Madame is trots, apentrots. Deze namiddag heeft ze het voor het eerst gepresteerd om zonder omwegen en zonder hulp van de GPS een adres in Antwerpen stad te bereiken. En dat zonder vooraf te bibberen of te beven. De hele voormiddag had ze haar brains gewasht tot ze er van overtuigd waren dat madame in staat was om een feilloos parcours te rijden. And she did it!
De praatnamiddag met Jetje was weer heel onderhoudend. Zo onderhoudend dat het interieur van de taverne in het niets verdween. Alleen de kelner was af en toe het onderwerp van geginnegap. Zijn image, houding en flair hadden veel weg van een zwierige Aramis, Athos, Porthos of dArtagnan. Nog een grote steek met zwierige pluim op zijn kop en hij kwam zo uit de tijd van Richelieu. Jetjes en madames fantasie was weer niet te stuiten.
Minder lollig was het feit dat madame, voor haar vertrek, haar GSM niet meer kon vinden. Ze had met de vaste telefoon op de meest diverse plaatsen haar GSM opgebeld, maar nergens tingelde de bekende tune. Zaterdag had ze het kleinood nog meegenomen naar de wijndegustatie. Maar daarna was het spoor bijster. Heeft ze in benevelde toestand te joyeus met haar handtas gezwierd of hem aan de karpers in de vijver van het hotel gevoerd? Hoe dan ook, ze is hem kwijt. Toen speurwerk in de auto van mijnheer en een telefoontje naar het hotel ook niets opleverde, heeft ze veiligheidshalve haar GSM laten blokkeren. Zo dadelijk gaat madame GSM-sites bezoeken. Eens kijken wat de nieuwe mobieltjes zoal te bieden hebben.
Door mijnheers connecties verzeilde madame gisteravond op een culinair relatiefeest van industriëlen. Op de uitnodiging stond:
Wijndegustatie Zuid-Afrika
19u00: Aperitief
20u00: Diner met degustatie van diverse wijnen
Een statig hotel, een prinselijke zaal, feestelijk gedekte tafels met een bataljon wijnglazen. Madame voelde zich een beetje Queen. Een gevoel dat meteen door de welkomstdrank versterkt werd. Pour les relations daffaires rien que la meilleure. Donc: champagne! En niet zo maar een champagne. De beste Blanc de Blanc die Zuid-Afrika te bieden heeft, dezelfde champagne die op de presidentiële inauguratie van Nelson Mandela geschonken geweest is. Je zou je voor minder een Queen voelen! De aangeboden hapjes waren schoteltjes met miniatuur gerechtjes, zoals bv. snippers gerookte paling op een toastje met een streepje kruidenmayonaise, een half knikkertje groene komkommergelei en een sprietje dille. Beeldig én tongstrelend.
Het aperitieven liep uit en de champagne liep er in. Madame pimpelde vrolijk drie glazen van die verrukkelijke bubbeltjesdrank. Toen moest het spel nog beginnen. Bij zes gastronomische gangen werden zes aangepaste wijnen geserveerd: 3 witte en 3 rode. Van de witte proefde madame met mate. Toen kwam de rode. Mama mia! Was dat lekkere wijn! Tot groot genoegen van madame waren de kelners zo vriendelijk om van elke gedegusteerde wijn een fles op tafel te laten staan. En madame tankte bij. Het animo aan tafel werd allengs groter. De industriële gesprekken werden interessanter. Het onderwerp toeleveren van energie werd aangesneden. Madame luisterde geboeid. Alle soorten energie kwamen aan bod: windenergie, kernenergie, zonne-energie Wat madame het meest verbaasde was toch wel dat momenteel volop geëxperimenteerd wordt met energie van helium 3, een grondstof die alleen op de maan te vinden is. Vandaar die vele ruimtereizen naar de maan?
Na het kaasdessert was het tijd om naar huis te gaan. Mijnheer was Bob. En maar goed. Want onderweg zag madame voor zich vier achterlichten. Maar als ze één oog dicht kneep waren het maar twee.
Toen Cousine op bezoek was, vertelde ze dat een van haar cursisten afkomstig was van de woonplaats waar madame haar jeugd had doorgebracht.
Ze heet Marleen J. en ze is ongeveer van jouw leetijd., zei ze, maar ze kende jou niet.
Marleen J.? zei madame, Maar die ken ik! We hebben samen nog in de klas gezeten. Het was een fijn meisje, een rosse, met sproeten en kort haar. Ik heb nog een foto van haar!
Madame rende naar de doos met vergeelde fotos en toverde er in een mum van tijd een klasfoto uit lang vervlogen tijden uit. Negen jaar was ze op de foto. Zij en haar klasgenootjes stonden stijf in het gelid deftige pensionairs te wezen in hun donkerblauw uniform met witte kraag en witte manchetten.
