Door ons geloof weten wij dat er maar één ware God is en dat Hij geen begin had en geen einde zal kennen. Niettegenstaande er maar één ware God is, zijn er in Hem drie onderscheiden Personen die wij de Vader, de Zoon en de Heilige Geest noemen. Deze drie Personen zijn slechts één God omdat Zij in drie Personen één en hetzelfde goddelijk Wezen vormen.

Dit goddelijk Wezen heeft verschillende eigenschappen; en omdat er slechts één God is, ook al zijn in Hem drie Personen, bezitten alle drie volledig dezelfde wijsheid, dezelfde goedheid, dezelfde liefde, dezelfde barmhartigheid, dezelfde macht en dezelfde gerechtigheid. Deze drie goddelijke Personen hebben deze goddelijke attributen onder elkaar bij wijze van spreken verdeeld.

De Vader heeft als attributen macht en gerechtigheid die als het ware Hem eigen zijn en Hem behoren. Zo zijn wijsheid en barmhartigheid attributen van de Zoon; de Heilige Geest, die voortkomt uit de Vader en de Zoon, wordt gekenmerkt door liefde en goedheid.

Deze God, drievoudig heilig, is van nature de bron van alle geluk en vreugde, van alle gelukzaligheid en grootheid, van alle macht en heerlijkheid, want Hij alleen is enig en zonder begin, en al het overige, dat geen God is, had dus een begin en al wat een begin had, is uit God en is voor zijn bestaan afhankelijk van zijn wil.

Alles in de hemel en op aarde, alles, werkelijk alles is afhankelijk van zijn wil. En als Hij dit wenste, dan zouden de hemelen en al wat zij bevatten, de aarde en al haar bewoners, letterlijk alles zou precies op het moment dat Hij dit wenst, geheel verdwijnen en terugzinken in het niet waaruit God het heeft voortgebracht. En zelfs als dit gebeurde, dan nog zou Hijzelf de volmaakte blijven en dezelfde majesteit en macht behouden, hetzelfde geluk, dezelfde gelukzaligheid, vreugde en heerlijkheid, dezelfde kracht en schoonheid als voordien. Want buiten Hem kan niets en niemand van al het geschapene ook maar het geringste toevoegen aan Gods majesteit, schoonheid, heil, gelukzaligheid, macht en heerlijkheid.

Inderdaad, er is niets dat ook maar iets kan toevoegen aan wat Hij is, want Hij is degene die werkelijk is, terwijl wij en al het geschapene in één woord niets zijn.

Doordat Hij is wie Hij is en wat Hij is, en er buiten Hem helemaal niets is dat zijn geluk kan vermeerderen, beschouw Hem maar in de eeuwen der eeuwen van zijn bestaan, voor eeuwig..., voor eeuwig..., want die eeuwigheden waren in Hem en ontvingen van Hem hun leven, ze zijn immers geschapen door Hem in al zijn majesteit, heil, gelukzaligheid, schoonheid, heerlijkheid en macht, die niemand Hem ooit kan ontnemen omdat niemand behalve Hij werkelijk bestaat.

Hij is het leven en de enige die een leven leidt dat exclusief zijn leven is, en doordat Hij het Leven is, kan Hij nooit sterven. Zijn goddelijke natuur bevat meer gelukzaligheid, heil, schoonheid, majesteit en heerlijkheid dan er waterdruppels zijn in alle zeeën, rivieren en bronnen ter wereld. En zijn goddelijke natuur is net als een raat die altijd spontaan de honing uitstort die zij bevat. Zijn natuur is als een bron die altijd vol is, want haar oorsprong is onbegrensd en onmetelijk. Zij deelt uit zichzelf onmetelijke rijkdommen uit van de schoonheden die schuilen in haar eigen onbegrensde goedheid; en deze onbegrensde goedheid is een goddelijk attribuut van de Heilige Geest dat Hem als het ware kenmerkt.

Zie Hem eens als iemand die iets mist, omdat Hij niemand heeft aan wie Hij die vreugde en dat geluk kan wegschenken waarvan het goddelijk Wezen overstroomt. Goedheid is immers van nature vrijgevig en wil zoveel mogelijk laten delen in wat haar geheel en al eigen is. En aan wie kan God nu geven wat Hij heeft, wie kan Hij toestaan te delen in wat Hij bezit, als er buiten Hemzelf niemand bestaat ? Als de drie onderscheiden Personen, die het goddelijk Wezen in zich bevat, één en hetzelfde zijn, één God zijn, hoe kan dan de Heilige Geest zijn verlangen verwezenlijken ? Wat voor middelen moet Hij gebruiken om zijn goddelijk attribuut waar te maken ?

