Maandag is voor madame de dag om allerlei oenige klusjes aan te pakken: zondagse rommel opruimen, vuilnis buiten zetten, afwasmachine leeg maken, een machientje was draaien, de (nieuwe) droogkast opzetten, telefoontjes plegen, enz. Vandaag kwam er een extra klusje bij, nl de bestekschuif uitmesten. Vorige week had mijnheer zich geërgerd aan de uitpuilende bestekschuif. Het bestek lag wel netjes gerangeerd, alleen de keukenhulpjes stulpten uit. Madame snapte het niet. Daar lag toch alleen maar in wat ze nodig had? Ze laadde de schuif leeg en maakte inventaris. Olala! 12 houten lepels, 2 gardes, 3 kurkentrekkers, 2 dozenopeners, 4 flessenopeners, 2 taartscheppers, 3 spaghettitangen Euh mijnheer had gelijk, dat was wel degelijk van het goede te veel. Madame dumpte prompt zes houten lepels die zwart zagen van t veelvuldig gebruik. Het in duplo zwierde ze in een schuif met reservemateriaal. Et voilà! De geordende bestekschuif kwam zo uit een Ikea-catalogus. ALS mijnheer het merkt, zal hij tevreden zijn. En merkt hij het niet, dan leest hij het wel in deze blog en krijgt madame alsnog een complimentje.;-)
t Ging er gisteren gammel aan toe ten huize van madame. Woefke met rughernia, madame met lumbagootje en mijnheer met een snotkop. Ze besteedden de zaterdag voornamelijk aan wellness. En het lukte nog ook. Madames rugpijnen werd vager, mijnheers snot minder omvangrijker en s avonds, toen Miek en Cook op bezoek kwamen,kon Woefke zelfsweer headbangen.
Miek en Cook waren onlangs op verlof geweest naar Sicilië. Hun getaande huid was inmiddels al wel wat verbleekt, maar toen ze hun vakantiefotos op plasmagrootte projecteerden, hadden ze onmiskenbaar een heerlijke, zomerse week beleefd. t Waren prachtfotos die stuk voor stuk uit een reiscatalogus konden komen. Mijnheer kreeg er zowaar de reismicrobe van te pakken.
Dan togen ze naar een gezellig restaurantje en tafelden tot laat in de nacht. Was het de aperitief, het eten of de Pommard? Snot- en rugklachten leken die avond alleszins onbestaande.
Ten voordele van haar school organiseerde de Directrice van de familie een Italiaanse eetdag. Als er te eten valt, zijn madame, mijnheer en consorten altijd graag van de partij. Met een zeskoppige familiedelegatie gingen ze de school steunen. Er was nog meer familie komen opdagen zodat ze uiteindelijk met 10,5 aan tafel zaten. (Het halfje lag in de kinderkoets.) Na twee uur deegwaren slobberen, Italiaanse wijn lebberen (dank voor de traktatie Schoonzus!) en dessertjes lepelen gingen Knoopke, Joost, Draakje en Simon nog wat nababbelen ten huize van mijnheer en madame. Tot het grootste deel van de namiddag er op zat. Mijnheer en madame programmeerden toen nog enkele uren zalig dolce far niente. Dat is het helaas niet van gekomen. Want plots brak mijnheers verkoudheid in alle hevigheid los. Hoesten, niezen, tranen, snotteren, snuiten. Hij voelde zich ellendig. Om de malaise psychologisch wat af te zwakken, kluisterden beiden zich voor de beeldbuis en lieten alle programmas waarvan ½ bullshit- gelaten op zich afkomen. Mijnheer werd daar wel niet beter van. Maar het besef van zijn belabberde situatie werd er min of meer door afgeleid. Morgen beter?
Madames nieuwste winterrok reikt tot boven de enkels. Een paar laarzen eronder en ze kan voor Fashion 2006 Size + model staan. Als madame blijft stil staan, zijn de laarsjes van vorig jaar net lang genoeg om tussen rok en laarzen geen esthetisch storend reepje been te openbaren. Madame is echter niet de meest statische. Dus zou ze in de namiddag nieuwe laarzen gaan kopen. Met een klein hartje. Want ze heeft al veel moeite om caoutchouc tuinlaarzen te vinden die haar kuiten kunnen bevatten. Zouden de Italiaanse ciabattinos eindelijk ook laarzen ontworpen hebben voor uit de k(l)uiten gewassen benen?
Het werd een moeilijke bevalling. Niet alleen om laarzen te vinden, ook om ze te passen. In de voormiddag kreeg madame nl. plots pijn in de rug. Acute lumbago. Ze liep als een houten Klaas. Bukken verliep niet zonder pijnscheuten. Maar dat zou haar niet weerhouden van laarzen te gaan kopen. Madame een koppig nest? Nee toch!
Ze pikte enkele mooie laarzen uit de rekken, zeeg voorzichtig loodrecht neer op een bankje tussen de rayons en begon met onderdrukte ai-ai en oei-oei te passen. Die verdomde laarsontwerpers gingen er blijkbaar nog steeds van uit dat alle dames slanke benen hebben! Bij het gros van de modellen ging de ritssluiting tot halfweg dicht. Uiteindelijk bleeféén model over waarvan ze de ritssluiting vloeiend kon dichttrekken tot op de laatste 5 cm na. t Was een modeldat ergin madames smaak viel. Voorzichtig trok ze de rits hoger en hoger, tot de volledige laars om haar been sloot. Ze redeneerde: als de ritssluiting het een tijdje uithoudt en het leder zet wat uit, is dit de perfecte laars. Verkocht!
