Zittend op het terras bij ons blauwe huis kijken we uit over de heuvels achter de rivier de Ngezi, die glinstert in het maanlicht. In de verte verschijnen inktzwarte wolken en begint het te weerlichten. Steeds meer flitsen schieten langs de horizon tot het lijkt alsof de hele omgeving in lichterlaaie staat. Eerst rommelt het in de verte, maar de donderslagen worden steeds doordringender en doen ons huis trillen op zijn grondvesten. Het is een ongelooflijk schouwpel en we zittend vol bewondering te kijken, vastgenageld aan onze klapstoeltjes..
Dan verschijnt er een regenboog, de mooiste die ik ooit heb gezien, zo compleet dat er wel een gouden schat moet liggen aan de andere kant, dat kan niet anders. Ik haal binnen snel een toneelkijker om het nog beter te kunnen zien. Wie schetst mijn verbazing als ik halverwege - op de top van de regenboog- een klein figuurtje zie balanceren, een acrobaat met een rugzak en een evenwichtsstok. Heel, heel langzaam lijkt hij onze kant op te komen, maar nu staat hij stil, pakt zijn rugzak waardoor hij even zijn evenwicht dreigt te verliezen...maar gelukkig kan hij zich op tijd herstellen. Uit zijn rugzak komt een zak, de zak gaat open en langzaam begint er iets naar beneden te dwarrelen...iets poederachtigs...het glinstert....dat moet...ik kan het niet geloven...dat moet stofgoud zijn!! Hij gooit goud naar beneden!!
We zijn niet de enige mensen die naar dit wonder staan te kijken, uit alle hoeken van de school stromen mensen naar buiten om te kijken naar de acrobaat en de glinsteringen in de lucht van het vallende goud. Opwinding alom!!
Steeds dieper valt het goud en steeds dichter komt het bij ons in de buurt, bijna kunnen we het aanraken..nog even en dan...... kunnen we de eerste deeltjes in onze handen opvangen en voelen... de grote druppels regen die steeds groter worden en uiteindelijk ontaarden in een grote tropische bui die ons allemaal in een paar seconden klets- en kletsnat maakt. We zijn doorweekt en ruiken de heerlijke ozonlucht die ons dronken maakt van geluk en we drinken het water en dansen als kinderen in de warme regen. Voorspoed brengende regen, Geld en Goud wordt zo in onze schoot geworpen.......
Als de werme regen gevallen is dansen de bavianen bij de rivier en bruist heel Dadaya van het leven, het ruikt heerlijk fris en iedereen is vrolijk. De mensen hier kunnen geweldig vertellen en de kleinste gebeurtenis prachtig opblazen tot een fantastisch verhaal. Ze praten met handen en voeten en niemand hoeft daarvoor een cursus drama te doen, het wordt de kinderen al met de (mais)-paplepel ingegoten. Zimbabwianen zijn eigenlijk de Italianen van Afrika en ik waan me soms in een gigantisch openlucht theater...
Zwervend over het terrein van Dadaya Highschool ruik ik de zomer en ben onder de indruk van de felgekleurde vogels onder de knalblauwe lucht. Het voelt hier ook anders, Dadaya ligt op bijna een kilometer hoogte en ik herken de ijle lucht van vakanties in de bergen. Heerlijk!
Na een steile afdaling over een smal geitepaadje gluur ik stiekem een klaslokaal binnen waar een docent met grote gebaren een verhaal staat te vertellen. Maar dit is geen vertellen, dit lijkt meer op acteren! Zijn diepe donkere stem rolt door de openstaande ramen naar buiten en binnen is het muisstil. En het gaat maar door, ik krijg zo waar de indruk dat hij een compleet toneeelstuk staat op te voeren...en niet het minste stuk ook: ... Hamlet, Prince of Denmark!! Ongelooflijk, maar de grote William Shakespeare leeft voort op een shool in Zimbabwe!!!!!!