Met het attribuut van de goedheid haalde Hij de andere attributen in God over, zodat ze allen samenwerkten (zoals ze altijd doen aangezien ze het natuurlijk bezit zijn van het goddelijk Wezen) met de wil en het verlangen van God om met zijn macht wezens te scheppen die, zonder zelf God te zijn, toch konden delen in zijn majesteit, zijn schoonheid, zijn heil, gelukzaligheid en heerlijkheid, feitelijk in al die dingen die aan het goddelijk Wezen ontspringen en waarin zij zich konden verheugen, omdat God nog is zoals Hij is, dat wil zeggen : het enige dat bestaat en dat geen einde heeft en dat nooit een einde kan hebben. Gods wil en instemming accepteerden wat zijn goddelijke attributen Hem hadden gevraagd. Zo zien we hoe de Heilige Geest als het ware ons bestaan heeft bewerkt, en de oorzaak is dat wij geschapen werden voor zoveel geluk en vreugde.

Maar hoe moeten wij de Heilige Geest bedanken voor zijn liefde, als wij Hem niet kennen ? Eerlijk gezegd, heb ik zelf van dit alles nooit iets geweten tot mijn onvergetelijke Leermeester in eigen Persoon mij onderricht heeft. Hoe moest ik de Heilige Geest danken voor zijn goedheid ? Heer, dit verklaart waarom mijn hart zo bedroefd is, als ik zie dat niemand U kent. Hoe kunt U bekend worden zoals U in wezen bent, als U niet U zelf bekend maakt ?

O heilige en goddelijke Geest ! O onmetelijke goedheid en opperste liefde ! U bent een onbegrensde oceaan van grenzeloze heerlijkheid en geluk, en toch voelde U bij wijze van spreken een gemis, toen U niemand had met wie U alles wat U had en hebt, kon delen.

Hoe slecht beantwoorden wij zo’n onmetelijke goedheid ! Hoe weinig weten wij de grote gunsten naar waarde te schatten die U, heilige en goddelijke Geest, ons hebt willen geven met zoveel gulheid en edelmoedigheid, zonder maat en zonder enige beperking. Zo nam U ons op in die onmetelijke oceaan die in U is, zodat wij tot in alle eeuwigheid voorgoed gelukkig mogen zijn met uw eigen geluk, zodat wij voorgoed gezegend mogen zijn  met uw eigen gelukzaligheid, zodat wij voorgoed mooi mogen zijn in uw goddelijk oog met uw eigen schoonheid, en heerlijk met uw eigen heerlijkheid over al het schone en verhevene dat de hemelen bevatten, die U hebt geschapen alleen voor onze vreugde en ons geluk.

Ik zou de hele wereld willen afreizen om met de mensen over U te praten zodat zij gingen begrijpen wat U ons voor alle eeuwigheid hebt gegeven en dat zij U zouden gaan liefhebben en U nu reeds zouden dienen in het leven van alle dag.

O Gij, mijn leermeester, U bent mijn alles in alle opzichten ! Wanneer zij U eenmaal bezitten, dan zal, als ze een of ander verdriet moeten ondervinden zoals het leven dat meebrengt, hun grootste verdriet zijn, dat ze U niet hebben gekend en dat ze U niet als enige hebben bemind.

O verheven Goedheid, kom tot ons om ons te ontmoeten, zodat wij allen U leren kennen. Dat wij in deze ballingschap nooit zonder uw gezelschap ronddwalen. O heilige en goddelijke Geest, wees het licht dat ons langs onbekende paden de weg toont die leidt tot U. Wees de wijze Leermeester, die onze onwetendheid en onverschilligheid wegneemt en die ons als een liefhebbende moeder leert spreken tot de Heer, als wij in zijn tegenwoordigheid zijn. En dat wij, door U in alle opzichten onderricht, niet onwaardig bevonden worden, ons te verheugen in wat uw grenzeloze goedheid voor ons heeft bereid. En dat wij ons in dat alles mogen verheugen, samen met uw Persoon in de eeuwen der eeuwen. Amen.

Uit : Kom, Heilige Geest... – Francisca J. Del Valle

11-05-2008 om 21:04 geschreven door claudia  

10-05-2008 om 18:02 geschreven door claudia  

10-05-2008 om 17:54 geschreven door claudia  

10-05-2008 om 17:51 geschreven door claudia  

10-05-2008 om 00:00 geschreven door claudia  

Aan de ene kant op een berghelling de grondtroepen van de Filistijnen.