Dit weekend zal je madame zien pronken met nieuwe rok en nieuwe laarzen. En komt ze daarbij stijfjes over, vergeef het haar. Dat is echt niet van arrogantie.
Zie je hem lopen? Boris Karloff als Frankenstein met zijn houterige benen en stokkige tred? Zo liep madame gisteravond ook. Van derrière tot knieën leek ze in een gipsen bermuda te zitten. Vast het gevolg van veelvuldig op en af de ladder stappen en op de knieën behangen bij Knoopke en Joost. Knoopke moet zich daarom niet schuldig voelen, hoor. Madame geraakt zoetjesaan op sleet. Maar ze vertikt het om dat toe te geven.
Vooral de voor Woefke gebarricadeerde trap gebruiken verliep knullig. t Was alsof ze met onmenselijke krachten een steile klimwand moet overwinnen. Mijnheer had medelijden en nam woefkes avondwandeling en het foerageren van drankjes voor zijn rekening. Vanmorgen, toen mijnheer naar het werk vertrok en madame nog te bed lag, suggereerde hij ongemeen engelachtig dat, als ze niet uit bed zou geraken, ze maar een takelwagen moest bestellen. De schat!
In de loop van de dag deed madame veel boodschappen, waardoor haar scharnieren opnieuw soepeler draaien. De kwakkele Lady Frankenstein komt weer tot leven.
Madames armen hangen vol schurftachtige pellen, alsof ze eergisteren te lang in de zon gelegen heeft en nu vervelt. Geen paniek, het is behangselpap. Madame is bij Knoopke en Joost gaan behangen.
Wat zei je? Dat madamebehangselpap niet op haar armen moest uitstrijken, maar op het behangpapier? Wel, dat is niet 100 % juist. De pap moest niet op behangstroken aangebracht worden maar op de muur. Knoopke had vliesbehangpapier gekocht. Met dat soort papier hoef je geen banen te knippen, moet je geen behangerstafel hebben, je moet alleen de muur pappen, het papier rechtstreeks van de rol er tegen plakken, knippen en klaar is kees. Het gemakkelijkste papier dat madame ooit gehangen heeft. Geen stroken afmeten en pappen, niet dichtklappen, niet laten intrekken. Kinderspel!
Vliesbehang kan men hangen zonder kliederen. Madame zou dat ook gekund hebben, had de papborstel niet tegengewerkt. Eerst verloor hij haartjes, daarna toefen haar. Aanvankelijk peuterde madame ze voorzichtig uit de lijm. Maar allengs werd ze kregeliger en gristse met volle hand de plukken uit de lijm. Toen de borstel min of meer stopte met ruien, kreeg hij andere kuren. Het haakje, waarmee hij aan de emmer hing, verslapte. En patat! De borstel flikkerde in de pap. Toen dat de derde keer voorviel, pikte madame de borstel er niet meer voorzichtig uit, maar graaide hem met een stevige godverdomme uit de pap en kledderde hem tegen de muur. De lijm die aan haar handen hingmasseerde zeop de muur. Die moest toch gepapt worden! En nog stopte de borstel niet met pesten.Toen madame, zelf al betrekkelijk kleverig, toch nog zwierig de muur lijmde Plets! Madame had alleen de steel nog vast. Het borstelgedeelte lag voor haar voeten in een plas plaksel.
Gelieve madame nu even te verontschuldigen. Ze gaat alle papsporen op haar armen verwijderen. Ze kan (vooralsnog)geen pap meer zien.
Zelf vindt madame dat ze een alledaags leven leidt. Familie en vrienden vinden van niet. Volgens hen komt madame nogal gemakkelijk in ongewone situaties terecht. Maar ach, wat zijn ongewone situaties? Het feit dat ze de laatste dagen op een andere manier de trap gebruikt?
De dierenarts had aanbevolen om gedurende ten minste 14 dagen woefke kalm te houden, niet te laten springen en vooral geen trap te laten lopen. Ja, zeg! Hoe doe je dat? Het beestje luistert wel zolang je streng in haar (t is een teefje) ogen kijkt. Maar zodra het oogcontact verbroken is, vervalt voor woefke elk ge- of verbod. Madame vond er niets beter op dan de tweede trede van de trap met zware reizigerstassen te barricaderen. Die barricade weerhoudt woefke wel van traplopen, maar ook mijnheer en madame van op een orthodoxe manier de trap te gebruiken. Voor mijnheer zijn er minder problemen. Die hopt probleemloos op en van de derde trede. Madame moest echter, vanwege haar sleetse knieën, een eigen systeem ontwikkelen. Voor naar boven heeft ze deze methode: ze zet haar rechtervoet op tree 3, grijpt met beide handen tree 4, hijst zich omhoog en kan dan de linkervoet op tree3 zetten. Dat verloopt tamelijk vlot. Tenzij ze een rok aan heeft. Dan gaat een modest French Cancanke vooraf. Naar beneden komen is leuker. Dan gaat ze met beide voeten op de derde tree staan, gaat op tree 4 zitten, schuift het zitvlak zo dicht mogelijk aan de kant en glijdt dan ladylike naar beneden.Onorthodox? Ach, het voelt prettig-gestoord aan. So what?
