De laatste tijd mislukten alle ovengerechten. Aanvankelijk dacht madame dat het haar schuld was omdat ze tijdens het bakproces naar andere bezigheden fladderde en de baktijd niet nauwgezet in het oog hield. Na een reeks zwartgeblakerde broodjes en veel te krokante macaronischotels kocht ze een keukenklokje dat einde baktijd zo indringend rinkelde dat madame elke bezigheid met een schok staakte. Boter aan de galg. Nog steeds produceerde de oven gerechten die met een beitel moesten gekapt worden. Bij een volgende poging stelde ze het keukenklokje in op de helft van de braadtijd. Van dan af zou ze met haar neus voor het ovenglas gaan zitten om de baksoap van nabij te volgen. Maar het was te laat, de ovenbroodjes hadden al de kleur en de constitutie van een zwarte snookerbal. Toen begon het te dagen. Er scheelde waarschijnlijk iets aan de oven. Ze kocht een oventhermometer en inderdaad, bij instelling van 150° stookte de oven lustig door naar 220°.

Vandaag ontmantelde mijnheer, de immer toestellenredder in nood, de oven. De diagnose van de doctorandus technicus was: thermostaat naar de filistijnen. Morgen mag madame op zoek naar een identiek exemplaar. De blonde techneut die deze queeste gaat aanvatten, groet u.

14-10-2007 om 14:18 geschreven door Madame

Half april bekloeg madame zich er over dat Woefke op het tapijt plast. Intussen verschenen over Woefke’s plasgedrag geen blogjes meer. Wat niet wil zeggen dat Woefke geen tapijtplasser meer is. Overdag is ze zindelijk maar haast iedere nacht hurkt Miss Piskous getrouw op het tapijt in de living en loost er haar blaas. Madame legt al geruime tijd krantenpapier onder de tapijtrand waar Woefke bij voorkeur plast, zodat de plas geen zompig moeras wordt maar in het krantenpapier dringt. Ze heeft ook al vanalles geprobeerd om het foute plasgedrag te verhinderen: later op de avond met Woef gaan wandelen, het tapijt met speciale shampoo (met geurbestrijding) inwrijven, de tapijtboord omdraaien, er kranten bovenop leggen. Soms leek zo’n voorzorgsmaatregel doeltreffend. Maar als madame de sanitaire blokkade eens vergat, was het weer prijs. Ze had gehoopt dat Woefke na een week quarantaine in het hondenpension die slechte gewoonte zou afgeleerd hebben. IJdele hoop! Woef sopt het tapijt nog iedere nacht in.

Vandaag was madame het kotsbeu. In een Frans colère rolde ze het tapijt op en kiepte Woefs nachtspiegel buiten. Nu ligt het omgekeerd te drogen onder de carport. Wat ze er verder mee aan moet, weet ze nog niet.

Een week buiten laten liggen en Woefs plasgedrag afwachten?

Een nieuw tapijt kopen?

Insmeren met… mosterd of zoiets?… en dan terugleggen?

Pinnenkesdraad op het tapijt leggen? Zandzakjes?

Een doggysit met nachtdienst aanwerven?...

12-10-2007 om 16:50 geschreven door Madame

Broer en schoonzus kwamen op bezoek, wat recht evenredig loopt met ettelijke bakjes koffie en uitgebreid causeren. Verder heeft madame zich ettelijke uren te pletter gezocht naar een hidden muziekfile in een powerpoint die ze per mail toegestuurd kreeg. Toen ze het, met veel omwegen, gevonden had, wou ze de wav-file op haar blog zetten. Maar ook dat verliep met veel strubbelingen. Een blogje schrijven zit er vandaag niet in.
Maar ze wil jullie wel laten meegenieten van dat ene speciale geluidsbestandje. 't Is een nostalgisch ding in sappig Brussels. De tekst ervan vind je hieronder. Enjoy!
 
Klik op het muisje om 't Ketje te horen!

Van een giel klaan moeizeke - 't Ketje (Renaat Grassin)

E giel klaan en e zjantee moeizeke da was ne ki on't spele in e gardemanzjei
En het preufdege van de makaroni, en van de restant van ne roti
En dén wei van nen ette keis en van e pak sjikolet en van ‘n transjke patei.
Et à la fin van ‘n aabakke kest.Mo toon kreig da moeizeken vriedegen dest,
Want et zag do e fleske stoen mé vaaf stêre mè spinnewebe rond en vol stof.
En da moeizeke vond da fleske tof.

