Als de werme regen gevallen is dansen de bavianen bij de rivier en bruist heel Dadaya van het leven,  het ruikt heerlijk fris en iedereen is vrolijk. De mensen hier kunnen geweldig vertellen en de kleinste gebeurtenis prachtig opblazen tot een fantastisch verhaal. Ze praten met handen en voeten en niemand hoeft daarvoor een cursus drama te doen, het wordt de kinderen al met de (mais)-paplepel ingegoten. Zimbabwianen zijn eigenlijk de Italianen van Afrika en ik waan me soms in een gigantisch openlucht theater...

Zwervend over het terrein van Dadaya Highschool ruik ik de zomer en ben onder de indruk van de felgekleurde vogels onder de knalblauwe lucht. Het voelt hier ook anders, Dadaya ligt op bijna een kilometer hoogte en ik herken de ijle lucht van vakanties in de bergen. Heerlijk!

Na een steile afdaling over een smal geitepaadje gluur ik stiekem een klaslokaal binnen waar een docent met grote gebaren een verhaal staat te vertellen. Maar dit is geen vertellen, dit lijkt meer op acteren!  Zijn diepe donkere stem rolt door de openstaande ramen naar buiten en binnen is het muisstil. En het gaat maar door, ik krijg zo waar de indruk dat hij een compleet toneeelstuk staat op te voeren...en niet het minste stuk ook: ...

Hamlet, Prince of Denmark!!    Ongelooflijk, maar de grote William Shakespeare leeft voort op een shool in Zimbabwe!!!!!!

Enigszins beduusd van deze ontdekking volg ik een paadje omlaag en passeer een aantal vrijstaande huizen. Achter een van de huizen hoor ik een bekende stem van......Veronica!! Ze zit op en stoepje en voert een druk gesprek  met een vrouw. Samen hebben ze de grootste lol en  schateren van het lachen.  'Ach Mrs. Phiri ',  hoor ik haar zeggen. 'dat kan toch niet echt gebeurd zijn!!!' 
Waar ze het over hebben weet ik niet, maar het moet een grappig verhaal zijn. Ze voelt zich hier thuis, Veronica, zittend op dat stoepje! Op bezoek bij Mrs. Phiri, wat kan die vertellen...en lachen!!!