Ik ben Marjon De Vries, en gebruik soms ook wel de schuilnaam marjon.
Ik ben een vrouw en woon in Nieuw-Buinen (Nederland) en mijn beroep is nvt.
Ik ben geboren op 18/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven verven en de kinderen... muziek en alles wat rijdt....
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
31-12-2012
Tellen
31-12-2012 het is tijd om af te tellen, op te tellen en vooral tijd om niet langer uit te stellen.
Even een momentje stilstaan bij de afgelopen dagen die samen het jaar 2012 genoemd worden. Tijdens dit stilstaan bij al die dagen glijden er hele mooie herinneringen door mijn hoofd. Maar ook de nodige tegenslagen en momenten van intens verdriet.
Als je al deze momenten op één grote bult werpt en de balans opmaakt kan ik zeggen dat ik een geweldig 2012 heb gehad.
Nu zit ik hier op 31 december 2012 in ons Thuis in Veendam bij de keukentafel. Boven hoor ik het geluid van een playstation waar Ivan zich opperbest vermaakt, vanuit de woonkamer hoor ik het geluid van de televisie waar Lars onder een kleedje ligt te kijken naar één of ander programma, in mijn buik voel ik Prutske een spreidsprong uitvoeren waardoor beide ribben een por krijgen en ze met haar hoofdje mijn blaas bezoekt, ik hoor mijn telefoon een "blub-ik-ben-een-vis" geluidje maken als ik kijk zie ik dat het Marcel is. Het huis is gevuld met geluiden die mijn dierbaren maken of ze nu lijfelijk aanwezig zijn thuis of niet.
Als ik even wat verder inzoom op mijn fantastisch gezin... Wacht deze zin moet ik gelijk rechtzetten, want het is natuurlijk niet mijn gezin maar het is ons gezin. Terug naar het inzoomen op dit geweldige gezin. Op dit moment bestaat het lijfelijk uit vier personen. Marcel, Lars, Ivan en mijzelf. Nog niet aanwezig maar waar we met smart naar uitkijken is ons Prutske.
Als ik nog verder inzoom en kijk naar het afgelopen jaar met deze mensen kan ik per persoon een eigen balans opmaken. Als ik het inzoomen uitlicht kan ik per persoon een alles zeggend stuk tekst typen, wat ik ook ga doen, echter wat niet te zeggen valt is het gevoel en de emotie die ik voel bij een ieder van deze personen.
Laat ik beginnen bij Lars. Hij is mijn eerstgeborene en heeft van mij een mama gemaakt in naam. Mijn hart en hersens hebben hard moeten werken om aan deze titel de voldoen. Echter voelt het niet als hard werken omdat hij het zo makkelijk maakt om van te houden en voor te zorgen.
Met zijn bijna acht jaren oud is hij een wijs manneke die met sprongen vooruit is gegaan in 2012. Zowel in lengte als in ontwikkeling. Zijn persoonlijkheid krijgt meer en meer een eigen kijk op dingen. Sommige eigenschappen in hem herken ik, andere zijn geheel uniek voor hem. Inmiddels gaat hij naar groep 4 van de basisschool waar hij het erg naar zijn zin heeft. Dit jaar heeft hij zijn B en C zwem-diploma gehaald. Ook heeft hij de avondvierdaagse gelopen. Helaas dit jaar ook in het ziekenhuis gelegen met wederom een Astma aanval.
Hij is van een niet-wetende-hoe-om-te-gaan-met-veranderingen jongen gegaan naar een jongen die veel beter kan omgaan met zijn gevoel en de emoties die daarbij horen. Meer en meer geeft hij duidelijk aan wat hij wil en hoe hij het wil. Dit botst nog wel eens en hij kan dan ook erg boos worden. Het is een heerlijk joch dat alle ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen en dit mag en gaat ook met boze periodes en opstandigheid. Ja-knikkers hebben we al genoeg in Nederland (en de rest van de wereld). Wij hechten meer waarde aan persoonlijkheid dan gehoorzaamheid. Uiteraard weet hij wel wie er de baas is en het laatste woord heeft.
Ivan heeft opnieuw een mama van mij gemaakt, ook voor hem moeten mijn hersens en hart werken om aan deze titel te voldoen. Wederom lijkt het vanzelf te gaan. Houden van geeft ook hij een nieuwe dimensie. Hij mag over drie maanden zeven kaarsjes uitblazen op zijn taart. In mijn ogen blijft hij toch nog steeds een beetje klein. In lengte is hij ook nog steeds klein, in persoonlijkheid is er niks kleins aan Ivan.
Zodra hij opstaat verlicht hij elke ruimte waar hij zich bevind met een dosis vreugde. Zijn ego is ook niet klein te noemen. 2012 is het jaar waarin hij ontdekt dat hij commentaar kan leveren op anderen. Hij ontdekt het niet alleen maar geeft de betekenis ook gelijk een extra diepte slag. Overal heeft hij een mening over. In zijn ogen kan hij alles beter, weet hij alles beter en is hij gewoon beter. Zijn ego stijgt tot niveau hoofd-door-het-plafond. Volgens hem vind iedereen hem stoer en knap maar hiervan hoeven ze hem niet te overtuigen, dit wist hij natuurlijk al heel erg lang. Vol zelfvertrouwen en optimisme kijkt hij de wereld in. Onbezorgd en onbevangen. Het is een geweldig joch die iedereen aan het lachen krijgt. Aan karakter geen gebrek bij dit jochie. Hij gaat nu naar groep 3 van de basisschool en geniet hier ook volop van. Hij mag een A-diploma aan zijn diploma lijst toevoegen. Ook hij heeft de avondvierdaagse gelopen. Net als Lars is het een eigen persoon en echt eentje om trots op te zijn.
Naast de al twee bestaande minderjarige opdonders is er nog eentje onder constructie. Het ontstaan van onze Prutske mag geen raadsel zijn. Gewoon je-weet-wel en toen groeide er een mini-onsje onder en in mijn hart (ook in die van vele anderen). Dit kleine mini wezentje is ontstaan in 2012. De impact is niet te beschrijven. Het maakt van Lars opnieuw een grote broer, van Ivan voor het eerst een grote broer, van Marcel een vader en van mij opnieuw een moeder. Vele zorgen hebben we ons al gemaakt om dit kleine hummelke. Uit ervaring weet ik dat die niet verdwijnen als ze eenmaal in onze armen ligt. We kijken er erg naar uit om haar te ontmoeten en onze Liefde met haar te delen, want één ding is zeker er is genoeg Liefde in dit gezin om haar te bedelven onder een gigantische bult. Eerst nog zes weken vet kweken en dan stellen wij haar voor aan de wereld.
Mijn grootste Liefde dank ik als laatste, zonder hem zat ik hier nu niet. 2012 is een bewogen jaar voor Marcel geweest. Een jaar waarin ik hem enorm heb zien groeien. Niet in lengte, niet in dikte maar in persoonlijkheid wel. Hij heeft keihard gewerkt binnen en voor Jysk. Wat resulteert in een geweldige functie, waar hij meer dan recht op heeft en een ieder hem die erkenning ook geeft. Torenhoge verwachtingen zijn er binnen Jysk. Met kwaliteiten in overvloed en zijn enthousiasme en passie voor zijn beroep is hij een groot succes. Zelf is hij hier ietwat bescheidener in. Ik echter niet. 2012 is ook het jaar waarin hij een plaats heeft ingenomen in dit gezin, net als de rest van ons gezin. We hebben allemaal ons plekje gevonden. Het jaar waarin hij vader is geworden en met deze functie enorm content is. Het is hem op het lijf geschreven. Dankbaar ben ik hem dat ik de moeder van zijn dochter mag zijn. Het is een voorrecht om dit samen met hem mee te maken en te ondergaan.
2012 is ook het jaar geworden dat hij zijn belofte heeft ingelost bij de jongens om ons een thuis te geven op een plek waar we de eerst komende jaren niet weg hoeven. Nog net op de valreep hebben we kerst kunnen vieren in onze nieuwe woning. Wat heeft hij er hard voor gewerkt, geknokt en veel voor gedaan. Trotser dan trots.
Als ik mijn 2012 bekijk als partner van hem kom ik tot erg mooie gedachten. Een paar hiervan wil ik wel delen met jullie en een paar ervan kan ik niet delen met jullie omdat die niet te beschrijven vallen.
2012 als Partner van.... ik had hier ook kunnen kiezen voor de term vriendin van... Waarom ik dat niet gedaan heb? Ik ben immers de vriendin van.. want we zijn niet getrouwd. Voor mijn gevoel dekt de term vriendin van de lading niet. Hij is zoveel meer dan mijn vriendje. Hij is een volwassen man en dan niet alleen in leeftijd maar ook een echte man in gedrag en houding met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kies voor de term Partner. Nooit had ik gedacht of verwacht het zo fijn te vinden om niet langer de sterkste te zijn in huis. Huiselijkheid vond ik nooit zo goed bij mij passen. Ik dacht dat huiselijkheid een bewuste keuze voor jezelf was. Nu ben ik er achter gekomen dat huiselijkheid juist een gevoel is die je door een ander krijgt. Zo vind ik het heerlijk om mijn man (zonder trouwakte) een gezonde maaltijd voor te schotelen als hij thuis komt, het geeft me een warm gevoel als ik zijn sokken uit de wasmand vis en die voor hem was, of ik zijn overhemd strijk. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de dikke diesel de dam op hoor komen om vervolgens nog een sprongetje te maken als ik de sleutel in het slot hoor draaien. Een nog warmer gevoel krijg ik als ik vervolgens naar de koppies van Lars en Ivan kijk en ze hoor zeggen: snel snel verstoppen Marcel is thuis, dan moet hij ons zoeken.
Daarna volgt er een complete nu-mag-ik-aandacht-van-marcel oorlog.
Ware Liefde herken je als je het tegenkomt... wat vond ik dat een absurde gedachte. Met de nadruk op vond.