Enigszins beduusd van deze ontdekking volg ik een paadje omlaag en passeer een aantal vrijstaande huizen. Achter een van de huizen hoor ik een bekende stem van......Veronica!! Ze zit op en stoepje en voert een druk gesprek met een vrouw. Samen hebben ze de grootste lol en schateren van het lachen. 'Ach Mrs. Phiri ', hoor ik haar zeggen. 'dat kan toch niet echt gebeurd zijn!!!' Waar ze het over hebben weet ik niet, maar het moet een grappig verhaal zijn. Ze voelt zich hier thuis, Veronica, zittend op dat stoepje! Op bezoek bij Mrs. Phiri, wat kan die vertellen...en lachen!!!
Waar haalde Shakespeare toch al zijn verhalen vandaan? Men zegt dat hij vooral veel in kroegen heeft opgetekend. Verhalen over list en bedrog, overspel en moord, ongeluk en chantage. Als vanzelf word ik weer naar het lokaal getrokken waar de klas nog steeds ademloos luistert naar de leraar, die zelf ook helemaal in zijn eigen verhaal op lijkt te gaan. Ik bevind mij nu knielend onder het raam en begrijp dat de leraar Hamlett niet aan het vertellen maar aan het spelen is -en zelf doet hij alle rollen!! Bovendien lijkt het erop dat hij het verhaal uit de Deense setting vertaalt naar een school in Afrika die zichtbaar op Dadaya lijkt...en de leerlingen lijken het prachtig te vinden! !
Om het geheel nog beter te kunnen volgen richt ik me op en stoot per ongeluk tegen een uitstekend plankje, wat een doffe knal geeft. Heeft iemand het binnen gehoord?? Ik hoop maar van niet, dat zou genant zijn..gelukkig gaat de leraar door met zijn spel, gebruik makend van de hele ruimte..Langzaam nadert hij nu het raam waar ik onder zit, als hij nu zijn hoofd door het raam zou steken zou hij mij kunnen aanraken...ik voel me niet op mijn gemak. Zijn stem klinkt nu zachter, hij fluistert iets over koningen en prinsen, en dan - totaal onverwachts, uit het niets- dondert het plotseling zeer luid door de klas en over het terrein van de school....:
'Something is rotten in the state of .....Dadaya!!!!!!. There are spies around the building, get them alive!!
Ik zet het op een lopen, maar leerlingen zetten de achtervolging in. Omkijkend zie ik Kuda en Tina voorop rennen, zo'n 15 meter achter me. Maar zij lopen veel sneller dan ik..waar moet ik heen??? De rivier!! Ik vlieg over het pad in de richting van het water, nog 50 meter, nog 40, zou ik het halen? Steeds dichter zitten ze me op de hielen, maar net als ze me willen grijpen duik ik met een krachtige afzet het water in en verdwijn onder water. Mijn hart bonst. Hoe lang kan ik onder water blijven?
Het water voelt vies lauw aan en ik knijp mijn ogen dicht. Als ik ze even later open zie vage schimmen op 5 meter van me af, stil drijvend.. krokodillen!! Gelukkig tonen ze geen enkele belangstelling voor me en veilig bereik ik ongedeerd de overkant. De leerlingen durven overdag niet in het water te springen en druipen gelukkig af. Totaal uitgeput kruip ik langs de steile oever omhoog en loop net zolang door tot ik de rivier niet meer kan zien. Dan val ik uitgeput op de grond..
Als ik minuten later mijn ogen open zie ik bovenop een hoge rots een baviaan. Onbewust pak ik een steen om het beest weg te jagen en het lukt. Dit is het bewijs! Ik ben hier geen toerist, maak geen foto's van apen maar verjaag ze net als alle mensen hier. Zo ben ik toch al een beetje Afrikaan aan het worden.. Al met al ben ik bekaf, de zon staat hoog aan de hemel en de hitte is moordend. Ik sluit mijn ogen en denk aan de leerlingen die nu vast Shakespeare aan het lezen zijn. Straks in hun pauzes zullen ze hel stukken uit hun hoofd leren..rare wereld, zouden ze niet beter Afrikaanse literatuur kunnen lezen?
