Gisteravond moest madame in Aantwaarpe zijn. Om het nuttige aan het aangename te paren, besloot ze in de vroege namiddag te vertrekken. Dan kon ze in de grote stad nog kerstshoppen. Sedert de rit naar Brussel had ze haar buik vol had van ontsporende autotochtjes en besloot wijselijk om van het openbaar vervoer gebruik te maken. Ze nam de autobus. En jongens, ging dat vlotjes! Binnen de 3 kwartier stond ze in het hartje van de stad.

Haar eerste doel was de Fnac. Ze had de tram kunnen nemen, maar dacht: “Ach, ’t is maar 1,5 kilometertje stappen.”  Het weer was wel koud en miezerig. Maar dat deerde haar niet. Ze stapte lustig door en snoof onderweg de modetrends op.

In de Fnac vond ze de twee boeken die ze zocht. Voor haar aan de kassa stond een man die voor zijn kleinzoon een Sinterklaasboek wou kopen, een boek van A4-formaat. De juffrouw aan de kassa zei: “Dat boek is te groot voor een gratis plastic zakje, mijnheer. Wilt u een groot zakje? Dat kost 20 eurocent. Het is herbruikbaar.”  

Kijk. Van zulke mededeling krijgt madame het op haar heupen. Dat plastic zakjes geweerd worden, tot daar aan toe. Maar dat je voor de verpakking een boek van Suske-en-Wiske-formaat 20 cent moet bijbetalen, gaat voor madame te ver. Moet de consument zijn zakken volproppen met plastic zakjes voor hij de stad in gaat? Shoppen is toch veelal uit opwelling kopen! Binnen in madame groeide een grote grrrrrom. Ze bekeek de boeken die zij wou kopen. Eén ervan was iets groter dan de doorsnee leesboek. Ook zij kreeg van de verkoopster de vraag of ze het in een grote of een kleine zak moest doen. “Doe het maar in een klein zakje” zei madame en hield zich klaar om, moesten de boeken er niet in passen, een tweede gratis zakje te vragen. De 2 boeken pasten nipt in 1 zakje. Ze dacht dat ze slim geweest was. Maar later bleek dat de kwaliteit van het plastic draagtasje erbarmelijk was. Door het gewicht van de boeken werden de handvatjes alsmaar dunner. Ze dreigden te breken. Toen was al het comfort van het draagzakje was foetsie.

Van de Fnac wou madame naar een winkel met schildermateriaal. Madame werkt het liefst met Lascaux acrylverf, een verf die je enkel in één bepaalde winkel in Antwerpen (of in het bijhuis in Rumst) kan krijgen. De verfwinkel was vorig jaar verhuisd en lag nu op 1,8 km. van de Fnac vandaan. Maar ach! Dat kon madame toch nog wel aan, zeker! Het regende nog steeds. Haar stap werd minder energiek. Na drie keer de weg vragen - waarbij ze telkens heel vriendelijk werd te woord gestaan – kon ze eindelijk haar geliefde verf kopen.

De verf woog 3 kilo; de boeken 2,5 kilo. Toch besloot madame gewoon naar het volgende doel te stappen. Ze had met Draakje afgesproken chez Fouquets op de Keyserlei. In de verte zag ze de boerentoren. Dus zo ver kon dat niet zijn. Slechts heel langzaam kwam de boerentoren dichterbij. Madame’s linkerknie begon tegen te pruttelen. Stappen werd wandelen; wandelen werd voortslepen. Begrijpelijk, toen achteraf bleek dat haar laatste trip eentje was van 2,5 km. Ze strompelde de taverne (Fouquets) binnen. Na zoveel afzien was ze aan een beloning toe. Ze bestelde meteen een Italiaanse koffie (= koffie met Amaretto en slagroom). Een soterisch moment! Minder zaligmakend was de rekening. 8,95 euro voor een Italiaans koffietje. Nu ja, Fouquets is “grand chic” – al is er volgens madame met uitzondering van de rekening weinig grandeur te bespeuren.

Toen Draakje gearriveerd was, gingen ze samen iets eten. Een dikke Argentijnse steak, dat kon madame toen wel verdragen. Ze stapten het Argentijns etablissement binnen – t.t.z. Draakje stapte, madame hinkte. De kok nodigde hen meteen uit om rechtover zijn keuken plaats te nemen. De snoeper! Als ze daar zaten, had hij zicht op madame’s niet onaantrekkelijke dochter.

Het doel van de avond was een appartement bezichtigen. Draakje wil in Antwerpen gaan wonen. Vandaar. Op foto leek het appartement best een aangenaam ding, en de huurprijs, 450 euro, was schappelijk. De verwelkoming van de makelaar was bijzonder onpersoonlijk. Dag juffrouw, dag mevrouw, handje schudden en vooruit met de geit! Hij liep de gang door, opende een glazen deur met deurdranger en liep verder. Dat de glazen deur voor madame’s neus dichtviel, was zijn zorg niet. Het was groepsbezichtiging. Er waren nl. nog kandidaat huurders. De makelaar stevende van hut naar her, zei in ’t voorbijvliegen “dat is de slaapkamer” en vloog weer weg. Uiteindelijk bleef hij toch als een biddende buizerd even hangen. Hij zei: “De prijs is dus 450 euro per maand plus 100 euro vaste kosten.” Dàt schoot bij madame in het verkeerd keelgat.

“Mijnheer. In jullie annonce staat niets over vaste kosten vermeld. Dat is niet wettelijk. Je bent wettelijk verplicht om de vaste kosten te vermelden.”

“Maar madame. Dat zijn de kosten voor water, elektriciteit, onderhoud lift. Dat moet je anders toch ook betalen.”