2012 is ook het jaar waarin ik heb getracht iets te vinden wat ik niet zo leuk aan hem vind. In 2013 zal ik deze zoektocht voort moeten zetten, want ik heb niks kunnen vinden.
Elkaar proberen te veranderen in de persoon waar je oud mee wilt worden is ook een zinloze tijdsbesteding. Als je iemand ontmoet waarvan je denkt goh als je nu iets meer dit of dat had dan was je perfect voor mij, die kun je beter maar voorbij lopen.
Ik kwam een persoon tegen met een persoonlijkheid en een uitstraling waarvan ik dacht die is perfect voor mij zonder ook maar 1 gram of beetje te veranderen. In de ogen van een ander zal hij ongetwijfeld niet perfect zijn, maar daarom is hij ook mijn partner.
Wetende dat hij waarschijnlijk niet perfect is maakt hem niet minder perfect voor mij.
2012 is ook het jaar waarin we samen de stap hebben genomen om samen ouders te willen worden. Dit zal onze relatie enorm veranderen, we zullen niet alleen partners van elkaar zijn en huisgenoten maar ook samen ouders. Dat maakt ons samen tot geliefden, huisgenoten en ouders.
Wat nog mist in dit rijtje is van even groot belang. Ik heb in hem mijn grootste maatje gevonden.
Wat ben ik toch een bofkont ik heb niet alleen de vader van mijn dochter gevonden maar ook de Liefde van mijn leven en mijn grootste maatje.
Diep wederzijds respect, erkenning en liefde daar huisvest onze fundering op. Met een dosis eerlijkheid en genegenheid is er niemand die onze fundering nog kan laten rotten of doorroesten.
Met deze basis word 2013 wederom een jaar om nooit te vergeten. 2012 was zeker een jaar om nooit te vergeten.
Vanavond gaan we samen 2013 in niet wetend wat dit jaar ons zal brengen. Tot ons groot genoegen zullen we dit jaar afsluiten met mensen die ons enorm dierbaar zijn. Rest mij niks anders meer dan een ieder die dit leest heel veel geluk, gezondheid en liefde toe te wensen voor komend jaar. Eigenlijk zeg ik nu niks meer dan dat ik heel afgelopen 2012 jullie ook toe heb gewenst.
Het is weer tijd voor een nieuwe blog. Er is geen geschiktere dag als vandaag om dat te doen. Vandaag heb ik de tijd om even stil te staan bij de dingen die ik heb. Vandaar deze blog met deze titel: Ode aan.....
Vandaag wil ik stilstaan bij mijn Tempel. Ik heb heel veel respect voor mijn heiligdom. Deze fungeert niet alleen als mijn woonplaats maar momenteel ook als couveuse.
Hoe wonderbaarlijk: een samensmelting van een zaadcel met een eicel waaruit een kloppend hartje ontstaat.
Dit kleine hartje groeit gestaag onder mijn eigen hart. Ik zie mijn eigen lijf als iets heel bijzonders.
Ik draag nog altijd de sporen van mijn eerdere zwangerschappen met mij mee. Ik heb mijn jongens allebei 40 weken en 3 dagen mogen dragen. Dat heeft mijn lichaam toch maar even geflikt.
Vandaag ben ik 29 weken zwanger van een geweldig mooie meid. Een klein meisje dat verwekt is uit pure Liefde. Heel erg bewust hebben wij de keuze gemaakt om alle vormen van anti conceptie de deur uit te doen en te kijken of het voor ons is weggelegd. Planners als dat wij zijn willen we graag proberen alles in eigen hand te houden. We zeggen nog tegen elkaar dat het wel eens een poosje kan duren. Het wereld wijde web bied uitkomst. Informatie, informatie en nog meer informatie. Kun je echt je kansen vergroten?
We weten toch allemaal hoe kindjes maken in zijn werk gaat? Ik blijk er naast te zitten. Er zijn zoveel tips en trucs dat ik me afvraag of we dat wel allemaal moeten willen. Je hebt toch geen grip op de uitkomst. Een baby maken is niet alleen "even" je "ding" doen en dan afwachten.
Nee je moet toch echt wel weten hoe de cyclus in elkaar zit. Dit kun je doen door temperaturen of met behulp van ovulatie testen. Want je wilt natuurlijk niet je eisprong missen. Deze methodes geven echter pas een beeld achteraf. Wij kiezen ervoor om te gaan temperaturen. Een handige App gedownload op de telefoon en braaf elke ochtend voor het opstaan rond dezelfde tijd de temperatuur opgenomen. Deze gegevens vul je in op je telefoon en zo krijg je wat inzicht. Halverwege mijn cyclus, als je dat van te voren kunt zeggen vertrekken partner in crime en mijzelf voor een paar daagjes naar Duitsland op de motor. Elke ochtend gaat het eerste gesprek wat wij voeren over de temperatuur. Niet dat van buiten, maar dat van mijn lichaam. Als we op een bewuste ochtend wakker worden en de nieuwste gegevens invullen zien we dat mijn temperatuur opeens daalt. Wat dit inhoudt weten we op dat moment nog niet.We vragen ons af of het kwaad kan dat we op de motor rijden de hele dag. Dat trilt toch wel enorm. Dit is het moment dat het eventueel eitje zich zal moeten gaan nestelen. Ronde 1 zien wij eigenlijk als verloren. Wat ook heel logisch is, want dat zou wel heel snel zijn.
Opeens ga je serieus nadenken of het zin heeft om onderste boven te hangen aan een haak in de slaapkamer. Er niet mee bezig zijn is ook geen optie.
Op dag 3 van het weekend gaat mijn temperatuur weer omhoog. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. We tellen de dagen af dat we kunnen testen. Als we er over praten zegt mijn gevoel steeds dat het deze maand niet gelukt is. Dit blijf ik ook maar zeggen.
Zaterdag 9 juni zitten we bij mijn moeder thuis, ik kijk de meest mooie man die ik ken aan en hoor mezelf zeggen: We moeten morgen testen!
Nadat we thuis zijn gekomen voel ik me schuldig dat ik dit gezegd heb. Hij gaat op mijn gevoel af en ik roep al de hele maand dat het niet raak is en hij gaat daar van uit. Heb ik hem nu valse hoop gegeven? Spannend. Tijd om te gaan slapen. Heerlijk slapen we... tot half vijf. Dan kijken we elkaar recht in de ogen aan. De zenuwen hebben ons gewekt. We zijn nu toch wakker. Ik krijg ook opeens een ontzettende "oh help ik moet naar de wc-drang". We hupsen naar beneden. Met mijn duffe kop ga ik naar de wc. Test mee. Kanjer gaat met zijn duffe kop op de bank zitten. Ik plof naast hem neer. Onze oogjes op kwart voor zeven om kwart voor vijf ontmoeten elkaar. De test ligt voor onze neus met de ellebogen op de knieën loeren we met samen geknepen oogjes, of gaan ze gewoon niet verder open naar de test. Ja daar is streep 1, de controle streep. Zien mijn schele half geopende ogen nu een tweede streep? Nee ik zie vast dubbel. Ik wrijf in mijn ogen kijk naast me en zie lover grijnzen. Hij ziet wat ik ook zie.
Oh help mijn partner heeft me zwanger gemaakt. (mooi souvenirtje uit Duitsland)
Blijdschap, angst, vragen alles komt tegelijk opzetten. Samen gaan we dit doen, stapje voor stapje.
Gelijk weet ik weer hoe het is om zwanger te zijn. De wc word mijn grootste vriend. Knakworsten worden de grootste vijand. De held uit deze tijd is toch wel mijn eigen partner. Honds en honds beroerd.
Ook is er weer bloedverlies. De verloskundige zegt dat omdat ik kots beroerd ben de kans groot is dat het gewoon nog goed zit. Eerst zien dan geloven.
Na 3 weken aftellen mogen we met exact 7 weken heen voor een echo. Kindje doet het goed. Papa doet het goed. Mama doet het goed en dan vooral met mijn armen om de wc heen.
Week 8 staat in het teken van uitdroging. Alles wat erin gaat komt er net zo snel weer uit. Hallooooo ziekenhuis.
Mijn lichaam werkt prima als couveuse. Met een lichaamstemperatuur die nu 1 graad warmer is werkt mijn lichaam hard voor dit wonder.
Moe word je er van. Ik lijk wel een baby: slapen, eten, boeren waardoor je weer gaat spugen, waardoor je moe word.
Wat een tempel is dat lichaam toch ook van mij. Het richt zich volledig op haar couveuse taak. Nu zijn we 29 weken onderweg. De misselijkheid is weg en heeft plaats gemaakt voor een hoop andere dingen.
Mijn tempel lijkt wel gebombardeerd. Een gezonde baby "krijgen" is een fascinerend wonder. Hoe het menselijk lichaam werkt ook.
In dit geval heiligt het doel de middelen. Het doel is een gezonde baby, peuter, dreumes, tiener, kleuter, jong-volwassene, puber brein eigenaar. Het middel is de zwangerschap. Ik ben erg content met het doel, over het middel ben ik minder te spreken.
Vanuit de maatschappij word ik eigenlijk gedwongen om te zeggen dat zwanger zijn zooooo mooi is. Mijn mening is dat het heel bijzonder is, maar zooooo mooi vind ik het niet. Mama zijn dat is zoooo mooi³.
Ik word geacht de schopjes van baby-lief zo aandoenlijk en schattig te vinden. Als ze straks geboren is en iemand anders schopt vind ik dat aandoenlijk en schattig. Sinds week 17 zorgt mevrouw voor pijnlijke harde buiken door haar drukke aanwezigheid. Nu drukt ze alles aan gort, ook mijn navel voelt beurs door alle schoppen. Het koppen van mijn blaas is ook niet grappig. Op mijn zij liggen gaat niet omdat zij dan geen ruimte heeft en net zo lang duwt, schopt en druk doet totdat ik overstag ga en anders ga liggen. Logischer wijs kan dit niet op mijn buik. Als ik op mijn rug ga liggen drukt ze op de zenuwen onder in mijn rug waardoor ik daar pijn krijg. Ik zou een groter lichaam wensen, waar ze meer ruimte in heeft.
