Ik word geraakt door een kogel in mijn
zijde. Die ging er doorheen. Bloed vloeit uit de wonde.
Zelfde dag 12.04 in de refter op het
werk :
Zit te eten samen met collegas.
Deze had ik zien aankomen. Ik ren weg van
de granaat. Ontploft. Heel leuk : ik mag de scherven uit mijn benen trekken. t
Kon veel erger zijn. Nog wonden erbij, het bloed trekt lijnen op mijn benen.
Zelfde dag 19.42 thuis :
Telefoon van mijn moeder.
Ik trap op een landmijn. Ik heb de klik
gehoord. Ik ben morsdood. Game over. Ik heb niet eens het einde van de dag
gehaald.
Codesleutel : s morgens bij gebrek aan
gespreksstof beginnen te roddelen s middags kon het niet laten van kritiek
te geven op een ander s avonds ben ik niet echt aan het luisteren.
Zo zijn er toch zoveel dagen in een jaar. Ik
haal nauwelijks een keer levend het einde van de dag. Bij een
computerspelletje heb je veel meer levens ! Ik ben toch zo slecht. Degenen die
denken het beter te doen, liegen ! Je hebt de genade en de vergiffenis van God
meer dan hard nodig. Het zit in daden, woorden en gedachten ! Ga toch naar de
biecht, nu het nog kan ! Bovendien ontvang je in de eucharistie de
geconsacreerde hostie : brood en wijn en Bloed van Jezus. Speciaal omdat je nog
zou blijven leven al die dagen die nog komen !
Ik zag
$atan zijn troepen schouwen. Hij was tevreden, want hij had heel veel groepen samengebracht. Ze gingen
allemaal richting Megiddo, naar de laatste veldslag : Armageddon.
De groepen
mensen die werden aangevoerd waren : groepen van kapitalisme, materialisme,
egoïsme, communisme, marxisme, leninisme, stalinisme, nazisme, fascisme,
terrorisme, boeddhisme, islamisme, soefisme, feminisme, liberalisme, racisme,
socialisme, protestantisme, katholicisme, hindoeïsme, nihilisme, nationalisme,
anarchisme, conservatisme, extremisme... het waren er zoveel dat het een front
vormde van de Ismen. Het waren degenen die de pijlers van Gods barmhartigheid
en liefde, Zijn Kerk, Zijn boodschap hadden onderuitgehaald. Zij wilden zich
niet van hun ismen ontdoen om Gods Koninkrijk binnen te stappen. God had zelfs
zijn eigen Kerk laten instorten om de echte kleine Restkerk van getrouwen over
te houden.
Wat waren
toch velen misleid door hun ismen. Straks zouden ze tot stof herleid worden.
Het zou geweldig zijn als er ooit een dag zou komen waarop we konden zeggen : nu is alle lijden voorbij. Zover is het nog niet. We lijden aan ziektes en aan ouder worden. Mensen die een oorlog meemaken lijden, en ook mensen die een kind verliezen. Veel lijden hoort bij het leven. Maar niet al het lijden is onvermijdelijk. Iedere dag proberen overal op de wereld mannen, vrouwen en kinderen een rechtvaardiger wereld te maken, zodat er minder wordt geleden of het lijden tenminste wordt verlicht. En daarmee brengen zij de wereld van God dichterbij. Marc, ik hoop dat jij er ooit voor zal kiezen om je in te zetten voor een betere wereld. Verlies nooit je vertrouwen en denk aan deze woorden van Jezus : 'Kom bij Mij, jullie die zware lasten dragen.'
Gisteren zat ik
mee aan de feesttafel van een eerste communiekantje. Het feest was dik in orde.
De cadeautjes werden aan het feestvarkentje afgegeven. Het eten was
voortreffelijk en de rest van de familie was in goede doen.
Niettegenstaande
de goede sfeer, was er een film in mijn achterhoofd aan het spelen hoe de
moeilijke tijden die al zoveel keer zijn voorspeld, boodschappen van Jezus en
Maria. Je kunt gewoon niet naast de boodschappen kijken. Iedereen heeft bij
wijze van spreken al een contact met de Hemel gehad. Het schema van de
verwachte gebeurtenissen is heel duidelijk wat er zal gebeuren. Dat dit jaar
2008 het startpunt van alle gebeurtenissen zal zijn is overduidelijk. De
monetaire problemen worden telkens weer in de berichten in Amerika herhaald. Een
immense beurscrash, waarbij alle andere markten zullen volgen en ook alle
beurzen over de aardbol verspreid, is onvermijdelijk.
Men zal het gewone
leventje leiden tot aan de vooravond van de gebeurtenissen. En dan begint het
pas. Geen geld, geen voorraden, veel criminaliteit. Bovendien is er het nieuwe
systeem dat zal ingevoerd worden als de Maitreya zal worden voorgesteld. Je
zult de keuze hebben : ofwel de chip laten inplanten, ofwel verplicht worden om
ondergronds te gaan. Elk zal voor zichzelf moeten kiezen. Dat zal leiden tot
gebroken gezinnen en families, achterdochtige buren enz. Als je op straat komt
zit de kans erin dat ze je oppakken en in kampen steken. Kun je dan nog rustig vieren
met familie ?
Wie is dan je
familie ? Zijn ze bereid alles op te geven om Jezus te volgen en ondergronds te
gaan of te vluchten naar schuiloorden ?
Wat als de ouders
beslissen de kinderen bij zich te houden en ze niet naar schuiloorden te laten
gaan ?
Misschien zijn de
vrienden en familie van vandaag de vijanden van morgen ?
Zal je
uiteindelijk nog bij dezelfde mensen aan tafel zitten om Gods nieuwe wereld te
vieren ?
Je kunt uit het verslag opmaken dat Malcolm en Martin al van kindsbeen tot
aan hun dood sterk van elkaar verschillen.
Malcolm en Martin werden beide op gedisciplineerde en religieuze wijze
opgevoed. Hoewel het geloof bij beide gezinnen centraal stond, was er toch een
groot verschil in de huiselijke sfeer.
Zo kwam huiselijk geweld bij Malcolm thuis zeer regelmatig voor, terwijl ze bij
Martin thuis met praten hun problemen probeerden op te lossen. Er is een duidelijk verschil te merken in hun opvoeding. Dit zal verder een grote invloed hebben op
hun persoonlijkheid.
Terwijl Martin opgroeit in een liefdevol gezin, komt Malcolm na de dood van zijn
ouders te wonen bij verschillende pleeggezinnen die ervoor zorgen dat hij een
haat ontwikkelt naar de wereld toe.
Ze gaan beiden studeren, maar Malcolm houdt uiteindelijk de school toch voor
bekeken.
Intussen ontwikkelt Martin zich tot een intellectueel die scherpe kritiek heeft op de maatschappij, vooral de onrechtvaardigheden die de zwarte bevolking moet ondergaan. Hij verdiept zich
vooral in het geloof en zoekt naar oplossingen voor de maatschappelijke problemen.