“Ja. Maar jij had het moeten vermelden. Wij zijn gekomen omdat we er van uitgingen dat de prijs 450 euro was. Nu komt er plots 100 euro bij.”

“Dat moet je moet op een ander toch ook betalen?”

“Dat is niet overal evenveel. Er zijn er die minder vragen. Je had het moeten vermelden.”

“Maar madame, wij staan op zoveel verschillende sites. Wij kunnen toch niet op iedere site de vaste kosten apart gaan bijzetten.”

Daar had hij te veel gezegd. Madame schoot in haar krammen.

“Me niet behandelen als een onnozel kieken, hè mijnheer. Als je op een website reclame maakt, geef jij de tekst door. En dan kan je zowel de huurprijs als de vaste kosten vermelden.”

Nu was de makelaar op zijn pik getrapt. Hij spreidde zijn vleugels, vloog in zichzelf grommend, mompelend en zagend naar beneden, alwaar hij de deur open hield. Draakje en madame zeiden nog “goedenavond”, maar zijn duracellekes waren op.

06-12-2007 om 16:06 geschreven door Madame

Gisteren zijn Draakje en madame naar Brussel gevoyageird. Er was ne marchei veur theoeter en daar wilden ze wel eens connaissance mee moeken. Naar Brussel rouleiren! Madame mocht er niet aan penseiren!  Ze détesteirt  den traffic in Brussel. Uren tevoren zat ze te trembleiren. Spookbeelden hanteirden door haar kop. De keren dat ze vruuger naar de hoofdstad rouleirde, termineirden iedere keer in totalement avoir perdu le kluts. Enfin, ze encourageerde heur eigen en doecht dat het deze keer wel za goen. Draakje allait avec elle en in haar auto was een GPS geïnstalleird.

Op de autoroute pas de problèmes. Mais alors! De laatste kilometers waren en plein ville. En je weet, in de stad ça grouille van de sens uniques. Zelfs de GPS was er door gebouleverseird. Hij dirigeirde madame tellement en rondes, dat ze drie keer rond dezelfde place circuleirde. En dat in een drukke traffic. Madame begon stillekesoen te panikeiren. “Nog iene kier” doecht ze, en dan parkeir ik hem hier quelque part en doen we de laatste kilomètres à pied.”  Ze had het nog maar justekes gedoecht, zegt die stoeme GPS: “u bent aangekomen.”

Naar huis rijden was une autre pair de manches. ’t Was doenker en het reigende. De asfalt was ne miroir. Trouveirt dan maar de flêches oep de baan! Madame rateirde ene flêche à droîte en arriveerde boenk in Centre Bruxelles. Dès lors ça devenait une voyage touristique. Ze hebben alles gezien: de basiliek van Koekelberg, le gare du Nord, le palais Royal, de avenue Louis de Mettewie… Na à peu près une demie heure dwars door den Bruxelles, arriveirden ze finalement op de Brusselse Ring.

En ga geluuft dat madame nog met den auto naar Brussel rouleirt? Paast dan mo rap iet aanders!

03-12-2007 om 10:53 geschreven door Madame

Vorige week kreeg madame haar aanslagbiljet voor de personenbelasting inkomstenjaar 2006. (Is dat niet vroeger dan gewoonlijk?) Zoals de meeste Belgen kan ze daar niet om lachen. Waar ze wel kan om lachen is deze mail die ze gisteren toegestuurd kreeg.

Aan de inspecteur der belastingen.

Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken of ik mijn belasting voor 2008 nog kan betalen. Mijn financiële positie is zeer onoverzichtelijk geworden dankzij de toepassing van:

de Arbeidswet, de Auteurswet, de Horecawet, de Beurswet, de Loterijwet, de Motorrijtuigenwet, de Warenwet, de Woningwet, de Drankwet, de Gezondheidswet, de Winkelsluitingswet, de Invalidenwet, de Vestigingswet t/m de Ziekenwet enz. enz. die op een weerloos publiek wordt losgelaten.

Door al deze verschillende wetten ben ik zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewonnen, uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet waar ik aan toe ben, hoe ik moet zijn en of ik er nog wel ben. Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor:

Milieubelasting, Inkomstenbelasting, Vennootschapsbelasting, Overdrachtsbelasting, Staatsbelasting, Straatbelasting, Rioolbelasting, Grondbelasting, Wegenbelasting, Verzekeringsbelasting, Beursbelasting, Weeldebelasting, Gemeentebelasting, Dividentbelasting, Successiebelasting, Hondenbelasting, Vermakelijkheidsbelasting.

En verder voor:

Tabaksaccijnzen, Benzineaccijnzen, Gedistilleerdaccijns, Zegelrecht, Registratierechten, Invoerrechten, Statistiekrechten, Reinigingsrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.

Ik ben verplicht bij te dragen aan:

WOA, AOW, AWW, WW, WWV, BTW en tal van anderen weeën; alsook aan Ziektegeldverzekering, Zorgverzekering en Autoverzekering.

Ik betaal:

Liggeld, Staangeld, Parkeergeld, Tolgeld, Sluisgeld, Schoolgeld, Inschrijfgeld, Lesgeld, Kijkgeld en Luistergeld.

Ik ben aangezocht of verplicht bij te dragen voor:

Dierenbescherming, Vrijheidsbond, Kankerbestrijding, Astmafonds, Nierfonds, Leprafonds, Kinderbescherming, Geheelonthoudersbond, Rampenfonds, het Begrafenisfonds, enz.

Er wordt druk op mij uitgeoefend om als steun te dienen voor:

Het Rode Kruis, het Groene Kruis, het Wit-gele kruis, het Oranje Kruis en een regenboog van andere Kruizen.

