Een man en vrouw leefden op hun manier gelukkig samen. De man werkte van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat en als hij thuiskwam had de vrouw zijn eten klaar, ze bediende hem terwijl hij zijn  maaltijd at en na de maaltijd bracht ze hem zijn krantje zodat hij rustig bij kon komen van de dag.

Op een dag wilde de man juist aan zijn maaltijd beginnen toen er op de deur werd geklopt. De vrouw deed open en daar stond een bedelaar : ‘Geef mij alstublieft wat eten. Ik heb al twee dagen geen voedsel gehad, ik kan niet meer.’

De man die vanuit de kamer het hele gesprek kon volgen stond woedend op, rende de gang door en smeet de deur voor de neus van de bedelaar dicht.

De bedelaar wist niet hoe snel hij weg moest komen en hij troostte zichzelf met de volgende woorden : ‘God is groot. Deze smaad zou mij niet zijn aangedaan, als mijn zonden niet groot waren. Maar ik heb hoop, alles zal zich tot het goede keren.’

De man die de bedelaar had weggestuurd voelde zich nergens schuldig over en hij ging smakelijk verder met zijn maaltijd.

Vanaf die dag veranderde echter zijn leven. Zijn zaken die tot nu toe erg goed gegaan waren, liepen slecht. Het werd zelfs zo erg dat hij alles moest verkopen wat hij had om zijn hoofd boven water te houden. Uiteindelijk had hij zoveel schulden gemaakt dat hij nog maar één uitweg zag. Hij riep de vrouw bij zich en zei haar : ‘Er zit niets anders op dan dat wij gaan scheiden. Ik kan niet meer aan mijn verplichtingen voldoen en ik zal verder als bedelaar door het leven gaan.’

De vrouw keerde terug naar haar ouderlijk huis en na enkele maanden ontmoette zij een nieuwe man. Al spoedig trouwden ze en haar leven zette zich op dezelfde weg voort als met haar andere man. Ze bereidde de maaltijd, bediende haar echtgenoot en verwende hem.

Op een dag zat haar nieuwe man aan de maaltijd toen er aan de deur werd geklopt. De vrouw deed open en er stond een bedelaar voor de deur die om eten vroeg. Haar man hoorde het en hij sprong op tafel, greep de kip die hij zojuist op wilde gaan eten en gaf deze aan de bedelaar.

Toen hij de deur weer dicht had gedaan, barstte de vrouw in snikken uit. Haar man vroeg wat er aan de hand was en stamelend begon ze haar verhaal : ‘Vroeger leidde ik met mijn vorige man hetzelfde leven als wij nu samen hebben, maar op een dag heeft hij een bedelaar eten geweigerd. Vanaf die tijd ging het bergafwaarts met hem en op een gegeven moment heeft hij zelfs een scheiding aangevraagd omdat hij niet meer voor mij kon zorgen. De bedelaar, die zojuist aan de deur stond, was mijn vorige man.’

De man keek haar vol genegenheid aan en antwoordde : ‘Ik ben de bedelaar die je man destijds weggestuurd heeft. En ziehier, ik heb zijn plaats ingenomen. We mogen nooit vergeten dat God de trotsen vernedert en de nederigen verheft.’

16-03-2008 om 22:11 geschreven door claudia  

Foto uit de krant : U ziet hier Gloria Polo liggend op de brancard.

Er zijn verschillende groepen van studenten. De ene groep studeert vlijtig om goede punten te behalen, de andere groep studeert juist genoeg om met de hakken over de sloot geslaagd te zijn. Dit is juist hetzelfde als mensen die de getuigenis lezen. De ene zal zijn levensweg bijschaven en de goede raad volgen om niet dezelfde fouten te maken. De andere groep zal denken : oh, ik ben dan toch zo slecht niet. Ik regel geen abortussen of ik geef geen kritiek om anderen te kelderen.

Maar onthou goed, dat het je hele leven betreft met daden en met gedachten ! Als je denkt het niet zo slecht te doen, dan heb je waarschijnlijk last van trots. Als het Boek des Levens wordt boven gehaald dan kan het zijn dat je met afgrijzen de vele fouten zult zien die je hebt gemaakt. En de afgrond is niet ver weg. Belangrijk is een GOEDE zelfkennis en nederigheid ! En vooral dat je de biecht juist gebruikt hebt als middel tot bekering en aflossen van schuld en zonden ! En helemaal je leven in handen van God te geven, Hij houdt zielsveel van jou ! Dat je op het eind van je leven en bij God aangekomen niet moet zeggen : Help me, red me... en God niet moet antwoorden : Ik ken u niet.

