Met het risico uitgejouwd te worden, waagt madame zich vandaag aan antireclame. Na de Tupperware homeparty (zie blog Tupperware) bleef de vraag of het alom geprezen nut van die potten niet overdreven was. Vooral de twijfelachtige functionaliteit van de Quick Chef bleef bij madame nazinderen. Op de voorstelling die ze bijwoonde, werd het toestel aangeprezen om bv. krabsla, tonijnsla, kip curry, avocadosla enz. te maken.

Hoe werkt het apparaat? Men kiepe alle ingrediënten in de Quick Chef, draaie aan een wieleke, akke akke tuut-tuut en het gerecht is klaar. Het toestel kost 54 euro.

Madame maakte vandaag krabsla. Ze kiepte de ingrediënten (2 gekookte eieren, 6 surimi sticks, 2 eetlepels mayonaise, peper, zout en bieslook) in een kom, prakte de boel met een vork en klaar was kees. Toegegeven, prakken oogt ouderwets, aan een wieltje draaien staat ergonomisch. Maar als er moet afgewassen en afgedroogd worden, staat de Tupperware-vrouw wel met vier complexe onderdelen te foefelen, terwijl madame slechts een bord en een vork moet schoonmaken. Ah! De Quick Chef mag in de vaatwasser? Wel nogal spatiaal die Quick Chef, niet?

Nu, of de krabsla met vork en kom of met een Quick Chef klaargemaakt wordt, zelfgemaakte krabsla is overheerlijk.

07-10-2007 om 20:00 geschreven door Madame

Mijnheer was vrijdag voor zijn werk naar een technische beurs geweest in Nederland. Contacten leggen, symposia volgen, nieuwe producten monsteren en tot slot nog uren in de file staan. Hij was fysisch en mentaal bekaf. Een rustige zaterdag was aangewezen. Hierna enkele tekstuele snapshots van mijnheers mentale upgrading.

Mijnheer wou gaan noten rapen. Madame zag net een eekhoorntje voorbijschieten. “Dan moet je wel rap zijn,” zei ze, “of de eekhoorntjes schieten je voor met hun winkelkarretje.”

Mijnheer had zin om te kokkerellen. Hij maakte een grote pot kalfsfricassee. Omdat hij de boel niet wou laten overkoken, schakelde hij het elektrisch vuur op lage stand. Na enige tijd kwam er beweging in de kookpot. Zegt mijnheer: “Ah, ça commence à prutteler.”

Mijnheer en madame zitten te eten. Woefke houdt zich koest. Maar dan kan het beestje zich niet meer houden en bedelt. Woefke mag niet bedelen, dus madame kijft. Maar Woefke gehoorzaamt niet en zegt weer: “Woef!” Daarop zegt madame: “Hond! Hier wordt niet geteut!  Schrijf 100 keer: “je ne peux pas teuter.”

De lichtvoetige stemming was de ganse dag aanwezig. Bij het avondmaal een fles wijn gekraakt en nippend van het edele vocht speelden ze nog een uurtje Boggle. Oh happy days!

06-10-2007 om 23:44 geschreven door Madame

Met een halfvol winkelwagentje wandelde madame naar de kassa. Ze moest zich niet haasten. Het was kalm in de supermarkt. Van ver zag ze dat er maar één kassa open was en dat er maar één klant stond. Dat was een meevaller. Ze duwde haar winkelwagentje tussen de rayons uit. Op datzelfde moment kwam van tussen rayons die iets verder lagen, nog een winkelwagentje met een vrouwmens te voorschijn. Madame moest een kleinere afstand overbruggen en normaliter zou zij voor dat vrouwmens aan de kassa staan. Maar ineens trok dat mens een sprint aan en finishte met een wiellengte voor madame. Eerst stond madame paf. Daarna broeide er verbolgenheid. Ze zou pisnijdig geworden zijn, ware het niet dat de sprintkampioene voor een grappige noot zorgde. In haar hevigheid had ze haar winkelkarretje te ver in het gangetje naast de kassa geduwd. Vanuit haar triomfantelijke positie kon ze haar winkelwaren niet op de band leggen. Ze probeerde zich naast haar karretje te wurmen, maar daar kon zelfs geen anorexie-mannequin passeren. Kribbig trok ze uiteindelijk haar karretje achteruit, loens lettend of madame niet voorkroop. Madame voorkruipen? Maar mens toch! Die gunt je geen blik. Stik in je egoïsme!

Aan de kassa daarnaast arriveerde een caissière (m). Hij gesticuleerde naar madame dat hij kassa 2 ging open maken. Madame draaide haar winkelwagentje richting kassa 2. Op datzelfde moment stormde iemand die achter haar stond in vliegende vaart naar kassa 2. En zo werd madame in amper vijf minuten tijd tweemaal verrast in een absurde winkelwagenrace. Waar is der vaderen lankmoedigheid toch gebleven?

05-10-2007 om 17:46 geschreven door Madame

Na maanden inactiviteit op creatief gebied greep madame weer naar doek en verf. Ze wou per se haar nieuwe schilderhoek uitproberen. ’t Moet gezegd, zo’n ruimte waar ze naar believen kan schilderen is een luxe. Ezel en verfmateriaal kunnen nu rustig blijven staan tot het kunstgewrocht af is, of tot haar artistieke bui over is.

