Zondag is rustdag. Vooral als op TV een formule-1 race wordt uitgezonden. Dat wil mijnheer voor geen geld van de wereld missen. En nadien is er nog tennis en motorcross. Allemaal sporten die mijnheer danig interesseren. Dan posteert hij zich voor de tv en valt binnen de vijf minuten in slaap. En toch, als madame hem vroeg wie er gewonnen had, wist hij te zeggen dat het Kimi Raïkkönen was. Omdat ik net wakker werd toen ze op het schavotje stonden. Gaf hij eerlijk toe.
Madame bracht de zondag ook in onledigheid door. In vrouwelijke onledigheid wel te verstaan. Vanavond was haar besluit wel: ik heb vandaag geen klop gedaan. Wat au fond wil zeggen dat ze niet meer gedaan heeft dan: het ontbijt klaargemaakt, de afwasmachine gevuld, in bad geweest, haar haren gebrusht, de keuken opgeruimd, de plantjes water gegeven, de hond gevoerd en uitgelaten, een paginaatje tekst voor Rays toneel geschreven, het middageten klaargemaakt, de droge was opgeplooid en Mahjong gespeeld.
Directrice heeft gedurende zowat 11 maanden kost en inwoon bezorgd aan Nanda, een uitwisselingsstudente uit Brazilië. Ze was er kind aan huis en deelde al die tijd het lief en leed van de familie. Gisteravond eindigde Nandas studentenleven in den Belgique. Vanmorgen om 3u. vertrok ze voor de lange reis terug naar Brasil. Dat liet Directrice niet zo maar gebeuren. Bovendien was Nanda gisteren jarig ze werd 18. De ganse familie werd opgetrommeld voor een gezellig samenzijn met taart en drank.
Nanda had voor typisch Braziliaanse hapjes gezorgd - die ze in een Brusselse speciaalzaak was gaan kopen. Zelf had ze dan nog Braziliaanse koekjes gebakken. Met uitzondering van de plakjes kaas met confituur tussen, was alles mierzoet. Een van de koekjes was zelfs zo brokkelig en zoet dat het leek alsof het uitsluitend van suiker en zand gemaakt. Nu ja, madame degusteert graag buitenlandse specialiteiten, ook al valt de smaak al eens tegen.
Over Nanda werden allerlei anekdotes opgehaald waaruit voornamelijk bleek dat ze in hoge mate vergeetachtig was. Zo hadden haar ouders gedurende die 11 maanden geregeld voor haar Belgische vrienden en kennissen Braziliaanse cadeautjes opgestuurd. Al die tijd was Nanda doodleuk vergeten om ze uit te delen. Er zat dus niets anders meer op dan de avond voor haar vertrek de hele familie te overstelpen met sierraden, Braziliaanse vlaggetjes en andere typische dingetjes. Zo kreeg madame naast een drietal halskettingen van Braziliaanse steentjes een soort stampvaatje mee om Caipirinha te maken.
Bij deze wenst madame Nanda een behouden vlucht en hoopt dat haar verblijf in België leerrijk geweest is. En mocht een van de volgende dagen geen madame-blog verschijnen, mag men er van uitgaan dat ze te veel Caipirinha geproefd heeft.
Het lijkt wel alsof madame deze week aan haar persoonlijke grote kuis begonnen is, wat wel nodig was na weken van tuin, behang, verhuis en andere stoffige bezigheden. Na de bruinspuiter van gisteren was vandaag de kapper aan de beurt. Hij mocht op madames kop zijn artistieke vaardigheden nog eens botvieren. De cuba libre kleuring (= veel blonde rum + weinig Cola), vond madame geslaagd deze keer. Het model is rommelig, een beetje Tina Turner-achtig, wat madame wel staat. Eigenlijk was het de bedoeling dat de kapper vandaag een feestkapsel uitprobeerde. Maar dat is er niet van gekomen. Want, madame permitteert zich nog eens een folietje. Ze heeft namelijk tatatataaaaaa (=suspense en tromgeroffel) een hairextension besteld. Denk nu niet dat ze eerlang met een hooiopper à la Dolly Parton rondloopt. Nee, nee. Ze houdt het deftig. Het wordt een halflange toestand die losjes opgestoken wordt.