16-03-2008 om 16:39 geschreven door claudia  

16-03-2008 om 15:49 geschreven door claudia  

16-03-2008 om 15:37 geschreven door claudia  

Dezelfde kramers en andere mensen in Jerusalem, waartegen Eremenzear en Silas gezegd hadden de hindernissen weg te ruimen voor de Heer zijn intocht, waren enthusiast bezig de weg te versieren. Zij hadden enige stenen van de weg opgebroken en bomen geplant, hun takken bovenaan tesamen genomen en allerlei gele vruchten aangehangen. De leerlingen die al vroeg in de morgen naar Jerusalem gegaan waren, samen met de vrienden van Jezus, die waren verwittigd, en nog ontelbare vreemdelingen en Joden waren present. Er waren veel reizigers op weg naar Jerusalem voor het aanstaande feest. Bovendien waren er ook zeer veel Joden die de laatste leerrede van Jezus gehoord hadden in de hof. Zij stroomden toe naar het gedeelte van de stad waar Jezus langs ging komen : de wijk Ofel tussen de oostelijke tempelpleinmuur en de stadsmuur. In Jerusalem waren ook vele mensen uit verre gewesten, die zelfs in hun ver vaderland het wonder van Lazarus’ opwekking vernomen hadden en nu de wonderdoener wensten te zien. Omdat het bericht zich verspreidde dat Jezus in aantocht was, trokken zij Hem al tegemoet.

De apostelen en leerlingen rondom Jezus zongen vreugdezangen en jubelden het uit. En uit de stad kwam het volk Hem in drommen tegemoet. Maar nu traden ook verscheidene oude priesters in hun ambtsornaat naar voren, belemmerden de weg en hielden de apostelen tegen. Deze waren ontdaan en durfden niet antwoorden. Maar de priesters riepen Jezus ter verantwoording en vroegen of Hij geen orde onder zijn aanhangers kon handhaven, en zo ja, waarom Hij dan dat lawaai en gewoel niet verbood. Maar Jezus antwoordde hun dat, indien zijn aanhangers zwegen, de stenen op de weg zouden beginnen roepen. Daarop gingen de priesters weg.

Ondertussen hielden de opperpriesters een raad en lieten alle mannen en verwanten van de vrouwen en kinderen, die Jezus uit Jerusalem tegemoet getrokken waren, tot zich roepen. Zij hielden hen opgesloten in het binnenhof van het rechtshuis en zonden spionnen uit om na te gaan hoe de zaken verliepen.

Nu braken de mensen de takken (palmen) af en strooiden die op de weg, trokken hun bovenklederen uit en spreidden ze erover uit en hieven blij geroep en vreugdegezang aan.

De kinderen waren met geweld uit alle scholen gerend en juichten met de menigte.

Veronica had twee kinderen bij zich. Zij spreidde haar sluier op de weg open. Zij en andere vrouwen voegden zich bij de Heilige Vrouwen die de processie sloten.

De weg was zo dicht bestrooid met takken, klederen en tapijten, dat de tocht langzaam vorderde. Ze moest onder vele zegebogen door, die men boven de weg tussen de muren had opgericht. Ze ging door de stadswijk Ofel, naar de Gulden Poort, onder de steunmuren van het tempelplein door en kwam men op het Tempelplein zelf.

Jezus en ook de apostelen weenden, toen Hij zei dat velen, die nu zo juichten, Hem binnenkort zouden bespotten en dat zelfs één van hen Hem zou verraden. Hij aanschouwde ook de stad onder tranen, ondat ze, zoals Hij zei, weldra verwoest zou worden. Als Jezus door de poort trok, vermeerde het gejuich nog en zij brachten op zijn weg vele zieken met ziektes van allerlei aard. Er waren er die tot Hem geleid werden of ondersteund, en anderen gedragen. Jezus hield voordurend halt, kwam van zijn rijdier en genas hen allen zonder onderscheid of uitzondering. Ook waren daar vele vijanden van Jezus, die met de menigte schreeuwden en tierden om het rumoer nog te vermeerderen (en Hem achteraf wellicht als een rustverstoorder aan te klagen).