De regering en anderen die mij in haar naam regeren, hebben mij zo geregeerd, dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben. Ik ben verplicht, verdacht, verhoord, ondervraagd, berispt, beboet, bekeurd, bestraft, bekeken, onderzocht, nagegaan, gecontroleerd, gezuiverd, ingesloten, uitgesloten, verwisseld, ontbonden, gecommandeerd, ingeschreven, uitgeschreven, doorgelicht, ingelicht, voorgelicht, opgelicht en heen en weer geschoven.

Ik heb tot nu toe mijn leven doorgebracht met het invullen, uitschrijven, overschrijven, halen en bekrachtigen en tekenen van formulieren. Ik heb reeds honderden malen verklaard dat ik ben geboren en waar en wanneer. Maar men schijnt mij slecht te geloven, omdat men voor mij allerlei folteringen nodig heeft.

Voor actiecomités, bonden, fondsen, verenigingen, clubs, instellingen, instituten, organisaties en stichtingen schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van GELD en het bevredigen van tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijke ras.

Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen voor ik mijn huis mag verkopen.

Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid: WAT KOMT ER NOG MEER??? Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk, omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund. Dan voel ik door mijn klompen heen, dat de volgende stap zal zijn, dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis, om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen.

Mijnheer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik mij tot mijn spijt nog nauwelijks veroorloven om te leven, laat staan om nog meer te betalen.

30-11-2007 om 16:17 geschreven door Madame

Madame had in de supermarkt boodschappen gedaan en was alles in de auto aan ’t laden. Plots werd ze aangesproken.

“Je moet hier alles nogal in het oog houden, hè madame.”

Madame keek verbaasd op. Het was een struise kerel in lichtblauwe overall. Hij zag er niet al te snugger uit en ratelde door.

“Ik ben hier daarstraks 9 worsten komen kopen. Toen zag ik dat de worsten in reclame waren. Drie kopen en één gratis, stond er. En ik bestel 9 worsten. Dan moest er toch 12 krijgen, nietwaar madame?”

Madame bevestigde zijn knappe berekening.

“Wel, toen ik thuis kwam, deed ik het pakje open en ik had maar 9 worsten. Nu controleer die mensen aan de toog nooit. Maar in ’t vervolg ga ik dat toch doen. Want dat kan niet, hè madame? Als ik 9 worsten bestel moet ik er toch 12 gehad hebben, hè? Ik heb direct mijn fiets gepakt en ben teruggekomen. En weet je wat die juffrouw zei? Ze zei dat ze er maar zes aangerekend had. Maar dat kan niet, hè madame?”

Madame antwoordde: “Dan heb je eigenlijk goede zaak gedaan, mijnheer.”

Hij keek haar schaapachtig aan. “Dat zei die aan de vleestoog ook. Ik heb er zes gegeven en er drie gratis bij gedaan, zei ze. Maar dat kan niet, hè? Ik had er negen besteld. Dan moest ik er twaalf krijgen. Als ik hier nog eens kom, hou ik in ’t vervolg alles in ’t oog. Hier moet je echt oppassen of ze foppen je waar je bijstaat.”

29-11-2007 om 15:15 geschreven door Madame

De laatste tijd lijkt wel het alsof madame voortdurend op de hort is. Gisteren was ze alweer een hele dag op trot. Ze ging een dagje statten met The President’s wife. Vijf jaar geleden hadden ze elkaar leren kennen.

’t Was begin december 2002. “Ik moet met onze grote baas drie dagen naar een technische beurs in Düsseldorf” zei mijnheer, “Heb je zin om mee te gaan? Je kan gaan shoppen als je wil. Zijn vrouw gaat ook mee.”

Madame had noch de big chief, noch zijn lady ooit ontmoet. Maar drie daagjes Düsseldorf stonden haar wel aan. In Duitsland wordt de kerstsfeer nogal vroeg ingezet. Ze wou er best wel eens van de Weihnachtengemütlichkeit gaan proeven. En zo kwam het dat the president’s wife en madame drie dagen op elkaars gezelschap aangewezen waren.

“In welk soort winkels zou jij willen gaan shoppen?” vroeg madame voorzichtig. Want ja, welke voorkeur heeft een presidentsvrouw? Handtassen van Delvaux? Haute couture?
“Waar ga jij meestal shoppen?” kaatste  ze  terug.

“Ik?…. euh… ik koop meestal in de C&A.” zei madame.

“O maar, ik ook!” zei ze. Het klonk bevrijdend.

Binnen de kortste tijd waren ze boezemvriendinnen.

Tot voor gisteren was het 1,5 jaar geleden dat ze elkaar nog gezien hadden. Ze bezochten drie etablissementen: een verwarmd terras, een restaurant en een bruin café. Ze praatten zeven uur vol. Toch hadden ze nog uren kunnen doorgaan. Beiden besloten een volgende rencontre niet zo lang meer uit te stellen. Ze wonen wel 55 km. van elkaar. Maar zo moeilijk is die afstand nu ook weer niet te overbruggen.

28-11-2007 om 12:11 geschreven door Madame

Madame had vorige nacht 7 uur geslapen. Een normaal dag- en nachtritme. Toch is ze de godganse dag loom en slaperig geweest. Wat niet wil zeggen dat ze geen poot heeft uitgestoken. Ze heeft haar dagtaken volbracht. Maar niet zo gemotiveerd als anders. Het was alsof ze gevangen zat in een zombieachtig sleepnet. Haar voorhoofd voelde ernstig aan, haar glimlach leek uitgegomd. Ze bewoog zich ongewoon lodderig doorheen de dag. Wat scheelde er toch?

