De droogkast had al geruime tijd kuren. Soms startte hij helemaal niet, soms wel maar viel na een paar minuten stil en soms, als madame haar zoveelste krachtterm gesist had, deed ie het wel. Vandaag ging mijnheer het euvel herstellen. Bij een vorig defect had hij haast de hele machine ontmanteld, maar dat zou volgens hem deze keer niet nodig zijn. Hij schroefde bovenplaat en voorpaneel er af en vond aan de startknop een kwakkele stroomtoevoer. Hij fikste het ding en even later draaide de droogkast én bleef draaien, tot.. mijnheer, om de stabiliteit van schakelaars en relais te testen, de droogkast een mep gaf. Van toen af was Finagles wet van kracht: Als iets mis kan gaan, dan gaat het mis.
Je raadt het al, door die mep viel de droogkast stil. Die handeling - stroomknop indrukken, programma kiezen, aan-toets indrukken, mep geven" werd nog eens herhaald en nog eens. En telkens reageerde de machine na de mep met bot stilzwijgen. Er scheelde dus nog iets anders. Mijnheer sleutelde en sleutelde tot er gerammel en gelijktijdig een keiharde vloek te horen was. Mijnheer had zijn schroevendraaier IN de droogkast laten vallen. Hij lag helemaal onderin en was van boven uit niet te zien. Mijnheer en madame kantelden de droogkast in alle richtingen. De schroevendraaier deed wel even tok, maar bleef onzichtbaar. Er zat niets anders op dan het voorpaneel er af te schroeven. Onvoorstelbaar hoeveel strubbelingen zoiets kan teweegbrengen! Vijzen die ergens onder rollen, vingers die ergens tussen zitten, schakelaars die nog vasthangen, hond die in de weg loopt, platen die klem zitten, madame die op mijnheers vingers trapt, enz. Pure slapstick!
Ten langen lest vond mijnheer de schroevendraaier. Alle schakelaars en relais die hij kon testen, testte hij nog uit. Dan volgde de ultieme test. Tromgeroffel. De spanning was te snijden. Mijnheer stak de stekker in, drukte op de stroomschakelaar... Geen stroomtoevoer meer... Met boven zijn hoofd een tekstballonnetje in de vorm van een donderwolk schroefde mijnheer de droogkast weer dicht. Op het programma van volgende week staat: nieuwe droogkast kopen.
Vanavond gingen meneer en madame naar de musicale show Patat erop kijken. Uitnodiging en toegangskaarten aan een vriendenprijs aangeboden door de vriendenkring van mijnheers werk. De show zou hoofdzakelijk draaien rond de komieken Jurgen De Kerf en Alex Willems. Madame had van die twee nog nooit gehoord. Maar ze heeft wel meer gaten in haar cultuur. Eilaas mag dat gat, nu ze die heren bezig gezien heeft, blijven bestaan. De Kerf en Willems zijn voor haar voorgoed quantité négligeable.
De komieken kwamen, zoals in een doorsnee show past, vrolijk zingend op. De tekst was moeilijk verstaanbaar vanwege het dialect. Maar dat terzijde. Hun eerste act, met als titel Zenuwen, was een schoolvoorbeeld van platvloerse onderbroekenhumor. Madame en mijnheer schuwen geen triviale humor, maar 7 minuten aan een stuk stoelgang in al zijn plastische vormen in een quasi-humoristisch vorm voorgeschoteld krijgen, liep de spui(t)gaten uit.
Zangeres Catyana en zanger Giovanni waren te smaken. De dansmariekes, geplukt uit het dansteam van Kate Ryan, waren mooi om zien en zetten puike acts neer. Maar de mannen waar de revue om draaide!
De tweede sketch Toekomstplannen was al even platvloers als de vorige, de moppen hadden een baard en ook hier was de clou flauw. Bovendien bezondigden Kerf en Willems zich aldoor aan overacting. Tijdens het daaropvolgend muziekintermezzo boog mijnheer zich naar madame en fluisterde: mag ik een suggestie doen? Madame antwoordde hoopvol: Naar huis? Want dat was haar verlangen. En ook dat van mijnheer, zo bleek. Net voor de twee komieken hun derde sketch gingen opvoeren, vluchtten madame en mijnheer de zaal uit. Een avondje uit om snel te vergeten.
Recentelijk werkt op vrijdagnamiddag bij madame een interieurverzorgster. Je kan ook poetsvrouw zeggen, maar madame apprecieert de prestaties van poetsdames dermate dat ze hen niet met zon banaal woord wil benoemen. Met interieurverzorgsters heeft madame het in het verleden altijd goed kunnen vinden. Zo ook met de nieuwe, hierna discreet Polska genaamd.
