Opstaan viel me zwaar vanmorgen, en misschien was ik ook maar beter blijven liggen. Ik ging aan de ontbijttafel zitten en zag dat mama geweend had. Ze vertelde me over een telefoontje naar de moeder van Charlotte. Toen volgde de ontnuchterende waarheid.
De man die het ongeval had veroorzaakt heeft zich aangegeven bij de politie. In paniek had hij vluchtmisdrijf gepleegd maar een schuldgevoel was aan hem blijven knagen. Ja inderdaad, een man. Een man van 35 uit Antwerpen.
Ik veronderstel dat dit moment pijnlijker was, dan datgene waarop Charlottes lichaam de auto had geraakt. Niet Oswald, noch Steve had rechtstreeks iets te maken met haar dood.
Vandaag zou ik terug naar school gaan, maar dat kon ik nu echt niet aan. De rest van de dag heb ik niets meer kunnen eten. Denken lukte me ook niet. Hoofdpijn overmande mijn gedachten.
Omstreeks half 5 stond Bruno aan mijn deur. Het zou naïef zijn te denken dat Bruno enkel langskomt om mijn schoolwerk bij te houden. Zonder zijn arm over mijn schouders zou ik de leerstof ook snappen. Het feit dat Bruno een vriendin heeft maakt het er ook niet makkelijker op. Kato is tenslotte een goede vriendin van me.
Toen we aan mijn voordeur stonden en afscheid namen kuste hij me. Ik gaf me over. En zoals de wet van Murphy het voorschreef was dat geen goed idee. Hey Bruno, wat zal je vriendinnetje daar van denken? Karel stond aan de overkant van de straat en zou zonder scrupule ons geheim meedelen aan de rest van de klas. Bruno, die gooide het op een akkoordje. Als Karel niet zou doorvertellen wat hij zonet had gezien, moest hij die 2 g van vorige week niet terugbetalen. Dat was best wel een mooie geste, als je weet dat dat spul minstens 15 per g kost. Dat was dan toch al één zorg minder. Ik had reeds voldoende redenen om te piekeren.
Wat als Karel zijn mond niet kan houden? Hoe zal Kato reageren als ze hier achter komt? Zal ik me laten troosten door Bruno of zou mn geweten mij parten gaan spelen?
Wat een week! Hele dagen lang heb ik zitten piekeren over het verlies van Charlotte. Maar ja, het kon ook niet anders. Ik werd door men ouders van school weggehouden tot Men verdriet en men woede over was. Ik moest maar eens tot rust komen zeiden ze. Ja hoor!..makkelijker gezegt dan gedaan, als je helemaal overstuur bent! Het resultaat ervan is dat ik Steve nog altijd niet te pakken heb gekregen, en maar goed voor de jongen ook. Ik zou hem aan stukken scheuren! Pfuh ..Ik reken later nog wel met hem af.
Gelukkig heeft zon week ook nog zijn positieve kantjes. Toen men ouders in de week het huis uit waren kon ik rekenen op enkele leuke bezoekjes van Bruno. Hij zegt dat hij men verdriet begrijpt, en hij doet er alles aan om me zo goed mogelijk te steunen, ofzo lijkt het toch. De oorspronkelijke rede was dat hij enkel zijn notities kwam afleveren zodat ik op de hoogte bleef van wat er op school gebeurde. Maar ja.. daar bleef het dus niet bij. Soms keken we enkele leuke films, of zaten we op men kamer. En zo nu en dan sloeg hij zen arm om me heen en zei hij enkele lieve woordjes. Hmm.. tog zon leuke jongen die Bruno.
Morge mag ik terug naar school. Eindelijk! Maar wat zullen ze van me denken? Dat ik gek geworden ben? Een zottin! Krankzinnig! Zo zullen ze me noemen. Och.. wat maakt het uit.. Bruno helpt me er wel bovenop!