’t Was weer even wennen aan het gedrag van verf en borstels. Nu ja, borstels heeft ze weinig gebruikt. Ze had zin om eens voluit te kledderen en te klodderen en nam het paletmes. Lekker smeren en vegen met kwakken verf. Opgaan in de smeuïge kleuren. Veeg na veeg een beeld baren…

Het resultaat zie je hierboven. ’t Is geen schilderij geworden om “u” tegen te zeggen. Maar ’t was voor madame letterlijk en figuurlijk een deugddoende uitspatting.

04-10-2007 om 14:52 geschreven door Madame

“Als het weer niet aanzet tot een zonnig humeur moet je er zelf maar wat aan doen” dacht madame en besloot om creatief te gaan schilderen. Ze trok deur van de hobbykamer open en deinsde achteruit. Oh my God! Wat een rommel! Maandenlang had ze alles wat niet dagelijks gebruikt werd snel in de hobbykamer geduwd. Wat een junkberg! Eigenlijk zou ze beter die kamer eens uitmesten in plaats van zich te amuseren. Als ze het goed aanpakte, kon ze er misschien een schilderhoek creëren, zodat ze haar schildergerief niet telkens naar de keuken moest sjouwen.

Ze stak al haar creativiteit in de ruimtelijke ordening: versleepte meubels, sorteerde stapelde, stouwde. Het weer interesseerde haar niet meer. Ze concentreerde zich enkel op orde en netheid. Vier uur later walste madame van de ene hoek van de hobbykamer naar de andere. Er was ruimte. Er was lucht. Er was een schilderhoek! Er was een tevreden madame met een zonnig humeur.  

03-10-2007 om 14:53 geschreven door Madame

De vakantie zit er op. Mijnheer gaat weer fulltime werken. Die ochtend van alweer solohuishouden keek alles wat niet op zijn plaats stond madame provocerend aan. Koffiekopjes, lege glazen, de nieuwe telefoonboeken, plateaus met noten, een foodmaster, oude kranten, enz. ’t Was alsof ze allemaal treiterend scandeerden: “Wij staan toch niet op onze plaats, ne-ne-ne-ne-ne!” Madame keek ze bliksemend aan. “Wacht maar,” dacht ze “straks draai ik jullie allemaal op achter slot en grendel.”

En zo geschiedde. Madame ontwikkelde een grimmige opruimwoede. Stelselmatig en met oog voor detail elimineerde ze alles wat haar esthetica ergerde. Ze sodemieterde alles op zijn plaats. Stuk voor stuk kraakte ze die ettertjes van walnoten die living en keuken ontluisterden. Ze maalde ze tot gruis en stak ze in de diepvriezer. Uiteindelijk lachten een frisse living en keuken haar toe. Tien minuten lang genoot ze van de aanblik. Toen was het tijd om voor het avondeten te zorgen. Ze bakte het kalkoenvlees aan, maakte het gehakt aan en rolde gehaktballetjes, kokkerelde tot de keuken heerlijk geurde naar verse kalkoenfricassee. En toen… toen lachten het leeg blikje, het uitgeknepen potje room, de gebruikte vork, de vleesplank, de kookpot, de maïzena, de eierschalen, het vergiet en de ovenwanten haar uit. “Ne-ne-ne-ne-ne!”

Opruimen… ’t Is een vloek die een huisvrouw levenslang blijft achtervolgen.

02-10-2007 om 15:51 geschreven door Madame

“Is het nog altijd pruimentijd?” vroeg mijnheer, “Ik heb al een tijdje zin in pruimen.”

“Volgens mij is die tijd voorbij” antwoordde madame, “maar als ik ga shoppen zal ik eens uitkijken.”

En ja hoor, madame vond in de supermarkt nog een mandje pruimen. Madame was blij dat ze mijnheers wens kon vervullen en mijnheer was blij dat hij toch nog pruimen kon eten. Gretig nam hij een pruim.

“Oei! Die zijn nog hard,” zei hij, “ik zal ze nog een paar dagen moeten laten liggen.”

 Vijf dagen liet hij het mandje pruimen onaangeroerd. Toen nam hij weer een pruim.

“Nu zijn die nog altijd hard! “ zei hij verbaasd. “Zijn dat wel echte pruimen? ’t Zijn toch geen pronkpruimen?”

“Pronkpruimen?” antwoordde madame, “’k Denk niet dat die in de supermarkt te koop zijn. Voor pronkpruimen zal je naar de rosse buurt moeten.”

Vooralsnog liet mijnheer geen interesse meer blijken, noch voor echte pruimen, noch voor pronkpruimen.

01-10-2007 om 11:26 geschreven door Madame

Madame ging naar een toneelvoorstelling, gepastiekzakt met een paar kilootjes noten. Geen alledaagse handtas om naar een toneelvoorstelling te gaan. Maar Paz had gevraagd om en passant noten mee te brengen en dan doet madame dat.

Bloggenoot Paz had madame uitgenodigd om naar haar vertolking van de monoloog “Shirley Valentine” te komen kijken. Madame ging er met alle plezier naartoe. Sedert ze (in de jaren ’90) de film gezien had, koestert ze het gegeven van “Shirley Valentine”.