Polska was twee weken op verlof geweest. Madame had sporadisch her en der wat plukken en pluizen doen verdwijnen. Maar zoals Polska de boel deed blinken, lukte haar niet.Voornamelijk omdat madame slechts zelden goesting heeft om te poetsen. Ze voelt zich alleen geroepen tot schoonmaken als er iets vreselijk vuil is. Ze heeft nochtans alle gerief in huis waarmee, volgens de reclamesprookjes, Harry Potter himself op zijn Helleveegse bezem door het huis komt vliegen en met een verdwijnselspreuk alle vuil verwijdert. Sommige van die dingen werken wel sneller. Maar de tijd die nodig is om die spullen boven te halen, ineen te steken, na gebruik te reinigen en terug op te bergen, daar wordt nooit over gerept. Hoe dan ook, madame heeft nu een échte toverfee in huis. Het interieur fonkelt! Verbeeld er nog een handvol dwarrelende glitter bij en het plaatje is compleet. Bedankt Polska!
Volgende vrijdag verjaart ze. Madame is al aan t brainstormen over een leuke verrassing.
Mijnheer had het tijdens het weekend reeds gemerkt. Woefke had weer moeite met in de zetel springen. Telkens het beestje in de zetel wou, legde het vier, vijf, zes keer aan alvorens te springen. Soms gaf het alle pogingen op en legde het zich uiteindelijk maar op matje of kussen. Twee jaar geleden was dat het symptoom van een nekhernia waaraan het beestje dan geopereerd is. Een half jaar na die operatie deden zich weer dezelfde verschijnselen voor: moeite met springen, lusteloosheid, veel slapen. Weer volgden bloedonderzoek, anesthesie, röntgen enz. Maar deze keer konden de dierenartsen geen inwendige barsten of breuken vaststellen. Waarschijnlijk een trauma, was toen de diagnose. Woefke kreeg pijnstillers en moest veel rusten. En ja, na een paar weken was het beestje weer dartel.
In de hoop dat woefkes spierpijn of kneuzing of wat het ook kon zijn, zou beteren, wachtten mijnheer en madame even af. Maar toen woefke gisteravond de trap op strompelde als een krab, was madames voornemen rap gemaakt: zo snel mogelijk naar de dierenarts! Na kort onderzoek stelde de dierenarts zijn diagnose: een rughernia. Waarschijnlijk het gevolg van de paniekstop die madame vorige woensdag op weg naar de hondenfluisteraar had moeten uitvoeren waarbij woefke tegen het dashboard smakte en van de zetel flikkerde. Damn!
Een operatie was volgens de dierenarts niet nodig. De hernia kan hoogstwaarschijnlijk met medicatie verholpen worden. Woefke kreeg meteen een prikje en zal de eerstvolgende tien dagen s morgens en s avonds een pilletje krijgen, geserveerd op een bedje van filet américain en geënrobeerd met een vlokje smeuïge leverpastei.
Toen het melkbrood gebakken was, zweemde in huis een artisanaal aroma. Madame genoot van de geur en van het feit dat haar vers gebakken brood perfect was. Ze peuterde de zwengel uit het brood - die een gat nalaat in het brood, maar dat hoort nu eenmaal bij een broodbakmachine - en liet het brood afkoelen. Inmiddels zou ze de bakonderdelen afwassen. Drie onderdelen moesten het sop in: de bakvorm, de zwengel en het dichtingrubbertje. Maar waar was dat rubbertje? Het hing niet vast aan de bakvorm, het zat niet meer in de bakmachine en het lag ook niet op het aanrecht. Had ze het misschien per vergissing in de vuilnisbak gekiept? Ze onderzocht de vuilnisbak en creëerde daarbij een nieuwe wet van Murphy: als je iets in een vuilnisbak moet zoeken, zit die gegarandeerd propvol junk en hutsekluts. Ze kiepte de vuilnisbak om op de tuintafel en begon aan het smoezelig sorteerwerk. Vergeefse moeite. Er zat geen rubbertje in. Had ze het dan na de vorige afwas los in de bakvorm gelegd, er deeg op gekiept en zat het nu in meegebakken in het brood? Heel beducht, alsof ze ieder moment op een handgranaat zou stoten, sneed ze het brood in plakken. Resultaat: mooi gesneden brood maar geen rubbertje. Madame begon te ijsberen. Het was een geleende machine! Nu zou ze die onvolledig moeten teruggeven! Een rubbertje gaan kopen kon ze niet want die machine was niet meer in de handel. In Italië nog wel. Maar ze kon moeilijk naar Italië reizen voor zon kutrubbertje. Ze ijsbeerde maar door tot ze plots op iets mals trapte. Inderdaad. t Was het rubbertje. Madame was blij dat het terecht was maar tegelijk korzelig omdat zon stom ding voor uren suspens had gezorgd.