Dat is Marleen J. zei madame, en dat is Gerda G. en dat is Simonne P. en dat is Rachel DB .
Madame stond paf van de kwaliteit van haar geheugen. Er waren slechts drie meisjes die ze niet meer bij naam kon noemen. En dat na meer dan 50 jaar!
Madame gaf de foto mee met Cousine. En dan is er internet. Cousine mailde Marleen J. en stuurde haar een scan van de foto. Marleen J. mailde terug en Cousine forwardde de mail naar madame.
Zouden er nog nonnen leven uit die tijd? Wij werden toen streng opgevoed. schreef Marleen.
Nou en of! Het pensionaatleven was in die tijd pure indoctrinatie, met schrikbarende klemtoon op gehoorzaamheid en kuisheid. O wee, de zondares die zonder hemd in bad durfde te stappen! Zij werd met ziedende vinger verdoemd naar de diepste diepte van de hel.
Er waren zes badkuipen, van elkaar afgeschermd met hoge houten schutsels. In bad moest je een hemd dragen. Want de kuise badzuster kwam je rug wassen en naaktheid was des duivels. Praten was ten strengste verboden. Als de badzuster even buiten ging, werd er natuurlijk wel gebabbeld. Op een keer kwam ze onverwacht terug. Ze was verbolgen over de ongehoorzaamheid en het geginnegap van haar maagdekens en zei: Zwijg meisjes! Bid liever een Weesgegroetje opdat je niet in bekoring valt. Ongeveer tien jaar later snapte madame pas wat die perverse badnon toen bedoelde.
De uitbaters van een snackbar uit Kasterlee hebben hun assortiment broodjes uitgebreid. Naast broodje Martino, broodje Hawai, broodje Maritime enz. is er nu ook broodje Formateur. Het beleg bestaat uit een plak Ardeense hesp en een plak Brugse kaas. Het broodje ligt in de frigotoog broederlijk tussen het broodje Vlaanderen en het broodje Wallonie.
Kunstschilder(es) Cousine gaat verhuizen. Nog 1,5 maand en dan verlaat ze het Hageland. Dan komt ze dichter bij madame wonen. Haar nieuw artistiek stulpje ligt slechts 6 km. bij madame vandaan. De leermeesteres wordt gemakkelijker bereikbaar.J
Tussentijds woont Cousine in een kraakpand, waarvoor ze netjes verblijfsgeld betaald. Een noodoplossing. Het huurhuis dat ze betrok moest ze verlaten omdat het verkocht werd en de nieuwe woonst was nog niet in orde. De vorige huurders waren er namelijk met de noorderzon vertrokken en hadden alles achtergelaten. Meubelen, witgoed, elektrische apparatuur, potten en pannen, alles stond er nog. Zelfs de ijskast zat er nog vol. Nu zal je zeggen: kiep alles buiten en ga er wonen. Maar zo eenvoudig ligt dat niet. De huisbaas is wettelijk verplicht om bij de gemeente aangifte te doen van de verdwijning van zijn huurders. De gemeentediensten spelen die gegevens door naar de rechtbank. Dan stuurt de rechter een aangetekend schrijven naar de huurders. Maar omdat ze niet meer op dat adres wonen, ontvangen zij dat schrijven natuurlijk niet en kunnen ze niet binnen de vastgestelde termijn reageren. Pas als die termijn verstreken is, wordt de politie ingeschakeld om in het pand de inventaris van de goederen te gaan opmaken. Daarna mag de huisbaas alles buiten zetten en komen de gemeentediensten, met de inventaris, alles opladen. O heerlijke ambtenarenmolen!
Cousine is momenteel een beetje bohémienne. In het kraakpand waar ze tijdelijk woont is geen warm water en geen verwarming. Maar ze tilt er niet aan. Dan ga ik wel wat vaker ergens op bezoek, zegt ze. Vandaag kwam ze zich, op uitnodiging, een dagje bij madame nestelen. En gezellig dat dat was!
Het nieuws op tv. De informatie waait binnen, passeert madames geestesvermogen en waait weer weg, want daar komt het volgende item al weer aan. Stilstaan bij een berichtgeving doet ze niet. Ze houdt alle onheilsboodschappen ver van haar bed en knabbelt nog een plakje chips. Het nieuws krijgt evenwel een andere dimensie als er een persoonlijk verhaal bij komt kijken
Op de site van blogmaat Myette http://blog.seniorennet.be/myette34/ pent een Palestijn uit de Gazastrook zijn verhaal in afleveringen neer. Madame wil er het fijne van weten. Jij ook?