Mo seul'ment, ‘t aa gienen tierboesjon vè da fleske te deeboesjoneire...

En toon paktege da moeizeke zaanen eelan en et begost da fleske te sjarzjeire

en et sproenk en et sproenk... en et sproenk da flesken omvêr et par terre

et fleske was stukked en watat er in was, was faaine konjak, ieste kaleeter,

ne gielen alve leeter.

En et moeizeke lanseidegen em in daane plas en et lektege, et lektege...ge kunt ni geluuve oo good dat da was,

en et lektege nog et encore et toujours totdat et op't leste gin fles ni mi zag en giene plafon en giene vloor

en et veel van alteroêsen op za gat want da moeizeke was in iene ki scheilkrimineilzat.

Mo, dans un dernier effort stont et recht op zan achterste puute

en et kloptege mè zan twie vosjten op zan bëst lek as ne gruute

en et reep lek as Tarzan oeit de sinema, geried tot de straaid:

"Woe es daane smeirege koêter da'k em zaane nek afbaait!"

Hei hei pas oep zunne.
Naa mooie ni paaze zenne da 'k em da powezeek zit te deklameire alien vui aale t'amuzeire.
Neineie neineie
ik em aaile wille demonsteire  dat sa er soemegste zaain dee uile mé konvikse e stuk in uilen uur drinke
dat da ni es seul'ment en allien vui te kunne drinke,
mo wel vui ne ki goo zat en gielegans doefes te kunne zaain.
Want den vergeite z'uile mizeire en vergeite z'uile paain;
en noé zaane vaaifde of tiende guis (da angt af van a konstiteuse)
voelt de klainste pasjakroet em lek as ne ruis;
nen erme vagabont die voelt tem gelek as ne miljoneir
en em paast  dat em in e zilvere bedde mè zaa loekes slopt in plosj van op zaane paljaspartêr;
ne poefer verget zaane poef en zaan schuld;
nen boeilt zan mimoktaaid en zaanen boeilt;
ne lafoêt wëdt nen eero, ne loerik ne rappe,
en ne pei mè 'n stem vui out mei te kappe dië paast dat em zingt lek as ne nachtegoêl,...

ne zatte schacht es kapitaain en ne zatte kapitaain es zjeneroêl...

En ik, et Ketsje zëlf, fabrikeir den powezeekes en détail et en gros

en ik veul ma nog straffer as Vondel en as Victor Hugo.

Aswannier ge donc van a leive ne zatlap zeejt,

respekteit em en bezeet em mé takt:

ge kunt nuut weite vui wee dat em zan aaige pakt.

En surtoe, mense dee no maa lëstert, bekloêgt em neet ...

11-10-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De ochtenden worden mistig. Dat leidt bij madame tot de volgende gedachtegang:

Mist = Snertweer

Snert = erwtensoep

Mistig weer = erwtensoepweer

En dus brouwde madame vandaag erwtensoep. Volgens de ongeschreven statistieken van madame, is 90% van de mannelijke bevolking verzot op soep. Met (verse) soep kan je - nog steeds volgens het evangelie van madame - bij het merendeel van de mannen het humeur opkrikken. Soep geeft hen a.h.w. een mentale boost. Jarenlang heeft madame in het verschaffen van die “soepboost” gefaald. Soep stond haast nooit op het dagelijkse menu. Toen ze haar beide benen nog 78 uur per week afsleet in haar gazettenwinkel, had ze de tijd niet om verse soep te maken. Bijgevolg is het vandaag de tweede keer in haar leven dat ze erwtensoep maakt. Ze deed het zoals ieder debuterend huisvrouwtje: mét kookboek. En ze is er in geslaagd om heuse snert te bereiden. Zonder knoeien nog wel! Voor deze prestatie graag uw applaus.

10-10-2007 om 17:36 geschreven door Madame

Madame ging naar de supermarkt. Ze verzamelde wat ze nodig had en reed met het winkelkarretje naar de kassa. Er was één kassa open en één klant aan de kassa. Een déjà vu moment (zie blog “aan de kassa” dd 5/10). Maar wacht nog even. Het wordt spannend.