Tv-kijken werd tv-luisteren, want haar ogen vielen dicht. Met een half oor hoorde ze Martine Tanghe zeggen dat het springtij geweest was. Springtij en volle maan… Madame droomde weg naar de spookverhalen van haar grootvader. Zijn vertelsels over heksen, spoken, weerwolven e.d. speelden zich altijd bij ontij en volle maan af. Madame zag hem weer zitten in zijn grootvaderzetel. De Leuvense stoof roodgloeiend, een viertal kleinkinderen (waaronder madame) aan zijn voeten. Hij had ooit echte dwaallichtjes gezien, vertelde hij, en echte heksen gekend. Siska Sempels, dat was een heks. Op een avond – het was volle maan – toen hij in zijn (water)molen aan ’t werken was, kwam een witte kattenpoot onder de molendeur krabben. Miauw! Miauw! Het klonk monsterachtig ‘t Was ijselijk gekrijs. Dat was geen gewone kat, wist grootvader, dat was een heks. Moedig als hij was, nam hij een groot mes – het mes waarmee hij de koorden voor de zakken doorsneed – en hakte op de kattenpoot in. ’s Anderendaags kwam Siska Sempels naar de molen om tarwebloem te kopen, met haar arm in een verband.

Sinds mensenheugenis wordt volle maan geassocieerd met gure en/of mysterieuze gebeurtenissen. Fabeltjes? Niet helemaal. Volle maan (wanneer zon, maan en aarde op één lijn staan) heeft niet alleen invloed op de watermassa van de aarde. Er zijn aanwijzingen dat het ook de mens beïnvloedt.

Nachten met volle maan zijn berucht vanwege het vermeende slaapgebrek. Niet geheel ten onrechte, zo blijkt. Ruim 7 % van de ondervraagden gaf aan een stuk korter geslapen te hebben. Vier personen gaven aan zelfs geen oog dicht gedaan te hebben. Bovendien blijken de effecten bij vrouwen groter te zijn dan bij mannen.  (Uit diverse internetbronnen)

26-11-2007 om 21:34 geschreven door Madame

Het rommelt in madame’s brein van de ideeën. Ook van de komende kerst wil ze weer iets memorabels maken. Het is zo stilaan een gewoonte geworden: met Kerstmis trommelt madame de familiebende bijeen voor een onorthodox familiefeest. Maanden van tevoren loopt ze daarover te brainstormen. Want geen enkel kerstfeest mag hetzelfde zijn. Aangenaam verrassen en een plezante sfeer scheppen, daar gaat het om. De gasten zullen het zich nog wel herinneren:

de kerstboomballenbar - boom vol glazen bollen met vele kleurige alcoholhoudende drankjes (was de zatste kerst aller tijden J),

de drugsboom - boom vol doktersspuitjes gevuld met jello shots,

de appelboom - vol geboetseerde appeltjes met loterijbriefjes in,

de clochards kerst - buiten kastanjes poffen, living die op een vuilnisbelt leek, feestdis opgediend in gerecycleerd materiaal…

 
Ook dit jaar zal het feest op een originele leest geschoeid zijn. Vandaag sprokkelde madame op het internet nog een paar leuke recepten die in het nieuwe concept passen. Ze zat daarbij aldoor te gniffelen. Stiekem verrassingen voorbereiden vindt ze toch zo plezant! De gasten moeten zullen echter nog dertig dagen geduld moeten hebben. Want madame verraadt nog niets. Deze blog is enkel een smaakmakertje.

25-11-2007 om 17:20 geschreven door Madame

Zowat 20 jaar geleden maakte madame voor het eerst kennis met een computer. ’t Was nog in de oertijd toen pc’s met tapes ofte cassettes werkten. Haar eerste computer was voor boekhoudkundige doeleinden aangeschaft. Maar alras ontdekte ze dat een computer ook voor amusement kon gebruikt worden. Haar eerste adventure game was een verhaal. Niks plaatjes in die tijd, enkel tekst. Het verhaal begon aan de ingang van een piramide. Er stond een beeld en een lamp. Daar moest je dan (in ’t Engels) iets mee doen. Duw tegen het beeld, neem de lamp, spreek tegen het beeld, trek aan het beeld… alle werkwoorden waren mogelijk. Het verhaal ging pas verder als je het juiste werkwoord ingetikt had. Zoetjesaan en met behulp van een Engelse werkwoordenlijst lukte het madame om een flink stuk in het verhaal te vorderen. Tot ze in een ondergrondse kamer met drie gangen arriveerde. In ’t midden van die kamer zat een giftige slang. Dat serpent werd een regelrechte nachtmerrie. Uren, dagen, maanden probeerde madame de slang uit de weg te ruimen, te betoveren, te verbranden, te verschalken. Maar dat onnozel beest bleef zitten. Het werd een obsessie. Elke zondag voormiddag bracht ze met haar slang door. Ze moest en zou dat stuk venijn passeren. Ze dacht er zelfs aan om via de radio een oproep te doen naar mensen die datzelfde spel ooit hadden uitgespeeld. Maar zo ver kwam het niet. Op zekere zondag vond ze, door een stom toeval, aan de ingang van de piramide een voorwerp waarmee ze de slang kon liquideren. Ze sprong op, lachte, danste, huppelde, jubelde. Als een zottin stormde ze de leefkamer binnen en riep al maar door: “De slang is dood! De slang is dood!”  Haar dochters keken haar bang aan. Was hun moeder gek geworden?