Als ik dan op mijn rug lig drukt ze zo mijn hele buik in de meest rare vormen. Gister avond speelde ze haaitje en zag ik naar schatting een knie 2 cm van mijn navel de andere kant op gaan. Als ik het niet kon voelen zou ik het leuk vinden, nu vond ik het eng en pijnlijk. Gauw shirt er over heen en niet weer kijken.
Eigenlijk wens ik ook geen groter lichaam. Mijn lichaam vult zich met extra vet en vocht. Welkom kilo's, help mij de winter warm door te komen.
De vocht in mijn benen is vooral in de ochtend vervelend. Zeuren doe ik er niet over, want staan op mijn benen is sowieso al niet erg prettig. Ik dacht mooi de dans te ontspringen met bekken instabiliteit. Het zeurde hier en daar wel al een poosje, maar bij de zwangerschap van Ivan kon ik al geruime tijd amper meer lopen. Als ik loop voel ik het over elkaar heen schuiven. Flexibel zijn is leuk en handig, te flexibel zijn waardoor je de boel niet meer intern bij elkaar kunt houden is niet fijn. Aan flexibel zijn heb ik nu ook niks, want mijn opeens grote buik zit nu toch echt in de weg.
Hoe raap je dan ook alweer je sokken van de grond? Gelukkig heb ik dan wel weer flexibele tenen waardoor ik mijn sok met mijn tenen kan vastgrijpen en ietwat kan optillen waardoor ik net genoeg kan bukken om ze te pakken. Let wel op dit gaat alleen als dochter lief niet tegen de zenuwen in mijn rug drukt, anders blijf ik in gebukte positie staan. Oplossing is simpel geen sokken meer op de grond laten vallen. Of een ernstig sneu snoetje trekken zodat iemand anders ze oppakt.
Daar waar ik het eerder vaak koud had kan ik nu wat meer kou hebben. Dankzij de kilo's. Ik hoor wel eens goh geen grammetje vet extra op je buik. Neuhh klopt die zijn afgezakt en zitten nu lekker mollig te zijn in mijn potige poten en achterwerk. Wat het zitten op een houten stoel zoals aangeraden word met bekken instabiliteit wel weer makkelijker maakt. Niks botje op hout gevoel meer.
Zit daar dan echt al het vet? Nee hoor was het maar waar. Er is ook een gezellig hompje vet naar boven afgedwaald en heeft zich lekker genesteld in mijn voorgevel. Waardoor de voorgevel nu toch wel wat extra steunpilaren kan gebruiken. Goddank hebben ze daar houders voor ontworpen die de boel mooi kunnen houden waar de boel zich ooit van nature bevond. Enig nadeel is dat deze houders niet meegroeien. Je dus weer verplicht word nieuwe te gaan kopen die straks weer te klein zijn als de melkfabriek in gebruik word genomen. Om vervolgens ook daarna niet te passen. Melkfabriek weg is namelijk ook vet weg. Mijn arme schoudertjes waar zich geen vet is gaan ophopen mogen het allemaal maar dragen. Tegen het einde van de dag hebben deze er genoeg van. Maar ook hiervoor bestaat een oplossing. Twee zelfs. De ene is de meest publieks vriendelijke variant en bestaat uit het maar gewoon los laten rusten op de buik die te hoog zit. De tweede oplossing is een ander vragen de boel omhoog te houden. Echter brengt dit vanuit de maatschappij ook weer ongewenste reacties op. Teksten als: Ja ik draag zijn kind, waarom hij dan niet de melkfabriek? ga ik maar niet eens uit proberen in de maatschappij. Alhoewel het allemaal al zo serieus is zou ik de reacties graag eens willen horen.
Daar ik een preuts mens ben hoeft niemand bang te zijn dit voorbeeld ooit in het echt te zullen aanschouwen.
Nu ik zo rond ben als mijn bijnaam (ton), ben ik opeens publiekelijk bezit geworden. Iedereen is gerechtvaardigd om wat te zeggen over mijn omvang. Ik voel me niet alleen een waggelende olifant samengeperst in een lijf van 1.73 meter, mensen deinzen er niet voor terug dit ook hardop te zeggen. Dingen als : Gohhhh mooie buik al! hoor ik bij het verlaten van het huis en mij begeven in een publieke ruimte meer dan eens. Het liefste zou ik dan zeggen: dus mijn blokjes buik van hiervoor vond je maar niks? Dus als ik nu na de bevalling deze buik blijf houden de rest van mijn leven hoef ik niet aan te horen: Joh die kilo's gaan er ooit wel weer vanaf. Ik ben erg trots op het huisje van onze mooie dochter, het is erg leuk om te horen dat ik een mooie baby buik heb en ik vind het ook geweldig dat mensen dus na de bevalling niet staren naar mijn misschien nooit meer weg te gaan baby-buikje.
Alleen heb ik dan liever wel dat deze mensen niet meer liefkozend over mijn buik gaan aaien en er tegen praten. (dat alleen recht heeft mijn partner dan weer)
Dat vraag ik me wel eens af waarom mensen dat zo maar doen.. aaien over een zwangere buik. Van mijn buik-dik-maker snap ik het. Hij praat tegen mijn buik, aait deze liefkozend. Denken deze mensen er wel eens over na hoe dit moet voelen voor mijn held? Allemaal "vreemde" handen die over zijn bezit heen glijden. Ongegeneerd staren tijdens een gesprek. Geen oogcontact meer maken. Maar het word pas raar bevonden als er geen baby in de buik zit. Dan kan dat opeens niet meer vanuit de maatschappij.
Nu wij richting het einde gaan van deze zwangerschap komt bij elk gesprek weer dezelfde vraag naar boven: Kun je het nog volhouden?
Liefst antwoord ik dan met: Als dat niet het geval was, dan lag ik nu wel onder de grond.
Ik heb één keer het antwoord gegeven: Nee ik hou het niet meer vol!
Complete shock teweeg gebracht bij gesprekspartner, alhoewel het gesprek daarna nooit meer op gang gekomen is.
Alsof je als zwangere vrouw keuze hebt. Je kunt wel zeggen Nee ik hou het niet meer vol, maar dan? Je moet toch door.
Op de vraag of het goed gaat ben je verplicht sociaal te antwoorden : ja hoor. Uiteraard voorzien van een glimlach.
Mensen weten ook niet echt om te gaan met een ander antwoord. Als je zegt dat het niet goed gaat krijg je te horen: ach nog eventjes volhouden meid voordat je het weet is het zo ver en dan ben je weer alles vergeten.
Zwanger zijn is niet leuk, het is stress-vol het is dingen niet in eigen hand hebben en lichamelijk zwaar.
Mijn lichaam is mijn tempel, compleet ontploft, beurs, pijnlijk maar deze is bezig met het grootste geschenk wat we kunnen krijgen in het leven. Ons doel... een kindje met genen van vader en van moeder. Dus ode aan mijn tempel.
Mijn lichaam neemt het zorgen voor dit kindje zo serieus dat het vergeet om ook goed te zijn voor de eigenaresse.
Raar maar waar: Ik ben dolgelukkig. Hoewel het lichamelijk zwaar is voel ik me geestelijk geweldig. Ik mag mijzelf partner noemen van de meest geweldige lieve man die er bestaat, die overigens een geweldige papa is, daarnaast heb ik de meest geweldige knappe zoons die er bestaan en mag ik onze dochter en zusje dragen. Ik heb de tijd van mijn leven!!!!!
Vanaf een stoffige stoffen bank, die niet stoffig is en de derde stoffige stoffen bank is in dit huis, schrijf ik deze blog. Denkend aan een nacht niet heel lang geleden met een uitkomst die aanvoelt alsof het al heel lang geleden is.
Vanaf het moment dat ik een opleiding ben gaan volgen bij het Drenthe College hoor ik de verhalen aan over uitgaan, jongens en wat er allemaal bij komt kijken te denken aan : opmaken, indrinken en uren lang DE outfit zoeken. Hoe langer ik deze verhalen aan mocht horen hoe meer ik dacht ga daar zou ik ook wel weer eens zin in hebben een hele nacht dansen.
Al snel volgt er dan ook een plannetje om eens op stap te gaan. De datum word vastgezet op zaterdag 1 oktober 2011. Rond de avond haal ik de meiden op om vervolgens gezellig bij mijn huisje wat te drinken. (ik hou mij zoals altijd bij cola, hallooooo adhd)
Toen ik "vroeger" nog regelmatig op stap ging had ik een kleedster, visagist en een kapper tot mijn beschikking. De één deed mijn haar, de ander mijn make-up en ook over mijn kleren hoefde ik mij nooit druk te maken. Echter nu mag ik het zelf doen.
Stap 1: haar omhoog.
Stap 2: make-up, het is donker dus hebben we niet nodig, beter zelfs van niet. Bassie de clown heeft recht om de enige echte clown te zijn. Hoef ik mij niet druk te maken of alles nog wel rond mijn ogen zit in plaats van over mijn wangen loopt en op mijn kin zijn plekkie vind.
Stap 3: Kleren, oh jee nee. Nog nooit in mijn leven heb ik mij druk gemaakt over wat doe ik aan. Nu sta ik voor mijn kast (wat eigenlijk niet meer is dan stapels kleren zonder ombouw) Ik vraag me af wat ik aan moet doen, een rokje, een broek of een jurkje. Ik besluit algauw dat het een broek gaat worden omdat ik toch echt de oudste ben, ook de BOB en omdat ik een degelijke mama ben. Het word een zwarte aansluitende broek.