Madame mailde mijnheer om te vragen of hij vanavond in t passeren bij de apotheker een bestelling wou ophalen. Ze tekende de mail met Tina Turner - daar lijkt mijn huidig kapsel op. LOL. Toen mijnheer van het werk thuis kwam begroette hij madame met de woorden: Ha! Tina Tutter! Prompt gaf madame een geheadbangd afkooksel van Private Dancer ten beste. Mijnheer maakte het nog straffer. Hij zei: Doe nu je ogen eens dicht en doe je bril af. Madame had geen idee waartoe dat ging leiden, maar gehoorzaamde gedwee. Ze voelde dat mijnheer iets op haar neus schoof. Ziezo, zei hij, nu zie je er een echte Tina Tutter uit. Madame opende de ogen en zag een heel bruine mijnheer. Hij had haar namelijk een blitse zonnebril opgezet, zon gestroomlijnd ding met zwaar zilver montuur (een relatiegeschenk). Madame met een glamourkop. t Was weer eens wat anders.J
Vandaag liet madame, bij wijze van test, haar carrosserie nog eens bruin spuiten. Een donkerder kleurtje deze keer. Mijnheer vond die spuitlak van vorige keer nogal bleekjes. Nu ja, mijnheer heeft een uitgesproken voorliefde voor bronzen divas en verwachtte waarschijnlijk een Caraïbische metamorfose van zijn bleek melkmeisje. Deels om zijn dromen tegemoet te komen en deels omdat madame toch wel eens wou weten hoe ze à point gebakken oogt, probeerde ze vandaag de middelbruine tint.
Op amper 10 minuten was ze van top tot teen gesprayd. En ja hoor, het was alsof ze net terug kwam van 2 weken Costa Brava. Nu mijnheers vakkundig oordeel nog even afwachten. Als hij straks zijn levend schilderij goed bevindt, wordt dit de kleur waarmee madame op het trouwfeest van Knoopke en Joost de mondaine diva gaat uithangen.
In de voormiddag werd aan de deur gebeld. Het was een man in oranje tenue. Toen madame de deur opende keek hij ietwat nors. Achter hem stond een vrachtwagen van de gemeente te ronken. Een knoert van een camion met een grote kraan op. Madame kreeg meteen een jeremiade te horen: Is die berg tuinafval daar van u, madame? Waarom heb je dat allemaal onder die bomen gelegd? Daar kan ik met mijn kraan niet aan, zulle! Vorige keer had ik hier ook al stukken aan mijn kraan. Twee tubes kapot! Je mag dat niet onder die bomen leggen,hè! Nu moet ik mijn camion dwars over de straat zetten en dan kunnen er geen autos meer door.
Madame verontschuldigde zich in alle toonaarden: Gaat dat niet? Oh sorry, dat wist ik niet. Ik wist niet dat die camion zo groot was. Het spijt. Ik zal het nooit meer doen. Daarop verzachtte zijn gelaatuitdrukking. Een madame die zo berouwvol is, had hij waarschijnlijk nooit meegemaakt. En madame ging door: Weet je wat, zet je camion maar dwars over de straat. t Is hier een kalme straat. Die paar autos die hier komen moeten waar even wachten. Beter dat dan je camion kapot doen. Nogmaals sorry. Ik zal het echt nooit meer doen. Zijn norse expressie was verdwenen. Heel vaag glinsterden er nu zelfs pretlichtjes in zijn ogen.
Na de opruimoperatie belde de man opnieuw aan. Hij had zijn missie volbracht, maar kon het toch niet laten om madame er nog eens op te wijzen dat ze haar tuinafval niet meer onder die bomen mocht leggen. En weer was madame de berouwvolle onschuld. Glimlachend nam hij afscheid en wenste madame nog een prettige dag. Toch plezant zo'n toffe verstandhouding met het gemeentepersoneel.
Cook was jarig geweest. Op zijn feitelijke verjaardag beleefde hij, samen met Miek, een gezellig weekendje uit in Parijs. Met geldig uitstel van executie dus, vond gisteren het verjaardagsfeestje plaats. Al maakt het bij de bende van madame niet uit wanneer of waarom er gefeest wordt, ALS er maar gefeest wordt.J
Uitgenodigd worden bij Cook doet bij voorbaat de smaakpapillen smachten. Zijn (en ook Mieks) kookkunst is exquise. Zo ook gisteren. Het was een overheerlijk spiesjesmenu.
