Toen ik buiten was, zag ik Tanja tegen een Ferrari geleund staan terwijl snorremans met zijn handen onder haar rok zat te wriemelen. Tanja was zodanig opgewonden dat ze mij niet eens zag passeren en me hoorde zeggen dat ik morgen geen muziek kwam draaien in haar debiel drankkot en dat ze mijn kloten kon kussen. Ik liep de weg over en stapte eventjes later in mijn auto. Ik startte de motor en reed weg. Ik had zin om naar huis te rijden en in bed te kruipen en Jee zachtjes wakker te fluisteren en haar te zeggen dat ik haar vanavond weeral trouw was gebleven maar dat het niet makkelijk was, steeds moeilijker werd en binnenkort wellicht onmogelijk. Maar misschien was dit niet het beste moment en dus nam ik het besluit om Waldo nog een bezoekje te brengen. Het was pas iets na elven en die klootzak was op dit tijdstip zeker nog wakker. Ik reed de Stationsstraat in en kwam honderd meter verder aan bij het huis van Waldo.
Er brandde licht in de woonkamer en dus stapte ik uit en belde aan. Zeven seconden later opende Waldo de deur.
' A, klootzak, hoe is't?' zei Waldo en liep terug de woonkamer in. Ik deed de deur achter me dicht en liep hem achterna.
' Er staat bier in de frigo en er ligt een wijf in bed. Pak maar waar je zin in hebt.', ze Waldo zonder enige emotie.
Hij plofte zich neer in zijn tweedehandse fauteuil en stak een joint op.
' Beter zo dan andersom,' zei ik en zette me neer naast Waldo.Op teevee was een vrouw te zien die aan het koken was.
' Wat? Andersom? Wat bedoel je, klootzak? He, wat bedoel je?', riep Waldo luid. Ik schrok me bijna te pletter.
' Euh, niks. Laat maar, Waldo. ' zei ik zacht. Waldo zag er niet te best uit. Waldo zag er nooit zo goed uit (drinken en roken en achter de wijven zitten eisten stilaan zijn tol) maar vanavond was het echt heel erg.
' Wat kom je doen?' zei Waldo en hij hoestte bijna zijn volledige collectie longblaasjes de woonkamer in. Hij stak de joint in mijn poten en deed teken dat ik die toeter mocht oproken. Goede kerel,die Waldo.
' Ik kom je zeggen dat ik morgen meega naar dat optreden', zei ik en nam een serieuze trek van de toeter.
' Ga je mee? Prima. Goed dat je mee gaat, klootzak. Dan moet ik tegen niemand anders ambetant doen,he?' antwoordde Waldo. Zijn hoestbui was zo goed als over. Even had ik gehoopt dat ie er in zou blijven maar die gedachte was vlug verdwenen omdat hij mijn vriend was en vrienden mocht je alleen maar goede dingen toewensen zoals : geluk en liefde en joints die eeuwig bleven branden en zo. Ik trok nog eens aan die kruidensigaret. Mijn hoofd draaide als een betonmolen.
' Ik heb zin om dat wijf te neuken die in je bed ligt.' zei ik zonder nadenken. Er vloog een stoel de lucht in. En een vaas en een piano. En nog iets maar ik wist niet goed wat.
' Dat wijf? Doe maar. Je mag ze hebben. Ze stinkt naar rotte pruimen,heel dat kutmens!', zei Waldo rustig. Hij dronk een slok bier. Ik zag een hondje zitten, bovenop de teevee. Het hondje had een gitaar vast en kwispelde met zijn tong.
' Dat je ze mag hebben, zeg ik. Dat ze naar rotte pruimen riekt!', hoorde ik iemand fluisteren. Ik kreeg het ontzettend warm en die rothond op de teevee keek me aan met van die beschuldigende ogen alsof ik een verrader was. Mijn ogen werden zwaar en iemand gaf me een tik tegen mijn kaak. Het was Waldo en ik zei dat ik moe was. Moe van de tong van de hond op de teevee en ik hoorde een stem zeggen dat het in orde was en ik deed mijn ogen dicht.

