Gelukkig dat ik vorige zondag in de opera te Antwerpen een hele dag van gemaakt heb van 12 u. tot 18.40 u. Door de goede uitleg vooraf door Piet De Volder en de intro om 14.15u., was alles goed te volgen met de boventeksten vlak voor mijn ogen en een goed zicht op de scène.
Op Cultuur 7 bracht men vanavond dezelfde opera vanuit de Muntschouwburg met steengoede solisten, een voor mij betere enscenering en zelfs met de Perzische dansen erbij, maar wel zonder ondertiteling. Maar de muziek was wel zeer mooi ook al verstaan we er geen woord van (behalve dan Gospodi bv.). De solist die de rol van Dosifei vertolkte, zong uitstekend en acteerde zeer theatraal. Ook Marfa schitterde zowel op tv als in de opera zelf.
Ook al is het live volgen van een opera anders dan op tv; toch heb ik er nu ook weer voluit van genoten. Alleen al hoe men de collectieve zelfverbranding van de oud-gelovigen in beeld bracht, dat was helemaal anders in de twee voorstellingen.
Gek dat de tijd na middernacht niet minutieus meer gemeten wordt ...
Veel van mijn blogs lijken om 00:00 u. geschreven, maar dat klopt niet. 't Is nu ongeveer 03:13 u. en op het scherm zal misschien verschijnen: geschreven om 00:00 u. Zo belangrijk is dit nu ook weer niet, maar de klok op de computer blijft lopen en blogs kunnen altijd toegevoegd worden. Misschien is het beter van nu toch maar te gaan slapen....
Binnen 2 dagen is het herdenking van de wapenstilstand - de bestelde vlag voor die dag is af- werd gemaakt bij Nona's hobby-atelier en zal op 11/11/2014 dienst doen in de kerk en op het kerkhof....
Een mooi potje bloemen tussen het aanbod aan het kerkhof
Zo mooi dat ik het meteen maar aangeschaft heb - niet om het buiten op een grafsteen te plaatsen, maar om het lekker binnen te zetten thuis op het dressoir zodat men er nog langer dan een week van kan genieten....
Van de Chinezen kunnen we nog veel leren. Zij hebben thuis een soort altaar waar zij hun overleden voorouders op allerlei manieren geregeld gedenken. Dat is veel menselijker en persoonlijker dan eenmaal per jaar op een begraafplaats met Allerheiligen de graven komen opsmukken. Denken aan de overledenen kan je overal en altijd. Een bloemetje bij een foto plaatsen of een kaarsje of wierook branden ook.
Ik pleit voor wat meer invoering van rituelen binnenshuis, naar eigen inzicht en smaak. Het gaat er trouwens om hoe je de band met je overledenen beleeft...
Gelukkig dat er nog muziek is, en mooie grafische kunst en ook nog kamerplanten en bloemsierkunst... Als het buiten wat kouder en vlugger donker wordt, moet we het binnen gezellig en warm maken... En kaarsen zorgen best ook wel voor sfeer maar met vuur moet er erg omzichtig omgegaan worden!
Het moest er eens van komen! Na het zonovergoten allerheiligenweekend kwam toch wat herfstweer opzetten en moest ik maandagavond per fiets door de regen naar 2 plaatsen om te vergaderen. En ja - op dinsdag was het dan zo ver; het opvangen van het vocht dat uit mijn neusgat liep was gewoon niet te doen! Dus maar wat vroeger gaan slapen (wat ik altijd anderen aangeraden heb) extra soep gegeten met kippenbouillon en nog maar eens vóór 24 u. gaan slapen. Het moet dan toch geholpen hebben want het vochtverlies is geminderd en ik ben nog niet vreselijk gaan hoesten. Ik moet nog wel mijn griepspuit laten zetten en dan heb ik best geen verkoudheid.
't Is nu ongeveer 23 u.; dus sluit ik best af om tijdig naar mijn slapkamer te vertrekken.
Morgen wordt een regendag:ik ga dan te voet naar de markt en terug om tegen 10 u. naar Nona te gaan voor de breiles met een beurtenkaart.
1 en 2 november: het kleine en het grote sterven....
Het eerste gebeurt geregeld- zeker in een latere levensfase:als lichaamsfuncties niet meer naar behoren werken, of een tand eruit moet, ook als je meeleeft met een pijnlijke medische diagnose bij vrienden, of iemand voorgoed afgeeft uit je familie- of vriendenkring -als je de wagen niet meer mag besturen, allemaal stukjes verdriet die je met je meedraagt...
Misschien is dit al een oefening voor de grote stap: voorgoed afscheid nemen van deze aarde met zijn mooie en minder mooie kanten en alle gekoesterde positieve ervaringen achterlaten....
Neen, het leven is niet eerlijk en alvast niet gelijk voor iedereen; maar we klampen er ons zo hartsgrondig aan vast dat we zelfs met heel wat beperkingen hopen om nog lang te kunnen blijven leven. Afin lang leven - in 'De mening' van Gaea Schoeters in De Standaard las ik dat de arts en adviseur van Barack Obama vond dat 75 jaar de ideale leeftijd was om te sterven- indien je niet tot last wou zijn van de samenleving en/of familie . Was me dat toch even schrikken - dit is zeer confronterend als je beseft dat je er in maart 70 wordt!