Shirley Valentine leidt een kleurloos bestaan in een uitgeblust huwelijk. De kinderen zijn de deur uit en ze praat alleen nog maar tegen de keukenmuur. Ze droomt van een ander bestaan, zoals het was voor haar huwelijk. Na lang aarzelen laat ze haar man achter en gaat met een vriendin op vakantie naar Griekenland. Daar vindt ze, na een slippertje met een Griekse macho, haar vroegere eigenwaarde terug.

Uitbreken uit de sleur. Welke huisvrouw heeft daar nooit naar gesnakt? Madame snakte daar in haar midlifecrisisjaren zelfs heel hevig naar, tot hikkens toe! Een hartstochtelijke Griek was toen (helaas J) niet voorhanden. Was ook niet nodig. Want waar draait een midlifcrisis eigenlijk om? Om het heroveren van je eigenwaarde, toch? En daar kan je zelf wat aan doen.

Proficiat Paz, voor je puike vertolking. Jouw publiek, madame incluis, heeft genoten!

30-09-2007 om 11:57 geschreven door Madame

Hip, hip, hoera! Simons digitale leeftijdsmeter klikt één eenheidje verder. Zolang je nog twen bent geen reden voor nostalgisch gesnotter maar voor een vrolijk onderonsje.

Alle ingrediënten voor een geslaagd avondje waren aanwezig: een jolig gezelschap, lekkere knabbeltjes, warme hapjes en… drank. Vooral aan dat laatste heeft madame zich ruim te goed gedaan. De ochtend nadien probeerde ze het geestrijk vocht dat ze achterovergeslagen had te inventariseren.

29-09-2007 om 14:19 geschreven door Madame

Als er uit het publiek vrijwilligers aangeduid worden, kan je er donder op zeggen dat madame er bij is. Zo ook gisteravond.

Markant opende haar nieuw werkingsjaar. Dat gebeurde feestelijk, met een glaasje wijn en een optreden van Hakke zonder Wakke. Hakke zonder Wakke is een straatmuzikant die met levensliedjes, humor en vertellingen het publiek amuseert. Zijn verbale humor bestaat voornamelijk uit geïmproviseerde interactie met het publiek. Al moet dat improviseren met een korrel zout genomen worden. Soms lokt hij bij het publiek reacties uit die naar een ingestudeerde pointe leiden. Maar goed, hij was best amusant. Voor sommige acts teert hij op het voor schut zetten van assistenten uit het publiek. Eén van die aangeduide assistenten was madame. (Hij wist niet waar hij aan begon. J )

Hij riep madame’s buurvrouw en madame naar voor en stelde hen voor als “mijn huppeltrutten”. Madame wist meteen dat ze belachelijk zou gemaakt worden, maar ze zou braaf meewerken. Hakke zonder Wakke was de ster en ze wou zijn act niet verprutsen. Maar dan moest hij het wel goed doen, want ze zou niet zonder slag of stoot de pineut zijn.

HAKKE: Naast mij staan mijn twee huppeltrutten. Wat zijn huppeltrutten? Wel, ik stond eens te spelen in een winkelstraat van Turnhout. Weet je waar Turnhout ligt?… (stilte) Eerst heb je Margriet Hermans en daarachter ligt Turnhout. (gelach) Zie ik plots aan de overkant van de straat, in een winkel met radio en televisies felle rode en gele lichten aan en uit knipperen. Ik steek de straat over… Waarom steek ik de straat over, Madame?

MADAME: Om aan de overkant te geraken, zeker? (gelach)

HAKKE: (uit zijn lood geslagen, want madame werd verondersteld het niet te weten, zodat HIJ kon antwoorden: “om aan de overkant te geraken”.) Juist. Zie ik in een van die televisies iemand zingen. Weet je wie dat was, madame?

MADAME: Margriet Hermans? (gelach)

HAKKE:  ’t Was geen zangerin, ’t was een zanger.

MADAME: Eddy Wally? (gelach)

HAKKE: Naast die zanger stonden twee meisjes te dansen. Hoe noemt men die meisjes, madame?

MADAME: Go-go-girls!

HAKKE: Dat is Engels. Hoe zegt men dat in ’t Nederlands?

MADAME: Ga-ga-meisjes. (gelach)

Hakke slaagde er uiteindelijk in om zijn term huppeltrutten te verduidelijken. Buurvrouw en madame mochten zijn liedje met opgelegde komische gebaren en danspasjes begeleiden, wat madame gehoorzaam en sans gêne deed. Na het liedje omhelsde hij zijn huppeltrutten. Daarbij fluisterde hij in madame’s oor: “Je was geweldig. Dank u.”

HAKKE: Geef deze twee huppeltrutten een daverend applaus, dames, ze waren fantastisch. (applaus)  Plezant, hè dames, applaus ontvangen? Geniet ervan, want het is misschien wel de laatste keer dat jullie applaus krijgen. (madame schudt zachtjes “nee”)  Krijg jij nog applaus, madame? (madame glimlacht) Ben jij de burgemeester misschien? (madame schudt “nee”) Wat doe jij in ’t leven?

27-09-2007 om 17:30 geschreven door Madame

Als mijnheer en madame samen opstaan, volgt meestal een geijkt ochtendritueel. Wie eerst in de keuken arriveert, zet koffie en haalt de krant. Gehuld in hun slaapgeur gaan ze tegenover mekaar aan tafel zitten. Mijnheer begint de krant te lezen. Madame leest ondersteboven mee. Dat leest trager, maar als mijnheer commentaar levert, heeft ze al wel de titel en de vetgedrukte inleiding gelezen en kan ze volgen. Want opvallende artikels voorziet mijnheer steevast van commentaar.

