Zware nachten op de Camino, niet echt gedacht op voorhand dat we dat ook zouden meemaken. En toch was het gisteren in de albergue in Puente la Reina prijs. En zeggen dat het allerminst onze eigen schuld was geweest. Een prefabsoepje als voorgercht, daarna prefabtagliatelli met kaassaus en als dessert een potje yoghourt. Daarbij hadden we dan twee glaasjes rode wijn gedronken. Nog wat napraten met een staalkaart van de internationale pelgrims en om 9.15 uur naar bed. Nog steeds niets aan de hand want diegenen die er al waren sliepen bijna of waren van plan dat snel te doen. Maar, onze laatste twee slaapkamergenoten, twee voldragen Spanjaarden van samen misschien wel 250 (!) kg ontbraken nog. Stukje eten op z'n Spaans, waarschijnlijk overgoten met de nodige glazen (flesjes?) wijn. De ideale mix voor een snurkfestijn van jewelste. Niet te geloven wat sommige pelgrims(?) anderen kunnen aandoen. Vier mensen niet geslapen dankzij onze vrienden die uitgebreid verontschuldigden, dat wel. Om 5 uur vanmorgen zelfs eentje gevonden op z'n matras op de grond. Lukte waarschijnlijk niet meer om in het bovenste bed te raken. Om die mensen te ontwijken vandaag dan maar een tweetal kilometer verder gestapt dan gepland. Zo zijn we nu beland in de kelderverdieping vande gemeentelijke sportzaal in Ayequi, ondertussen een beetje een voordorp van Lizarra/Estella. Propere douches, ruime slaapzaal met slechts zes pelgrims. Moet lukken om onze schade van gisteren in te halen. Want daar zijn we onderhand hier wel van overtuigd: voldoende rust is onontbeerlikk om goed te recuperen. De dagmarsen zijn zeker niet te lang maar "platte tocht met een aantal pittige hellingen" is en blijft een rekbaar begrip. Morgen stappen we dan zeker naar Los Arcos waar we in de albergue hopen te slapen die door hositaleros van het Vlaams Genootschap wordt opengehouden. Benieuwd!
Doordat we gisteren zo'n 5 km verder dan Pamplona hadden gestapt (foei zullen sommigen onder jullie zeggen) moesten we vandaag slechts zowat 20 km meer overbruggen. Slechts een echte hindernis van formaat vandaag: de Alto del Perdon, zowat 770 meter hoog. Bovenop deze bult kan je een klein legertje windmolens ontdekken en de serie prachtige beelden van pelgrims onderweg naar Santiago. Te voet, met de hond of de ezel...iedereen zal zich de beeldenrij ongetwijfeld herkennen als hij ze ziet. Na dez kleine berg is het louter bergafwaarts richting Puente la Reina. Hier waarschijnlijk definitief afscheid van Moniek uit Holland en sterke Ward uit Antwerpen. Zij willen sneller dan deze man in Santiago zijn. Het is hun van harte gegund: twee fijne en lieve mensen die ik ongetwijfeld de volgende dagen zal missen. Maar...de Camino gaat voort. Het ga jullie goed, Ultreia! Hier nu ingekwartierd in de Albergue de Peregrinos Padres Reparadores. Een 100-tal bedden, in onze kamer met z'n 6-en. TweeSpanjaarden, twee Britten, een Nederlandse en een Maretakker. Seffens zelf potje koken samen met de Nederlandse Roos. Zullen zien hoever zij meewil. Gezien de weinige kennis van Spaans of Frans zou het wel een tijdje kunnen duren. Hopelijk komen we er dan ook een beetje uit met afstanden en tempo. Morgen wil ik sowieso doorgaan naar Lizarra/Estella. Op die manier kan ik mijn schemaatje perfect volgen. Afstanden om en bij 20 tot 25 km per dag, niet te warm, perfect!!
