Deze zomer groeide en bloeide een distel van zowat 40 cm hoog in de dakgoot bij madame  - en bij mijnheer ook, want madame woont bij een mijnheer.  Eerst keek madame er geamuseerd naar. “Een distel in de dakgoot. Hoe komt ze er, hoe komt ze er!” dacht ze. Maar naarmate dat kruid valer en bruiner werd, sloeg haar geamuseerdheid over naar irritatie en werd die pluizige ontsiering een bron van ergernis. Dus haalde ze vandaag emmer en ladder en kroop naar de dakgoot.  De distel bleek zijn roots te hebben in een smeuïg bed van rotte bladeren. Met blote hand verwijderde ze distel en smurrie. Gevolg: een esthetisch ogende dakgoot, maar vieze handen en rotzooi onder haar nagels. Moest meteen schoongemaakt worden want ze had met meneer afgesproken om een terrasje te doen. Van haar moeder had ze geleerd dat bleekwater ideaal is om vuile nagels schoon te maken. En dus pakte ze snel de bidon uit de garage, goot een geut in de lavabo en begon te borstelen. Pas toen flapperde de reuk in haar neusgaten. Dat was verdorie geen bleekwater maar white spirit! Verkeerde bidon! Met duizend excuses aan alle groene jongens, trok ze snel de stop uit de lavabo en haalde grommend de juiste bidon. Even later had ze schitterend schone handen en nagels. Op een terras heeft ze er evenwel niet kunnen mee pronken. Hun favoriet terras was dicht. Van een passerende “gazet” van het dorp vernam ze dat de eigenaars zo’n 14 dagen geleden uit mekaar waren. De eigenares woont nu zo’n 20 km. verderop en de eigenaar was naar Frankrijk om alles eens op een rijtje te zetten. Zin hebben in een koele Sangria (voor mijnheer mocht het een Duvel zijn) en dan voor een leeg terras staan was een tegenvaller. Maar haar gedachten gingen uit naar de tragedie die aan het gesloten terras voorafgegaan was. In de liturgie symboliseert de distel dorheid, droogheid en leed…