Nabij de tempel was de weg nog fraaier versierd. Aan beide zijden waren aftuiningen gemaakt, en daarachter waren boompjes geplant, en kleine dieren met lange halzen, bokjes en schapen met krnsen om de hals (offerdieren) sprongen daarin rond, als in kleine tuintjes. Hier stonden altijd, vooral met het naderen van het paasfeest, uitgezochte, reine offerdieren te koop. De tocht van de poort tot aan de tempel duurde wel 3 uur.

Maar de Joden hadden nu alle huizen en ook de stadspoort laten sluiten, en wanneer Jezus voor de tempel afgestegen was en de leerlingen de ezelin terug wilden doen, moesten zij binnen de poort tot tegen de avond wachten. Ook de Heilige Vrouwen en zeer veel volk, allen die in de tempel waren, moesten de hele dag zonder eten blijven, want men had heel deze stadswijk doen afsluiten.

’s Avonds was de poort van Jerusalem terug open. De vrouwen keerden naar Betanië terug. Jezus en zijn apostelen volgden later. Toen de Heer met de apostelen in het park van Lazarus’ landgoed kwam was het al donker. Magdalena  (= Maria van Magdala, = Maria Magdalena, = zuster van Marta en Lazarus) kwam op Hem toe met een waterkan en waste Jezus de voeten en droogde deze af met een doek. Zij had een voorgerecht bereid voor Jezus en de apostelen. Daarop kwam ze met kostbare reukolie en goot die op Jezus’ hoofd. Judas bekeef haar in het voorbijgaan. Maar zij antwoordde dat ze de Heer niet dankbaar genoeg kon zijn voor de weldaden die Hij aan haar en aan haar broer Lazarus had bewezen.

Na de maaltijd begaf Jezus zich naar het huis van Simon de melaatse waar verschillende leerlingen waren en hield daar nog een korte toespraak. Daarna ging Hij buiten het dorp naar de herberg van de leerlingen en sprak ook daar nog enige tijd. Dan keerde Hij terug naar Simon, in wiens huis Hij met de apostelen sliep.

16-03-2008 om 13:00 geschreven door claudia  

Jezus zei tot drie apostelen dat de dag van zijn intocht in Jerusalem op de 15e maart was vastgesteld. Daarna stuurde Hij iemand naar de andere apostelen die ergens anders verbleven. (Jezus werd verborgen in het huis van Lazarus in Betanië omdat de Joodse schriftgeleerden en Farizeeën Hem zochten) Als ze alle apostelen samen bij Jezus waren gekomen, had Hij een lang onderhoud met hen. Ze waren door verdriet overvallen. Jezus toonde zich nog vriendelijker tot Judas en belastte hem met een opdracht. Hij moest leerlingen en volgelingen bijeenroepen. Dat deed Judas graag, want hij wilde altijd gewichtig zijn.

De volgende dag (15^e) liet Jezus Eremenzear en Silas bij zich komen en beval hen naar Jerusalem te gaan langs een binnenweg over Betfage. Deze weg liep tussen tuinen en omheinde landgoederen. Doordat het een soort privaatweg was en door eigenaars niet altijd open was, hadden zij hadden de taak om alles uit de weg te ruimen en versperde paden te openen. Bij een herberg in Betfage aangekomen, zouden zij een ezelin met haar veulen in de wei vinden. Zij moesten de ezelin vastbinden aan het hek van een tuin en indien iemand hen daar rekenschap van vroeg, moesten zij antwoorden dat de Heer het zo wilde. Verder moesten ze dan zorgen dat er geen belemmeringen waren tot aan de tempel en dan terugkeren.

De twee jongelingen trokken erop uit en openden de tuinen en zorgden dat de weg vrij was. Ze kwamen bij de grote herberg aan. Het had een voorhof en een bron. Daar stonden ook de ezels. De dieren behoorden toe aan mensen die naar Jerusalem naar de tempel waren gegaan en die de ezels hier in de weide hadden gezet. De leerlingen bonden de ezelin vast en lieten het veulen vrij.

