Even een momentje stilstaan bij de afgelopen dagen die samen het jaar 2012 genoemd worden. Tijdens dit stilstaan bij al die dagen glijden er hele mooie herinneringen door mijn hoofd. Maar ook de nodige tegenslagen en momenten van intens verdriet. 

Als je al deze momenten op één grote bult werpt en de balans opmaakt kan ik zeggen dat ik een geweldig 2012 heb gehad. 

Nu zit ik hier op 31 december 2012 in ons Thuis in Veendam bij de keukentafel. Boven hoor ik het geluid van een playstation waar Ivan zich opperbest vermaakt, vanuit de woonkamer hoor ik het geluid van de televisie waar Lars onder een kleedje ligt te kijken naar één of ander programma, in mijn buik voel ik Prutske een spreidsprong uitvoeren waardoor beide ribben een por krijgen en ze met haar hoofdje mijn blaas bezoekt, ik hoor mijn telefoon een "blub-ik-ben-een-vis" geluidje maken als ik kijk zie ik dat het Marcel is. Het huis is gevuld met geluiden die mijn dierbaren maken of ze nu lijfelijk aanwezig zijn thuis of niet. 

Als ik even wat verder inzoom op mijn fantastisch gezin... Wacht deze zin moet ik gelijk rechtzetten, want het is natuurlijk niet mijn gezin maar het is ons gezin. Terug naar het inzoomen op dit geweldige gezin. Op dit moment bestaat het lijfelijk uit vier personen. Marcel, Lars, Ivan en mijzelf. Nog niet aanwezig maar waar we met smart naar uitkijken is ons Prutske. 

Als ik nog verder inzoom en kijk naar het afgelopen jaar met deze mensen kan ik per persoon een eigen balans opmaken. Als ik het inzoomen uitlicht kan ik per persoon een alles zeggend stuk tekst typen, wat ik ook ga doen, echter wat niet te zeggen valt is het gevoel en de emotie die ik voel bij een ieder van deze personen. 

Laat ik beginnen bij Lars. Hij is mijn eerstgeborene en heeft van mij een mama gemaakt in naam. Mijn hart en hersens hebben hard moeten werken om aan deze titel de voldoen. Echter voelt het niet als hard werken omdat hij het zo makkelijk maakt om van te houden en voor te zorgen. 

Met zijn bijna acht jaren oud is hij een wijs manneke die met sprongen vooruit is gegaan in 2012. Zowel in lengte als in ontwikkeling. Zijn persoonlijkheid krijgt meer en meer een eigen kijk op dingen. Sommige eigenschappen in hem herken ik, andere zijn geheel uniek voor hem. Inmiddels gaat hij naar groep 4 van de basisschool waar hij het erg naar zijn zin heeft. Dit jaar heeft hij zijn B en C zwem-diploma gehaald. Ook heeft hij de avondvierdaagse gelopen. Helaas dit jaar ook in het ziekenhuis gelegen met wederom een Astma aanval. 

Hij is van een niet-wetende-hoe-om-te-gaan-met-veranderingen jongen gegaan naar een jongen die veel beter kan omgaan met zijn gevoel en de emoties die daarbij horen. Meer en meer geeft hij duidelijk aan wat hij wil en hoe hij het wil. Dit botst nog wel eens en hij kan dan ook erg boos worden. Het is een heerlijk joch dat alle ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen en dit mag en gaat ook met boze periodes en opstandigheid. Ja-knikkers hebben we al genoeg in Nederland (en de rest van de wereld). Wij hechten meer waarde aan persoonlijkheid dan gehoorzaamheid. Uiteraard weet hij wel wie er de baas is en het laatste woord heeft. 

Ivan heeft opnieuw een mama van mij gemaakt, ook voor hem moeten mijn hersens en hart werken om aan deze titel te voldoen. Wederom lijkt het vanzelf te gaan. Houden van geeft ook hij een nieuwe dimensie. Hij mag over drie maanden zeven kaarsjes uitblazen op zijn taart. In mijn ogen blijft hij toch nog steeds een beetje klein. In lengte is hij ook nog steeds klein, in persoonlijkheid is er niks kleins aan Ivan. 