Voorgerecht: spiesje met blokjes kabeljauw, zalm en witbrood naast een bedje van gevarieerde knapperige sla, bestrooid met pijnboompitjes en besprenkeld met een fijne dressing.
Hoofdgerecht: spiesje met blokjes eendenvlees, romige witlofpuree versiert met krokante reepjes Italiaanse ham, overgoten met een Portosausje.
Nagerecht: spiesje met vers fruit (ananas, aardbei, banaan en appel)
En toen kwam er koffie, een gezellige babbel en beleefden ze nog lang en gelukkig enkele muziekquizzen met Buzz de Playstationquizmaster.
Zullen we vanavond een filmpje kijken? stelde mijnheer voor. Hé ja! zei madame, dat is een goed idee!
Ze had in de DVD-kast nog een fascinerende doos zien staan: een Italiaans historisch familieverhaal met klinkende namen als: Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster en Donald Sutherland. Bovendien was de regisseur: Bernardo Bertolucci. Die film wou ze wel eens zien. Ja zei mijnheer, maar die film bestaat wel uit twee delen en duurt 5 uur. Het was inmiddels 22u. Dat betekende dat de film pas om 3u s nachts zou gedaan zijn. Ze besloten dan maar één deel te bekijken en het tweede deel voor morgenavond voor te houden. Mijnheer en madame nestelden zich in de zetel en lieten zich meeslepen met het eerste deel van de film 1900.
Einde eerste deel. Oh nee! zei madame toen, Ik wil het vervolg ook zien! Ja maar, argumenteerde mijnheer, het is al 00u30! Niks te jamaren, madame was te geboeid en te curieus. Mijnheer pruttelde niet lang tegen. Hij had de film al wel eens gezien, maar vindt het nooit erg om een mooie film meerdere keren te zien.
En zo kwam het dat mijnheer en madame, nazinderend over het fantastisch epos, pas om 3u15 in bed doken.
...en madame haar tante mocht gaan helpen. Een paar weken voordien had Moesje gevraagd om ten laatste om 9.30u aanwezig te zijn. De ladderlift werd wel pas om 10u verwacht, maar dan kon Moesje haar helpers nog briefen over wat en hoe de zaak ging aangepakt worden.
Met Woef nam madame deze keer geen risicos. Vooraleer te vertrekken maakte ze een ochtendwandeling zodat Woefke haar plasje kwijt kon. En s middags, als de verhuiswagen geladen was, zou ze Woefke nog eens gaan uitlaten.
Madame vertrok zoals altijd tijdig en belde stipt om 9u30 bij Moesje aan. Ah tante! Kom binnen! Je kan al helpen dozen naar beneden dragen (van de 2° verdieping via de trap!). De ladderlift komt pas tegen 12u. Wablieft?! Madame kreeg alle kleuren van de regenboog. Er was toch gezegd dat ze de ladderlift er om 10u zou zijn?! Ja, maar dat was in de loop van de week veranderd en Moesje was doodleuk vergeten madame daar van op de hoogte te brengen. Madames eerste gedacht ging uit naar Woefke. Als ze bleef wachten op de ladderlift, daarna de boel hielp verhuizen (met slechts 4 amateurverhuizers) zat ze s avonds onvermijdelijk weer met een nat tapijt en ammoniakstank in huis. Terug naar huis rijden en tegen 12u terug komen was ook te gek. Woefke was pas uitgelaten en een rit naar huis en terug duurde ongeveer 2 uur. Het meest redelijke besluit was dus: ter plaatse blijven en maar hopen dat Woefke haar blaas onder controle kon houden.
Madame raadde Moesje af om nog verder via de trap dozen naar beneden te zeulen. Met een ladderlift laadt je toch zonder je moe te maken en in no time een hele hoop dozen naar beneden. Moesje zette koffie, ging broodjes halen en tot 12u. werd het een gezellig onderonsje.
Om 12u. nog steeds geen ladderlift in zicht. Om 12u15 nog steeds geen ladderlift. Moesje pleegde een telefoontje. Waar blijft die ladderlift, mijnheer? De mijnheer aan de telefoon zei: Hij is onderweg. Om 12u30 nog steeds geen ladderlift. Moesje belde weer. Het antwoord was toen: binnen een kwartiertje is hij daar. Om een lang verhaal kort te maken: de ladderlift arriveerde om 13u30!!!