Op de grond, in de buurt van de kassa, stond een mandje gevuld met kruidenierswaren. Madame ging er van uit dat de dame van het boodschappenmandje in de rekken nog iets gaan zoeken was. Ze keek rond, maar er was niemand te zien. Dus schoof ze aan achter de dame die aan de kassa bediend werd. Kwam ineens een wervelwind aangelopen. Ze greep het mandje en plofte van achter madame’s rug haar winkelwaren op de band, knal achter de waren van de in bediening zijnde klant, terwijl ze met die dame een gesprek aanknoopte. Het voorval van vorige vrijdag indachtig dacht madame: “Ah nee! Toch weer niet, hè!”. Stoïcijns schoof ze de koopwaar van Mme. Vanachteren een beetje achteruit en schoof haar aankopen er voor. Dat viel niet in goede aarde…

Mme. Vanachteren: Hé madame! Ik was eerst, hoor! Heb je dat winkelmandje niet zien staan?

Madame: Ja madame, maar ik zag u niet.

Mme. Vanachteren: Ik ben samen met die madame daar.

Madame: Sorry, maar dat kon ik niet weten.

Mme. Vanachteren: Ah nee, want jij bent blind! Breng in ’t vervolg je stok mee, dan zie ik het tenminste! Slecht volk! ’t Is ongelooflijk hoeveel slecht volk er tegenwoordig rondloopt! Maar doe maar! Doe maar! Ik trek het me niet aan!

Madame: Nee madame, dat hoor ik.

De furie foeterde nog voort, maar madame deed alsof ze het niet hoorde. Beleefd en charmant rekende ze bij de kassierster haar aankopen af. Asjeblieft. Dank u wel. Tot ziens. Madame kreeg van de kassierster een glimlach en een olijke blik. Dat zalfde. Maar madame’s goed humeur had wel een flinke knauw gekregen.

09-10-2007 om 17:09 geschreven door Madame

Madame verliet haar computer om nog eens lijfelijk te chatten met blogmaat Jetje. De koffieklets vond plaats in een babbelbox (lees: taverne) voor pateekesmadammen en duurde zo maar eventjes vier uur. De gesprekken waren weer zeer geanimeerd en de onderwerpen gevarieerd:

Loverboys op het internet

Afrikaanse jongetjes in chatrooms

Wat staat er in het Middelheimpark, een penis of een dildo?

De situatie in Pakistan

Mahjong, sudoku en adventure games

Harry Potter

Blogachtergrond wijzigen in html

De dikke nek van den Aanwaarpeneir (werd weerlegd)

Niet echt onderwerpen die men van zestigplussers zou verwachten, niet?

Over het laatste onderwerp vertelde Jetje een anekdote die madame deed schateren van ’t lachen. Het voorval speelde zich af in de jaren 50/60, de tijd dat de stadsmadammen nog hoeden droegen. Zo’n stadse schminkdoos, getooid met een buishoed die hier en daar artistiek gedeukt was, stapt met gipsen dedain op de tram. Ze zet zich op een vrije tweepersoonsbank en trekt een hautain rookgordijn op. Aan de volgende halte stapt een straatzanger op, een vagebondfiguur met gescheurde broek, bloemetjeshemd én… een verfomfaaide hoge hoed (chapeau buse) van hetzelfde model als die omhooggevallen stadsmadame. Gaat die gast toch wel naast die kakmadam zitten, zeker!  Die twee identieke hoeden naast mekaar, de ene met arrogante noblesse gedragen, de andere potsierlijk op zijn kop gesodemieterd. Een contrast om van te smullen! Een idee voor een schilderij?

08-10-2007 om 23:37 geschreven door Madame

Met het risico uitgejouwd te worden, waagt madame zich vandaag aan antireclame. Na de Tupperware homeparty (zie blog Tupperware) bleef de vraag of het alom geprezen nut van die potten niet overdreven was. Vooral de twijfelachtige functionaliteit van de Quick Chef bleef bij madame nazinderen. Op de voorstelling die ze bijwoonde, werd het toestel aangeprezen om bv. krabsla, tonijnsla, kip curry, avocadosla enz. te maken.

Hoe werkt het apparaat? Men kiepe alle ingrediënten in de Quick Chef, draaie aan een wieleke, akke akke tuut-tuut en het gerecht is klaar. Het toestel kost 54 euro.