Het was nacht. Ik zat op een bank. In een tuin met een vijver. Er zat iemand naast mij op die bank. Het was mijn moeder. Ze had een baby in haar armen. Ze streelde over mijn haren en zei dat ik moest slapen en niet meer huilen. Dat alles goed zou komen. Ze ontblootte een borst en de baby dronk en stopte met huilen en viel even later in slaap. Moeder keek me aan en zei dat ik een mislukkeling was. Ze nam de baby vast aan één beentje en liep ermee naar de vijver in de tuin. Ze gooide de slapende baby in het water. Ik begon te huilen. Ze deed het tuinhek open en liep blootvoets de straat op. Kletsnat liep ik haar achterna maar ze was verdwenen, opgezogen in de mistige nacht. Ik liep de straat op en wandelde een huis binnen. Er riep een vrouw mijn naam. Jee, riep ik terug. Jee, ik ben thuis. Ik kom je wakker fluisteren. Ik blijf je trouw maar niet zo heel lang meer. Ik ...

werd 's morgens wakker in de fauteuil van Waldo. Mijn hoofd woog als lood. Er was niemand te horen of te zien. Ik zette me recht. Het was akelig stil in het huis. Ik stond recht en liep de keuken in. Niemand te zien. Ik opende de koelkast en haalde er een blikje Jupiler uit. Ik opende het biertje en dronk met grote, gulzige slokken. De pijn die in mijn hoofd kerfde, verdween lichtjes. Ik wandelde de keuken uit en liep de slaapkamer van Waldo binnen. In bed lag een halfnaakt meisje (ze droeg alleen een paars onderbroekje) te slapen. Ik ging naast haar staan en dronk het blikje Jupiler leeg. Het blikje legde ik neer naast het hoofd van het meisje. Ik rook eventjes aan haar buik. Ze stonk. Je stinkt, zei ik zachtjes en gaf haar een zoen op haar neus. Het meisje bleef slapen (en stinken). Ik verliet de slaapkamer, liep de keuken en de gang door en verliet Waldo's huis. Ik dacht dat ik met mijn auto hier naartoe gereden was, gisteren maar mijn auto was nergens te bespeuren. Nog 10000 stappen en ik ben thuis, dacht ik maar had helemaal geen zin om te stappen. Stappen 's morgens vroeg was niet aan deze jongen besteed. Dat was meer iets voor onnozelaars die maar dat te doen hadden. En ik had wel meer dan dat te doen, dacht ik zo. Ik moest Jee bellen om haar te zeggen dat ik wat later zou zijn en Waldo om hem te vragen of ie wist waar mijn auto was. En dus belde ik Jee  maar ze nam niet op. Waldo nam ook niet op en dus slenterde ik verder de Stationsstraat in. Nog 9900 stappen en ik val dood, dacht ik en stak een sigaret op.

De hele kloterij aan dat wandelen was niet alleen dat je daar enorm moe van werd maar op de koop toe er ook nog eens een serieuze dorst van kreeg en dus wandelde ik na een halve kilometer of zo puffend café 't Groenhof binnen (Ik weet het. Mijn levensverloop was een aaneenschakeling van cafébezoeken. Een verloop waar ik me goed kon in vinden.) Er zat maar weinig volk in dit klootjescafé. Aan de toog stonden drie oude kwakkels graanjenever te zuipen en aan een tafeltje bij het raam zat een dwerg. Ik zweer het. Er zat echt waar een dwerg in dat café. Ik kreeg bijna een lachbui. Ik vond dwergjes namelijk erg grappig. Ik bestelde een biertje en betaalde de cafébaas (nog een oudere kwakkel met een serieuze tabakspruim in zijn bek) met het weinige geld dat ik nog op zak had. Ik nam een slokje bier en ging aan het tafeltje staan bij de dwerg. De dwerg keek me angstig aan en even dacht ik dat hij zou weglopen met die kleine beentjes van hem. Maar nee, het dwergje (het was echt een hele kleine dwerg) bleef zitten en knikte verlegen.
' Is hier nog plaats?', vroeg ik. Het was een onnozele vraag want het mensje nam niet echt heel veel plaats in.