Zodra hij opstaat verlicht hij elke ruimte waar hij zich bevind met een dosis vreugde. Zijn ego is ook niet klein te noemen. 2012 is het jaar waarin hij ontdekt dat hij commentaar kan leveren op anderen. Hij ontdekt het niet alleen maar geeft de betekenis ook gelijk een extra diepte slag. Overal heeft hij een mening over. In zijn ogen kan hij alles beter, weet hij alles beter en is hij gewoon beter. Zijn ego stijgt tot niveau hoofd-door-het-plafond. Volgens hem vind iedereen hem stoer en knap maar hiervan hoeven ze hem niet te overtuigen, dit wist hij natuurlijk al heel erg lang. Vol zelfvertrouwen en optimisme kijkt hij de wereld in. Onbezorgd en onbevangen. Het is een geweldig joch die iedereen aan het lachen krijgt. Aan karakter geen gebrek bij dit jochie. Hij gaat nu naar groep 3 van de basisschool en geniet hier ook volop van. Hij mag een A-diploma aan zijn diploma lijst toevoegen. Ook hij heeft de avondvierdaagse gelopen. Net als Lars is het een eigen persoon en echt eentje om trots op te zijn. 

Naast de al twee bestaande minderjarige opdonders is er nog eentje onder constructie. Het ontstaan van onze Prutske mag geen raadsel zijn. Gewoon je-weet-wel en toen groeide er een mini-onsje onder en in mijn hart (ook in die van vele anderen). Dit kleine mini wezentje is ontstaan in 2012. De impact is niet te beschrijven. Het maakt van Lars opnieuw een grote broer, van Ivan voor het eerst een grote broer, van Marcel een vader en van mij opnieuw een moeder. Vele zorgen hebben we ons al gemaakt om dit kleine hummelke. Uit ervaring weet ik dat die niet verdwijnen als ze eenmaal in onze armen ligt. We kijken er erg naar uit om haar te ontmoeten en onze Liefde met haar te delen, want één ding is zeker er is genoeg Liefde in dit gezin om haar te bedelven onder een gigantische bult. Eerst nog zes weken vet kweken en dan stellen wij haar voor aan de wereld. 

Mijn grootste Liefde dank ik als laatste, zonder hem zat ik hier nu niet. 2012 is een bewogen jaar voor Marcel geweest. Een jaar waarin ik hem enorm heb zien groeien. Niet in lengte, niet in dikte maar in persoonlijkheid wel. Hij heeft keihard gewerkt binnen en voor Jysk. Wat resulteert in een geweldige functie, waar hij meer dan recht op heeft en een ieder hem die erkenning ook geeft. Torenhoge verwachtingen zijn er binnen Jysk. Met kwaliteiten in overvloed en zijn enthousiasme en passie voor zijn beroep is hij een groot succes. Zelf is hij hier ietwat bescheidener in. Ik echter niet. 2012 is ook het jaar waarin hij een plaats heeft ingenomen in dit gezin, net als de rest van ons gezin. We hebben allemaal ons plekje gevonden. Het jaar waarin hij vader is geworden en met deze functie enorm content is. Het is hem op het lijf geschreven. Dankbaar ben ik hem dat ik de moeder van zijn dochter mag zijn. Het is een voorrecht om dit samen met hem mee te maken en te ondergaan. 

2012 is ook het jaar geworden dat hij zijn belofte heeft ingelost bij de jongens om ons een thuis te geven op een plek waar we de eerst komende jaren niet weg hoeven. Nog net op de valreep hebben we kerst kunnen vieren in onze nieuwe woning. Wat heeft hij er hard voor gewerkt, geknokt en veel voor gedaan. Trotser dan trots. 

Als ik mijn 2012 bekijk als partner van hem kom ik tot erg mooie gedachten. Een paar hiervan wil ik wel delen met jullie en een paar ervan kan ik niet delen met jullie omdat die niet te beschrijven vallen. 