Ooit zou ik ook een toneelstuk willen schrijven, over koningen en prinsen, moord en doodslag, afpersing en verraad, kortom alles waar William S. ook zo dol op was. Of zouden Nederlanders daar niet zo erg van houden??? Ik knikkebol, de zon en het eentonige gehamer van de goudmijn in de verte doet de rest, als een blok val ik in slaap..
En daar is hij dan, , compleet met baard en tropenhelm, speciaal voor deze gelegenheid afgereisd naar Zimbabwe en nu zittend op een klapstoeltje op het terras achter ons blauwe huis, een indrukwekkende verschijning, de wereldberoemde schrijver, de Johan Cruyff van de 16e eeuw...
William Shakespeare!!
We zijn in druk gesprek en praten over Zimbabwe en Engeland, over toneel en literatuur. William beschikt over een bulderende lach die je van verre kunt horen en leerlingen komen verlegen om een hoekje kijken. Hij wenkt ze dichterbij te komen, kijkt ze met een grote grijns aan en nodigt ze uit om te praten.Ze zijn zo op hun gemak dat ze steeds meer vertellen en langzamerhand hun ziel en zaligheid bloot leggen... Als de etensbel gaat rennen ze weg. Hij slaat me op de schouder en roept:
'hier zit een verhaal in, Dadaya is een groot mysterie, ik hoor over schandalen, list en bedrog, kortom..: het leven!! Schrijf er een boek over!!! En ik heb nog steeds dorst!!!"
Plotseling schrik ik van iets wakker. Met een droge mond, wat heb ik een dorst! En wat brandt mijn gezicht, het voelt roodverbrand aan, ik heb toch niet in de zon gelegen met mijn indianenhuid?? Ik wrijf nog een keer mijn ogen uit en kijk vervolgens recht in .....de ogen van een reusachtige baviaan!! Waarschijnlijk dezelfde van net, maar nu op 4 meter afstand!!Wat een brutaliteit, je kan gewoon lezen wat er in zijn ogen staat geschreven...
De tuin staat in brand! Rook kringelt omhoog achter de groentetuin waar Benard bezig is vuil te verbranden. Gelukkig blijkt het mee te vallen, ik kan er nog maar niet aan wennen dat huisvuil hier niet wordt opgehaald. Benard heeft een zware strijd geleverd met de rotsachtige grond, net zolang tot de kuil diep genoeg was om het vuil te kunnen verbranden. Niet dat hij snel vol raakt, kant-en-klaar maaltijden zijn hier niet te krijgen en het meeste afval wordt hergebruikt. Kinderen spelen met vanalles en plastic tasjes kunnen eindeloos worden hergebruikt. Het is hier een grote kringloop-winkel!!
's Avonds lig ik naast Veronica onder de klamboe en staar naar de dromenvanger boven ons bed. Geen zuchtje wind komt door de openstaande ramen naar binnen en toch verbeeld ik me dat het sierlijke voorwerp soms even lijkt te trillen. Het is warm en ik luister naar naar het nijdige zoemen van de muggen binnen en het luide getjirp van de krekels buiten. We zijn hier nu bijna 3 maanden en voelen ons hier al zo thuis! De zomer loopt bijna ten einde en op 21 maart begint de herfst. Ik kan me er geen voorstelling van maken. Vallende blaadjes???
Onze Grote Droom is uitgekomen, we zijn in Afrika! Zoveel indrukken, wat moet ik opschrijven, alles is nieuw! In gedachten gooi ik -net als Benard- alle gebeurtenissen in een diepe kuil, steek de brand erin en kijk wat er van overblijft. De restanten probeer ik te kneden en vervormen..als meel dat ik vervolgens laat rijzen en dan in de oven zet. Je komt uit een bakkers-familie of niet! Daarbij voer ik weer hele gesprekken met mijn opa, zoals ooit op de Wageningse berg....zou het hem bevallen hier??? De volgende dag haal ik mijn broodje uit de oven en bak het af tot een verhaal...op....een elektriche type-machine!