Soms neemt een mens beslissingen die later niet zo goed blijken mee te vallen. Soms vallen die beslissingen echter echt wel heel goed mee. Na de vrij trieste ervaring gisteravond kon de dag van vandaag echter niet beter beginnen. Een zacht herfstzonnetje zorgde vrij snel voor blote armen en benen( niet bij deze pelgrim) en zorgde dadelijk voor blije gezichten. Ook de weg door dit mooie stukje Spaans Baskenland deed zijn duit in het zakje. Regelmatig wordt je er middels graffiti aan herrinnerd door de Basken dat je door hun land stapt. Deze uitlopers van de bergen zijn merkelijk zachter van aard dan die van gisteren. Neem daarbij een Spaans ontbijtje na zo'n twee uurtjes stappen en de dag kan bijna niet meer stuk. Komt daarbij het prachtige Pamplona (alweer opgeruimd na de relletjes van de vorige nacht) met een schitterende binnenstad en dito kathedraal en leuke straatjes en kleurrijke huizen en winkeltjes...wat een ongelofelijke luxedag vandaag!! Je kan je afvragen of dit niet te mooi is voor een pelgrimstocht. Neen dus, volgens iedereen die hier stapt mag ook dit erbij. Slaapplekje gevonden in de mooie gite van de ridders van Maltz met vriendelijke Franse Hospitalero.In tegenstelling tot gisteren ook geen overloop van volk. Goed zo!
Eerste Spaanse rit achter de rug. Vertrokken in de regen in Roncesvalles maar die regen die zich gisteravond al aankondigde was snel opgedroogd. Niet echt een spaanszonnige dag, maar al bij al een meevaller. De Nederlandse hospitaleros in Roncesvalles hadden deze dag afgeschilderd als een makkie maar zo makkelijk of plat zijn de uitlopers van de Pyrenees dan ook weer niet. Vandaag doorgestapt naar Larasoaina, een tocht van 27 km. Hier meer volk dan de gemeente kan opvangen en dus improviseren geblazen. Eind goed al goed en een redelijk bed gevonden voor 6. Voor dat geld mag je natuurlijk geen wonderen verwachten. We kunnen slapen! Meer mogen we van onze eerste dag op de Camino Frances echt niet verwachten vandaag. Een beetje een ontgoocheling toch na de mooie en hartelijke ontvangst gisteren.
Natuurlijk ben je overtuigd dat ook jij het wel zal halen, en natuurlijk weet je dat je geloof in de goede afloop voldoende groot is, maar toch opluchting en heel wat emoties nu we er ook echt zijn. En wat sommigen ook zeggen of schrijven: het is een behoorlijke zware dag. Vanmorgen om 7.30 in het duister de weg op. Via rustige wegjes ga je behoorlijk snel hoger. En waar we gisteren hoopten op een rustige, zonnige maar niet te warme dag kregen we vandaag een niet zo warme, lichtbewolkte tot bewolkte dag. Waar we niet hadden op gerekend was een felle en bij momenten erg koude wind. Moest die wind dan ook nog in het nadeel blazen (tegenwind dus) en was de pret van de klim er soms wel wat vanaf. Maar mooi was het absoluut wel! Prachtige landschappen en vergezichten, soms in het zonnetje, soms onder een dreigende hemel... Heel mooi en zeker de moeite meer dan waard. Maar meer nog dan het landschap en de bergen en de natuur en ...is er het fantastische gevoel van de pelgrim die meeleeft met de andere pelgrims en meevoelt met hun pijn en moeite om te slagen als pelgrim op de Camino. Een heeeel speciaal gevoel
Bijna niet te geloven, misschien niet voor velen onder jullie, maar ook niet zo direct voor mezelf. We hebben net de laatste volledige Franse stapdag afgewerkt en staan nu voor "de grote oversteek". Morgen gaan we, zoals zovelen voor ons, voor de eerste keer onze slaapzak in Spanje ontrollen. Nu nog even genieten van de mooie parochiale gite hier in St-Jean. Een huisje geschonken aan de parochie op voorwaarde dat er pelgrims zouden worden opgevangen. Vanuit St-Jean beginnen we, via de rue d'Espagne en de porte d' Espagne aan de overtocht. Na een mars van zowat 26 km komen we dan toe in Roncesvalles waar alle pelgrims kunnen overnachten in de Refugio de Peregrinos de Roncesvalles. In principe kan iedereen daar zonder problemen terecht. Moet kunnen: op dit ogenblik zouden nog ongeveer 130 pelgrims per dag de overtocht maken. In het hoogseizoen loopt dit makkelijk op tot 300 mensen. Hier ook veel dagjespelgrims en mensen die in busjes worden afgeleverd. Sorry, maar deze mensen worden door ons een beetje meewarig bekeken. Waarschijnlijk ten onrechte, maar toch ...