Spontane goedhartigheid, het bestaat nog. Overal waar madame en cousine kwamen, ontmoetten ze een lieve lach, een vriendelijk woord of een guitige opmerking. Zouden lava en basalt uit de streek daar voor iets tussen zitten? Of lag het aan het magnesiumrijk water? In ieder geval er werd stevig gelachen in Châtel-Guyon. De bewering van dokter Stuer (uit hfdst. Markant) dat de huidige Fransman per dag maar 1 minuut lacht, klopter niet.
In de kamer rechtover klonk daverend gelach en gegiechel. Cousine wist dat daar de thermische behandelingen gebeurden. Maar hoe dat juist in zijn werk ging, wist ze niet. En het verwonderde haar dat net daar zo gelachen werd. Nieuwsgierig trok ze zachtjes de deur op een kier. Een goedlachse verpleegster stond achter de deur. Ah! Nieuwsgierig dames? Wilden ze eens komen kijken? Kom maar binnen! Eerst moesten madame en cousine plastic hoesjes over hun schoenen trekken en dan kregen ze een rondleiding. Ze bezochten de massagekamers, de baden, de douches. Vakkundig maar vol humor informeerden de verpleegsters hen over de onderwatermassages, hydromassages, ontgiftende cataplasmen (vochtige omslagen) met warme lava, druppelsgewijze enteroclyses, anale verpulveringen enz. En aldoor werd gegrapt en gegrold. Het was een leerrijk en tegelijk lollig bezoek.
Ook bij de handelaars ondervonden ze gulle goedlachsheid. Vroeg madame na een snack op een terrasje: puis-je avoir laddition, svp? kreeg ze tot haar verbazing een Non! Ze moesten eerst rustig hun glaasje wijn uitdrinken en daarna zou de rekening wel komen. Als ze in een volksrestaurantje de rekening vroegen, zei de uitbater: De rekening dames? Natuurlijk. Dat wordt bij ons altijd het snelste geserveerd. En bracht hij dan de rekening, bood hij nog een gratis digestief aan.
In de gelagzaal van het casino hadden ze beiden een slaatje gegeten. Cousine nam als toetje nog profiteroles. Toen ze wilden betalen vroeg de dienster: hebben jullie een dessert gehad?
Ja, zei madame één bord profiteroles.
Tiens, zei de dienster, dat staat niet op de kassa.
Ze rommelde wat met de kassa en presenteerde de rekening. Madame keek het even na en zei: De profiteroles zijn niet aangerekend!
De dienster trok haar schouders op en mimeerde schalks maakt dat wat uit?
Over dat slaatje in het casino is hiermee nog niet alles gezegd. Cousine en madame spreken wel een aardig mondje Frans, maar om een Frans menu volledig te doorgronden, reikte hun woordenschat niet altijd. Nu ja, als ze de hoofdzaak maar snapten. Ze bestelden une salade avec gésiers de volaille. Wat gésiers betekende, wisten ze niet. Maar gevogelte smaakt toch altijd, zeker! Madame lustte het. (Een goed varken, enz.) Cousine at een portie van het slaatje met stukjes vlees maar schoof het daarna weg. Terug in België zocht madame het woord gésiers op en was blij dat ze tijdens het verorberen van haar slaatje niet wist wat ze aan t eten was. "Gésiers de volaille" zijn nl. kippenmagen.
De dag na het bezoek aan tuin en gallerie van monsieur Perazzi kwam hij, zoals beloofd, in het hotel cousines schilderijen bekijken. Hij was weer even onderhoudend als de dag voordien. Met de rapte noteerde madame één fantastische one-line van Mr. Perazzi. Hij zei: Oui, je suis raciste. Jai honte de tous les imbéciles. Heerlijke uitspraak!