' Ja hoor. Neem gerust plaats.', antwoordde de dwerg. Voor zijn neus stond een Ricard en een karafje water.
' Dank je wel, euh ...', zei ik aarzelend en ging zitten.
' Gilbert. De naam is Gilbert.', zei de dwerg en hij goot wat water bij zijn Ricard.
' Dag Gilbert. Aangenaam. Zeg, is dat niet gevaarlijk voor jou? ' zei ik zachtjes. Ik nipte eventjes van mijn bier.
' Gevaarlijk? Wat gevaarlijk?', zei Gilbert met een stemmetje alsof hij een hele tros heliumballons had naar binnengezogen. Ik had moeite om niet te beginnen lachen.
' Wel, Ricard zuipen. Voor 't zelfde geld breek je je groei met al dat gezuip. Kindjes mogen niet drinken. Zeer ongezond!' verduidelijkte ik. Gilbert trok zijn wenkbrauwen op en keek me redelijk boos aan.
' Kindjes? Ik ben wel geen kind he, broekventje. Ik ben godverdomme 43 jaar. ', riep Gilbert het uit. De vier oude kwakkels lachten eventjes en keken me aan alsof ik één of andere mentaal gestoorde kwiet was.
' Echt waar? Oei, sorry hoor. Ik had het niet door. Mijn excuses.', zei ik zo oprecht mogelijk. Gilbert dronk venijnig van zijn anijsdrankje. Zijn pompoenhoofd was niet in proportie met de rest van zijn lichaampje en ook zijn armpjes waren een stukje tekort, merkte ik nu pas. Ik vond hem wel redelijk schattig en zo en even had ik zin om hem mee te nemen naar huis en aan Jee te geven als cadeautje of zo. Ik dronk mijn pint bier uit en keek de dwerg aan.
' Mag ik eens iets vragen,Gilbert?, vroeg ik. De dwerg knikte en zoop zijn glas Ricard leeg.
' Waar koop jij je kleren? Bij de afdeling kinderen of zijn het speelgoedkleren van poppen of zo?, vroeg ik rustig.
Gilbert keek me woedend aan en even dacht ik dat hij mij zou slaan maar zijn woeste blik veranderde plots. Hij glimlachte eventjes en wreef met zijn korte armpjes over zijn hoofd. Hij schudde het hoofd en kuchtte eventjes.
' Speelgoedkleren, stel je voor? Hahaha, stel je voor? Jij ben me er eentje, hoor.', lachte Gilbert. Ik had even zin om mee te lachen maar deed dat niet. Die geflipte kabouter bleek mij namelijk aardig te vinden of zo en het laatste wat ik nu wou, was een dwerg als vriend. Ik had vrienden genoeg. Sommigen waren minstens even freaky als dit schepsel maar een kabouter als vriend was zelfs voor mij iets te ver gezocht. Ik vroeg aan de tabakspruim nog een pint en de dwerg zei dat het eentje op zijn rekening was. Ik zei dat ik zelf wel mijn drank kon betalen maar Gilbert protesteerde. En dus zat ik nog wel een tijdje met die verdomde dwerg opgescheept. Ik had kunnen weggaan maar ik was goed opgevoed en zo en had van mijn vader geleerd om nooit drank af te wijzen maar beleefd het getrakteerde glas uit te drinken en zo. De tabakspruim zette een fris glaasje gerstenat voor mijn neus en Gilbert betaalde. De tabakspruim stak het geld in zijn broekzak en slofte terug naar de toog waar de drie oude kwakkels ruzie aan het maken waren. Oude kwakkels en jenever, een gevaarlijke combinatie. Ik heb het altijd geweten.
' Ik laat mijn kleren maken bij een kleermaker, manneke.', piepte Gilbert en knipoogde eventjes.
' Is dat zo? Je meent het!, zei ik. Ik had al geen zin meer om tegen die klootzak te praten en dronk dus in 1 teug mijn glas leeg.
' Ja, ik meen het!', zei Gilbert glimlachend.
' Goed voor jou, Gilbert. Goed voor jou. Maar nu moet ik echt wel weg. Vrouw en kinderen wachten, weet je wel.' zei ik.