Toen ik tijdens Charlottes begrafenis Oswald zag binnenkomen, kon ik mijn woede inhouden maar toen ik hem maandag op school zag aankomen hield ik het niet meer uit. Ik was nog nooit zo kwaad geweest op iemand en wou hem dan ook zo erg mogelijk toetakelen. Ik vloog op hem af over een volle speelplaats. Je had vooral zijn gezicht moeten zien. Stijf van de schrik en verbazing van wat er op hem afkwam. Het moet inderdaad geen mooi zicht geweest zijn. Mijn gezicht verwrongen van woede, struikelend op mijn naaldhakjes en zwaaiend met mijn sjakosh om zo snel mogelijk te lopen.. Toen ik Oswald uiteindelijk bereikte probeerde ik met mijn vuisten, nagels, tanden en voeten te raken wat ik raken kon. Maar op een gegeven moment voelde ik handen mijn armen omklemmen en voelde ik enkel nog lucht. De handen bleken die van enkele leerkrachten te zijn. Ze brachten me meteen naar de directrice maar ik protesteerde luid, want waarom moest Oswald niet mee?! Ik had echt wel een reden om hem aan te vallen! Die reden bleek ik te moeten uitleggen aan de directrice. Jammer voor hem dat ik daar absoluut geen zin in had. Ik zweeg. Mijn ouders waren verwittigd over het incident en kwamen me ophalen op school. Het leek iedereen best dat ik eerst kalmeerde en mijn verdriet voor Charlotte probeerde te verwerken vooraleer ik terug naar school zou komen. Ik zou nog wat van mijn ouders mogen horen maar dat kan me niets schelen, het heeft me opgelucht en ik schaam me vooral niet over mijn gedrag. Vergeleken met wat Oswald Charlotte aangedaan heeft was dit absoluut niets. Steve heeft trouwens geluk gehad dat ik hem niet zag die ochtend. Hem moet ik nog zien te vinden. Maar daarvoor heb ik nu tijd genoeg, aangezien mijn ouders me willen thuishouden tot mijn woede bekoeld is. Dat zal nog wel even duren, geloof mij..
Eindelijk
ben ik een beetje gekalmeerd, na toch wel een week vol met verdriet en
angst. Ja angst, angst voor nog zon vreselijke aanslag. Ik ben er
bijna zeker van dat Oswald en Steve hier achter zitten. Zij hebben
Charlotte vermoord, maar spijtig genoeg heb ik hier geen enkel bewijs
voor. Maar wacht maar, wacht maar, hun acties zullen zeker en vast nog
bestraft worden.
Ondertussen
ben ik samen met de ouders van Charlotte de begrafenis aan het
voorbereiden. Juist de ouders, zij zijn er kapot van, volledig
gebroken. Ze kunnen het nog steeds niet goed vatten dat hun dochter weg
is, weg voor goed. Ze kunnen amper in elkaars ogen zien of ze barsten
in tranen uit. Ik ben blij dat ik hun kan helpen en een gevoel van
medeleven kan tonen.
10/03/09,
het is zover. De dag dat ze begraven wordt. Iedereen van de klas is
aanwezig. Ze zaten er allemaal verdwaasd en verward bij. Fred wist niet
waar te kijken, terwijl Sam in tranen uitbarstte. Toon en Eddy wilden
nog zoveel zeggen tegen haar, terwijl Jay en Louis elkaar in de armen
vlogen van verdriet. Ook ik was volledig gedesoriënteerd, ik wist geen
blijf met men gevoelens. Ik dacht altijd maar terug aan het moment
waarop de auto ons raakte. Vreselijk.
Plots
werd het muisstil in de kerk, je kon een naald horen vallen op de
grond. Ineens draaide iedereen zich om en keek recht naar de kerkpoort.
Een schimmige verschijning kwam naar voren. Het was . jawel Oswald. Hoe
durft hij, van waar haalt hij het lef. De hypocriet, ik werd razend ik
wilde hem kapot maken, afschieten, ophagen, lynchen, het maakt mij
niet uit als hij maar hetzelfde lot ondergaat als Charlotte, het zal
zijn verdiende loon zijn.