Mr. Perazzi was opgetogen over cousines werken en bood haar zijn steun voor haar volgende schildercursussen in Châtel-Guyon. Hij kende de plaatselijke artiesten, de burgemeester, enz. Dat betekende veel voor cousine. Misschien zou ze nu haar droom kunnen verwezenlijken en dankzij zijn medewerking voor de kuurgasten van het hotel ook een initiatie schilderen kunnen organiseren. Die mensen, zo had ze gemerkt, verveelden zich na enkele dagen te pletter. Mr. Perazzi gaf beide dames nog een mooi adreskaartje en nam met een joviaal au revoir afscheid.
s Namiddags reden ze naar de Puy De Dôme. Ze wilden naar de top. Maar om op de top te komen moest je een betaald busje nemen. Dat viel bij de dames niet in de gratie. t Was trouwens bewolkt die dag. Dus keerden ze terug. Toen viel hun oog op reclamebord:grotte avec pierres précieuses. Ze gingen er binnen. Het was wel de moeite waard. Onderaards werden alle soorten stenen tentoongesteld, zowel in bewerkte/geslepen vorm als in rudimentaire vorm. Wat hen het meest bijbleef was licht-radioactief uranium dat onder black-light werd tentoongesteld. Het straalde een fascinerende, zacht-zwarte glans uit.
Er was die ochtend bijzonder veel bedrijvigheid in het hotel. De tafels in het restaurant waren feestelijk gedekt en versierd met prachtige, meterslange bloemstukken. Er was kennelijk iets te doen. Nou en of! De regionale Soroptimist Club (soort Rotary of Lions Club voor vrouwen) organiseerde er die dag een bijeenkomst, met s avonds een modeshow van middeleeuwen over charlestontijd tot nu. Van de organisatrice mochten cousine en madame gerust komen kijken. Helaas, cousine kreeg die avond last van haar darmen en werd letterlijk een kakmadame. Te veel kippenmaagjes gegeten? Te veel wijn gedronken? Te veel magnesiumrijk water gedronken? Whatever, madame bleef zeker zo graag haar nicht bijstaan dan naar die modeshow gaan.
s Anderendaags was het inpakken. Niet alleen de bagage, ook de schilderijen van cousine moesten mee. Het vergde enig organisatietalent om valiezen, schildersezels en schilderijen schokvrij te laden. Maar het lukte. Op de receptie kregen ze nog een gratis lunchpakket mee - eens te meer een blijk van de Franse jovialiteit en toen ging het huiswaarts.
Op een rond punt net voor de autostrade, met een prachtig vergezicht op de vulkanen, reed cousine drie keer rond. Ze nam afscheid van haar vulkanen. Madame begreep het sentiment maar kon na het derde toertje toch niet nalaten te zeggen: in Limburg hebben ze aan de ronde punten een bord gezet met de tekst einde rond punt.
Punt. Uit. De reis was geweldig! Om nog ettelijke weken over na te dromen en van te genieten.
Het was reeds maanden voordien op de almanak aangeduid: 3 oktober groot huisvuil. Het doorgangetje in de garage was door de jaren dermate versmald dat madame slechts schuifelend op haar zij door de garage geraakte. En dat was écht niet omdat ze verdikt was! Een oude inbouwoven en een gietijzeren schraag mochten er uit. Met een beetje reorganisatie zou madame dan de garage in volle breedte kunnen betreden. Mijnheer had wel gehoopt met de inbouwoven ooit iemand plezier te kunnen doen. Mits enkele kleine herstellingen werkte dat ding nog. Maar ach, de garage ligt nog vol dingetjes om bij gelegenheid iemand blij mee te maken.
Gisteravond om 21.30 u zetten mijnheer en madame de bullen buiten. Om 22.00 u. ging madame met woefke hun dagelijks straatje om. En kijk! De oven was al weg! Madame mag wel blond wezen, maar de idee dat het gemeentepersoneel al op ronde was, kwam niet in haar op. Het moesten schroothandelaars geweest zijn die nauwgezet in t oog hielden wanneer welke gemeente het groot huisvuil kwam ophalen.
s Ochtends was bij meneer en madame het groot huisvuil opgehaald. Maar zo te zien niet bij iedereen in de straat . Her en der stonden nog tvs, kartonnen dozen, tuintafels, enz. Werd het groot huisvuil selectief opgehaald misschien? Of was na onze lading de camion vol?
Vanavond om 21.45 ging madame met woefke het dagelijks toertje doen. En kijk! Daar om de hoek reed een bestelwagen die zigzaggend vanschroothoop tot schroothoop reed. Af en toe stapte de bestuurder uit en laadde wat in. Op de achterruit van de bestelwagen stond een afbeelding van een motorcrosser. Madame herzag meteen haar vorige stelling. Hoogst waarschijnlijk waren het supporters van een jonge motorcrosser die met verzilverbaar materiaal geld inzamelden ten voordele van hun jonge belofte. Onrechtstreeks had mijnheer met de inbouwoven dan waarschijnlijk toch nog iemand blij gemaakt.
