Toen ik tijdens Charlottes begrafenis Oswald zag binnenkomen, kon ik mijn woede inhouden maar toen ik hem maandag op school zag aankomen hield ik het niet meer uit. Ik was nog nooit zo kwaad geweest op iemand en wou hem dan ook zo erg mogelijk toetakelen. Ik vloog op hem af over een volle speelplaats. Je had vooral zijn gezicht moeten zien. Stijf van de schrik en verbazing van wat er op hem afkwam. Het moet inderdaad geen mooi zicht geweest zijn. Mijn gezicht verwrongen van woede, struikelend op mijn naaldhakjes en zwaaiend met mijn sjakosh om zo snel mogelijk te lopen.. Toen ik Oswald uiteindelijk bereikte probeerde ik met mijn vuisten, nagels, tanden en voeten te raken wat ik raken kon. Maar op een gegeven moment voelde ik handen mijn armen omklemmen en voelde ik enkel nog lucht. De handen bleken die van enkele leerkrachten te zijn. Ze brachten me meteen naar de directrice maar ik protesteerde luid, want waarom moest Oswald niet mee?! Ik had echt wel een reden om hem aan te vallen! Die reden bleek ik te moeten uitleggen aan de directrice. Jammer voor hem dat ik daar absoluut geen zin in had. Ik zweeg. Mijn ouders waren verwittigd over het incident en kwamen me ophalen op school. Het leek iedereen best dat ik eerst kalmeerde en mijn verdriet voor Charlotte probeerde te verwerken vooraleer ik terug naar school zou komen. Ik zou nog wat van mijn ouders mogen horen maar dat kan me niets schelen, het heeft me opgelucht en ik schaam me vooral niet over mijn gedrag. Vergeleken met wat Oswald Charlotte aangedaan heeft was dit absoluut niets. Steve heeft trouwens geluk gehad dat ik hem niet zag die ochtend. Hem moet ik nog zien te vinden. Maar daarvoor heb ik nu tijd genoeg, aangezien mijn ouders me willen thuishouden tot mijn woede bekoeld is. Dat zal nog wel even duren, geloof mij..
