De pelgrims waren door alles wat zij gehoord en gezien hadden, beter op de hoogte van het leven van de leerlingen en hun daarom meer genegen dan vele anderen. Toen de uitgezonden leerlingen op hen toetraden en hun vreugdevol verkondigden dat zojuist de Belofte van de Heilige Geest in vervulling was gegaan, herinnerden zij zich hun eigen ontroering, waarvan zij nu de oorzaak vernamen en begrepen. Op uitnodiging van de leerlingen begaven zij zich allen naar de nabije vijver Bethesda.

In het huis van het avondmaal legde Petrus ondertussen de handen op aan vijf apostelen, die aan de vijver Bethesda moesten helpen onderrichten en dopen. Het waren Jakobus de Mindere, Bartholomeüs, Matthias, Thomas en Judas Taddeüs. Ik zag gedurende deze wijding, dat de laatste een visioen had. Het was als zag ik hem het lichaam van de Heer met zijn armen voor de borst omvatten. Vooraleer zij zich voor de wijding van het water en voor de doop naar de vijver Bethesda met het nodige gerief voor de wijding begaven, ontvingen ze geknield de zegen van de Heilige Maagd. Voor Jezus’ hemelvaart ontvingen zij die zegen ook al, naar dan gebogen staande. Telkens als de apostelen weggingen en terugkeerden ontvingen ze die zegen.

De Heilige Maagd had bij die zegeningen en in het algemeen telkens als zij in haar waardigheid onder de apostelen verscheen, een grote witte mantel om, een geelachtige sluier voor het gezicht, en op het hoofd een hemelsblauwe, smalle band, die aan beide zijden bijna tot op de grond neerhing. Deze was van voor een weinig omgeslagen en op die omgeslagen rand was borduurwerk te zien en op het hoofd was die met een wit fijn zijden kroontje vastgehecht.

Aan de vijver van Bethesda stroomden vele mensen toe. Ze kwamen uit de omliggende herbergen niet ver van het Cenakel. Ze waren door de uitgezonden leerlingen ontboden. Onder de toegestroomde menigte heerste een grote drukte. De leerlingen verhaalden en verklaarden hun met veel enthousiasme wat er gebeurd was. Voor het feest waren er vele voorbereidselen gemaakt in de synagoge bij de vijver. Deze synagoge hadden de leerlingen onlangs in bezit genomen. Ze hadden de muren van de synagoge met tapijten behangen. Men had er kasten in aangebracht en er door schutsels afdelingen in gemaakt. In het midden van het huis stond een soort altaar. Van aan de vijver tot bij de ingang van de synagoge had men een onverdekte gang ingericht. Deze synagoge werd de eerste kerk : de Bethesdakerk. Ook aan de vijver zelf waren voorbereidselen getroffen.

De apostelen begaven zich nu uit het Cenakel naar de Bethesdakerk aan de vijver Bethesda. In hun lange witte feestkleren gingen zij op een plechtige wijze twee per twee als in een processie met alle benodigdheden voor het wijden van het water en het toedienen van de doop. De H. Maagd en andere heilige vrouwen en leerlingen volgden hen en maakten daar toebereidselen tot het uitdelen van doopkleren. De apostelen hadden een leren zak met gewijd water en een wijwaterbosje (i.p.v. kwast een bosje hysop). Jezus had hen na de laatste maaltijd voor zijn Hemelvaart nogmaals over het water wijden en de doop onderricht. Zij werden door de vergaderde menigte vreugdevol en geestdriftig ontvangen.

De vijf apostelen aan wie Petrus de handen had opgelegd, verdeelden zich naar de vijf ingangen van de vijver en richtten daar met grote geestdrift het woord tot de verzamelde menigte. Petrus besteeg een leerstoel, die voor hem was opgericht. Terwijl de apostelen het woord tot hen richtten, was de menigte zeer aangegrepen en ontsteld, want allen hoorden hen in hun eigen taal spreken.

Omdat er zich velen voor de doop aanboden, wijdde Petrus en Joannes en Jakobus de Mindere op plechtige wijze het water van de vijver. Petrus sproeide het wijwater dat zij uit het Cenakel in een leren zak hadden meegebracht met het bosje in fijne stralen ver over de vijver.