Madame is verzot op adventure games. Niet op die tak-tak-boem-dingen, maar op spellen met raadsel, puzzels en hersenbrekers. Uren kan ze er daar in opgaan, zonder besef van plaats of tijd. Als ze zich destijds aan een adventure game waagde, wisten haar tienerdochters dat er s avonds geen eten op tafel zou staan. Niet al te voorbeeldig van madame. Maar haar dochters waren ook computer- en spelfanaten en lachten om moeders gebiologeerd spelen. Soms zetten ze zich bij aan de computer en hielpen de zaak oplossen.
Madame weet dat, eenmaal ze aan een adventure game begint, alles moet wijken en koopt daarom nog zelden een computerspel. De laatste jaren vond ze trouwens in het aanbod haar meug niet meer. Tot zon twee maand geleden. Toen stootte ze bij Big Fish Games op een detectivespel van Nancy Drew. Online te betalen en daarna te downloaden. Kan het nog simpelder. Ze kocht het spel en een uur of twee later was ze detective Nancy Drew doorheen een spannend verhaal met veel puzzels aan t loodsen. Slechts één avond stond er geen eten op tafel toen mijnheer thuis kwam. De andere dagen kon ze nog net voor zijn thuiskomst hap-snap een snack fiksen.
Gisteravond vernam ze per e-mail dat er tweede downloadable Nancy Drew spel uit was (de andere Nancy Drews zijn enkel verkrijgbaar op CD-rom). Madame liet er geen gras over groeien en kocht Nancy Drew Danger by Design. Met uitzondering van enkele hoogstnoodzakelijke huishoudelijke taken, heeft ze vandaag niets gedaan dan Nancy Drew te helpen kruidenthee zetten, kleding ontwerpen, fotos ontwikkelen, kakkerlakken vangen enz. Of mijnheers eten vanavond zal klaar staan? Ja, ja. Na deze blog heeft madame nog ongeveer tien minuten tijd om iets op tafel te zwieren. Lukt nog nipt.
Madame was om 7 uur uit de veren. Om aan de stemplicht te voldoen moest ze 50 km. naar en 50 km. terug rijden. Omdat de meeste mensen in eigen dorp zouden blijven, veronderstelde ze dat het s morgens vroeg kalm zou zijn op de baan. Was ook zo.
Ze baalde zowel van de rit als van de stemplicht. Amper twee jaar had ze in het vorige dorp gewoond en kende er buiten enkele middenstanders geen kat, laat staan de politiekers. Hoe kon ze dan in godsnaam een rationele stem uitbrengen?
Ze stapte het stemlokaal binnen waar op dat moment slechts 1 stemhokje bezet was (oef!) - en begroette voorzitter en bijzitters met een vriendelijke goedemorgen allemaal! De eerste bijzitter in de rij mompelde een begroeting terug. De rest bleef in grimmig stilzwijgen gedompeld. Ook bij het overhandigen van de stemdocumenten bleef de rij lijkbidders ijzig stil. Geen asjeblieft, geen dank u. Die zaten er duidelijk allemaal tegen hun zin. Dat ze niet glommen van plezier was begrijpelijk. Maar een beleefd woord had toch gekund!
In het stemhokje speelde madame vogelpik. Met gesloten ogen tikte ze op de lijstkeuzes. In de daaropvolgende namenlijst gaf ze de eerst voorkomende vrouw een naamstem. Et voilà! Dat mens kon er maar goed mee zijn.
De droogkast had al geruime tijd kuren. Soms startte hij helemaal niet, soms wel maar viel na een paar minuten stil en soms, als madame haar zoveelste krachtterm gesist had, deed ie het wel. Vandaag ging mijnheer het euvel herstellen. Bij een vorig defect had hij haast de hele machine ontmanteld, maar dat zou volgens hem deze keer niet nodig zijn. Hij schroefde bovenplaat en voorpaneel er af en vond aan de startknop een kwakkele stroomtoevoer. Hij fikste het ding en even later draaide de droogkast én bleef draaien, tot.. mijnheer, om de stabiliteit van schakelaars en relais te testen, de droogkast een mep gaf. Van toen af was Finagles wet van kracht: Als iets mis kan gaan, dan gaat het mis.
Je raadt het al, door die mep viel de droogkast stil. Die handeling - stroomknop indrukken, programma kiezen, aan-toets indrukken, mep geven" werd nog eens herhaald en nog eens. En telkens reageerde de machine na de mep met bot stilzwijgen. Er scheelde dus nog iets anders. Mijnheer sleutelde en sleutelde tot er gerammel en gelijktijdig een keiharde vloek te horen was. Mijnheer had zijn schroevendraaier IN de droogkast laten vallen. Hij lag helemaal onderin en was van boven uit niet te zien. Mijnheer en madame kantelden de droogkast in alle richtingen. De schroevendraaier deed wel even tok, maar bleef onzichtbaar. Er zat niets anders op dan het voorpaneel er af te schroeven. Onvoorstelbaar hoeveel strubbelingen zoiets kan teweegbrengen! Vijzen die ergens onder rollen, vingers die ergens tussen zitten, schakelaars die nog vasthangen, hond die in de weg loopt, platen die klem zitten, madame die op mijnheers vingers trapt, enz. Pure slapstick!