Stap 3.1: Wat voor bovenkleding gaat het worden, even goed nadenken. Ik trek een aantal dingen uit mijn (niet bestaande) kast, bekijk mezelf in de spiegel en bij elke kleding wissel denk ik, nee niet geschikt. Ik ben op zoek naar iets wat uitstraalt: maak een praatje met mij, maar laat me daarna vooral lekker met rust want ik kom om te dansen. Als ik eenmaal een witte blouse gevonden heb met korte mouwen besluit ik dat dit perfect is. Nog één laatste test. Op en neer springen, voorover buigen en schudden. Check alles zit nog op zijn plek, geen ondergoed te zien. Prima voor een degelijke mama.
Stap 3.2: Opeens kom ik tot de ontdekking dat ik ook schoenen aan moet. Voor de meeste mensen is dit logisch, maar in mijn geval komt het best vaak voor dat ik in een winkel sta en dan opeens denk goh wat is de vloer koud om dan tot de ontdekking te komen dat ik op mijn blote voeten het huis ben uit gegaan. Gympen kunnen echt niet. Ik besluit dat ik voor laarzen ga. Worden het zwarte laarzen die passen bij mijn zwarte broek of worden het toch de opvallende gouden laarzen. Even nog bedenk ik me dat één van beide ook nog een optie is. Gelijk krijg ik op mijn donder dat het echt niet kan. Unaniem word er zonder mij besloten dat het de gouden gaan worden. Weer vraag ik mij af of dit niet heel erg veel aandacht trekt.
Stap 4: Confrontatie met de spiegel. Ik bekijk mezelf van boven naar onder. Ik kom tot de conclusie dat ik op de schoenen na ook gerust zo op sollicitatie gesprek zou kunnen. Het is zakelijk genoeg. Zo kan ik als één van de meiden problemen krijgt met het ander geslacht hopelijk de ander prima intimideren. Tegen mijn spiegelbeeld beschrijf ik mezelf als : niet benaderbaar, bedekt en op mijn gemak. Juist omdat ik geen partner heb wil ik iemand niet het idee geven dat dit het geval is.
Na dit gehele ritueel verlang ik eigenlijk al naar mijn bed, compleet uitgeput ben ik. Hoe kunnen vrouwen van mijn leeftijd dit toch elk weekend vol houden. Gauw gaat er nog even een liter cola bij in, dit zorgt voor een energie boost.
Tegen de tijd dat wij bij fox aankomen ben ik dan ook heel erg druk. De meiden komen allemaal voor het eerst in fox. Algauw hebben we een plekje gevonden en gaan we de dansvloer op. Mijn outfit doet goed zijn werk. Ik kan heerlijk dansen zonder dat er bepaald dronken volk besluit een niet verstaanbaar praatje te maken die ik dan ook nog eens drie keer mag aanhoren omdat gesprekspartner te dronken is. Het nare daarvan vind ik altijd dat "dat volk" de volgende dag er niks meer vanaf weet, maar ik als nuchtere boerentrut herinner me er nog alles van.
Rond één uur besluit ik eens rond te gaan kijken of er nog meer bekende mensen rond lopen/waggelen. Ik laat de meiden dan ook achter in het hol van de vos. (ik kan het niet helpen dat het ding vossenhol heet of is het tegenwoordig skihut of andersom)
Terwijl ik aan het rond lopen ben is het wel opvallend rustig nog. Als ik vanuit de "grote zaal" (waarvan ik niet weet of het een naam heeft) me weer richting het voskihol begeef maak ik voor het eerst deze avond oog contact met iemand. Zomaar een vreemde die langs loopt. Één seconde ontmoeten onze ogen elkaar. Snel kijk ik weer weg. Mij bewust van het feit dat deze jongen een bedreiging zou kunnen vormen voor mijn zo zorgvuldig uitgekozen houding. Op dat moment zie ik de meiden weer staan dansen en zet ik de gedachte van mij af. Er gaat nog wat cola bij en het feest kan wederom beginnen.
Na een uurtje ongeveer ontmoet ik een jongeman terwijl ik richting de wc loop. Hij wil een praatje met mij maken, beleefd geef ik aan hier niet op in te willen gaan. Droppie kon amper nog zelfstandig staan. Drie keer hetzelfde verhaal horen, een hoop ge-blablabla waarbij ik beleefd mijn hoofd knik alsof het mij ook maar iets interesseert of ik er ook maar iets van kan verstaan. Wat volgde was een hand om mijn bovenarm. Nadat dronken droppie/guppie amper op zijn benen kan staan heeft hij wel veel kracht nog in zijn handen. Ik vraag me af wat ik kan doen. Ik zou hem kunnen hoeken, een kin stoot geven of een directe rechtse. Ik besluit voor de man vriendelijke oplossing te gaan en één keer te waarschuwen dat hij als de sodemieter mijn arm moet loslaten. Schijnbaar heeft het drank niveau in zijn lichaam ook zijn oren bereikt en hoort hij het niet, of wil hij het niet horen. Zodra ik de kleuter zijn pols beet heb bijt ik hem venijnig toe dat hij of nu heel snel loslaat of ik zijn hand breek en daarna zijn arm. Hij besluit om toch maar los te laten en weg te lopen na nog even te zeggen dat ik een preutse, stijve *vleeswaren*wijf ben. Ik baal er van. Je wilt als vrouw zijnde gewoon lekker dansen, kleed je onopvallend zelfs wat preuts, doet beleefd en toch zijn er dit soort mensen die anders denken omdat ze totaal onder invloed zijn van.... Dan lopen er genoeg meiden rond die rokjes dragen die kleiner zijn dan mijn riem en waarbij je als je van boven het shirt in kijkt je hun navel kunt zien. Niet dat die meiden lastig gevallen moeten worden, maar die zijn waarschijnlijk op het zelfde uit. (later zou blijken dat meneer mijn hele boven arm blauw heeft geknepen, niet leuk.)
Na dit voorval begeef ik me weer naar het vossenhutskihol-ding. Om daar tot de ontdekking te komen dat ik nog steeds naar de wc moet. Dapper als ik ben doe ik poging twee. Geheel op mijn hoede begeef ik mij naar de wc. Als ik denk veilig op de vrouwen wc te zijn aangekomen heb ik het mis. Daar kom ik terecht in een waar drama. Meisje 1 staat te huilen, meisje 2 staat te schelden, meisje 3 legt haar voorgevel in haar nek, meisje 4 probeert nog meer make-up op haar gezicht te krijgen, meisje 5 trekt haar shirt zover naar beneden dat je zelfs als vrouw zijnde geen gesprek met haar kunt voeren zonder naar haar voorgevel te staren, meisje 6 staat te wankelen, meisje 7 gooit nadat ze al haar drinken/eten eruit heeft gegooid wat water over haar gezicht, waardoor al haar make-up over haar gezicht druipt, meisje 8 maakt zich snel uit de voeten. Meisje 8, ik dus weet niet hoe snel ze naar een andere wc moet gaan.
Inmiddels is het vier uur mijn dans neigingen beginnen driftig op te spelen. Ik sta in " het hol van de vossen die op de ski's hutten" en vraag aan de meiden of ze zin hebben om te stampen. Het lijkt echter of ik net een gigantische stink bom neer heb gegooid. Als ogen uit hun kassen konden rollen zouden ze dat gedaan hebben. De hint is duidelijk er wordt door deze dames dus niet gestampt. Gelukkig (voor mij) kom ik een oud stap maatje tegen waarmee ik in mijn jongere jaren altijd mee ging stampen. De stap is dan al snel gezet om samen te gaan stampen.
We vinden een plekje en doen ons ding. Even helemaal nergens aan denken, alleen een beat voelen, één met de muziek worden en er belachelijk uit zien in de ogen van een ander. Als ik even rustig sta en wat mensen in mijn omgeving bekijk zie ik opeens de jongen van "het" oogcontact staan. Kijkt hij mij nu aan? Ik lach. Ik kijk weg. Hij lacht, ik kijk toch weer, hij kijkt weg. Nadat het een poosje zo doorgaat attendeer ik mijn stampende oud stap maatje erop dat ik sjans heb. Zijn antwoord is dat werkt alleen als het van twee kanten komt. Oh, ik denk wel dat hij mij aankijkt. Er staat niemand achter mij. Tegen de tijd dat ik weer zijn kant durf op te kijken is hij weg. Waarom is dit flirten dan ook zo lastig. Heeft mijn outfit en houding dan toch succes? Tussen het stampen door zie ik hem opeens weer staan en hij lacht naar mij. Echt naar mij. Ik word er verlegen van en mijn blaas speelt weer op. Even een sanitaire stop maken. Ik kan kiezen loop ik naar de wc die het dichtst bij is waar meisje 1 t/m 7 stond of loop ik langs hem? Ik kies ervoor om langs hem te lopen op mijn hoge naaldhakken. De enige gedachte die ik op dat moment heb is : Loop rechtop, probeer niet onderste boven te vallen en wat je ook doet kijk hem vooral NIET aan.
Wat doe ik? Ik waggel hem voorbij, kijk hem dom grijnzend aan en blijf hem aan kijken terwijl ik allang voorbij ben gelopen met een knalrood hoofd. Ja inderdaad Marjon dat heeft indruk gemaakt. Trots.
Als ik weer tot mezelf gekomen ben in de wc begeef ik mij weer naar buiten. Ik besluit langs hem heen te kijken en mijn stamp maatje te zoeken. Deze staat niet meer op de plek waar ik hem achter heb gelaten. Hij staat dichterbij dan ik door heb. Hij staat ongeveer 3 meter van "oogcontact meneer" af. Ik besluit er maar bij te gaan staan.
We komen steeds dichter en dichter bij elkaar te staan. Op een gegeven moment rond half vijf staan we recht tegen over elkaar. Ik weet niet wat te zeggen. Hij zet de eerste stap en zegt : Jij kunt echt niet hakken op die hakken.