Op hetzelfde moment raakt Malcolm in de criminaliteit verzeild. Hij is iemand die zich keer op keer problemen op de hals haalt. Uiteindelijk eindigt hij in de gevangenis. Dit verblijf zorgt voor een grote
ommekeer in Malcolms leven. Hij komt in contact met de leerstellingen van de Nation of Islam (NOI) door een medegevangene. NOI is een militante islamitische groep die stelt dat de meeste Afrikanen moslims waren voor ze gevangen en afgevoerd werden naar Amerika. Ze verkondigen dat alle Afro-Amerikanen zich moeten bekeren om zo terug te keren naar hun gestolen erfgoed. Zij beschouwden zichzelf als een nationalistische groepering die streefden naar een onafhankelijke staat voor zwarten binnen de VS. Malcolm keek op naar Elijah Muhammad, de leider van deze organisatie, en schreef op het einde zelfs dagelijks naar Elijah.
Hier gaat Malcolm zich sterk verdiepen in geloofskwesties, hetgeen wat
Martin al jaren doet. Voor beiden staat nu het geloof centraal. Bij Martin blijft dit het christelijke geloof, maar Malcolm verwerpt zijn
christelijke geloof voor de Islam wanneer hij vrijkomt.
Rond deze tijd wordt hun levensdoel steeds duidelijker. Ze willen beiden van de ondergeschiktheid aan de blanken vanaf. Martins belangrijkste doelstelling is het
verkrijgen van gelijke rechten voor de zwarte bevolking, zodat zwart en blank hand in hand
met elkaar kunnen leven. Malcolm verwerpt die gedachte. Volgens hem valt er met blanken
niet samen te leven. Zij zijn het product van de duivel. Hij wil een eigen stuk land voor de zwarten waar ze gescheiden kunnen leven.
Het geloof dat ze elk aanhangen heeft een grote invloed op de wijze waarop ze hun doel
willen bereiken.
Hoewel ze allebei voor de zwarten strijden, is hun doel en de wijze waarop ze
dat doel willen bereiken, zeer verschillend.
Martin gaat baseert zich op het christelijke gebod van de liefde en de
geweldloosheidsleer van Ghandi.
Malcolm deinst niet terug voor geweld bij het bereiken van zijn doel.
Daarom heeft hij vooral de jonge zwarte bevolking achter zich en mensen uit de arme
ghettos. Martin bereikt vooral de bredere lagen van de bevolking.
Wanneer Malcolm, na spanningen binnen de NOI, de organisatie verlaat, richt hij de Muslim Mosque Inc.op. Toen was hij nog trouw aan de leerstellingen van de NOI. Maar toen hij in contact kwam met verschillende soennitische moslims en zich bekeerde, veranderde hij zijn zienswijze. Hij wordt gematigder
naar de blanken toe en ziet ze niet meer als zijn vijand, want de Islam predikt namelijk raciale gelijkheid. Na zijn bezoek aan Mekka werd Malcolm veel milder. Zodat de verschillen tussen Martin en Malcolm steeds kleiner werden. Hoewel Malcolms geloofsovertuiging nog steeds verschilt, neigt hij steeds meer
naar de opvattingen die Martin al jaren predikt. Hij wilt geen apart land meer
voor de zwarten maar wil net als Martin een samenleving waarin blank en zwart
op gelijke voet met elkaar kunnen samenleven.
Hun toespraken en acties zorgden voor veel veranderingen. De zwarten
werden meer gerespecteerd. In winkels werden de zwarten zelfs met mevrouw of meneer aangesproken. De busboycot die Martin heeft geleid heeft ervoor gezorgd dat de zwarten niet
meer verplicht achter de blanken moesten zitten. De zwarten konden nu ongestraft
voor, en zelfs naast de blanken zitten.
Ook op arbeidsgebied werd minder onderscheid gemaakt tussen blank en zwart,
wat er weer voor zorgde dat het gevoel van eigenwaarde van de zwarte bevolking
toenam. Alcoholproblemen, echtscheidingen
en de misdaad in het algemeen nam af.
Er heerste een geest van kameraadschap en warmte. Dit resulteerde in een grote belangstelling voor het onderwijs waardoor bleek dat de zwarten zich wilden ontwikkelen.
Hoewel Malcolm en Martin uiteindelijk dezelfde doelstelling hadden, is er nooit
sprake van een samenwerking geweest. Was dit wel het geval geweest, dan hadden
ze misschien meer kunnen bereiken dan ze nu hadden bereikt. Er waren bij de aanvang vele verschillen te merken, maar naarmate ze ouder werden waren er veel meer overeenkomsten tussen hen.
Dit zijn twee citaten van hen die hun overeenkomsten het beste konden typeren :
Malcolm X:
I am not a racist. I am against every
form of racism and segregation, every form of racism of discrimination.
I believe in human beings, and that all human beings should be respected as
such, regardless of their color.
Martin L. King:
I have a dream that my four children one day live in a nation where they will
not be judged by the color of their skin, but by the content of their
character.
Hier
volgt de integrale tekst van Martin Luther Kings I have a dream, doelend op
de droom dat op een dag iedereen gelijke rechten zou hebben. Zwart of wit, arm
of rijk. Washington, bij het Lincoln Memorial, 28 augustus 1963
Ik ben blij vandaag bij jullie te zijn op
de dag die de geschiedenis zal in gaan als de grootste demonstratie voor
vrijheid ooit, in ons land. Vijf maal twintig jaar geleden tekende een groot
Amerikaan, in wiens symbolische schaduw wij staan, de Proclamation of
Emancipation. Dit gedenkwaardige decreet werd een groots baken van hoop voor
miljoenen negerslaven die waren verschroeid in de vlammen van een verwelkend
onrecht. Het was als de vreugdevolle ochtend na de lange nacht van
gevangenschap.
Maar honderd jaar later moeten we het tragische feit onder ogen zien dat de
neger nog steeds niet vrij is. Honderd jaar later wordt het leven van de neger
nog altijd droevig beperkt door de handboeien van rassenscheiding en de ketenen
van discriminatie. Honderd jaar later leeft de neger op een eenzaam eiland van
armoede te midden van een grote oceaan van materiële welvaart.
Honderd jaar later verkommert de neger nog altijd in de uithoeken van de
Amerikaanse maatschappij en bevindt hij zich in ballingschap in zijn eigen
land. Daarom zijn we vandaag hier samengekomen, om een afschuwelijke toestand
te benadrukken. In zekere zin zijn wij naar onze nationale hoofdstad gekomen om
een cheque te innen. Toen de ontwerpers van onze republiek de prachtige woorden
van de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring schreven, ondertekenden ze
een promesse waarvan elke Amerikaan erfgenaam zou worden. Deze belofte was een
belofte die alle mensen het onbetwistbare recht zou garanderen op leven,
vrijheid en het najagen van geluk. Het is nu overduidelijk dat Amerika haar
verplichting niet nakomt wat betreft haar gekleurde burgers.
In plaats van deze heilige verplichting na te komen, heeft Amerika de
negerbevolking een waardeloze cheque overhandigd; een cheque die wordt
geretourneerd met de opmerking 'ontoereikende fondsen'. Maar we weigeren te
geloven dat de bank van gerechtigheid failliet is. We weigeren te geloven dat
er ontoereikende fondsen zijn in de grote kluizen van mogelijkheden van dit land.