Goed dat ik dan vandaag al mijn nieuwjaar van 2015 al gevierd heb. Met alles erop en eraan: een opera matinee op de middelste stoel van de derde rij van het tweede midden balkon ,vooraf een drankje in de Gustav omdat de bus te vroeg was, om 12 u. een schitterend voorspel door Piet De Volder en een pianiste die ook zong om daarna een heerlijke salade Niçoise gaan eten ,om 14.15 u. naar de intro in de foyer en om 15 u. luisteren en kijken naar Khovansjtsjina tot 18.40 u. Dit was een prachtige keuze die ik gemaakt heb. Intussen ben ik zelfs gaan overwegen of ik misschien toch maar een abonnement op de opera zou nemen volgend jaar voor een matineevoorstelling natuurlijk! We zien nog wel!
Op 20 oktober hebben we nog een bezoek gebracht aan de Olmense zoo. Het was er rustig- alhoewel er één klas rondliep uit Zoersel waarvan ik één scholier herkende als kleindochter van mijn vaste kapster. We hebben rustig het ganse wandelpad gedaan, in de tropenhal geweest en veel leuke dieren gezien, maar het meest van al hebben we genoten van de kat- waarschijnlijk een huisdier van de eigenaar. De kleine viervoeter liep daar hautain rond alsof het ganse park van haar was. Toen we ze na een toiletbezoek terug zagen bovenop een tafel konden we ze zelfs strelen.
Benieuwd of ze een stukje zou aannemen van de witte tonijn die ik had meegebracht samen met wat koude boontjes. En jawel; ze kwam dus steeds terug vragen tot ze de helft van mijn portie opgegeten had. Ons Chris wilde de poes ook wel bij haar hebben en haalde de kaas van haar brood er tussenuit en dat lustte ons roofdier ook! Zelfs brood met kaas nam ze aan.
Afin na deze middagvoederbeurt kon onze sociale poes haar roes gaan uitslapen in de wei aan de overkant van de weg- wat ze dan ook deed.
Nadien zijn we met veel aandacht (kattenliefhebbers als we zijn) alle grote wilde katten een bezoekje gaan brengen in hun kooi waar ze onverstoord lagen te slapen. Ook al zijn het roofdieren; 't zijn toch mooie schepsels...
In de speeltuin was dus één klas zich jolig aan 't amuseren met heel de tuin voor zich alleen. De voederbeurt bij de vossen hebben we ook gezien. Merkwaardig hoe de aanvankelijk lieve dieren zo agressief te werk gaan als ze dode kippen toegeworpen krijgen. Eén onder hen lukte er zelfs in naast het eigen exemplaar nog een van een andere vos te ontfutselen, met heel wat 'gevechten' tot gevolg. De vos ligt ook gevoelig in onze familie omdat ons moeder 'De Vos' noemde ook al had ze evenveel genen van 'Verboven'.
Als het gezelschap wat groot is zijn er heel wat beperkingen.
1. Vrije keuze valt weg; want je moet je beperken tot 3 voorgerechten en 3 hoofdgerechten als je met meer dan 10 personen bent. Ofwel moet je met de ganse groep eenzelfde menu nemen.
2. Aan een lange tafel praat je enkel met je naaste buren en je overburen, de anderen zitten te ver weg.
3. Indien je moet oppassen met suiker en vet; neem je bruiswater als aperitief terwijl de anderen Ricard kiezen of campari orange met vers fruitsap of porto en zo. Als je dan een consommé kunt kiezen als voorgerecht en hinde als hoofdschotel komt nog eens de drank bij het eten. Als dan de groep opteert om flessen wijn en water op de tafel te plaatsen; dan weet je meteen dat je je eigen verbruik niet meer te berekenen valt Het komt er weer op neer dat je 20 euro betaalt voor 2 glazen water en een koffie omdat ik na deling van de totaalsom door het aantal eters 56 euro diende te betalen terwijl ik < 36 euro had gegeten (een voorgerecht + een hoofdgerecht).
Persoonlijk heb ik moeite met deze gang van zaken, maar als je zelf de datum en het restaurant hebt vastgelegd en de bewuste mensen hebt gecontacteerd wordt het moeilijk om zelf weg te blijven.
In kleinere groepen gaan we wel eens eten als we op stadsbezoek zijn zoals vorige keer in Gent; we nemen dan een lunchmenu bestaande uit 2 gangen: een dagsoep + hoofdgerecht- dit in een zeer verzorgd restaurant naast het belfort. Ook daar dronken sommigen wijn, anderen bier en ik water. Na deling van de kosten kwam dat dan op minder dan de helft t.o. het etentje gisterenavond.
In georganiseerde groepen zoals Neos stelt men vanuit het restaurant zelf een drankenforfait voor van 20 euro: dit voor schuimwijn of fruitsap, 2 glazen wijn en koffie of thee. Dat is gewoon omdat de obers niet graag p.p. komen afrekenen voor de drank, maar wie geen alcohol drinkt en ook geen fruitsap is hier ook weer de pineut!
Ik denk er sterk aan om etentjes buitenhuis echt te mijden als ik kan; het eten dat ik zelf klaarmaak is zoals ik het wil en al die geplogenheden als aperitief, wijn bij het eten en dessert zijn voor mij totaal overbodig.
Met 4 of zes mensen vind ik het echter wel fijn om onderweg iets te gaan eten omdat je dan zelf bv. een slaatje kan kiezen en nooit zo uitgebreid dient te tafelen. Dan wordt er ook een rekening per tafel gegeven maar ieder rekent uit wat hij of zij verbruikt heeft en legt dat gewoon op de tafel.