Ze hadden tickets voor het middenveld. Madame was aanvankelijk niet happig op die plaatsen. Ze herinnerde zich het middenveld als staanplaatsen, een volgestouwd arena met overenthousiaste, vlaggenzwaaiende studenten. Op het middenveld was de meeste ambiance, dat wel. Maar urenlang rechtstaan temidden van zon actieve horde, zag madame (op haar leeftijd) niet zitten. Tot bevestigd werd dat het geen staanplaatsen meer waren. Toen aanvaardde ze de aangeboden rabattickets.
Evenementen in het sportpaleis impliceren fileleed. Om daar aan te ontsnappen dokterde mijnheer een gewiekst plan uit. Ze parkeerden aan Antwerp Expo - op dat moment was de boekenbeurs dicht en waren er parkeerplaatsen te over. Dan namen ze de nieuwe evenemententram (tram 6) met halte pal aan het sportpaleis. Dat verliep heel vlot.
The Proms begon indrukwekkend. Majestueuze muziek, overweldigende beelden op een podiumbreed scherm (31m breed, 11m hoog), imposante lichteffecten. Madame genoot. Maar dan gooide Carl Huybrechts roet in het eten, althans voor mijnheer en madame. En nu allemaal rechtstaan!, commandeerde hij. Het zicht op podium en scherm verdween. Koppen en lijven wiebelden surplace op de dansmuziek van Kid Creole. Een kijkgaatje vinden was onmogelijk. Dan maar alleen met de oren genieten, besloot madame en ze ging zitten. Nadien werd nog meerdere keren rechtstaan en ritmisch bewegen geordonneerd. Ambiance op bevel is niet madames meug. In het vervolg koopt ze de video van The Night of the Proms. Dan kan ze op t gemakske thuis van klank én beeld genieten. Gelukkig bleef tijdens de optredens van virtuozen als Liebrecht Van Beckevoort (piano) en Roby Lakatos (viool) het publiek zitten. Onvoorstelbaar wat die uit hun instrument haalden!
En dan was er Macy Gray. Mijnheer had er naar uitgekeken om haar live te zien zingen. Viel die tegen, zeg! Haar eerste optreden ging nog. Alhoewel ze meer tijd besteedde aan het op Amerikaanse wijze opwarmen met I love you Belgium! Are you ready! en meer van die shit, zong ze voortreffelijk. Haar tweede optreden was abominabel. Ze zong zo vals als een kat. Volgens madame had ze ofwel te veel Duvels gedronken ofwel te veel neuspoeder gesnoven. Gelukkig liet ze het publiek meer meezingen dan ze zelf zong. Wat mijnheer niet in dank afnam. Hij was gekomen om haar te horen zingen, niet om het publiek te horen kelen.
Toen Land of Hope and Glory werd ingezet, poetsten mijnheer en madame de plaat. Ze wilden voor de grote toeloop aan de tramhalte staan. Dat lukte. Ze hadden zitjes in de tram en geraakten probleemloos thuis.
Wij komen op bezoek, lieten Miek & Cook, Knoopke & Joost weten.
We komen met honger, was bij beide koppels de toegevoegde waarde.
Madame dook in haar restaurantarchieven. De bezoekers zijn epicuristen. Voor een culinair avondje zijn ze altijd te vinden. En mijnheer en madame natuurlijk ook. Madame koos voor het avontuur. Ze reserveerde plaatsen in een restaurant dat ze nog nooit bezocht hadden. Een beetje suspense is altijd plezant.
Bezoekers bij aankomst een drink aanbieden, hoort bij de geplogenheden. Doorgaans biedt madame een klassiek drankje aan: porto, pineau, whisky, frisdrank. Deze keer presenteerde ze iets exclusief. Een tijdje geleden had ze van een Braziliaanse studente, die een jaar bij Directrice gewoond had, een setje gekregen om Caipirinha maken. Het setje (snijplankje, beker, mes, roerstokje en stamper) had madame al geruime tijd geïntrigeerd. Caipirinha. Ze kan het woord amper uitspreken, maar wilde eindelijk wel eens weten hoe het smaakt. Ze kocht de nodige ingrediënten en brouwde een testdrankje. Polska was het proefkonijn. Je poetsvrouw volgieten met sterke drank is wel onwelvoeglijk, maar Polska kende het drankje en kon de smaak beoordelen.
Ze wilden allemaal Caipirinha, wat uitliep in een spetterende show. Letterlijk dan. Caipirinha wordt per glas bereid. Voor ieder glas moest madame dus een limoen kerven en plat stampen. Als je dat, zoals madame, nogal kordaat aanpakt, spritst het limoensap in het rond.
Het restaurant zag er uit als een peperkoekenhuisje. Iedereen vond het er sympathiek uitzien. Minder sympathiek was de affiche op de deur: wij aanvaarden geen creditcards, dank voor uw begrip.
- Heb jij geld bij?
- Niet veel.
- Wij hebben niks bij.
- Ik heb nog 100 euro, denk ik.