Vanmorgen nog genoten van het erg mooie Sauveterre de Bearn met in de verte de contouren van de Pyrenees. Bij mooi weer(zoals tot heden het geval) een uitermate charmant stadje met enkele prachtige middeleeuwse gebouwen, een mooie kerk en kasteel en daarnaast ook een schitterende brug over de Gave (dacht ik toch). Goed geslapen bij onze hospitalera. Na een aanzienlijk zware tocht met vandaag 700 hoogtemeters op en 600 weer naar beneden nu dan aangekomen in een eerste grote gite in Ostabat. Vandaag 43 pelgrims (?) in dit dorpje. Heeft natuurlijk ook veel te maken met het samenkomen van de weg van Vezelay (diegene die deze pelgrim stapt) en diegene die hier toekomt vanuit Le Puy. Het leek wel of er een buslading frisse pelgrims (meesten ook zonder rugzak) werd binnengeloodst. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd ...
Vandaag ook een bewolkte dag met zo'n 23 graden. En het moet gezegd: de bergen lijken steeds groter te worden. Morgen dus onze laatste volledige etappen in Frankrijk. Het zal wennen worden vanaf dknsdqg: een ander land, een andere taal en cultuur en meer mensen. Op naar nieuwe ervaringen.
Gisteren en vandaag stilaan maar zeker, stap voor stap, op naar de Pyrenees. Niet te geloven toch dat wij louter en alleen met onze vermoeide voeten, stilaan verslijtende schoenen hier zijn geraakt. Links en rechts, maar vooral omlaag en omhoog. Gisteren toch al zowat 700 hoogtemeters naar boven en 600 meter terug naar beneden. Het begin van een aantal stevige dagen in deze erg groene maar voorlopig ook erg warme omgeving. Niet te geloven toch dat we sinds de start zo'n twee maanden geleden nauwelijks regen hebben gehad. Integendeel! Gisteren weer meer dan 30 graden en dus vroeg op pad om vroeg te kunnen stoppen. Gezond en wel. Vol van nieuwe energie. Geloof me vrij: het uitzicht op die muur maakt je stil maar ook een beetje fier. Hier staan wij nu, letterlijk en figuurlijk aan de grens met een nieuwe uitdaging. Spanje. Compostella. St-Jacques. De Maretak en zovele deelgenoten naderen stilaan maar zeker. En ook dit nog en vooral dit nog: deze pelgrim is jullie daar niet vergeten! Zeker niet, geen van allen. Dagelijks denk ik aan en stap ik voor jullie mee. Jullie allen zijn diep in mij mee op weg naar Compostella. Ulthreia !
Gisteren nog de ganse dag in het grote (en het is groot!) pijnbomenbos gestapt naar de weeral mooie gite van het genootschap in Saint-Sever. Gite is ondergebracht in het oude klooster van de Jacobijnen midden in de oude historische stad. Heel mooi bovenop een heuvel gelegen en dus moeizame aankomst. Zeker als dan blijkt dat zo ongeveer alle winkels en winkeltjes zich "beneden" aan de rivier L'Adour bevinden. Enfin, aan alles kan je een mouw passen. Vandaag dan eensklaps terechtgekomen in een andere monocultuur: mais. Mocht ik ooit al gezegd hebben dat een bepaalde streek de graanschuur was of de houtschuur, nu ben ik ongetwijfeld beland in de maisschuur. Niks anders gezien vandaag, zelfs geen beesten die de mais moeten opeten. Vreemd, heel vreemd. Niet gestopt na 18 km in Hagetmau maar doorgestapt naar een dorpje zo'n 6 km verderop: Labastide-Chalosse. Op deze manier wordt de stapdag morgen weer wat ingekort. Kom hier nu wel terecht in de gemeentelijke feestzaal waar een vriendelijke mijnheer me een tafel heeft bezorgd en een bedje. Afgezien van de lekkere geuren die uit de keuken komen (dessertjes voor een feestje later op de week, niet voor deze pelgrim) komt dat wel weer in orde. Vermoed dat ik hier weleens de enige gast zou kunnen zijn... En wat meer is: vanuit het raam kan ik de contouren van de Pyreneen al zien. Respect maar geen vrees!