Daarna zetten ze hun tocht verder. De verkopers die Jezus had verdreven uit de tempel, hadden zich terug voor de ingang van de tempel in hun winkels in de muur geïnstalleerd.

De leerlingen gingen tot hen en zeiden dat zij van die plaats moesten weggaan omdat de Heer zijn intocht wilde doen. Na dit alles volbracht te hebben gingen ze over Betfage terug. Jezus had de leerlingen in 2 groepen verdeeld. De oudsten, die bij de apostelen waren, zond Hij vroeg naar Jerusalem vooruit. Zij gingen in kleine groepjes. Zij moesten zich tot Maria Markus, Veronika, Nicodemus, de zonen van Simeon en nog vrienden begeven en hen allen op de hoogte stellen van Jezus’ intrede.

Jezus nam de apostelen en jongere leerlingen met zich mee en vertrok.

Maria en 6 andere vrouwen volgden op wat grotere afstand. Onderweg was bij een huis een mooie hof met prachtige bomen. En daar vertoefde Jezus enige tijd. Ondertussen zond Jezus van daaruit twee leerlingen om de ezelin los te maken en te gaan halen. En aan degenen die iets zouden vragen te zeggen dat de Heer het dier nodig had.

Er was een grote toeloop van mensen rond Jezus komen opdagen om te luisteren naar zijn toespraak. Hij stond op een verhoog en gaf een toespraak. De voorhof stond vol luisteraars : leerlingen en andere mensen. Ook de Heilige Vrouwen stonden op zij, aan de zuilengang, naar Hem te luisteren.

De leerlingen hadden Hem gevraagd waarom Hij deze binnenweg had genomen. Hij antwoordde dat het was om onnodig gevaar te vermijden. Hij zei ook dat men op zijn hoede moest zijn en niets aan het toeval moest overlaten. Daarom had hij ook de ezelin van tevoren laten vastbinden. De twee leerlingen die de ezelin hadden losgemaakt zaten op Jezus en zijn gevolg te wachten. Maar ook rond deze leerlingen werd de kring van volk steeds groter.

Jezus rangschikte zijn stoet. Hij zei tot de apostelen dat zij voortaan, en zeker vanaf zijn dood, zich altijd en overal aan het hoofd van de gemeenschap moesten stellen en haar voorgaan. Hij liet hen twee per twee voor Hem uitlopen. Petrus was de eerste en op hem volgden zij, die nadien het Evangelie het verst hebben verspreid. De twee laatste voor Jezus waren Joannes en Jacobus de Mindere.

Toen de stoet van Jezus Betfage begon te naderen trokken de wachtende leerlingen met de dieren Hem tegemoet. De leerlingen legden mantels en dekens, die ze van Lazarus hadden meegebracht, op de ezelin. Alleen de kop en de staart van het dier bleven zichtbaar. Ook Jezus trok zijn feestgewaad aan. Een leerling had die meegedragen. Het was van fijne, witte wol en had van achteren een soort van sleep. Jezus deed ook een brede gordel om, waarop lettertekens stonden en om de hals hing Hij een soort van brede stool, die tot onder de knieën kwam. Op de beide einden waren er twee bruinkleurige schilden geborduurd. De apostelen en leerlingen droegen palmtakken die zijn in de vorige hof hadden afgebroken. Aan de ene zijde van de Heer ging Eliud, aan de andere zijde Silas. Achter Hem Eremenzear. Hierop volgden alle jongste leerlingen die Hij de laatste tijd had aangenomen. Na de rangschikking van de stoet, sloten de Heilige Vrouwen zich twee per twee erbij aan. Maria die zich anders altijd bescheiden op de achtergrond en als laatste hield, ging nu aan het hoofd van de vrouwen. Zodra de stoet zich in beweging zette begonnen zij te zingen. De inwoners van Betfage volgden erachterna.

Jezus had tegen de leerlingen gezegd dat ze moesten kijken wie hun klederen voor Hem openspreidden, wie palmtakken afbraken en wie allebei. Hij zei dit omdat het de laatste groep is die Hem met de opoffering van zichzelf en ook met de rijkdommen van deze wereld zullen eren.

16-03-2008 om 00:44 geschreven door claudia  

Genomen uit een van de interviews die door Dr. Gloria Polo gedaan heeft door Radio Maria (Colombië)  Deze tekst is  door mij vertaald uit het Engels. En omdat ik geen professional ben, gelieve rekening te houden met houterige zinnen.