Liefste dagboek, Zoals ik al eerder zei hebben we Oswald wel voor schut gezet, maar is Steve nog steeds niet gestraft! Daarom had ik vanavond weer met Charlotte afgesproken. We kwamen samen in het jeugdhuis om mijn plan te verfijnen zodat ook Steve zich nooit meer in Olvi zou durven vertonen. We zouden een toevallige afspraak tussen Oswald en Steve regelen. Aan Steve schreven we een briefje met daarin de boodschap: Ik wil je spreken, vanavond om 8uur in het krot, Oswald en aan Oswald schreven we hetzelfde alleen dan getekend met Steve. In het krot zouden we fotos trekken van hen en later photoshoppen zodat het leek dat ze meer waren dan alleen maar vrienden. Dit zal hun imago zoooo schaden! Ze zullen nooit meer naar school willen en dan zijn wij van hen af! Ondertussen was het al aan het schemeren, over een uurtje zou het donker zijn en dus vertrokken we in een euforische bui naar huis. We dachten dat ons plan waterdicht was maar toen gebeurde er iets dat niemand had kunnen voorzien. Het eerste ogenblik had ik het niet door, maar dan kwam de angst. Een auto kwam met volle snelheid op ons afgereden, hij leek ons echt niet te zien. Dan was er een klap en een hevige pijn in mijn been. Ik hoorde op de achtergrond mensen praten, maar kon niets terugzeggen. Toen ik weer wakker werd, lag ik in een ambulance en keek ik in de blauwe ogen van de mooiste ambulancier ooit. Veel tijd om daarvan te genieten had ik niet want we kwamen juist aan in het ziekenhuis. De dokter onderzocht me en gipste mijn been in. Voor de rest had ik maar een paar schrammetjes, toch besliste hij om mij 2 nachten in het ziekenhuis te houden ter observatie. Mijn ouders kwamen al wenend binnen en omhelsde mij. En toen zag ik aan hun gezicht dat er iets erger was dan mijn been. Uiteindelijk kwam het eruit, ze moesten mij iets belangrijks vertellen. Wat ik toen hoorde, had ik nooit kunnen denken, Charlotte was gestorven op weg naar het ziekenhuis! Ik was radeloos, verdrietig en een naar gevoel kwam bij me op. IK was diegene die Oswald en Steve een lesje wou leren, IK was het die haar overtuigde mee te doen, IK! IK zou daar nu levenloos moeten liggen! Door mij is een nieuwe, best wel goede vriendin gestorven . Wat moet ik nu doen? Het is mijn schuld .
Onze missie is geslaagd. Ik en Charlotte hebben Oswald vernederd zoals nog nooit iemand vernedert is geweest. Een heel weekend hebben we samen gezeten. Ons plan was feilloos. Op maandag zijn we dan overgegaan tot actie. Ik nam Oswald tijdens de speeltijd apart en vertelde hem dat ik hem wel wou vergeven maar daarvoor moest hij één dingetje doen. Ik zei hem dat hij woensdag avond naar dat ouwe verlaten krot moest komen waar we eerder waren geweest. Daarna liep ik weg zonder verdere informatie te geven. Dinsdag en woensdag voormiddag gingen traag voorbij. Maar dan was het zover , ik was opgewonden omdat ik eindelijk die vieze perverse Oswald een koekje van eigen deeg kon geven. Ik liep naar het krot met Charlotte op mijn hielen. Zij had haar videocamera meegenomen om dit legendarische moment vast te leggen op tape. Charlotte verstopte zich terwijl ik wachtte op Oswald. Nog geen 5 minuten later kwam hij binnengewandeld. Ik gebood hem naar mij te komen en haalde een tijgerstring boven. Oswald s ogen worden groot. Ik zei hem dat ik hem wel wou vergeven als hij dit stringetje wou aandoen en een dansje wou doen voor mij. Ik dacht nooit dat dit zou lukken maar tot mijn grote verbazing kleedde Oswald zich uiten trok de string aan , daarna begon hij te dansen! En dat terwijl Charlotte dit alles filmde. Maar hier bleef het niet bij, Charlotte had de camera die dag erna meegenomen naar school en toevallig hadden we studie van dieje van godsdienst. Ik vroeg aan de studie leerkracht of ik een filmpje mocht opzetten. Hij zei dat het mocht dus ik plugde de camera in en drukte op play. Daar stond hij dan, Oswald in zijn blote kont shakend op het beeldscherm in een tijgerstring. Heel de klas ging plat van het lachen terwijl Oswald wenend naar buiten stormde en riep dat hij mij nog wel zou krijgen. Later die dag was Oswald nergens te bespeuren. Ondertussen weet iedereen van Oswald zijn gênant moment en circuleert het filmpje op netlog. Nu alleen nog die smerige Steve te pakken krijgen , en ik weet al wel hoe. Maar mij allerliefste dagboekje , ik ga slapen en genieten van mijn overwinning.