Nieuwe uitvinding van FN: kogels verspreiden vieze geur.

Hij: Dus, ze vuren stinkende winden af en dan gaat iedereen lopen.

Zij: Of ze vallen flauw van de stank.

Hij: Ik zie er het nut niet van in.

Zij: Ik eigenlijk ook niet. 

Dan leest mijnheer in stilte verder terwijl madame koffie slurpt en over het onderwerp voort mijmert. De krantenkop voerde haar terug de tijd toen de nonnen probeerden om van haar een vroom pensionnairke te maken. Wat boter aan de galg was, want klein madammeke zat vol fratsen. Op zekere dag had ze stiekem een doosje stinkbommetjes gekocht = ampullen met een onwelriekende vloeistof. Ze wist wel niet hoe sterk het spul stonk, maar voor de saaie natuurkundeles van Soeur Gabrielle zou het wel voor een geanimeerd interludium zorgen. Meer moest dat niet zijn. Toen de eentonige uiteenzetting van Soeur Gabrielle klein madammekes botten uithing, legde ze een stinkbom onder haar gat en wiebelde tot de ampul brak. Ze snoof, maar rook niets. Ze hief haar billen beurtelings omhoog, zwaaide wat met haar schort en langzaam kringelde de walgelijke geur van rotte eieren en fecaliën in HAAR neusgaten. Getver… De walm verspreidde zich niet maar bleef rond klein madammeke hangen. Zo onopgemerkt mogelijk probeerde ze met het natuurkundehandboek de walm in de richting van Soeur Gabrielle te drijven. Maar die bleef onverstoord doceren, die rook helemaal niks. Gehuld in een stinkende wolk verbeet klein madammeke een lach. Ze besefte dat ze het slachtoffer was van haar eigen farce. Maar alleen “genieten” lag (toen al) niet in madame’s aard. In sneltempo wiebelde ze alle overige ampullen plat. Klein madammeke glunderde toen ze merkte dat haar klasgenoten, als een vertraagde Mexican wave, hun neus toeknepen. Soeur Gabrielle bleef stoïcijns lesgeven tot ze de toegeknepen neuzen en gedempt tumult waarnam. “Zet de ramen open.”  beval ze en ging voort met de les. Klein madammeke’s grap had zijn doel gemist. Maar ze heeft er wel plezier in gehad.

27-09-2007 om 01:13 geschreven door Madame

De twee walnotenbomen in de tuin flikkerden hun vruchten energiek de grond op. Tot groot jolijt van mijnheer. Iedere dag dartelde hij de tuin in om de oogst van de dag binnen te halen. In het begin van de noteninvasie hielden mijnheer en madame dagelijks een notenkrakeronderonsje, gezellig samen noten kraken en oppeuzelen. Toen de toelevering volumineuzer werd, googlede madame naar alle mogelijke recepten met walnoten. Ze maakte walnotenspijs (voor gebakjes), walnotensoep (niet lekker) en walnotenbrood (heerlijk!). Maar de notenberg bleef stijgen. De livingtafel was één grote notenetalage. Wanhopig probeerde madame de toevoer bij te benen. Alle bezoekers kregen steevast een grote zak noten mee. Ze kraakte noten aan de lopende band, hakte ze om later brood mee te bakken, bewaarde halve noten als versiering op een kaastafel of ijsje. Maar was de voorraad uiteindelijk wat geslonken, dook mijnheer de tuin in en kwam met meer noten terug dan ze opgewerkt had. Een tantaluskwelling!

Op een koele, droge plaats kan je noten maandenlang bewaren. Het is belangrijk dat de noten open liggen en niet op een berg bij elkaar. Anders gaan ze beschimmelen. Tip: als je iets gebakken hebt in de oven, zet de oven af en leg de ovenplaat met noten in de oven. De oven laten open staan. Door die warme lucht gaan ze sneller drogen.

Toen madame dat online las, begon ze een droogfabriek en werd warme (noten)bakker. Ze plaatste schaal na schaal in een warme oven tot ze droog aanvoelden. Maar wat nu? Waar stockeer je zowat acht m2 blootliggende noten? De koele plaatsen chez madame zijn nokvol gestouwd. Zijn er bloglezers die een vierkante meter noten willen komen halen?

25-09-2007 om 10:54 geschreven door Madame

Kleine Arne, 20 maanden jong, werd voor een etmaal aan mijnheer en madame toevertrouwd. Was dat even wennen! ’t Was jaren geleden dat ze nog een dreumes in huis hadden.
Het moederinstinct van madame kwam meteen boven. In versterkte mate zelfs. De verantwoordelijkheid voor andermans kindje palmde haar volledig in. ’s Nachts ging ze er zich van vergewissen of de kleine nog sliep, overdag verloor ze hem geen moment uit het oog. Als ze hoognodig even moest, moest mijnheer een oogje in ’t zeil te houden.
Het was nochtans een super gemakkelijk bazeke, een schat van een kind. ‘t Heeft geen traantje gelaten, noch op het cruciale moment dat zijn mama en papa hem verlieten, noch toen hij in een vreemde kamer te slapen werd gelegd. Overdag kon hij zich vanzelf alleen amuseren, speelde met zijn autootjes, keek tekenfilm, soesde wat in de zetel, ging op ontdekkingstocht in de tuin. Toch volgde madame voortdurend zijn doen en zijn laten. Op zich geen echt vermoeiende bezigheid, madame kon hem al wandelend volgen. Maar toen de papa en mama Arne hadden opgehaald, zakte ze toch in de zetel met een mix van tevredenheid en vermoeidheid.

