We zitten weer alleen op ons terras, William Shakespeare is verdwenen. Zou hij toch ergens een kroegje hebben ontdekt??

Uitkijkend over de lage roodkleurige heuvels en de kale wildernis met al zijn onzichtbare dieren, waan ik me soms op een groot schip in een onmetelijke oceaan. Het schip is Dadaya Highschool en de zee het lege savanne-landschap om ons heen. Op weg naar onbekende verten.
Wekelijk gooien we een fles in zee, met een brief erin. Net als ooit op de boot naar Texel. Voor de jutters op verre stranden...

We staan op de brug en proberen de richting te bepalen. Maar we hebben geen idee, want we zijn hier vreemdelingen. Bovendien kennen we de ondieptes en gevaarlijke stromingen niet. Gelukkig hebben we een uitstekende loods aan boord gehaald... 

Charles Sibanda is een vrolijke man met grote pretogen in een diepdonker, altijd stralend gezicht. Steeds is hij bereid ons dingen uit te leggen die we niet snappen en dat is heel veel. Maar zijn geduld is eindeloos en bovendien kent hij ons- murungu (blanken)-  uit zijn studietijd, waarin hij heeft samen gewoond met witte studiegenoten. Hij begrijpt onze eigenaardigheden en snapt hoe wij denken. 
Charles is leraar Shona en godsdienst en leert ons de taal. Tussendoor vertelt hij over de gebruiken en gewoonten van de mensen hier. 
Charles is  onze loods.

'Charles, hoe komt het dat wij als nieuwkomers op het mooiste plekje van de school wonen, met het mooiste uitzicht? Is dat niet meer een plek voor een directeur? Voor Mr. Mutomba?'
Weer die pretogen en die brede grijns. 'jullie Europeanen zijn toch belangrijk?? Zijn jullie niet de halve wereld overgevaren om ons de ware cultuur bij te brengen?'. Dan schatert hij het uit en slaat zich op de knieen van pret, drukt onze handen en herhaalt zijn boodschap nog een paar keer, in steeds iets andere bewoordingen. Vertellen op zijn Zimbabwiaans..heerlijk!

Het zijn gezellige lessen waarin we veel lachen. Dat Shona komt later wel, he Charles. Tatenda!! (bedankt).