Aan de andere kant op een berghelling de grondtroepen van de Israëlieten.

Ertussen een dal.

Het had evengoed een scène kunnen zijn van de Gulden Sporenslag. Aan de ene kant de Fransen en aan de andere kant de Vlamingen met ertussen een moerassig stuk en een beek.

Er trad uit het kamp van de Filistijnen een man die boven alle koppen uit stak Goliat. Laat ons zeggen dat de Israëlieten hem al lang zagen aankomen. Hij was drie koppen groter dan de langste man van de Israëlieten. Hij had een bronzen helm op zijn hoofd. Hij droeg een schubbenpantser en scheenplaten, allen van brons. Hij had een bronzen kromzwaard. Bovendien had hij een lans bij die een stam van een kleine boom kon zijn, met erop een ijzeren spits. Zijn schilddrager liep voor hem uit, als een nietig mannetje.

Hij riep tot de Israëlieten : Willen jullie oorlog ? Laat ons het volgende afspreken : Wijs iemand aan en laat die naar mij komen. Als hij in een tweegevecht van mij wint, dan zullen wij jullie dienen. Zoniet dan zijn jullie onze slaven. Ik daag jullie Israëlieten vandaag uit om iemand te sturen die met mij kan vechten ! Dit zei hij ’s morgens en ’s avonds, veertig dagen lang.

Koning Saul van de Israëlieten wist met deze uitdaging geen raad. Zijn soldaten mochten dan al dapper zijn, maar dit zagen ze niet zitten. Ze praatten er onderling over, maar ze werden banger met de dag.

David was de jongste van acht. Hij woonde bij zijn vader Isaï in Betlehem. David’s drie oudste broers Eliab, Abinadab, Samma waren in het leger, en streden met koning Saul.

David hoedde de schapen van zijn vader.  

Isaï zei tegen David : Breng dit geroosterd graan en 10 broden naar je broers in het legerkamp. Geef ook 10 kazen aan de hoofdman van hun divisie. Kijk hoe het met je broers gaat. Breng nieuws van je broers over.

David kwam juist op het moment dat de Israëlieten en de Filistijnen zich in slagorde tegenover elkaar stelden. David liet zijn proviand achter bij een bewaker van het legermateriaal en liep naar het front naar zijn broers. Hij stond nog met hen te praten, toen Goliat terug dezelfde eis stelde. De Israëlieten zagen een confrontatie allerminst zitten. Daarom had koning Saul een paar bonussen uitgeloofd voor degene die deze reus kon verslaan : zijn dochter en vrijstelling van belastingen voor de winnaar en zijn familie. Maar dit leek geen effect te hebben op de Israëlieten.

Maar op David wel. Hij werd zelfs aan koning Saul voorgesteld. David vertelde hem de verhalen toen hij een leeuw of een beer moest doden om de kudde schapen te beschermen. Toch had Saul zijn twijfels, maar hij gaf de jonge ‘onverschrokkene’ een kans.

David : Hij zal eens kennis maken met de levende God !

Saul : Ga dan en moge de Heer met je zijn.

David zocht in de beek 5 gladde stenen uit en ging met zijn slinger in de hand op de Filistijn af. Toen Goliat boven het hoofd van zijn schildknaap David zag naderen, bulderde hij : Kom maar eens hier, dan zal ik je vlees voeren aan de roofvogels en roofdieren ! Daarop volgden nog een hoop vervloekingen bij zijn goden. Dit maakte op David geen enkele indruk.

David : Jij komt op mij af met zwaard, lans en sabel, maar ik kom op jou af met de God van Israël. Degene die jij minacht. Vandaag zal de Heer jou aan mij overleveren.

Ik zal jou neerslaan, jou in mootjes hakken. De lijken van de Filistijnen zijn voor de roofvogels en de roofdieren. De hele aarde zal weten dat Israël een God heeft.

Deze hele menigte zal weten dat de Heer geen redding brengt door het zwaard of de lans. Want de Heer beslist over de strijd en Hij zal jou aan ons uitleveren.

Goliat ging op David toe en David rende naar hem. Hij nam daarop een steen en slingerde die naar de Filistijn. Hij werd in het voorhoofd getroffen en hij viel voorover op de grond. Dan rende David naar de Filistijn, trok het zwaard van de Filistijn en onthoofde hem. De Filistijnen sloegen op de vlucht, achterna gezeten door de Israëlieten.

David nam het hoofd van de Filistijn en ging naar koning Saul. Zijn verdiende beloning in ontvangst gaan nemen.