In Elcker-ik kwam Jacques De Visscher spreken over de Poolse filosoof Leszek Kolakowski waarover we vandaag in primeur het boek konden aanschaffen. Ook Guido Vanheeswijck werkte mee aan dit boek net als Alicja Gescinska. Vorig werkjaar kwam G. Vanheeswijck ons reeds warm maken voor de denkbeelden van deze ondogmatische filosoof. Meteen ging ik op zoek naar het boek dat in augustus zou verschijnen maar nu pas op de markt kwam.
De belangstelling was redelijk groot; ik zag bekende gezichten maar miste toch een frequente bezoeker.
De filosoof spreekt me wel heel erg aan: een vrije geest die zich niet laat labelen, die zich ooit omschreef als een conservatieve, liberale socialist, een vrolijke pessimist of een scepticus die sceptisch tegenover het scepticisme staat Eigenlijk is het boeiend om te volgen hoe hij het leven bekijkt , zich onttrekt aan de orthodoxie en vindt net als Paul Verhoeven 'schipperen' levensnoodzakelijk om te overleven. Wie recht door zee vaart loopt vast op de klippen. Het was allemaal teveel om na te vertellen. Wie zich interesseert moet gewoon zijn werk gaan lezen.
Het deed me deugd om mee te gaan in de geest van deze filosoof, zeker omdat ik in de voormiddag een pijnlijke afscheidsviering van een 30-jarige oud-leerling had bijgewoond die nog wat nawerkte...
Ik heb er ook nog wat van geleerd; ook al ken ik geen Pools; maar ik hoorde wel dat een l met een streepje erdoor niet als l, maar wel als w wordt uitgesproken; vandaar dat de spreker verschillende toehoorders op een dwaalspoor zette met de Poolse uitspraak van Wojtyla. dat ik onmogelijk correct kan typen vermits ik niet over de letters van het Poolse alfabet beschik.
Deze keer volgen we; Google applicaties - opnieuw bij Chris Lioret. Een moeizamere start doordat zoveel senioren nu nog op reis zijn in september. Toch werd in de klas (en ook thuis) Google Chrome geïnstalleerd en meteen als browser verkozen boven Internet Explorer.
Het is toch weer aanpassen met veel nieuw volk in de klas- alhoewel Mary en Lies voor mij niet echt nieuw zijn; maar Ariane heeft afgehaakt omwille van professionele redenen. Ria, Veronique, Nicole en ik zijn 4 oud-cursisten; maar het lokaal, de leraar, de verbinding en het dagmoment bleven identiek.
Nu is mijn jongste zus ook nog voor even weg naar het zuiden van Frankrijk - en alhoewel dit maar naar een buurland is- en dus nog in Europa; blijkt ze toch onbereikbaar te zijn. Als ze thuis is belt ze mij zo goed als iedere nacht op; ook haar kat zal om haar afwezigheid treuren, want al wordt er dagelijks voor vers water en eten gezorgd en wordt eveneens de kattenbak in orde gehouden ze zal haar dagelijkse routine zeker missen....
De maand september is weer goed ingezet met het terug gestarte verenigingsleven met het daarbij behorende korter wordende daglicht- en niet alle activiteiten kunnen in de namiddag gepland worden, want zodra er nog één lid of bestuurslid economisch actief is moet er voor avondvergaderingen gekozen worden. En dat is zo bij Davidsfonds, Samenleven,het federatieteam, sommige bijeenkomsten van Elcker-ik en ook de Filharmonie-concerten. Gelukkig hebben ze bij 'Huis van het Kind' geopteerd voor een zaterdagvoormiddag!
Ik weet het dat ik steeds voorloop; maar bij het aanbod van de Vlaamse opera op 23/08/2014 zag ik de kans schoon om voor een opera die ik wel eens in het echt wilde beluisteren - ik kende hem van Cultuur 7, waarna ik hem nog eens een tweede keer tot laat einde nacht beluisterde- een matineevoorstelling aan te kopen op een zondag om 15 u.. Schitterend vind ik dat: op een zondag als de dagen nog een goeie maand korten naar de foyer gaan voor de bespreking, daarna iets gaan eten in de Gustav en tegen 15 u. ten volle genieten op het tweede middenbalkon van de prachtige muziek van Modest Moessorgsky. Als die opera rond 18 u. gedaan is, heb ik nog ruim de tijd om gerieflijk terug naar huis te keren.
Bovendien ontkom ik van de najaarsdrukte en de stress om cadeautjes te zoeken voor de eindejaarsfeesten . En met de feestdagen kan ik terugblikken op een mooie zondagnamiddag...
Intussen heeft het 'herfstgevoel' zich al gemanifesteerd met deze grauwe regendagen; veel gezinnen bereiden zich reeds voor op de eerste schooldag op 1 september en die begint toch wel met een volle week zeker! Een slechter scenario valt niet te bedenken: na 9 weken vakantie meteen 5 dagen na elkaar terug de schoolstructuur in. En voor ons Nanou is dat meteen het eerste leerjaar, voor onze Vince zelfs de eerste kleuterklas en ons Laura gaat naar een andere school. Voor hen zal dat zeker aanpassen worden en voor hun ouders even zeer!