Inmiddels zijn de adventure games er gesofistikeerder op geworden. De grafische presentaties zijn soms echte meesterwerken, de interactie is vereenvoudigd, de hersenbrekers zijn straffer. Het fascinerende is echter nog niet veranderd. Op dit moment speelt Draakje Syberia. Ze mompelt, lacht, jubelt, vloekt, zucht, moppert. En madame glimlacht. Naar haar computeroertijd.

24-11-2007 om 15:45 geschreven door Madame

Stripke de kat begint zich thuis te voelen chez madame. Ze verschuilt zich niet langer op de slaapkamer maar gaat op ontdekkingstocht en profileert zich als heerseres des huizes. Ze speelt postuurtje op het doorgeefblad tussen living en keuken, probeert de zittingen van de stoelen uit, vleit zich als een prinses op een trede van de trap…

Gisteravond riep Draakje vanuit de badkamer: “Mama! Kom eens kijken! Rap!”

Madame rende naar de badkamer. En oh, wat schattig! Stripke had zich behaaglijk in de lavabo genesteld. Ze wapperde als een vamp met haar lange wimpers alsof ze wilde zeggen: “lig ik hier niet beeldig?”  Ze lag er inderdaad zo schattig te wezen dat madame meteen naar de living rende om haar fototoestel te halen.

“Wat ga je doen?” vroeg mijnheer?

“Een foto maken van Stripke. Ze ligt in de lavabo.” antwoordde madame.

Ze graaide het etui uit de schuif, opende het op weg naar de badkamer en nam het toestel er uit.
Tiens! Haar fototoestel was precies zo groot! Meteen daarop daagde het.

Ze mompelde: “Maar enfin! Waarom heb ik nu mijn GPS bij?”

22-11-2007 om 23:55 geschreven door Madame

Wat krijgen we nu? Gaat madame het over seks hebben? Nope. ” Sex ID” staat voor “sekse identificatie”. Madame wou wel eens weten hoe het met haar brain sex gesteld was. Niet te verwarren met seksuële fantasieën. Brain sex gaat over het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke hersenen. Ze deed een test op een site van de BBC: Sex ID Find how your mind Works.  
Ziehier madame’s profiel.

Globaal genomen heeft ze een vrouwelijk brein. Op de schaal van vrouwelijke hersenen staat ze netjes in het midden.

Zij heeft niet de minste feeling voor ruimtelijke zaken.

In het herinneren waar bepaalde dingen zich bevinden, scoort ze hoog boven het gemiddelde.

Madame’s linker hersenhelft domineert, wat wil zeggen dat ze verbaal competenter is dan analytisch.

In systematiseren is ze grandioos gebuisd. Bouwpakketten, landkaarten, wiskundige vergelijkingen zijn niet aan haar besteed.

Madame heeft een heel groot inlevingsvermogen.

Ze heeft een voorkeur voor mannen met vrouwelijke trekken.

Richtingsgevoel een dikke nul. Om te weten welke richting ze uit gaat, moet de landkaart meedraaien.

Madame's verbale test was buiten proportie. De schaal waarop de algemene scores weergegeven werden, was niet groot genoeg.  

En nu jij.

21-11-2007 om 16:41 geschreven door Madame

Madame had koffiekoeken gekocht, Cousine had pralines bij. De versnaperingen waren wel niet echt nodig. Ook zonder zoethoudertjes is een babbelnamiddag met Cousine een heerlijkheid. Keuvelen zonder franjes en daarbij zoetjes naar psychologisch getinte onderwerpen kabbelen. Madame kan daar gigantisch van genieten. Cousine citeerde vandaag een snoepje van een aforisme:  “A diplomat is a person who can tell you to go to hell in such a way that you actually look forward to the trip.”  Delicieus! Madame is er nog op aan ‘t sabbelen.

20-11-2007 om 23:34 geschreven door Madame

Mijnheer en madame hebben logés. Eén van de gasten is Stripke, een tijgerkat. Dat het voor Woefke een ingrijpende verandering in haar luilekker leventje betekende, was meteen duidelijk. De aangename kennismaking die Woefke in mind had, werd meteen afgeblazen. “Blijf vijf stappen van mijn lijf!” was de duidelijke boodschap. Woefke kromp ineen en was ongelukkig. Ze maakt toch zo graag vriendjes. Maar deze hautaine prinses wilde van haar liefde niet weten. Welke toenaderingspoging ze ook ondernam, Stripke grolde blies en grolde haar weg. Dat zat Woefke duidelijk dwars. Hoewel ze meer aaien kreeg dan normaal, was de misnoegdheid van haar snuit af te lezen.

Draakje was Stripkes’s souper aan ’t bereiden. Madame serveerde het avondmaal. Op het menu: Argentijnse steak met sla en kroketjes. Madame had de steak al over de borden verdeeld. Nu de kroketjes nog en dan konden ze smullen.  Mijnheer schoof aan tafel. Plots begon de centrale verwarming te bonzen. Sedert de thermostaatkraan in de badkamer vernieuwd is, krijgt die nogal eens de neiging om de percussionist uit te hangen. Mijnheer sprong op en liep naar de badkamer. Heel even, slechts heel even was iedereen weg. Toen sloeg Woef toe. Met een hap en een snap pikte ze mijnheers steak en schrokte hem op. Overduidelijk een wraakactie tegen de aanwezigheid van Miss Poes.

Ook op de kattenbak werkte Woefke haar frustraties uit. Op onbewaakte momenten haalde ze fecesbolletjes uit de kattenbak en legde ze verderop. Waarschijnlijk waren Stripke’s bolletjes uiteindelijk toch niet zo’n delicatesse als paardenvijgen (die ze tijdens wandelingen wel eens durft op te slokken). Mijnheer lanceerde meteen de slogan: “Heb je stront, wij hebben de juiste hond.”