Ten langen lest vond mijnheer de schroevendraaier. Alle schakelaars en relais die hij kon testen, testte hij nog uit. Dan volgde de ultieme test. Tromgeroffel. De spanning was te snijden. Mijnheer stak de stekker in, drukte op de stroomschakelaar... Geen stroomtoevoer meer... Met boven zijn hoofd een tekstballonnetje in de vorm van een donderwolk schroefde mijnheer de droogkast weer dicht. Op het programma van volgende week staat: nieuwe droogkast kopen.
Vanavond gingen meneer en madame naar de musicale show Patat erop kijken. Uitnodiging en toegangskaarten aan een vriendenprijs aangeboden door de vriendenkring van mijnheers werk. De show zou hoofdzakelijk draaien rond de komieken Jurgen De Kerf en Alex Willems. Madame had van die twee nog nooit gehoord. Maar ze heeft wel meer gaten in haar cultuur. Eilaas mag dat gat, nu ze die heren bezig gezien heeft, blijven bestaan. De Kerf en Willems zijn voor haar voorgoed quantité négligeable.
De komieken kwamen, zoals in een doorsnee show past, vrolijk zingend op. De tekst was moeilijk verstaanbaar vanwege het dialect. Maar dat terzijde. Hun eerste act, met als titel Zenuwen, was een schoolvoorbeeld van platvloerse onderbroekenhumor. Madame en mijnheer schuwen geen triviale humor, maar 7 minuten aan een stuk stoelgang in al zijn plastische vormen in een quasi-humoristisch vorm voorgeschoteld krijgen, liep de spui(t)gaten uit.
Zangeres Catyana en zanger Giovanni waren te smaken. De dansmariekes, geplukt uit het dansteam van Kate Ryan, waren mooi om zien en zetten puike acts neer. Maar de mannen waar de revue om draaide!
De tweede sketch Toekomstplannen was al even platvloers als de vorige, de moppen hadden een baard en ook hier was de clou flauw. Bovendien bezondigden Kerf en Willems zich aldoor aan overacting. Tijdens het daaropvolgend muziekintermezzo boog mijnheer zich naar madame en fluisterde: mag ik een suggestie doen? Madame antwoordde hoopvol: Naar huis? Want dat was haar verlangen. En ook dat van mijnheer, zo bleek. Net voor de twee komieken hun derde sketch gingen opvoeren, vluchtten madame en mijnheer de zaal uit. Een avondje uit om snel te vergeten.
Recentelijk werkt op vrijdagnamiddag bij madame een interieurverzorgster. Je kan ook poetsvrouw zeggen, maar madame apprecieert de prestaties van poetsdames dermate dat ze hen niet met zon banaal woord wil benoemen. Met interieurverzorgsters heeft madame het in het verleden altijd goed kunnen vinden. Zo ook met de nieuwe, hierna discreet Polska genaamd.
Polska was twee weken op verlof geweest. Madame had sporadisch her en der wat plukken en pluizen doen verdwijnen. Maar zoals Polska de boel deed blinken, lukte haar niet.Voornamelijk omdat madame slechts zelden goesting heeft om te poetsen. Ze voelt zich alleen geroepen tot schoonmaken als er iets vreselijk vuil is. Ze heeft nochtans alle gerief in huis waarmee, volgens de reclamesprookjes, Harry Potter himself op zijn Helleveegse bezem door het huis komt vliegen en met een verdwijnselspreuk alle vuil verwijdert. Sommige van die dingen werken wel sneller. Maar de tijd die nodig is om die spullen boven te halen, ineen te steken, na gebruik te reinigen en terug op te bergen, daar wordt nooit over gerept. Hoe dan ook, madame heeft nu een échte toverfee in huis. Het interieur fonkelt! Verbeeld er nog een handvol dwarrelende glitter bij en het plaatje is compleet. Bedankt Polska!
Volgende vrijdag verjaart ze. Madame is al aan t brainstormen over een leuke verrassing.
Mijnheer had het tijdens het weekend reeds gemerkt. Woefke had weer moeite met in de zetel springen. Telkens het beestje in de zetel wou, legde het vier, vijf, zes keer aan alvorens te springen. Soms gaf het alle pogingen op en legde het zich uiteindelijk maar op matje of kussen. Twee jaar geleden was dat het symptoom van een nekhernia waaraan het beestje dan geopereerd is. Een half jaar na die operatie deden zich weer dezelfde verschijnselen voor: moeite met springen, lusteloosheid, veel slapen. Weer volgden bloedonderzoek, anesthesie, röntgen enz. Maar deze keer konden de dierenartsen geen inwendige barsten of breuken vaststellen. Waarschijnlijk een trauma, was toen de diagnose. Woefke kreeg pijnstillers en moest veel rusten. En ja, na een paar weken was het beestje weer dartel.
