 |
|
|
| 20-04-2023 |
 Oeps |
Als ik zelf de blog eens bekijk, plots een schok, ziet mijn broer het niet meer zitten of is het hopelijk een dipje. Ook ik mis vrouw en kids en zeker de kleinkids maar mijn heimweegevoel is blijkbaar niet zo sterk als bij hem. Ik ga zeker nog een 'chemin' stappen als god het belieft en hopelijk weer samen met broer!
20-04-2023, 00:00 geschreven door brothers 
|
|
|
|
|
| 18-04-2023 |
| Complementair |
Wat een geluk dat broers elkaar kunnen aanvullen! Zonder hem zou de blog een saai verhaal zijn van opsomming van weer, plaatsen, afstanden, terrein en wat anecdotes en zonder mij zouden we achteraf niet meer weten hoe de tocht is verlopen. Deze samenvloeiing bezorgt ons achteraf een mooi verhaal voor mij! Ultreia
18-04-2023, 16:36 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Pierenleed |
|
Dan stappen we toch wel lange stukken weg over asfalt. De blik uit frustratie gericht op de grond. En wat valt daar op, op die, onder de loden zon, gloeiend hete tarmac : pieren!
Van die lieve donkerroze pieren die beslist hebben om die weg toch maar over te steken.
Dan zie je van die sukkels, bijna opgedroogd, geen druppeltje slijm meer om verder te gaan. Stilaan veranderende van mooie pier in licht gecremeerde bloedworst. Schrijnend.
Dus met de blik gericht, tracht ik er zoveel mogelijk, die nog niet levenloos gecremeerd zijn, terug in het sappige groene gras en vochtige aarde naast de onbarmhartige weg te smijten.
Hopelijk leven ze verder.
Dan komt toch een knagende filosofische bedenking. Zo'n pier is onherkenbaar. Kop en staart zijn nagenoeg identiek. Onmogelijk te zien. Dus is mijn verontrustende vraag : heb ik deze pieren naar hun beoogde land van melk en honing gesmeten of terug naar hun te verlaten woestijn...
Had ik me toch moeten bukken, in de hoop op 1 cm hoogte kop van staart te herkennen. Gezien de dagtocht, hitte, leeftijd, gewrichtenkreun en die rugzak, neen. Stel dat ik me toch zo buk, op de weg. Komt zo'n Fransman in een bagnole aan. Denkt die : oh quelle escargot géante, mais si dégueulasse... Avance tonton. Neen.
Zou een van mijn voorouders misschien een Jainist. Jaïnisten hebben respect voor alle levende wezens. Daarom vegen ze het pad waarop ze lopen van tevoren schoon met een bezem om de kans dat ze een dier vertrappen te vermijden. Zo geraken we nooit op onze eindbestemming in een periode die nog grotere relatieproblemen kan vermijden. Sorry pier. Bijlagen:
IMG_20230418_142413_copy_653x457.jpg (284.4 KB)
18-04-2023, 16:36 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Het uur van de wolf |
|
Dan toch heeft het me ingehaald, het uur van de wolf.
Maandag, en opstaan met zo'n weltschmerz, weemoed, schurende heimwee. Murw geslagen in de touwen. Geen tunnel met op het einde... maar in een grot zitten.
Alles wordt in donkere vraag gesteld. Elk pijntje uitvergroot. Een attente opmerking van mijn broer afgemompeld. 't Ja, trop is trop.
De tocht was te kort, grommel, morgen te lang, grommel. De kapel is dicht, grommel. De laatste loodjes, maar zo laatst is het vandaag nog niet. In feite ben ik een thuismens. Met mijn voeten in de Vlaamse klei.
En dan stappen in mooi weer. Zo'n mooie zichten op de Pyreneeën. En toch. Grommel. Krijg ik daar nu geen bleingevoel aan de linkerhiel?
En dan komen we, onderweg, in een kappel. Daar waren twee moeders (denk ik) met drie kindjes 6 à 8 jaar (2 meisjes, 1 jongen). En die jonge mensen zongen samen een zo zo mooi lied in dat kappeletje, dat ik onwel werd van emotie. Wie had zo iets, hedentendagen kunnen denken.
Ik kreeg bijna niet tegen hen gezegd (wat spijtig meer en meer gebeurd) hoe mooi ik het vond, hoe dankbaar, en zo uniek.