Alhoewel madame nog nooit een vrachtwagen geladen had, nam zij die taak voor haar rekening. In ruimtelijk ordenen is ze nogal onderlegd. Zelfs goed onderlegd, bleek nadien. Want om 15u30 ze was er in geslaagd om heel het hebben en houden van Moesje en echtgenoot in één enkele lichte vrachtwagen te stouwen. Bovendien was bij thuiskomst geen enkel stuk beschadigd. Er was tijdens de rit maar een item naar beneden gedonderd, nl. een doos met bestek. En o ja! Van de ladderlift was een stoel van twee hoog naar beneden gedonderd. In frut vaneen. Er stond gelukkig niemand onder en t was toch maar een versleten stoel.
Om 17u30 was alles in het nieuwe huis uitgeladen. Madame bedankte voor het aangeboden avondmaal want ze wou meteen naar huis. Bij thuiskomst zou Woefke negen uur binnen gezeten hebben. Hoogstwaarschijnlijk wachtte madame nog de klus van tapijt schoonmaken en geur verdrijven. Maar wonder boven wonder, Woefke had geen druppel urine geloosd. Oef!
Vorige donderdag, terwijl madame bij Moesje aan t behangen was, had Woefke dus op het tapijt gepist. Het was een plas van je welste en een stank waarbij je wasknijpers op je neus wil zetten. s Anderendaags was het tapijt nog niet opgedroogd en de stank nog niet weg. Terwijl madame vrijdagnamiddag met Knoopke op pad was, had Polska haar uiterste best gedaan om de mat proper te krijgen. Wat haar grotendeels gelukt is. Maar de geurhinder bleef. Zaterdagmorgen pakten mijnheer en madame het tapijt vast en legden het omgekeerd buiten in de zon, die toen gedurende zowat twee uurtjes geschenen heeft. Toen de eerste regendruppels vielen moest het tapijt natuurlijk weer naar binnen. Madame McGyver was inmiddels dat ammoniakparfum spuugzat en bedacht een originele geurvreter. Ze kiepte handenvol waspoeder op de natte rand en wreef het zachtjes in. En inderdaad het waspoeder neutraliseerde de ammoniakgeur, zoals ze gehoopt had. Als ze het tapijt zo lieten liggen tot s anderendaags zou het waspoeder waarschijnlijk ook een groot deel nattigheid opgeslorpt hebben
s Anderendaags ging madame kijken of haar uitvinding resultaat had opgeleverd. Ze zag meteen dat het waspoeder een roestbruine kleur gekregen had. Dat leek te werken. Maar wat was dat daar naast die bewaspoederde rand? Merde! Woef had een nieuwe plas op het tapijt gedeponeerd! Hoe is het mogelijk! Woef is al jaren zindelijk! En plots vind ze het plezant om 's nachts het tapijt te plassen! Madame schold Woef uit voor piskous en wildplasser en tapijtenmaniak. Maar na haar woedeuitbarsting waarbij Woefke haar met onschuldige verwondering aankeek zat er niets anders op dan ook dat stukje tapijt met waspoeder te bewerken. En weer bleef het tapijt 24u. omgekeerd liggen.
Maandagmorgen. Madame was op tijd opgestaan om het waspoeder te verwijderen, de mat om te keren en alles op zijn plaats te zetten. Je houdt het niet mogelijk, maar Woef had een nieuwe, ovalen, natte plek op het tapijt geaquarelleerd. Madame verteerde haar gramschap met baritongegrom. Resoluut kwakte ze een graai waspoeder op de verse vlek.
Diezelfde avond draaide madame het tapijt om. Ze legde kranten onder de nog vochtige vlekken (ze zou ze dagelijks verversen) en bewerkte het hele tapijt met azijnwater. Ze hoopte dat Woefke de geur van azijn niet lekker vond en bijgevolg niet associeerde met een lekkere plasplaats. Wat uiteindelijk geholpen heeft, is onduidelijk. Maar sedertdien heeft Woef niet meer op het tapijt geplast.