09-05-2008 om 23:52 geschreven door claudia  

Allemaal Parels

Allemaal een Parel
veilig in Gods Hand
zo mag je gaan groeien
waar God je heeft geplant.

Houden van de mensen
en kinderen om je heen
ook zij zijn een Parel
je bent het niet alleen.

De mooiste PAREL is Jezus
met een mooie, warme gloed
blijf maar dicht bij Hem
omdat Hij je groeien doet.

Dan ga je op Hem lijken
met net zo'n mooie glans
jij bent om van te houden
een Parel met een gouden rand.

Uit : www.deparels.net

08-05-2008 om 21:53 geschreven door claudia  

Dit zijn eenvoudige zinnen. Niet de zinsbouw, maar de wederkerigheid in die zinnen door enkel de klemtoon te veranderen maakt die zinnen perfect. Bovendien zijn ze zo subliem in naastenliefde.

Mijn leven is jouw leven.

Betekenis : Ik richt mijn leven zo, dat jij echt zou LEVEN.

Mijn leven is jouw leven.

Betekenis : Jij maakt er je leven van om mij te laten echt LEVEN.

Mijn hoop is jouw hoop.

Betekenis : Ik hoop en jij hoopt met mij hetzelfde.

Mijn hoop is jouw hoop.

Betekenis : Jij hoopt en hoopt met mij hetzelfde.

Mijn liefde is jouw liefde.

Betekenis : Mijn liefde is jouw liefde te geven.

Mijn liefde is jouw liefde.

Betekenis : Jouw liefde smelt samen met mijn liefde.

Mijn geloof is jouw geloof.

Betekenis : Ik neem jouw geloof over en sterk mijn geloof.

Mijn geloof is jouw geloof.

Betekenis : Jij gelooft in mij en sterkt je geloof samen met mijn geloof.

07-05-2008 om 22:14 geschreven door claudia  

Dit is een waar gebeurd verhaal :

Ik woon in een rijhuis naast een bouw van 14 kleine appartementjes. Die bouw bestaat uit een voorhuis en een achterhuis.

Mijn vader leefde toen nog en we stonden in de tuin. Ik heb niet echt 'groene' vingers en ik kon raad van mijn pa gebruiken.

Ik had het al vele keren gehoord, maar mijn vader keek verbaasd. Ze waren in één van die appartementjes, naast de tuin, ruzie aan het maken. Een man en een vrouw. Het ging er heftig aan toe. De vrouw kreeg slaag. Ze huilde en tierde... Ze hadden een klein kindje want het was ondertussen aan het wenen. Ik had het al eerder door. Ik zei mijn vader dat je best niet tussenbeiden kon komen. In mijn tuin heb ik een grotje. Ik had de stenen gekuist van hun moskleur en had er een mariabeeldje in gezet. We deden samen een gebedje.

De situatie naast de deur was na ongeveer 2 weken veranderd. Ik heb het koppel niet meer horen vechten en volgens mij heeft de vrouw geen klop meer gekregen. Ik kan niet zeggen dat mijn gebed altijd voor mij werkt, maar het zal zeker wel in het voordeel van een ander werken. Geloof het maar !

06-05-2008 om 23:26 geschreven door claudia  

Vele jaren geleden leefde er in een groot bos een oude bramenplukker. Zijn vader en moeder lagen al een halve eeuw aan de voet van een beuk begraven, maar dat was de bramenplukker al lang vergeten. Hij wist niet eens wat het scheefgezakte kruis eigenlijk wilde zeggen, maar achtte het toch raadzaam, wanneer hij er ‘s nacht langs moest, een omweg te maken.

Verder woonde er niemand in het bos en daarom dacht de bramenplukker dat hij alleen was op de wereld. Deze gedachte deed zijn opgewektheid geen schade. Hij zong luidkeels de vrolijkste liedjes, zonder ophouden, behalve ‘s nachts, want dan moest hij slapen - dat is een goede reden. Maar verder, verder was er geen vrolijker mens denkbaar. ‘Zie,’ zei hij dan ‘s morgens, ‘die zilveren parels op de bloemen! Voor wie anders liggen al die diamanten over het gras gestrooid dan voor mij? Wat ben ik rijk!’ En als hij door het woud liep, zuchtte hij: ‘Wat een hoge gewelven, wat een ruime portalen, wat een prachtige zuilen! En dat alles voor één man!’