En dan komen we aan in de volgende bestemming Arzacq. Gedoucht, gekazerneerd, dit geschreven, gewhatsapt met Ineke, en daar is dan toch de zon aan het einde van de...
Ik begin levenslange pelgrims te begrijpen, maar niet voor mij.
Melanie zingt het het allerbeste :
Take me disappearing down the smoke rings of my mind,
Through the foggy ruins of time, down past the frightened leaves, and the lifeless frozen trees
Way down to the windy beach,
Far from the twisted reach of crazy sorrow.
I want to dance beneath the diamond sky with one hand waving free,
Silhouetted by the sea, with all memory and fate driven deep beneath the waves.
Please let me forget about today until tomorrow
18-04-2023, 15:28 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 16 en 17 |
|
Rond 7 u ontbijt en op aanraden van Christian, de hospitalier, niet de afkorting genomen maar de chemin want daar zouden we de pyrénéen zien in vol ornaat en ja, zo was het. Vervolgens langs een mooi kerkje dat ook de beeltenis was van hun stempel en
verder tot in arzacq. Ook hier weer een volledig verlaten dorp of stad, geen mens te bespeuren en niets te beleven. Na het avondeten vrij vroeg in bed, 20:45 (ja je leest het goed) want onze planning liep even mis. In plomps alles volgeboekt dus maar door tot in arthez-en-bearn, 31 km. We hadden geluk, een dortoir voor 6 aleen voor ons.
Als eerste aan het ontbijt om 7 u, fijn want het was vrij karig. De weg op en na zowat 2uur en een half een fijne halte pèlerin om iets te drinken en een banaan te eten. Verder langs mooie natuur, hevige zon met een leuk briesje, tot iets voor plomps op een idyllisch plaatsje voor onze picknick. Nog een 10 km tot in arthez waar we ons inschreven de gîte communal. Voor het eerst een straat van zowat 1,5 km met aan beide zijden huizen tot aan het centrum. lintbebouwing bestaat dan toch ook hier soms. Weer een dortoir voor 5 alleen voor ons,.
Nog eens fijn zelf koken maar de winkel op 1,5 km vh dorp naar beneden. Dit gaan we na de lange stapdag echt niet meer doen. Gelukkig een lekkere pizza met een flesje wijn in de gîte en zo zit de dag er weeal op. Het einde nadert. Slaap zacbt
18-04-2023, 00:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Oeps |
Lees ik hier op de blog, als ik hem zelf eens bekijk, dat ik de volgende tocht alleen zal moeten ondernemen? Of is dit hopelijk het klassieke dipje van mijn broer. Ook is mis vrouw en kinderen en kleinkids maar mijn heimweegevoel is blijkbaar niet zo groot. Ik vertrek alvast nog eens, als god het belieft, en hopelijk terug met broer🙏
18-04-2023, 00:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 15 |
|
Gisteren vergeten te schrijven hoe leuk het was om nog eens gans de boel te kunnen laten wassen, alles terug proper. Bovendien was het avondeten subliem, een echte keukenprinses. Apéro, keuze uit 4, radijsjes, apericube en paté en croûte. Soep met groenten uit de tuin en dinde met kastanjes en couscous. Als einde profiteroles met een bolletje ijs en dit alles met een lekker flesje wijn.
Ook het ontbijt was prima met zelfgemaakte confituren, abrikozen, druiven en pastinaak/butternut. Vandaag een korte etappe van 20 want we lopen voor op schema, dus vertrokken om 9 uur. Bij de start een blauwe hemel met sluier wolken die de hevige zon niet konden tegenhouden. Ik dacht: 'laat de zon op je hoofd, ze schijnt HELAAS voor iedereen' maar beter dit dan de miezerige regen vd voorbije drie dagen en bovendien maakte een fris briesje dat het niet te warm was. Trouwens ook fijn te weten dat dit voor je broer top is. Na de middag kwam er meer bewolking en was hett voor beiden ideaal stapweer. Vandaag in de gîte communal van miramont/sensacq waar de hospitalier voor de pelgrims ,12, zal koken, donativo (de eerste maal deze trip.