Kben al meer als een week niet meer naar school geweest. Ik wil die vieze, vettige, vuile, overbesekste Ozwald niet meer onder ogen zien. Maar vandaag waag ik het er op. Ik ga naar school !! Aangekomen op de speelplaats, zag ik niemand meer staan. Te laat dus. Wat een goed begin !! Ik rende zo snel als ik kon de trappen op. Ik kwam binnen in de klas en zag Ozwald en Steve lachen naar elkaar. Kzou zo op hun gezicht willen slaan, maar dat zou te gemakkelijk zijn. Ik moet ze op een andere manier te grazen nemen, maar hoe ?? Charlotte deed teken dat ik naast haar mocht komen zitten. En, dat deed ik ook. Ze zei me dat ze me wel wilde helpen om die twee rotzakken voor schut te zetten. Zonder het goed te beseffen was het tweede lesuur al ingegaan, Engels, van den Danny zoals we hem wel eens noemen. We keken naar een film, dus kon ik nog een hele les nadenken over een plannetje.
Op het einde van de dag die overigens weer véél te lang duurde ging ik nog iets drinken met Charlotte om onze plannen te bespreken. Maar hoe we stomme Steve en Onozele Ozwald gaan vernederen, dat vertel ik je wel een volgende keer, want nu ga ik het weekend inzetten met een goed feestje.
Ik zal beginnen bij het begin. De ochtend na die über-romantische nacht met Oswald in dat krot, kwam hij mij bij mij thuis ophalen.
Die arme stakker moest een hele omweg doen maar hij zei dat ik het waard was. Een half uur later kwamen we hand in hand de speelplaats op.
We staken de speelplaats over omdat we lekker warm binnen wilden zitten. Tijdens onze tocht naar de binnenspeelplaats voelde ik de blikken van de mede-OLVI-gangers ons volgen. Ze stonden daar met open mondente kijken. Zelfs Mevrouw O. met de vuilnisbakken liet haar vuilbakken bijna vallen bij het aanzien van ons. Het kan ook niet anders. De allermooiste jongen van heel België hand in hand met het mooiste meisje van Olvi en omstreken. Je zou voor minder beginnen kwijlen. Aangekomen in de binnenspeelplaats, kwamen Silke en Imani op mij afgestormd en wensten mij proficiat. Volgens mij waren ze stiekem wel een beetje jaloers. Ook de andere klasgenoten lachten ons toe. Behalve Charlotte keek medelijdend. Maar dat kon me op dat momentniet echt veel schelen.voor de rest, gewoon een oersaaie lesdag. Met één verschil, ik lette nóg minder op dan anders, omdat mijn poesewoefke naast mij zat. Zijn hand lag gedurende heel die dag op mijn been. Hij heeft mooie, zachte handen. De volgende dagen kwam mijn sjoeke elke avond na school naar mij om gezellig een film te kijken of andere leuke dingen te doen. Hij is zo romantisch en lief en zacht dat ik er helemaal gek van word. Eigenlijk zou ik mij moeten hebben voorbereid op de examens. Die by the way een ramp waren. Maar ja, ik kan er ook niet aan doen dat er veel boeiendere dingen zijn om aan te denken dan Engels, cultuur of Nederlands. Ik kreeg mijn snoepje écht niet uit mijn hoofd. Met als gevolg 5 buizen. En Nederlands was mijn beste vak. Hah! die leerkracht ons maar bang maken en zeggen dat we het nooit op tijd zouden afkrijgen! Dat exaam was een lachertje. Om niet te zeggen het gemakkelijkste. De vakantie was nog leuker. We waren constant bij elkaar. Kerstmis vierde ik bij hem. Het was de eerste keer dat ik naar mijn teddybeereke zijn thuis ging. Hij woont in een groot huis en zijn familie is bijna even lief als hijzelf! Ik bleef bij hem slapen. In een groot, zacht tweepersoonsbed. Hij kwam op mij liggen, kuste mij en verklaarde zijn liefde aan mij. Ik merkte onder een groot wit doek de vorm van een grote tv met gigantische stapels dvd's naast. Ik wist niet dat mijn beestje zo een filmfanaat was. Maar ik had geen tijd om hem erover aan te spreken want hij begon mij uit te kleden. Weer een zalige nacht. Met Nieuwjaar bleef ik weer bij hem slapen. We zijn weer naar vuurwerk gaan kijken maar deze keer in Antwerpen. En zoals toen in Boom kusten we 20 minuten lang tot het gedaan was. Dan vertrokken we naar een feestje, maar daar zijn we niet zolang gebleven omdat we