‘s Middags lag hij op zijn rug naar de wolken te kijken, die de wonderlijkste figuren voor hem maakten. ‘Zie,’ sprak hij dan, ‘een beer! En daar een winterlandschap! Wie heeft er zo’n zoldering? Ik word er verlegen van!’ Maar ‘s avonds was de bramenplukker het vrolijkst. Dan ging hij onder de laurierboom zitten voor zijn huisje en wachtte gespannen af. Plotseling, als de zon voor het laatst haar purperen stralen over de heuvels wierp, begon ver in het woud een fijne hoge stem te jubelen, zo verrukkelijk mooi en toch zo eindeloos weemoedig, dat de bramenplukker de tranen in de ogen kwamen. ‘Heerlijk, prachtig!’ riep hij dan op het einde uit, ‘dank, dank, onbekende zanger! Wat een muziek! Wat een geluid! Hoe jammer dat ik alleen op de wereld ben!!’

Maar dat was hij niet. Op een avond trok een ontdekkingsreiziger door het woud, duwde de kleine wankele deur open en stond glimlachend voor de bramenplukker. ‘Vriend,’ sprak hij, ‘wat eten en een bed, dat is al. Want ik heb honger en ik ben vermoeid. Versta je me?’ De bramenplukker zat doodsbleek op zijn stoel en zweeg. ‘Komaan,’ hernam de reiziger, ‘hier is een goudstuk. Dat maakt de tong wat losser.’ Nu stond de bramenplukker recht. ‘Wezen,’ sprak hij moeilijk, ‘ik heb uw goud niet nodig. Daarom zweeg ik niet. Mag ik u eens aanraken?’ ‘Ga je gang,’ sprak de reiziger, die een vrolijk man was. En de bramenplukker raakte de reiziger aan. Hij kneep in zijn neus, draaide zijn hoofd naar alle kanten, keek aandachtig in de mond en riep : ‘Net als ik! Net als ik! Alles hetzelfde!’ en hij omhelsde hem.

‘Wat ben jij een onnozelaar,’ lachte de reiziger, zich losmakend, ‘heb je nog nooit een mens gezien?’ ‘Ik ben niet alleen!’ riep de bramenplukker, in de handen klappend, ‘ik ben niet alleen! Precies dezelfde benen!’ en hij danste rond de tafel. ‘Kom,’ hernam de reiziger, ‘ik heb honger. Bedwing je een beetje.’

En hij zette zich aan tafel, nam een bord uit zijn reiszak en zette dit met een veelbetekenende klap voor zich neer. ‘Welnu,’ zei hij, ‘laat eens wat zien.’ ‘Ja, ja!’ riep de bramenplukker, ‘Net als ik! Juist hetzelfde!’ En hij danste naar de provisiekast, haalde brood, worst en ontbijtkoek, en danste met dit alles om de tafel heen, wel driemaal. Toen ging hij zitten, haalde diep adem en zei: ‘Tast toe.’ De reiziger at zwijgend. Bij elke hap die hij deed, riep de bramenplukker verrukt: ‘Net als ik!’ Dat was in het begin wat hinderlijk, maar de reiziger had honger en at glimlachend verder. Daarna keek hij op. Zijn oog viel op het goudstuk, zoals het daar lag, op de rand van de tafel.

‘Vriend,’ sprak hij, ‘waarom wilde je dat goudstuk niet van mij aannemen?’ ‘Ik heb het niet nodig,’ antwoordde de bramenplukker eenvoudig, ‘ik heb diamanten.’ ‘Diamanten?’ herhaalde de reiziger, ‘heb jij diamanten? Hoeveel?’ ‘Precies weet ik het niet,’ sprak de bramenplukker nadenkend, ‘een paar grasvelden vol’ ‘Zeg het nog eens?’ ‘Een paar grasvelden vol,’ herhaalde de bramenplukker. Dit keer was het de reiziger, die doodsbleek op zijn stoel zat.

‘Man,’ riep hij, ‘je bent schatrijk!’ ‘Dat zei ik toch al,’ sprak de bramenplukker, ‘maar dat is niet alles. Ik heb nog andere dingen.’ ‘Noem nog eens wat, kameraad.’ ‘Ja,’ hernam de bramenplukker verlegen, ‘er is zo veel. Er zijn bijvoorbeeld spiegels.’ ‘Spiegels?’ vroeg de reiziger geïnteresseerd. ‘Ja,’ vervolgde de bramenplukker op dezelfde achteloze toon, ‘een paar duizend, ik heb ze nooit geteld. Sommigen zijn zo groot dat je een dag nodig hebt om er omheen te lopen. Ach ja.’ ‘Een dag nodig om er… Vriend, waar liggen al die schatten?’ ‘In mijn huis.’