Het ijs was gebroken, de toon gezet en mijn verlegenheid is weg. Uiteraard laat ik hem wel even zien dat ik dat echt wel kan. We babbelen wat over en weer. Op een gegeven moment bied hij mij een glas drinken aan. Cola beerenburg. Het klinkt aantrekkelijk maar toch sla ik het af. Ik maak een gebaar dat ik nog moet rijden. Hij kan er wel om lachen (later hoor ik pas waarom, hij dacht door mijn drukke gedrag dat ik dronken was, tsja teveel cola oeps) Ik kom te weten dat hij Marcel heet en in Veendam woont. Hij komt erachter hoe ik heet, dat ik kinderen heb en dat ik geen facebook heb. Hyves hebben we allebei, maar via naam zijn we allebei niet te vinden. Gelukkig hebben we allebei een telefoon. Ik geef hem mijn nummer, als ik thuis ben sms ik hem dat ik zijn nummer ook heb als bevestiging.
Als ik alle meiden veilig en wel weer thuis heb gekregen ren ik naar mijn telefoon en sms ik hem gelijk terug.
Dit was het begin van het einde.
Het einde?
Ja hij is helemaal het einde, hij betekend het einde van mijn leven als vrijgezel. Hij geeft mij er een compleet nieuw begin voor terug.
Liefde op het eerste gezicht kan niet, behalve bij je eigen kinderen. Liefde moet groeien. Houden van kost tijd. Op dit moment kan ik bevestigen dat er vanaf de eerste seconde een klik kan zijn die niet te beschrijven is.
Het begon met een klik, daarna een vonk, dat werd een compleet vuur en op dit moment voel ik nieuw leven in mij bewegen wat wij samen gemaakt hebben. Ons product van de Liefde.
Dozen lego heb ik op zolder staan. Niet mijn lego, maar dat van mijn zoons. Al het speelgoed van de jongens staat op zolder, niet omdat ze stout geweest zijn, maar omdat slaapkamer 1 eigendom is van liefpapa en mama, slaapkamer 2 is eigendom van Lars & Ivan, slaapkamer 3 is eigendom van onze dochter/zusje nadat haar baktijd erop zit, slaapkamer 4 is eigendom van een televisie,playstation en een grote boekenkast en bovendien ook niet groot genoeg voor al het speelgoed. Gelukkig heeft dit huis een grote beloopbare zolder. Onze jongens hebben dus een speelzolder.
Terug naar de welbekende blokjes. Als je goed nadenkt over lego is het geweldig in al 'zijn' eenvoudigheid. Ik bedacht me opeens dat mijn leven heel veel lijkt op lego. Uiteraard hoef ik me niet af te vragen of jullie zitten te wachten op een uitleg. Mocht je daar toch onverhoopt anders over denken dan ik dacht kun je altijd nog het kruisje gebruiken boven in beeld.
Bij mijn geboorte heb ik een grondplaat gekregen. Voor het gemak zal ik een groene plaat nemen in deze uitleg. Deze heeft altijd vastgezeten aan die van mijn ouders door middel van blokjes die hun opgebouwd hebben. Zelf heb ik ook de nodige blokjes meegebouwd. Op het moment dat mijn ouders zijn gaan scheiden hebben ze allebei een gedeelte gehouden van mijn grondplaat. Ja ik kom uit een "gebroken" gezin. Naarmate ik ouder werd kreeg ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen grondplaat. De twee gedeeltes werden samengevoegd en zo ontstond er een ruïne van blokjes die niet functioneel op hun plaat stonden. Door wat herstructurering en de nodige gebeurtenissen heb ik getracht het zo effectief mogelijk te houden. Echter bleven er zwakke plekken in mijn gelegde fundering bestaan. Na de geboorte van mijn kinderen zijn hun blanco grondplaten aan de mijne gehecht. Ook hun komen uit een gebroken gezin en hebben hun grondplaat dus "gebroken".
Op een zekere nacht een tijdje geleden heb ik de man van mijn dromen ontmoet. Een man met een eigen grondplaat en daarop de nodige stukjes. Gedurende de eerste kennismakingsperiode heb ik hem een rondleiding gegeven door de ruïne dat mijn fundering heet. Als een echte bouwinspecteur heeft hij mij gewezen op de plekken waar het bij mijn fundering niet helemaal lekker loopt.
Sinds dag één heb ik mijn grondplaat met één kant vastgezet aan zijn grondplaat. Met op beide platen nog steeds onze eerder gebouwde steentjes. Samen zijn wij gaan bouwen. Steentje voor steentje. We zijn begonnen op de plaat zelf en hebben de steentjes rondom gezet. Na verloop van tijd stond er al een stevige fundering.
Op dat moment was het zaak om de grondplaten van mijn zoons zo te verschuiven dat ze ook aan die van hem kwamen te liggen. Met ons vieren hebben we een stevige fundering gebouwd op de rand van onze platen. Laag na laag werd deze sterker.
Maar er werd niet alleen gebouwd aan de rand. Over alle platen staan eigen ervaringen in de vorm van blokjes. Sommige ervaringen degelijk in elkaar gestoken. Andere stapels stonden op instorten. Doordat we met meerdere mensen bezig zijn op deze nu solide onderplaat bestaat de mogelijkheid om aan deze instortende stapels te werken. Waar we op onze eigen platen vaak niet in staat waren de puinresten op te ruimen was een ander daar wel toe in staat. Deze resten worden opgeruimd en laat ruimte over voor stevige stapels.
Binnen de muren van de stevige fundering is er ruimte voor alle eigenaren om volledig hunzelf te zijn en dingen te kunnen ontdekken en ervaringen op te doen. Mocht het zo zijn dat er een onstabiele stapel ontstaat kan de ander helpen deze degelijk te maken.
Nu kan een ieder van buitenaf proberen om een zwakke plek te vinden in de fundering van onze platen. Je kunt aan iedere willekeurige kant duwen om te kijken of er beweging zit in de fundering. Echter zal ik deze personen als tip meegeven geen gevecht aan te gaan die je niet kunt winnen.
Trots ben ik dat mijn plaat deel uitmaakt van deze eenheid. Het gevoel dat deze eenheid mij geeft is een gevoel van warmte, respect, acceptatie, onvoorwaardelijke liefde en veiligheid.
Door alles wat wij doen/meemaken bouwen wij op onze plaat. Wij hebben er doelbewust voor gekozen om alles positief te zien en ook zo op onze platen neer te zetten.
Over ongeveer vijftien weken zal aan onze vestiging een vijfde plaat toegevoegd gaan worden. Onze dochter zal bij haar geboorte ook een plaat mee krijgen. Die plaat zal deel uit gaan maken van onze eenheid. Doordat de fundering zo slim opgezet is zal zij hier zonder problemen aan toegevoegd kunnen worden. Daarna zullen wij een weg zoeken om de platen op een zo veilig mogelijke manier te voorzien van stapels ervaringen. Met daarin genoeg ruimte om allemaal eigenhandig fouten te maken.
Op een gegeven moment zal het tijd zijn om de kinderen los te laten en de verantwoordelijkheid over hun eigen plaat te geven. Met daarop een mooie solide basis vanuit waar zij verder kunnen bouwen.
Als je mij vraagt wat de basis is van een goede relatie zal mijn antwoord dan ook zijn : een legoplaat.
Hier zit ik dan op vrijdagavond. De kinderen liggen op één oortje. Toen ik net ben gaan kijken bij ze, zagen ze er zo tevreden uit. Wat is dat een genot. Daar liggen mijn hummeltjes dan zo tevreden zo zonder zorgen, de wereld om hun heen kan ze geen kwaad doen. Dat geeft een zeer warm gevoel van binnen.
Afgelopen twee weken waren heftig voor ons. Het is niet alleen een aanslag geweest voor mij, maar ook voor mijn twee zoons. (en nee niet alleen mijn zoons, ze hebben ook een vader)
We begonnen vorige week maandag met de start van het nieuwe schooljaar voor de kinderen. Gekleed, gewassen, gegeten en met een rugzakje vertrokken we richting school. De jongens helemaal hyperdepieper. Lars mag naar groep 3 toe. Met andere woorden officieel kleuter af. Ivan gaat naar groep 2 en is niet langer de gup van school (hoewel,hij blijft letterlijk klein) Nadat ik ivan op het kleuterplein heb afgezet ga ik met Lars naar het "grote" plein. De kinderen van groep 3 tot en met 8 rennen hier gedwee door elkaar. Iedereen vind zijn of haar weg. De kindjes van groep 3 zijn iets afwachtender. Dan gaat de bel en ontstaat er een run naar de deur waar elke klas netjes in rijen moet gaan staan. Mijn stoere vent baant zich een weg door de menigte en staat in de rij. Nadat hij vriendelijk heeft gezegd: Nee mama ik wil geen kusje meer. is het tijd om achter de juf aan naar binnen te gaan. Algauw worden alle ouders verzocht om ook even naar binnen te gaan. Evenals de kinderen vormen wij een rij die braaf achter de juf aan loopt. Aangekomen bij het lokaal mogen wij even gaan kijken. Daar staan allemaal tafeltjes en stoeltjes. 13 gele tafels+stoeltjes en 1 rode tafel+stoel. De rode tafel is een stukje groter dan de rest. Vanachter deze rode tafel kijkt een enthousiast jongetje mij aan, mijn jongetje. Wat is hij toch al groot. Heel trots wijst hij naar zijn tafel. Ik knik goedkeurend dat ik heb gezien dat deze groter is. Voor zoonlief is namelijk alles een wedstrijd. Behalve wanneer hij verliest dan was het opeens geen wedstrijd.
In stevige pas ga ik richting huis. Daar ga ik fanatiek aan de slag in de nieuwe speelkamer. Want wat moet je anders met een extra slaapkamer aan. Ik begin maar met verf in het rond te gaan. De tijd vliegt en dan is het alweer tijd om de jongens te gaan halen. Snel even een broodje eten. En dan weer naar school toe. Eenmaal weer thuis gekomen ga ik weer verder in de speelkamer. De middag vliegt nog sneller om dan de ochtend. Dan is het alweer tijd om de jongens op te halen. Na nog wat te drinken en een koekje en dan is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Hop hop... Even een half uurtje genieten van de kunsten in het water van mijn zoons. Even een hapje eten en dan is het alweer tijd voor de jongens om hun slaapkledij aan te trekken. Na hun eerste schooldag zijn ze ook erg moe, maar natuurlijk veel te enthousiast om zonder grote (vooral lange) verhalen te hebben verteld te gaan slapen.
