kan kiezen loop ik naar de wc die het dichtst bij is waar meisje 1 t/m 7 stond of loop ik langs hem? Ik kies ervoor om langs hem te lopen op mijn hoge naaldhakken. De enige gedachte die ik op dat moment heb is : Loop rechtop, probeer niet onderste boven te vallen en wat je ook doet kijk hem vooral NIET aan. 

Wat doe ik? Ik waggel hem voorbij, kijk hem dom grijnzend aan en blijf hem aan kijken terwijl ik allang voorbij ben gelopen met een knalrood hoofd. Ja inderdaad Marjon dat heeft indruk gemaakt. Trots. 

Als ik weer tot mezelf gekomen ben in de wc begeef ik mij weer naar buiten. Ik besluit langs hem heen te kijken en mijn stamp maatje te zoeken. Deze staat niet meer op de plek waar ik hem achter heb gelaten. Hij staat dichterbij dan ik door heb. Hij staat ongeveer 3 meter van "oogcontact meneer" af. Ik besluit er maar bij te gaan staan. 

We komen steeds dichter en dichter bij elkaar te staan. Op een gegeven moment rond half vijf staan we recht tegen over elkaar. Ik weet niet wat te zeggen. Hij zet de eerste stap en zegt : Jij kunt echt niet hakken op die hakken. 

Het ijs was gebroken, de toon gezet en mijn verlegenheid is weg. Uiteraard laat ik hem wel even zien dat ik dat echt wel kan. We babbelen wat over en weer. Op een gegeven moment bied hij mij een glas drinken aan. Cola beerenburg. Het klinkt aantrekkelijk maar toch sla ik het af. Ik maak een gebaar dat ik nog moet rijden. Hij kan er wel om lachen (later hoor ik pas waarom, hij dacht door mijn drukke gedrag dat ik dronken was, tsja teveel cola oeps) Ik kom te weten dat hij Marcel heet en in Veendam woont. Hij komt erachter hoe ik heet, dat ik kinderen heb en dat ik geen facebook heb. Hyves hebben we allebei, maar via naam zijn we allebei niet te vinden. Gelukkig hebben we allebei een telefoon. Ik geef hem mijn nummer, als ik thuis ben sms ik hem dat ik zijn nummer ook heb als bevestiging. 

Als ik alle meiden veilig en wel weer thuis heb gekregen ren ik naar mijn telefoon en sms ik hem gelijk terug. 

Dit was het begin van het einde. 

Het einde? 

Ja hij is helemaal het einde, hij betekend het einde van mijn leven als vrijgezel. Hij geeft mij er een compleet nieuw begin voor terug. 

Liefde op het eerste gezicht kan niet, behalve bij je eigen kinderen. Liefde moet groeien. Houden van kost tijd. Op dit moment kan ik bevestigen dat er vanaf de eerste seconde een klik kan zijn die niet te beschrijven is. 

Het begon met een klik, daarna een vonk, dat werd een compleet vuur en op dit moment voel ik nieuw leven in mij bewegen wat wij samen gemaakt hebben. Ons product van de Liefde.