‘Dat moet een paleis zijn!’ stamelde de reiziger. ‘Het is ook een paleis,’ antwoordde de bramenplukker glimlachend, ‘ik heb het zelfs nooit helemaal bekeken, daarvoor is het te groot. Er zijn zuilengangen waarvan men het eind niet kan zien. Duizenden slanke kolommen dragen het gewelf. Dat is een lust voor het oog! Af en toe ontmoet men zelfs nog hogere en wijde portalen. Het gewelf is daar niet groen, maar lichtblauw met witte vlekken.’

‘Mozaïek dus?’ vroeg de reiziger ademloos. ‘Ik weet niet wat u bedoelt,’ sprak de bramenplukker. De reiziger legde het moeilijke woord uit. ‘O, nee!’ hernam de bramenplukker lachend, ‘dat stelt niets voor! Het zou mij vervelen altijd naar hetzelfde te kijken. Nee, hier bewegen de figuren, zij trekken langzaam en statig voorbij, ja, zij vormen de wonderlijkste gedaanten: ijsberen, winterlandschappen, en kabouters met baarden. Zelfs de kleuren veranderen: dan is het diepblauw, dan lichtgrijs, soms beide. Het is heerlijk om te zien; men wordt er nooit moe van!’

‘Dat is ongelooflijk!’ riep de reiziger, ‘ongelooflijk! En dat alles voor één man. Ben je soms niet eenzaam tussen al die zuilen, galerijen en spiegels?’

‘O nee!’ sprak de bramenplukker, ‘er is muziek genoeg, van overal en de hele dag door.’ ‘Muziek?’ riep de reiziger, ‘muziek? Kom, bramenplukker, nu maak je me wat wijs.’ ‘Nee, echt niet,’ verzekerde de bramenplukker, ‘de hele dag door en telkens nieuwe liedjes. Maar ‘s avonds worden de solo’s gezongen. Daar heb ik een aparte zanger voor. U moet morgenavond eens luisteren. U blijft toch vannacht hier slapen?’

‘Nee,’ antwoordde de reiziger, zijn jas aantrekkend, ‘ik ga onmiddellijk door. Ik ben ontdekkingsreiziger. Dit is mijn grootste ontdekking. Ik ga het iedereen vertellen.’

‘Dat moet u doen,’ sprak de bramenplukker, ‘ik vond het al spijtig dat ik alleen was om ervan te genieten. Maar blijf toch één nachtje! Dan zal ik u morgen alles zelf laten zien en kunt u het nog veel beter vertellen.’

‘Nee,’ sprak de reiziger, ‘tijd is geld! Ik ga onmiddellijk door. Bedankt voor de ontbijtkoek. Adieu.’ Hij trok de deur achter zich dicht en verdween in de nacht. De bramenplukker snelde naar buiten, maar hij zag niets. ‘Wat jammer,’ mompelde hij, ‘tijd is geld! En hij had zoveel parels mogen hebben als een mens kan dragen. Reiziger, reiziger! Kom terug!’ Maar de reiziger hoorde hem niet. Hij sprong over sloten en heggen, zwom twee rivieren over, trok een donker woud door en was in de stad.

‘Burgemeester,’ zei hij, ‘ik heb iets belangrijks te melden.’ ‘Wel,’ sprak de burgemeester, ‘Ga maar op het stadhuis staan.’ En de reiziger ging op het stadhuis staan. ‘Mensen!’ riep hij, ‘willen jullie graag parels hebben?’ ‘Ja!’ riepen de mensen. ‘En voelt er iemand wat voor spiegels, zo groot als dit marktplein?’ ‘Ja!,’ riepen de mensen, ‘geef ze maar hier!’ ‘En is er hier soms iemand die graag in een paleis wil wonen met groene zuilengangen en plafonds van beweegbaar mozaïek?’ ‘Dat klinkt goed!’ riepen de mensen, ‘waar staat het?’ ‘Kom mee!’ riep de ontdekkingsreiziger, ‘loop achter me aan! We hebben geen tijd te verliezen!’

En zij trokken een donker woud door, zwommen twee rivieren over, sprongen over sloten en heggen, en waren bij de bramenplukker. ‘Bramenplukker!’ riep de reiziger, ‘hier zijn we!’ ‘Wat aardig!’ riep de bramenplukker, ‘u laat er geen gras over groeien, moet ik zeggen. Hemeltje lief, wat hebt u daar veel mensen bij u! Het zijn er wel een paar duizend! Wat nu?’ ‘Wij komen de parels halen,’ sprak de burgemeester, naar voren tredend, ‘en wij gaan in het paleis wonen waar de zoldering van beweegbaar mozaïek is en de zuilen van groen smaragd. Wij komen luisteren naar de muziek en de spiegels moeten we ook hebben.’ ‘Wel, dat is heerlijk!’ riep de bramenplukker, hem omhelzend, ‘ik ben zo blij dat jullie het ook waarderen! Dat jullie inzien hoe mooi dat alles is! Welkom, welkom! Ontbijtkoek heb ik niet zoveel, maar wel goed brood en fris water.’