24-09-2007 om 11:12 geschreven door Madame

Het leven van madame zoals het is

in 7 (zelfgemaakte en bijgevolg copyright) citaten

Kap-kap deed de kapper en ze had een gekapt kapsel.

Lief zijn is goed, maar aai nooit een hete krultang.

Als je neus kwijlt en je oor slurpt, heb je een onwelvoeglijke verkoudheid.

Wie trompettert in een papieren zakdoek krijgt snot in de hand.

Liefde is: de noten kraken die hij geraapt heeft.

Panikeer niet als je stoelgang de granulatie heeft van piepschuim, maar trek het toilet twee keer door.

Humor dirigeert de symfonie van een levenslange liefde.

22-09-2007 om 12:18 geschreven door Madame

Wandelen

Het merendeel van hun vakantie hebben mijnheer en madame gekuierd en gewandeld. Het wandelpad aan het strand hebben ze menig keer platgelopen. Dat was trouwens het enige pad dat een vakantiegevoel gaf. Aan de ene kant wiebelde de blauwe zee, aan de andere kant groeiden tropische planten. Doorgaans liepen mijnheer en madame van oost naar west. Dan hadden ze zon niet in hun facie, want die stuurde genadeloos temperaturen van 30 graden en meer. Bovendien was op slechts 500m lopen een taverne met schaduwrijke zitjes. Daar was het heerlijk vertoeven bij een glaasje ouzo. Een keer zijn ze van west naar oost gewandeld. Een memorabele wandeling...

Op de landkaart had madame een haventje ontdekt. Volgens madame's berekeningen lag het ongeveer 3km ten westen van hun hotel. Als ze daar nu eens naartoe wandelden. Dan kon mijnheer bootjes kijken. Of ze het haventje via het wandelpad langs het strand konden bereiken was niet duidelijk. Maar ze zouden wel zien.

Het was rustig op zee. Geen bootje te bespeuren. Alleen vogels kliefden door de lucht.

"Zijn dat meeuwen?" vroeg madame

"Ik denk het wel." zei mijnheer.

"Dat zijn zo'n grote cadetten." merkte madame op.

"Er zijn veel soorten meeuwen. Dat zal een grotere soort zijn." repliceerde mijnheer.

Zijn woorden waren nog niet koud of zo'n grote cadet streek neer, pal op het wandelpad, op amper 10m van mijnheer en madame verwijderd.

"Miljaar! Dat is een groot beest!" zei madame en bleef stokstijf staan. De zogezegde meeuw had de lichaamslengte van een eerste communicant. Zijn lange, dikke snavel boezemde ontzag in. 't Leek geen beest dat je met een "ksht!" kon wegjagen.  (zie foto)

Van de andere kant kwamen nog wandelaars. Madame wachtte af. Als die dichterbij kwamen zou "mister reuzenmeeuw" misschien wel gaan vliegen.

En gij gelooft dat! Dat beest bleef zitten. Mijnheer en madame gingen zachtjes dichterbij. Tot op 5m afstand. Op dat moment komt er tussen de benen van de wandelaars uit de tegenovergestelde richting een meisje van een jaar of vijf aangelopen. Ze liep recht op de vogel af, kennelijk met de bedoeling om hem te strelen. De vogel opende bij die "aanval" even zijn bek, draaide zich dan om en ging twee meter verder staan. Madame had nog geen idee wat soort vogel het was. Maar ze vond het onverantwoord dat het meisje naar de vogel kon toelopen. Madame zou haar dochters al bij de hand gegrepen hebben van het moment dat de vogel neerstreek.

Latere opzoekingen wezen uit dat het een pelikaan was.

De pelikaan had zich aan de zijkant geparkeerd, mijnheer en madame konden hun weg vervolgen. Het wandelpad mondde uit in een kilometerslange wandelbrug. Glorieus verheven boven water en rotsen stapten ze verder. Na de wandelbrug was het wandelpad foetsjie. Ze laveerden door mul duinzand om uiteindelijk op een baai met groot strand uit te komen. Het haventje was in zicht. Ze staken het strand over, klauterden over een berm, et voilà! Ze stonden voor een haventje vol plezierbootjes… die afgesloten was met een groot hek. Mijnheer miste weer de boot. Niks spelevarende, dobberende bootjes om zich aan te verlustigen. Ze verguldden hun teleurstelling met een koele drink op een terrasje met zicht op zee.

Pientere avonturiers als ze zijn, vonden ze in de buurt een bushalte, zodat ze de terugweg niet te voet moesten afleggen.