19-11-2007 om 19:41 geschreven door Madame

Het toilet en zijn accessoires zijn kiese onderwerpen.  Fatsoenshalve worden er geen publieke verhalen over verteld tenzij met bemantelde bewoordingen. Madame zal haar uiterste best doen om het ontlastingsverhaal van mijnheer zo fijnzinnig mogelijk weer te geven.

Het was vrijdag. Asia had gepoetst en het huis rook heerlijk fris. Mijnheer kwam tamelijk laat thuis. Hij was geagiteerd want hij weer eens uren in de file gezeten. Eén van zijn manieren van afreageren is met een Sudoku puzzel op het toilet gaan zitten en gezellig zitten wachten op een darmontsluiting. Na zowat een half uurtje van “ontspanning” stond hij recht, hees zijn broek op en wilde het toilet doorspoelen. Hij keek in de toiletpot en schreeuwde: “Madame!!!” Door zijn onthutste kreet flitsten bij madame’s doemfragmenten op. Gevallen, gekwetst, bloed? Ze ijlde naar het toilet en opende de deur. Daar stond mijnheer onthutst naar de wc-pot wijzen.

“Wat doet dat daar?” zei hij.

Madame keek in de wc-pot en schoot in een onbedaarlijke lach. In de pot lag een ondergepoepte wc-borstel. Asia was hem er na de poetsbeurt vergeten uit te halen.

“Nog een geluk dat het een korte steel is.” zei madame en hinnikte van ‘t lachen.

Madame kuiste het boeltje op. Want mijnheer mag dan wel een zelfkoker zijn, een zelfreiniger is hij niet.

17-11-2007 om 13:08 geschreven door Madame

Epoisse kaas eten is een culinair orgasme. Omdat het lang geleden was dat madame nog een zo’n orgasme beleefd had, reed ze naar de openbare markt, naar de marktkramer die gespecialiseerd is in zinnenstrelende kazen.

Het was er tamelijk druk. Om doelbewust naar de kaaskraam te stevenen, paste madame allerhande technieken van het alpineskiën toe: slalommen, afremmen, stoppen. Dat verliep echter niet feilloos. Onverwacht stapte een dame achterwaarts van een kraam weg en madame knalde er tegenaan. Madame verontschuldigde zich deemoedig en besloot vaart te minderen. Waarom moest ze zich ook haasten? Ze had tijd genoeg. Ze flaneerde mee met de meute en lette beter op het tegendraads wriemelend voetvolk. Waar het kon verleende ze zelfs met een galant gebaar voorrang. De verwondering die haar galanterie opwekte was mooi om zien. Uitgestreken gezichten ontloken, monden krulden omhoog, ogen werden helderder. Heel even zweemde er wederzijds genoegen. Zou galanterie de ontbrekende schakel zijn onze verzuurde maatschappij?
 
Vanavond krijgt mijnheer heel galant Epoisse op zijn bord. Een warmhartig aangeboden culinair orgasme. Als daar maar geen smeerkaas van komt.

16-11-2007 om 16:08 geschreven door Madame

Madame nam het tijdschrift EOS ter hand. Ze is er op geabonneerd; al heeft haar IQ niet voldoend Watt om al die wetenschap te absorberen. Alle moeilijke woorden slaat ze over - en dat zijn er heel wat. Ze geniet uitsluitend van de verwondering die sommige artikels opwekken. Verwondering… een miskend genot. Bij sommige artikels droomt madame weg. Weg van de 21^ste eeuw, die bij het lezen van EOS middeleeuws lijkt.

Binnenkort is het niet meer nodig om de was met warm water te doen. Samsung heeft een wasmachine gemaakt die gebruik maakt van elektrolyse (huh?) van zilverpartikels. Die partikels zouden tot 650 soorten bacteriën doden. En dat met koud water! En zeggen dat amper 50 jaar geleden madame’s moeder nog met een houten spaan stond te roeren in een grote heksenketel waarin hemden en onderbroeken als slappe prei en selder rond zwalpten.

Tanden poetsen doen we weldra met goudpasta van het merk Nanorama-Gold. De goudtandpasta, waarin nanoscopische (wat zei je?) goudpartikels, gaat de vorming van tandplak, gaatjes, tandvleesontsteking en infectie van het mondslijmvlies tegen. Als we de reclame mogen geloven, doen de huidige tandpasta’s dat ook al. Maar de reclameboys zullen er wel wat op vinden. Bijvoorbeeld een spotje waarin Eddy Wally met sprankelende smile zegt: “Ik poets mijn tanden met goudpasta. Geweldig!” En dan valt zijn vals gebit uit.

Alleluia dames (en heren?)! Buiten ruiten lappen is binnenkort niet meer nodig. Glazenwassers mogen gaan doppen. Want weldra komen zelfreinigende ramen op de markt. “Ramen met een dunne film die gebruikt maakt van de energie van natuurlijk licht dat op het glas terechtkomt om organisch materiaal op het glasoppervlak af te breken.”  Een mondvol om te zeggen dat de regen alle vuil zal wegspoelen. Madame kocht ooit een spuitbus die op de autoruit een zelfreinigende film legde. De regendruppels gleden er inderdaad af. De strepen daarentegen….  Maar met de juiste Mendeljevse partikels komt dat waarschijnlijk ook wel in orde.