Madame maakte vandaag krabsla. Ze kiepte de ingrediënten (2 gekookte eieren, 6 surimi sticks, 2 eetlepels mayonaise, peper, zout en bieslook) in een kom, prakte de boel met een vork en klaar was kees. Toegegeven, prakken oogt ouderwets, aan een wieltje draaien staat ergonomisch. Maar als er moet afgewassen en afgedroogd worden, staat de Tupperware-vrouw wel met vier complexe onderdelen te foefelen, terwijl madame slechts een bord en een vork moet schoonmaken. Ah! De Quick Chef mag in de vaatwasser? Wel nogal spatiaal die Quick Chef, niet?

Nu, of de krabsla met vork en kom of met een Quick Chef klaargemaakt wordt, zelfgemaakte krabsla is overheerlijk.

07-10-2007 om 20:00 geschreven door Madame

Mijnheer was vrijdag voor zijn werk naar een technische beurs geweest in Nederland. Contacten leggen, symposia volgen, nieuwe producten monsteren en tot slot nog uren in de file staan. Hij was fysisch en mentaal bekaf. Een rustige zaterdag was aangewezen. Hierna enkele tekstuele snapshots van mijnheers mentale upgrading.

Mijnheer wou gaan noten rapen. Madame zag net een eekhoorntje voorbijschieten. “Dan moet je wel rap zijn,” zei ze, “of de eekhoorntjes schieten je voor met hun winkelkarretje.”

Mijnheer had zin om te kokkerellen. Hij maakte een grote pot kalfsfricassee. Omdat hij de boel niet wou laten overkoken, schakelde hij het elektrisch vuur op lage stand. Na enige tijd kwam er beweging in de kookpot. Zegt mijnheer: “Ah, ça commence à prutteler.”

Mijnheer en madame zitten te eten. Woefke houdt zich koest. Maar dan kan het beestje zich niet meer houden en bedelt. Woefke mag niet bedelen, dus madame kijft. Maar Woefke gehoorzaamt niet en zegt weer: “Woef!” Daarop zegt madame: “Hond! Hier wordt niet geteut!  Schrijf 100 keer: “je ne peux pas teuter.”

De lichtvoetige stemming was de ganse dag aanwezig. Bij het avondmaal een fles wijn gekraakt en nippend van het edele vocht speelden ze nog een uurtje Boggle. Oh happy days!

06-10-2007 om 23:44 geschreven door Madame

Met een halfvol winkelwagentje wandelde madame naar de kassa. Ze moest zich niet haasten. Het was kalm in de supermarkt. Van ver zag ze dat er maar één kassa open was en dat er maar één klant stond. Dat was een meevaller. Ze duwde haar winkelwagentje tussen de rayons uit. Op datzelfde moment kwam van tussen rayons die iets verder lagen, nog een winkelwagentje met een vrouwmens te voorschijn. Madame moest een kleinere afstand overbruggen en normaliter zou zij voor dat vrouwmens aan de kassa staan. Maar ineens trok dat mens een sprint aan en finishte met een wiellengte voor madame. Eerst stond madame paf. Daarna broeide er verbolgenheid. Ze zou pisnijdig geworden zijn, ware het niet dat de sprintkampioene voor een grappige noot zorgde. In haar hevigheid had ze haar winkelkarretje te ver in het gangetje naast de kassa geduwd. Vanuit haar triomfantelijke positie kon ze haar winkelwaren niet op de band leggen. Ze probeerde zich naast haar karretje te wurmen, maar daar kon zelfs geen anorexie-mannequin passeren. Kribbig trok ze uiteindelijk haar karretje achteruit, loens lettend of madame niet voorkroop. Madame voorkruipen? Maar mens toch! Die gunt je geen blik. Stik in je egoïsme!

Aan de kassa daarnaast arriveerde een caissière (m). Hij gesticuleerde naar madame dat hij kassa 2 ging open maken. Madame draaide haar winkelwagentje richting kassa 2. Op datzelfde moment stormde iemand die achter haar stond in vliegende vaart naar kassa 2. En zo werd madame in amper vijf minuten tijd tweemaal verrast in een absurde winkelwagenrace. Waar is der vaderen lankmoedigheid toch gebleven?

05-10-2007 om 17:46 geschreven door Madame

Na maanden inactiviteit op creatief gebied greep madame weer naar doek en verf. Ze wou per se haar nieuwe schilderhoek uitproberen. ’t Moet gezegd, zo’n ruimte waar ze naar believen kan schilderen is een luxe. Ezel en verfmateriaal kunnen nu rustig blijven staan tot het kunstgewrocht af is, of tot haar artistieke bui over is.