In de hoop dat woefkes spierpijn of kneuzing of wat het ook kon zijn, zou beteren, wachtten mijnheer en madame even af. Maar toen woefke gisteravond de trap op strompelde als een krab, was madames voornemen rap gemaakt: zo snel mogelijk naar de dierenarts! Na kort onderzoek stelde de dierenarts zijn diagnose: een rughernia. Waarschijnlijk het gevolg van de paniekstop die madame vorige woensdag op weg naar de hondenfluisteraar had moeten uitvoeren waarbij woefke tegen het dashboard smakte en van de zetel flikkerde. Damn!
Een operatie was volgens de dierenarts niet nodig. De hernia kan hoogstwaarschijnlijk met medicatie verholpen worden. Woefke kreeg meteen een prikje en zal de eerstvolgende tien dagen s morgens en s avonds een pilletje krijgen, geserveerd op een bedje van filet américain en geënrobeerd met een vlokje smeuïge leverpastei.
Toen het melkbrood gebakken was, zweemde in huis een artisanaal aroma. Madame genoot van de geur en van het feit dat haar vers gebakken brood perfect was. Ze peuterde de zwengel uit het brood - die een gat nalaat in het brood, maar dat hoort nu eenmaal bij een broodbakmachine - en liet het brood afkoelen. Inmiddels zou ze de bakonderdelen afwassen. Drie onderdelen moesten het sop in: de bakvorm, de zwengel en het dichtingrubbertje. Maar waar was dat rubbertje? Het hing niet vast aan de bakvorm, het zat niet meer in de bakmachine en het lag ook niet op het aanrecht. Had ze het misschien per vergissing in de vuilnisbak gekiept? Ze onderzocht de vuilnisbak en creëerde daarbij een nieuwe wet van Murphy: als je iets in een vuilnisbak moet zoeken, zit die gegarandeerd propvol junk en hutsekluts. Ze kiepte de vuilnisbak om op de tuintafel en begon aan het smoezelig sorteerwerk. Vergeefse moeite. Er zat geen rubbertje in. Had ze het dan na de vorige afwas los in de bakvorm gelegd, er deeg op gekiept en zat het nu in meegebakken in het brood? Heel beducht, alsof ze ieder moment op een handgranaat zou stoten, sneed ze het brood in plakken. Resultaat: mooi gesneden brood maar geen rubbertje. Madame begon te ijsberen. Het was een geleende machine! Nu zou ze die onvolledig moeten teruggeven! Een rubbertje gaan kopen kon ze niet want die machine was niet meer in de handel. In Italië nog wel. Maar ze kon moeilijk naar Italië reizen voor zon kutrubbertje. Ze ijsbeerde maar door tot ze plots op iets mals trapte. Inderdaad. t Was het rubbertje. Madame was blij dat het terecht was maar tegelijk korzelig omdat zon stom ding voor uren suspens had gezorgd.
Spontane goedhartigheid, het bestaat nog. Overal waar madame en cousine kwamen, ontmoetten ze een lieve lach, een vriendelijk woord of een guitige opmerking. Zouden lava en basalt uit de streek daar voor iets tussen zitten? Of lag het aan het magnesiumrijk water? In ieder geval er werd stevig gelachen in Châtel-Guyon. De bewering van dokter Stuer (uit hfdst. Markant) dat de huidige Fransman per dag maar 1 minuut lacht, klopter niet.
In de kamer rechtover klonk daverend gelach en gegiechel. Cousine wist dat daar de thermische behandelingen gebeurden. Maar hoe dat juist in zijn werk ging, wist ze niet. En het verwonderde haar dat net daar zo gelachen werd. Nieuwsgierig trok ze zachtjes de deur op een kier. Een goedlachse verpleegster stond achter de deur. Ah! Nieuwsgierig dames? Wilden ze eens komen kijken? Kom maar binnen! Eerst moesten madame en cousine plastic hoesjes over hun schoenen trekken en dan kregen ze een rondleiding. Ze bezochten de massagekamers, de baden, de douches. Vakkundig maar vol humor informeerden de verpleegsters hen over de onderwatermassages, hydromassages, ontgiftende cataplasmen (vochtige omslagen) met warme lava, druppelsgewijze enteroclyses, anale verpulveringen enz. En aldoor werd gegrapt en gegrold. Het was een leerrijk en tegelijk lollig bezoek.
Ook bij de handelaars ondervonden ze gulle goedlachsheid. Vroeg madame na een snack op een terrasje: puis-je avoir laddition, svp? kreeg ze tot haar verbazing een Non! Ze moesten eerst rustig hun glaasje wijn uitdrinken en daarna zou de rekening wel komen. Als ze in een volksrestaurantje de rekening vroegen, zei de uitbater: De rekening dames? Natuurlijk. Dat wordt bij ons altijd het snelste geserveerd. En bracht hij dan de rekening, bood hij nog een gratis digestief aan.
In de gelagzaal van het casino hadden ze beiden een slaatje gegeten. Cousine nam als toetje nog profiteroles. Toen ze wilden betalen vroeg de dienster: hebben jullie een dessert gehad?
