' En dan rechtsaf, meneer. En dan ben je in de Versmallenstraat.', zei een oudere man met een cowboyhoed op zijn hoofd.
' Merci, kerel!', riep Stefaan uitbundig en draaide het raampje van zijn oude Rover terug dicht. Stefaan had me een driekwart geleden komen halen bij mij thuis. Hij was maar vijf minuutjes binnengebleven, redelijk ontgoocheld omdat Jee hem nauwelijks had aangekeken en 'zot!' had geantwoord op zijn vraag of ze geen zin had om mee te rijden naar Gent. De rit naar Gent was enorm vermoeiend geweest omdat die Stefaan de hele tijd zat te zagen over occassieauto's die hij nu verkocht en dat daar veel geld mee te verdienen was en meer van die onzinnige onzin. Ik had geprobeerd om steeds enthousiast te reageren op alles wat uit zijn debiele bek woei. Ik was al blij dat ik eindelijk mijn auto kon halen en dus beet ik op mijn tanden al had ik meer de neiging om in één van zijn gigantische oren te bijten,dat wel. Stefaan reed verder en eventjes laten reden we inderdaad de Versmallenstraat in. Het was zo'n donkere nauwe straat waar je liefst niet rondliep als je niet verkracht, vermoord of in elkaar geslagen wilde worden. Kortom, zo'n straat die bewoond werd door meest gore klootjesvolk dat je je kon inbeelden.
' Waar staat die auto,verdomme?', vroeg hij en keek me idioot aan. Ik haalde mijn schouders op.
' In deze straat,Stefaan. Maar waar precies weet ik niet echt.', glimlachte ik. Stefaan reed traagjes de donkere Versmallenstraat door.
' Hier staat de wagen, zie!', zei ik een honderd meter verder opgelucht. Het was waar ook.Het was misschien wel donker en zo maar ik had mijn auto direct herkend. Daar stond mijn Peugeot 309 en even voelde ik me gelukkig. Stefaan parkeerde zijn Rover een stukje verder. We stapten uit en liepen richting mijn auto. Mijn gelukkig zijn was van korte duur want toen we bij mijn auto aankwamen merkte ik op dat er precies iets niet klopte. Mijn voorruit was volledig in gruzelementen geklopt en op de bestuurdersdeur stond 'Fuck' in het knalgeel gegraffiteerd. Ik kreeg bijna een beroerte en begon zwaar te hijgen. Ik liep rond mijn gemolesteerde wagen en merkte dat ook mijn achterruit kapot geslagen was.
' DJ, godverdomme. Hoe is't mogelijk, miljaarde.', zei Stefaan zuchtend. Hij keek me treurig aan en wreef even over zijn neus.
' Krapuul is het. Al dat Gents volk is krapuul,Stefaan. Godverdomme, bekijk dat nu eens!' riep ik het uit. Ik had zin om een moord of zes te plegen en schopte een paar keer loeihard tegen mijn auto waardoor ik bijna mijn rechtervoet brak.
' Dat heeft geen zin,DJ. Ik wil maar zeggen dat het niks oplost je zo kwaad te maken. 't Kwaad is geschied.', probeerde Dumbo mij te kalmeren.
' Kwaad zal geschieden, bedoel je? Ik heb veel zin om heel Gent een kogel door het hoofd te sjassen, verdomme.', brulde ik het uit. Ik stak een sigaret op en keek Stefaan aan alsof hij diegene was die mijn auto naar de kloten had geholpen.
' Dat begrijp ik,DJ. Je zou groot gelijk hebben ook maar we kunnen misschien best gewoon aangifte doen bij de flikken.', zei Stefaan op een rustige manier.
' Bij de flikken? Laat me niet lachen! Dat zootje tweederangsranddebielen kunnen met moeite hun eigen fluit vasthouden als ze moeten zeiken. Laat staan dat zij eventjes zullen uitvissen wie er mijn auto verkloot heeft. Voor 't zelfde geld zijn het wel de flikken zelf geweest die tussen twee parkeerboetes schrijven door gedacht hebben van : ' Kijk, wat een strontwagen. Laten we de eigenaar ervan eens serieus pesten. Champetter Frans, neem jij eens de spuitbus en een voorhamer uit de combi!' Nee, Stefaan. We gaan niet naar de flikken. Van mijn leven niet, verdomme.', riep ik luid en gooide mijn sigaret weg.
' Okee dan,DJ. Dan niet. 't Was maar een voorstel. Kom, kruip in je wagen. Dan zijn we weg.', antwoordde Stefaan.
' Kruip in je wagen? Je denkt toch niet dat ik nog met een wagen door Gent zal rijden waarvan zowat elke ruit ontbreekt en waarop in koeien van letters 'FUCK' gespoten staat, zeker? Dat ze hun plan trekken met mijn wagen, miljaardezju!', riep ik nog steeds zo hard ik kon. Door al dat gebrul en geroep kwamen een paar debiele straat- bewoners uit hun huizen gekropen en kwamen onze richting uitgewandeld. Kom maar niet te dicht, klootzakken van het zuiverste water of het kan wel eens de meest gewelddadige avond van jullie ellendige leventje worden, dacht ik bij mezelf en keek welke loser ik als eerste een muilpeer tegen zijn bakkes zou geven.
' ' t Waren jonge gasten, menier!', zei een Marokkaanse twintiger met een gigantische kop krulhaar.
' Inderdaad!', zei een andere allochtoon. ' Ik heb het ook zien, menier. Jonge mannen  waren it. Zeker zes of zeven!'
