Hey, dagboek. Ik heb tegenwoordig echt geen tijd meer voor je, sorry daarvoor, maar met het drukke rotleven dat ik heb, hoop ik wel dat je dat snapt.
Je weet dat ik vorige keer gestopt ben in het midden van mij uitleg, sorry daarvoor, maar ik lag hier met jou in men bed en mijn ogen vielen toe, ik besloot de rest van mijn verhaal later te vertellen, nu dus. En ik kan je verzekeren, na die vrijdag dat ik Mira mn verhaal deed, gebeurde er veel.
Je weet dat Mira en Kato volgens mij verdacht goed overeenkomen, wel, na dat ik mijn hele verhaal deed, over Kato die me aanraakte en vertelde hoe graag ze me zag, leek Mira me meer en meer te vertrouwen en het moment was daar dat ze alles er uitliet.
Ik wist niet wat me overkwam toen ik hoorde dat ze elke vrijdagavond samenkwam met een clubje moderne heksen. Oké, ze draagt vaak zwart en ik dacht ergens wel dat ze zich met zon bizarre toestanden bezighield, maar haar hele verhaal had ik in mijn wildste dromen niet kunnen verzinnen.
Ze vertelde dat ze zich voornamelijk bezighielden met het vervloeken van mensen waaraan ze allemaal een bloedhekel hadden, en volgens Mira hadden hun duistere bezigheden echt wel effect. De vriendin die hen enkele maanden geleden verlaten had, lag al 2 weken in het ziekenhuis met een maagzweer, en de ex-vriend van een van de heksen kampte al een halfjaar men ononderbroken migraine.
Je vraagt je vast af waarom ik dit volledig onboeiende verhaal vertel, maar ik beloof je, het beste, of liever, het slechtste deel komt nog.
Ze vertelde me dat ze enkele weken geleden een discussie had met de enige mannelijke heks van hun clubje, ik denk dat hij Lukas heet. Hij was het niet eens met Miras mening dat alle mannen met haar tot op hun achterste knap waren. Na uren discussiëren en argumenteren laaiden de gemoederen hoog op, en beëindigde Lukas hun gesprek met de belofte dat hij haar wel zou vervloeken.
Ik vroeg me af hoe je daar in hemelsnaam ruzie over kan maken, maar blijkbaar kunnen bepaalde mensen dat.
Nu, om eerlijk te zijn, ik geloof niets van al die hocus-pocus, maar Mira duidelijk wel. Ze voelde zich sinds vorige week zeer down, bijna depressief. Ze had blijkbaar zeer duistere, negatieve gedachten en wou er simpelweg een eind aan maken.
Ik wist niet wat gezegd en uit het beetje dat ik Mira kende, wist ik dat ze haar dwaze wil toch zou doordrijven.
Ze vroeg me om haar te beloven dit met niemand te bespreken en, eerlijk als ik ben, deed ik dat ook niet.
Het weekend ging voorbij, en ik spendeerde het meeste van mijn tijd in bed, een plan proberen te bedenken waarmee ik Mira kon stoppen, het stomme idee uit haar hoofd kon krijgen, tot zondagmiddag de bel ging.
Mijn hoofd kon nauwelijks geloven wie mijn ogen daar in de voordeur zagen staan, het was Kato. Ik was bijna vergeten over wie die vrijdagmiddagbabbel met Mira eigenlijk ging, over HAAR.
Ze kwam zich excuseren en vertelde me dat ze spijt had van haar impulsief gedrag, ze beloofde voortaan van mijn lijf te blijven en normaal te doen.
Ze zag dat ik zat te piekeren en na een tijdje aandringen vertelde ik haar over Mira.
Ik zweer het je dagboek, deze wereld is gek.
Kato kreeg het hele verhaal te horen en net als bij Mira vorige keer, gaf haar gezicht geen enkel teken van verbazing. Ik werd bijna gek toen ik merkte dat het Kato echt niets kon schelen dat Mira uit het leven zou stappen, later die dag wist ik waarom, Kato en Mira hadden een afspraak gemaakt.
Ik ben geen heldin, nooit geweest, maar dit is echt te gek voor woorden, ik leek me wel te bevinden in een slecht toneelstuk, of een overdreven geschreven blog. En in deze onrealistisch aanvoelende wereld leek het mijn tijd om eens iets totaal anders te doen, om actie te ondernemen, en om twee mensenlevens te redden.
Ik beval Mira en Kato zondagavond naar mij thuis te komen, mijn ouders waren toch uiteten dus ik kon doen wat ik wou.
Ik probeerde op hun gevoelens in te spelen en te vertellen wat ze zouden missen, en vooral wie hen zou missen. Ik zei wat voor een onnozel idee het is om samen zelfmoord te plegen, probeerde hen duidelijk te maken dat ze daar beiden het lef niet voor hadden, en vroeg me af hoe ze dat van plan waren. Blijkbaar raakte mijn woorden hen niet.
Ze keken elkaar even aan en Mira zei plots vol overtuiging morgenmiddag springen wij voor de trein.
Ik werd misselijk van hun vastberadenheid en liet ze naar huis gaan, maar ik had een plan, het moest me lukken hen te stoppen.
Maandagvoormiddag dacht ik niet aan school, ik liet mijn boekentas thuis en ik vertrok naar Willebroek, het is daar waar Kato en Mira wonen.
Tegen half twaalf kwam ik bij Kato thuis aan en ik zag Miras fiets staan. Ik wist dat ik hen daar niet zomaar kon tegenhouden, ze moesten en zouden hun dwaze plan uitvoeren, dus ik bleef buiten wachten en achtervolgde hen toen ze met tranen in de ogen hun fiets opstapten.
Ik had de treinuren opgezocht en wist dat de tijd drong, het was vijf na twaalf en om 8 na zou de trein vertrekken in het station, ik had dus maar 5 minuten om te doen waarvoor ik was gekomen.
Op het moment dat ze van hun fiets stapten riep ik hen terug, in de hoop dat ze zouden luisteren, maar ze leken in trance, ze hoorden of zagen me niet.
De spoorbel ging en ik stond nog aan de andere kant van het spoor, ik wist dat mijn moment was gekomen.
Ik spurtte zo snel ik kon richting de meisjes die zich vlak naast de rails hadden opgesteld, klaar voor de sprong.
Toen ik het spoor overstak zag ik op een 50-tal meter de locomotief luid toeterend naderen. Ik was vastbesloten de 2 te redden van hun ondergang. Wetend dat ik nog maar enkele seconden had om te reageren greep ik naar hun kraag maar die van Kato was de enige die ik kon beetnemen. Het was nu of nooit, dat wist ik, dus ik duwde haar met al mijn kracht weg van het spoor en ik keek naar Mira, wetend dat het te laat was.
De trein was daar, en ze sprong, Mira sprong verdomme