Dus zijn we gekomen om deze cheque te innen, een cheque die ons na inning de
rijkdom van vrijheid geeft en de veiligheid van gerechtigheid. Wij zijn tevens
naar deze aanbeden plek gekomen om Amerika te herinneren aan de heftige
noodzaak van nu. Er is geen tijd om rustig tot bedaren te komen of de
verdovende drug der geleidelijkheid te slikken.
Nu is het moment om de belofte van democratie na te komen. Nu is het moment om
uit de duistere en dorre vallei van rassenscheiding te trekken naar het
zonovergoten pad van raciale gerechtigheid. Nu is het moment om alle kinderen
van God een kans te geven. Nu is het moment om ons land uit het moeras te
tillen van raciale ongerechtigheid op de solide rots van broederschap. Het zou
fataal voor het land zijn de uiterste noodzaak hiervan over het hoofd te zien
en de vastberadenheid van de neger te onderschatten.
Deze verzengende zomer van de legitieme onvrede van de neger zal niet
voorbijgaan tot er een stimulerend najaar aanbreekt van vrijheid en gelijkheid.
Negentien drieënzestig is geen einde maar een begin. Diegenen die hopen dat de
neger stoom moest afblazen en nu tevreden zal zijn, zal ruw wakker geschud
worden als het land terugkeert naar hoe het vroeger was. Het zal rustig noch
stil in Amerika zijn tot aan de neger zijn burgerrechten zijn verleend. De
wervelwinden van opstand zullen de grondvesten van ons land doen schudden tot
de schitterende dag van gerechtigheid opdoemt. Maar er is iets wat ik mijn
mensen moet zeggen die op de warme drempel staan die ons het paleis van
gerechtigheid binnenleidt.
Tijdens het verkrijgen van onze rechtmatige plaats moeten we ons niet schuldig
maken aan foute daden. We moeten er niet op uit zijn uit dorst voor vrijheid
uit de beker van bitterheid en haat te drinken. We moeten onze strijd voeren
vol waardigheid en discipline. We moeten niet toelaten dat ons creatieve
protest vervalt in lichamelijk geweld. Steeds weer moeten we reiken naar de
majestueuze hoogten waarin lichamelijk geweld wordt tegemoet getreden met de
kracht van de ziel.
De wonderbaarlijke nieuwe strijdlust die de negergemeenschap heeft overspoeld
mag niet leiden tot een wantrouwen van alle blanke mensen, want velen van onze
blanke broeders, zoals blijkt uit hun aanwezigheid hier vandaag, zijn tot het
besef gekomen dat hun lot is verbonden met ons lot en hun vrijheid
onlosmakelijk is verbonden met onze vrijheid. We kunnen niet alleen lopen.
En terwijl we lopen, moeten we de plechtige belofte afleggen dat we door zullen
gaan. We kunnen niet terugkeren. Er zijn mensen die de aanhangers van
burgerrechten vragen: 'Wanneer zijn jullie tevreden?' We kunnen nooit tevreden
zijn zolang de neger het slachtoffer is van onuitsprekelijke gruweldaden door
wangedrag van de politie. We kunnen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen,
dodelijk vermoeid van het reizen, geen onderkomen kunnen krijgen in de motels
langs de snelwegen en in de hotels in de steden. We kunnen niet tevreden zijn
zolang de neger alleen maar kan verhuizen van een klein naar een groot getto.
We kunnen nooit tevreden zijn zolang een neger in Mississippi niet kan stemmen
en een neger in New York gelooft dat hij niets heeft om voor te stemmen.
Nee, nee, we zijn niet tevreden en we zullen niet tevreden zijn tot
gerechtigheid en rechtvaardigheid ons deel zullen zijn. Ik ben niet vergeten
dat sommigen van u hier zijn gekomen na grote beproevingen en onheil. Sommigen
van u komen net uit benarde gevangeniscellen. Sommigen van u zijn uit gebieden
gekomen waar uw zoektocht naar vrede u geslagen heeft achtergelaten door vervolging,
en wankelend door wreedheden van de politie. U bent de veteranen geweest van
creatief lijden. Blijf doorgaan in de overtuiging dat onterecht lijden
bevrijdend is. Ga terug naar Mississippi, ga terug naar Alabama, ga terug naar
Zuid-Carolina, ga terug naar Georgia, ga terug naar Louisiana, ga terug naar de
krottenwijken en getto's van onze noordelijke steden, in de wetenschap dat op
de een of andere manier deze situatie kan en zal veranderen. We moeten ons niet
overgeven aan wanhoop.
Ik zeg u vandaag, mijn vrienden, dat ondanks de moeilijkheden en frustraties
van nu, ik nog altijd een droom heb. Het is een droom die ferm geworteld zit in
de Amerikaanse droom. Ik heb een droom dat op een dag dit land zal verrijzen en
zal leven naar de ware betekenis van haar credo: 'Wij beschouwen deze waarheden
als vanzelfsprekend; dat alle mensen gelijk geschapen zijn.'
Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van
vroegere slaven en de zonen van vroegere slavenhouders naast elkaar kunnen
zitten aan de tafel van broederschap.
Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat
die verzengt in de hitte van ongerechtigheid en onderdrukking, omgevormd zal
worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid.
Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag in een land zullen
leven waar ze niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid maar op
hun karakter.
Ik heb een droom vandaag.
Ik heb een droom dat op een dag de staat Alabama, waar de mond van de
gouverneur op dit ogenblik vol is van woorden als interventie en
nietigverklaring, omgevormd zal worden in een plaats waar kleine zwarte jongens
en zwarte meisjes hand in hand kunnen gaan met kleine blanke jongens en blanke
meisjes en samen kunnen lopen als broeders en zusters.
Ik heb een droom vandaag.
Ik heb een droom dat op een dag elke vallei omhoog zal komen, elke heuvel en
elke berg klein gemaakt zullen worden, de dichtbegroeide plaatsen tot vlakten
zullen worden, en de scheve plaatsen recht zullen worden gemaakt en de glorie
van de Heer onthuld zal worden en al wat van vlees en bloed is dit tezamen zal
zien. Dit is onze hoop. Dit is het geloof waarmee ik naar het zuiden van de
Verenigde Staten terugkeer. Met dit geloof zullen we in staat zijn een
kiezelsteen van hoop te houwen uit de berg van wanhoop. Met dit geloof zullen
we m staat zijn de schetterende wanklanken van ons land om te vormen tot een
prachtige symfonie van broederschap. Met dit geloof zullen we in staat zijn
samen te werken, samen te bidden, samen te vechten, samen naar de gevangenis te
gaan, samen op te komen voor vrijheid in de wetenschap dat wij op een dag vrij
zullen zijn.
Dit zal de dag zijn dat alle kinderen van God met een nieuwe betekenis zullen
kunnen zingen:
'Mijn land, het is van u
Zoet land van vrijheid
Over u zing ik:
Land waar mijn vaders stierven
Land waarop pelgrims trots zijn,
Laat van elke berghelling
Vrijheid klinken.'
En als Amerika een grote natie wil zijn,
dan moet dit waarheid worden. Dus laat vrijheid klinken vanaf de enorme
heuveltoppen van New Hampshire. Laat vrijheid klinken vanaf de machtige bergen
van New York. Laat vrijheid klinken vanaf de hoogten van de Allegheny Mountains
in Pennsylvania! Laat vrijheid klinken vanaf de besneeuwde toppen van de Rocky
Mountains in Colorado! Laat vrijheid klinken vanaf de weelderige pieken van
Californië!