Ja, zei madame één bord profiteroles.
Tiens, zei de dienster, dat staat niet op de kassa.
Ze rommelde wat met de kassa en presenteerde de rekening. Madame keek het even na en zei: De profiteroles zijn niet aangerekend!
De dienster trok haar schouders op en mimeerde schalks maakt dat wat uit?
Over dat slaatje in het casino is hiermee nog niet alles gezegd. Cousine en madame spreken wel een aardig mondje Frans, maar om een Frans menu volledig te doorgronden, reikte hun woordenschat niet altijd. Nu ja, als ze de hoofdzaak maar snapten. Ze bestelden une salade avec gésiers de volaille. Wat gésiers betekende, wisten ze niet. Maar gevogelte smaakt toch altijd, zeker! Madame lustte het. (Een goed varken, enz.) Cousine at een portie van het slaatje met stukjes vlees maar schoof het daarna weg. Terug in België zocht madame het woord gésiers op en was blij dat ze tijdens het verorberen van haar slaatje niet wist wat ze aan t eten was. "Gésiers de volaille" zijn nl. kippenmagen.
De dag na het bezoek aan tuin en gallerie van monsieur Perazzi kwam hij, zoals beloofd, in het hotel cousines schilderijen bekijken. Hij was weer even onderhoudend als de dag voordien. Met de rapte noteerde madame één fantastische one-line van Mr. Perazzi. Hij zei: Oui, je suis raciste. Jai honte de tous les imbéciles. Heerlijke uitspraak!
Mr. Perazzi was opgetogen over cousines werken en bood haar zijn steun voor haar volgende schildercursussen in Châtel-Guyon. Hij kende de plaatselijke artiesten, de burgemeester, enz. Dat betekende veel voor cousine. Misschien zou ze nu haar droom kunnen verwezenlijken en dankzij zijn medewerking voor de kuurgasten van het hotel ook een initiatie schilderen kunnen organiseren. Die mensen, zo had ze gemerkt, verveelden zich na enkele dagen te pletter. Mr. Perazzi gaf beide dames nog een mooi adreskaartje en nam met een joviaal au revoir afscheid.
s Namiddags reden ze naar de Puy De Dôme. Ze wilden naar de top. Maar om op de top te komen moest je een betaald busje nemen. Dat viel bij de dames niet in de gratie. t Was trouwens bewolkt die dag. Dus keerden ze terug. Toen viel hun oog op reclamebord:grotte avec pierres précieuses. Ze gingen er binnen. Het was wel de moeite waard. Onderaards werden alle soorten stenen tentoongesteld, zowel in bewerkte/geslepen vorm als in rudimentaire vorm. Wat hen het meest bijbleef was licht-radioactief uranium dat onder black-light werd tentoongesteld. Het straalde een fascinerende, zacht-zwarte glans uit.
Er was die ochtend bijzonder veel bedrijvigheid in het hotel. De tafels in het restaurant waren feestelijk gedekt en versierd met prachtige, meterslange bloemstukken. Er was kennelijk iets te doen. Nou en of! De regionale Soroptimist Club (soort Rotary of Lions Club voor vrouwen) organiseerde er die dag een bijeenkomst, met s avonds een modeshow van middeleeuwen over charlestontijd tot nu. Van de organisatrice mochten cousine en madame gerust komen kijken. Helaas, cousine kreeg die avond last van haar darmen en werd letterlijk een kakmadame. Te veel kippenmaagjes gegeten? Te veel wijn gedronken? Te veel magnesiumrijk water gedronken? Whatever, madame bleef zeker zo graag haar nicht bijstaan dan naar die modeshow gaan.
s Anderendaags was het inpakken. Niet alleen de bagage, ook de schilderijen van cousine moesten mee. Het vergde enig organisatietalent om valiezen, schildersezels en schilderijen schokvrij te laden. Maar het lukte. Op de receptie kregen ze nog een gratis lunchpakket mee - eens te meer een blijk van de Franse jovialiteit en toen ging het huiswaarts.
Op een rond punt net voor de autostrade, met een prachtig vergezicht op de vulkanen, reed cousine drie keer rond. Ze nam afscheid van haar vulkanen. Madame begreep het sentiment maar kon na het derde toertje toch niet nalaten te zeggen: in Limburg hebben ze aan de ronde punten een bord gezet met de tekst einde rond punt.
Punt. Uit. De reis was geweldig! Om nog ettelijke weken over na te dromen en van te genieten.
Het was reeds maanden voordien op de almanak aangeduid: 3 oktober groot huisvuil. Het doorgangetje in de garage was door de jaren dermate versmald dat madame slechts schuifelend op haar zij door de garage geraakte. En dat was écht niet omdat ze verdikt was! Een oude inbouwoven en een gietijzeren schraag mochten er uit. Met een beetje reorganisatie zou madame dan de garage in volle breedte kunnen betreden. Mijnheer had wel gehoopt met de inbouwoven ooit iemand plezier te kunnen doen. Mits enkele kleine herstellingen werkte dat ding nog. Maar ach, de garage ligt nog vol dingetjes om bij gelegenheid iemand blij mee te maken.