Eten en drinken

Mijnheer en madame hebben uiteraard de befaamde Cypriotische meze uitgeprobeerd. Ze hebben er zich zelfs twee keer aan bezondigd. "Bezondigen" is hier wel degelijk het juiste woord. Want zo’n meze is pure voedselverkwisting. De hoeveelheid spijzen die daarbij wordt opgediend hoort onder de noemer "orgie". Geen enkele middelmatige eter die zoveel aan kan. Toen mijnheer en madame vis-meze bestelden, schoof de dienster meteen twee tafeltjes bij. Dat bleek nodig. Want even later werd de volledige oppervlakte van drie tafeltjes vol gestouwd met schoteltjes. Mosselen, rivierkreeften, inktvis, tatziki, frieten, garnalen, kaviaarsaus, Griekse sla, gamba's plus nog een keur aan onbekende vissoorten en sausjes. Toen hun buikje rond was, schoot nog meer dan de helft over. Zonde!

Tijdens de zeven dagen vakantie bezochten mijnheer en madame zeven verschillende restaurantjes. Restaurantjes die gezellig ingericht waren. Bij de meesten stond bij het entree een inheemse blikvanger. Dat kon gaan van een fonteintje tot een bad vol zeepschuim met in 't midden een beeld van Aphrodite. Bij het uitkiezen van een restaurantje ging mijnheer en madame's voorkeur meestal uit naar zitjes onder een weelderig plantendak van olijfbomen, druivelaars en diets exotisch loof meer. Wat soms tot hilariteit leidde.

Ze zaten aan de aperitief. Plots knikkerde er iets op tafel. Plets! Het was een rot olijfje dat uit het plantengewelf viel. Kort daarop: plets! Een olijfje op mijnheers kop. Even later was madame onderwerp van de mini-luchtaanval. Ze werden tijdens dat etentje geregeld met overrijpe olijven bestookt. Een extra attractie.J

Maaltijden sloten mijnheer en madame steevast af met een Cypriotisch koffietje. Eigenlijk is het Turkse koffie. Maar Grieks-cyprioten willen dat niet gezegd hebben. De vete tussen Noord en Zuid is alom aanwezig. Er wordt wel niet over gepraat, maar het is tastbaar. Cypriotische koffie is een mokkatasje halfvol koffiedik met daarboven een laag slurpbare koffie. Keistraf maar heerlijk! Als je de koffie gesuikerd wil, moet je dat vooraf zeggen. Want roeren in je kopje resulteerde in ondrinkbare modder.

Synthese

't Was een fijne vakantie. Maar of ze nog terug naar Cyprus gaan? Nee. Cyprus is heel tof voor zonnekloppers en watersportievelingen (met centen), niet voor mensen die van variatie houden. Cultuur is op Cyprus wel volop aanwezig maar naar mijnheer en madame's smaak is het aanbod nogal eentonig. Ook al zijn archeologische schatten er waardevol, ze kwamen bij hen al gauw de strot uit. Waarschijnlijk is Cyprus in de lente heel aangenaam, als er meer groei en bloei te zien is, maar tijdens de vakantie van mijnheer en madame was de ganse kuststreek - met uitzondering van de door dure irrigatie onderhouden hotelparken - kaal en dor. Volgende keer willen ze een groene vakantie. Suggesties zijn welkom.

21-09-2007 om 15:58 geschreven door Madame

Grote entree, marmeren vloer, kruiers, portier in piccolo-uniform, een sinaasappelsapje ter verwelkoming. De grand luxe droop er af. De man achter balie was heel charmant.

“Welkom. Hebben mijnheer en madame een goede reis gehad? Wij hebben kamer 331 voor u gereserveerd. Een heel mooie kamer.”

Toen kwam de kat op de koord. Met een allerbeminnelijkste smile zei hij dat het een kamer aan de straatkant was en dat voor een “schamele” toeslag (waarvan de diameter van madame’s pupillen op slag verdubbelde) van zoveel per dag mijnheer en madame ook een kamer met zeezicht én met balkon konden hebben. “Och mijnheer, of wij nu aan de voor- of de achterkant slapen, ’s nachts doen wij toch onze ogen toe.”, repliceerde madame. Case closed. Maar hij had nog trucjes in zijn mouw zitten.

“Ik zie dat u voor bed & breakfast gekozen heeft. Wij hebben een speciale aanbieding. Voor een toeslag van 195 Cypr. Pond per persoon, kunnen wij u 7 dagen half pension aanbieden.”

Madame rekende vliegensvlug uit. 390 pond = plus minus 780 euro. Een diner voor 2 personen kwam dus neer op 100 euro! Dat is goed voor één keer, maar toch niet alle dagen! Mijnheer antwoordde heel beminnelijk: “Thank you, sir. We’ll think it over.”  

Twee handen op één buik die mijnheer en madame.

Ze vonden een restaurantje met zitjes onder de olijfbomen waar ze zich te goed deden aan aperitief, zwaardvis, wijn en koffie voor een prijs heel wat schappelijker was dan het hotelaanbod. Dining & wining zal in het hotel wel gastronomischer geweest zijn. Maar gezelligheid is per slot van rekening een onovertroffen saus.

Na het eten begon het al wel te duisteren maar het was nog te vroeg om in bed te kruipen. Een verkenningswandelingetje kon er nog wel bij. Ze vertrokken via de straatkant. Madame keek aldoor uit naar een zijstraatje dat naar de zee kon leiden. Maar het zicht op zee bleef verborgen achter een sliert luxe hotels, met hoogstwaarschijnlijk ieder zijn eigen stukje strand. Uiteindelijk zag madame een smal straatje dat volgens haar oriëntatie op de Middellandse zee moest uitkomen. De straat slingerde wat en eindigde op een parkeerplaats.