Madame is gechoqueerd en verbolgen. Wat haar neef molenaar haar vandaag vertelde, is ongehoord schrijnend!
Tante Marie, moeder van neef molenaar, verblijft al ettelijke jaren in een rusthuis. Ze zit in een rolstoel en is incontinent. Wat niet wegneemt dat ze nog steeds geniet van het leven. Telkens ze bezoek krijgt, schitteren haar mooie blauwe ogen en babbelt ze honderduit. Begin dit jaar kreeg ze bezoek van haar broer. Hij vertelde dat hij eerlang zijn gouden huwelijksjubileum ging vieren en dat hij Marie zou uitnodigen voor een groots feest met familie en vrienden. Tante Marie was in de wolken. Nog eens tussen de mensen komen en dan nog wel om te feesten! Ze keek er naar uit. Een paar maanden later ontving ze de uitnodiging. Ze kocht op slag nieuwe kleren, haalde haar juwelen boven, ging naar de kapper voor een permanent, regelde met haar dochter vervoer voor die dag. Kortom, ze leefde naar dat feest toe. Een week voor het jubileumfeest kreeg haar dochter een telefoontje. Het was de zoon van de gouden jubilarissen. Tja, tante Marie zit in een rolstoel. Het gaat nogal moeilijk zijn om haar aan de feesttafel een plaats te geven. En dan die incontinentie Wij zouden liever hebben dat ze niet komt. De dochter antwoordde daarop: Sorry, maar ik ben geen boodschapper. Als je haar iets te vertellen hebt, dit is haar telefoonnummer.
De week verliep en tante Marie kreeg geen telefoon. De dag van het feest stak bij de dochter een bericht in de bus dat ze op het postkantoor een aangetekend schrijven moest afhalen. Ze stond toen net op het punt om tante Marie op te halen. Dat aangetekend schrijven moest maar wachten tot maandag. Ze bracht haar moeder naar de feestzaal. Aan de ingang stond de zoon van de jubilaris. Hij ging voor de deur staan en zei: Sorry, maar zij is niet welkom. Wat er op dat moment in tante Marie omging, heeft neef molenaar niet verteld. Maar madame kan zich goed voorstellen hoe pijnlijk dat moet geweest zijn. Maries dochter belde daarop naar haar broer molenaar. Broer molenaar, gevoelig maar ook erg spontaan van natuur, was in alle staten. Hals over kop reed hij naar de feestzaal. Hij zou die smeerlappen daar eens leren dat zijn moeder uitgenodigd was. In het café, dat bij de zaal hoorde, vroeg hij of hij de jubilaris mocht spreken. Niet de jubilaris, maar drie struise koks kwamen daarop naar hem toe. Ze vroegen hem om op te rotten. Het zou er bovenarms opgezeten hebben, als zijn vrienden niet op hem ingepraat hadden. Bleek van woede en trillend van de ingetoomde agressie vertrok hij.
De dochter van Marie haalde de maandag daarop het aangetekend schrijven af. Het was een brief van de zoon van de jubilarissen met de boodschap dat tante Marie wegens te veel last niet gewenst was op het jubileumfeest. Neef molenaar lichtte toe: Oom Jubilaris was van 1988 tot 1994 burgemeester van Hemiksem. Een oud mensje met een pamper en een rolstoel oogde waarschijnlijk niet in de uitgenodigde crème van de bourgeoisie.
Een collega van mijnheer vertrekt volgende week met heel zijn hebben en houden naar de Ardèche. Nee, niet op vakantie met een sleurhut. Hij gaat er zich vestigen als zelfstandige. Mijnheer en madame waren uitgenodigd op het afscheidsfeestje.
Het ging er bijzonder gemoedelijk aan toe. De toekomstige Français et Française hadden een tent opgezet in de tuin. (Hun huis was reeds grotendeels ontruimt.) Her en der stonden knabbeltjes op de tafels en het drinken was selfservice uit flesjes of plastic bekertjes. Goed gezien! Geen afwas tijdens de verhuisperikelen en gastheer en gastvrouw konden rustig met de genodigden keuvelen. De klap op de vuurpijl waren de hapjes. In plaats van de traditionele ovenhapjes werden er frietjes en frikandellen gebakken. Ieder mocht zijn bakje friet halen en er zelf een kwak mayo of ketchup op kiepen. Madame vond het reuze! Zo simpel en tegelijk een symbolisch vaarwel aan het land van pateekes en friet. Adieu sympathieke collega! Mijnheer gaat je missen op het werk maar wenst je bonne chance met het verwezenlijken van je levensdroom.