liever gezellig met ons getweetjes in zijn bed wilden liggen. Na een lange, lekker warme douchebeurt gingen we naar zijn kamer. Wanneer mijn tijgertje even naar het toilet moest, vielen die dvd's me weer op. Ik was ze helemaal vergeten sinds die nacht. Ik ging kijken. Voorzichtig nam ik het bestofte doek weg en merkte dat op elke dvd een meisjesnaam stond. Boven op de stapel lag een papiertje waar met kraaienpoten op geschreven stond: 'graag gedaan makker en have fun! greets Steve' Ik keek naar de namen en zag opeens de naam Charlotte staan. Ik vroeg me of het die van onze klas was en stak de dvd in. Wat ik toen zag zorgt nog steeds voor walging en haat in mijn lichaam. Charlotte samen met MIJN snoezepoes, op de matras, in dat krot! Ik was geshockt. De tranen kwamen in mij op. Ik gilde van woede en teleurstelling en droefheid! HOE KON HIJ!!! Ik rende de trap af en dat grote huis van hem uit. ik liep naar mij thuis, wat belachelijk ver weg lag. Maar dat kon me niet schelen! er flitste vanalles door mijn hoofd. Daarom keek Charlotte zo medelijdend die dag, en hoe kon mijn oziewozie mij zo iets aan doen? En waarom filmt Steve Oswald tijdens zijn avontuurtjes?
Zowel Oswald als Steve zullen hier nog dik voor boeten.
Toen ik die dag op school aankwam keek iedereen me bewonderend toe. Mijn oranje kleurtje is blijkbaar al weg. Wat erg voor al die bleke kinderen dat ze niet zon mooi bruin kleurtje hebben als ik, en dit in de herfst. Ik genoot wel van alle aandacht maar waarvan ik het meest genoot was het mooie uitzicht. Oswald was eindelijk terug. Ik probeerde zijn aandacht te krijgen door er verschillende keren langs te lopen en mijn zwoelste blikken naar hem toe te werpen. Niets mocht baten. In de rij ging ik subtiel naast hem staan om een reactie uit te lokken en hij draaide zijn rug naar me om. Deed hij dit nu express? Of wil hij echt niets meer met me te maken hebben? De dag liep zo traag voorbij en het enige wat ik vandaag in de les had geleerd is dat Oswald er nog steeds goed uitzag met al die plakkers op zijn wang. Wanneer eindelijk de bel ging wandelde ik naar de bushalte, mijn scooter was namelijk in de garage voor herstel. Plotseling hoorde ik iemand mijn naam roepen. In de verte zag ik iemand komen aanlopen, O mijn god! Oswald die achter me aan kwam rennen, hij ging me waarschijnlijk eens goed afranselen na wat ik hem had aangedaan dus zette ik het op een loopje. Hij bleef maar mijn naam roepen en plots greep hij me vast. Met mijn ogen vol tranen zei ik hem hoeveel het me spijt en dat het helemaal mijn bedoeling niet was om hem aan te rijden. Plots legde hij mijn vingers op mijn mond, hij nam mijn hoofd zachtjes vast en fluisterde in mijn oor, Wat sta je goed met je blonde lokken. Hij knipoogde naar me en stak een briefje in mijn jaszak Je mag het pas lezen als je op de bus zit. zei hij. Oswald ging de andere kant uit net toe mijn bus eraan kwam. Snel las ik het briefje dat hij weggefrommeld had in mijn zak. Er stond een adres op. Het was niet ver van waar ik woonde maar als ik me goed kon herinneren, staat hier een verlaten gebouw. 11 uur stond er onderaan nog bijgeschreven. Goed, hij wil duidelijk dat ik om elf uur naar een eng, verlaten, met spoken bezeten huis kom. Ik doe het alleen omdat ik Ozzie dan zie. Diezelfde avond schraapte ik al mijn moed bijeen waarna ik stiekem het huis uitsloop. Het huis waar Oswald me heen liet komen stond op instorten. Bijna trok ik de deurknop eraf toen ik de deur wilde opendoen. Binnen wachtte me een geweldige verrassing. Daar zat hij dan, omringd door theelichtjes in de vorm van een hartje. Hij had heel goed zijn best gedaan, hij had zelf een matras meegebracht. Hij nam me vast en legde me op de matras. Zachtjes begon hij me te masseren en voor ik het wist lag ik half naakt in een verlaten huis op een vunzige matras. Maar de lichtjes zorgde voor de nodige sfeer en zonder na te denken begon ik hem uit te kleden. Wat zou gebeuren, gebeurde en ik had de nacht van mijn leven.