Maar niet alleen dat; laat vrijheid klinken vanaf Stone Mountain in Georgia!
Laat vrijheid klinken vanaf Kaap Lookout in Tennessee! Laat vrijheid klinken
vanaf elke heuvel en molshoop in Mississippi. Vanaf elk berghelling, laat
vrijheid klinken.
Wanneer we vrijheid laten klinken, wanneer we het van uit elk dorp en elk
gehucht van uit elke staat en elke stad laten klinken, zullen we in staat zijn
de dag te bespoedigen waarop alle kinderen van God, zwarte mensen en blanke
mensen, joden en niet-joden, protestanten en katholieken, de handen ineenslaan
en de woorden zingen van de oude gospelsong van de negers:
Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Dank God almachtig, wij zijn eindelijk vrij!
Had hij in zijn jeugdjaren te maken met criminaliteit ?
Doordat Martin opgroeide in een gezin dat tot de goede middenklasse behoorde,
werd King gespaard van de Great Depression. Hij groeide op in een omgeving waar
haast geen armoede en criminaliteit was te bekennen. Martin was een jongen dat
goed studeerde en zich graag bezighield met het geloof. Toch is hij een aantal keer opgepakt, dat was in de tijd toen hij een actieve strijder was. Het schijnt zelfs zo te zijn dat hij dertig keer is opgepakt
wegens deelname in verscheidene activiteiten in de strijd voor vrijheid.
Zo werd hij op een dag in oktober 1960 in een broodjeszaak gearresteerd,maar
hij werd toen niet vervolgd. In plaats daarvan werd hij opgesloten vanwege
een onbeduidende verkeersovertreding. Deze zaak kreeg nationale aandacht en
presidentskandidaat John F. Kennedy slaagde er uiteindelijk in om King vrij te
krijgen.
Organisatie
In de tijd van Martin L. King was er een grote behoefte aan organisaties die opkwamen voor de
zwarten en de onrechtvaardigheid die er toen bestond.
Op 9 en 10 januari 1927, twee maanden na het einde van de Montgomery busboycot
( die zullen we later in het verslag bespreken), vormen meer dan 60 zwarte
dominees die zich inzetten voor gelijkheid in het zuiden, op verzoek van Martin,
The Southern Christian Leadership Conference (SCLC). In februari van dat zelfde
jaar wordt Martin uitgeroepen tot voorzitter van deze organisatie. Deze
organisatie voert enkel actie over het zuiden van de VS.
Maar dit was niet de enige organisatie waarin hij actief was. Zo sloot King
zich aan bij de Raad voor menselijke betrekkingen, na het voorval van de
zaak Reeves.
De zaak Reeves was een zaak waarbij een zestienjarige jongen gearresteerd werd
wegens een beschuldiging van verkrachting op een blanke vrouw. Deze jongen had
onder dwang een bekentenis afgelegd. Na een zaak van zeven jaar werd hij op 28
maart 1958 geëxecuteerd. De zaak Reeves was een typisch voorbeeld van de
partijdigheid van de Zuidelijke Rechtbanken. In de jaren dat hij in de gevangenis
zat werden er verschillende blanke mannen in Alabama van verkrachting
van zwarte meisjes beschuldigd. Blanke mannen werden zelden
gearresteerd en als ze werden gearresteerd stelde de Grand Jury hen snel in
vrijheid. Geen van deze mannen werd ooit berecht.
Martin L. King sloot zich dus aan bij de organisatie van de Raad voor menselijke
betrekkingen van Alabama die bestond uit een groep van gemengde rassen. Deze groep
hield zich bezig met de menselijke betrekkingen in de staat van Alabama en
maakte gebruik van opvoedkundige methoden, wetenschappelijk onderzoek, en het
voeren van acties om haar doel te bereiken. Haar doel was het verkrijgen van
gelijke rechten voor de hele bevolking van de staat van Alabama. Zij stelden als basis dat alle mensen gelijk zijn voor God.
Hoewel de raad in Montgomery geen massa leden had, vervulde deze raad
toch een belangrijke rol. Als enige gemengde rassen groepering, diende
de raad om de noodzakelijke verbindingskanalen tussen blank en gemengde rassen open te houden.
Doordat de raad een communicatiemiddel was voldeed de raad aan de voorwaarde die noodzakelijk was om in het zuiden de verhouding tussen de rassen in betere banen te leiden.
Martin L. King vergeleek de methodes van
zijn organisatie met die van de Klu Klux Klan en die van de Blanke Burgerraden. Hij wees erop dat waar deze organisaties zich inzetten voor het
voortbestaan van onrecht in de gemeenschap, zijn organisatie daarentegen zich inzette voor
het in het leven roepen van rechtvaardigheid in de gemeenschap.
In tegenstelling tot de methodes van de Blanke Burgerraden en de KKK die leiden
tot geweld en wetteloosheid, zal er nooit sprake zijn van bedreigingen en
intimidaties door zijn organisatie.
Zijn vijanden
Martin was vredelievend. Hij zag ook niemand als
zijn potentiële vijand. Hij was ervan overtuigd dat een persoon die haat propageerde, een product
was van haat gericht tegen zichzelf. Toch waren er veel mensen hem als een vijand en bedreiging zagen : de blanke burgers, de politie, de Blanke Burgerraden en de
Klu Klux Klan. Deze probeerden er alles aan te doen om Martin van het
doek af te krijgen.
Zo werd hij ook vaak bedreigd door hen, vooral toen Martin veel aanzien en
aanhang begon te krijgen. Ze begonnen hem ook steeds meer als een
bedreiging te zien. Dus wilden ze hen kost wat kost weg te krijgen.
Zo werd er eens een bomaanslag op zijn huis gepleegd door de
KKK.
Op dat moment was Martin niet thuis, maar op een van zijn wekelijkse
kerkbijeenkomsten.
Zijn vrouw en kinderen waren op dat moment wel thuis, maar gelukkig bleven deze
ongedeerd.
Ondanks al deze bedreigingen en aanslagen, probeerde hij toch hun vriendschap
en begrip te winnen. Hij had geen hekel aan de blanken, want volgens hem waren
er genoeg blanken die net zoals hem gelijkheid nastreefden.
Maar er waren ook zwarten
die hem zagen als vijand. Velen vonden zijn weg van geweldloosheid te flauw, en wilden een hardere aanpak. Dit waren veelal jongere zwarten.
Zo gebeurt een eerste aanslag op Martin zijn leven op 20 september 1958,
tijdens het signeren van zijn net uitgegeven boek Stride Towards Freedom, the
Montgomery story in een warenhuis in Harlem, NY. een zwarte krankzinnige vrouw
is degene die met een briefopener Martins aorta raakt.
Zijn dood
In de loop der jaren werd het steeds duidelijker dat Martin een probleem was
voor de racisten in Amerika. Op 28 maart 1968, leid Martin een demonstratie in
Memphis als steun voor de vuilnismannen die dan al enkele weken het werk stil
hadden gelegd. Wanneer deze vreedzame betoging in puur geweld uitmondt, verlaat
Martin aangedaan Memphis.