- Daar komen we niet mee toe.
- Ik heb nog wel wat, maar ik weet niet hoeveel.
Ze hadden gereserveerd en voelden zich moreel verplicht om, niettegenstaande de dubieuze cash, toch maar binnen te gaan. Het was een huiselijk interieur. Ze kregen een gezellige ronde tafel toegewezen in een separaat salonnetje. Het eten was super lekker; de wijn was van uitstekende kwaliteit. Alleen de bediening was lijzig. En wat doet een mens aan tafel als het eten uitblijft? Praten en drinken. Drie flessen wijn en twee flessen water volstonden nipt om de leemtes op te vullen. Toen kwam de rekening, die ontegensprekelijk gepeperd ging zijn vanwege het intermediair gepimpel. Iedereen dook in zijn portemonnee. Alle eurobiljetten werden op tafel gelegd. De spanning was te snijden. Mijnheer telde en hertelde t Was 3,50 euro te veel! Oef! Ze hadden wel een plan B (= 5 personen als onderpand laten zitten terwijl iemand ergens geld uit de muur ging halen) maar waren toch blij dat ze het restaurant in alle waardigheid verlaten.
Vorige maand kreeg madame meerdere uitnodigingen van Pascal Vyncke in haar mailbox met de enthousiaste mededeling dat Seniorennet een tijdschrift voor senioren uitgeeft, vanaf 25 oktober in de dagbladwinkel verkrijgbaar voor 2 euro. Even enthousiast riep Vyncke op om bijdrages in te sturen.
Hebt u een leuke grap, mening of cartoon? Verdient uw huisdier een plekje in Pasc@l? Heeft u de leukste, opvallendste, gekste of meest inspirerende vrijetijdsbesteding? Waarom wordt ú niet de huisfotograaf van Pasc@l?
Dat het een gewiekst initiatief is van de heer Vyncke, moet madame toegeven. Een tijdschrift uitgeven met blogs, columns en reportages van gratis reporters en er de winst van op je bil kletsen, je moet er maar opkomen. Gezien het om vrijwillige bijdrages gaat, kan het geen uitbuiting genoemd worden. Maar volgens madame ruikt het er wel naar. Datzelfde initiatief had Vyncke toch met een online tijdschrift kunnen uitvoeren? Maar ja, dat brengt niks op. Hij kiest voor money in the pocket op de kap van zijn bejaarde onderdanen. Bestaat naast het woord kinderarbeid de term seniorenarbeid al?
Een zestig-plusser. Diagnose: borst, botten en lever zijn aangetast. Ook al kent madame de vrouw niet persoonlijk, ze treurt.
Sterkte wensen. t Klinkt zo hol. Maar ze deed het.
Ze hoopt dat de vrouw weinig pijn zal hebben en dat de familie troost vindt in het verzoeten van haar dagen.
Na het telefoontje van Miek trok madame prompt haar jas aan, lijnde Woefke aan en vertrok. Ze reed naar de bakermat van haar roots. Een schilderachtige streek waar ze ooit jeugdig en onbekommerd stoeide, waar ze in hooioppers buitelde, in het bos meiklokjes plukte De kronkelende dreef was sepia-bruin. De avondzon zette er een kardinaalrode spot op. De wijnrode eikenblaren fosforesceerden als het ware. Woefke dolde in de herfstbladeren. Madame absorbeerde de pracht. Toch bleef een beklemd gevoel wriemelen.
Ze liepen tot aan de ruïne van een oude abdij. Madame was er vroeger dikwijls voorbijgereden maar had het nooit bezocht. Eén muur van de abdij stond nog majestueus overeind. Voor de muur lagen grafstenen. Het benauwd gevoel werd zwaarder.
Kom Woef, we gaan terug. We gaan diep ademen daar waar eens de zomer van mijn jeugd was en waar nu de herfst gloort.
De nouvel' cuisine heeft afgedaan. Prominente koks (o.a. Jeroen Meus en Martine Willems) beweren nu dat lekker koken niet moeilijk of ingewikkeld moet zijn; dat je met eenvoudige recepten origineel uit de hoek kan komen. Dat is taal naar madames hart! Haar favoriete recepten zijn die waarmee je gemakkelijk en snel een tongstrelend gerecht kan ineen flansen. Vandaag vond ze nog eens zon recept: Kip met kokosmelk
Het werd experimenteren want madame had nog nooit iets met kokosmelk klaar gemaakt. Haar moeder had vroeger wel eens een echte kokosnoot meegebracht. Vader klopte er toen met een hamertje gaatjes in. Het kokossap werd voorzichtig in een glas gegoten en als een heilige graal doorgegeven. Jongens, was dat lekker! Daarna zaagde vader de kokosnoot door. Het vruchtvlees werd gedurende weken mondjesmaat opgeknabbeld. Kokosmelk is evenwel geen kokossap. Het is een afkooksel van water met geschaafde kokos (en daarna gezeefd). Madame had geen idee hoe dat smaakte. Moet het gezegd, dat ze vooraleer te beginnen koken de bus kokosmelk aan haar teut gezet heeft?