Broers en zussen ! Ik ben heel blij om het geschenk dat God me meer dan 10 jaar geleden heeft gegeven met jullie te delen. Het gebeurde op de campus van de Nationale Universiteit van Colombië die gevestigd is te Bogota. Ik volgde er lessen, samen met mijn neef die ook tandarts wilde worden. Op de bewuste dag was mijn man er ook bij, samen met mijn neef en ik. We moesten nog enkele boeken gaan oppikken in de School voor Tandheelkunde op een vrijdagnamiddag. Het was keihard aan het regenen. Mijn neef en ik deelden een klein parapluutje. Mijn man droeg een regenjas en was bij de Centrale Bibliotheek gelopen. Mijn neef en ik waren onder de bomen gelopen en waren de plassen aan het ontwijken. Juist als we een grote plas gingen ontwijken, werden we door de bliksem getroffen. We werden verkoold.

Mijn neef stierf ter plekke. Hij was 23 jaar. Toch was hij ondanks zijn jonge leeftijd heel gelovig en vooral voor het Kindje Jezus. Hij droeg altijd zijn kwarts kristal met de beeltenis van het Kindje Jezus rond zijn nek. Volgens de lijkschouwer ging de bliksem recht door de beeltenis naar zijn hart en verbrandde zijn inwendige en ging langs zijn voet terug weg. Aan de buitenkant van zijn lichaam was niets te zien, geen brandwonden, geen schrammetje.

Dat in tegenstelling tot mijn lichaam. De bliksem kwam via mijn voet rechtstreeks naar boven mijn lichaam binnen en verbrandde mijn lichaam vanbinnen en vanbuiten. Het was afgrijselijk ! Het lichaam dat je nu kunt zien is helemaal gereconstrueert door de genade van Onze Heer. De bliksem verkoolde me, en liet me achter zonder borsten en zonder het meeste van mijn vlees en ribben. Mijn maag, mijn benen; de bliksem ging naar buiten langs mijn rechter voet. Mijn lever was verkoold, mijn nieren waren verbrand, net zoals mijn longen.

Ik gebruikte een spiraaltje. Het was van koper gemaakt en zodoende was dit een perfecte elektrische geleider. Het verpulferde mijn eierstokken. Ik had een hardstilstand en was levensloos. Mijn lichaam sprong omhoog van de elektriciteit dat er nog in zat. Maar bon : dat was het fysische gedeelte.

Eerste uittreding uit het lichaam

Het mooiste gedeelte was dat terwijl mijn vleselijk lichaam daar lag, ikzelf mij ondertussen in een mooie witte tunnel bevond. Vol vreugde en vrede. Een geluk dat niet te omschrijven valt. Het moment was overweldigend. Ik was blij en gelukkig, niets verontruste mij in deze tunnel. Op het einde van deze tunnel zag ik een mooi, wit licht, net als de zon. Ik noem het wit, om een kleur te zeggen, want er is geen enkel kleur op aarde dat kan vergeleken worden met dat mooie licht. Ik voelde de bron van al deze liefde, al deze vrede.

Als ik omhoog rees (uit mijn lichaam) realiseerde ik mij dat ik dood was gegaan. Op dat moment dacht ik aan mijn kinderen en ik dacht : “Oh God, mijn kinderen ! Wat zullen ze zeggen ? Onze moeder had het altijd heel druk en had voor ons nooit tijd !” Dan zag ik mijn leven zoals het was geweest en ik werd intriest. Ik was van thuis weggegaan om de wereld te gaan veranderen, en ik kon zelfs mijn kinderen en mijn huishouden nog niet de baas. En in dat ogenblik van gemis van mijn kinderen, zag ik dat ik niet gebonden was aan tijd en ruimte. Ik zag iedereen in een ogenblik, op hetzelfde moment, zowel de levenden als de doden. Ik omhelsde mijn overgrootouders en mijn ouders die al overleden waren. Ik omhelsde iedereen. Het was een beladen en mooi moment ! Dan realiseerde ik me pas dat ik verkeerd was geweest om te geloven in reïncarnatie. Ik was er zelfs aanhanger van geweest. Ik ‘zag’ vroeger in alles mijn grootvader en mijn overgrootvader.