Apéro, wite wijn uit de streek, appellation Tursan met cassis. Lekker en toastjes met paté, rode biet met ei en vervolgens kip met aardappeltjes met room in de oven. Ala toetje appelsien en pruimen. Zeer lekker. De rode Tursan wijn vloeide ook vlot.
Plots haalde de hospitalier een soort doedelzak uit de streek boven, een Cornemuse als we het goed begrepen hebben. Ja zelfs een Canon van frère Jacques in het Frans en het Nederlands. Was het hier de wijn of het pelgrims gevoel, Joost mag weten maar het was zeer gezellig. 22u bed in.
16-04-2023, 00:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
| 15-04-2023 |
| Ongemak 2 |
|
Hier in Frankrijk bestaat het ontbijt meestal uit een tamelijk, tot zeer hard, half stokbrood met een uitgebreid confituurgamma van maximaal drie pieterige confituurtjes.
Daarenboven wordt de koffie geschonken in halve slakommen.
Voila, en hop de camino op.
Maar mijn lichaam drijft koffie oneindig veel sneller af dan andere dranken, die ''s morgens toch al niet tot mij mag nemen.
Dan bij de eerste bosrijke omgeving komt de behoefte.
Ik moet werkelijk bekennen dat de koffie ontlasten in de natuur mij euforisch maakt, evenals mijn lid, vrij en vrolijk beiden genieten van de zachte strelende wind, de vrijheid. En het uitzien naar meer blijvende vloeistoffen.
Ja de camino doet wat met mensen. Geen pelgrim, god babbelen tegen de smartphone, maar dan wel over zaken die ik zeker niet zou vertellen onder pelgrims. Wel in het geheim op de blog.
15-04-2023, 16:14 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 14 |
|
Vandaag als eerste aan het ontbijt en klaar om de dag te starten rond 8:30 uur. Niet te geloven maar zelfs op dit uur reeds de storende ellende van de ronkende motoren., Weg en ja na 5 min stevige regen voor zowat anderhalf uur. Vanaf dan bewolking met opklaringen om te eindigen met veel zon. Door de hevige regen was de grond doornat, nergens een bank of mogelijkheid om even te zitten en gezien de drassigheid was 'déjeuner (dîner) sur l' herbe' ook niet mogelijk. Na 4 u stappen eindelijk een leuke picknickplaats voor de mairie van een klein dorpje. Dit was tot nu toe de mooiste etappe maar helaas moest de blik vaak op de grond gericht zijn om niet uit te schuiven. Aangekomen in een toffe gîte bij een 'pelerinne', alleen, gedekt bed en handdoeken. Zalig nog eens een echte handdoek. O ja, in de badkamer een weegschaal Luc, 85, Marc, 83,5. Ik moet er niet bijvertellen dat broer zweefde van geluk😄
Och ja de erappe ging van Nogaro naar Barcelonne, nee ook nu niet in Spanje maar Barcelonne-du-gers. Nu nog de laatste slaapplaatsen zoeken en de dag zit er weer op. Tot morgen.
15-04-2023, 16:13 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
| 14-04-2023 |
| Oeps |
Dit was een beeld zoals mijn broer de dag tegemoet zag. Gelukkig was het niet zo. Maar na het onvoldoende wassen van een sla, ja wij koken soms zelf, had dit gekund want beiden hadden wat problemen met de darmen. Maar stoere mannen zoals we zijn (hahahaha) op ons had dit geen effect!
14-04-2023, 17:24 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Bedenkingen : ongemak |
Ongemak.
Deze morgen opgestaan en hevige aandrang. Waar is het toilet, ja een verdieping lager. Diarree. Als een hogedrukreiniger, alhoewel het laatste woord heel slecht gekozen is.
Dan vertrek op tocht. In de regen. Zo ongelukkig in de stad omdat enige aandrang daar grote problemen kan geven.
In het bos hoera.
Dan toch.
Dus eerst de rugzak afnemen omdat het zwaartepunt in gebuikte houding heel ongemakkelijk en gevaarlijk is. Rugzak uit. Bukken, oei de poncho komt veel te laag om een normale afdaling van de escrementen toe te laten. Dus recht en poncho oprollen tot de heup.
Opnieuw zakken en eindelijk kakken.