Het was zover. Zowel Knoopke als madame mochten hun respectievelijke trouwjurk en feestkledij gaan passen. Ze maakten er een namiddagje uit van. Eerst nuttigden ze samen een krokante baguette in een broodjeszaak. Daarna reden ze naar de winkel waar madames feesttenue pasklaar hing. Toen madame uit het pashokje kwam, keek Knoopke aangenaam verrast. Zowel appearance als appeal van de moeder van de bruid mochten gezien worden.
Het spannendste moment was wel het passen van Knoopkes trouwjurk. Na het laatste bezoek aan de bruidkledingzaak in Maastricht, had Knoopke telefonisch nog enkele wijzigingen doorgegeven. Het was dus bang afwachten of die wijzigingen wel het verhoopte effect hadden. En ja hoor, ze had de juiste beslissing genomen. Ze zag er beeldig uit. Lengte en neepjes werden correct afgespeld. De winkeluitbaatster voegde nog wat speelsheid toe. Et voilà! Daar komt de schitterende bruid!
Jipie! Madame mocht nog eens gaan behangen. Wat is het fijn om de behanger van de familie te zijn!J
Om 9u s morgens had ze haar behangerstafel opgesteld in het nieuwe huis van Moesje. (Moesje verhuist volgende week naar haar eigenste huisje met tuintje.) Het leek een gemakkelijke klus te worden. Geen al te hoge zoldering en drie effen muren zonder al te veel hindernissen. Het aantal rollen behangpapier leek wel wat krap uitgerekend. Extra zuinig omspringen met behangpapier was dus de boodschap.
s Middags moest ze haar werk even staken. Snel even naar huis om Woefke te voederen en uit te laten. Eten deed Woefke met alle plezier. Maar toen madame het beestje de deur wees om te plassen, kroop het ostentatief in een hoekje. Het stortregende op dat moment. Bij zon hondenweer wil ik niet buiten was de duidelijke boodschap. Madame besloot Woefke te verschalken. Ze nam de leiband. Woefke kwam kwispelend uit haar schuilplaats. Gaan wandelen met het baasje, dat zinde haar wel, ook al goot het pijpenstelen. Maar in plaats van de straat op te gaan, zwenkte baasje de tuin in en gebood Woefke ter stelle te plassen. En jij gelooft dat! Woefke rende naar de achterdeur en ging daar zitten wachten tot baasje de deur open deed. Madame, inmiddels zeikend nat, gromde, keef, ziedde. Maar Woef bleef doorweekt zitten wachten tot madame de deur open deed. Foert hond! Je hebt de kans gehad om je blaas leeg te maken! Ik ga terug behangen!
De vierde muur behangen werd een onderneming vol hindernissen: een raam, houders voor gordijnstokken, stekkers, zwengels voor de luiken, chauffage, chauffagebuizen. Als toemaatje waren net voor het laatste prullenwerk de rollen behangpapier op. Het werd puzzelen met knipsels. Om 18u20 lag madame op haar buik om onder de chauffage, achter twee buizen, de laatste passende stukjes te plakken. Het waren wel de laatsten, maar ze wrongen zo enorm tegen dat madame's shits en fucks er uit gutsten.
Toen madame thuis kwam speurde ze het huis af naar eventuele urineplassen. Wonder boven wonder leek Woefke nergens iets bevuild te hebben. Ze bakte een portie frieten (mijnheer was niet thuis) en zette zich er mee aan de livingtafel, met zicht op de tv. De frieten roken en smaakten heerlijk. Maar na een tijdje mengde zich een ammoniakwalm met de geur van de frietjes. Snuffelend zocht ze naar oorzaak. Shit! Onder haar stoel, op het tapijt stonk het naar hondenpis. Verdomme, verdomme, verdomme!