‘Wij moeten geen ontbijtkoek,’ sprak de burgemeester langzaam, ‘wij willen parels.’ ‘Die krijgen jullie!’ riep de bramenplukker, ‘zoveel als je kunt dragen. Wacht tot morgen!’ ‘Kan het niet vanavond?’ vroeg de burgemeester bezorgd, ‘tijd is geld!’ ‘Nee,’ hernam de bramenplukker hoofdschuddend, ‘nu is het donker. En in het donker ziet men de parels niet. Maar morgenvroeg zult u eens wat zien! Gaan jullie nu wat slapen, we hebben alle tijd.’ ‘Goed,’ sprak de burgemeester, ‘slapen, mannen! We hebben alle tijd!’

De volgende morgen lagen de velden glinsterend en flikkerend onder de rode hemel; aan elke grashalm, ook de kleinste, hingen prachtige, zilveren diamanten, en toen de zon opging, veranderden deze in topazen, smaragden en blauwe saffieren, stralend van licht, fonkelend van zuiverheid, schitterender dan aardse juwelen. En daartussen stonden de mensen en spraken over de parels die zouden gevonden worden. Hele grasvelden vol. Nu nog wachten op de bramenplukker die moest wakker worden. Zij hielden allen de ogen gevestigd op de kleine deur.

Eindelijk ging ze open. De bramenplukker kwam naar buiten en keek over de velden; zijn ogen stonden vol tranen. ‘Jullie treffen het wel,’ sprak hij zachtjes. ‘Wat zegt ie?’ mompelde de burgemeester. ‘Ik zeg: jullie treffen het wel,’ hernam de bramenplukker glimlachend, ‘zoveel parels liggen er anders nooit.’ ‘Ik zie geen parels,’ sprak de burgemeester. ‘Zien jullie geen parels?’ vroeg de bramenplukker verbaasd. ‘Wij zien niets,’ riepen de mensen, ‘wij zien helemaal niets.’

De bramenplukker sloeg de handen in elkaar. ‘Wat hebben jullie slechte ogen!’ riep hij uit, ‘kijk om je heen! Zie je het niet?’ ‘Dat is dauw,’ sprak de burgemeester boos. ‘Dat… dat wist ik niet,’ stamelde de bramenplukker, ‘ik dacht…’ ‘Waar zijn de zuilengangen?’ vroeg de burgemeester kort. ‘Daar,’ fluisterde de bramenplukker. ‘Dat zijn bomen,’ antwoordde de burgemeester, waar is het mozaïek?’ ‘Daar,’ sprak de bramenplukker. De burgemeester keek omhoog naar de purperen hemel. ‘Dat is lucht,’ zei hij, ‘gewoon lucht.’’ Waar zijn de spiegels?’ De bramenplukker wees in de verte. ‘Dat zijn vijvers,’ sprak de burgemeester, Waar is de muziek?’ De bramenplukker stak de wijsvinger op; de burgemeester luisterde. Toen richtte hij zich op en sprak met een bittere glimlach: ‘Dat is een nachtegaal, onnozele! Een simpele nachtegaal! Wij zijn bedrogen.’ ‘Wij zijn bedrogen’ schreeuwden de mensen, ‘wij zijn bedrogen!’ ‘Maar ik heb toch precies verteld zoals het is!’ riep de bramenplukker, ‘ik heb toch precies…’ ‘Hang hem op!’ riepen de mensen, ‘hang hem toch op!’

Toen ‘s avonds de nachtegaal zijn trillend lied begon, was er niemand om te luisteren. Want de bramenplukker hing juist een tak lager, dood.

Godfried Bomans

06-05-2008 om 22:59 geschreven door claudia  

Blijft modder drijven ?

Blijven doornen steeds terugkomen ?

Blijven bloedzuigers plakken op de huid ?

Blijft antwoorden geven teveel gevraagd ?

Waarom zijn er menselijke monsters op aarde ?

Waarom bouwen die kelders ?

Waarom sluiten ze dierbaren op ?

Waarom stellen ze afschuwelijke daden ?