15-11-2007 om 21:25 geschreven door Madame

Omdat madame maandag haar GSM had laten blokkeren en hem dinsdag teruggevonden had, moest ze hem terug laten activeren. Ze zag er tegenop. Bij de aangifte van het verlies was ze vlot geholpen. Maar helpdesks kunnen behoorlijk korzelig uit de hoek komen, vooral als ze hun geijkte standaardzinnetjes in sneltempo willen afwerken. Met frisse tegenzin belde ze via Skype. Aanvankelijk wou ze met de draadloze vaste telefoon bellen, maar de ellenlange wachttijden bij helpdesks indachtig, besloot ze het mondjesmaat doorverbinden handsfree af te wachten. Na twaalf keer gehoord te hebben dat alle medewerkers in gesprek waren, werd ze doorverbonden.

-          Met blablabla van blablabla. Goedemorgen. Kan ik je helpen?

-          Goedemorgen. Met madame. Ik heb gisteren mijn GSM als verloren opgegeven en vandaag heb ik hem teruggevonden.

-          Ah! Dat is goed nieuws!

-          Ja, ik ben blij dat ik hem teruggevonden heb.

-          Ik ben blij voor jou. Dat is een heel mooi begin van de dag. Ook voor mij.

Madame  viel bijna achterover van ’t verschieten. Geen mondeling vragenformulier aan de andere kant van de lijn maar een vrolijke jongeman die de wereld omarmde. Nadat hij vriendelijk naam en adres gevraagd had, kwam het verzoek om nummers en codes op te geven. Voor madame de kwelling bij uitstek. Haar numerieke slagvaardigheid is een ramp. Maar! Ze had vooraf alle mogelijke nummers bijeen gezocht: GSM nummer, Sim-kaart nummer, klantennummer, nummer van de verdeler. Ze was er klaar voor… dacht ze. De eerste reeks nummers kon ze vlot doorgeven. Toen kwam dit:

-          En wat is het serienummer van je GSM, mevrouw?

-          Het wat?!

-          Het nummer van je GSM toestel.

-          Staat dat op jullie aansluitingsformulier?

-          Nee, dat vind je in je GSM. Als je het batterijtje er uit haalt, zie je het nummertje.

Damn! Er was toch nog een nummertje dat ze niet klaar gehouden had. Voor de zalige helpdesks die de pieren uit je neus halen, laat ons bidden. Lichtjes geïrriteerd greep ze het mobieltje dat op haar bureau lag en frommelde er een batterij uit. Onder de batterij zat een klevertje waarop te lezen stond: “S/nr. 123456789”. Opgelucht gaf madame het nummer door.

-          Staat er geen ander nummer in, mevrouw? Het zou langer moeten zijn.

-          Nee, dat is het enige. En er staat duidelijk S/nr. bij. Dat kan toch alleen voor “serienummer” staan, niet?

-          Ja, maar het zou toch langer moeten zijn.

-          Wacht. Ik zal het ander batterijtje er ook eens uithalen.

-          ??? Heeft u een GSM met twee batterijen mevrouw??

-          Ja.

-          Welk merk van toestel is dat dan?

-          Euh… Er staat geen merk op.

-          Dat is wel erg vreemd. Nu, zo belangrijk is dat nummer niet. Ik wou enkel een zo volledig mogelijk dossiertje van je GSM opmaken. Als je nog eens in onze winkel passeert, vraag of ze even het serienummer van je GSM opsnorren en speel het bij gelegenheid door. Er is geen haast bij, hoor.

14-11-2007 om 09:59 geschreven door Madame

Het was half zes in de morgen. Madame’s lichaam sliep nog maar in haar hersenen zeulden gedachten. Semi-heldere mijmeringen reconstrueerden de avond van de wijndegustatie, de avond dat madame vermoedelijk haar GSM verloor.

Ik ben tweemaal buiten gaan roken…  Ik rommelde toen in mijn handtas... De eerste keer was ik in gezelschap…Heb ik toen iets horen vallen?… Nee… Niemand heeft wat horen vallen… De tweede keer was ik alleen… O ja! Mijn aansteker deed het toen niet!… Ik ging aan de receptie lucifers vragen... Ik kreeg een doosje lucifers… Toen ik thuis mijn handtas leeg maakte…  Geen GSM… En die lucifers?… Er zaten geen lucifers in mijn handtas!

Op slag werd madame wakker. Ze stond op. Haar brains werkten verder. Geen lucifers in haar handtas betekende dat ze haar GSM en lucifers tegelijk kwijtgespeeld was. Dan moet haar handtas omgevallen zijn. Vermits madame de onhebbelijke gewoonte heeft om nooit haar handtas te sluiten, zijn vermoedelijk de lucifers en haar GSM er tegelijkertijd uit getold. Maar waar is het gebeurd? Aan het hotel of thuis?

Gisteren had ze met de vaste telefoon haar GSM opgeroepen en geen signaal ontvangen. Maar ja, de batterij kon plat zijn. Ze zocht onder de tafel, op de stoelen, in de vuilnisbak, tussen het oud papier. De niente! Restten nog twee mogelijkheden: mijnheers auto en het hotel.

Toen mijnheer opgestaan was, vertelde ze haar gedachtegang. Samen reconstrueerden ze de gebeurtenissen van die avond.

“Je hebt nog gerookt in de auto.” zei mijnheer.

“Als ik daar nog gerookt heb, moet ik een lucifer gebruikt hebben, want mijn aansteker deed het niet meer. Dus in de auto had ik de lucifers nog!”

Madame nam een krachtige zaklamp en onderzocht de bodem van mijnheers auto. Geen GSM en geen doosje lucifers te vinden. Ze keek in de asbak en wat lag daar? Twee gebruikte lucifers en een hele sigaret waarvan ze, bij nader toezien, de filter had aangestoken.