Maar ik omhelsde ze hier ! Ik ontmoette ze in een ogenblik. We omhelsden elkaar en ik omhelsde alle mensen waarmee ik iets te maken had in mijn leven, overal op hetzelfde moment. Wanneer ik mijn dochter omhelsde, werd ze bang. Ze was 9 jaar oud. Ze voelde mijn omhelzing. Er was geen tijd verstreken gedurende dat mooie moment, uit mijn lichaam. Ik zag de mensen niet op dezelfde manier als ervoor. Vroeger zag ik enkel als iemand dik, dun, donker vel, lelijk of zo was. Altijd met vooroordelen. Nu ik geen lichaam had zag ik de mensen hun innerlijk. Hoe magnifiek is het om de mensen van hun innerlijke te zien. Ik zag hun gedachten, hun gevoelens. Ik omhelsde ze in een ogenblik en ik bleef maar stijgen en stijgen, vol vreugde. Op een gepaald punt voelde ik aan dat ik een mooie zicht zou krijgen op een enorm mooi meer. Op dat moment hoorde ik de stem van mijn man. Mijn man huilde en met een diep gevoel riep hij : “Gloria, ga niet weg ! Gloria, kom terug ! De kinderen, Gloria, geef niet op !” Op dat ogenblik keek ik naar hem en ik zag niet alleen hem, maar ik zag hem huilen in diepe pijn. En de Heer liet mij terugkeren, niettegenstaande ik niet wilde terugkeren. Zoveel vreugde, zoveel vrede, wat een geluk ! Ik begon langzaam terug te keren naar de plaats waar mijn levensloze lichaam lag. Mijn lichaam lag op een brancard op het medisch centrum van de campus. Ik zag hoe de dokters me elektrische shocks gaven om mijn hart terug op te starten. We (mijn neef en ik) lagen daar voor 2.30 uur. Ze konden ons niet oppakken want onze lichamen waren nog steeds elektriciteit aan het geleiden. Toen dit uiteindelijk gestopt was, konden ze starten met de reanimatie. Ik zette mijn voeten tegen een bepaald deel van mijn hoofd en een vonk trok me met alle geweld mijn lichaam binnen. Het was zo enorm pijnlijk terug te zijn, want er kwamen overal vonken uit. Mijn vlees was zwaar verbrand. Er kwam nog rook uit. En het pijnlijkste van al was dan nog mijn trots. Ik was een vrouw van de wereld, een feministe, een intellectueel, een student, slaaf van mijn lichaam : schoonheid en mode. Ik fitnesste 4 uur elke dag. Ik zwoegde om een perfect lijn te hebben : massages, dieten,...wel, alles wat je je maar kunt inbeelden : dat was mijn leven.

Allemaal om er toch goed uit te zien. En mijn motto was : als je mooie borsten hebt, wel dan moet je ze laten zien ook ! Hetzelfde met mijn benen. Het was afschuwelijk om te zien dat de liefde voor mijn lichaam in het middelpunt van mijn leven stond. Maar nu waren er enkel afschuwlijke gaten te zien : geen lichaam, geen borsten. Mijn benen waren zwaar verbrand, er was geen vlees te zien. Ze waren totaal zwartgeblakerd en verkoold. Vanuit dat centrum werden we vertransporteerd naar een ziekenhuis, waar we direct naar de operatiekamer werden gebracht. Ze begonnen al mijn verkoold weefsel af te krabben.