Uw achterwerk afvegen is meer dan noodzakelijk. Wc papier is zalig en zacht. Maar in de regen wak. Voor je't weet zit je vinger in de kak. Na wc papier voor vier dagen gebruikt te hebben, broek op, poncho beneden, rechtop. Enige draaienissen van stress en vermoeienissen. Bekomen.
Vertrekken, en dan komt dat gevoel :oei, moet ik precies nog... 't Was verder toch een gemakshalve (letterlijke) tocht.
Shit man.
14-04-2023, 16:04 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 13 |
Vertrokken met miezerige regen en 'dan waait de wind, de westenwind' van de ene holle weg naar de andere. Zeer mooi maar spijtig dat door de modder de aandacht vaak naar de grond gericht is. Verder door de wijngaarden van de Côte de Gascogne. Dan een zonnestraaltje maar dadelijk weer volledig bewolkt en weer regen. In een zeer mooi kerkje een hapje gegeten en verder naar Nogaro. Zowat anderhalf uur voor we aankwamen een vervelend geluid van naar onze mening motoren en ja bij aankomst wisten we het, er is een racecircuit in Nogaro. Onderweg zijn we ook de Greenwich meridiaan overschreden. Leuke gîte met nog eens een kamer voor ons twee. Vlakbij een Carrefour dus nog eens lekker zelf gekookt, hamburger met verse sla en een flesje wijn. Zo gaan we langzaam naar de laatste week. Reeds 305 km gestapt van de officiële weg, nog 190 te gaan.
14-04-2023, 00:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
| 13-04-2023 |
| Gîte Compostelle. |
Gisteren naar de gîte compostelle in Montréal sur Gers. Uitgebaat door, en eigendom van een kranige Duitse die al meer dan 12 lange pelgrimstochten heeft gedaan. Gîte dicht in oktober en hop.
Zij heeft hulp van een pelgrim vrijwilliger. Dat is een ras apart. Hier was het Vincent. Een Bruggeling. Van die klasse apart was hij dus nog aparter. Onderweg werd luc door hem opgebeld of we toch kwamen. Even schrikken.
Zoon van brugse notaris familie. Opgevoed in internaten en colleges in Namur. Dan 37 jaar in het leger, waar hij opklom van de laagste graad naar een veel hogere. Maar van zo'n extravertie en uitbundigheid, Jezus. In 2001 heeft hij zijn vrouw en dochter op een seconde verloren en de zin van het leven. In 2017 is hij op tocht gegaan (hetgeen zijn leven terug op gang heeft gebracht) en is niet meer gestopt. Nu en dan gaat hij nog eens terug naar Brugge.
Het was entertaining van aankomst tot vertrek. Ik vermoed dat hij blij was nog eens landgenoten te ontmoeten. Hij vroeg aan Dominique (pelgrim die we al meermaals hebben ontmoet) Le haut de la carte, nord en dan est, sud et ouest. Eh bien ouest c'est comme on dit en flamand ça va. En dan nu en een goddeverdom ertussen.
Bij het avondmaal is hij erin geslaagd om alle pelgrims het pelgrimslied Ultreia et suseia te laten zingen. En geloof het of niet, maar volgens mij klonk het ook. Of geloofsverblinding. Hij heeft het lied dan ook verklaard en er een persoonlijke uitgebreide exegese aan gegeven. En een duiding van de weg, en uitgebreide uitleg over het materiaal en manieren om de weg goed te kunnen doen.
Dank zij zijn landgenoten, en ook tot zijn geneugten, is de 'sang des pèlerins' (rode wijn) goed gevloeid.
Bij het vertrek heeft hij nog een foto genomen met de belofte ons nu en dan een berichtje te zenden.
Die west-vlamingen toch.