De volgende dag volgt het zelfde tafereel op een enkele wijziging dat Lars smiddags naar het ziekenhuis moest. Vervolgens uiteraard weer naar zwemles. Snel wat eten en het avondritueel kan weer beginnen.
De woensdag is een dag als geen andere. De jongens gaan sochtends naar school toe. Ik doe wat in het huishouden en probeer wat te studeren. Smiddag's komt gelijk uit school een jongetje mee naar huis om te spelen. Ze kunnen heerlijk spelen in de speelkamer die inmiddels af is. Ik ga weer druk aan de studie. Ondertussen komt er nog een meneer langs van de woningstichting voor "mijn muur". Met toch wel enigsinds ietwat gemengde gevoelens hoor ik zijn oordeel aan : stucen. Natuurlijk kan ik dan eindelijk mijn plan verder gaan uitvoeren. Maar aan de andere kant ik ben zo van die muur gaan houden. Hij past bij mij. Maar evenals oude ballast uit het verleden moet je leren dingen los te laten. En dat gaan we doen. (hoe het opeens van ik naar we ging is ook mij niet duidelijk) Nadat deze man vertrokken is gaan wij met de auto het speelkameraadje naar huis brengen en vervolgens op verjaardag bij het nichtje van Lars & Ivan. Om vervolgens weer vol gas te geven naar zwemles en weer het avondritueel in te gaan.
Als de kinderen weer op 1 oortje liggen is het voor mij tijd om de laatste hand te leggen aan het studeren.
Donderdag ik word op tijd wakker en voel me krachtig. Met gepaste moed stap ik onder de douche, om vervolgens de rest van het huis te horen ontwaken. Tegen de tijd dat ik in mijn kleren ben geschoten zijn ook Lars en Ivan gekleed. Tijd voor een ontbijtje. Daarna is het tijd om 3 tasjes in te pakken en wat gel in de haren van mijn kanjers te smeren. Nadat ik drie keer gecontroleerd heb of ik alles bij me heb stappen wij in de auto. De jongens zet ik af bij de oppas om zelf vervolgens door te rijden naar school. Elke minuut die de rit duurt voel ik mijn lichaam meer en meer verkrampen. Tegen de tijd dat ik de dertig minuten erop heb zitten voel ik me net een standbeeld. Zodra ik de deur van de auto open doe valt alle last opeens naast mij neer, dat blijft maar mooi in de auto. Vol zelfvertrouwen treed ik mijn school binnen. Om te beginnen met de reeks van toetsen. Om kwart voor drie heb ik de reeks toetsen afgesloten. Met een voldaan gevoel.
Snel rij ik naar huis toe om mijn kanjers bij de oppas weg te plukken. Nadat ik daar nog heel even heb gezeten is het alweer tijd om naar zwemles te gaan. Vandaag is een zenuwslopende dag. Lars moet vandaag laten zien dat hij kan zwemmen, want dan mag hij nog gaan proefzwemmen dit seizoen.(hij zwemt in een buitenbad) Hij gaat het water in. En kijkt mij aan. Ik kijk terug en probeer hem het gevoel toe te zenden dat hij het kan. En dat ik hoe dan ook trots op hem ben. Hij glijdt door het water. Voor het eerst maakt hij er geen wedstrijd van en zwemt hij mooi rustig. Hij doet alles zoals hij het hoort te doen. Toch ben ik gematigd enthousiast. Als hij na het uit het water klimmen bij de badmeester moet komen. Zie ik zijn gezichtje betrekken en driftig ja-knikken. Vervolgens zie ik de badmeester een handbeweging maken die mijn moeder hart vult met trots. Hij pakt een briefje uit zijn broekzak en geeft de kleine man een aai over zijn bol. Mijn lieve zoon tovert een stralende glimlach om zijn mond en komt op mij afgehuppelt : mama mama mama mama ik mag proefzwemmen. Trots trots trots. Daarna volgt het avondritueel weer.
's Avonds ga ik weer druk aan de studie.
Vrijdag begint weer hetzelfde voor het krieken van de dag sta ik al onder de douche en probeer de slaap uit mijn ogen te wrijven. Mijn jongens zijn gelijk wakker en aanwezig. Vooral die jongste. Gelukkig heb ik geen last van een ochtendhumeur want dan had ik met hem in huis een probleem. Wat een babbelkont is het toch. Nadat de jongens weer bij de oppas zijn rij ik door naar school. Om de ochtend te beginnen met een presentatie en te eindigen met nog meer toetsen en toetsen. Compleet naar de mallemoer vertrek ik laat in de middag naar huis toe. Ik ben voor het eerst in mijn autorij carriere zoooo blij dat ik het huis zie. Amper kan ik mijn ogen open houden. Nadat ik bij mijn moeder patatjes heb gegeten vertrekken we weer richting het zwembad. Het nichtje van Lars en Ivan mag afzwemmen. Ze gaat als een speer en wat doet ze het goed. En toch ook wel een fijn gevoel om tussen mijn ex-schoonfamilie plaats te nemen. Het is toch jarenlang mijn familie geweest en die kleine meiden gaan me aan het hart. Nadat ze vol trots haar diploma in ontvangst heeft genomen en natuurlijk de bijbehorende cadeautjes vertrek ik richting huis. De kinderen gaan nog even mee naar hun huis om het nog even na te vieren. Die worden later op de avond weer thuis afgezet. Ik heb dus alle tijd om me even te ontspannen en wat tv te kijken. Nadat de boys weer thuis zijn gaan deze ook vrijwillig naar bed toe. Zelf ben ik ook meer dan toe aan een warm bed. En schuif er ook in.
Zaterdags is het proefzwemdag. Vol enthousiasme rent lars door het huis heen. Ik probeer hem wat tot rust te brengen. Dit heeft echter weinig nut, hij heeft er zoveel zin in. Als het dan eindelijk zover is en we bij het zwembad zijn aangekomen weet hij niet hoe gauw hij zich moet aankleden. Daar staat hij dan er helemaal klaar voor. Hij springt het water in en alles gaat naar behoren. Trots kijk ik vanaf de kant naar mijn kanjer. Naast mij zitten mijn moeder en mijn ex-schoonmoeder eveneens trots te kijken. Ivan hupst wat in het rond. En het is prachtig. Volmaakt zou je bijna zeggen. Hij haalt het proefzwemmen en mag volgende week nogmaals proefzwemmen en als dat goed gaat mag hij afzwemmen. Ik heb goede hoop.
's Avonds liggen de jongens heerlijk te slapen als ik wat lichtflitsen zie. Gelijk flitsen er allerlei gedachten door mij heen. Het noodweer barst los. Lars word wakker en kruipt erbij in het bed. Ivan blijft door alles heen slapen. Met Lars erbij in het bed is het ondanks het rotweer een fijne nacht.
Zo vliegt de week weer voorbij en begint de nieuwe week. Deze week staat in teken van de jongens naar school, Ik vijf dagen naar school, 5x naar zwemles, 2 ziekenhuisbezoeken.
Nu Lars op woensdag heeft proefgezwommen en dus echt daadwerkelijk mag afzwemmen is het tijd voor mij om een belofte na te komen.
Zo sta ik op donderdag avond om zeven uur bij het zwembad geheel gekleed, met mijn handen rond mijn enkels om me vervolgens voor over het water in te laten vallen. Hijgend kom ik boven om te gaan watertrappelen aan een plankje te drijven en nog veel meer dingen te doen. Ja ik had Lars dus beloofd dat als hij zou mogen afzwemmen voor A ik zou gaan afzwemmen voor C. Daar sta ik dus te blauwbekken bij het zwembad. Nu eens de rollen omgedraait ik in het water en de jongens langs de kant. Na dik een uur komt dan het verlossende woord. Ik mag ook zaterdag afzwemmen.
Nu hoor ik mensen denken : Huh waarom staat er boven bij de titel sollicitatie?
Of ik wat vergeten ben?
Welnee deze afgelopen twee weken heb ik gesolliciteerd bij het gekkenhuis.
De uitslag? Niet aangenomen. Ik kan het prima aan zonder plaats te nemen in een gekkenhuis.
Door deze drukke dagen ben ik wel gaan beseffen dat het niet makkelijk is om als alleenstaande moeder, studente en huisvrouw door het leven te gaan. Je doet overdag je dingen en gaat maar door en door.
Dan komt er dat moment zoals nu dat ik plaats neem de rest van het huis in rust verkeerd en ik ga denken. En hoe erg ik al gewend ben aan het alleen zijn ik mis toch iemand naast mij. Ik mis mijn maatje. Alleen is maar zo alleen. Ik ben moeder, studente en huisvrouw maar voel mij op het moment verre van "echte vrouw". Niet dat ik nu een oproep doe voor een maatje en levenspartner. Nee verre van dat.
Ik vecht voor mijn gezinnetje. En voor het leven dat ik voor ogen heb (hoeverre dat nu nog mogelijk is in deze maatschappij) Daarnaast probeer ik mijn andere helft te zoeken van wie ik ben. Als je 10 jaar lang de helft van een stel bent geweest voelt het toch alsof de helft verloren gaat als je uit elkaar gaat.
Het waren heftige weken... en er zullen nog vele volgen, maar samen kunnen wij het aan.
Ik ben dan niet geaccepteerd in het gekkenhuis, maar thuis is het een gekkenhuis.
Dit keer niet vanaf mijn stoffige stoffen bank. Dit maal zit ik op mijn draaistoel ernaast.
Met uitzicht op mijn gehavende muur. De muur waar ik inmiddels van ben gaan houden.