Er staat madame weer een nieuwe uitdaging te wachten. Ze werd opgetrommeld door Ray, een vriend des huizes, met de vraag of madame het zag zitten om onder zijn regie toneel te spelen. Ray is aan het eind van een drie jaar durende regiecursus. Voor zijn eindwerk (voorjaar 2008) moet hij een toneelstuk regisseren. Nogal wiedes. Minder wiedes is dat hij zelf voor acteurs/actrices moet zorgen. Hij nam meteen zijn toevlucht tot madame. Als jij mee doet, ben ik gered. zei hij. Het mag ook een monoloog zijn. Ja hallo! Madame zal met haar gaatjesgeheugen eens een ellenlange monoloog gaan instuderen! Gelukkig vond Ray nog een acteur en twee actrices om mee te doen. Gisteravond was de eerste kennismaking.
Toen Ray meedeelde dat hij geen tekstbrochures had, maar wel een thema, trok iedereen grote ogen. Hij dacht aan improvisatietoneel. Maar dat zat bij niemand lekker. Zijn thema, de problematiek van mensen zonder papieren, was niet bepaald een gegeven waar iedereen naar hartenlust kon over fantaseren. En dus stelde madame pardoes voor om tegen de volgende bijeenkomst een basistekst te schrijven. Ray zorgt voor de gegevens. Deadline: begin september. Heilige Pathos, bid voor ons.
In de vroege avond beweerde mijnheer dat het vandaag niet meer zou regenen. Madame wees op de donkere wolken in de lucht. Dat ziet er toch niet gezond uit zei ze. Maar volgens het evangelie van mijnheer was dat de avond die aan t vallen was. En madame geloofde hem, onvoorwaardelijk. Toen Woefke een uurtje later bedelde voor haar avondwandeling, trok madame snel een wollen jasje aan en hield haar pantoffels aan. Het zou toch niet regenen. Ze waren nog maar net buiten of de hemelsluizen werden opengezet. Terwijl Woefke lustig verder dartelde, zwol in madams brains een tekstballon aan, vol windhozen, bliksems, bommen en granaten. t Zou niet meer regenen, hè! t Was t vallen van de avond! Toen ze thuis kwam was ze afgekoeld letterlijk en figuurlijk. Toch kon ze het niet laten om met haar natte haren mijnheers gezicht eens flink in te smeren, zodat hij kon mee genieten van 'het vallen van de avond'.
Om de kas te spekken organiseerde de school van Directrice weer een eetfestijn. Het ging door van 14u tot 19u. Op het menu stond: kip met appelmoes. Mijnheer en madame besloten om hun kieken niet al te laat te gaan verorberen. Dan hadden ze nog een ruime vrije avond. Ze arriveerden om 15u. En wat bleek? De kippenbakker was nog niet gearriveerd, want kip met appelmoes werd er pas geserveerd vanaf 17u. Was Directrice het vergeten melden of had madame de kleine lettertjes niet gelezen? Hoe dan ook, madame en mijnheer hadden geen zin om gedurende 2 uur de tijd te doden met kinderanimaties. Ze consumeerden een kopje koffie - en madame nog portie lekkere ananasvla en betaalden de bestelde kip met appelmoes, maar wachtten niet tot de kiekens gebakken waren. De feitelijke opzet (=de schoolkas spijzen) was immers voldaan. Ze hadden wel niet gegeten, maar thuis haalde madame kippenfilets uit de diepvriezer, brouwde er nasi goreng bij. En dat was ook lekker.
Madame had gisteren een rustig dagje gepland. Maar ze had buiten de waard gerekend, of beter: buiten de tuinkabouter. Die vriendelijke man kwam zoals steeds onaangekondigd maar altijd welkom zich in de namiddag aanmelden om de laurierhaag te snoeien. Madame nam geen tijd om de teloorgang van haar vrije namiddag te betreuren maar schoot meteen in actie. Ik zal helpen, zei ze.
Terwijl tuinkabouter de verwilderde laurier te lijf ging, speelde madame met bladrijf en kruiwagen opruimdienst. Gedurende 4,5 uur non-stop bukken, rapen, werpen, rijden, kiepen, rijven en zweten. Het laatste half uur was er te veel aan voor madame. Benen, rug, botten en spieren waren op het randje van een total loss. Maar ze gaf niet op. Ze ging door tot het laatste blaadje opgeruimd was. Pas daarna slaakte ze pijnlijke tremelootjes: a.a.a.ah! o.o.o.oh! oe.oe.oe.oeh! en viel met een plof in de zetel. Ze had noch kracht, noch zin om nog voor het avondeten te zorgen. Ze wou rusten, rusten, rusten.