’t Was weer even wennen aan het gedrag van verf en borstels. Nu ja, borstels heeft ze weinig gebruikt. Ze had zin om eens voluit te kledderen en te klodderen en nam het paletmes. Lekker smeren en vegen met kwakken verf. Opgaan in de smeuïge kleuren. Veeg na veeg een beeld baren…

Het resultaat zie je hierboven. ’t Is geen schilderij geworden om “u” tegen te zeggen. Maar ’t was voor madame letterlijk en figuurlijk een deugddoende uitspatting.

04-10-2007 om 14:52 geschreven door Madame

“Als het weer niet aanzet tot een zonnig humeur moet je er zelf maar wat aan doen” dacht madame en besloot om creatief te gaan schilderen. Ze trok deur van de hobbykamer open en deinsde achteruit. Oh my God! Wat een rommel! Maandenlang had ze alles wat niet dagelijks gebruikt werd snel in de hobbykamer geduwd. Wat een junkberg! Eigenlijk zou ze beter die kamer eens uitmesten in plaats van zich te amuseren. Als ze het goed aanpakte, kon ze er misschien een schilderhoek creëren, zodat ze haar schildergerief niet telkens naar de keuken moest sjouwen.

Ze stak al haar creativiteit in de ruimtelijke ordening: versleepte meubels, sorteerde stapelde, stouwde. Het weer interesseerde haar niet meer. Ze concentreerde zich enkel op orde en netheid. Vier uur later walste madame van de ene hoek van de hobbykamer naar de andere. Er was ruimte. Er was lucht. Er was een schilderhoek! Er was een tevreden madame met een zonnig humeur.  

03-10-2007 om 14:53 geschreven door Madame

De vakantie zit er op. Mijnheer gaat weer fulltime werken. Die ochtend van alweer solohuishouden keek alles wat niet op zijn plaats stond madame provocerend aan. Koffiekopjes, lege glazen, de nieuwe telefoonboeken, plateaus met noten, een foodmaster, oude kranten, enz. ’t Was alsof ze allemaal treiterend scandeerden: “Wij staan toch niet op onze plaats, ne-ne-ne-ne-ne!” Madame keek ze bliksemend aan. “Wacht maar,” dacht ze “straks draai ik jullie allemaal op achter slot en grendel.”

En zo geschiedde. Madame ontwikkelde een grimmige opruimwoede. Stelselmatig en met oog voor detail elimineerde ze alles wat haar esthetica ergerde. Ze sodemieterde alles op zijn plaats. Stuk voor stuk kraakte ze die ettertjes van walnoten die living en keuken ontluisterden. Ze maalde ze tot gruis en stak ze in de diepvriezer. Uiteindelijk lachten een frisse living en keuken haar toe. Tien minuten lang genoot ze van de aanblik. Toen was het tijd om voor het avondeten te zorgen. Ze bakte het kalkoenvlees aan, maakte het gehakt aan en rolde gehaktballetjes, kokkerelde tot de keuken heerlijk geurde naar verse kalkoenfricassee. En toen… toen lachten het leeg blikje, het uitgeknepen potje room, de gebruikte vork, de vleesplank, de kookpot, de maïzena, de eierschalen, het vergiet en de ovenwanten haar uit. “Ne-ne-ne-ne-ne!”

Opruimen… ’t Is een vloek die een huisvrouw levenslang blijft achtervolgen.

02-10-2007 om 15:51 geschreven door Madame

“Is het nog altijd pruimentijd?” vroeg mijnheer, “Ik heb al een tijdje zin in pruimen.”

“Volgens mij is die tijd voorbij” antwoordde madame, “maar als ik ga shoppen zal ik eens uitkijken.”

En ja hoor, madame vond in de supermarkt nog een mandje pruimen. Madame was blij dat ze mijnheers wens kon vervullen en mijnheer was blij dat hij toch nog pruimen kon eten. Gretig nam hij een pruim.

“Oei! Die zijn nog hard,” zei hij, “ik zal ze nog een paar dagen moeten laten liggen.”

 Vijf dagen liet hij het mandje pruimen onaangeroerd. Toen nam hij weer een pruim.