Nu ga ik stoppen, ik heb nog heel wat slaap in te halen.
De
vakantie zit erop. Wat ben ik blij! Eindelijk kan ik Oswald terugzien!
De
week voor de vakantie was hij thuis gebleven met zijn gebroken been. Wat had ik
hem gemist! Hopelijk is hij niet meer kwaad en kan hij het mij vergeven. Ik ben
zo zenuwachtig!
Eigenlijk
heb ik me wel geamuseerd hoor deze vakantie. Imani had me donderdag opgebeld om
mee te gaan shoppen in t stad. Ik was zo blij dat er tenminste nog iemand met
mij wou omgaan sinds het voorvalletje op Boom Jaarmarkt. Toen ik aankwam in
Antwerpen, zag ik dat Silke er ook bij was. Oh nee, dacht ik eerst. Maar
eigenlijk viel ze echt nog goed mee. Ze vertelde me over haar vriendje Wat? Ze
heeft een vriendje! En ik maar denken dat ze achter Ozzie flipte! Dat bleek dus
blijkbaar een groot misverstand. Ik vertelde haar over mijn allerdiepste
gevoelens die ik voor Oswald koesterde en ze beloofde mij, samen met Imani, te
helpen. En ze lieten er geen gras over groeien! Ze begonnen meteen met mij een
make-over te geven. Niet dat ik dat nodig had natuurlijk, maar alles voor de
liefde! We kochten kleding die ik normaal nooit zou dragen, maar die volgens
hen wel keigoed bij mij stonden. Ik twijfelde eerst, maar zon lieve meisjes
zullen wel weten wat goed voor me is zeker!
We
gingen ook langs bij het Beauty-salon. Daar lieten ze mijn bruine lokken blonderen.
Ik moest wel even slikken, maar ik kon enkel aan Ozzie denken. En hoe mooi hij
me zou vinden.
Dan
gingen we zonnebanken. Daar kan niets bij misgaan dacht ik. Iedereen houdt wel
van een mooi bruin kleurtje. Maar toen ik er onderuit kwam zag ik helemaal
rood! Dat wordt wel bruin binnen een paar uurtjes!, zei Imani.
Het
was dus al bij al echt een superdag en ik ben echt blij met mijn twee nieuwe
beste vriendinnen.
Ik
vertrek nu naar school en kan niet wachten om Oswald mijn nieuwe look te
showen. Volgens the girls zou hij zeker meteen voor mij zwichten. Volgens mij
gaat het nog geen seconde duren vooraleer hij mij terugwil!
Donderdag
was het een barslechte dag. Ik was een beetje later opgestaan en had niet
kunnen ontbijten. Geen punt, ik eet s middags wel een boterham meer. Als ik
aan de schoolpoort kwam bleek het stiptheidsactie te zijn. Daar stond ik dan,
achter een gesloten schoolpoort waarachter de directrice stond met een brede
grijns op haar gezicht. Vervolgens moest ik naar de luie mensen van het
secretariaat en vroegen ze de reden waarom ik te laat was. Welke reden? Het was
8.23 uur verdomme , dat is nog mooi op tijd. Een kwartier later zat ik in de
klas en Oswald was nergens te bespeuren, hij is toch niet ziek? We hadden les
Engels wat een hel. De leerkracht kan helemaal geen Engels en lezen kan hij
blijkbaar ook niet. Ik vraag mij soms af als de leerkracht wel degelijk
geschoold is. Tijdens de pauze kwam Mo naar me toe en zei dat hij Oswald had
gezien toen hij naar de kerk was gegaan. Oswald kwam uit het biechthokje! Ik
stond op het punt iets te zeggen toen ik Oswald op de speelplaats zag staan en
hij was aan het socialisen met een paar meisjes en Silke! Wat doet die trut
daar, probeert ze Ozzie van mij af te pakken ? Ik ben de lekkerste tijger van
de hele school, ik ga Ozzie niet verliezen aan Silke. Ik ging naar ze toe en
probeerde een conversatie te starten met Oswald, maar toen ik eraan kwam
begonnen ze allemaal met me te lachen om hoe belachelijk ik mij had gedragen op
Boom jaarmarkt. Toen ik vroeg waarom hij was gaan biechten draaide Ozzie zich
om en liep van mij weg. Silke volgde hem natuurlijk als een kip zonder kop.
