Allerliefste dagboek, Het is alweer een weekje geleden dat ik je iets liet weten. Dat komt doordat er weer zoveel gebeurd is. Mijn leven en alles rondom mij lijken wel een achtbaan van gevoelens, intriges en kleine avontuurtjes te zijn. Vorige week vertelde ik je hoe Kato Bruno sloeg omdat hij mij had gekust. Wel, ik kan je verzekeren dat achter die klap meer zat . Nadat Kato me twee dagen lang ontweek en niet aankeek kwam ze tijdens de speeltijd in de toiletten bij me staan. Ik was bang dat ze mij ook zou slaan en verrot ging schelden, maar tot mijn grote verbazing deed ze dat niet. Ze vroeg een beetje verlegen wat ik woensdagnamiddag zou doen, wat best een stomme vraag is, want iedereen weet dat ik elke week met de Mo en zijn vriendinneke ene ga knallen in Boom park. Wat denk je van een filmke vroeg ze me. Ik zei toe, gaan smoren kunnen we uiteindelijk elke dag doen. Zo gezegd , zo gedaan, we trokken dus na school naar Antwerpen. Na een tijdje twijfelen besloten we SM-rechter te gaan kijken, waarover we Sacha nog niets dan goeds hadden horen vertellen. Tijdens 1 van de veel te plastische SM-scenes voelde ik plots iets op mijn been. Ik schrok me een ongeluk toen ik zag dat het Katos hand was. Dit kon écht niet waar zijn dacht ik. Ik voelde hoe haar ogen me denkbeeldig uitkleedden, dit had ik nooit van haar gedacht. Toen ik niet reageerde op haar onverwachte maar best tedere aanrakingen hield ze er dan ook mee op. Na de film had ik geen idee wat ik moest zeggen. Ik was dan ook zeer blij toen ze zelf het onderwerp aansneed en zich excuseerde. Ik kreeg te horen dat ze zo geweldig kwaad was op Bruno omdat ze eigenlijk al een hele tijd diepe gevoelens voor me koesterde. Kato had het, zo vertelde ze, moeilijk om jongens graag te zien, en zag in meisjes iets zachts, iets liefdevols. Ze had genoeg van Bruno en zijn mannelijkheid en zou bereid zijn om hem te laten vallen van zodra we samen uit de kast zouden komen. Ik kon mijn oren niet geloven. Al wat ik wou was zo snel mogelijk naar huis gaan. Zonder Kato liep ik naar het station en nam de eerste de beste trein die stopte in Boom, ik wist met mezelf geen blijf. Donderdagmorgen was er in de klas geen Kato te bespeuren, en maar goed ook dacht ik toen, dat gekke mens moest uit mijn buurt blijven! Toen ze vrijdag weer afwezig was begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Ik voelde me schuldig, misschien had ik het toch beter een beetje subtieler aangepakt dan haar zonder één woord achter te laten. Ik moest mijn verhaal kwijt en zag in Mira mijn perfecte vertrouwenspersoon. Tijdens de middag vroeg ik of ze mee in t Karoke een broodje ging eten. Het was daar dat ik haar het hele verhaal vertelde, en ze leek niet eens verbaasd, alsof ze het al die tijd al had geweten. Ik vond al dat die twee verdacht goed overeen kwamen
Vanmorgen op de bus kon ik er niet serieus bij blijven, mijn gedachten gingen telkens weer naar dat moment met Bruno. Ik wilde eigenlijk niet naar school gaan want ik was bang voor de reactie van Kato, Karel en de andere klasgenoten maar ik kan natuurlijk ook niet voor altijd thuisblijven. Eenmaal op de speelplaats aangekomen ging ik op zoek naar Bruno, ik moest hem gewoon mijn gedacht zeggen en zeker over wat er gisteren was gebeurd. Hij stond onder de talud zijn agenda bij te schrijven, ik sprak hem aan en nam hem mee naar een meer afgelegen stuk van de speelplaats. Eerst en vooral zei ik tegen hem dat er niks meer kon gebeuren zolang hij samen ging met Kato, ik wou niet de oorzaak zijn dat ze het zou uitmaken, ik vroeg ook aan hem of hij Karel al was tegengekomen en/of hij al iets gelost had. Bruno zei dat hij Karel al had gezien én gesproken, Karel eiste meer dan alleen die 2g van vorige week, de deal was al opgelopen tot nog eens 4g extra die hij dan vanmorgen gekregen heeft. Ik voelde me min of meer toch wat opgelucht, maar plots kwam daar Kato af waardoor het zweet mij over heel mijn lichaam uitbrak. Ik vluchtte snel naar de klas om toch maar niets te hoeven zeggen tegen haar. Een tijdje nadien zaten we allemaal in de klas, enkel Karel was blijkbaar te laat wat wel meer gebeurde op vrijdag om een test of zo over te slaan. De test van vandaag begon dan maar zonder hem, zoals gewoonlijk kon niemand er iets van en na een twintigtal minuutjes gaf ik een half ingevuld blad af. Op hetzelfde moment dat ik het blad aan de leerkracht afgaf kwam Karel de klas binnen, het was verschrikkelijk, zijn ogen waren helemaal rood en zijn hersenen had hij zo te zien ook ergens laten liggen. In zon toestand gebeurde het onvermijdelijke, zonder dat ik het goed en wel besefte mompelde hij eruit wat hij gisteren had gezien. Kato gaf Bruno een klets in zijn gezicht en stormde met al gerief de klas uit, we zagen haar die dag niet meer en Bruno met zijn vele verhaaltjes hoorde je ook niet meer. Ik ga nu slapen met nog een heleboel vragen, zou Kato het ons kunnen vergeven?, kan ik mij met deze chaos voldoende voorbereiden voor het proces waarin ik moet getuigen tegen de moordenaar van charlotte? Slaapwel