En wat zei mijnheer toen hij thuis kwam en madame als roestige robot zag strompelen? Hij zei: Ik wou eigenlijk vanavond gaan chinezen. Ga je mee?
Zij antwoordde: Als je een takelwagen besteld.
Waarop hij repliceerde: Ik zal de kruiwagen pakken.
Ze zijn dan toch in alle deftigheid naar het Chinees restaurant gereden. Madame tippelde er wel met jichtige pasjes binnen en buiten, maar het gezellig etentje werkte als een pijnstiller. En toen ze nadien de verzorgde, evenwijdig geknipte laurierhaag zag, was ze blij, ook al kraakte alles in haar lijf. Het noeste werk van tuinkabouter en haar bijdrage hadden iets opgeleverd.
Volgens de Dalai Lama moet je eens per jaar ergens naartoe waar je nog nooit geweest bent. Madame overschrijdt ruimschoots dat quotum. Toch werkt ze het af en toe het avontuur nog in de hand. Ze schreef in voor een valkenierswandeling.
De valkenierswandeling, onder begeleiding van een valkenier, die aldoor een heuse Afrikaanse uil op de hand droeg, duurde zowat 2,5 uur. Het was evenwel geen zware wandeling. Want elke 500m werd halt gehouden voor een educatief interludium over buizerds, valken en uilen. Heel interessant. Vooral de streek was prachtig: ongerepte bossen, heidelandeschap, een ruisend riviertje. Een echt sprookjesbos! De wandeling eindigde met een demonstratie met een buizerd en een valk. De buizerd was het sierlijkst om zien. Wat madame het meest bekoorde, was zijn geruisloze vlucht dwars door een lange, dubbele rij dames. Sommigen mochten en durfden, met valkeniershandschoen aan, de buizerd op hun hand laten landen. Madame niet. Die houdt het bij een merel op een ovenhandschoen.
Een doffe knal verstoorde de rust. Het kwam uit de keuken. Zou de deur dicht gewaaid zijn? Madame ging kijken. Nee, de deur stond nog vierkant open en er waren geen schilderijen naar beneden gedonderd. Fli-fla-fladder! Aha! Daar zat de deugniet. In de keuken, op de vensterbank, probeerde een merel dwars door het vensterraam het grote zwerk te bereiken. Madame sloot onmiddellijk de toegang tot living af. Want als het beestje daar in het hoge gebinte geraakte, kon het lang duren eer het zijn vrijheid terug had. Om van het ongemak van de splashy lozingen nog maar te zwijgen. Op de vensterbank in de keuken lag blijkbaar al een hoop troep. Tot madames verbazing was die niet wit, maar zo sepia als menselijke diarree. Madame probeerde het beestje te pakken, maar het panikeerde, knalde herhaaldelijk tegen het raam en produceerde nog meer poep. Verdorie, had zaterdag ze toch maar naar de film Dr. Dolittle gekeken, dan had ze misschien geweten hoe ze het beestje kon duidelijk maken dat de deur open stond. Nu ja, proberen is kans. Zo zoetgevooisd als ze kon zei ze: Kom schatje, ik doe je geen pijn, hoor. Ik wil je alleen maar helpen. En geloof het of niet, de merel draaide zijn kopje in madames richting en leek te luisteren. Madame probeert het beestje nog eens te pakken en heel even zette het zijn pootjes op haar vinger. Maar dan sloeg de paniek weer toe. Ok vogeltje, even geduld, we komen er wel. Geïnspireerd door de valkenierswandeling die ze morgen gaat meemaken, greep madame een ovenhandschoen, schoof die over haar hand en beroerde de merel er mee. Hij vloog op en... landde op de handschoen. Terwijl madame allerlei lieve dingen in mereltjes oor whisperde bewoog ze uiterst voorzichtig haar hand richting open deur. Het beestje luisterde en bleef zitten! Zelfs toen het pal voor de open deur kwam te zitten, verroerde het geen vin. Met sierlijke zwaai lanceerde madame de merel de lucht in. By birdie! Tot een volgende chat!
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
