Vandaag bezochten we Sensoji, de drukst bezochte tempel van Tokyo. De Lonely Planet raadde aan om vroeg te gaan. We deden ons best maar de kindjes sliepen tot 8-9h. Yes! Ritme beet! Daarna nog gauw iets gaan eten bij mister donut (Ismene moest aan de vrijdagen met opa denken 😊) en dan 10 minuten stappen... maar ja... we zagen een mooi straatje en liepen dus een omweg dus het liep wat uit. Dan waren we bij Sensoji waar de term drukte plots een nieuwe definitie kreeg. Koppen lopen, niet normaal! Maar mooi! We deden mee aan een traditie waar je goed of slecht geluk wordt voorspeld. Dju, slecht geluk gekregen. Maar het is niet om zeep. We mochten het blaadje ophangen aan een draadje en hopen dat de goden ons alsnog goedgezind zouden zijn. We waaiden ook rook over ons om gezond te worden hmmmm.
Daarna gingen we naar Yanaka Ginza, een traditioneel straatje vol eetkraampjes. We aten eigenlijk de ganse dag door van die kraampjes. Echt superlekker allemaal. Veel gezoet, een wonder dat die Japanners zo slank zijn. We eten 's avonds in onze ryokan bentoboxen, de prefabmaaltijden van bij ons maar vers en traditioneel (het schijnt). De Japanners zijn niet onbeleefd maar die hartelijkheid waar iedereen over spreekt, is een beetje overdreven wat Tokyo betreft. De meesten zijn erg op zichzelf en het zijn een beetje tegenstrijdige mensen vind ik. Er lopen er veel rond met een kapje voor hun mond en dan doen ze het kapje af om te roken of staan ze aan de tempel boven een rookvat.
In de namiddag gingen we naar Ueno, een groot park bekend voor de Sakura, kersenbloesem. Ze staan nog niet volledig in bloei maar er wordt wel al gretig gevierd. Het ganse park staat vol met kraampjes met eten, brol, roze champagne... Trekt uiteraard weer veel volk.
We tsjolen van het ene naar het andere met de metro en stadstrein. Het is geen moeilijk systeem om je weg te vinden. Tickets kopen is echter wel kernfysica... Ik denk dat we nu en dan te veel geld geven maar bon... zorgen voor later.
Na onze eerste nacht in Japan stonden we gekraakt op. Niet van slecht te slapen maar van... ja... raar te slapen. Om 1h waren de kids wakker. We konden het rekken tot 2h maar dan was het om zeep. Lysander zong een medley van Bob de Bouwer, Let It go en vooral Hakuna Matata... We parkeerden ze dan maar even voor de tablet en om 4h30 zeiden we dat ze terug een uurtje of 2 moesten slapen. Om 8h schrokken we wakker van een wekker die Lys per ongeluk had aangelegd. Gelukkig... of we sliepen nog. Pijnlijk opstaan dan wel, het voelde midden in de nacht en Lys was allesbehalve een zonnebloem...
Na het ontbijt trokken we terug naar de luchthaven waar we onze jr pass valideerden en de trein op gingen naar Tokyo zelf. We slapen nu in een traditionele ryokan = guesthouse, op de grond. De eigenaar was blij dat we er waren want hij wist van de aanslagen in Brussel. "you're safe now", zei hij. Precies of we van Syrië komen 😊. Ik antwoordde dat ik dat hoopte maar dat zij dan vulkanen en tsunami's hebben. "Ach ja, van natuur kan je niet winnen dus je moet er ook niet bang voor zijn." Levenswijsheid op zijn Japans. De rest van de dag toon ik in foto's, heb niet veel zin in typen 😉
We zijn vroeg vertrokken naar Parijs uit angst voor vertraging door file, grenscontrole, security checks op de luchthaven ... Niks van dat alles. Geen wolkje aan de lucht daar en op twee uur binnen in Charles de Gaulle. Onze kleine besloot een off day te hebben: een vodje met koorts. Ideaal! Hij sliep drie vierde van de reis en tegen de landing in Japan was hij erdoor. Ismene de rust zelve zoals altijd, zalig! Moet eerlijk toegeven dat ik zelf niet in beste staat was: hoofdpijn, maag in de knoop en tja vermoeidheid zeker. Een mens vraagt zich dan eens af: moest dit nu echt? En dan zegt de piloot: "ladies and gentlemen, welcome toTokyo. En dan weet je weer: ja dit moest!