Madame beveelt iedere keukenprins(es) aan om eens kip met kokosmelk klaar te maken. Het is overheerlijk en in een wip klaar. Slechts vijf minuutjes om de ingrediënten te snijden en vijf minuutjes om de boel te wokken. Een feestmaaltijd à la minute! Het staat wel niet in het recept maar volgens madame zouden er ook stukjes ananas in mogen.
Met de nieuwe combi is al opgewarmd, ontdooid, gegrild. Alleen dat laatste lukte niet bijster goed. De bijgeleverde rooster was te laag. De kaasschotel stond te ver van het verwarmingselement zodat de kaas geen krokant korstje werd maar een schoenlederen lap. Een eenmalige mislukking, want madame ging vandaag een hoge grillrooster kopen.
De verkoper vond in het magazijn een hoge grillrooster.
Ah! Dat is wat ik nodig heb. Hoeveel moet ik u?
Dat weet ik niet.
staat dat niet in je computer hoeveel het kost?
De verkoper ondernam geen poging om de computer te raadplegen. Hij nam een vod en poetste de rooster op.
Neem hem zo maar mee. Hij ziet er wel nieuw uit, maar hij is al gebruikt. Hij hoorde bij een combi die terug binnengebracht is.
Een gratis rooster! Madame was in haar nopjes. Maar die nopjes verschrompelden op het moment dat ze de rooster in de combi zette. De rooster was te groot. Hij paste niet op het draaiplateau. De poten stonden over het plateau. Krijg dan al eens iets gratis, zeg! Madame bekeek de rooster. Hm. Als ze die pootjes een beetje forceerde zou het kunnen passen
Een beetje forceren werd stevig deformeren. Het aanvankelijk strak design heeft van madame een persoonlijke toets meegekregen. Het zijn nu pootjes met een inwaartse hoek van ongeveer 70° waarvan de onderste steunplaatjes als gekrulde tenen omhoog staan. Ietwat Charly Chaplinachtig, maar het het past!
Er was behoorlijk wat wind vandaag. Madame houdt van wind. Wandelen in de wind is voor haar als een verfrissend bad nemen zonder nat worden. Als ze tijdens stormachtig weer buiten stapt en door windvlagen bepoteld wordt, denkt ze telkens terug aan het gedichtje dat zuster-non onderwees toen madammeke ongeveer 13 jaar was. In die tijd werd bekakt ABN aangeleerd. Voor de letter A moest je je mond in O-stand zetten en A zeggen. De letter E moest naar een I neigen. En het stond chic om voor de letter W de tanden op je onderlip te zetten als voor een V en er dan toch een W uit te persen. Het vergde heel wat lipgymnastiek. Madammeke vond het lachwekkend en zette de hilariteit kracht bij. Ze declameerde krachtig, met een stem die boven de gemiddelde decibels van de klas uittorende en deed er een schepje bovenop.
Laat me staan En de Vind, En de Vaaiende Vind,
Laat me staan Ols een boom En de Vind.
Het volledig gedicht kent madame niet meer. Maar het ging over standvastigheid, over: een ja moet ja zijn en een neen moet neen zijn. Ook al was madammeke een speelvogel destijds, de boodschap van dat gedicht is tot op heden blijven hangen. Sindsdien borrelt bij iedere Vandeling En de Vind haar kordate ik op. Dan voelt ze zich als een rots in de branding. Een gevoel dat, net zoals de moraal van het gedicht, blijft nazinderen.
Een vrachtwagen heeft op de Antwerpse Ring mijnheers auto een beetje verfrommeld. Niks spectaculairs, de esthetiek van mijnheers auto is slechts lichtjes geschonden. De vrachtwagenchauffeur veranderde van rijvak en aaide mijnheers flank. Mijnheer zag het aankomen maar kon niet uitwijken. De vrachtwagenchauffeur zei dat hij mijnheer niet gezien had en gaf toe dat het zijn fout was.
Wie dagelijks over de Antwerpse Ring moet, weet het. Het is er alle dagen koekenbak. Mijnheer mag nog blij zijn dat hij er met wat verfomfaaide blik vanaf komt. Madame is geen doemdenker, maar als ze mijnheer s morgens uitwuift, frunnikt toch telkens een onaangename kriebel rond haar maagstreek. Gelukkig zijn mijnheers kansen op een accident aan t afnemen. Hij moet nog ongeveer 740 via de Antwerpse Ring naar het werk en 740 keer terug. Tenzij hij met vervroegd pensioen gaat, moet hij dus nog 1480 keer de Antwerpse Ring op. Madame houd haar fingers crossed en draagt nog een Playtex cross your heart ook.