Voor de rest van de dag negeerde hij me volledig.Mij negeren, MIJ! Dat kan
niet. De resterende dag had ik een pest humeur en moest niemand in mijn buurt
komen. Wanneer ik met men scooter terug naar huis reed zag ik Ozzie op zijn
fiets rijden, ik had nog een serieus eitje met hem te pellen. Ik wou op mn
snelst langs zijn fiets rijden om hem te doen verschieten. Maar plotseling week
hij uit voor een of ander beest. BAM, daar rijd ik dan op men hardst in op
Oswald. Oswald schraapte met zijn gezicht over de beton en men scooter lag op
zen rechterbeen. Ik kwam recht en probeerde hem te helpen, hij riep: DOE DIE
SCOOTER WEG STOMME TRUT. Ik belde de ambulance en wat later kwam een
ziekenwagen eraan, ik wou met Ozzie meegaan naar het ziekenhuis maar ik mocht
niet van hem. Ga weg zei hij, zot mens. Toen barste ik in tranen uit en reed zo
snel als de wind terug naar huis.
Het was een serieuze baaldag, ik zal al men troeven uit de kast moeten halen om
terug in een goed blaadje te komen bij Oswald. Maar nu moet ik huiswerk maken
want de leerkrachten willen nog allemaal test doen voor het verlof.
Deze week was het
eindelijk zo ver. Het was sportdag en gingen met de fiets naar
Océade. Van onze klas gingen er niet veel mee naar het
zwembad, enkel ik, mijn beste vriend Mo, Wannes, Steve en last but
not least Oswald. Gelukkig ging Sacha niet mee want na een hele week
was ik haar gejank kots beu. Ik had wel eens zin om Oswald zijn blote
bast te checke. Natuurlijk neemt elke zelfrespecterende vrouw zo een
sportdag een beetje serieus. Deze week heb ik twee keer de zonnebank
en de fitness bezocht. De laatste twee dagen heb ik amper iets
gegeten en wat ik at terug uitgekotst want je weet wel, slank is hot.
Gelukkig hadden we goed weer en namen we de kortste weg. In het
zwembad werd het me nog maar eens duidelijk. Oswald is very hard to
get. Hij is een echte vrouwenmagneet waar zelf brad pitt nog niet tot
zijn hielen rijkt en belachelijk zou naast staan. Naar het einde van
de dag toe zaten we samen in de jacuzzi waar het water een beetje
geel uitsloeg en toen gebeurde het, een knipoog naar mij toe, ja vrij
logisch naar wie anders? Ik ben duidelijk de enigste spetter in het
zwembad, allez ja eigenlijk van heel de school. Er kwam een warme
gloed over mij die ik nog nooit eerder had gevoeld en we verlieten
samen het zwembad. .In de gang van de kleedkamers nam hij zijn rugzak
en begon mij ineens zwoel te kussen. Wat een kusser! Het was
duidelijk niet aan zijn proefstuk toe. Ik verkende met mijn handen
zijn hele atletische lijf. Na onze hevige zoenpartij nam hij een
balpen en schreef net boven het bovenstuk van mijn bikini 04 79 10
65 29 bel me, ozzie. Dat was de laatste keer dat ik hem gesproken
heb. Een beetje een vreemde jongen die Oswald. Ik ga nu stoppen met
schrijven want ik moet nog een belangrijk telefoontje plegen.
De voorbije 2 weken waren echt fenomenaal.