Madame is terug in 't land.Glimlachend en voldaan blikt ze terug op vier dagen van Franse warmte en charme.
Met een stoer 4x4-tje scheurden 'madame et sa Cousine' over de Franse autoroutes. Het werd een geanimeerde rit zodat de afstand korter leek dan 750 km doen vermoeden. Ze taterden, lachten, luisterden naar Lotti, Adamo e.a. ladykillers en genoten van het landschap. Picknick en pitstops hielden ze kort, want la cousine popelde om de vulkanen terug te zien, in het prinselijk hotel te logeren, bekenden te ontmoeten enz.
Bij valavond arriveerden ze in Châtel-Guyon. Het stadje was ooit een mondain kuuroord (te vergelijken met Spa), vermaard om ettelijke natuurlijke bronnen met hoog magnesiumgehalte - goed voor darm en blaas. De vroegere grandeur was er substantieel nog aanwezig. Het hotel straalde volop de glorie van destijds uit maar kon, zo te zien, een leger klusjesmannen en een flinke lik verf gebruiken.
De dames kregen de meest vorstelijke kamer toegewezen. Een ruime kamervan zowat 60 m2 met vier meter hoge zoldering, rozerood bloemetjestapijt, dito gordijnen, antieke mahoniehouten kasten, zilverkleurige bedden, een terrasdeur van wel drie meter hoog en een terras waar je met 100 man de polonaise zou kunnen dansen. Als madame de ogen dichtkneep waande ze zich in een Sissi-film. Maar als ze haar blik op scherp stelde, zag ze her en der afbladderende verf, mos, watervlekken, barsten enz. Maar ze was niet gekomen om een hotel te monsteren. Ze was gekomen om te genieten. En de eerste geneugte kwam er spoedig aan.
Madame en cousine nuttigden het eerste avondmaal in de eetzaal van het hotel die schitterde van de kristallen luchters en hagelwitte tafelkleden. Op het menu: gastronomische gerechten aan frietkotprijzen. Drie gangen voor slechts 25 euro! En dan te weten dat het voorgerecht coquilles St.Jaques was, het hoofdgerecht een hamnootje met pompoensoufflé en nog enkele gesofistikeerd bereide groentjes, en het nagerecht een crême brulée au chocolat! Madame trakteerde cousine daarbij op een Mouton Rotschild. Het voluit genieten was ingezet.
De eerste ochtend, terwijl cousine haar public relations verzorgde, struinde madame door het aangrenzende park met kabbelend riviertje. De wandelpaadjes slingerden in haarspeldbochten langs groene heuvelflanken. Her en der bloemen, trapjes, balustrades, bomen, rustbanken, prieeltjes, kiosken, fonteintjes, bronnetjes Pure idylle! Het vergde voor madame niet veel verbeelding om in dat kader jonkvrouwen met hoepelrok en parasols te zien flaneren.
Vorig jaar, toen cousine in Châtel-Guyon een cursus schilderen gaf, had een cursiste een zekere Monsieur Perazzi ontmoet. Een kunstenaar. Volgens die cursiste vond Mr. Perazzi het spijtig dat hij niet op de hoogte was van cousines schilderlessen. En dus ging cousine eens kennismaken. Ze had enkel zijn naam en als geografische aanwijzing: een galerie in gare de Volvic. Volvic was een naburig dorpje. Dat zouden ze wel vinden. En als ze dan in de buurt van de gare ofte station rondneusden, zouden ze het galerijtje wel vinden. Volvic was een dorpje tegen een bergflank met creepy smalle en steile straatjes. Cousine manoeuvreerde de 4x4 behoedzaam omhoog, omlaag en tussen de nauwe steegjes. Maar nergens was een station te bespeuren. Uiteindelijk bleek gare de Volvic een 10 km. verderop gelegen gehucht te zijn (mét station) waar twee man en een paardenkop woonden. Aan één van die twee vroegen ze de weg. Ze werden nog zon 2 kilometer verderop gestuurd en dan, in the middle of nowhere, vonden ze een oase van groen: een tuin vol fonteinen en beeldhouwwerken. Op de poort hing de vriendelijke uitnodiging: iedereen is hier dag in dag uit gratis welkom. Verbluft gingen ze binnen.