Gisteravond ging madame voor het eerst een live show van de dynamische Els De Schepper zien. En dan de première nog wel! Buurvrouw Monia ging mee. De show ging door in de Koningin Elisabethzaal, in putje Antwerpen. Madame bibberde. Met de auto naar en in Antwerpen? Zelfs met GPS speelt ze het er telkens klaar om verloren of vast te rijden. En vind er maar parking! Madame besloot met de auto naar Lier te rijden en daar de trein naar Antwerpen Centraal te nemen. Dat madame zich in Lier een paar keer klem gereden heeft (verdomde eenrichtingsstraten!) laten we terzijde. De trein naar Antwerpen werd aangekondigd met 10 minuten vertraging. Vivat het openbaar vervoer! Maar kom, een kort sprintje in Antwerpen en ze arriveerden nog op tijd.
3/4 van de show was fantastisch. Madame dweept niet echt met het zangtalent van Els De Schepper maar wat ze als actrice neerzette was fenomenaal. Het andere ¼ vond madame bladvulling. Maar ja, madame is nogal kritisch en ze begrijpt ook dat een show niet bol kan staan van hoogtepunten. Het in kranten en weekbladen aangekondigde paaldansen van Els was le moment suprême. Daar heeft madame zich een kriek mee gelachen. Als Els typetjes uitbeeldde, was ze op haar best. Die waren tot in de puntjes afgewerkt. Dat was op en top genieten!
De voorstelling was boeiend. De tijd vloog, ongemerkt. Om 11u40 nam Els De Schepper een daverend applaus in ontvangst. Om 11u36 was de laatste trein naar Lier vertrokken. Monia en madame spurtten nog naar het station in de hoop dat de laatste trein naar goede NMBS-gewoonte ook eens vertraging had. Dat was natuurlijk ijdele hoop. Ze snelwandelden naar de autobushaltes. Misschien was er nog een laatste autobus naar Lier. Ja die was er, vijf minuten geleden. Dan maar terug naar de metro en hopen dat er nog een laatste tram naar Mortsel was. Die kwam er aan. Oef! De grote vraag was nu: Hoe ziet Mortsel by night er uit en waar moeten we uitstappen? Madame had met een glimp op het tramschema gezien dat in Mortsel een terminus was. Ze zouden tot daar meerijden. Daar zou de trambestuurder het einde van de rit wel aankondigen. Maar de bestuurder zei niets.
Zou je geloven dat we terug naar Antwerpen aan t rijden zijn? Die Zeeman heb ik daarnet ook al gezien. zei Monia.
Nah! Zeemannen zijn er overal.
Ze bleven zitten. Tot madame ook een onaangenaam gevoel kreeg. Ze stapte naar de trambestuurder.
"Wat is volgende halte, mijnheer?"
De Fruithoflaan, madame.
Shit! Ze waren inderdaad terug naar Antwerpen aan t rijden. Waarom zei die kluppel niet waar de Terminus was! Ze stapten uit aan de Fruithoflaan en marcheerden richting Mortsel. Na zowat 1 km nachtelijk wandelen vonden ze een café dat nog open was. Ze gingen er binnen en vroegen de waard of hij voor hen een taxi kon bestellen. Tien minuutjes later arriveerde de taxi. Madame lachtte in haar vuistje toen ze merkte dat de taxichauffeur in Lier onder een tunnel dook en zodoende ook het station voorbijreed. Ze was niet de enige met een GPS die tilt slaat bij de gemeentelijke infrachaos. Ze liet de chauffeur stoppen. Ze zouden dat laatste stuk ook nog wel te voet af leggen. Grrrr! Madame de supervrouw kwam een kot in de nacht thuis. Als ze nog eens naar een evenement in Antwerpen gaat, gaat ze in t vervolg te voet!
De laatste week heeft madame verscheidene keren te maken gehad met klantenservice. Brr! Van het woord alleen al krijgt ze de kriebels. Doorgaans betekent beroep doen dienstverlening ellenlange wachttijden, herhaaldelijk en vergeefs teruggaan naar de winkel, met een kluitje in het riet gestuurd worden. Maar dat is niet altijd zo. Madame heeft de vijf services waar ze deze week mee geconfronteerd gecatalogiseerd. Dat de onderverdeling gebaseerd is op hondenrassen is uiteraard omdat madame nog geobsedeerd is door het tapijtplassen van Woefke. Huidige toestand: Woef jankte vannacht om 1u00 mijnheer uit bed. Ze wou buiten. (Goed zo!) Om 2u00 jankte ze madame wakker. (Minder goed!) Woef wou weer buiten. Maar! Vanmorgen was het tapijt clean.