Veronica slaapt al weer diep, een vertrouwd beeld. En ik tel schaapjes, of.... olifanten!!
oh vader Jakob, ik ben geen slaapkop. ik tel de slurven, zorg dat ik ze niet stoor. zij.... trompetteren in koor.... ik kom zo de nacht wel door.
Niet dat het helpt, maar rust geeft het wel. Als in een film komt de dag van vandaag weer langs: mijn collega History die acteert voor de klas, de leerlingen buiten die verhalen van Shakespeare uit hun hoofd leren en naspelen. Leerlingen afkomstig uit stadjes en dorpjes waar soms nog geen electriciteit is....televisie........ja dat zou geweldig zijn!!! Ook zij komen hier in een andere, spannende wereld en wat leren ze? Hamlet!!
We zitten weer alleen op ons terras, William Shakespeare is verdwenen. Zou hij toch ergens een kroegje hebben ontdekt??
Uitkijkend over de lage roodkleurige heuvels en de kale wildernis met al zijn onzichtbare dieren, waan ik me soms op een groot schip in een onmetelijke oceaan. Het schip is Dadaya Highschool en de zee het lege savanne-landschap om ons heen. Op weg naar onbekende verten. Wekelijk gooien we een fles in zee, met een brief erin. Net als ooit op de boot naar Texel. Voor de jutters op verre stranden...
We staan op de brug en proberen de richting te bepalen. Maar we hebben geen idee, want we zijn hier vreemdelingen. Bovendien kennen we de ondieptes en gevaarlijke stromingen niet. Gelukkig hebben we een uitstekende loods aan boord gehaald...
Charles Sibanda is een vrolijke man met grote pretogen in een diepdonker, altijd stralend gezicht. Steeds is hij bereid ons dingen uit te leggen die we niet snappen en dat is heel veel. Maar zijn geduld is eindeloos en bovendien kent hij ons- murungu (blanken)- uit zijn studietijd, waarin hij heeft samen gewoond met witte studiegenoten. Hij begrijpt onze eigenaardigheden en snapt hoe wij denken. Charles is leraar Shona en godsdienst en leert ons de taal. Tussendoor vertelt hij over de gebruiken en gewoonten van de mensen hier. Charles is onze loods.
'Charles, hoe komt het dat wij als nieuwkomers op het mooiste plekje van de school wonen, met het mooiste uitzicht? Is dat niet meer een plek voor een directeur? Voor Mr. Mutomba?' Weer die pretogen en die brede grijns. 'jullie Europeanen zijn toch belangrijk?? Zijn jullie niet de halve wereld overgevaren om ons de ware cultuur bij te brengen?'. Dan schatert hij het uit en slaat zich op de knieen van pret, drukt onze handen en herhaalt zijn boodschap nog een paar keer, in steeds iets andere bewoordingen. Vertellen op zijn Zimbabwiaans..heerlijk!
Het zijn gezellige lessen waarin we veel lachen. Dat Shona komt later wel, he Charles. Tatenda!! (bedankt).
Charles vertelt weer een mooi verhaal. Over de vorige directeur van de school, geen aardige man. Een last voor leraren en een tiran voor de leerlingen. Oh wee als je een duik in de rivier had genomen en hij kwam erachter... Bovendien was hij een slecht bestuurder, chaotisch en onbetrouwbaar. Leerlingen haatten hem maar wat konden ze doen? Iets als een leerlingenraad is hier ondenkbaar. Inspraak?? Nee, haal je de koekoek! Dan maar in hongerstaking. Het eten was slecht, oneetbaar. Zwijgende rijen leerlingen die hun bord lieten staan. Maar het protest werd onderdrukt, er werd geslagen, gedreigd, en uiteindelijk weer gegeten. De directeur dacht de strijd gewonnen te hebben en vierde dat met een nog strenger regiem. Minder eten, langere studeertijden, geen feestavonden meer. Toen was de maat vol. In 1989 is op een nacht zijn huis in brand gestoken, het werd een grote rel. Een aantal leerlingen is van school gestuurd, ook de directeur werd overgeplaatst naar elders Op de plek van zijn oude huis werd een nieuw huis gebouwd, een mooi blauw huis. De nieuwe directeur -mr. Mutomba - woonde inmiddels al ergens anders en voelde weinig voor een verhuizing. Net toen het huis af was kwamen wij. Met zijn tweeen , tot ieders verrassing. Jim was niet alleen, maar kwam samen met zijn vrouw!! Er was al een woningtekort, maar nu werd dit nog groter!! Koortsachtig overleg, er was zo snel geen andere oplossing, mr. Jim moest dan maar in dit nieuwe huis, alhoewel anderen daar meer recht op hadden. En Tim werd onze buurman.