Op 3 april keert hij terug in de hoop deze maal de optocht wel in vrede te kunnen leiden.
Ik zal er misschien niet samen met jullie geraken, maar ik wil dat jullie vanavond weten :
Als een volk zullen we wel in het beloofde land eindigen, vertelde hij aan de
massa voor Memphis Masonic Temple.
Op 4 april 1968 maakte een
blanke schutter een einde aan het leven van Martin Luther King. Martin wordt
neergeschoten op de balustrade van een motel in Memphis, vermoedelijk door
James Earl Ray. Enkele uren later zal hij overlijden aan zijn verwondingen in
het St.Joseph ziekenhuis. De moordaanslag gaat als een schokgolf door het hele
land. In vele steden over heel Amerika breken rellen uit, terwijl Martin steeds
geweldloosheid had nagestreefd.
In Atlanta wordt Martin begraven. Zijn lichaam werd naar het graf gebracht op
een wagen getrokken door twee muilezels, als teken van de armoede waartegen
Martin vocht.
Meer dan 150.000 mensen, zwart en blank, liepen met de wagen mee. Miljoenen
anderen volgden het trieste gebeuren op tv. De natie neemt afscheid van één van
de meest invloedrijke personen van de twintigste eeuw.
Op het monument boven zijn graf staan de laatste woorden van zijn bekendste
speech te lezen: Free at last, Free at Last, Thank God Almighty, Im Free at
last.
Uit eerbied werd door de Amerikaanse regering besloten de derde maandag van
januari als nationale feestdag uit te roepen ter ere van Martin Luther King.
Zijn doel
Martin vocht niet alleen voor vrijheid en gelijke rechten van de zwarten, maar
hij streefde ook voor de oprichting van een commissie om de godsdienstige opvoeding nieuw leven in
te blazen.
Een commissie van sociale diensten om de hulpverlening aan de zieken in goede banen
te leiden en te bevorderen.
Een commissie om een studiebeursfonds in het leven te roepen en een culturele
commissie ter aanmoediging van veelbelovende kunstenaars.
Verder probeerde hij ook de wereldwijde armoede te bestrijden en demonstreerde
hij tegen de oorlog tegen Vietnam.
Door onderwijs probeerde hij de persoonlijke levenshouding te veranderen.
Door wetgeving en gerechtelijke uitspraken probeerde hij een gedragslijn te
trekken .
Door onderwijs en opvoeding probeerde hij verandering te brengen in de
innerlijke gevoelens. (vooroordeel, haat enz.)
Door wetgeving en gerechtelijke uitspraken probeerde hij de uitwerking van gevoelens van haat in de wereld te beheersen.
Deze doelstellingen probeerde hij te bereiken door geweldloze acties.
De acties die hij organiseerde haalden meestal de krantenkoppen. Mensen gingen
beseffen wat rassenscheiding eigenlijk was. Hij en andere actievoerders kwamen
vaak in problemen met de politie. Ze werden gearresteerd, geslagen en gevangen
gezet. Het geweld van de politie en de aandacht van de journalisten zorgden
ervoor dat steeds meer mensen zagen wat er aan de hand was. Ook president
Kennedy was het niet eens met al het geweld tegen de zwarten en hun
actievoerders. Hij vond dat er een aantal veranderingen in de wetten
moesten komen.
De bestuurders in het land werden door de verschrikkelijke beelden en Kennedys
invloed, gedwongen de wetten in het land te veranderen. De rassenscheiding in
parken, bibliotheken en andere openbare gebouwen werd afgeschaft.
Ook al waren er bepaalde wetten veranderd, er waren nog steeds dingen die hetzelfde bleven. Zwarten werden bijvoorbeeld nog geregeld bedreigt, daarom organiseerde hij marsen tegen
de angst.
Malcolms doel
In zijn jeugdjaren jaren had Malcolm nooit een doel voor ogen. Hij was boos op de gemeenschap en dacht er verder niet bij na.
Hij gaf de blanken de schuld, want dat was de gemakkelijkste weg. Pas toen hij in de gevangenis kwam werd hem duidelijk waar hij nu precies voor
stond, dit was voor hem de Nation of Islam. Hij heeft nog steeds haatgevoelens naar de blanken toe, maar hij weet het nu te
onderbouwen met geloofskwesties.
Malcolm deinsde niet terug voor geweld en een van zijn
bekendste kreten was dan ook; freedom, by all means necessary. Maar deze
kreet blijft alleen maar een dreigement.
In die tijd moesten de blanken de zwarten de
mogelijkheid geven om een eigen staat op te richten binnen de VS, volgens Malcolm. Na 300 jaar uitbuiting
en gratis arbeid voor blanken is het nu niet meer dan vanzelfsprekend dat
zwarten nu voor de komende jaren gesteund worden. Hij gruwde van de geweldloosheidleer die Martin L. King predikte.
Zwarten hebben volgens hem een principieel recht op zelfverdediging. Passief verzet hebben de blanken verzonnen, zodat ze de zwarten
konden sussen.
Toen Martin L. King in 1963 de mars van Washington organiseerde, was hij eerst een
voorstander.
Hij zag dit als een ongecontroleerde en militante manier om de blanke
staatsmacht te confronteren met de eisen van de zwarte bevolking. Maar toen bleek dat de mars van Washington helemaal georganiseerd
zou verlopen, waarin zelfs werd bepaald wat er gedragen en gezegd werd, was
Malcolm razend. Volgens hem was het een complete overname van de blanken tijdens de zogenaamde
zwarte mars. Hij geloofde niet dat ze zouden overwinnen door te 'zingen'.
De mars van Washington vond precies plaats op 28 augustus 1963, er waren 250 000 mensen, zwart en blank, opgedaagd om door Washington te wandelen. Martin L. King houdt daar zijn beroemde I have a dream speech. Malcolm echter gelooft niet in zijn
speech. Hij zegt woedend : Dromen van wat, als miljoenen zwarten in de nachtmerrie van ghettos wonen'.
Malcolm stond toen bekend als s werelds kwaadste zwarte en zo is hij ook
de geschiedenis ingegaan.
In zijn laatste levensjaar verandert hij in zijn geloofsovertuiging. Hij werd een soennitische moslim. Na zijn bedevaart naar Mekka verandert zijn visie op de zwarte 'revolutie'. Hij wilde niet meer gescheiden leven van de blanken. Hij wil een
samenleving waarin mensen met elkaar samen kunnen leven
op basis van gelijkheid, ongeacht hun huidskleur.
In zijn organisatie van Afro-American Unityriep hij zelfs zowel zwart als
blank op tot de ware religie van de mensheid, namelijk de Islam. Hij
realiseerde zich dat de Islam het antwoord was op de individuele en nationale
problemen zoals racisme. En misschien wel de enige hoop voor Amerika.
Nu was zijn ommekeer zo groot dat hij als doel stelde: Amerika doen de Islam begrijpen. Dit omdat dit die religie volgens hem het
racisme uit de samenleving zou kunnen verwijderen. Het overbrengen van de Islam op
de hele Amerikaanse bevolking was in zijn laatste levenjaar zijn doelstelling.