De vijf services
De Hazewindhond service
(De hazewindhond is de snelste hond ter wereld)
Gister voormiddag belde de klantenservice van Telenet. Ze wilden de telefoonmodem komen vervangen. Of ze een afspraak konden vastleggen. Er werd overeengekomen dat de technicus zich s anderendaags in de voormiddag zou aanmelden. Gisteravond belde Telenet opnieuw, om te zeggen dat de technicus omstreeks 8u zou langskomen. Fijn om weten! Vanmorgen omstreeks 8u30 weer telefoon. Een lieve stem zei: De technicus is naar u onderweg. Wij hopen dat u thuis bent. Madame legde de telefoon neer. Eén minuut later stond de Telenetman aan de deur. Als dat geen service is!
De Bobtail service
De Bobtail is een goedmoedige en trouwe hond. Hij is erg liefdevol voor zijn baas.
Mijnheer constateerde in het weekend dat het expansievat van de centrale verwarming kapot was. Hij zou maandag de loodgieter bellen. Mijnheer vergat evenwel op maandag én op dinsdag dat telefoontje te plegen. Op woensdag nam hij een dag verlof. Hij installeerde eigenhandig een nieuw expansievat en herstelde bovendien de thermostaatkraan in de badkamer. Merci lieverd!
De Sint Bernard service
De Sint Bernard neemt doorgaans een nonchalante houding aan ten opzichte van mensen die hij niet kent.
De duim en de wijsvinger van madames ovenwanten pluisden uit. In hun reclameblad van deze week blokletterde Blokker: ovenwanten aan 2,99 euro. Voor die prijs kan je je vingers niet laten verbranden. Madame stevende vrolijk naar Blokker. Maar de aangeboden ovenwanten lagen er niet. Uitverkocht zei een verkoopster. Gewapend met de wetenschap dat aangeboden reclameartikelen wettelijk moeten verkrijgbaar zijn, stevende madame naar de kassa. Ze nam een reclamefolder, wees de ovenwanten aan en zei: Die zou ik willen bestellen. De caissière keek over haar heen, opende sloom een schuif en haalde een bestelboekje te voorschijn. Naam, adres, telefoonnummer. We zullen u bellen. Ze sprak elk woord op dezelfde het-kan-me-niet-bommen toon uit.
De Jack Russel service
De Jack Russel is fel, eigenwijsenonverstoorbaar.
De electroman was formeel vorige week. In het beste geval zou het twee weken duren voor de bestelde oventhermostaat binnenkwam. In het slechtste geval zou het zes weken kunnen duren. Gisteren belde hij: de oventhermostaat is binnen. Jippie ja jee! Madame was blij dat het vervangstuk binnen was, maar niet echt tevreden over de eigenwijsheid van zijn vorige verklaring.
De Husky service
blijft altijd onafhankelijk en eigenzinnig van karakter
Deze service heeft madame niet zelf meegemaakt. Mijnheer kwam gefrustreerd thuis. In 1999 bestelde hij op het werk een speciale airco. in de loop der jaren is die airco geleverd. Maar tot op heden heeft het spul nog niet behoorlijk gewerkt. Gisteren mankeerde die airco weer, met een fabriek die stilviel tot gevolg. De verantwoordelijke van de servicedienst kwam, bevestigde dat er iets mis was en vertrok. Hij moest naar een oudervergadering.
Het tapijt van de living lag meer dan een week buiten. Tijdens de eerste tapijtloze week had Woefke niet meer in huis geplast. Tot vorige zondag. Toen deed zich een eigenaardig verschijnsel voor. Woefke heeft een geliefd hondenmatje. Ze slaapt er op, speelt er mee, begint er in een zotte bui mee te headbangen en als ze op pension krijgt ze dat matje mee. Het is a.h.w. haar teddybeer. Groot was mijnheer en madames verbazing toen ze zondagmorgen ontdekten dat ze op haar dierbaar matje geplast had. Woef kreeg meteen het zeiknatte matje onder haar neus geduwd en een knetterende, godlasterende uitbrander. Dat was dat. Nu nog uitvissen waarom ze op haar teerbemind matje plast.
Madame zette haar brains op full engine. Er moet een reden zijn waarom ze het telkens op een mat flikt en nooit op de vloer. Langzaam begon er iets te dagen. Buiten plast Woefke op het gras. Als ze mee uit mag, doet ze het nooit op de straat, altijd op een gazon. Zelfs in de stad. Als ze daar hoogdringend moet, geeft ze dat aan door paniekerig trekken en sleuren tot aan de eerstvolgende graspol of plantsoentje. Pas daar loost ze. Besluit: plassen doet Woef enkel met iets zacht onder de poten. Bijgevolg is voor haar elk tapijt een potentieel hondentoilet. Alle tapijten buiten zwieren dan de meest voor de hand liggende optie. Maar madame houdt van gezellige, geluiddempende tapijten
Ze besloot de strijd aan te binden. Het wordt haar voorkeur voor een gezellig en droog tapijt versus Woefs voorliefde voor een zachte plasplaats. Ze haalde het tapijt binnen en shampoode het schoon. Dat had ze nog maar net gedaan of Woef hield een een-honds-demonstratie. Ze ging parmantig in t midden van het nog licht vochtig tapijt zitten alsof ze wou zeggen: dat is mijn tapijt!