Vooraf is het altijd duidelijk: de Weg is de Weg en is heilig. Tot op het ogenblik dat je- sommige dagen althans- het profiel en de "loop" van de weg in detail bekijkt. En dan is er, zoals vandaag, een keuze uit meerdere opties. Of je kiest onvoorwaardelijk voor de Weg, of je stelt je een beetje pragmatisch op en je kiest voor je voeten en benen en rug en ... En deze keuze stelt zich niet alleen voor deze pelgrim. Wees gerust, meerdere pelgrims worstelen meerdere keren met deze meerdere opties. En zo komt het dan dat je op een bepaald punt van je stapdag, the point off no return, plots met meerdere pelgrims voor dezelfde keuze staat. En het gaat heus niet om zomaar even een ommetje. Vandaag dus over zowat 12 kilometer meer of minder. Of je ging voor de volle 33, of je ging voor de kortere versie van 22 kilometer. En het begin- en eindpunt is hetzelfde. Van Roquefort de Landes naar Mont-de-Marsan. Vanmorgen voor mij nog een open vraag, vanmiddag blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nog even zeggen: vandaag hier ook bewolkt tot een enkel druppeltje regen gevallen, maar toch nog zwaar bezweet toegekomen in het lawaaivolle Mont-de-Marsan. Blijkt hier vlakbij een luchtmachtbasis van het Franse leger. En de Mirages vliegen er hier lustig op los! Overigens kunnen we alleen bevestigen wat we al langer wisten: de gites van het genootschap van St-Jacques zijn niet alleen goedkoop, ze zijn zonder uitzondering ook heel mooi, ruim maar meestal ook goedkoop. Daarbij nog meestal een voorraadje etenswaren en de pelgrim is een tevreden mens
Vandaag dus echt de Landes ingedoken. De kaarsrechte wegen waarvan sprake en de ontelbare pijnbomen die eromheen staan: geen woord gelogen. Kilometers lang rechtdoor gestapt over verdwenen spoorlijnen en langs oude spoorweghuisjes. Daarbij denken aan een onoverzichtelijk woud van die pijnbomen met daarboven een staalblauwe hemel en brandende zon. Ziedaar het recept voor een stapdag door de Landes. Vandaag pas het begin: vanuit Le Billon zowat 26 km verder naar Roquefort des Landes. Morgen dieper doordringen in die Landes. Meer dan 30 km en op naar Mont de Marsan. Geen weg terug en geen haar op ons hoofd die daaraan denkt. Het enige wat wij ons hier met ons vieren in de (overigens prachtige) gite van het genootschap afvragen is waarom al die om- en omwegen moeten worden bewandeld.Zou het kunnen dat ook de Chemin in de ban van de commerce geraakt of is dit slechts inbeelding van al-dan-niet vermoeide pelgrims?
Vandaag de grens overgestoken tussen de Gironde en de Landes. Meteen in de pijnbomen en de kaarsrechte wegen daartussen. Dankzij het warme zonnetje ruikt hebt wel lekker. Aangekomen op een oude boerderij enkele kilometers voorbij Captieux. Oude kranige dame die woont op Le Billon. Midden in het niets. Dankzij het deugddoende en technisch ondersteunende bezoek afgelopen weekend zien we het weer helemaal zitten. Als mijn vriend Samsung er ook zo blijft over denken lezen jullie morgen meer nieuws. Nog even vertellen dat Bazas , stadje dat we vandaag verlaten hebben, mooi stadje is! Niet dat er zoveel te beleven valt, maar de architectuur in de binnenstad is zo mooi intact en zuiders dat je er gelukkig van wordt en vol van energie. En precies die energie was vorige week even wat minder. Eerste ontmoeting met de andere Luc. Al-bij-al nog meegevallen. Dixit een hospitalier: ...een noodzakelijke kennismaking. Enchante!
Na een aantal radiostille dagen dus opnieuw op schrijfkoers. Luxeprobleem met GSM zorgde voor infostop. Maar geen nood: ondertussen heeft de pelgrim zijn tocht verdergezet. Vandaag aangekomen in Bazas. Kleine maar mooie en levendige stad. Stad gelegen in departement Gironde. Dordogne dus alweer achter de rug. Gisteren in La Reole ook weer een grote rivier overgestoken: de Garonne. Ook La Reole erg oude en fijne zuiderse stad. Nog even en we duiken de Landes binnen. Maar eerst nog een nachtje goed uitslapen. PS Hier nog steeds mooi en warm weer!
Zowat 25 pelgrimskilometers scheiden het kleine Sorges van het grote en mooie Perigieux. In de voormiddag verscholen in de schaduwrijke bossen hier, in de namiddag in de volle zon, meer dan de dertig van gisteren en bijna constant op asfalt. Hoe mooi de uitzichten op de Dordogne ook, echt wel te mijden en duidelijk niet gezond voor lijf en leden. Doorstappen dan maar en zorgen dat je vroeg kan douchen. Maison diocenale hier dik in orde. Mooie kamer en propere douche. Bezoek azn een heel mooie stad. Veel mooie gebouwen. Erg veel pleinen en pleintjed met toffe terrasjes. Niet echt pelgrimvriendelijk. Lekker gegeten in het restaurant van het huis. Wat wil een pelgrim nog meer
In de gite van eergisteren dus een hospitalier. Vreemd beroep? Neen dus. Hospitaliers zijn, zoals zovelen van ons, vrijwilligers in hart en ziel. Eerst moet je "cheminard" worden. Liefhebber en kenner van de weg / chemin of camino. Dan pas kan je en goed hospitalier zijn. Dixit Herve. Geen tegenspraak mogelijk. En dat brengt me naadloos bij alle vrijwilligers die ik ken (velen dus) . Nieuw werkjaar voo r de deur. Veel succes!