Gisteravond om 21.30 u zetten mijnheer en madame de bullen buiten. Om 22.00 u. ging madame met woefke hun dagelijks straatje om. En kijk! De oven was al weg! Madame mag wel blond wezen, maar de idee dat het gemeentepersoneel al op ronde was, kwam niet in haar op. Het moesten schroothandelaars geweest zijn die nauwgezet in t oog hielden wanneer welke gemeente het groot huisvuil kwam ophalen.
s Ochtends was bij meneer en madame het groot huisvuil opgehaald. Maar zo te zien niet bij iedereen in de straat . Her en der stonden nog tvs, kartonnen dozen, tuintafels, enz. Werd het groot huisvuil selectief opgehaald misschien? Of was na onze lading de camion vol?
Vanavond om 21.45 ging madame met woefke het dagelijks toertje doen. En kijk! Daar om de hoek reed een bestelwagen die zigzaggend vanschroothoop tot schroothoop reed. Af en toe stapte de bestuurder uit en laadde wat in. Op de achterruit van de bestelwagen stond een afbeelding van een motorcrosser. Madame herzag meteen haar vorige stelling. Hoogst waarschijnlijk waren het supporters van een jonge motorcrosser die met verzilverbaar materiaal geld inzamelden ten voordele van hun jonge belofte. Onrechtstreeks had mijnheer met de inbouwoven dan waarschijnlijk toch nog iemand blij gemaakt.
Madame is terug in 't land.Glimlachend en voldaan blikt ze terug op vier dagen van Franse warmte en charme.
Met een stoer 4x4-tje scheurden 'madame et sa Cousine' over de Franse autoroutes. Het werd een geanimeerde rit zodat de afstand korter leek dan 750 km doen vermoeden. Ze taterden, lachten, luisterden naar Lotti, Adamo e.a. ladykillers en genoten van het landschap. Picknick en pitstops hielden ze kort, want la cousine popelde om de vulkanen terug te zien, in het prinselijk hotel te logeren, bekenden te ontmoeten enz.
Bij valavond arriveerden ze in Châtel-Guyon. Het stadje was ooit een mondain kuuroord (te vergelijken met Spa), vermaard om ettelijke natuurlijke bronnen met hoog magnesiumgehalte - goed voor darm en blaas. De vroegere grandeur was er substantieel nog aanwezig. Het hotel straalde volop de glorie van destijds uit maar kon, zo te zien, een leger klusjesmannen en een flinke lik verf gebruiken.
De dames kregen de meest vorstelijke kamer toegewezen. Een ruime kamervan zowat 60 m2 met vier meter hoge zoldering, rozerood bloemetjestapijt, dito gordijnen, antieke mahoniehouten kasten, zilverkleurige bedden, een terrasdeur van wel drie meter hoog en een terras waar je met 100 man de polonaise zou kunnen dansen. Als madame de ogen dichtkneep waande ze zich in een Sissi-film. Maar als ze haar blik op scherp stelde, zag ze her en der afbladderende verf, mos, watervlekken, barsten enz. Maar ze was niet gekomen om een hotel te monsteren. Ze was gekomen om te genieten. En de eerste geneugte kwam er spoedig aan.
Madame en cousine nuttigden het eerste avondmaal in de eetzaal van het hotel die schitterde van de kristallen luchters en hagelwitte tafelkleden. Op het menu: gastronomische gerechten aan frietkotprijzen. Drie gangen voor slechts 25 euro! En dan te weten dat het voorgerecht coquilles St.Jaques was, het hoofdgerecht een hamnootje met pompoensoufflé en nog enkele gesofistikeerd bereide groentjes, en het nagerecht een crême brulée au chocolat! Madame trakteerde cousine daarbij op een Mouton Rotschild. Het voluit genieten was ingezet.
De eerste ochtend, terwijl cousine haar public relations verzorgde, struinde madame door het aangrenzende park met kabbelend riviertje. De wandelpaadjes slingerden in haarspeldbochten langs groene heuvelflanken. Her en der bloemen, trapjes, balustrades, bomen, rustbanken, prieeltjes, kiosken, fonteintjes, bronnetjes Pure idylle! Het vergde voor madame niet veel verbeelding om in dat kader jonkvrouwen met hoepelrok en parasols te zien flaneren.
Vorig jaar, toen cousine in Châtel-Guyon een cursus schilderen gaf, had een cursiste een zekere Monsieur Perazzi ontmoet. Een kunstenaar. Volgens die cursiste vond Mr. Perazzi het spijtig dat hij niet op de hoogte was van cousines schilderlessen. En dus ging cousine eens kennismaken. Ze had enkel zijn naam en als geografische aanwijzing: een galerie in gare de Volvic. Volvic was een naburig dorpje. Dat zouden ze wel vinden. En als ze dan in de buurt van de gare ofte station rondneusden, zouden ze het galerijtje wel vinden. Volvic was een dorpje tegen een bergflank met creepy smalle en steile straatjes. Cousine manoeuvreerde de 4x4 behoedzaam omhoog, omlaag en tussen de nauwe steegjes. Maar nergens was een station te bespeuren. Uiteindelijk bleek gare de Volvic een 10 km. verderop gelegen gehucht te zijn (mét station) waar twee man en een paardenkop woonden. Aan één van die twee vroegen ze de weg. Ze werden nog zon 2 kilometer verderop gestuurd en dan, in the middle of nowhere, vonden ze een oase van groen: een tuin vol fonteinen en beeldhouwwerken. Op de poort hing de vriendelijke uitnodiging: iedereen is hier dag in dag uit gratis welkom. Verbluft gingen ze binnen.