Was hun rottend hart voor zichzelf houden, teveel gevraagd ?

Er bestaan toch lieve mensen rondom hen ?

Konden ze hun voorbeeld niet volgen ?

Was dat teveel gevraagd ?

Er lopen nog menselijke duivels rond,

maar waarom die een ‘eerlijk’ proces geven ?

Zij houden zich toch niet aan de wet ?

Waarom stripten zij hun slachtoffers van alle

onschuld ?

Waarom dan nog durven liegen als die

slachtoffers al dood zijn ?

Is de waarheid vertellen teveel gevraagd ?

Waarom deze versekste maatschappij blijven steunen,

niettegenstaande er al zoveel slachtoffers zijn gevallen ?

Waarom niet er afstand van nemen en seks de

positie geven die ze verdient, na liefde, respect, eerbied ?

Waarom toch altijd hervallen in dezelfde patronen

van seksuele uitbuiting, vernedering, macht ?

Waarom eens niet de waarheid inzien dat

de paus het bij het rechte eind heeft ?

Deze dagen zijn geteld,

of je kiest voor verandering,

of je kiest voor zelfvernietiging.

Kies !!!

06-05-2008 om 20:04 geschreven door claudia  

Hoe kan God, die alleen maar goed is, aan iedereen de keuze laten om goed of slecht te zijn ?

‘Dames en heren, mijn naam is God en vanavond nodig Ik jullie uit voor de voorstelling van het Theater van het Leven !
Dit zijn de acteurs : de mannen en vrouwen van mijn aardbol. Kijk eens hoe ze van elkaar houden ! Die daar steekt net de helpende hand uit. En deze hier, wat heeft die een goede bui ! Ik zeg steeds wat ze moeten doen. Toe maar ! Drie rondjes draaien en dan wegwezen !’

Brrr... het zou verschrikkelijk zijn als het leven zo in elkaar zat. Stel je voor dat God al het doen en laten van mensen zou regelen, alsof wij gehoorzame robots waren. Gelukkig is het niet zo. God houdt hartstochtelijk veel van ons. En Hij heeft ons geschapen met een prachtige gave : dat we vrij zijn zelf ons leven te kiezen. Dat risico neemt Hij, omdat Hij ons vertrouwt en vindt dat wij tot het beste in staat zijn.

En als het je nu niet lukt om de juiste weg te vinden ? Als je zin hebt om aan de kant te blijven staan en te kijken wat er gebeurt ? Natuurlijk, we weten niet veel van de weg; waar de hindernissen zitten, waar de veilige plekken. Maar één ding is zeker : aan het eind van de weg is er een weerzien met anderen en met God. Dan kun je toch met een gerust hart op weg gaan ?

Uit : Maar wie is God ? - Kwintessens

05-05-2008 om 21:58 geschreven door claudia  

Het leven is soms wreed, waarom doet God daar niets aan ?

Aanslagen, honger, rampen, ongelukken, dood : ze doen pijn in je hart, je lijdt eraan. Waarom lukt het mensen niet gelukkiger te leven ?

Je opstandige gevoel wordt door veel mensen gedeeld. Sommigen denken dat dit bewijst dat God niks doet of zelfs niet bestaat. Anderen denken dat het kwaad misschien een manier is van God om ons op de proef te stellen. Christenen geloven daar niks van. Hoe zou God gelukkig kunnen zijn als Hij ons ongelukkig ziet ?

God grijpt niet onmiddellijk in om de rampen in de wereld te voorkomen of om te verhinderen dat mensen elkaar dood maken. Vanaf het begin van de schepping heeft Hij besloten om mensen vrijheid te geven en verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.

Dat wil niet zeggen dat God niets doet. Aan mensen die wanhopig zijn, geeft Hij hun zelfvertrouwen terug, zodat ze weer zin krijgen in het leven en om dingen beter te maken. Mensen die kwaad hebben gedaan, geeft Hij het verlangen om het anders te gaan doen. Hij laat hun merken dat Hij hun fouten wil vergeven. Hij roept je op, jou en al die anderen die de wereld mooier willen maken, om tegen onrecht te vechten en het lijden te verzachten. God houdt van jouw kijk op het leven en van de verontwaardiging die je voelt. Hij staat naast je in de strijd om een betere wereld. Zo werkt Hij, met jou.

Maar het gevoel van onrecht, de ervaring dat God ver weg lijkt, al die vragen zullen je je leven lang bezighouden.

 
Uit : Maar wie is God ? - Kwintessens

05-05-2008 om 21:43 geschreven door claudia