Iets hogerop was een man met zitmaaier het gras aan t maaien. Hij legde de machine stil, staptenaar de damestoe en begroette hen met een hartelijke glimlach. Het was monsieur Perazzi himself. Een ongelooflijk sympathieke man die in alle eenvoud honderduit praatte over zijn sculpturen, zijn tuin, zijn vroegere carrière als imker, zijn liefde voor stenen voor hout voor kunst. Toen hij over zijn ervaringen in de kunstwereld vertelde, stonden cousine en madame met open mond te luisteren. Monsieur René Perazzi had met eigen ogen de röntgen van de Mona Lisa gezien, had tweemaal aan tafel gezeten met Picasso, kende de halve Franse kunstwereld. Hij had zelf wereldwijd beroemd kunnen zijn. Maar hij verzette zich tegen de commercialisering van de kunst en tegen de politieke vingers in de pap. Zijn kunst kwam uit zijn hart en hij vertikte het om die liefde te prostitueren.
Monsieur Perazzi leidde de madame en cousine rond in zijn galerij. Ze mochten zelfs zijn grafisch atelier bezichtigen. Ook daar viel hun mond open. De muren waren van boven tot onder behangen met oude posters die fortuinen waard waren. Voor één ervan had iemand ooit zon slordig twee miljoen (Franse Franks) geboden. Maar nee, Monsieur Perazzi was gehecht aan zijn collectie en de herinneringen.
Cousine nodigde Mr. Perazzi uit om eens naar haar schilderijen te komen kijken. Die stonden nog steeds tentoon in de receptie van het hotel . Nog één dag want zondagmorgen nam ze ze mee naar België. Mijnheer Perazzi accepteerde de uitnodiging.
Die avond dineerden madame en cousine in het gastronomisch restaurant Le Flamboyant te Riom. Ze kozen voor het Menu du Marché. Voor wie naar het menu surft, let even op de prijs.;-)
Een flyer van Markant netwerk van ondernemende vrouwen had madames aandacht getrokken. Hun jaarprogramma biedt elke maand één cultureel of interessant evenement aan. Vanavond vond in de regio een vrijblijvende startvergadering plaats met, naast toelichtingen over de vereniging, een humoristische voordracht van dokter H. Stuer - een arts met bedenkingen over humor in de geneeskunde. Dat leek iets naar madames tand.
De vergadering ging door in een lief, oud boerderijtje dat accommodatie bood voor feestjes en/of vergaderingen. Madame was er meteen door gecharmeerd. t Leek alsof ze in back to the future op bezoek was op de boerderij van haar grootouders. De ontvangst was hartelijk. Er waren hapjes. Er was rode wijn. En nog andere drankjes, maar die heeft madame niet goed bekeken.
De voordracht van de dokter was heel onderhoudend. Ze vond het wel spijtig dat hij veelal anekdotes vertelde ook al waren die heel amusant. Ze had graag gehad dat hij dieper doorging over zijn wetenschappelijk onderzoek inzake de (genees-) kracht van humor. Feit is volgens die dokter dat mensen met humor veel ouder worden dan mensen zonder humor. Dus kinderen van madame, uitkijken naar een serviceflat voor jullie moeder, is de eerste twintig jaar nog niet nodig.
Tijdens de pauze maakte madame hier en daar een praatje. Zo ook met de mevrouw die naast haar zat. Bleek dat die mevrouw ook in madames dorp woonde. Hè! Das toevallig! Maar het strafste toeval komt nog. Die mevrouw woonde niet alleen in hetzelfde dorp, maar slechts twee huizen van madame vandaan! (Achter de hoek rechts, het tweede huis.) Verrassend toeval, maar wel slechte punten voor madame. Je naaste buren niet kennen! Shame on you, madame! Maar daar komt verandering in. Buurvrouw en madame hebben beiden lidgeld betaald bij Markant. Volgende maand gaan ze een radio-opname bijwonen van De Raadkamer (Radio 2 met Gina Lisa).
Rommelen en opruimen is een vervelende klus. Maar madame noemt het ademruimte creëren. Dat geeft zon prettig architecturaal tintje en klinkt minder stoffig.
Zowat 2 à 3 lopende meter gebonden boeken van Readers Digest Beste Boek mochten de deur uit. Madame vond het zonde om zon mooie collectie op het containerpark te gooien. Misschien kon ze er een ouderlingentehuis of revalidatiecentrum mee blij maken. In het eerste tehuis dat ze belde, wou men alleen grootdruk boeken. In het volgende tehuis zat de bibliotheek stampvol. De volgende had geen interesse. Na het derde telefoontje begon madame zich een leurder te voelen i.p.v. een loyale schenker. Dan de boeken maar in pakketjes van vijf op ebay zetten? Mijnheer zei dat Readers Digest boeken bij de vleet aangeboden worden, maar dat er niet op geboden wordt. OK. Dan zou ze de boeken wel op het containerpark naar de stand van de kringloopwinkel brengen.