In de jaren 1800 was er in Amerika veel slavernij. De zwarten werden
verkocht aan de blanken om voor hen te werken.
Ze werden behandeld als dieren en hadden totaal geen rechten. Een ware hel op aarde
dus.
In 1860 zagen sommige mensen in dat dit verkeerd was.
Er kwam een burgeroorlog om de slaven te bevrijden. Nog voor het einde van de
oorlog, in 1863, werd de slavernij afgeschaft door president Lincoln.
Ondanks de afschaffing van de slavernij en de groeiende welvaart, leefden de
blanken en zwarten toch gescheiden. De zwarten werden nog altijd slecht
behandeld en er waren rassendiscriminerende wetten die op gewelddadige manier
werden toegepast.
In de eerste helft van de twintigste eeuw waren er al gelijke rechtenbewegingen
en zwarte vakbonden, maar pas na de tweede wereldoorlog werd de strijd voor
gelijke rechten feller.
Steeds meer zwarten durfden voor hun mening uit te komen. Dit dankzij de
inspirerende en krachtige woorden van twee grote vrijheidsstrijders:
Martin Luther King en Malcolm X.
Hoewel hun aanpak op bijna elk gebied van elkaar verschillend was , wisten
zij zowat de hele zwarte gemeenschap achter zich te krijgen
De jeugdjaren van Martin Luther King:
Hij werd op 15 januari 1929
geboren in Atlanta onder de naam Michael King.
Dit werd later verandert in Martin Luther King jr.
Hij groeide op in een zeer gelovig gezin. Zijn vader was namelijk dominee en
zijn moeder was lerares. Hij kreeg al op jonge leeftijd een zeer sterke interesse
voor het geloof.
Ze hadden het niet slecht thuis. Hij groeide op met een jongere broer en een
oudere zus.
De kinderen konden naar school en hoefden niet te werken.
Martin ondervond zeer snel dat hij anders werd behandeld vanwege zijn donkere
huidskleur.
In Amerika was er toen nog een strenge rassenscheiding, dat hield in dat je als
zwarte andere regels had dan een blanke. Zo moest je in de bus gescheiden van
de blanken zitten.
Toen Martin zes jaar was wilde hij met twee jongetjes spelen die hij aardig
vond.
Dat mocht niet van de ouders van de jongetjes. Zij waren wit en Martin zwart.
De vader van Martin was ook fel gekant tegen de rassenscheiding. Heel zijn leven is
King Sr. zeer actief voorstander geweest op gebied van sociale vernieuwingen en
burgerrechten. Als voorzitter van NAACP (National association for the
Advancement of Colored People) had hij o.a. in Atlanta de strijd om de
gelijkmaking van de onderwijzerssalarissen geleid en had hij bijgedragen tot de
afschaffing van de Jim Crowe-liften in het gerechtsgebouw.
Al voor de geboorte van Martin had hij standvastig geweigerd gebruik te maken
van de gesegregeerde bussen, nadat hij getuige was geweest van een barbaarse
overval op daarin vervoerde negers.
Hij vond dat je de zwarte mensen niet als slaaf of mindere mocht
behandelen.
Zo werd Martin thuis ook opgevoed.
Toen Martin samen met zijn vader schoenen wilde gaan kopen moesten ze in een
aparte ruimte voor zwarten gaan zitten. Zijn vader weigerde dit. Hij pakte
Martin bij de hand en ging weg zonder schoenen te kopen. Deze ervaring is
Martin nooit vergeten, want hij had zijn vader nog nooit zo boos gezien; Martin
herinnerde zich nog goed dat hij met zijn vader de straat uitliep terwijl hij
mopperde: Hoe lang ik ook nog met dit stelsel zal moeten leven, ik zal het
nooit aanvaarden.
Ondanks de omgeving waarin Alberta, Martin's moeder, zelf is opgegroeid was ze niet blind voor de
onrechtvaardigheden en leerde haar kinderen al van jongsaf aan dat zelfrespect
het belangrijkste wapen was tegen deze onrechtvaardige onderdrukking. Ze deed
ook haar best om het stelsel van apartheid in het zuiden uit te leggen als een
maatschappelijk bestel, dan als iets dat door de natuur zelf zo geregeld was.
Zoals alle zwarten werd ook Martin keer op keer gezegd; Jij bent niet minder
dan een ander.
Nooit kon Martin zich aanpassen aan de afzonderlijke wachtkamers, de
afzonderlijke gelegenheden en de afzonderlijke rustplaatsen, gedeeltelijk omdat
de apartheid altijd ongelijkheid betekende en gedeeltelijk omdat hij vond dat
alleen al de gedachte van afzondering hem op de een of andere manier aantastte
in zijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect.
Hierdoor interesseerde hij zich al op jonge leeftijd voor de rassenkwesties.
Toen hij 15 jaar was ging hij sociologie studeren. Het was een goede school en
hij presteerde goed. De leerlingen werden aan het denken gezet om oplossingen
te zoeken voor het rassenprobleem. Hier kwam hij er ook achter dat hij graag
dominee wilde worden net zoals zijn vader. Hij wilde de mensen laten inzien hoe
oneerlijk racisme en discriminatie zijn.
Als vervolgopleiding ging hij theologie studeren. Hier hoorde hij over het
geweldloosheididee van Ghandi. Dat maakte een grote indruk op hem.
In zijn toekomstige strijd voor de gelijke rechten zal dit ook centraal komen
te staan.
De jeugdjaren van Malcolm X
Hij werd op 19 mei 1925
geboren in Omaha, Nebraska onder de naam Malcolm Little.
Hij had een zwarte vader Earl Little genaamd die dominee was. En een blanke
moeder genaamd Louise Little.Zijn vader geloofde in het bepalen van je eigen
richting en vocht voor de eenheid van de zwarte gemeenschap. Malcolm groeide op
in een omgeving waarin etnische bewustzijn en waardigheid een grote rol
speelde.
Hij vond ook dat je je moest verzetten, want God zei dat iedereen gelijk was,
en dan moet je niet accepteren dat de een meer is dan de ander.
De familie Little had het niet makkelijk. Ze werden continu lastig gevallen
door blanke racisten die probeerde zwarten, zoals dominee Little, tegen te
houden om te prediken voor de eenheid van de zwarte gemeenschap.
De eerste herinnering van Malcolm is wanneer het huis van zijn ouders in brand
werd gestoken. Hij hoorde pistoolschoten van zijn vader die op twee blanke mannen
schoot die het huis in de fik zetten en toen wegrenden. Deze omstandigheden hielpen Malcolm bij zijn toewijding aan de zwarte gemeenschap.
Bij hem thuis leidden overtredingen meteen tot een pak rammel.
Malcolm wordt gespaard door Earl omdat, zo verklaart Malcolm later, de vader
een zwak heeft voor zijn blankere zoon
Malcolm verhuist veel als kind, dit was grotendeels doordat ze zwart waren en
zijn vaders denkbeelden niet geaccepteerd werden.
In 1931 werd Earl gevonden onder de tram. Ze denken dat het de daden van de
Black Muslimswaren.