13-11-2007 om 09:42 geschreven door Madame

Madame is trots, apentrots. Deze namiddag heeft ze het voor het eerst gepresteerd om zonder omwegen en zonder hulp van de GPS een adres in Antwerpen stad te bereiken. En dat zonder vooraf te bibberen of te beven. De hele voormiddag had ze haar brains gewasht tot ze er van overtuigd waren dat madame in staat was om een feilloos parcours te rijden. And she did it!

De praatnamiddag met Jetje was weer heel onderhoudend. Zo onderhoudend dat het interieur van de taverne in het niets verdween. Alleen de kelner was af en toe het onderwerp van geginnegap. Zijn image, houding en flair hadden veel weg van een zwierige Aramis, Athos, Porthos of d’Artagnan. Nog een grote steek met zwierige pluim op zijn kop en hij kwam zo uit de tijd van Richelieu. Jetje’s en madame’s fantasie was weer niet te stuiten.

Minder lollig was het feit dat madame, voor haar vertrek, haar GSM niet meer kon vinden. Ze had met de vaste telefoon op de meest diverse plaatsen haar GSM opgebeld, maar nergens tingelde de bekende tune. Zaterdag had ze het kleinood nog meegenomen naar de wijndegustatie. Maar daarna was het spoor bijster. Heeft ze in benevelde toestand te joyeus met haar handtas gezwierd of hem aan de karpers in de vijver van het hotel gevoerd? Hoe dan ook, ze is hem kwijt. Toen speurwerk in de auto van mijnheer en een telefoontje naar het hotel ook niets opleverde, heeft ze veiligheidshalve haar GSM laten blokkeren. Zo dadelijk gaat madame GSM-sites bezoeken. Eens kijken wat de nieuwe mobieltjes zoal te bieden hebben.

12-11-2007 om 20:48 geschreven door Madame

Door mijnheers connecties verzeilde madame gisteravond op een culinair relatiefeest van industriëlen. Op de uitnodiging stond:

Wijndegustatie Zuid-Afrika

19u00: Aperitief

20u00: Diner met degustatie van diverse wijnen

Een statig hotel, een prinselijke zaal, feestelijk gedekte tafels met een bataljon wijnglazen. Madame voelde zich een beetje Queen. Een gevoel dat meteen door de welkomstdrank versterkt werd. Pour les relations d’affaires rien que la meilleure. Donc: champagne! En niet zo maar een champagne. De beste Blanc de Blanc die Zuid-Afrika te bieden heeft, dezelfde champagne die op de presidentiële inauguratie van Nelson Mandela geschonken geweest is. Je zou je voor minder een Queen voelen! De aangeboden hapjes waren schoteltjes met miniatuur gerechtjes, zoals bv. snippers gerookte paling op een toastje met een streepje kruidenmayonaise, een half knikkertje groene komkommergelei en een sprietje dille. Beeldig én tongstrelend.

Het aperitieven liep uit en de champagne liep er in. Madame pimpelde vrolijk drie glazen van die verrukkelijke bubbeltjesdrank. Toen moest het spel nog beginnen. Bij zes gastronomische gangen werden zes aangepaste wijnen geserveerd: 3 witte en 3 rode. Van de witte proefde madame met mate. Toen kwam de rode. Mama mia! Was dat lekkere wijn! Tot groot genoegen van madame waren de kelners zo vriendelijk om van elke gedegusteerde wijn een fles op tafel te laten staan. En madame tankte bij. Het animo aan tafel werd allengs groter. De industriële gesprekken werden interessanter. Het onderwerp “toeleveren van energie” werd aangesneden. Madame luisterde geboeid. Alle soorten energie kwamen aan bod: windenergie, kernenergie, zonne-energie… Wat madame het meest verbaasde was toch wel dat momenteel volop geëxperimenteerd wordt met energie van helium 3, een grondstof die alleen op de maan te vinden is. Vandaar die vele ruimtereizen naar de maan?

11-11-2007 om 11:14 geschreven door Madame

Toen Cousine op bezoek was, vertelde ze dat een van haar cursisten afkomstig was van de woonplaats waar madame haar jeugd had doorgebracht.

“Ze heet Marleen J. en ze is ongeveer van jouw leetijd.”, zei ze, “maar ze kende jou niet.”

“Marleen J.?” zei madame, “Maar die ken ik! We hebben samen nog in de klas gezeten. Het was een fijn meisje, een rosse, met sproeten en kort haar. Ik heb nog een foto van haar!”

Madame rende naar de doos met vergeelde foto’s en toverde er in een mum van tijd een klasfoto uit lang vervlogen tijden uit. Negen jaar was ze op de foto. Zij en haar klasgenootjes stonden stijf in het gelid deftige pensionairs te wezen in hun donkerblauw uniform met witte kraag en witte manchetten.

Dat is Marleen J.” zei madame, “en dat is Gerda G. en dat is Simonne P. en dat is Rachel DB….”

Madame stond paf van de kwaliteit van haar geheugen. Er waren slechts drie meisjes die ze niet meer bij naam kon noemen. En dat na meer dan 50 jaar!

Madame gaf de foto mee met Cousine. En dan is er internet. Cousine mailde Marleen J. en stuurde haar een scan van de foto. Marleen J. mailde terug en Cousine forwardde de mail naar madame.

“Zouden er nog nonnen leven uit die tijd? Wij werden toen streng opgevoed.” schreef Marleen.

Nou en of! Het pensionaatleven was in die tijd pure indoctrinatie, met schrikbarende klemtoon op gehoorzaamheid en kuisheid. O wee, de zondares die zonder hemd in bad durfde te stappen! Zij werd met ziedende vinger verdoemd naar de diepste diepte van de hel.

08-11-2007 om 15:06 geschreven door Madame