“Nu zijn die nog altijd hard! “ zei hij verbaasd. “Zijn dat wel echte pruimen? ’t Zijn toch geen pronkpruimen?”

“Pronkpruimen?” antwoordde madame, “’k Denk niet dat die in de supermarkt te koop zijn. Voor pronkpruimen zal je naar de rosse buurt moeten.”

Vooralsnog liet mijnheer geen interesse meer blijken, noch voor echte pruimen, noch voor pronkpruimen.

01-10-2007 om 11:26 geschreven door Madame

Madame ging naar een toneelvoorstelling, gepastiekzakt met een paar kilootjes noten. Geen alledaagse handtas om naar een toneelvoorstelling te gaan. Maar Paz had gevraagd om en passant noten mee te brengen en dan doet madame dat.

Bloggenoot Paz had madame uitgenodigd om naar haar vertolking van de monoloog “Shirley Valentine” te komen kijken. Madame ging er met alle plezier naartoe. Sedert ze (in de jaren ’90) de film gezien had, koestert ze het gegeven van “Shirley Valentine”.

Shirley Valentine leidt een kleurloos bestaan in een uitgeblust huwelijk. De kinderen zijn de deur uit en ze praat alleen nog maar tegen de keukenmuur. Ze droomt van een ander bestaan, zoals het was voor haar huwelijk. Na lang aarzelen laat ze haar man achter en gaat met een vriendin op vakantie naar Griekenland. Daar vindt ze, na een slippertje met een Griekse macho, haar vroegere eigenwaarde terug.

Uitbreken uit de sleur. Welke huisvrouw heeft daar nooit naar gesnakt? Madame snakte daar in haar midlifecrisisjaren zelfs heel hevig naar, tot hikkens toe! Een hartstochtelijke Griek was toen (helaas J) niet voorhanden. Was ook niet nodig. Want waar draait een midlifcrisis eigenlijk om? Om het heroveren van je eigenwaarde, toch? En daar kan je zelf wat aan doen.

Proficiat Paz, voor je puike vertolking. Jouw publiek, madame incluis, heeft genoten!

30-09-2007 om 11:57 geschreven door Madame

Hip, hip, hoera! Simons digitale leeftijdsmeter klikt één eenheidje verder. Zolang je nog twen bent geen reden voor nostalgisch gesnotter maar voor een vrolijk onderonsje.

Alle ingrediënten voor een geslaagd avondje waren aanwezig: een jolig gezelschap, lekkere knabbeltjes, warme hapjes en… drank. Vooral aan dat laatste heeft madame zich ruim te goed gedaan. De ochtend nadien probeerde ze het geestrijk vocht dat ze achterovergeslagen had te inventariseren.

29-09-2007 om 14:19 geschreven door Madame

Als er uit het publiek vrijwilligers aangeduid worden, kan je er donder op zeggen dat madame er bij is. Zo ook gisteravond.

Markant opende haar nieuw werkingsjaar. Dat gebeurde feestelijk, met een glaasje wijn en een optreden van Hakke zonder Wakke. Hakke zonder Wakke is een straatmuzikant die met levensliedjes, humor en vertellingen het publiek amuseert. Zijn verbale humor bestaat voornamelijk uit geïmproviseerde interactie met het publiek. Al moet dat improviseren met een korrel zout genomen worden. Soms lokt hij bij het publiek reacties uit die naar een ingestudeerde pointe leiden. Maar goed, hij was best amusant. Voor sommige acts teert hij op het voor schut zetten van assistenten uit het publiek. Eén van die aangeduide assistenten was madame. (Hij wist niet waar hij aan begon. J )

Hij riep madame’s buurvrouw en madame naar voor en stelde hen voor als “mijn huppeltrutten”. Madame wist meteen dat ze belachelijk zou gemaakt worden, maar ze zou braaf meewerken. Hakke zonder Wakke was de ster en ze wou zijn act niet verprutsen. Maar dan moest hij het wel goed doen, want ze zou niet zonder slag of stoot de pineut zijn.

HAKKE: Naast mij staan mijn twee huppeltrutten. Wat zijn huppeltrutten? Wel, ik stond eens te spelen in een winkelstraat van Turnhout. Weet je waar Turnhout ligt?… (stilte) Eerst heb je Margriet Hermans en daarachter ligt Turnhout. (gelach) Zie ik plots aan de overkant van de straat, in een winkel met radio en televisies felle rode en gele lichten aan en uit knipperen. Ik steek de straat over… Waarom steek ik de straat over, Madame?