We landden iets na 16h en rond 18h waren we in onze kamer op enkele minuten van de luchthaven. De Japanse efficiëntie is al heel zichtbaar geweest, wat een tempo. Ik ben blij dat ik dit hotel koos ipv nog te tsjolen naar Tokyo zelf. We installeerden ons en kozen voor een duik in het zwembad als beloning voor de kids. Er is ook een Onsen aan het zwembad, de Japanse wellness, dus voilà, eerste kennismaking ook achter de rug. Ismene en ik smeerden ons vol met zeepjes en zalfjes. Daarna iets gaan eten in het hotel, erg lekker. Lysander heeft het echter niet meegemaakt. Hij kroop in zijn buggy en sliep binnen de twee minuten. Benieuwd voor hoe lang... Hij en ik probeerden ook voor de eerste keer de beroemde wcs uit. Tip: een poep van 2,5 jaar is nog niet groot genoeg. Resultaat: moeder en zoon ondergesproeid. Gelukkig was het maar water...
Nu ons nest in, we hebben er allemaal behoefte aan en morgen op naar Tokyo!
Onze reis naar het zuiden van Duitsland is vlot verlopen. Al
moesten we het nodige geduld uitoefenen om de haverklap waren er werken, file
we kijken alleszins niet uit naar de route terug.
We sliepen in een mooi hotelletje, slenterden door het gezellige
Fussen en zwommen met de Degreefs in een fris meertje. De dag nadien bezochten
we het minder populaire van de twee kastelen. Het was er niet te doen van het
volk en we zouden te veel tijd verliezen rekening houdende met de rit naar Italië
die we nog moesten doen toch een beetje een ontgoocheling want we stopten
speciaal hier om Neuschwanstein te bezoeken. Maar bon nog een toffe anekdote: de
kids speelden tijdens de picknick nog even in het meer. Toen we vertrokken, liep
Lysander als een trein het water in om niet mee te moeten. Baywatch-papa moest
hem achterna springen met verzopen schoenen en natte broek tot gevolg. Wetende
dat verse schoenen diep verstopt zaten tussen de andere valiezen en dat moeke
nog last had van uitgangs-jetlag, moest hij dus met blote voetjes door de
Oostenrijkse bergen rijden
Na een drietal uren kwamen we aan in San Cristoforo. Het is
hier best mooi en gezellig. We deden gisteren een relax dagje, afgesloten met
een donderslag Vandaag fietsten we samen met de Degreefs een mooie fietsroute,
waarbij we terugkeerden met de trein (excl. Marianne Vos en Cancellara van ons
familie). Nog een plons in het meer en nog een aperitiefje we zullen weer goed
slapen
We hebben na twee regendagen onze laatste dag in een zonovergoten Sierra Nevada kunnen doorbrengen. Het was een fijne dag. We reden door Las Alpujarras en wandelden in een piepklein dorpje richting een kloof. Het was geen lange wandeling maar het was steil naar beneden en dus weer steil naar boven. Ismene stapte zelf. Veel verder moest het niet zijn maar we waren al blij dat ze niet zaagde ð. We zagen onderweg een lange zwarte slang. We picknickten en na de wandeling konden we even ontspannen aan de lokale bron. Kabouters opnieuw doorweekt maar gelukkig niet door de regen deze keer. We bezochten in de namiddag het dorpje Pampaneira. Op een terrasje zitten met de froete in de zunne, de sneeuwbergen op de achtergrond: zaaaalig.