Daar aangekomen wist snel iedereen dat ze er was. Dat verdomd alarmsysteem van haar auto maakte weer van zijn gat. Wie kon liplezen, kon zien dat madame alle ordinaire Amerikaanse krachttermen kende. Met een kop als een donderwolk dumpte ze wat ze te dumpen had - wat het afscheid van de mooie boeken minder pijnlijker maakte - en reed daarop naar huis, waar ze de 1 kubieke meter vers gecreëerde ademruimte diep inhaleerde.
Madames tweede poging tot brood bakken lukte. De sponzige textuur nog bijwerken en haar brood is te vreten. Als ze blijft broodbakken tenminste. Want vanmorgen, toen ze het slagveld in de keuken zag, begon ze dat al ernstig in vraag te stellen. Een paar gebruikte glazen op het aanrecht tot daar nog aan toe. Maar zon compleet bakkersatelier!
Ze zou eerst boterhammetjes snijden. Dan kon de snijmachine al weg. Die klus werkte op slag op haar systeem. Was het brood te elastisch of de snijmachine bot? Hoe dan ook, ze slaagde er niet in ook maar één egale boterham te snijden. Kregelig frommelde ze de brokken en hompen in plastic zakjes, vloekte op de hoop kruimels en focuste dan maar op opruimen.
Waar zet je een dikke zak met vijf kilo bloem, een volumineuze broodbakmachine en een snijmachine als alle keukenkasten al afgeladen vol zitten? De hondenrijst wat aangedrukt en de zak bloem kon er nog net bij. De geleende snijmachine flikkerde ze ergens tegen de grond in de logeerkamer. Dat machientje zou ze zo snel mogelijk teruggeven. Als ze kon brood bakken op grootmoeders wijze, zou ze wel leren brood snijden op grootmoeders wijze ook. Restte nog die mastodont van een broodbakmachine. In de garage? (Bij de ronde voorwerpen?) Zut! Dat ding blijft voorlopig op het aanrecht staan tot de vijf kilo bloem opgebakken is. Daarna evalueert ze wel of ze blijft broodbakken en er haar keukenfabriek voor reorganiseert, of dat ze de bakmachine eruit kegelt. (Op alle hierop gebaseerde weddenschappen zal madame 10 % van de inzet claimen.)
Had om 10 u. de postbode niet aangebeld, zou madame rond het middaguur nog geslapen hebben. (Gevolg van een nachtelijke babbel met meneer waarbij naar goede gewoonte gezellig geborreld werd.) De postbode bracht een aangetekende zending en was net zelf madame's signatuur voor ontvangst aan t zetten toen ze open deed. Zoiets heet in juridische termen waarschijnlijk wel valsheid in geschrifte maar madame vond het heel genereus van die man. Het bespaarde haar een rit naar het postkantoor, geduldig aanschuiven aan het loket én mogelijke ergernis vanwege de doorgaans non-ergonomische bediening.
Het pakje kwam van Hong-kong. Het waren de usb-sticks die madame via e-bay voor broer en schoonzus gekocht had. Schoonzus volgde computerlessen. Maar internet in huis halen? Dat kost te veel, slorpt te veel tijd op en werkt verslavend. zei broer. Toen madame vernam dat schoonzus voor de computerlessen een usb-stick nodig had, maar achteroverviel van de winkelprijs voor zon minuscuul dingetje, legde ze de voordelen van e-bay uit. Ze oogstte interesse én ongeloof. Zou madame op e-bay voor schoonzus twee usb-sticks van 1 giga kunnen kopen voor minder dan 20 euro per stuk? Natuurlijk kon madame dat! Ze had er wel 14 dagen moeten voor e-bayen, maar hier waren ze! Stevig verpakt in een rondom rond met kleefband verzegelde omslag. Oerdegelijke verpakking met overmatig gebruik van tape is o zo eigen aan e-bayers. Alsof ze vrezen dat de postbode alle gewoon verpakte zendingen lichter maakt. Dat doet die man niet! Die lieverd tekent heel hoffelijk en genereus aangetekende zendingen.