Al onze leerkrachten zijn geweldig en met mijn vriendinnen heb ik al goed
kunnen bijkletsen.Onze klas is niet
veranderd buiten Oswald die erbij kwam. De klassfeer is dan ook goed, op dat
ene moment na, het discussiemoment met de mevrouw van wiskunde. En Oswald! Dan
heb je Oswald nog! Het is alsof er een grote muur tussen ons staat. Telkens ik
met hem wil spreken komt er wel iemand tussen, het lijkt zelf dat we elkaar
ontwijken. Ik weet niet waarom, ligt het aan mij ? Gelukkig heb ik men beste
vriend Mo nog! Bij hem kan ik altijd terecht, ik vertelde dan ook dat ik die
nieuwe wel tof vind. Ook zei ik hem dat ik nog niet met Oswald gesproken had.
Hij stelde me gerust dat dat allemaal in orde zou komen. Hij zei me ook dat
Oswald afkomstig is uit Egypte. Dat is toeval dacht ik, net zoals Andreas, maar
op het ogenblik kan ik me niet volledig richten op onze Egyptische adonis. Men
beste vriendin Sacha was net bedrogen door haar vriend, op zulke momenten moet
je zien dat je er bent voor je vrienden. Ik steek veel tijd in haar, het is
zelf zo dat het lijkt dat ik in de laatste week voor mezelf nog geen moment
rust heb genomen. Zo zagen mijn laatste dagen eruit, steeds druk in de weer met
Sacha, steeds opnieuw en opnieuw troosten. Ik kan maar aan één ding denken,
wanneer zeg je wat tege me Oswald, ik verwacht je eerste hallo, het eerste
woord van een nieuwe vriendschap en misschien wel meer ...
De eerste schooldag begon wat later dus kon ik
nog wat uitslapen. Ik was zo blij toen ik al mijn vriendinnen terug zag. We hebben elkaar al onze avonturen die we deze zomer hebben beleefd verteld, en ik
moet zeggen dat mijn vakantie de beste van al was. Aan de nijlcruise kon
niemand tippen en ik zag iedereen jaloers kijken naar mijn bruin kleurtje. Toen
de bel ging moesten we verzamelen in de turnzaal. De klassen werden afgeroepen
en ik had geen nieuwe naam gehoord, maar toen we in de klas waren zag ik toch
een nieuwe jongen. Ik kon mijn ogen niet geloven, hij leek als twee druppels
water op Andreas! En dat in mijn klas, perfect. Spijtig zat ik niet in zijn
buurt. Toen ik tijdens de speeltijd vertelde tegen mijn vriendinnen dat die nieuwe zoveel op Andreas leek geloofden ze mij natuurlijk niet, maar dat had ik
kunnen zien aankomen. Ze waren gewoon jaloers. Terug in de klas dacht ik eraan
dat ik zijn naam nog niet wist! Dat heb ik toch maar even gevraagd aan een
vriendin.
Hij heet Oswald. Als hij mij niet aanspreekt na het school dan doe ik
het wel. Toen Het school gedaan was probeerde ik in zijn buurt te blijven zodat
hij me zou opmerken. Maar opeens was hij verdwenen. Spijtig dat mijn eerste
schooldag zo moest eindigen.
De vakantie is weer voorbij gevlogen maar dit jaar was ze nog mooier
dan alle vorige. Man man als ik terug denk aan die Nijlcruise op die prachtige boot,
wou ik dat ik de klok gewoon even kon terugdraaien. Het was echt een sprookjesreis, een adembenemend cruiseschip met 5
zwembaden, 3 fitnesszalen, noem maar op. Honderden bedienden en honderden knappe mannen aan boord. Maar de
knapste van al was toch wel Andreas. Een echte Egyptische adonis!Alleen spijtig dat hij daar maar een simpele jobstudent was, maar als vakantielief kon hij wel dienen.
Ik ben eens benieuwd wat mijn vriendinnen te vertellen hebben, ik ben er zeker
van dat niemand deze droomreis nog maar in de verste verte kan evenaren. En dan
hebben we nog niet gesproken over de prachtige bruine kleur die mijn velletje
nu heeft.
Ik zal morgen weer met moeite de blikken van me kunnen afzwieren. Maar
ja dat heb je nu eenmaal als je zo wordt bewonderd als ik. Niet dat ik niet
van veel aandacht hou, integendeel. Maar op sommige dagen zou het ook wel eens
leuk zijn om wat minder begeerd te zijn, zo iemand gewoon. Ach ja we zien wel wat
de dag ons morgen brengt.