2012 als Partner van.... ik had hier ook kunnen kiezen voor de term vriendin van... Waarom ik dat niet gedaan heb? Ik ben immers de vriendin van.. want we zijn niet getrouwd. Voor mijn gevoel dekt de term vriendin van de lading niet. Hij is zoveel meer dan mijn vriendje. Hij is een volwassen man en dan niet alleen in leeftijd maar ook een echte man in gedrag en houding met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kies voor de term Partner. Nooit had ik gedacht of verwacht het zo fijn te vinden om niet langer de sterkste te zijn in huis. Huiselijkheid vond ik nooit zo goed bij mij passen. Ik dacht dat huiselijkheid een bewuste keuze voor jezelf was. Nu ben ik er achter gekomen dat huiselijkheid juist een gevoel is die je door een ander krijgt. Zo vind ik het heerlijk om mijn man (zonder trouwakte) een gezonde maaltijd voor te schotelen als hij thuis komt, het geeft me een warm gevoel als ik zijn sokken uit de wasmand vis en die voor hem was, of ik zijn overhemd strijk. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de dikke diesel de dam op hoor komen om vervolgens nog een sprongetje te maken als ik de sleutel in het slot hoor draaien. Een nog warmer gevoel krijg ik als ik vervolgens naar de koppies van Lars en Ivan kijk en ze hoor zeggen: snel snel verstoppen Marcel is thuis, dan moet hij ons zoeken. 

Daarna volgt er een complete nu-mag-ik-aandacht-van-marcel oorlog. 

Ware Liefde herken je als je het tegenkomt... wat vond ik dat een absurde gedachte. Met de nadruk op vond. 

2012 is ook het jaar waarin ik heb getracht iets te vinden wat ik niet zo leuk aan hem vind. In 2013 zal ik deze zoektocht voort moeten zetten, want ik heb niks kunnen vinden. 

Elkaar proberen te veranderen in de persoon waar je oud mee wilt worden is ook een zinloze tijdsbesteding. Als je iemand ontmoet waarvan je denkt goh als je nu iets meer dit of dat had dan was je perfect voor mij, die kun je beter maar voorbij lopen. 

Ik kwam een persoon tegen met een persoonlijkheid en een uitstraling waarvan ik dacht die is perfect voor mij zonder ook maar 1 gram of beetje te veranderen. In de ogen van een ander zal hij ongetwijfeld niet perfect zijn, maar daarom is hij ook mijn partner. 

Wetende dat hij waarschijnlijk niet perfect is maakt hem niet minder perfect voor mij. 

2012 is ook het jaar waarin we samen de stap hebben genomen om samen ouders te willen worden. Dit zal onze relatie enorm veranderen, we zullen niet alleen partners van elkaar zijn en huisgenoten maar ook samen ouders. Dat maakt ons samen tot geliefden, huisgenoten en ouders. 

Wat nog mist in dit rijtje is van even groot belang. Ik heb in hem mijn grootste maatje gevonden. 

Wat ben ik toch een bofkont ik heb niet alleen de vader van mijn dochter gevonden maar ook de Liefde van mijn leven en mijn grootste maatje. 

Diep wederzijds respect, erkenning en liefde daar huisvest onze fundering op. Met een dosis eerlijkheid en genegenheid is er niemand die onze fundering nog kan laten rotten of doorroesten. 

Met deze basis word 2013 wederom een jaar om nooit te vergeten. 2012 was zeker een jaar om nooit te vergeten. 

Vanavond gaan we samen 2013 in niet wetend wat dit jaar ons zal brengen. Tot ons groot genoegen zullen we dit jaar afsluiten met mensen die ons enorm dierbaar zijn. Rest mij niks anders meer dan een ieder die dit leest heel veel geluk, gezondheid en liefde toe te wensen voor komend jaar. Eigenlijk zeg ik nu niks meer dan dat ik heel afgelopen 2012 jullie ook toe heb gewenst. 

Tot in 2013!