Zelf rijd ik op 1 september met Ria naar de LBC in Mortsel om haar in te schrijven en haar de bus 140 te laten nemen heen en terug want parkeren is daar geen sinecure! Ons schooljaar begint dan een week later in de week van 8 september- maar ja; dat is dan ook volwassenenonderwijs!
Een ideetje van Ria: toen ik haar vertelde over mijn besluit om mijn familie uit te nodigen voor een buitengewone 'koffietafel' als de controle bij de oogarts op 23/07/14 positief uitdraaide (d.w.z. zonder druppels of medische ingreep of wat dan ook) sprak zij meteen over een "oogfeest" waarvoor zij dan ook wel een uitnodiging zou tekenen. De tekening is intussen binnengekomen op een A-5 formaat; ik heb die gekopieerd en er 3 kaarten van gemaakt met uitnodigingstekst voor binnenin , waarna adressering en frankering volgde om ze nadien in de postbus te steken.
En eergisteren zijn we dan met zeven samen geweest - normaal is mijn beurt in de winter maar door allerlei omstandigheden is dit steeds maar uitgesteld tot nu midden in de zomer - net wanneer mijn slager in congé is, en mijn kruidenier + de fruit- en groentewinkel naast de deur. Dit vroeg dan wel wat aanpassing op de gewone bevoorrading maar het bleek allemaal wel te lukken.
Kwamen ze daar met z'n zessen toch wel buiten alle verwachting aan met een gezamenlijk cadeautje: jawel een mooie fruitbiscuit van bakker Jeff Meeuwsen uit Rijkevorsel met daarop de tekst "oogfeest" en middenin een foto van twee grote ogen . Daar heeft onze Guy dan weer voor gezorgd. Het gebak met vers fruit erop en wat slagroom was zeer erg lekker (gelukkig hadden ze de kiwi weggelaten!)
Afin: van 14 u. tot pakweg 23.30u. zijn de zes familieleden hier gebleven, waarna ik nog een hele verhuis van canapé en zetels en stoelen kon doen (zoals alles voordien geschikt was); heb nog wat zaken gegroepeerd en wat tv gekeken, gebeld naar ons Rita, ook nog wat gehaakt en uiteindelijk nog mijn gewoon slaapritueel kon inzetten...
Ik meende de oorzaak van de vliegenplaag in de keuken gevonden te hebben; maar ontdekte dat deze oplossing nog niet volledig waterdicht was. Ik heb op warme namiddagen vooral bij het bereiden van maaltijden weer vliegen kunnen vangen in de keuken.
Vandaag ontdekte ik bij het goed uitvegen van de dweil in het hoekje, daar waar de buis van de verwarming naar boven komt dat het cement achter het buisje niet volledig meer aangesmeerd was. Als er zich in de spouwmuur vliegen bevinden en die vinden langs daar een weg om mijn keuken binnen te komen, dan moet ik dat terug aansmeren- maar waarmee? Mijn schoonbroer was niet te bereiken en mijn bovenbuur blijkt niet boven aan het werk te zijn. Zo vlug ik dit kan oplossen zal ik ermee beginnen!
En de ontdekking van deze en vorige week! Na het bezoek aan een huisarts om een oplossing te zoeken voor mijn reeds dagenlang onhoudbaar jeukende handen, heb ik samen met haar na eliminatie de waarschijnlijke oorzaak kunnen opsporen (denk ik). Omdat de arts nieuw was voor mij en ik ook voor haar, had ik al mijn medicijngebruik genoteerd en een beetje mijn medische toestand toegelicht. Eerst meende ik dat die rode plekken op mijn handen die ook wit werden kwamen van het excessieve haken; maar een ontsteking doet pijn en geeft geen branderig gevoel met hevige jeuk! Dinsdagnacht vooraleer ik naar de oogarts moest, ben ik uit mijn bed gemoeten van de jeuk- heb mijn handen onder koud stromend water gehouden en een coldpack uit de diepvries genomen.
De arts concludeerde meteen dat dit wel een allergische reactie moest zijn; die verergeren in bed (van de warmte) of in heet water (vaat) en verminderen door koude. Nu had ik als enige mogelijke oorzaak hiervan het wekenlang gebruik van Daflon tabletten verondersteld. De laatste weken met het zeer warme weer, en ook als ik een hele dag met de autocar op stap moest, nam ik op eigen houtje Daflon om geen gezwollen voeten te krijgen. En dit gebeurde nu al wel een twee à drietal weken. En Ceterizine hielp niet meer. Bezorgd als ze was (ze heeft zelf ooit een zwangerschapsallergie gehad) gaf ze mij een sterker middel mee om de jeuk te kalmeren: Rupatall waarvan ik er 's avonds twee mocht nemen en daarna nog één per dag. Na een nachtje slapen ging het al iets beter, maar het duurde toch nog een viertal dagen vooraleer mijn handen terug normaal waren. Mentholpoeder en een cold/hot pack uit de diepvries + stromend koud water konden zorgen voor kalmering.
Voor uitstappen met een autocar bij warm weer raadde ze me toch maar aan om steunkousen te dragen.