'Zo zijn jullie op deze mooie plek terechtgekomen!! Jullie zijn geluksvogels!'
Tja, je heet Lucky Jim of niet...
We zijn stil van dit verhaal. Die brave leerlingen die zo goed kunnen luisteren, je nooit tegenspreken, desnoods uren achter elkaar stil kunnen zijn.....zijn dat dezelfde leerlingen die huizen in brand steken??
Inmiddels is het donker geworden. Sterren twinkelen, een warme rustige avond in maart. We leven in 1993 en hebben geen idee wat ons verder te wachten staat. Ik realiseer me dat ik nog nooit zo lang zo ver weg van de zee ben geweest. Wijk aan Zee is verder weg dan ooit. Tegen de achtergrond van het Zuiderkruis passeert een groepje vogels. Meeuwen zijn het niet, maar wat wel? 'je hebt twee soorten vogels', zou Charles zeggen: ' vogels die je kunt eten en vogels die je niet kunt eten'!
Voor mij zijn het albatrossen, grote vogels boven de oceaan die zelden aan land komen. Ons schip vaart rustig door, de oceaan is eindeloos, onze loods zal ons overal veilig doorheen loodsen. We zijn gelukkig, domweg gelukkig in Afrika.
Vannacht droomde ik dat Elisabeth -koningin van Engeland, Australie en andere oud-kolonies als Zimbabwe- op weg was naar Dadaya om de wereld een belangrijke mededeling te doen. Het laatste stuk reisde ze met een oude stoomtrein die voor deze gelegenheid uit het museum was gehaald.
Altijd een mooi gezicht om zo'n stoomblazend vehikel door de rode heuvels rond Zvishavane te zien kruipen totdat het gevaarte piepend en knarsend tot stilstand komt bij het sportveld achter de boerderij.
Intussen heeft het nieuws zich als een lopend vuurtje verspreid. Van heinde en verre komen mensen lopend naar deze plek en een stoet auto's kronkelt over de smalle asfalt strookjes van de Dadaya Road. De grootste gaten in de weg zijn voor deze gelegenheid met zand opgevuld. Tot de eerste regenbui is de weg zo weer 'gerepareerd'...Een unieke gebeurtenis bovendien, de eerste file in de geschiedenis van de school!!
De plek van de troonsoverdracht - daarover bestaat geen twijfel meer.. is ons blauwe huis op de heuvel! Werkelijk van alle kanten wordt het 'kopje' beklommen en wij staan als in betovering naar dit spektakel te kijken! Ondertussen stijgt de spanning, camera's verdringen zich rond het blauwe huisje waar het allemaal moet gaan gebeuren. Vreemde geruchten doen de ronde over wie nu uiteindelijk de troonsopvolger zal zijn, men zegt dat het niet de arme prins Charles uit Wales zal zijn, maar een Zimbawiaan!!
Daar verschijnt de koningin op het bordes. Haar lijfwachten maken ruimte ...en dan....de spanning is om te snijden..... begint ze te spreken, vriendelijk, doorleefd, met passie zoals niemand haar in al die jaren heeft gehoord. Mensen klappen, juichen, en de oude dame praat maar door. Versterkers maken de boodschap tot ver in de omtrek duidelijk...ze zal...de troon.....over precies 3 maanden....overdragen aan ......
Thomas Mapfumo, the Lion of Zimbabwe!!!!