MADAME: Om aan de overkant te geraken, zeker? (gelach)

HAKKE: (uit zijn lood geslagen, want madame werd verondersteld het niet te weten, zodat HIJ kon antwoorden: “om aan de overkant te geraken”.) Juist. Zie ik in een van die televisies iemand zingen. Weet je wie dat was, madame?

MADAME: Margriet Hermans? (gelach)

HAKKE:  ’t Was geen zangerin, ’t was een zanger.

MADAME: Eddy Wally? (gelach)

HAKKE: Naast die zanger stonden twee meisjes te dansen. Hoe noemt men die meisjes, madame?

MADAME: Go-go-girls!

HAKKE: Dat is Engels. Hoe zegt men dat in ’t Nederlands?

MADAME: Ga-ga-meisjes. (gelach)

Hakke slaagde er uiteindelijk in om zijn term huppeltrutten te verduidelijken. Buurvrouw en madame mochten zijn liedje met opgelegde komische gebaren en danspasjes begeleiden, wat madame gehoorzaam en sans gêne deed. Na het liedje omhelsde hij zijn huppeltrutten. Daarbij fluisterde hij in madame’s oor: “Je was geweldig. Dank u.”

HAKKE: Geef deze twee huppeltrutten een daverend applaus, dames, ze waren fantastisch. (applaus)  Plezant, hè dames, applaus ontvangen? Geniet ervan, want het is misschien wel de laatste keer dat jullie applaus krijgen. (madame schudt zachtjes “nee”)  Krijg jij nog applaus, madame? (madame glimlacht) Ben jij de burgemeester misschien? (madame schudt “nee”) Wat doe jij in ’t leven?

27-09-2007 om 17:30 geschreven door Madame

Als mijnheer en madame samen opstaan, volgt meestal een geijkt ochtendritueel. Wie eerst in de keuken arriveert, zet koffie en haalt de krant. Gehuld in hun slaapgeur gaan ze tegenover mekaar aan tafel zitten. Mijnheer begint de krant te lezen. Madame leest ondersteboven mee. Dat leest trager, maar als mijnheer commentaar levert, heeft ze al wel de titel en de vetgedrukte inleiding gelezen en kan ze volgen. Want opvallende artikels voorziet mijnheer steevast van commentaar.

Nieuwe uitvinding van FN: kogels verspreiden vieze geur.

Hij: Dus, ze vuren stinkende winden af en dan gaat iedereen lopen.

Zij: Of ze vallen flauw van de stank.

Hij: Ik zie er het nut niet van in.

Zij: Ik eigenlijk ook niet. 

Dan leest mijnheer in stilte verder terwijl madame koffie slurpt en over het onderwerp voort mijmert. De krantenkop voerde haar terug de tijd toen de nonnen probeerden om van haar een vroom pensionnairke te maken. Wat boter aan de galg was, want klein madammeke zat vol fratsen. Op zekere dag had ze stiekem een doosje stinkbommetjes gekocht = ampullen met een onwelriekende vloeistof. Ze wist wel niet hoe sterk het spul stonk, maar voor de saaie natuurkundeles van Soeur Gabrielle zou het wel voor een geanimeerd interludium zorgen. Meer moest dat niet zijn. Toen de eentonige uiteenzetting van Soeur Gabrielle klein madammekes botten uithing, legde ze een stinkbom onder haar gat en wiebelde tot de ampul brak. Ze snoof, maar rook niets. Ze hief haar billen beurtelings omhoog, zwaaide wat met haar schort en langzaam kringelde de walgelijke geur van rotte eieren en fecaliën in HAAR neusgaten. Getver… De walm verspreidde zich niet maar bleef rond klein madammeke hangen. Zo onopgemerkt mogelijk probeerde ze met het natuurkundehandboek de walm in de richting van Soeur Gabrielle te drijven. Maar die bleef onverstoord doceren, die rook helemaal niks. Gehuld in een stinkende wolk verbeet klein madammeke een lach. Ze besefte dat ze het slachtoffer was van haar eigen farce. Maar alleen “genieten” lag (toen al) niet in madame’s aard. In sneltempo wiebelde ze alle overige ampullen plat. Klein madammeke glunderde toen ze merkte dat haar klasgenoten, als een vertraagde Mexican wave, hun neus toeknepen. Soeur Gabrielle bleef stoïcijns lesgeven tot ze de toegeknepen neuzen en gedempt tumult waarnam. “Zet de ramen open.”  beval ze en ging voort met de les. Klein madammeke’s grap had zijn doel gemist. Maar ze heeft er wel plezier in gehad.