Achteraf herinner ik mij dat ik ooit met het P.T. mee heb geholpen achter de toog, maar rubberen handschoenen gebruikte omwille van allergie op mijn handen, of dat ik met het DF of Samenleven een daguitstap meemaakte aan de Antwerpse haven - ook met hevige jeuk aan mijn vingers en handen. Dit was met geen zalf op te lossen! Waarschijnlijk ook Daflon gebruikt- 't was in de zomer! Enkele jaren geleden stapte ik ook in de zomer uit een warm bad en overal waar ik me droog wreef kreeg ik rode gezwollen vlekken die ook jeukten. Ik kocht badolie voor zeer gevoelige huid van theunisbloem en speciale zeep zonder zeep. Ik wist van mezelf dat ik zeer vlug uitslag had; maar nu denk ik een oorzaak gevonden te hebben... De overgebleven Daflon-pastilles heb ik al weggedaan! Die komen zelfs niet meer in huis!
Eerst en vooral die van ons moeder die geboren was op 05.08.1925 en nu reeds 8 jaar overleden is. Maar ook nog Inge Bens die ook jarig was op 5 augustus maar die in volle vakantie uit de autocar werd geslingerd en met haar hoofd de schok opving bij een stom ongeval in Jordanië. Dat is geleden van de herfstvakantie in 2012 . Haar overlijden brak een schok teweeg in Wommelgem waar zij schepen was. Zij was een levenslustige en ambitieuze en immer opgetogen en enthousiaste ex-collega!
Vandaag, 4 augustus is het juist 100 jaar geleden dat de 1ste wereldoorlog begon. Meestal verkies ik Britse plechtigheden als het om een 'remembrance' gaat.
Maar deze keer stak de plechtigheid op het Brits-Duitse soldatenkerkhof in Mons er met kop en schouders bovenuit. Met heel wat staatshoofden erbij, een subliem verzorgde presentatie , keurig uitgedoste soldaten die o.a. brieven van overledenen voorlazen, een pracht van een koor, een cello-solo, leden van de Berliner Symphoniker die samen met muzikanten van het Londons symphonieorkest o.l.v. Simon Rattle muziek speelden van de gesneuvelde componist Butterworth en van Brahms, beelden uit de oorlog, de onvermijdelijke 'Last Post' en ook een piper-solo. Alles even adembenemend mooi. Gewoon een internationale seculiere plechtigheid waarbij alleen Cameron niet ondertiteld werd; maar zijn boodschap was best te volgen. Alles netjes geregisseerd met ontroerende verhalen en voor mij ook mooie uniformen.
Om 10 u. Britse tijd (11 u. bij ons) werd de religieuze plechtigheid vanuit Westminster Abbey uitgezonden met veel lezingen, prachtige koorzang natuurlijk, gebeden, lezingen, gezangen en toespraken; maar alles zeer religieus ingebed.Op het einde werden alle lichten gedoofd waarna nog wat vioolspel te beluisteren was vanop het hoogzaal. Nadien ging de plechtigheid nog verder met schriftlezingen en gezang. Is de Britse maatschappij dan nu nog zo religieus? (Ik vraag me ook wel af: Hoe krijgen die Britten het gedaan om in het midden van de grote vakantie hun knapenkoren samen te roepen om 's avonds laat nog te komen zingen in hun uniform van misdienaars?
Een schitterende uitstap gemaakt in Duitstalig België
Op 2 augustus waren ofwel heel veel mensen
ergens anders naartoe, ofwel verkozen ze om thuis te blijven. Met een kleinere
delegatie van Samenleven vertrokken we dan om 7.45 u. in een mini bus naar
Eupen waar we wel onze aankomst in de Lunch Garden misliepen doordat die om
technische redenen onverwacht om 10 u. opende; maar geen nood, daar recht tegenover
naast de Match konden we ook terecht voor onze koffie met of zonder iets erbij om
te eten en er was dan ook een mogelijkheid voor toiletbezoek.
Van daaruit reden we met onze eerste goede gids
naar de Baraque Michel om een wandeling van een zevental km te doen in het beschermd
natuurgebied van de Hoge Venen: een aparte ervaring. (De gids had de 3 kinderen
uit ons gezelschap vooraf verwittigd dat ze goed op de paden moesten blijven,
want ernaast konden ze weleens wegzinken in het moeras )
Op een schitterende zomerdag daar door die
hoogvlakte stappen is toch echt wel een belevenis, vooral onder de stralende
zon met een afkoelend windje. Nadien zijn we gaan lunchen in Mont Rigi en de
meerderheid die forel bestelde heeft daar genoten van de zeer lekker bereide
vis en ook nog een ijsje achteraf. De steak leek ook erg mee te vallen.
Van daaruit reed onze bus terug naar Eupen
waar een tweede zeer bekwame gids ons opwachtte. Deze ex-leraar Nederlands en
Duits, maar ook nog geschiedenis vertelde ons met een apparaatje + microfoon
voor zijn mond de beknopte geschiedenis van het gebied in Duitstalig België.
Wij bewonderden het nieuwe parlement dat
voordien een sanatorium was en nu dank zij de mooie renovatie stond te pronken
met een pracht van een spiksplinternieuwe vergaderzaal erbij. Daar kregen we
dan ook de eerste regendruppels over onze hoofden . Op de Moorenhöhe met een mooi
uitzicht over de stad kregen we het verhaal van de wol en wat die daar ooit als
rijkdom betekende voor Eupen net als voor de stad Verviers, met daarbij het
belang van een stuwdam voor die wolhandelaars van toen.
