Eindelijk
ben ik een beetje gekalmeerd, na toch wel een week vol met verdriet en
angst. Ja angst, angst voor nog zon vreselijke aanslag. Ik ben er
bijna zeker van dat Oswald en Steve hier achter zitten. Zij hebben
Charlotte vermoord, maar spijtig genoeg heb ik hier geen enkel bewijs
voor. Maar wacht maar, wacht maar, hun acties zullen zeker en vast nog
bestraft worden.
Ondertussen
ben ik samen met de ouders van Charlotte de begrafenis aan het
voorbereiden. Juist de ouders, zij zijn er kapot van, volledig
gebroken. Ze kunnen het nog steeds niet goed vatten dat hun dochter weg
is, weg voor goed. Ze kunnen amper in elkaars ogen zien of ze barsten
in tranen uit. Ik ben blij dat ik hun kan helpen en een gevoel van
medeleven kan tonen.
10/03/09,
het is zover. De dag dat ze begraven wordt. Iedereen van de klas is
aanwezig. Ze zaten er allemaal verdwaasd en verward bij. Fred wist niet
waar te kijken, terwijl Sam in tranen uitbarstte. Toon en Eddy wilden
nog zoveel zeggen tegen haar, terwijl Jay en Louis elkaar in de armen
vlogen van verdriet. Ook ik was volledig gedesoriënteerd, ik wist geen
blijf met men gevoelens. Ik dacht altijd maar terug aan het moment
waarop de auto ons raakte. Vreselijk.
Plots
werd het muisstil in de kerk, je kon een naald horen vallen op de
grond. Ineens draaide iedereen zich om en keek recht naar de kerkpoort.
Een schimmige verschijning kwam naar voren. Het was . jawel Oswald. Hoe
durft hij, van waar haalt hij het lef. De hypocriet, ik werd razend ik
wilde hem kapot maken, afschieten, ophagen, lynchen, het maakt mij
niet uit als hij maar hetzelfde lot ondergaat als Charlotte, het zal
zijn verdiende loon zijn.
Liefste dagboek, Zoals ik al eerder zei hebben we Oswald wel voor schut gezet, maar is Steve nog steeds niet gestraft! Daarom had ik vanavond weer met Charlotte afgesproken. We kwamen samen in het jeugdhuis om mijn plan te verfijnen zodat ook Steve zich nooit meer in Olvi zou durven vertonen. We zouden een toevallige afspraak tussen Oswald en Steve regelen. Aan Steve schreven we een briefje met daarin de boodschap: Ik wil je spreken, vanavond om 8uur in het krot, Oswald en aan Oswald schreven we hetzelfde alleen dan getekend met Steve. In het krot zouden we fotos trekken van hen en later photoshoppen zodat het leek dat ze meer waren dan alleen maar vrienden. Dit zal hun imago zoooo schaden! Ze zullen nooit meer naar school willen en dan zijn wij van hen af! Ondertussen was het al aan het schemeren, over een uurtje zou het donker zijn en dus vertrokken we in een euforische bui naar huis. We dachten dat ons plan waterdicht was maar toen gebeurde er iets dat niemand had kunnen voorzien. Het eerste ogenblik had ik het niet door, maar dan kwam de angst. Een auto kwam met volle snelheid op ons afgereden, hij leek ons echt niet te zien. Dan was er een klap en een hevige pijn in mijn been. Ik hoorde op de achtergrond mensen praten, maar kon niets terugzeggen. Toen ik weer wakker werd, lag ik in een ambulance en keek ik in de blauwe ogen van de mooiste ambulancier ooit. Veel tijd om daarvan te genieten had ik niet want we kwamen juist aan in het ziekenhuis. De dokter onderzocht me en gipste mijn been in. Voor de rest had ik maar een paar schrammetjes, toch besliste hij om mij 2 nachten in het ziekenhuis te houden ter observatie. Mijn ouders kwamen al wenend binnen en omhelsde mij. En toen zag ik aan hun gezicht dat er iets erger was dan mijn been. Uiteindelijk kwam het eruit, ze moesten mij iets belangrijks vertellen. Wat ik toen hoorde, had ik nooit kunnen denken, Charlotte was gestorven op weg naar het ziekenhuis! Ik was radeloos, verdrietig en een naar gevoel kwam bij me op. IK was diegene die Oswald en Steve een lesje wou leren, IK was het die haar overtuigde mee te doen, IK! IK zou daar nu levenloos moeten liggen! Door mij is een nieuwe, best wel goede vriendin gestorven . Wat moet ik nu doen? Het is mijn schuld .
Onze missie is geslaagd. Ik en Charlotte hebben Oswald vernederd zoals nog nooit iemand vernedert is geweest. Een heel weekend hebben we samen gezeten. Ons plan was feilloos. Op maandag zijn we dan overgegaan tot actie. Ik nam Oswald tijdens de speeltijd apart en vertelde hem dat ik hem wel wou vergeven maar daarvoor moest hij één dingetje doen. Ik zei hem dat hij woensdag avond naar dat ouwe verlaten krot moest komen waar we eerder waren geweest. Daarna liep ik weg zonder verdere informatie te geven. Dinsdag en woensdag voormiddag gingen traag voorbij. Maar dan was het zover , ik was opgewonden omdat ik eindelijk die vieze perverse Oswald een koekje van eigen deeg kon geven. Ik liep naar het krot met Charlotte op mijn hielen. Zij had haar videocamera meegenomen om dit legendarische moment vast te leggen op tape. Charlotte verstopte zich terwijl ik wachtte op Oswald. Nog geen 5 minuten later kwam hij binnengewandeld. Ik gebood hem naar mij te komen en haalde een tijgerstring boven. Oswald s ogen worden groot. Ik zei hem dat ik hem wel wou vergeven als hij dit stringetje wou aandoen en een dansje wou doen voor mij. Ik dacht nooit dat dit zou lukken maar tot mijn grote verbazing kleedde Oswald zich uiten trok de string aan , daarna begon hij te dansen! En dat terwijl Charlotte dit alles filmde. Maar hier bleef het niet bij, Charlotte had de camera die dag erna meegenomen naar school en toevallig hadden we studie van dieje van godsdienst. Ik vroeg aan de studie leerkracht of ik een filmpje mocht opzetten. Hij zei dat het mocht dus ik plugde de camera in en drukte op play. Daar stond hij dan, Oswald in zijn blote kont shakend op het beeldscherm in een tijgerstring. Heel de klas ging plat van het lachen terwijl Oswald wenend naar buiten stormde en riep dat hij mij nog wel zou krijgen. Later die dag was Oswald nergens te bespeuren. Ondertussen weet iedereen van Oswald zijn gênant moment en circuleert het filmpje op netlog. Nu alleen nog die smerige Steve te pakken krijgen , en ik weet al wel hoe. Maar mij allerliefste dagboekje , ik ga slapen en genieten van mijn overwinning.