Een oorverdovend applaus breekt los, de mensenmenigte begint woest te dansen en te zingen en er breekt een feest los dat dagen en nachten zal duren! Maar niet iedereen is even blij! De herrie is enorm, er wordt geklaagd... Niet door mensen, maar door dieren die hier leven: nijlpaarden, bavianen, krokododillen en ander 'groot' wild'.
De dieren besluiten dat het zo niet verder kan. Gotla (vergadering), bij de Ngezi-rivier!! Ze zijn er snel uit en dezelfde avond nog trekken ze naar de heuvel waar al die mensen maar dansen en blijven dansen....ook ik vind het heerlijk!! Een concert van Mapfumo duurt sowieso altijd de hele nacht...tot de bussen weer rijden! Maar nu lijkt het nooit meer op te houden! Niemand kijkt meer helder uit zijn ogen, anders hadden ze gezien dat een gesloten colonne in aantocht is om alles wat niet-mens is te verjagen. En dan slaat plotseling de paniek toe en zoekt iedereen een veilig heenkomen..
Eenmaal al struikelend beneden gekomen draaien we ons om, om te zien wat er gaat gebeuren.... toch een troonswisseling...een nieuwe koning..een waardig opvolger van de oude dame uit Engeland.. een lid van een heel oude familie die voor de komst van de mensen hier altijd heeft geheerst, de kroning van......
SIBANDA, KONING LEEUW!!!
Op dat moment schrik ik wakker van een enorme brul........opstaan, je hebt je verslapen!!!!!!!
'de welp volgt de oude wolf, de welp is moedig en houdt vol...'
Als klein welpje vocht ik in in de stadsjungle van Beverwijk tegen tijgers, leeuwen, en andere gevaarlijke dieren uit het beroemde jungleboek. Ik weet het nog heel goed: het gevaarlijkste dier uit de jungle was...de slang Ka ! Net als Mowgli was ik een weggelopen mensenkind dat werd opgevoed door wolven. Onbevreesd, eigenlijk was ik maar voor een ding bang...: die vreselijke wollen padvinderstrui ....tot ver in de winter liep ik daarom in mijn katoenen zomerbloesje- koud of niet- als ik die trui maar niet hoefde te dragen! Daarom voor alle huidige en toekomstige padvindertjes...... geef ze van katoen!!!
Op een zwoele avond in maart loop ik over het hobbelige pad in de richting van ons huis op de heuvel. Mijn plicht zit er vandaag op, de leerlingen hebben zich goed gedragen. Er is geen maan, slierten wolken laten weinig licht door. Ik wou maar dat ik mijn zaklantaarn had meegenomen. Gisteren tijdens onze Shona les heeft Charles ons nogal bang proberen te maken: 'kijk uit voor slangen in het donker, het zijn de gevaarlijkste dieren van Afrika, ze maken veel meer slachtoffers dan leeuwen!! Ik heb een blanke vriend die getrouwd is met een zwarte vrouw. Op een dag ontdekten ze een slang op hun erf. Mijn vriend rent naar binnen om zijn slangenboek te halen, maar toen hij buiten kwam had zijn vrouw de slang al dood gemept. Zo doen we dat hier, in die volgorde. .....geef ze van katoen!!!'
Oei, wat is het donker..dit is toch echt niet handig van me. Straks moet ik ook nog langs die nijdige keffertjes van buurvrouw Grace die zo lekker rond je kuiten kunnen dansen. Brutale beesten, maar het worden er steeds minder. Eerst reed de dronken buurman er een dood, en dezelfde week werd een van de hondjes door een baviaan gegrepen...En toen waren er nog maar twee..Maar goed, beter een hond op je pad dan een slang... Het wolkendek wordt steeds dikker, ik zie nu echt niets meer. Kleine zweetdruppeltjs beginnen langs mijn rug naar beneden te stromen, mijn moed zinkt me in de schoenen en ook de muggen ruiken dat er een feestje op komst is....wolken muggen dansen rond mijn gezicht en dringen door alle openingen naar binnen. Wild sla ik om me heen, let niet meer goed op, stap in een kuil, struikel en terwijl ik val kan ik alleen maar denken .....goed bezig, Jim!!!