We bezochten tussen en onder de regenvlagen
door nog het extravagante woonhuis van architect Yves Delhez,en nog heel wat mooie oudere gebouwen met
schitterende tuinen, hoge bomen en ook nog de Sint- Nicolaaskerk. Eigenlijk
bleek onze tijd te kort te zijn om Eupen eens goed te bezoeken. In de buurt van
de grote tent waar een Tirolerfest plaats vond konden we dan nog en terrasje
doen om rond 18.15 u. terug huiswaarts te keren.
Het was een mooi gevulde dag met veel
belevenissen in een zeer aangenaam gezelschapmet dank voor de ploeg die dit alles tot in de puntjes voorbereidde.
Vorig jaar werd ik meter van de kerkuil, een bedreigde vogelsoort omwille van zijn verdwijnende habitat.
Vorige week kreeg onze pastorale werkster die woonachtig is op de pastorie uiteindelijk gezelschap van een jonge 'boerenfok', zowaar recht uit het nest te Zoersel. Een schatje van een puppy die de harten steelt van iedereen die er over de vloer komt, maar ook van de familieleden die er allemaal 'zot van staan'! Hij heeft al een mooi en groot hok, een grote tuin die helemaal omheind is, mag dagelijks mee in de wagen op bezoek bij opa en is zelfs al mee in de kerk geweest. Stanneke, want zo heet de jonge hond is dan ook al thuis in de pastorie en kan reeds zijn territorium verdedigen door te blaffen... Hij moet nog wel veel leren en vraagt dus nog heel wat aandacht. Gelukkig kan hij ook op visite gaan bij de vader van Chris die nu ook zijn tuin goed omheind heeft, en de broer die in de buurt woont komt speciaal voor dit nieuw familielid naar daar om ermee te spelen.
Een nieuwe en kleine bewoner in het grote huis, waar geregeld vergaderd wordt en waar ook heel wat mensen komen aanbellen; het zal wel wat geven en nemen worden voor alle partijen. Maar voor mij is het alleszins een aanwinst: deze kleine viervoeter- hij brengt alleszins leven in de brouwerij, en daar houden wij wel van (af en toe)!
Waar die uitdrukking vandaan komt, weet ik ook niet; maar ons moeder gebruikte die wel eens.(Maar dan meestal als ze ergens onraad rook!)
Ik merk maar op dat veel van het verenigingsleven stil ligt, heel veel winkels gesloten zijn wegens verlof, heel wat vrienden op reis zijn en het in de media buiten de vorming van de nieuwe regering, Gaza en alle drukte rond de neergeschoten MH17 in Oost-Oekraïne ook best komkommertijd is. Op Facebook is wel veel verkeer maar dat komt vooral van de Nederlandse dames van de groep "Dutch crochet, a Granny a day 2013"
Gelukkig zijn er dan nog boeken. Vorige week heb ik de prachttentoonstelling bezocht rond de figuur van Karel de Grote in Aachen. Ik vond de rondgang in het 'Rathaus' zo overdonderend, dat ik daar besloot om zeker nog eens terug te keren voor 21/09/2014. Dat wordt ofwel terug met Pam Vermeulen op za. 16/08/2014 aan 32 euro ofwel sporen met de trein vanaf 9 u. met seniorenticket aan 15,10 euro maar dan kom je wel heel wat later toe en er zijn 2 overstappen: Brussel noord en Liège Guillemins. Dat wordt dus nog wel wat afwegen... Gelukkig mag je in de trein netjes je picknick opeten en spaar je ook die tijd uit op de middag, want je komt pas rond 12.30 u. toe in het Hauptbahnhof waar dat met de autocar van Pam rond 10 u. was en dichter in het centrum!
Ondertussen ben ik dus begonnen met lezen in het lijvige boek van Agave Kruijssen: "De keerzijde van de keizer" wat eigenlijk een historische roman is waarvoor onlangs de Thea Beckmanprijs werd uitgereikt. Nadien volgt ook nog het boek van Steve Berry:"Het geheim van de kathedraal", een thriller die zich nu afspeelt, maar reflecteert naar de graftombe van Karl der Grosse 1200 jaar geleden. Het regent nu- 't is niets naar mijn zin op tv; dus wordt het lezen...
Onze klimaatoverschrijdende vriendschap liet ons woensdag wel wat uitregenen en uitwaaieren aan zee omdat de kleinkinderen van Ria hun zinnen hadden gezet op de ontmoeting met de kleindochter van Ingrid; en vermits Ingrid in Heist verbleef besloten wij ondanks minder goede vooruitzichten toch maar onze geplande uitstap uit te voeren. Uiteindelijk konden de kids dan zelf ondervinden dat het echt niet te doen was in die felle wind zodat ze zelf vroegen om terug naar het appartement te gaan waar ze leuk konden binnen spelen. En 's avonds moesten we er in het Antwerpse nog een heuse file bijnemen mits een ongeval met vrachtwagens op de Ring ter hoogte van de E 313?