' Ben je nu al weg? En je hebt me nog geen drankje terug betaald, smeerlap.', zei Gilbert geïrriteerd.
' Neen, dat is zo. Ik heb niet zoveel geld meer bij,Gilbert. En ik moet nog een taxirit naar huis betalen, versta je?, antwoordde ik zachtjes. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk uitleg gaf aan die Sneeuwwitjes-neuker.
' Een taxi? Ben je gek? Ik zal je wel naar huis brengen met de auto,hoor. Geen probleem.', zei Gilbert vriendelijk. Ik wou nog zeggen dat ik daar echt geen zin in had, maar de kerel was reeds van zijn stoel gesprongen en waggelde naar de deur.
' Kom, manneke. We zijn ermee weg. Gasten, saluut en de kost!' zei Gilbert en de oude kwakkels, stopten even met ruzie maken en wuifden vrolijk richting dwerg. Ik stond op en liep het café uit. Het was zaterdagvoormiddag en ik liep in de drukste straat van Zulte met een dwerg aan mijn zij. Een mens maakt soms wat mee. Ik hoopte dat die kwibus zijn auto niet ver geparkeerd had maar gelukkig stond zijn wagen een tiental meter verderop. Het was een poepchique Mercedes die evengoed aan café Ciekskeshad kunnen staan.
' Stap maar in, mannetje. We zijn weg. ', riep de dwerg en het leek wel alsof hij de beste tijd van zijn leven meemaakte.
Ik stapte dus maar de Mercedes binnen. De dwerg stapte ook in (hij zat op een speciaal stoeltje zodat hij toch iets van de weg zag) en ik vroeg me af hoe die mislukkeling met die wagen zou kunnen rijden. Zijn beentjes bengelden ietwat nutteloos in de lucht en even had ik medelijden met Gilbert. Even maar want eigenlijk had ik enorm veel goesting om die oelewapper een peer tegen zijn muil te verkopen of hem omgekeerd in een emmer te stoppen.
' Start!', riep de dwerg en de motor schoot zowaar in gang. Ik keek mijn ogen uit. De tuinkabouter glimlachte.
' De techniek staat niet stil, is het niet. Eerste en vooruit!', zei de dwerg trots en de wagen begon inderdaad te rijden.
' De volgende straat rechts', zei ik en zo waren we vertrokken. Ik en een dwerg op weg naar huis, op weg naar Jee die trouw op me wachtte en die ik net niet bedrogen had vannacht.

' En dan het tweede huis rechts. Daar woon ik.', legde ik uit aan Gilbert die vervolgens de oprit voor mijn huis opreed.
Ook hier stond mijn wagen niet en even voelde ik me niet zo lekker. Mijn auto was dus duidelijk gestolen of zo. En even had ik zin om mijn woede af te reageren op de dwerg maar ik stapte uit en vroeg aan Gilbert of hij nog eventjes mee ging naar binnen. Ik wou perse aan Jee dit mini-mensje tonen. Gilbert ging akkoord en stapte uit. We stapten richting voordeur en ik tastte in de zakken van mijn trainingsjasje naar mijn sleutels maar vond geen sleutels en dus belde ik maar aan alsof ik een vreemdeling was die postkaarten kwam verkopen ten voordele van verstoten dwergen of zo.
Eventjes later ging de voordeur open. Jee glimlachte eventjes en gaf me een zoen. Ze droeg haar nachtkleedje nog en ze zag er redelijk lekker uit en zo. (Jee zag er altijd lekker uit. Daar niet van. Maar in een nachtkleedje zag ze er uit als een stukje versgebakken rosbief).
' Dag Jee. Ik heb iemand meegebracht.', zei ik zachtjes en ging een stapje opzij zodat Jee het dwergje kon zien staan.
' Oh mijn God. Een kaboutertje. Hoe schattig! Dag lief mannetje.', krijste Jee het uit van plezier.