Even moet ik zijn weggeweest. Als ik weer bij kom bonkt mijn hoofd als een bezetene. De hitte is bijna niet te harden, de lucht voelt als een warme deken, als....een wollen welpen trui!! Hoe zou Mowgli zich hieruit redden?? Had ik toen toch maar wat beter opgelet, in plaats van altijd te dromen.. En dan gebeurt er iets vreemds...ik begin te krimpen! Steeds kleiner word ik, en de trui wordt steeds groter! Nog even en ik ben zo klein dat ik onder de trui uit kan glippen..het lukt, en op de tast probeer ik het pad te vinden...wat zijn die stenen groot geworden.! En zo voel ik me weer een welpje in de jungle, op leeuwenjacht..En waar zou Ka zijn, de slang Ka???
Een stemmetje in mijn hoofd: het is Charles, onze loods in den vreemde...wat zegt hij? 'slangen houden absoluut niet van herrie, ze mijden kabaal van mensen..'. En dan weet ik het weer, richt me naar boven en zie gelukkig al weer een sterretje door de wolken heen prikken. Om me heen even geen muggen, maar duizenden vuurvliegjes die om me heen dwarrelen...en daar zie ik ons huis, hoog op de heuvel. Er branden lichten!!
En dan begin ik te zingen, harder en harder, boven het getjilp van de krekels uit. Mijn angst overschreeuwend, niet mooi of zuiver, maar wel hard, met een stem die van binnenuit komt en hopelijk....slangen verdrijft!!
Volgens Pete Pronk - in het klooster van Huissen- is de stem ' het ventiel van je ziel'
Charles kijkt me doordringend aan. Het vuur laait hoog op, het is een donkere avond en het begint al wat koeler te worden. We hebben net met een aantal collega's achter ons huis een barbecue gehouden en nu praten we nog wat na: over de toekomst van Zimbabwe, over Nederland en Europa en over slangen, altijd weer over slangen..
Gisteren hoorden we buurvrouw Grace hard schreeuwen. Daar zijn we inmiddels aangewend, dus we deden wat we altijd doen...we zetten de radio wat harder! Maar ze bleef maar schreeuwen, en wat bleek? Er lag een 21/2 meter lange slang voor haar voordeur!! Een achterdeur heeft haar huis niet, dus vandaar de paniek! Collega's gehaald, slang doodgeslagen, probleem opgelost. Of zoals onze Nieuw-Zeelandse vriend Graem zou zeggen:
T.A.B.!! Of in 'kiwi-Engels'.....that's Afrika babe!!
'Hebben dieren bij jullie allemaal een naam? Noemen jullie een slang Kaa? ' Charles slaat zich op de knieen van pret.
Mowgli is een mensenkind dat wordt opgevoed door een groep wolven onder leiding van Akela en Raksha. Shere Khan de tijger eist de baby op bij de wolven, die weigeren echter. Hij zal Mowgli's eeuwige vijand blijven.
Mowgli raakt ondertussen bevriend met Bagheera en de wetten van de jungle worden hem aangeleerd door Baloe, een bruine beer en een vriend van de wolven. Mowgli komt later in het verhaal in de val terecht bij de Bandar-log, een groep apen. Dankzij Chil kan hij contact maken mat Baloe en Bagheera en wordt gered.
Pas in zijn latere leven komt hij in contact met mensen, hoewel hij steeds een innige band met de jungle zal blijven hebben.
Charles luistert geboeid en wil alles weten. Ik vertel over de padvinderij en over de jungle van Beverwijk met zijn pleinen en flatgebouwen, de Nederlandse bergen zoals de Nits ze noemen. Een stenen jungle, vol verhalen over tijgers en slangen...