De H. Maagd en andere vrouwen waren in de synagoge bezig met het uitdelen van witte kleren aan de dopelingen. De mouwen van die kleren waren boven de handen met zwarte linten om de arm gebonden. Na de doop werden ze losgemaakt en op een hoop gestapeld.

De vijf apostelen, aan wie Petrus de handen had opgelegd, stonden te dopen bij de vijf ingangen van de vijver. Het water werd met een bekken geschept en hieruit met de hand driemaal op hun hoofd gestort, waarna het door de goten terug in de vijver liep.

Twee gedoopten haalden telkens twee doopkandidaten in hun plaats en legden hun als peters de handen op. De eerstgedoopten waren meestal leerlingen en aanhangers die nog maar de doop van Joannes ontvangen hadden. Ook de Heilige Vrouwen werden gedoopt.

Het aantal mensen die dan tot de gemeenschap toetraden waren wel met drieduizend. Het dopen met de voorbereidende onderrichtingen duurde de hele dag. ’s Avonds keerden zij naar het Cenakel terug en namen een maaltijd. Er werd daar ook veel gezegend brood uitgedeeld en daarna nog het avondgebed gedaan.

12-05-2008 om 22:43 geschreven door claudia  

Bij dit gedruis zag ik vele Joden, die de wolk zagen, op hun weg verschrikt naar de tempel lopen. Het huis van de apostelen en de omstreken werden steeds helderder. Nu zag ik voor zonsopgang (3 uur) opeens uit de suizende wolk zeven witte lichtstromen, die de zeven gaven verbeeldden, neerstorten. Ze kruisten elkaar zevenvoudig en onder die kruispunten losten ze zich op in afzonderlijke stralen en druppelen van vuur, die op het huis en zijn omgeving neerstroomden. Het punt waar de zeven lichtstromen elkaar doorsneden, was met een kring van zevenkleurig regenbooglicht omgeven. En ik zag hoe zich in die kring als een schitterende, zwevende gedaante vormde. Het scheen mij ook als had die gedaante uitgebreide vleugels onder de schouders. Maar ik kan eigenlijk niet zeggen dat het vleugels waren, want alles aan die gedaante scheen als een louter uitstroming van licht. Op dat ogenblik was het hele huis met alle zalen door en door met licht overstroomd en doordrenkt. Ik zag de luchter met zijn vijf armen en lampen niet meer lichten.

Alle aanwezigen waren als buiten zichzelf, verrukt en bewegingsloos. Zij waren in extase. Zij hieven als bewusteloos hun gezichten dorstig omhoog. Ik zag in de mond van iedere aanwezige een lichtstroom vloeien, in de gedaante van laaiende, vlamvormige vuurtongen, verschillend in kleuren en intensiteit.

Het was als ademden zij, als dronken zij het vuur dorstig in, en als flakkerde hun begeerte, als laaide iets uit hun mond deze vlammen dorstend tegemoet.

Ook op de leerlingen in de zijzalen en op de aanwezige vrouwen in de voorzaal goot zich die glanzende, heilige vuurwolk uit, en zo verminderde geleidelijk en verdween tenslotte die lichtwolk.

Dit gedruis als van een onweer had vele mensen uit hun slaap gewekt. De Geest vervulde ook met ontroering vele aanhangers en leerlingen die in de omgeving woonden. Als de uitstorting voorbij was, waren allen met een blijde moed en doorzettingsvermogen bezield. Allen waren bewogen, als dronken van vreugde en met vertrouwen vervuld. Ze schaarden zich rond de H. Maagd. Zij was stil en kalm, zoals altijd, en in haar binnenste vol heilige zelfbeheersing. De apostelen echter omarmden elkaar en waren van heilige vreugde, durf en vrijmoedigheid om te spreken vervuld. Ook de leerlingen die in de gangen waren even ontroerd en geestdriftig. Ze kenden geen vrees, noch aarzeling meer.

De eerste ontboezeming van de ontvangen inwendige verlichting en versterking ging nu in een vurige dankzegging over. Zij plaatsten zich als naar gewoonte in rangschikking voor het gebed. Zij loofden God en betuigden Hem met grote vurigheid hun diepe dankzegging. Geleidelijk was het buitengewone licht verdwenen.

12-05-2008 om 18:27 geschreven door claudia  

12-05-2008 om 00:00 geschreven door claudia