De dag nadien hadden we met enkele mensen van het parochieteam een bisdomoverschrijdende uitstap gemaakt naar Gent. Voor mij begon de trip al met een gemiste bus die gewoon 7 minuten voor haar tijd aan de halte toekwam. Gelukkig wist ik nog een alternatieve rit met een andere bus, een eind lopen en een tram te nemen. De treinrit verliep correct, maar de rit met tram 1 naar de Heuvelpoort klopte niet; daarvoor hadden we een bus moeten nemen- maar met een klim door 2 straten kwamen we dan toch toe op het Sint-Pietersplein. De fototentoonstelling van Vivian Maier was na een goed uur afgelopen en dan gingen we ergens eten in het centrum van Gent. Maar bus 5 die op het Sint-Pietersplein stopte reed daar niet naartoe. Een hulpvaardige medemens begeleidde ons dan om ons te wijzen waar we moesten afstappen en overstappen op tram 4 of 24. Hij reed met ons mee tot aan het belfort. Daar hebben we dan lekker gegeten in het restaurant waar we kozen voor een lunchmenu bestaande uit 2 gangen. Het zelfgebakken brood smaakte voortreffelijk evenals de grote kom heerlijke komkommersoep. Ook het grote verwarmde bord met zalm en saus + een slaatje en frietjes was in orde. We namen dan nog een koffie als afsluiter met een mini-tablet pure chocolade erbij dat kon verdeeld worden in 24 mini-blokjes. Van daaruit wandelden we de Sint-Baafskathedraal binnen en gingen dan naar Pascali, een oud huis met veel religieuze boeken, kaarten, cd's en allerlei voorwerpen die ons wel aanspraken. Ik kocht er dan toch maar een boek. Na bijna anderhalf uur rondneuzen en winkelen, ging het dan naar huize Colette in de Belfortstraat waar sommigen konden genieten van een ijsje en anderen van een Hopus dit in een mooi kader volgestouwd met boeken....Van daaruit reden we dan met tram 24 door onbekend Gent tot aan het Sint-Pietersstation om er de trein te nemen van 18.45 u. Door mij recht tegenover een 'Humo-man' te zetten konden wij ons met vijf bij elkaar zetten in de trein waar ik in het nieuwe boek van Joël De Ceulaer kon beginnen: "Gooi God niet weg". En dat heb je met een echt boek- ik werd erop aangesproken door mijn overbuur. Er ontspon zich een heel gesprek waarna mijn opponent in Lokeren de trein verliet met de mededeling: "Ik stap hier maar af; seffens word ik nog gelovig!" - dit tot grote hilariteit bij de 4 overigen uit het gezelschap. Als we in Antwerpen centraal toekwamen was bus 420 van 19.45u. net weg, zodat we onze toevlucht namen tot de Gustav vermits de Tempelier gesloten bleek te zijn. Daar een trappist drinken moet een mens ook weer oefenen, want die was dan weer niet uit om de bus van 20.45 u. te nemen en werd het dus die van 21.45 u.
En voor volgende week donderdag trekken we naar ons aartsbisdom waar we eerst de Dossinkazerne zullen bezoeken, om daarna wat te eten, maar het 'Hof de Merode' blijkt gesloten te zijn voor enkele weken. We zoeken dan wel iets anders en gaan misschien nog varen op de Dijle... En zelf had ik op die dag een andere activiteit inmijn agenda gepland!
Volgende week gaan we met 9 dames een eeuwenoverschrijdende dagtrip maken naar Aachen, want we gaan 12 eeuwen terug in de tijd dit in de stad van Karel de Grote. Om ons daarop voor te bereiden, heb ik mij het boek van Agave Kruijssen aangeschaft: "De keerzijde van de keizer". Hopelijk krijg ik dat tijdig uitgelezen, zoniet neem ik het mee om in de bus verder te lezen; ik vind dit echt een schitterende intro om te pogen mentaal 12 eeuwen terug te stappen in de tijd!
Ik zat reeds een tijd met een bromvliegenplaag in mijn keuken. Na poging tot eliminatie van alle mogelijke haarden - zo goed als alles gepoetst, weggetrokken, de vuilnisbak buiten gezet, de emmertjes met gft-afval ook; de vliegen bleven iedere dag komen- maar altijd pas in de namiddag als de zon op de ruiten scheen en ze vlogen allemaal naar het raam waar ik ze allemaal plette tussen het gordijn en het raam. Dit met een aantal van + 20 exemplaren per dag. Het werd een heuse dagtaak: vliegen vangen! Om de beestjes niet in de living te laten, moest de deur tussen keuken en living steeds gesloten blijven- waardoor de temperatuur in de keuken wel erg kon oplopen.
Vanavond kreeg ik nog een ingeving- vermits praktisch alle dode vliegen terug te vinden waren op de vensterbank en op de vloer eronder - ze moesten toch van ergens komen- heb ik het gordijn met gele vlekken van de geplette insecten in de wasmachine gestoken. Die gele brij was waarschijnlijk geen etter maar wel de eitjes van drachtige vliegen. Mits wat zonnewarmte en de warmte van het gasvuur ontwikkelen die natuurlijk razendsnel.
Nu ben ik toch eens benieuwd! Na het extra poetsen van de ruiten en opschonen van de vensterbank + vloer (etensresten blijven absoluut afgedekt) of er morgen nog één vlieg te bespeuren valt! De gewassen gordijnen hangen ook mooi terug en het wordt morgen spannend afwachten als ik 's namiddags in de keuken kom of ik nog één vlieg kan bespeuren...
Het verzamelen van GFT-afval voor de groene container (abrikozenpitten, klokhuizen van peren en appelen, het afval van prei, soepselder en wortelen, eierschelpen e.a.) mag ik absoluut niet meer onafgedekt in een open emmertje bewaren vooral het te ledigen in de GFT-container die in de garage staat. Vermoedelijk is de ganse vliegenplaag daar gestart!