Het besef is gekomen dat ik in dit huis mijzelf mag zijn. Zonder dat iemand mij anders gaat bekijken.
Het is nu volkomen sereen in huis. Enkel hoor ik ergens in de verte een hond blaffen en een auto rijden.
Als ik mij afscherm voor deze geluiden is het stil.
Het voelt aan als rustig vaarwater. En wat kan ik daar van genieten.
Wanneer je twee oogleden naar beneden laat glijden. Rustig achterover zakt en alleen je eigen ademhaling hoort.
Wat wil een mens nog meer. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig?
Ik kan wel antwoord geven op die vraag. Wat ik nodig heb zijn mijn twee kinderen.
En niet omdat ik ze daadwerkelijk voor één of ander klusje nodig heb. Nee ik heb mijn twee jongens nodig,
omdat ik zonder hun niet meer zou weten wie of wat ik ben.
Ik ben al 25 jaar mezelf. Sinds 6,5 jaar is er een groot deel van mij in mijn zoon Lars ontwaakt. En na een
veertien maanden is er ook een groot deel van mijzelf opgegaan in Ivan.
Na een moment van rust komt er het moment dat je opeens je gedachten boven je ademhaling uit gaat horen.
Gedachten hebben is menselijk. Wat wou ik soms graag dat ik de robot ben die mensen beweren dat ik ben.
Vanavond dwing ik mijzelf deze gedachten gauw af te wimpelen en te denken aan de dag van gister.
Wat de dag van gister voor mij inhield was :
Langzaam ontwaak ik uit mijn twee uur durende slaapje. Zachtjes hoor ik een stemmetje. Voordat ik goed en wel mijn ogen
open heb , voel ik een handje over mijn gezicht gaan. Ik hoor: mama, mama, mama ist jij wakker?
Met een glimlach rond mijn lippen doe ik mijn ogen open en kijk ik in de prachtig heldere blauwe kijkers van mijn jongste
zoon. "kom je er nu uit mama" zegt mijn lieve zoon. Ik kijk eens op mijn klokje en vind het eigenlijk te vroeg.
Maar elke minuut die ik mijn ogen sluit is een minuut dat ik minder bij mijn moppies kan zijn.
Als ik mijn bed uit glij en voor de verandering niet blijf haken met mijn tenen in het dekbed. Sta ik naast het bed. En schuif
voorzichtig de gordijnen open. Het ochtendlicht glijd de kamer binnen en het lijkt alsof alles van goud is. Na op deze manier
gewekt te zijn kan zelfs mijn spiegelbeeld mijn gouden humeur niet temperen.
Fluitend loop ik van de trap en hoor twee kinderstemmen kibbelen over de te kiezen tv zender.
De oudste wint het, welliswaar onder protest van de jongste. Die op zijn beurt dan in de stoel mag zitten. Dan is het weer
vrede tussen de twee.
Ik smeer voor beide jongens twee lekkere bruine boterhammen. Hoewel er van smeren niet echt sprake is, want ze willen er
geen boter op, maar wel een berg grillworst.
De kleine mannen eten een boterham terwijl ik mijn eerste flesje naar binnen werk. Me niet eens irriterend aan de smaak
ervan. Binnen tien minuten heb ik mijn flesje leeg en hebben mijn kanjers vier bruine boterhammen naar binnen gewerkt.
In een gedreven tempo doe ik mijn dagelijkse dingetjes. Dan blijft er de vraag: wat te doen vandaag.
Aangezien beide jongens zwemles hebben. En Lars nog de mogelijkheid heeft om zijn zwem diploma te halen dit seizoen in
het buitenbad. Op deze manier is de keuze gauw gemaakt.
Het is heerlijk warm weer. De thermostaat geeft een zomerse temperatuur van 26 graden weer.
We stappen in ons lief groen monstertje en vertrekken richting winkels.
We denderen de eerste beste lingerie zaak binnen. ( de jongens zullen hier later wel niet meer met moeders willen komen )
Op naar de badkleding. Lars neemt gelijk plaats op een stoel en zucht : gaat dit lang duren?
Ivan geeft antwoord met : gggg mama moet toch mooie hebben.
Ivan kijkt in het rond en zegt tegen mij : mama jij moet niet zo eentje in één stuk kopen hoor.
Ik kijk mijn lieve zoon aan en zag: ga jij maar wat uitzoeken voor mama.
Nadat ik hem de juiste maat heb gewezen begint hij driftig te zoeken en hoor ik hem zeggen : nee , nee , nee, nee dit is niet mooi, nee nee geen roze, nee nee nee. Ja deze.
Hij komt aanlopen met een blauw gebloemde bikini. Ik kijk naar mijn zoons smaak en kom tot de conclusie. Hij heeft smaak.
Ik waggel het eerste beste pashokje in en zie tot mijn verbazing dat ivan zo mee loopt. hij lacht en zegt : ikke kijken.
Nadat ik de bikini aangetrokken heb en mezelf wil omdraaien naar de spiegel heeft ivan al gezegd : deze moet je kopen.
Ik draai me om, kijk zoonlief geschrokken aan en zeg : Dat doen we, kom we gaan betalen.
Na betaald te hebben en lars uit zijn comatueze stand te hebben gehaald. Rijden we naar huis. Hier verkleden we ons.
Steken we nog wat lekkers in een tas. En geven we volgas naar het zwembad. (30 waar 30 gereden mag worden hoor)
Daar aangekomen gooien we de kleren uit en duiken we het water in.
De jongens blijven in het water en ik ga zo af en toe ook lekker langs de kant zitten kijken.
Ik voel me nog steeds wat onwennig in mijn nieuwe bikini. Ik voel me toch wat bloot. En voel me bekeken.
Hoewel dit natuurlijk niet het geval is. Eindelijk krijg ik ook nog een beetje kleur op mijn lijf.
Na een middagje zwembad moet ik eerlijk bekennen dat dit een vreselijk verkeerd kleurtje is.
Hoewel mijn haar kleur rood is, staat rood op mijn buik, benen en rug niet zo mooi.
Nadat we zijn wezen zwemmen zijn we weer huiswaarts gegaan.
Dan komt er een nieuw probleem wat gaan we eens eten. Wat gaan we eten.. hmmzzz
Het is heerlijk weer. Ik wil toch niet in dat keukentje staan.
We gaan buiten eten. Laten we de barbecue eens gaan gebruiken.
Nadat we wat boodschapjes hebben gedaan duiken we op de picknickbank en gaan we gezellig barbecuen.
En wat een genot. De geur van verbrand vlees in mijn neus, een verbrand lijf, twee blije gezichtjes, een glas koud drinken
en het spelletje wie het hardst kan boeren.
(ik zeg maar niet wie er gewonnen heeft)
Terwijl ik de tafel afruim schuiven mijn kleine rakkers uitgeput voor de televisie. Nadat ze nog één avondje laat mogen
opblijven gaan ze dan toch naar bedje.
Met alle liefde die ik bezit geef ik ze een stevige knuffel en een dikke zoen.
Na de woorden "ik hou van jou mama" gehoord te hebben, zak ik op mijn stoffige bank.
Die na deze dag niet meer stoffig voelt. Alles in mijn omgeving lijkt een tint of drie helderder te zijn geworden.
Sommige dingen lijken van goud.
Alle geluiden klinken helderder en mooier.
De bloemetjes geven meer geur af.
En de zon lijkt heviger te schijnen (of was dit ook echt zo, gezien mijn verbrande huid)
Wat een geweldig gevoel is het toch om mij te zijn!
17 zomers ben ik oud als ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Me afvragen hoe het mogelijk is , heeft waarschijnlijk geen nut bedenk ik me nog. We weten allemaal wat er moet gebeuren. Het feit dat er anti conceptie in het spel was kon niet opboksen tegen dit klein wezentje wat in mij groeide. Na drie minuten denken hoe het verder moest was ik er over uit : Dit kleintje heeft de pil verslaan, wie ben ik om dan dit gevecht af te breken. Dit miniscule wormpje heeft recht op een plaatsje in de wereld en niet alleen in mijn hart. (en die van zijn vader)
Inmiddels volgde zomer 18 en was is "volwassen". En toch kreeg ik de stempel Tienermoeder en : kind krijgt kind. Na een werkdag van 9 uur en 5 minuten zwoegen zag een prachtig babytje het levenslicht. Hij werd op mijn buik gelegd. Vol van Liefde wou ik mijn armen om mijn kindje heen slaan. Echter was hij al weg. En werd de deur van de onderzoekskamer voor onze neuzen dicht gesmeten. Niks werd ons verteld niks..... Wat er dan door je heen gaat valt met geen pen te beschrijven. Plots hoor ik een baby huilen en ik , ik huil mee en zeg : Dat is mijn baby. Alles is goed ! Een verpleegkunde zegt : Er liggen hier heel veel baby's dat hoeft niet jouw baby te zijn. Maar ik weet dat ik gelijk heb. Nog nooit in mijn leven heb ik mijn kindje gehoord. Maar dit is het huiltje van mijn baby. En plots besef je wat dat inhoudt. Een nieuw leven volledig afhankelijk van jou! Dan volgt er nog een vraag : Heb jij zelf een flesje of wil je een flesje lenen van hier.
Mijn mond valt open en geiirriteerd flap ik eruit : hoezo een flesje, hij krijgt gewoon de borst hoor. Met stompheid geslagen en met open mond staat die vrouw mij aan te gapen alsof ik net een oorlog heb voorkomen mompelend zegt ze : goh dat zie je niet veel meisjes van jou leeftijd die de borst willen geven! Het woord meisje komt aan als een vuistslag in mijn maag. Niet eens moeder, geen vrouw... Vooroordelen.