' Waren het ook makakken?', vroeg Stefaan en even leek het of zijn megaflaporen begonnen te flapperen.
' Wat? Makak? Neen, man! Geen makak. Geen makak!', maakte een oudere heer met een gigantische grijze snor zich kwaad.
' Hij bedoelt of het vreemdelingen waren. Turken, Molukkers, Chinezen, Albanezen, dat soort schorriemorrie, versta je?', kwam ik tussen en had het gevoel dat hier wel eens herrie kon van komen. Ik keek de man glimlachend aan.
' Neen, menier!', antwoordde de krullekop.' 't Waren van die skinheads! Gij verstaat wel, van die poenkers, menier!' maakte de man zich druk.
' Punkers bedoel je? Ik had het kunnen denken. Krapuul met minder verstand dan haar, zo'n types.', zei ik luid. De man knikte zijn debiele kop bijna van zijn romp en keek me breed lachend aan. Ik had zin om één voor één de tanden uit zijn bakkes te kloppen maar bedacht dat ik mijn frustraties beter kon inhouden en die klootzakken van skinheads te lijf kon gaan. Stefaan was intussen in mijn wagen gekropen en was bezig met al het glas dat in de auto lag naar buiten te gooien.
' En kan je mij vertellen waar we die kloefkappers kunnen vinden?', vroeg ik ietwat rustiger.
' Koefklappers? Ik niet begrijpen menier.', antwoordde de man vriendelijk.
' Waar kunnen we die poenkers vinden?', herhaalde ik in het taaltje van de piespater die voor me stond.
' Ze hebben een café waar ze altijd zitten, menier. Ali Kebab, hoe is naam van café?' zei de krullekop en riep de oude Marokkaan erbij. De oude man kwam dichter en knikte me vriendelijk toe.
' Die café is 'De Hete Teef', menier. Is een paar straten verder, menier.', zei de oude man.
' Dan wordt het wel eens tijd dat we die verkankerde kontgaten een bezoekje brengen.', zei ik zacht maar ik voelde dat mijn hart weer als bezeten bonkte onder mijn borstkas. Stefaan stapte uit de auto en kwam terug bij mij en de twee Marokkanen staan.
' Wat denk je,DJ. Gaan we die vuile janetten eens een lesje leren,he?', riep Stefaan opgewonden. Ik keek hem aan en dacht dat hij niet echt de ideale vechtpartner was. Wellicht zou één van die punkers hem direct vastgrijpen bij zijn flaporen en er zo hard aan trekken dat Stefaan na zowat tien seconden kermend van de pijn op de grond ligt.
'Misschien is het beter dat we het juiste moment afwachten. Toeslaan wanneer ze het helemaal niet verwachten en zo, begrijp je?, zei ik. Stefaan en de Marokkanen begrepen het blijkbaar helemaal niet want ze keken me alle drie aan met een smoel waarvan je spontaan de neiging kreeg te beginnen kokhalsen.
' Spijtig,DJ. Ik heb godverdomme wel heel veel zin om iemands gezicht in gehakt te kloppen.', zei Stefaan en keek eventjes uitdagend naar de twee kamelenneukers die nog steeds bij ons stonden. De twee knikten ons nog eventjes vriendelijk toe en wandelden vervolgens mompelend weg.
' Ik ook,Stefaan. Ik ook, maar onze tijd komt nog. Wees daar maar zeker van!', glimlachte ik.
' Je hebt gelijk,DJ. Kom, we zijn weg. Jee zal zitten wachten op ons.', zei Stefaan. Dat is een feit, dacht ik. Maar ze wacht niet op jou, lul. Neen, ze wacht op mij, op mij alleen. Ik, die er nooit is, of toch weinig, te weinig misschien.
' Je hebt gelijk,Stefaan. Overschot van gelijk. Kom, we gaan terug naar Zulte. Wil jij met mijn auto rijden? Ik ben redelijk gevoelig voor koude wind en zo. Krijg ik meteen een kopvalling van hier tot Tokyo, begrijp je?', antwoordde ik.
Stefaan zei dat het geen probleem was, gaf me zijn bos sleutels en stapte mijn mishandelde wagen in. Even later reden we Gent uit. De weg naar Zulte, naar huis was lang en eenzaam. Het werd tijd dat ik in het bezit kwam van wat men een wapen noemde. Een pistool, een geweer, een handgranaat. Om het even. Als het maar iets was wat doodde. Daar moest ik zo vlug mogelijk werk van maken. Toen we Zulte binnenreden, regende het oude wijven. En ik dacht aan mijn dode moeder die ergens hierboven toekeek hoe ik mijn leven leefde. Meestal zat en soms gelukkig. Zou ze daar mee kunnen leven, mijn dode moeder? Ik wist het niet. Ik reed mijn straat in, zoals ik al zoveel keren had gedaan en parkeerde de auto van Stefaan  eventjes voorbij de oprit van mijn huis. Even later, toen ik naar de voordeur wandelde, reed Stefaan de oprit op. Ik riep hem binnen uit beleefdheid al had ik helemaal geen zin om die klootzak nog langer gezelschap te houden. Stefaan twijfelde geen moment en even later zaten we in de woonkamer. Stefaan en ik. Jee was reeds gaan slapen. We dronken nog samen een fles goedkope wijn uit en middenin de nacht verliet Stefaan mijn huis. Hopelijk verlaat je ook mijn leven, gigantische zeikpaal, dacht ik toen ik de deur dichtgooide. Ik dronk een laatste glaasje wijn en kroop doodmoe in bed, bij Jee, die lag te slapen als een roos. Maar dan een roos zonder doornen. Mijn roos.