O ja Woefke? Dat zullen we dan nog wel eens zien! Straks bestrooid madame het tapijt met witte peper. Daarna gaat ze van rollen behangpapier lange stukken knippen waarmee ze iedere avond voor het slapengaan het tapijt bekleedt. Meer strategieën heeft ze nog nog niet in petto. Maar dat het een verbeten strijd gaat worden, staat als een paal boven Woefs blaaswater!
Madame kan al wel aardig met acrylverf overweg, toch zijn er technieken die haar intrigeren en die ze nog niet beet heeft. Maanden aan een stuk is ze al aan t proberen om de techniek van Luc Drappier onder de knie te krijgen. Madame is wég van zijn skylines. Ooit heeft ze de Heer Drappier gevraagd of ze bij hem privéles kon volgen. Maar de man was toen net op pensioen en was gestopt met lesgeven. Pech! Nu oefent madame in haar eentje, want ze zou o zo graag een gelijkaardige skyline kunnen schilderen.
Oefening baart kunst, wordt gezegd. Oefenen heeft madame veel gedaan vandaag. Maar ze heeft geen enkel kunstei gelegd. Tenminste, als je de abstract gepointilleerde lavabo, waar ze haar handen en de borstels waste, niet meetelt. Die is klaar om in het museum van Schone Kunsten te staan met als titel: uiteengespatte regenboog. Haar handen en armen zijn ook beklad. Maar dat is normaal. Die schildert ze altijd mee als ze met verf werkt. Haar vingertoppen zijn dan het kleurrijkst, omdat ze nooit haar pollen van haar schilderij kan houden als ze fout geschilderd heeft. Dan begint ze pardoes te vegen en maakt er nog een groter potje van.
Toch is het geknoei van vandaag niet voor niets geweest. De achtergrond van Drappiers schilderijen heeft ze bij benadering kunnen evenaren. Geef madame nog een paar maanden de tijd en ze maakt een skyline à la Drappier.
Gevraagd : 1 actrice en 2 acteurs van midlifecrisis-leeftijd om te acteren in een kortfilmpje.
Dit aanbod kwam in madames mailbox binnengewaaid. De afzender was een student aan de filmschool. Madame had hem vorig jaar eens uit de nood geholpen en meegespeeld in een kortfilmpje dat hij voor school moest maken. Het was een leuke ervaring.
Voor deze schoolopdracht valt madame uit de boot. Haar midlifestoornissen zijn al lang gepasseerd. Bijkomende moeilijkheid: voor dit 3 minuten durende filmpje willen de leraars de klemtoon gelegd zien op geloofwaardigheid. Wat inhoudt dat de acteurs en actrice een stevige acteerprestatie moeten kunnen neerzetten.
Zijn er toevallig bloglezers (of vrienden/kennissen van bloglezers) die zich geroepen voelen om filmster te worden?
Als de herfst zijn roodbruine ambiance begint te leveren, welt bij madame een sterkere neiging op om te cocoonen. Gezellig thuis zitten bij krant, kruiswoordraadsel en computer, in kamerjas rondlopen tot de noen, van achter het raam de herfstpracht aanschouwen en zich verkneukelen in de huiselijke warmte. De hang naar gloeiende gerechten en dampende dranken wordt dan groot
Ze maakte macaroni klaar met een knapperig krokante kaaslaag. Want ja, ze was tussen de soep en de patatten een combimagnetron gaan kopen. Later op de avond kreeg madame zin in warme chocomelk. Een modern gezin heeft doorgaans prefab-chocomelk en/of cacao in huis. Bij madame vind je dat niet. Mijnheer en madame consumeren zelden melkproducten. Maar er was chocolade en een half litertje melk. Ze fabriceerde chocomelk op grootmoeders wijze in haar geavanceerde combimagnetron.
Aan alle moderne kookprinsessen. Koop nooit nog kant en klare chocomelk! Maak het zelf! Dat pittige, dat fluwelen, die afdronk is gewoon hemels. t Is bovendien poepsimpel om maken en snel klaar.
Doe een geutje water in een kop en brokkel er een stukje fondant chocolade in.
Zet de kop 30 seconden in de magnetron om de chocolade te laten smelten.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