13-04-2023, 15:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 10: Castel Arroui-La Romeu |
Vandaag een stevige stapdag, ongeveer 30 km. Voor mij (Luc) ideaal stapweer, voor Marc iets te fris. De gîte lag ongeveer 1,7 km voor LaRomeu en gaf geen HP. Het enige restaurant was gesloten en geen winkels dwz alle eten om zelf te koken meesleuren vanuit Lectoure voor zowat 16km. De avond ervoor gelukkig goed nieuws gekregen dat ze iemand gevonden hadden om te koken en er dus toch mogelijkheid was om te eten. Gevarieerd terrein met een stevige klim naar Lectoure. Daar even een halt om te drinken. Plots: 'shit, dit is een drama, de zijnaad van mijn R stapschoen is aan het lossen' zij die Marc kennen weten zeker dat de onzekerheid toesloeg, en waarschijnlijk terecht. Aangekomen in de gîte hebben we ons geïnstalleerd en een goed douche genomen. Toch nog zonder rugzak en op sandalen op naar LaRomeu om het stadje te bezoeken. Alles dicht behalve een bar/tabac/pressé, waar we ons een lekkere pint aangeschaft hebben. Terug in de gîte lekker gegeten, een plaatselijk gerecht met bouillon, veel groenten en stukjes vlees, verse sla met kaasschotel en een lekker taartje en onze dag zat er op.
13-04-2023, 00:00 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
| 12-04-2023 |
| Bedenking |
Vandaag kwamen we een groep pelgrims (denken we) tegen. Een man met zugzak, twee jongere mannen, een met een rugkarretje op een wieltje, een met een fietskarretje vol bagage, twee vrouwen, en twee hele moedige kinderen (jongen en meisje van ong. 8 jaar).
De man droeg een vlaggetje op zijn rugzak dat mij volledig onbekend was, en een leuke manier om contact te leggen. Dus vraag ik naar de oorsprong. Ah, zegt de man: de vlag van Patagonië. Dat ken antwoord ik, helemaal onderaan Argentina.
Neen antwoord hij. Het is een land met verhalen, waar je bv. naar toe kan gaan als de wereld hier te slecht of teveel wordt. Een eigen land.
Oei dacht ik, een sekte...
De man vroeg ken jij ook zo iets waar je kan schuilen of vluchten. Ja, tripel Westmalle antwoord ik iets te snel.
We zijn dan maar snel doorgegaan om ambetante vragen te kunnen vermijden.
12-04-2023, 18:21 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
| Stapdag 9 |
Auvilar-Castel arrouy, 22 km. Starten met een beklimming en dan steeds lichtjes bergop en bergaf, je zou kunnen spreken over een vlakke etappeZonnig weer, in de namiddag zelfs voor Marc te warm.
Gisteren liep onze wandeling bijna gans de dag langs de boomgaarden, vandaag de ene populierkwekerij na de andere.
Aangekomen in de gîte communal op paasmaandag. Geen HP en alles gesloten, winkel en restaurant. Gelukkig had de gîte 'une épicerie dépannage' waar allé pelgrims,12, wat konden kopen. Marc heeft cassoulet, chili con carne klaargemaakt uit blik en een zakje couscous. Zeer lekker, bedankt broertje. Zoals gewoonlijk na nog wat gebabbel tegen 21.40 bed in.
12-04-2023, 15:51 geschreven door brothers
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
Vandaag hebben we voor het eerst de Pyreneeën gezien. Vincent had ons er al wel waterachtig voor gemaakt, maar we vermoeden dat dit toen een verkoopsstunt was.
Van LaRomeu naar montreal, neen niet in Canada. Mooi weer bij de start. Even op het net liggen zoeken en een schoenmaker gevonden in Condom. Na een fijn tripje aangekomen in Condom, leuk stadje. Mooie kathedraal en ervoor het standbeeld van dedrie musketiers, blijkbaar was d'Artagnan vandaar afkomstig. Heel mijn schooltijd geleerd dat ze met 4 waren maar nee hoor wel met 5. Vlug verder want om 12 u sloot de schoenmaker. Schoen uit en na 5 min de genaaide stapschoen terug aan. Mijn broertje was terug de oude. Verder op stap, plots tel met een Belgisch nr. Hier Vincent uit Brugge. Zijn jullie de 2 broers onderweg en loopt alles vlot? Het was de hospitalier van de volgende gîte. Onderweg even afgeweken naar Larresingld, blijkbaar het kleinste middeleeuws stadje waar alles nog is zoals toen. Zeer mooi. Ondertussen was het beginnen regenen, gelukkig was er een overdekte picknick plaats. Verder met de Poncho in de miezerige regen en vooral stevige en koude wind ongeveer 5 Bft. Aangekomen, in het Vlaams ontvangen. Bedje gemaakt eneen stevige Belgische pint gaan drinken. De dag zat er weeral op