In de gite van eergisteren dus een hospitalier. Vreemd beroep? Neen dus. Hospitaliers zijn, zoals zovelen van ons, vrijwilligers in hart en ziel. Eerst moet je "cheminard" worden. Liefhebber en kenner van de weg / chemin of camino. Dan pas kan je en goed hospitalier zijn. Dixit Herve. Geen tegenspraak mogelijk. En dat brengt me naadloos bij alle vrijwilligers die ik ken (velen dus) . Nieuw werkjaar voo r de deur. Veel succes!
In de gite van eergisteren dus een hospitalier. Vreemd beroep? Neen dus. Hospitaliers zijn, zoals zovelen van ons, vrijwilligers in hart en ziel. Eerst moet je "cheminard" worden. Liefhebber en kenner van de weg / chemin of camino. Dan pas kan je en goed hospitalier zijn. Dixit Herve. Geen tegenspraak mogelijk. En dat brengt me naadloos bij alle vrijwilligers die ik ken (velen dus) . Nieuw werkjaar voo r de deur. Veel succes!
.Vanmorgen vroeg om 7u afscheid genomen van mijn Duitse gitegenoten. Heel aangename globetrotters. Snel op weg langs pastorale landschappen. In de voormiddag spijtig genoeg veelal langs (kleine en weinig bereden) asfaltwegen. Heb geen asfaltschoenen dus na een paar uur begint het te prikken. Nochtans, Claes en Streuvels zouden hier in hun nopjes geweest zijn! Weerom heel mooi dus. Maar al heel vroeg steeg de thermometer hier richting 30 graden ... warm dus heel warm. Gelukkig in de namiddag veelal in de schaduw. Hoera! Toch op tijd in La Coquille in gite van het genootschap. Gite met hospitalier. Dus samen koken. Bijna vergeten: vandaag in de Dordogne aangekomen. Leve de vakantie. Morgen naar Thiviers. Kortere dag, spijtig niet bij Nederlanders die net vandaag met vakantie vertrekken. Tot ...PS alle reacties en berichtjes van julllie zijn altijd altijd welkom !! Hoop dat jullie niet met z'n allen wachten op persoonlijke reactie. Is echt onmogelijk. Na de Camino!! Beloofd. Ik lees jullie echt heel graag!!
Twee dagen niet geschreven. Ten dele omdat 't weekend was ;-) tendele omdat ik niet kon. Hoe omschrijf je de schoonheid van de weg, de geuren en de kleuren, zonder dat je woorden kunnen uitdrukken wat je wil zeggen? Het onvolmaakte geur- en kleurloze woord dat nooit kan zeggen wat moest gezegd worden. Zo volmaakt mooi was de chemin de afgelopen dagen. Het landschap, de bossen, de wegen en weggeltjes ... Gisteren aangekomen in Saint-Leonard de Noblet. Mooi stadje maar op zondag een dood stadje. Samen met Schots-Duits fietsend koppel in de gemeentelijke gite. Ook samen iets gaan eten. Gezellige babbel. Vandaag dan in Limoges. Grote stad, maar echt wel mooie stad! Bezoekje zeker waard. Weer rivier over: de Vienne. Morgen naar Flavignac, zowat 30 km. Op tijd vertrekken dus!
Vanavond eindelijk een ontmoeting met een paar andere pelgrims. Samen met een fietsende Nederlander en een stappende Fransman aan tafel. Hebben dan maar een leuke babbel opgezet in het Engels. Straffe Hollander hoor: is onderweg trrug naar Nederland vanuit Santiago. Zal zo ongeveer 5200 km afgefietst hebben!! De Fransoos is iemand die zich verdiept in reincarnatie en die daar een boek heeft over geschreven. Twee straffe mannen dus. En dat samen met een allene Maretakker. Maar geen nood hoor. Dat mannetje trekt zijn plan wel. Nu dus in Benevent-L'Abbey. Aardig klein stadja, rustpunt voor Compostelapelgrims. Aardig maar ook niet meer. Tot morgen ...