' Dag meisje. Ik ben Gilbert en ik ben een dwerg. Geen kaboutertje of zo. Kabouters bestaan trouwens niet.', zei Gilbert ietwat gepikeerd en stapte zonder vragen en zo mijn huis binnen, nam Jee vast rond haar benen en gaf haar een knuffel. Zijn hoofd zat zowat ter hoogte van haar liefdesnestje en even leek het of Jee die knuffel nog leuk vond ook.
Je houdt het niet voor mogelijk maar ik werd plots enorm jaloers, echt waar. Dus sloeg ik de voordeur met een harde klap dicht, gaf Gilbert een duw zodat ie zijn evenwicht verloor en op de grond viel. Jee keek me verbaasd aan terwijl de dwerg met moeite weer rechtop ging staan. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Jee keek boos. De dwerg ook.
' Moet jij nog iets hebben om te drinken of is het tijd om terug naar Sneeuwwitje te gaan?', zei ik redelijk bruut.
' Maar DJ toch? (Jee zei altijd DJ tegen mij omdat iedereen DJ zei tegen mij. Weinig mensen gebruikten mijn echte naam en dat vond ik best wel okee. Niet dat ik een debiele naam had zoals Jean-Claude, Jan-Pieter-Klaas of Egbert of zo. Dat niet. Nee, ik vond het gewoon aangenaam. Dat is alles.) Wat doe jij nu toch? Dat arme ventje!', zuchtte Jee diep.
' 't Is niks hoor.', zei de dwerg. ' Ik kan wel tegen een stootje. En ja, ik ga nog iets drinken. Heb je Ricard in huis?'
Jee knikte, nam de dwerg bij zijn handje en wandelde er de keuken mee binnen. Ik volgde gedwee en weer overviel me een gevoel van jaloezie. Het dwergje ging zitten op een stoel aan de keukentafel en knipoogde eventjes naar Jee die terug knipoogde. Ik kreeg het bijna. Subiet liep die mislukte trol weg met mijn vrouw of zo. Ik ging zitten op de stoel naast Gilbert. Denk maar niet dat je Jee zomaar af kan pakken, kutsmurf, mompelde ik zachtjes. Ik knikte eventjes richting Gilbert die terugknikte met een grijns op zijn gezicht alsof hij me wilde zeggen dat het al te laat was. Dat Jee al verkocht was en dat ze vanaf nu altijd bij hem zou blijven en poetsen en koken terwijl hij in de diamantmijn zat te werken. Intussen had Jee een fles Ricard en een fles Evian op tafel gezet, samen met drie glaasjes. Jee schonk de glaasjes vol.
' Ziezo', zei Jee. 'Gezondheid.'
' Santé!', zei Gilbert en dronk gulzig van het glas. Ik nipte eventjes want Ricard was niet echt mijn ding. Teveel water en zo.
' En waar heb jij Gilbert gevonden,' vroeg Jee. Ze keek nog steeds met glinsterende oogjes naar die misvormde drol.
' Op café. Waar anders,Jee?', zei ik droogjes.
' Inderdaad, daar hebben we elkaar ontmoet. Op café. Haha, op café. Stel je voor.', piepte Gilbert.
' Wat een leuk stemmetje heb jij,Gilbert. En woon jij hier ergens in de buurt?', vroeg Jee vol interesse.
' Ik woon in Gent maar mijn ouders wonen in Zulte. En die kom ik elke week eventjes bezoeken.' zei Gilbert.
' En zijn die ouders van jou ook maar een halve schop hoog of zijn het gewone mensen zoals Jee en ik?, vroeg ik dof.
Jee keek me opnieuw boos aan maar zei niks. Jee zei nooit iets als ze boos was. Ze keek alleen maar en soms zou ik liever hebben dat ze verdomme wel wat zei.
' Ze zijn even groot als jullie, als het dat is wat je bedoelt', snauwde Gilbert me toe. Ik knipoogde.