Mijn moedergevoel is sky high. En zoonlief doet het fantastisch. Dan volgt zoon nummer 2. Na een intense werkdag van nog geen 70 minuten ziet hij het levenslicht. Met mijn 19 zomers oud word ik te jong bevonden om 2 kinderen te hebben. (wie heeft dat bepaald) Ik ben nog steeds het kind dat een kind krijgt. Opeens krijg ik vragen als : wie zijn de vaders? Als ik dan als antwoord gaf : VADER, ik heb al vijf jaar een relatie en woon al een paar jaar samen. Dan werd ik aangestaard alsof ik een wereld prestatie had geleverd. En volgen de woorden : Ja als je zo jong bent gaan wij er meestal van uit dat er meerder mensen in het spel zijn. Op die woorden ben ik nooit in gegaan. Als je goed naar die laatste zin kijkt lees je het woord SPEL. Is mijn leven een spel. Is het krijgen van kinderen een spel? Dat dacht ik niet. misschien in de ogen van anderen. Niet in mijn ogen. Vanaf dag 1 dat ik het wist ben ik serieus. Met mijn 18 zomers jong word ik te jong bevonden. Als je wat navraag doet blijken de moeders van die personen hooguit 19 te zijn toen zij hun eerste kind kregen. En op de vraag of dat geen goede moeders zijn geweest krijg je steevast het antwoord : het is de beste moeder die je jezelf kunt wensen. Maar de tijden zijn nu heel anders. Maar ook daar is wat voor te zeggen. Want ook vroeger was vroeger niet!
En nu is mijn oudste zoon 6,5. En tel ik 25 zomers. En nog heb ik de stempel tienermoeder en kind krijgt kind.
Mijn zoon gaat alweer 2,5 jaar naar de basischool. En het gekke is wel dat mijn zoon eigenlijk geen kind mag zijn. Ze moeten opeens vroeg leren lezen en schrijven. Heb je geen computer hoor je er als 6,5 jarige opeens niet meer bij! Als je geen nintendo hebt blijk je een nerd te zijn (terwijl nerds bij mij juist het tegenovergestelde beeld oproepen) Hij zit op zwemles en moet zijn diploma halen. Er word zoveel druk op die kleintjes gelegd. Cito toetsen worden tegenwoordig ook al afgenomen in de kleuterklas. Ik word er raar op aan gekeken dat ik mijn kinderen niet tot het onmogelijke push. Zelf ben ik een streber en heb ik hoge verwachtingen van mezelf. Van mijn kinderen verwacht ik dat wat ze ook doen, dat ze hun best doen! Ik push ze niet de beste te zijn.
Het wrange is dat ik een kind ben dat kinderen heeft gekregen. Maar mijn kinderen geen kind meer mogen zijn.
Voordat ik mij kan storten op deze blog wil ik jullie eerst van harte welkom heten op mijn blog! Erg leuk dat jullie een kijkje komen nemen, natuurlijk nog leuker als je niet alleen een kijkje komt nemen!
Na dit gedaan te hebben kan ik mijn blog beginnen!
Hier zit ik dan. Op mijn stoffige stoffen bank, in mijn stoffige huis me stoffig te voelen! De muur is kaal en een verdwaalde behang snipper doet mij nog denken aan vorige week toen ik enthousiast begon met het behang verwijderen van mijn muur! Ik had de stomer gereed staan. Ik was er zelf helemaal klaar voor! Gewapend en onoverwinnelijk loop ik naar de muur. Ik peuter een stukje behang van de muur los. En tot mijn grote vreugde komen er hele stroken behang af! Het zit mij mee denk ik nog enthousiast. En stom als ik ben (dit is geen vastgesteld feit) denk ik dat het lekker rap gaat. Als het behang verdwenen is kijk ik naar mijn muur. En ik zie mezelf. En nee het is geen spiegelwand. Ik zie een muur vol krassen, drie lagen stucwerk. Waar stukjes van loslaten. Zwaar gehavend. Het behang heeft alles op zijn plaats gehouden. En nu dat er niet meer is. Kan ik de werkelijke aard zien. Er trekt een rilling langs mijn rug. De nekharen gaan mij recht overeind staan. Plots denk ik wat gebeurd er met mij als mijn eerste laag verdwijnt en alle barsten daaronder te voorschijn komen? Wie ben ik dan nog? Mezelf? amper denk ik! Ik zou het behang weer terug willen plakken omdat ik plots het idee heb gekregen dat mijn muur zich naakt voelt! Helaas is dit geen optie! En gek genoeg de muur staat zonder al haar "kleren" nog net zo fier recht op als met kleren aan! Dat zou ik toch ook moeten kunnen. Mij bloot geven en recht op blijven staan!
Hier zit ik dan nog steeds een vreemd gevoel te koesteren voor mijn muur. Als ik verder in het rond kijk zie ik twee slingers en wat ballonnen hangen! Dit doet mij eraan herinneren dat ik echt morgen een kwart eeuw word. Over een paar uurtjes is het zover. Maar ook hierbij voel ik een rilling over mijn rug kruipen. Hoewel ik hier op mijn stoffige stoffen bank zit besef ik maar al te goed dat dit huis en alle vier slaapkamers leeg zijn! Ik hoor morgen ochtend niet twee paar kindervoetjes veelste vroeg over het laminaat krabbelen. Geen enthousiaste gefeliciteerd mama. Geen ontbijt op bed met appelsap en een samson koekje. Mijn hart klopt wel, maar toch heb ik het onaangename gevoel dat er iets niet klopt!
Ik ben morgen jarig en plots besef ik dat het voor mij meer is dan ik eigenlijk wil toegeven. Ik wil geen cadeautjes , ik wil die slingers niet, ik wil die citroen kwarktaart ook niet. Het enige wat ik wil is morgen mijn jongens knuffelen. Mijn twee dierbare zoons van 6 en 5. Hoewel ik me nu afvraag of mijn verjaardag me toch meer zegt dan ik wil toegeven. Denk ik ook opeens dat ik het niet morgen wil.. niet alleen morgen. Nu ook! Ik mis ze gewoon. Gelukkig komen ze zondag/maandag weer thuis van hun vakantie bij hun papa!
In het half jaar dat ik nu in deze woning woon heb ik mij afgevraagd waarom ik mij niet thuis voel. Wat maakt een huis tot een thuis. Dat is voor mij moeilijk te beseffen. Toen ik voor de eerste keer dit huis binnen kwam. Was mijn eerste gedachte : ok , groot! Ik zag gelijk de vele mogelijkheden. Keuze had ik niet, dus ik heb de woning geaccepteerd. En misschien geeft dat wel het beste weer hoe ik over dit huis denk. Ik heb de woning geaccepteerd. En de woning heeft mij geaccepteerd! En toch voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis. Alle 30 keren dat ik verhuisd ben heb ik een connectie gehad met het betreffende huis. Gek genoeg heb ik pas gevoel gekregen bij dit huis nu het behang er af is. Ik wou de muur laten stucen en daarna verfen. Hoe langer ik kijk naar de muur hoe mooier ik de muur ga vinden!
Ik voel mij zoals mijn muur. Ik sta rechtomhoog, met al mijn barsten , stukken die missen en oneffenheden. En toch ben ik jaloers op mijn muur. Die daar zo fier recht omhoog staat terwijl iedereen kan zien hoe ze er aan toe is!
Morgen vult dit huis zich met vrolijke mensen! Mensen die mij dierbaar zijn. Mensen die graag bij mij willen zijn op deze dag! En morgen , morgen zal ik ook lachen en grappig zijn! Nu, nu wil ik alleen zijn en in het rond kijken! En trots zijn!
Als iedereen morgen avond weg is zal ik mijn glas heffen ! (met ranja uiteraard) En dan zal ik drinken op een kwart eeuw mezelf zijn. Dan zet ik mijn masker af en glimlach ik oprecht! Wetende dat er mensen zijn die mij de moeite waard vinden. En vooral op het feit dat zij geen enkele gelijkenis zien tussen mij en mijn muur! Wat ik voornamelijk over mijzelf hoor zijn dingen als : Je bent een echte doorzetter! Je bent zo sterk! Ze zien mij zoals ik gezien wil worden!
En dankbaar ben ik.. dankbaar ben ik zeker!
Nu we het over dankbaar zijn hebben... Is er nog iemand die ik dankbaar ben!
Deze persoon heeft de moeite genomen om deze site voor mij te maken! heeft oprecht geluisterd naar mijn wensen en er iets prachtigs van gemaakt!
Bij deze dus heel heel heel erg bedankt!
Een mooier cadeau kun je toch niet wensen? Dat iemand tijd voor je vrij maakt. En zijn/haar oren open heeft als je wat verteld!
Dus morgen als de mensen komen krijgen ze een stukje taart en een stukje van mijzelf!!!!
De mensen komen hier langs om te vieren dat ik jarig ben! Eigenlijk moet ik volgend jaar al mijn dierbaren bij langs gaan. Om ze te bedanken dat ik zolang in hun leven mag zijn!!!!
Hier ben ik dan met een eigen Blog- ruimte Degenen die me al een beetje kennen weten dat ik nogal graag schrijf, de zaken die men zag en las op mijn Hyves spraken voor zich. Vandaag 18 Augustus 2011(de dag waarop ik 25 jaar werd), opende ik dus mijn eigen stukje internet- ruimte om me op deze manier beter te ontplooien en omdat ik zelf een beetje nood had aan ''own space''. Een eigen plaatsje of een eigen stekkie waar ik naar hartelust mn ding kan doen!.
Ter voorstelling
Ik ben dus een 25 jarige meid afkomstig uit het Nederlandse. Ik heb 2 schattige zoontjes. Ik hou van de gewone dingen des levens. Mijn hobby's zijn voornamelijk : lezen, schrijven, dansen, schilderen en de kinderen... muziek en alles wat rijdt.... Ik ben student en loop College in Drenthe. Ik ben nogal op mijn gezinnetje gesteld en ook daarom : het enige geloof dat ik heb is in mijn gezinnetje. Verder hou ik van autosport, boeken, films en muziek.
Hey beste bezoeker(s) en vrienden 