Iets hogerop was een man met zitmaaier het gras aan t maaien. Hij legde de machine stil, staptenaar de damestoe en begroette hen met een hartelijke glimlach. Het was monsieur Perazzi himself. Een ongelooflijk sympathieke man die in alle eenvoud honderduit praatte over zijn sculpturen, zijn tuin, zijn vroegere carrière als imker, zijn liefde voor stenen voor hout voor kunst. Toen hij over zijn ervaringen in de kunstwereld vertelde, stonden cousine en madame met open mond te luisteren. Monsieur René Perazzi had met eigen ogen de röntgen van de Mona Lisa gezien, had tweemaal aan tafel gezeten met Picasso, kende de halve Franse kunstwereld. Hij had zelf wereldwijd beroemd kunnen zijn. Maar hij verzette zich tegen de commercialisering van de kunst en tegen de politieke vingers in de pap. Zijn kunst kwam uit zijn hart en hij vertikte het om die liefde te prostitueren.
Monsieur Perazzi leidde de madame en cousine rond in zijn galerij. Ze mochten zelfs zijn grafisch atelier bezichtigen. Ook daar viel hun mond open. De muren waren van boven tot onder behangen met oude posters die fortuinen waard waren. Voor één ervan had iemand ooit zon slordig twee miljoen (Franse Franks) geboden. Maar nee, Monsieur Perazzi was gehecht aan zijn collectie en de herinneringen.
Cousine nodigde Mr. Perazzi uit om eens naar haar schilderijen te komen kijken. Die stonden nog steeds tentoon in de receptie van het hotel . Nog één dag want zondagmorgen nam ze ze mee naar België. Mijnheer Perazzi accepteerde de uitnodiging.
Die avond dineerden madame en cousine in het gastronomisch restaurant Le Flamboyant te Riom. Ze kozen voor het Menu du Marché. Voor wie naar het menu surft, let even op de prijs.;-)
Een flyer van Markant netwerk van ondernemende vrouwen had madames aandacht getrokken. Hun jaarprogramma biedt elke maand één cultureel of interessant evenement aan. Vanavond vond in de regio een vrijblijvende startvergadering plaats met, naast toelichtingen over de vereniging, een humoristische voordracht van dokter H. Stuer - een arts met bedenkingen over humor in de geneeskunde. Dat leek iets naar madames tand.
De vergadering ging door in een lief, oud boerderijtje dat accommodatie bood voor feestjes en/of vergaderingen. Madame was er meteen door gecharmeerd. t Leek alsof ze in back to the future op bezoek was op de boerderij van haar grootouders. De ontvangst was hartelijk. Er waren hapjes. Er was rode wijn. En nog andere drankjes, maar die heeft madame niet goed bekeken.
De voordracht van de dokter was heel onderhoudend. Ze vond het wel spijtig dat hij veelal anekdotes vertelde ook al waren die heel amusant. Ze had graag gehad dat hij dieper doorging over zijn wetenschappelijk onderzoek inzake de (genees-) kracht van humor. Feit is volgens die dokter dat mensen met humor veel ouder worden dan mensen zonder humor. Dus kinderen van madame, uitkijken naar een serviceflat voor jullie moeder, is de eerste twintig jaar nog niet nodig.
Tijdens de pauze maakte madame hier en daar een praatje. Zo ook met de mevrouw die naast haar zat. Bleek dat die mevrouw ook in madames dorp woonde. Hè! Das toevallig! Maar het strafste toeval komt nog. Die mevrouw woonde niet alleen in hetzelfde dorp, maar slechts twee huizen van madame vandaan! (Achter de hoek rechts, het tweede huis.) Verrassend toeval, maar wel slechte punten voor madame. Je naaste buren niet kennen! Shame on you, madame! Maar daar komt verandering in. Buurvrouw en madame hebben beiden lidgeld betaald bij Markant. Volgende maand gaan ze een radio-opname bijwonen van De Raadkamer (Radio 2 met Gina Lisa).
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
Mijnheer had het tijdens het weekend reeds gemerkt. Woefke had weer moeite met in de zetel springen. Telkens het beestje in de zetel wou, legde het vier, vijf, zes keer aan alvorens te springen. Soms gaf het alle pogingen op en legde het zich uiteindelijk maar op matje of kussen. Twee jaar geleden was dat het symptoom van een nekhernia waaraan het beestje dan geopereerd is. Een half jaar na die operatie deden zich weer dezelfde verschijnselen voor: moeite met springen, lusteloosheid, veel slapen. Weer volgden bloedonderzoek, anesthesie, röntgen enz. Maar deze keer konden de dierenartsen geen inwendige barsten of breuken vaststellen. Waarschijnlijk een trauma, was toen de diagnose. Woefke kreeg pijnstillers en moest veel rusten. En ja, na een paar weken was het beestje weer dartel.