Veel zwarten zijn werkloos. Door de dood van zijn vader en de armoede waarin
Malcolm verkeerde geraakt hij in de problemen. Hij zwerft rond en gaat stelen. Malcolm ziet
ook dat zijn moeder langzaam maar zeker de controle over haar leven verliest. Zes zware jaren na de dood van Earl wordt ze officieel krankzinnig verklaard en opgenomen in een tehuis.
Malcolm komt na de overplaatsing van een religieus gezin bij een tuchtschool en
vervolgens komt hij te wonen bij de Fam. Swerlins. Hier vond hij zich net een
huisdier. Ze gaven hem eten en verzorgden hem, maar zaken bespraken ze alsof hij
er niet was. Hij werd niet als een menselijk wezen beschouwd.
Hij is ijverig op de blanke junior high school en krijgt een baantje. Op school
wordt hij wel geaccepteerd, maar ze maken ook misbruik van hem.
Op 15 jarige leeftijd vertrekt hij naar zijn zus in Boston. Op school in Boston
leert hij professor Ostrowski kennen en komt in gesprek. Dit is een gesprek dat
een van de keerpunten in zijn leven wordt. Malcolm vertelt hem namelijk dat hij
advocaat wilt worden maar professor Ostrowski laat hem duidelijk merken dat hij
maar een nigger is en dat een baantje als timmerman meer geschikt zou zijn, ondanks het feit dat hij Malcolm een goede leerling vond. Hij merkt op dat de
andere leerlingen door hem aangemoedigd worden. Hij houdt het uiteindelijk niet meer uit op school en laat het onderwijs voor
wat het is.
Het gaat slecht met hem en hij komt in de criminaliteit terecht. Hij gaat
dealen en uiteindelijk raakt hij zelfs verslaafd aan de drugs. Hij doet in deze
tijd alles wat niet mag.
Hij heeft ook een blanke vriendin. Maar er heerst ook enige onrust over de
relatie want het is tenslotte een taboe. Samen met zijn vriendin en een vriend
van hem vormen ze een inbrekersbende. Alles loopt op rolletjes totdat
Malcolm een gestolen horloge laat repareren dat blijkt dat gestolen is, nadat
hij zijn eigen gegevens al had doorgegeven. Hierdoor weten ze hem te traceren
en ontdekt de politie zijn bende. Hij en zijn vriend krijgen een gevangenisstraf
van 10 jaar, terwijl de normale straf voor een veroordeelde overval 2 tot 3
jaar is.
Hij komt er later achter dat het niet om de gestolen waren ging, maar om het
feit dat ze welgestelde blanke vrouwen betrokken in hun bende en ook nog eens
seks met hun hadden.
Zo eindigde zijn jeugd in de gevangenis.
Criminaliteit
Toen Malcolm klein was werd hij goed opgevoed.
Van zijn ouders kreeg hij normen en waarden mee. Maar toen zijn vader
was overleden en zijn moeder niet meer voor hem kon zorgen werd hij
overgeplaatst van het ene pleeggezin naar het andere. Hier veranderde hij. Hij
voelde zich niet langer geliefd en was kwaad op de wereld voor wat deze hem had
aangedaan. Maar dit hield hij toen nog voor zich. Pas toen hij in Boston bij zijn
zus in ging wonen, begon Malcolm deze woede te tonen.
Hij kwam in het criminele circuit van Boston terecht. Daar leerde hij zijn
toenmalige vriend Shorty kennen. Deze introduceerde hem in het
nachtleven en leerde hem meteen een agent in burgerkleding te herkennen. Hij
raakte ook verzeild in het drugsleven, waardoor hij regelmatig overvallen
pleegt. Hij heeft in die tijd ook altijd een revolver bij zich. Hij voelt zich een opgejaagd dier en leeft op de
toppen van zijn zenuwen. Bang voor de politie en bang van zichzelf.
Maar aan deze periode in zijn leven komt een einde wanneer hij samen met Shorty
en zijn blanke vriendin Sophia een inbrekersbende vormen. Zoals eerder vermeld
wordt uiteindelijk de bende opgerold en eindigt zo de criminele periode in zijn
leven. Later zal hij nog wel dreigementen uiten in zijn verder leven, maar het blijft bij dreigen.
Aanhang/organisatie
Malcolm heeft in zijn leven verschillende organisaties opgericht die allen
bestemd waren voor de zwarte bevolking. De eerste organisatie die hij zelf
oprichte na het verlaten van de Nation of Islam (NOI), was de organization for Afro-American
Unity. Hiermee probeerde hij de bredere lagen van de zwarte bevolking achter
zich te krijgen.
Malcolms aanhang was vooral in zijn tijd van de NOI beperkt tot de meer radicale zwarten, die niet terugdeinsden voor geweld. De NOI beschouwt zichzelf als een nationalistische groepering die streeft naar een onafhankelijke staat voor zwarten binnen de VS. In die periode verving hij zijn achternaam door de bekende X, als verzet tegen zijn slavennaam, Little. Later zou hij nog de moslimnaam El-Hajj Malik El-Shabazz aannemen. Hij heeft de NOI veel aanhang
bezorgd door het openen van verschillende Temples in het land en als voorganger de dienst te leiden. Door zijn vermogen om vurige en inspirerende toespraken te houden werd hij al snel beschouwd als kopstuk van de Nation of Islam. Dat zorgde voor spanningen binnen de NOI. De personen die achter de NOI stonden waren vooral zwarten die in de sloppenwijken
woonden van New York, Harlem, en Detroit.
De reden dat hij zon grote aanhang had, was omdat ze hem zagen als voorbeeld.
Malcolm wist zichzelf namelijk op te werken van een aan lager wal geraakte
zwarte tot een gerespecteerd leider die zelfdiscipline en zelfrespect in de
zwarte gemeenschap bracht.
In die tijd waren trouwens veel mensen er net zo aan toe, als Malcolm in het
begin.
Met Malcolm als voorbeeld kregen veel zwarte mensen weer hoop op een nieuw
leven waarin ze wel gerespecteerd zouden worden.
Maar na de periode van de NOI stichtte hij zijn eigen organisatie: Muslim Mosque Inc. Eerst nog met dezelfde doelstellingen als de NOI, maar dat veranderde toen Malcolm zich bekeerde tot de soennitische islam, wat leidde tot het maken van de Hadj. In Mekka kwam hij tot inkeer omtrent zijn idee van de zwarte oppermacht en de de vrijwillige afscheiding uit de Amerikaanse samenleving. De Islam predikt namelijk raciale gelijkheid. In Mekka ontmoette Malcolm vele blanke moslims. Alle moslims van welke kleur ook beschouwden zich allen als een deel van de Familie. Hij stond nu voor dingen die de mensen konden begrijpen en waar ze
achter konden staan. Niet alleen de
zwarten, maar ook een aantal blanken, steunden de organisatie.
Vijanden
Als iemand vijanden had, dan was het wel s werelds 'kwaadste neger Malcolm X.
Al in zijn puberteit had hij vijanden, doordat hij raakte in
het criminele milieu verzeild raakte. Hier was zijn vijand meestal de politie, die ervoor
kon zorgen dat hij in de gevangenis raakte. Maar ook andere dealers bv. waar hij de klanten van wegjaagde, konden hem naar het leven staan. In het milieu waarin hij
toen verkeerde, kon eigenlijk iedereen wel een potentiële vijand zijn.