“We lopen vast” zei mijnheer.

“Nee, nee,” zei madame “ginder is een uitgang!”

“Die is privé.” zei mijnheer.

“We gaan eerst kijken. Als het privé is, komen we wel terug.”

Madame wou per se de zee by night zien. En als madame per se iets wil, is er geen houden aan. Nietwaar, mijnheer?;-) Min of meer op de tast bereikten ze een wandelpad pal naast de zee. ’t Was een romantische, schaars verlichte wandelweg met hier en daar banken. Ideaal om bij het bruisend schuimsel van de zee een potje te vrijen.

“Als we nu die richting uitlopen” zei madame “komen we waarschijnlijk aan de achterkant van ons hotel uit.”

Mijnheer gaf zich gewonnen. Als madame’s (niet altijd te betrouwen) oriëntatie fout was, konden ze immers nog altijd teruggaan, ook al begonnen de knieën stilaan te knikken. Ze kuierden verder. Het was een maanloze, zwoele avond die opgefrist werd door een zachte zeebries. Zo’n avond waar men in België alleen maar kan van dromen.

Madame’s voorspelling kwam uit, de achterkant van hun hotel gaf uit op de wandelweg. Nu door de tuin naar het hotel afstevenen en dan zouden ze wel ergens een ingang vinden. Ze stapten de grote, schaars verlichte tuin binnen. Plots voelde mijnheer nattigheid. Regen?… Hier?… Madame voelde ook enkele spatjes. Ze stapten verder richting hotel en liepen pal in een krachtige plens van het automatische sproeisysteem. Kliedernat waren ze. Met de waardigheid van verzopen kiekens schreden ze het hotel binnen. En pret dat ze hadden!

Op de kamer was het bed uitnodigend opengelegd en op het nachtkastje lag een servetje met daarop een vierkant ding in cellofaan verpakt. Het voelde sponsachtig aan, was vuilbruin van kleur en leek grof aan de bovenkant

“Ha! Een snoepje!” zei madame.

“Dat is geen snoepje” zei mijnheer, “dat is een sponsje om je schoenen te poetsen.”

Madame betastte het ding en draaide het in alle richtingen.

“Dat is wel een snoepje” zei ze.

“Nee, hoor. Dat is een sponsje met schoenpoets. Dat krijg je in sommige hotels nogal.”

“Waarom leggen ze zoiets op een servetje?”

“Goede vraag.”

Madame scheurde het cellofaan zakje open en snuffelde aan dat ding. Het rook helemaal niet naar schoenblink. Onversaagd zette ze er haar tanden in.

“Mm!  Spekkie met kokosnoot!”

Iedere avond opnieuw lag er zo’n schoensponsje op hun nachttafeltje, wat telkens aanleiding gaf tot treiteren en lachen.

Mijnheer en madame maakten weinig gebruik van de faciliteiten van het hotel. Ze hebben zelfs maar twee keer in de hotelbar gezeten. Een van die keren werden ze er naartoe gezogen door de live muziek. Twee mooie meisjes brachten een jazzy performance. Jazz en mooie meiden! Daar kon mijnheer niet aan voorbij! Ze vleiden zich breed uit in de salonzetels en genoten van de muziek en… van “mensjes kijken”. Een personage kreeg van madame bijzondere belangstelling. Het was een kleine, gezette man van rond de 40 jaar. Hij had een ietwat papperig uiterlijk en was in het gezelschap van twee jonge dingetjes met mannequinmodel en filmsterallures. Hij was volop aan ’t baltsen. Hij had zich zo gestroomlijnd mogelijk aan de toog geslingerd – wat in zijn geval potsierlijk was - en tastte met zijn lodderoogjes hun ranke lijven af. De meisjes kirden onder elkaar. Om hun aandacht te krijgen volstond de aangeboden drink blijkbaar niet. Hij moest meer gewicht in de schaal werpen. Met veel poeha stak hij een enorme sigaar op, zo groot en lang als zijn verhoopte penismaat. Maar hoe hard hij er ook aan zoog, het imponeerde de meisjes niet het minst. Een prachtige pantomime. Toen de haan met zijn twee kiekens naar een tafeltje achter de hoek trok, kon madame met moeite een warm applaus onderdrukken.

19-09-2007 om 21:27 geschreven door Madame

Hello! Madame is back! Het relaas over het weekje Cyprus zal geen chronologisch reisverhaal worden, maar zal in analogie met het Cypriotische rijgedrag een chaotisch allegaartje worden. Haar kop staat nog niet naar orde en regelmaat. Temeer omdat die vol snot zit. Tegen drie snikhete dagen, gevolgd door drie aircofrisse nachten konden madame’s slijmvliezen niet tegenop. Vier dagen heeft ze op Cyprus rondgelopen met een wattenkop en een snotneus. Maar!… Tussen snuiten en hoesten door heeft ze genoten!