' Dat was inderdaad wat ik bedoelde,Gilbert. En zou je dan nu je glas willen uitzuipen en vertrekken. We hebben nog veel werk en zo.' zei ik venijnig. Jee liep de keuken uit en verdween de woonkamer in. Ik kon haar achternalopen en zeggen dat ik niet meende wat ik zei maar het probleem was dat ik het wel degelijk meende en dat ik echt wel wilde dat die freak mijn huis verliet. En dus bleef ik zitten en keek ik naar Gilbert die in plaats van recht te staan en weg te gaan de fles Ricard vastnam en nog wat anijssap in zijn glas goot. Ik werd razend van woede, stond recht, nam Gilbert onder zijn oksel vast en tilde hem op. Het trolletje krijste als een pas gecastreerd biggetje en slingerde zijn korte armpjes en beentjes wild in het rond. Ik liep met de dwerg in mijn armen naar de hoge keukenkast (ik zeg dé hoge keukenkast omdat Jee en ik maar één zo'n hoge kast hadden) en zette het dwergje er van boven op. Ik had hem ook buiten kunnen gooien maar het leek me wel leuk om te zien wat die mislukkeling nu zou doen. Hij huilde bijna van woede.
' Vuile klootzak! Haal me er af! Haal me van die verdomde klotenkast, miljaarde!', floot hij luid.
' Neen. Jij blijft daar mooi zitten, vuile bostrol.', zei ik op een rustige manier. De dwerg brulde nu en werd bijna gek. (Enfin, hij was wellicht al gek maar nu kon je zijn krankzinnigheid daadwerkelijk duidelijk zien.) Ik lachte luid.
' Komaan kerel. Haal me er af. Please! Haal me er af. Ik zal vertrekken. Ik zweer het. Ik ga direct weg.', probeerde Gilbert. Hij was een beetje gekalmeerd en keek me aan met triestige oogjes.
' Wat zou je ervan denken om hier een tijdje te blijven, beste Gilbert. Hé? Zou dat geen goed idee zijn?' vroeg ik.
' Wat? Hier blijven? Je zei net dat ik weg moest, klootzak! Wat wil jij eigenlijk?', panikeerde Gilbert. Hij was nu op zijn knietjes gaan zitten. Zijn hoofd was zo rood als een tomaat en er parelden enkele zweetdruppels op zijn voorhoofd.
' Wat ik wil is jou hier houden. Ik ga een kooitje kopen en ik ga jou daar in stoppen. En als je braaf bent mag je af en toe eens uit die kooi en krijg je wat eten en drinken. Wat denk je daar van? ' verduidelijkte ik. Ik wist niet wat mij bezielde. Ik was meestal rustig en beheerst en zeker niet agressief. Maar nu niet. Nee, nu zat ik vol haat en nijd.
Gilbert begon opnieuw te krijsen en riep heel luid : 'Jeeeeeee! Help mij! Jeeeeee!' maar Jee kwam niet en ergens was ik blij want het was geen mooi tafereel. Dat was het helemaal niet. Gilberke werd nu uitzinnig van woede en de keukenkast wiegelde gevaarlijk heen en weer. Ik ging dus wat dichter bij de kast staan en net toen ik de kast wou vastnemen sprong de bostrol van de kast, viel boven op mij waardoor ik op mijn rug viel. De dwerg nam mij vast bij de keel en gaf me een loeiharde  kopstoot. Vervolgens beet hij met zijn scherpe rattentandjes bijna mijn neus er af, liet me los en vluchtte de gang in. Toen ik rechtstond, zag ik nog net dat Gilbert de oprit afreed en met gierende banden wegstoof.
Ik liep de woonkamer in. Jee zat in de fauteuil en keek me vertwijfeld aan. Ik ging naast haar zitten en gaf haar een zoen.
' Je bent gek!', zei ze en wreef over mijn bloedende neus die toch echt wel redelijk veel pijn deed.
' Ja, gek op jou!', antwoordde ik eerlijk. Ze giechelde eventjes en likte met haar tong de bloeddruppeltjes van mijn neus af. Ik zei Jee dat ik haar graag zag en dat ik in slaap was gevallen bij Waldo en dat ik mijn auto wellicht gestolen was en Jee zei dat het niet erg was en ze gaf me een knuffel zoals ik nog nooit een knuffel had ervaren en even voelde ik me heel gelukkig. We kropen samen in bed en we vrijden heel traag en zacht en vielen samen in slaap.