Indien de zaak hiermee niet opgelost is moeten er grote werkzaamheden gebeuren- achter het verwarmingselement staan enkele tegels in een bult en komen blijkbaar los van de muur. Dan moet het water afgelaten worden; dat element verwijderd, de steentjes losgeklopt en de muur nagekeken,(is daar misschien een opening in de spouwmuur?) Achteraf kan er dan een reflecterende folie achter geplaatst worden. Hopelijk zijn die werkzaamheden niet nodig!
Vandaag, de dag nadien om 15.30. nog niet één van die lastige mormels gezien - gewoon omdat de eitjes die voorheen nog in het gordijn of aan het vensterglas of op de vensterbank hingen gewoon allemaal van de kaart geveegd zijn! Een les voor volgende keer: voedsel blijven afsluiten en moest er één vlieg binnen raken- ze laten uithongeren ofwel pletten met onmiddellijke vernietiging van de gele eitjes die uitkomen in de warmte van de zon....
Ze zijn er weer! Tijd maken voor dit excellent seizoensgerecht kan je nu maar enkele weken.
De gewassen vruchten even opkoken in wat water (een zevental minuten?);daarna wat binden met vanillepudding om na 2 minuten al roerend door te koken en er dan wat Candereltabletjes aan toe te voegen of wat Tagatesse en de kookpan af te koelen in koud water geeft een buitengewoon frisse verwennerij die kan gecombineerd worden met een bolletje ICY-ijs van het Ijsboerke, of met zelfgemaakte en alternatief gezoete pudding ofwel met gehaktballen of vleesbrood! Gewoon een feestje voor mensen die anders al het lekkers aan zich moeten laten voorbijgaan!
Vorig jaar heb ik met deze zelf bereide kriekjes (met pit) verschillende mensen kunnen verrassen; als ze er nu terug aan denken kunnen ze er zelf ook eens aan beginnen!
Gelukkig dat ik vorige zondag in de opera te Antwerpen een hele dag van gemaakt heb van 12 u. tot 18.40 u. Door de goede uitleg vooraf door Piet De Volder en de intro om 14.15u., was alles goed te volgen met de boventeksten vlak voor mijn ogen en een goed zicht op de scène.
Veel van mijn blogs lijken om 00:00 u. geschreven, maar dat klopt niet. 't Is nu ongeveer 03:13 u. en op het scherm zal misschien verschijnen: geschreven om 00:00 u. Zo belangrijk is dit nu ook weer niet, maar de klok op de computer blijft lopen en blogs kunnen altijd toegevoegd worden. Misschien is het beter van nu toch maar te gaan slapen....
Zo mooi dat ik het meteen maar aangeschaft heb - niet om het buiten op een grafsteen te plaatsen, maar om het lekker binnen te zetten thuis op het dressoir zodat men er nog langer dan een week van kan genieten....
Het moest er eens van komen! Na het zonovergoten allerheiligenweekend kwam toch wat herfstweer opzetten en moest ik maandagavond per fiets door de regen naar 2 plaatsen om te vergaderen. En ja - op dinsdag was het dan zo ver; het opvangen van het vocht dat uit mijn neusgat liep was gewoon niet te doen! Dus maar wat vroeger gaan slapen (wat ik altijd anderen aangeraden heb) extra soep gegeten met kippenbouillon en nog maar eens vóór 24 u. gaan slapen. Het moet dan toch geholpen hebben want het vochtverlies is geminderd en ik ben nog niet vreselijk gaan hoesten. Ik moet nog wel mijn griepspuit laten zetten en dan heb ik best geen verkoudheid.
Het eerste gebeurt geregeld- zeker in een latere levensfase:als lichaamsfuncties niet meer naar behoren werken, of een tand eruit moet, ook als je meeleeft met een pijnlijke medische diagnose bij vrienden, of iemand voorgoed afgeeft uit je familie- of vriendenkring -als je de wagen niet meer mag besturen, allemaal stukjes verdriet die je met je meedraagt...
Op 20 oktober hebben we nog een bezoek gebracht aan de Olmense zoo. Het was er rustig- alhoewel er één klas rondliep uit Zoersel waarvan ik één scholier herkende als kleindochter van mijn vaste kapster. We hebben rustig het ganse wandelpad gedaan, in de tropenhal geweest en veel leuke dieren gezien, maar het meest van al hebben we genoten van de kat- waarschijnlijk een huisdier van de eigenaar. De kleine viervoeter liep daar hautain rond alsof het ganse park van haar was. Toen we ze na een toiletbezoek terug zagen bovenop een tafel konden we ze zelfs strelen.
Als het gezelschap wat groot is zijn er heel wat beperkingen.
Deze keer volgen we; Google applicaties - opnieuw bij Chris Lioret. Een moeizamere start doordat zoveel senioren nu nog op reis zijn in september. Toch werd in de klas (en ook thuis) Google Chrome geïnstalleerd en meteen als browser verkozen boven Internet Explorer.
Eerst en vooral die van ons moeder die geboren was op 05.08.1925 en nu reeds 8 jaar overleden is. Maar ook nog Inge Bens die ook jarig was op 5 augustus maar die in volle vakantie uit de autocar werd geslingerd en met haar hoofd de schok opving bij een stom ongeval in Jordanië. Dat is geleden van de herfstvakantie in 2012 . Haar overlijden brak een schok teweeg in Wommelgem waar zij schepen was. Zij was een levenslustige en ambitieuze en immer opgetogen en enthousiaste ex-collega! 