Vooreerst wil madame haar excuses aanbieden aan ieder ze met de foto “ontbijt onder de palmbomen” heeft doen kreunen van goesting. Madame heeft dat tafeltje en die palmbomen wel zien staan. Maar er is nooit een ontbijt geserveerd. Ontbijten kon of op een overdekt terras, of in de eetzaal met airco. Mooi gedekte tafels, een ontbijtbuffet als een hoorn des overvloeds: roze zalm, champagne, tikkeneitjes, croissants, spek, iedere dag een verse orchidee op je tafeltje. Toch kon het dat ene romantisch wensputje van madame niet vullen. Ze moet wel toegeven dat tafeltje’s stond morgens in de zon. En ’t was er van bij het ochtendkrieken al 20°. Voor het deftige avonddiner werd het tafeltje wel gedekt. Maar mijnheer en madame hadden enkel kamers met ontbijt geboekt. En…euh… de prijzen voor een diner waren er zo gepeperd, dat ze liever elke dag in een ander restaurantje gingen eten. Er waren er genoeg.

De kustlijn was bezaaid met hotels en eethuisjes. Toerisme troef. Rasechte lokale gelegenheden moest je er niet zoeken. Kilometerslang was alles op de rijke toerist afgestemd, zoals bv. in Tenerife of Spanje. Met dit verschil: Cyprioten zijn vriendelijk en goedlachs. In een van die eethuisjes gaf de waard zelfs met plezier zijn kookgeheimen prijs. Een gratis aangeboden notengebakje smaakte zo overheerlijk, dat mijnheer en madame wel eens wilde weten wat daar zoal in zat. De waard haalde er zijn Engels woordenboekje bij en somde alle ingrediënten op. Toen mijnheer en madame het woord “clove” niet verstonden haalde hij er zelfs het flesje met kruidnagel bij.

Het relaas van vandaag begon met een verwijzing naar het chaotisch Cypriotisch rijgedrag. Ter verduidelijking: in Cyprus rijden de auto’s links. Of beter: wettelijk gezien moeten ze links rijden. Maar daar vaagt iedereen zijn voeten aan. Als een Cyprioot aan de kant van de baan wil stoppen, om te telefoneren of omdat zijn schoonmoeder moet plassen, dan doet hij dat gewoon. Een rood licht? Daar vlammen ze door. “No U-turn” telt alleen maar als er politie in de buurt is. Alle, maar dan ook alle verkeersregels lappen ze aan hun laars. Het is voor een voorzichtige Belgische chauffeur geen sinecure om in dat helse gedoe mee te draaien.

Twee dagen hebben mijnheer en madame met een huurwagen in de verkeersmallemolen meegedraaid. De eerste keer ging de rit naar het Troodosgebergte, door iedereen om zijn natuurschoon geprezen. Ieder zijn heug en zijn meug, maar mijnheer en madame vonden er niks aan. Af en toe doken machtige vergezichten op, dat wel. Rillingen trokken toen over madame’s rug. Niet zozeer vanwege de schoonheid. In bergen met afgronden en steiltes is madame heel stil. Dan houdt ze met beide handen de autozetel vast, duwt met haar rechtervoet voortdurend op een ingebeeld rempedaal, knijpt in de haarspeldbochten de ogen stijf dicht en zegt gedurende de hele bergrit haast geen woord. Hoogtevrees noemt men dat. Wat was er dan op het uiterste punt van Troodos te zien? Een café, een restaurant, vijf stalletjes met toeristische prullaria en vier ezels om op te spelerijden. Dat was alles. Daar tjokten ze 50km voor door de bergen, om een mini-mini Scherpenheuvel te zien!

Onderweg naar Trodoos beleefden ze de grootste farce van hun vakantie. Wegwijzers lokten naar “restaurant the waterfalls”. Een waterval horen klateren en zien bruisen is iets voor madame. Dus, daar werd halt gehouden. Naast het restaurant was “de ingang” naar de waterval (zie foto): een kruipgat tussen oude bomen. Een man met een gegroefd lederen gezicht – het leekt te kraken van ouderdom – verkocht entreekaartjes: 3 Cypriotische ponden per persoon. Grof omgerekend: 6 euro per persoon. Aan zo’n prijs moest dat wel de moeite waard zijn!  Jawadde! Mijnheer en madame mochten op een smal paadje, circa 500 meter door struiken kruipen, over boomstammen en stenen klauteren, verschillende keren over een beekje springen om uiteindelijk aan een punt te komen waar een watervalletje van 16m hoog naar beneden kletterde en uitmondde in een bassin dat de kaartjesverkoper eigenhandig gemetst had. Het paadje had wel iets avontuurlijks. Nog wat meer lianen en madame had er gekraaid zoals Tarzan. Maar om daar 12 euro aan op te smossen!…

(wordt vervolgd)

18-09-2007 om 20:38 geschreven door Madame

Benieuwd of zich na deze vakantie bij madame weer een maatje meer opdringt. Nieuwsgierig als ze is, wil ze altijd zoveel mogelijk lokale gerechten proeven. In Cyprus gaat ze zich vast en zeker te goed doen aan de meze.

17-09-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Cyprioten houden van dieren. In Cyprus kan je zomaar tegen het huis oplopen waarin gepensioneerde ezels zijn gehuisvest zijn.”

Een ouderlingentehuis voor ezels?!?! 

“Kijk schat! Hier kan je terecht als je op pensioen gaat!”

Voor wie de pensioengerechtigde ezels van Cyprus wil bezoeken, deze webcam houdt de wacht: http://www.thedonkeysanctuary.org.uk/site/1/Donkey_Watch.html

16-09-2007 om 00:00 geschreven door Madame