Wat een week! Hele dagen lang heb ik zitten piekeren over het verlies van Charlotte. Maar ja, het kon ook niet anders. Ik werd door men ouders van school weggehouden tot Men verdriet en men woede over was. Ik moest maar eens tot rust komen zeiden ze. Ja hoor!..makkelijker gezegt dan gedaan, als je helemaal overstuur bent! Het resultaat ervan is dat ik Steve nog altijd niet te pakken heb gekregen, en maar goed voor de jongen ook. Ik zou hem aan stukken scheuren! Pfuh ..Ik reken later nog wel met hem af.
Gelukkig heeft zon week ook nog zijn positieve kantjes. Toen men ouders in de week het huis uit waren kon ik rekenen op enkele leuke bezoekjes van Bruno. Hij zegt dat hij men verdriet begrijpt, en hij doet er alles aan om me zo goed mogelijk te steunen, ofzo lijkt het toch. De oorspronkelijke rede was dat hij enkel zijn notities kwam afleveren zodat ik op de hoogte bleef van wat er op school gebeurde. Maar ja.. daar bleef het dus niet bij. Soms keken we enkele leuke films, of zaten we op men kamer. En zo nu en dan sloeg hij zen arm om me heen en zei hij enkele lieve woordjes. Hmm.. tog zon leuke jongen die Bruno.
Morge mag ik terug naar school. Eindelijk! Maar wat zullen ze van me denken? Dat ik gek geworden ben? Een zottin! Krankzinnig! Zo zullen ze me noemen. Och.. wat maakt het uit.. Bruno helpt me er wel bovenop!