Toen hij bij de Nation of Islam (NOI) kwam nam hij de standpunten van de NOI over en zag hij elke
blanke als vijand. Maar daar bleef het niet bij.
Iedereen, die het niet eens wat met de leer van de NOI, was Malcolms vijand. Zo
streden meerdere zwarte leiders voor de rechten van de zwarten, maar was dit
niet op de militante manier zoals Malcolm dit wilde, dan was hij al een tegenstander. Daarom paste de geweldloze manier om iets te verkrijgen van Martin Luther King niet in het kraam van de visie van Malcolm X.
In de tijd toen Malcolm X bij de Nation of Islam was, was iedere zwarte die de
integratie tussen zwart en blank wilde bevorderen, automatisch zijn
tegenstander.
Hij noemde deze zwarten ook wel integratie gekke zwarte marionetten of zwarte
lichamen met een blank hoofd.
Kort gezegd iedereen die in zijn weg stond was zijn tegenstander. Toch is er in
de periode van de NOI nooit een aanslag op hem gepleegd. Pas toen hij de NOI
verliet en zijn eigen organisatie oprichtte die een andere leer predikte
kwamen er dreigementen vanuit de NOI. Ze wilden namelijk voor eens en voor
altijd afrekenen met de overloper, de verrader, de concurrent.
Zijn overlijden
Malcolm wist dat hij het doelwit was van vele groeperingen, vooral in het
laatste jaar voor zijn overlijden.
Ondanks dat, was hij niet bang om datgene te zeggen waarvoor hij stond. Hij zei
hierover: Ik weet dat de gemeenschap vaak die mensen hebben gedood, die
juist hielpen de gemeenschap te veranderen. Als ik kan sterven terwijl ik enig
licht heb gebracht, of dat ik waardevolle informatie heb doorgegeven, dan heeft dat geholpen het gezwel van racisme, dat aanwezig is in de Amerikaanse
samenleving, te vernietigen, dan is alle eer aan Allah. Alleen de fouten zijn
aan mij.
Toen hij een lezing hield in een ballroomzaal in Harlem werd hij voor de ogen
van zijn vrouw en kinderen neergeschoten. De schutters waren 3 leden van de NOI.
Hij was 39 jaar oud, 3 maanden voor zijn 40ste levensjaar, de leeftijd van
volwassenheid volgens de Islam.
Een jaar later werden de 3 mannen veroordeeld voor de moord op Malcolm X.
Maar of dit nu de werkelijke daders waren, is nog altijd niet bekend. Velen
hadden er baat bij om de internationale onruststoker te doden. Misschien
zullen we wel nooit te weten komen wie nu de echte dader was.
De begrafenis werd bijgewoond door zon 1500 mensen in The Unity funeral home
in Harlem. Niet zo veel als je bedenkt wat voor een impact hij heeft gehad bij de zwarte
gemeenschap. Maar Malcolm werd pas na zijn dood meer gewaardeerd. Sommigen zeggen zelfs dat
hij bijna geheiligd is, terwijl dit feitelijk helemaal niet zo was. Dit kwam
grotendeels door de rap muziek die hem in de jaren 70 en 80 erg ging vereren
omdat ze zich opnieuw bedreigt voelde in hun eigenwaarde.
Malcolm heeft dus na zijn dood een vele grotere invloed gehad op de politiek en
de cultuur dan toen hij nog leefde.
Verschillen in geloof en de invloed ervan;
Geboren uit een gezin dat tot de goede middenklasse behoorde, werd Martin L. King van
de ergste effecten van de Great Depression gespaart. De community waar King
jr. in opgroeide is te omschrijven als een simpele, sterk religieuze gemeenschap,
met bijna geen criminaliteit en uitgesproken armoede. In deze bijna idyllische
omgeving kon King Jr. zich gemakkelijk ontpoppen tot de streng godsdienstige
persoon die hij later was. Hij pakte alles grondig aan zoals ook later met zijn ideeën van geweldloos verzet volgens Mahatma Gandhi. Dit heeft dan ook een grote invloed gehad op de
handelswijze waarop hij later zijn doel wilde bereiken.
De methode van Martin Luther King en zijn organisatie is er een van
overreding, en niet van dwang. Zij zeggen tot de mensen : Laat je door je
geweten leiden. De nadruk wordt gelegd op het christelijk gebod van liefde. Onze daden moeten worden
geleid door de diepgewortelde beginselen van ons christelijk geloof. De liefde
moet het ideaal zijn waar wij ons naar richten. Laat ons opnieuw luisteren
naar de woorden van Jezus, zoals zij door de eeuwen heen hebben geklonken : Hebt
uw vijanden lief, zegent hen die u vervloeken en bidt voor hen die u
vervolgen.
Naarmate de tijd verstreek
begon de invloed van Mahatma Gandhi steeds sterker te worden. Hij was reeds
vroeg gaan inzien dat het christelijk gebod van liefde, dat sterk overeenkwam
met de Gandhiaanse methode van geweldloosheid, één van de meest machtigste
wapens was die een zwarte kon gebruiken in zijn strijd voor vrijheid.
De zwarten moesten zich als doel stellen : de blanken niet de overheersen en vernederen, maar
hun vriendschap en begrip winnen. Van begin af aan brachten de aanhangers van
MLK deze levensbeschouwing met verbazingwekkende ijver in praktijk.
Zijn keuze voor geweldloosheid en zijn standpunt voor gelijke rechten, kwam
gedeeltelijk voort uit zijn jonge jaren dat hij boeken las over bijvoorbeeld
Karl Marx, Lenin, Rauschenbusch en Nietzsche. Maar wat hem toch het meeste raakte en hem beïnvloed heeft was een lezing over Mahatma Gandhi.
Het raakte hem zo diep, dat hij meteen een dozijn van
zijn boeken kocht.
Onder het lezen werd MLK steeds meer geboeid door zijn campagnes van geweldloos
verzet.
Hij begon in te zien dat dit de enige morele en praktisch verantwoorde methode
was, om onderdrukte volkeren in hun strijd voor de vrijheid bij te staan.
In de eerste plaats is geweldloos verzet niet een methode voor lafaards, maar
een krachtige manier van verzet.
Een tweede kenmerk van geweldloosheid is niet het verslaan of vernederen van de
tegenstander, maar zijn vriendschap en begrip te winnen. Het einddoel is
verlossing en verzoening.
Een derde kenmerk is dat de aanval gericht is tegen de wortels van het kwaad
en niet tegen de personen die de slechte daden stellen. Zij zijn erop uit het onrecht uit te roeien, en niet de blanken die zo
onrechtvaardig zijn. Het doet de blanken nadenken waar ze mee bezig zijn, zodat ze beschaamd worden.
Een vierde kenmerk is de bereidheid het lijden te aanvaarden en niet om
wraak te nemen.
Een vijfde kenmerk van geweldloos verzet is dat men het niet alleen het
uiterlijke, lichamelijke geweld moet vermijden, maar eveneens het innerlijke
geweld van de geest, daarmee wordt bedoeld dat de geweldloze verzetspleger niet
alleen weigert zijn tegenstander neer te schieten, maar ook weigert zijn
tegenstander te haten.