Na drie weken waren we tot de vaststelling gekomen dat we vergeten waren paella te eten, dus dat hebben we vanavond dan maar goedgemaakt. Morgenochtend pakken we in. We kunnen onze reis met een glimlach afsluiten. We genoten van cultuur en natuur, van folklore en gastronomie, van toffe contacten en leuke pensionnetjes. We bleven - hout vasthouden - zonder kleerscheuren, autofrivoliteiten en gezondheidsproblemen (dan tel ik niet mee: Lysanders elvendertig builen en die keer dat hij hondenpoep at, Ismenes geschaafde benen en door broer afgebeten tenen en Bjorns traditionele dag van toerista en iets waar ik het niet mag over hebben). Het kleine gezelschap was af en toe rumoerig en heel vaak weinig volgzaam maar mocht het anders zijn, dan was het onze kroost niet denk ik. Het is goed geweest. We zien ernaar uit om nog veeeeeel uitgebreider verslag te doen en onze honderden foto's te tonen.
Gisteren spendeerden we een dag in een pretpark van vergane glorie. Het is niet de eerste keer dat we dingen zien die eens vernieuwd moeten worden. We vragen ons af of het met de crisis heeft te maken. Ik las dat in 2009 een kwart van de Andalusische actieve bevolking werkloos was. Investeringen worden wellicht uitgesteld daardoor. Alcora, het chique hotel in Sevilla van 15 jaar geleden, blonk nog altijd uit in service en eten, maar onze kamer had dringend een oplapbeurt nodig. Wc-bril geschonden, kasten met afgebladderde verf, tafels die haast omvallen... op een bepaald moment konden we niet meer in onze badkamer. Het slot was blijkbaar versleten en raakte af en toe vanzelf aan de binnenkant gesloten. In 10 minuten had de technische man van het hotel het klusje geklaard. Maar had daar toen een kleintje in gezeten dan waren het 10 erg lange minuten geweest. Anyway... pretpark dus. Het was een beetje afzetterij want je moest of per attractie betalen, of een all in ticket betalen plus algemene entree voor "de shows" die niet meer dan schoolfeestniveau waren. Maar bon, grote kabouter content.
Het weerbericht zag er voor vandaag niet zo goed uit. Frisser en regen. We zagen dat het in Granada droog zou zijn. Niet waar... We reden de zonnige kust voorbij, het binnenland in. In Granada was het koud en bewolkt. We hadden tegenslag aan het alhambra: de tickets om alles te bezoeken waren uitverkocht. Ons ongeluk sloeg snel om: een dame gaf ons gratis en voor niks een toegangskaart die over was. 15 euro gespaard, Bjorn kon alles bezoeken en ik kon met de kids een beperkt stukje doen. We mochten pas na 14h binnen, dus sprongen we holderdebolder op een bus die naar het centrum reed. In het centrum was het nog maar eens processie waardoor de bus niet terug ging vanaf dezelfde plaats. Dat voorspelde niet veel goeds aangezien gans het centrum afgezet was. Kort daarna begon het echt te gieten. We schuilden in een overdekt terrasje en namen uiteindelijk een taxi omdat we de bus uiteraard niet vonden. We stonden op dat moment op enkele straten van het alhambra maar dat wisten we niet omdat mijn kaart, jawel, in hotel lag. Door de processie moest de taxi een hele omweg nemen, een ritje van jawel, 16 euro. We bezochten in de gietende regen het generalife samen. Daarna moest Bjorn op uur een ander deel bezoeken. Ik schuilde met 2 slapende kinderen waarvan 1 verzopen gelijk ne vis onder een poort. Ondertussen werd mijn kaartje van het alhambra gestolen, de snoodaards. Bjorn kwam na een klein uurtje terug, eveneens verzopen gelijk een vis. O ja, waar denk je dat onze jassen waren? In ons hotel natuurlijk. Ondertussen was Lysander weer wakker en rilde hij immens dus besloten we om het derde deel van het bezoek maar voor bekeken te houden. Spijtig, het is vast en zeker een mooie ervaring maar denk dat ze ons niet bij zal blijven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet te veel meer van kon herinneren na 15 jaar. Een beetje een tegenvallende dag maar we laten het niet aan ons hart komen. Het is de eerste dag die "in het water valt".
Morgen normaal gezien wat kuststeden bezoeken en dinsdag hopelijk een zonnige Sierra Nevada doorkruisen. En woensdag................