27-09-2007 om 01:13 geschreven door Madame

De twee walnotenbomen in de tuin flikkerden hun vruchten energiek de grond op. Tot groot jolijt van mijnheer. Iedere dag dartelde hij de tuin in om de oogst van de dag binnen te halen. In het begin van de noteninvasie hielden mijnheer en madame dagelijks een notenkrakeronderonsje, gezellig samen noten kraken en oppeuzelen. Toen de toelevering volumineuzer werd, googlede madame naar alle mogelijke recepten met walnoten. Ze maakte walnotenspijs (voor gebakjes), walnotensoep (niet lekker) en walnotenbrood (heerlijk!). Maar de notenberg bleef stijgen. De livingtafel was één grote notenetalage. Wanhopig probeerde madame de toevoer bij te benen. Alle bezoekers kregen steevast een grote zak noten mee. Ze kraakte noten aan de lopende band, hakte ze om later brood mee te bakken, bewaarde halve noten als versiering op een kaastafel of ijsje. Maar was de voorraad uiteindelijk wat geslonken, dook mijnheer de tuin in en kwam met meer noten terug dan ze opgewerkt had. Een tantaluskwelling!

Op een koele, droge plaats kan je noten maandenlang bewaren. Het is belangrijk dat de noten open liggen en niet op een berg bij elkaar. Anders gaan ze beschimmelen. Tip: als je iets gebakken hebt in de oven, zet de oven af en leg de ovenplaat met noten in de oven. De oven laten open staan. Door die warme lucht gaan ze sneller drogen.

Toen madame dat online las, begon ze een droogfabriek en werd warme (noten)bakker. Ze plaatste schaal na schaal in een warme oven tot ze droog aanvoelden. Maar wat nu? Waar stockeer je zowat acht m2 blootliggende noten? De koele plaatsen chez madame zijn nokvol gestouwd. Zijn er bloglezers die een vierkante meter noten willen komen halen?

25-09-2007 om 10:54 geschreven door Madame

Kleine Arne, 20 maanden jong, werd voor een etmaal aan mijnheer en madame toevertrouwd. Was dat even wennen! ’t Was jaren geleden dat ze nog een dreumes in huis hadden.
Het moederinstinct van madame kwam meteen boven. In versterkte mate zelfs. De verantwoordelijkheid voor andermans kindje palmde haar volledig in. ’s Nachts ging ze er zich van vergewissen of de kleine nog sliep, overdag verloor ze hem geen moment uit het oog. Als ze hoognodig even moest, moest mijnheer een oogje in ’t zeil te houden.
Het was nochtans een super gemakkelijk bazeke, een schat van een kind. ‘t Heeft geen traantje gelaten, noch op het cruciale moment dat zijn mama en papa hem verlieten, noch toen hij in een vreemde kamer te slapen werd gelegd. Overdag kon hij zich vanzelf alleen amuseren, speelde met zijn autootjes, keek tekenfilm, soesde wat in de zetel, ging op ontdekkingstocht in de tuin. Toch volgde madame voortdurend zijn doen en zijn laten. Op zich geen echt vermoeiende bezigheid, madame kon hem al wandelend volgen. Maar toen de papa en mama Arne hadden opgehaald, zakte ze toch in de zetel met een mix van tevredenheid en vermoeidheid.

24-09-2007 om 11:12 geschreven door Madame

Het leven van madame zoals het is

in 7 (zelfgemaakte en bijgevolg copyright) citaten

Kap-kap deed de kapper en ze had een gekapt kapsel.

Lief zijn is goed, maar aai nooit een hete krultang.

Als je neus kwijlt en je oor slurpt, heb je een onwelvoeglijke verkoudheid.

Wie trompettert in een papieren zakdoek krijgt snot in de hand.

Liefde is: de noten kraken die hij geraapt heeft.

Panikeer niet als je stoelgang de granulatie heeft van piepschuim, maar trek het toilet twee keer door.

Humor dirigeert de symfonie van een levenslange liefde.

22-09-2007 om 12:18 geschreven door Madame