Vandaag moest madame naar het vredegerecht. Waarom? Wel, bij verhuis van huurhuis X naar eigendom Y was in de beste verstandhouding overeengekomen dat de nieuwe huurders in X de stookolieovername via bank zouden storten. Toen na een maand nog niks betaald was, belde madame hen op. Groot was haar verbazing toen ze hoorde dat ze niet wilden betalen. FYI Het ging om slechts 260 liter stookolie. De daaropvolgende aangetekende brief was boter aan de galg. En dus nam madame haar toevlucht tot een verzoeningspoging via vrederechter. Om 11 uur moest ze er zijn. Kort na 9 uur kreeg ze telefoon. t Was haar stiefzoon. Hij was op weg naar het werk op een rondslingerend metalen projectiel gereden waardoor de buik van zijn auto volledig opengereten was. Of madame hem kon komen halen? Natuurlijk! 35 kilometer heen en 35 terug moest vanzelf kunnen. De eerste 5 kilometer door rurale sector vlotten niet al te best vanwege tractors, autobussen en windowshoppende chauffeurs. Maar dat was, zo bleek even later, slechts een voorproefje. Bij het oprijden van de autostrade, waar ze hoopte nipt reglementair te kunnen doorsjezen, zat alles potvast. Monsterfile en stapvoets verkeer. Madames adrenalineproductie accelereerde. Na een uur denderende actie van al haar neurotransmitters bereikte ze haar stiefzoon. Zou ze nu nog tijdig bij de vrederechter geraken? Yes! Ze haalde het! Net op tijd voor de verzoening! Tja, het hàd een verzoening kunnen worden. De tegenpartij was niet komen opdagen. En dus werd madame alleen ontboden. Mevrouw de vrederechter zei:
Bij ontbreken van de tegenpartij kan ik niet tot poging tot verzoening overgaan. En u met uzelf verzoenen zal niet nodig zijn, veronderstel ik?
Nee mevrouw, ik kom met mezelf buitengewoon goed overeen. antwoordde madame. Twee minuten later stond ze buiten.
Deze zomer groeide en bloeide een distel van zowat 40 cm hoog in de dakgoot bij madame- en bij mijnheer ook, want madame woont bij een mijnheer. Eerst keek madame er geamuseerd naar. Een distel in de dakgoot. Hoe komt ze er, hoe komt ze er! dacht ze. Maar naarmate dat kruid valer en bruiner werd, sloeg haar geamuseerdheid over naar irritatie en werd die pluizige ontsiering een bron van ergernis. Dus haalde ze vandaag emmer en ladder en kroop naar de dakgoot. De distel bleek zijn roots te hebben in een smeuïg bed van rotte bladeren. Met blote hand verwijderde ze distel en smurrie. Gevolg: een esthetisch ogende dakgoot, maar vieze handen en rotzooi onder haar nagels. Moest meteen schoongemaakt worden want ze had met meneer afgesproken om een terrasje te doen. Van haar moeder had ze geleerd dat bleekwater ideaal is om vuile nagels schoon te maken. En dus pakte ze snel de bidon uit de garage, goot een geut in de lavabo en begon te borstelen. Pas toen flapperde de reuk in haar neusgaten. Dat was verdorie geen bleekwater maar white spirit! Verkeerde bidon! Met duizend excuses aan alle groene jongens, trok ze snel de stop uit de lavabo en haalde grommend de juiste bidon. Even later had ze schitterend schone handen en nagels. Op een terras heeft ze er evenwel niet kunnen mee pronken. Hun favoriet terras was dicht. Van een passerende gazet van het dorp vernam ze dat de eigenaars zon 14 dagen geleden uit mekaar waren. De eigenares woont nu zon 20 km. verderop en de eigenaar was naar Frankrijk om alles eens op een rijtje te zetten. Zin hebben in een koele Sangria (voor mijnheer mocht het een Duvel zijn) en dan voor een leeg terras staan was een tegenvaller. Maar haar gedachten gingen uit naar de tragedie die aan het gesloten terras voorafgegaan was. In de liturgie symboliseert de distel dorheid, droogheid en leed
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
Mijnheer had het tijdens het weekend reeds gemerkt. Woefke had weer moeite met in de zetel springen. Telkens het beestje in de zetel wou, legde het vier, vijf, zes keer aan alvorens te springen. Soms gaf het alle pogingen op en legde het zich uiteindelijk maar op matje of kussen. Twee jaar geleden was dat het symptoom van een nekhernia waaraan het beestje dan geopereerd is. Een half jaar na die operatie deden zich weer dezelfde verschijnselen voor: moeite met springen, lusteloosheid, veel slapen. Weer volgden bloedonderzoek, anesthesie, röntgen enz. Maar deze keer konden de dierenartsen geen inwendige barsten of breuken vaststellen. Waarschijnlijk een trauma, was toen de diagnose. Woefke kreeg pijnstillers en moest veel rusten. En ja, na een paar weken was het beestje weer dartel.