'Mijn vader, Charles, is Jan. Geboren 2 meter onder zeespiegel, in een groen land van boeren. Zijn vader was bakker en bakte chingwa (brood). Jan geniet nu van zijn pensioen, daarvoor was hij mudzidzisi (leraar). In zijn zororo (vakantie) zoekt hij graag de warmte op van Europa, trekkend in een moderne variant van de ossewagen, met wat Russische paardekrachten ervoor. Hij praat graag met iedereen die hij tegenkomt en altijd is hij op zoek naar cultuurschatten. Zijn belevenissen legt hij graag vast in reisverslagen en de Zimbabwe ruines zou hij graag zien...
'Mijn moeder heet Nel, maar eigenlijk heet ze Raksja, de wolvin die graag de hele troep bij elkaar houdt. Haar vader verkocht siwiti (snoep) en maakte overal musakazo (muziek). Raksja zou het liefst altijd door de wereld trekken. Haar favoriete land voor zororo is Engeland, maar eigenlijk wil ze overal heen. Ze zingt graag en altijd is ze bezig nieuwe plannen te maken...
Het wordt al laat, het vuur begint te doven. Tijd om de klamboe op te zoeken. In de duisternis is Charles' donkere gezicht bijna niet meer te zien, alleen zijn ogen lachen als altijd. 'Laat baba-Jim en mai-Jim hierheen komen. Nodig ze uit!! Alle dieren uit jullie boek zijn hier te vinden:
Hathi (de olifant), Jacala (de krokodil), Oe ( de schildpad), Ko (de raaf)...
'Bovendien, het is hier warm en daar houdt je vader van. En voor je moeder, de Engelsen zijn hier tot voor kort heer en meester geweest. We houden nog steeds van bacon en eggs drinken graag sterke thee met veel melk en suiker....'
'En, zegt hij, bijna stikkend nu van het lachten....we hebben hier ook een jungle met echte dieren!!'
terug naar zimbabwe / back to Zimbabwe
Zittend op het terras bij ons blauwe huis kijken we uit over de heuvels achter de rivier de Ngezi, die glinstert in het maanlicht. In de verte verschijnen inktzwarte wolken en begint het te weerlichten. Steeds meer flitsen schieten langs de horizon tot het lijkt alsof de hele omgeving in lichterlaaie staat. Eerst rommelt het in de verte, maar de donderslagen worden steeds doordringender en doen ons huis trillen op zijn grondvesten. Het is een ongelooflijk schouwpel en we zittend vol bewondering te kijken, vastgenageld aan onze klapstoeltjes..
Waar haalde Shakespeare toch al zijn verhalen vandaan? Men zegt dat hij vooral veel in kroegen heeft opgetekend. Verhalen over list en bedrog, overspel en moord, ongeluk en chantage. Als vanzelf word ik weer naar het lokaal getrokken waar de klas nog steeds ademloos luistert naar de leraar, die zelf ook helemaal in zijn eigen verhaal op lijkt te gaan. Ik bevind mij nu knielend onder het raam en begrijp dat de leraar Hamlett niet aan het vertellen maar aan het spelen is -en zelf doet hij alle rollen!! Bovendien lijkt het erop dat hij het verhaal uit de Deense setting vertaalt naar een school in Afrika die zichtbaar op Dadaya lijkt...en de leerlingen lijken het prachtig te vinden! ! 
Ik zet het op een lopen, maar leerlingen zetten de achtervolging in. Omkijkend zie ik Kuda en Tina voorop rennen, zo'n 15 meter achter me. Maar zij lopen veel sneller dan ik..waar moet ik heen???
En daar is hij dan, , compleet met baard en tropenhelm, speciaal voor deze gelegenheid afgereisd naar Zimbabwe en nu zittend op een klapstoeltje op het terras achter ons blauwe huis, een indrukwekkende verschijning, de wereldberoemde schrijver, de Johan Cruyff van de 16e eeuw...
Charles vertelt weer een mooi verhaal. Over de vorige directeur van de school, geen aardige man. Een last voor leraren en een tiran voor de leerlingen. Oh wee als je een duik in de rivier had genomen en hij kwam erachter...
'de welp volgt de oude wolf, de welp is moedig en houdt vol...'