Tweede uittreding

Wanneer ik onder verdoving was, trad ik terug uit mijn lichaam. Ik kon zien wat de chirurgen aan mijn lichaam aan het doen waren. Ik zat in met mijn benen. Ik was heel mijn leven een katholiek geweest als het maar niet teveel moeite kostte. Mijn relatie met God bestond in de zondagvieringen, als ze maar niet langer dan 25 minuten duurden. Ik ging daar waar de priester zijn preek het korste was. Langer kon ik niet hebben. Dat was nu mijn relatie met God. Alle trends in de wereld hadden mij in hun macht. Toen ik in de lagere school zat had ik eens een priester horen zeggen dat de hel en zijn demonen niet bestonden. Dat was het enige dat mij in de Kerk had gehouden. Wanneer ze zeiden dat de Duivel niet bestond, dan dacht ik dat iedereen naar de Hemel ging, ongeacht wie we waren. Dat zorgde ervoor dat ik mij van God vervreemdde. Ik verkondigde aan iedereen dat demonen niet bestonden en dat ze door de priesters waren uitgevonden. Samen met college vrienden zat ik te vertellen dat God niet bestond en dat we het produkt waren van evolutie. Maar terug naar dat ogenblik in de operatiekamer, waar ik het bestierf van angst ! Er kwamen demonen voor mij en ik was hun buit. Op dat moment zag ik vele mensen uit de muren komen. Op het eerste gezicht zagen ze er normaal uit, maar ze hadden een hatelijke look over hen. Op dat punt en door een speciaal inzicht gegeven, realiseerde ik me dat ik iets verschuldigd was aan elk van hen. Ik realiseerde dat zonde niet zonder gevolg bleef en dat de hoofdleugen van de Duivel erin bestond te zeggen dat hij niet bestaat.

Ik zag hoe ze me kwamen halen. Je kunt je wel inbeelden hoe bang ik wel was ! Mijn wetenschappelijke en intellectuele vaardigheden kwamen niet van pas. Ik viel op de grond, in mijn lichaam. Ik wilde in mijn lichaam geraken, maar mijn lichaam liet mij niet binnen. Ik rende weg en ik ben niet meer zeker of ik door de muur van de operatiekamer ben gelopen. Ik wilde schuilen in een of andere gang in het ziekenhuis, maar ik sprong in het ijle.

Ik ging door enige tunnels niet naar beneden liepen. In het begin was er licht en leken die op bijenkorven. Er waren veel mensen. Maar ik bleef naar beneden gaan en er was amper nog licht. Ik doolde door enkele tunnels. Het was er pikdonker. De donkerste donker op aarde is zoals middag zonlicht vergeleken met daar. Die duisternis veroorzaakt pijn, horror en zonde. En het stinkt er. Uiteindelijk landde ik op een plat stuk. Ik beweerde vroeger altijd dat ik een ijzeren wil had, en dat niets me teveel was. Maar dit was nu allemaal nutteloos. Ik wilde omhoog klimmen en kon niet.

Er opende zich een enorme mond op de grond en ik voelde een immense leegte in mij : een bodemloze afgrond. Het schrikwekkendste van deze put bestond in het feit dat er nog geen sprankeltje van Gods liefde was, geen beetje hoop. Ik werd in de put gezogen en ik was ontzet.

Ik wist dat mijn ziel zou sterven als ik in de put ging. Ik zag met lede ogen de put naderen, totdat ik bij mijn voeten werd vastgepakt. Mijn lichaam was in de put, maar er werd aan mijn voeten naar boven getrokken. Het was een pijnlijk en angstwekkend ogenblik. Mijn atheïsme werd vlug vergeten. Ik schreeuwde naar de zielen van het vagevuur om me eruit te helpen. Als ik aan het schreeuwen was voelde ik een intense pijn omdat ik me realiseerde dat er duizenden en duizenden mensen waren, meestal jonge mensen. Ik hoorde het tandengeknars, gruwelijk geschreeuw en gejammer. Het greep me in mijn diepste zelf. Het heeft verschillende jaren geduurd om dit te plaatsen, omdat ik iedere keer begon te huilen als ik aan hun lijden dacht. Ik realiseerde me dat mensen die zelfmoord plegen in een vlaag van wanhoop daar belanden, omringd door deze gruwel. Het ergste straf is de afwezigheid van God. God kan men daar niet voelen.

In al deze pijn schreeuwde ik : “Wie maakte deze fout ? Ik ben bijna een heilige ! Ik heb niet gestolen, ik heb niemand vermoord, ik gaf eten aan de armen, ik gaf gratis tandartsbeurten voor degenen die zich het niet konden veroorloven. Wat doe ik hier ? Ik ging naar de Kerk op zondag. Ik ging er zelfs heen niettegenstaande ik me uitgaf voor een atheïst. Ik miste niet meer dan 5 zondagen in mijn hele leven. Ik ging altijd naar de Kerk, wat doe ik hier ? Ik ben katholiek, alsjeblieft, ik ben katholiek, laat me los !”

