Daarna tegen 18 naar de mis met pelgrims zegen. Niet te geloven een jonge priester in doutanne en een gezongen mis voor 2 nonnen, een jong koppel met kind, 2 dames en 4 pelgrims. Daarna een leuke avond en dit keer, gezien de ambiance, tegen 22 u bed in. 

Het einde nadert. Slaap zacht. Och ja, vergeten te vermelden, voor het avondeten installeerde de alchimist zich achter zijn pupiter en vulde onze credential in met een pen en gouden inkt! 

Daarna kwam het orakel. 

Maandag, en opstaan met zo'n weltschmerz, weemoed, schurende heimwee. Murw geslagen in de touwen. Geen tunnel met op het einde... maar in een grot zitten. Alles wordt in donkere vraag gesteld. Elk pijntje uitvergroot. Een attente opmerking van mijn broer afgemompeld. 't Ja, trop is trop. 

De tocht was te kort, grommel, morgen te lang, grommel. De kapel is dicht, grommel. De laatste loodjes, maar zo laatst is het vandaag nog niet. In feite ben ik een thuismens. Met mijn voeten in de Vlaamse klei. En dan stappen in mooi weer. Zo'n mooie zichten op de Pyreneeën. En toch. Grommel. Krijg ik daar nu geen bleingevoel aan de linkerhiel? 

En dan komen we, onderweg, in een kappel. Daar waren twee moeders (denk ik) met drie kindjes 6 à 8 jaar (2 meisjes, 1 jongen). En die jonge mensen zongen samen een zo zo mooi lied in dat kappeletje, dat ik onwel werd van emotie. Wie had zo iets, hedentendagen kunnen denken. Ik kreeg bijna niet tegen hen gezegd (wat spijtig meer en meer gebeurd) hoe mooi ik het vond, hoe dankbaar, en zo uniek. 

En dan komen we aan in de volgende bestemming Arzacq. Gedoucht, gekazerneerd, dit geschreven, gewhatsapt met Ineke, en daar is dan toch de zon aan het einde van de... Ik begin levenslange pelgrims te begrijpen, maar niet voor mij. 

verder tot in arzacq. Ook hier weer een volledig verlaten dorp of stad, geen mens te bespeuren en niets te beleven. Na het avondeten vrij vroeg in bed, 20:45 (ja je leest het goed) want onze planning liep even mis. In plomps alles volgeboekt dus maar door tot in arthez-en-bearn,  31 km. We hadden geluk, een dortoir voor 6 aleen voor ons.

Als eerste aan het ontbijt om 7 u, fijn want het was vrij karig. De weg op en na zowat 2uur en  een half een fijne halte pèlerin om iets te drinken en een banaan te eten. Verder langs mooie natuur, hevige zon met een leuk briesje, tot iets voor plomps op een idyllisch plaatsje voor onze picknick. Nog een 10 km tot in arthez waar we ons inschreven de gîte communal. Voor het eerst een straat van zowat 1,5 km met aan beide zijden huizen tot aan het centrum. lintbebouwing bestaat dan toch ook hier soms. Weer een dortoir voor 5 alleen voor ons,.

Nog eens fijn zelf koken maar de winkel op 1,5 km vh dorp naar beneden. Dit gaan we na de lange stapdag echt niet meer doen. Gelukkig een lekkere pizza met een flesje wijn in de gîte en zo zit de dag er weeal op. Het einde nadert. Slaap zacbt