Mijn ouders

Ik was nog aan het schreeuwen dat ik katholiek was, toen ik een klein lichtje zag. Je kunt wel geloven dat enig licht in die duisternis het mooiste geschenk is dat iemand kan krijgen ! Ik zag enige trappen over de put en daar stond mijn vader, die 5 jaar geleden was gestorven. Het werd verlicht door een zwak lichtje. Naast de put en vier treden hoger, stond mijn moeder met heel wat meer licht en in een biddende gedaante.

Wat was ik blij hen te zien. Ik riep “papa, mama, alsjeblieft haal me hieruit, ik smeek jullie, haal me hieruit !” Wanneer ze hun ogen neersloegen, en mijn vader zag me zo, kon je hun enorme pijn voelen. Op die plaats, kun je de mensen hun emoties voelen en kun je pijn zien. Mijn vader begon te huilen, zijn hoofd tussen zijn handen en schuddend “mijn dochter, mijn dochter !” Mijn moeder was aan het bidden en ik zag dat ze me niet konden redden. Mijn pijn werd daar samen met hun pijn gevoegd en samen gedeeld.

Ik begon dus opnieuw te schreeuwen “alsjeblieft, haal me hieruit, ik ben katholiek ! Wie maakte die fout ? Alsjeblieft, haal me hieruit !”

De 10 geboden

Als ik voor de tweede keer begon te roepen, hoorde ik een stem. Een aangename stem, een stem dat je ziel beroert. Alles overstroomde met liefde en tevredenheid. Alle creaturen liepen weg uit schrik, omdat ze geen liefde of tevredenheid konden verdragen. Ik kalmeerde toen de vriendelijke stem me toeriep : ”OK, als je katholiek bent, noem me dan de geboden van God’s Wet op.”

Bovenal bemin één God

Deze poging was gedoemd te mislukken ! Ik wist dat er 10 waren, maar niets meer. Wat moest ik doen ? Mijn ma vertelde me dikwijls over het grote gebod van liefde. Uiteindelijk kwam mijn ma’s aframmeling van pas. Ik moest mijn ma’s aframmeling herhalen. Ik dacht dat ik alles onder controle had net zoals op aarde. Altijd een perfect excuus klaar, altijd mezelf rechtvaardigen en beschermen zodat niemand zou merken dat ik van niets wist. Maar deze keer was het doodernstig. Ik zei :” Heb God bovenal lief en je naaste als jezelf.” “Heel goed, “ hoorde ik, “ en heb je hen lief gehad ?”

Ik antwoordde : “Jawel, jawel, jawel !” Dan hoorde ik “Nee !” zeggen. Op dat moment voelde ik echt de schok van de bliksem door mij gaan. Zelfs al wist ik niet waar de bliksemschicht mij geraakt had. “Nee, je hebt God niet boven alles lief gehad, en nog minder je naaste dan jezelf ! Je hebt een afgod gemaakt die in je leven paste op de momenten dat je ten einde raad was en iets nodig had. Je wierp je op je knieën voor hem wanneer je arm was, wanneer je familie te eenvoudig was, wanneer je hogere studies wilde doen ! Toen bad je dagelijks en je knielde langdurig, hele uren, smekend tot jouw God, opdat hij je uit de armoede zou halen en je zou toelaten om een diploma te halen en zo iemand te worden. Telkens je iets nodig had en geld wilde hebben, haalde je de rozenkrans boven. Heer, alsjeblieft geef me wat geld ! Dat was je relatie met jouw God !”

Ik moest toegeven dat ik God in een geldautomaat-positie geduwd had. Ik greep naar mijn rozenkrans en verwachtte geld in de plaats. Zo was het. Ik werd erop gewezen dat van zodra ik mijn diploma op zak had en naam gemaakt had, God te min voor mij werd en ik dacht dat ik beter was. Niet de kleinste uiting van liefde voor mijn God. Dank zeggen ? Nooit ! Zelfs niet als ik ’s morgens mijn ogen opende, nooit een “Dank U, Heer, voor deze nieuwe dag die je mij gegeven hebt, dank U voor mijn gezondheid, voor mijn kinderen, omdat ik een dak boven mij heb, ik gedenk degenen die geen dak boven hun hoofd hebben, honger en dorst hebben !” Niets ! Heel ondankbaar ! “Trouwens, je duwde de Heer zo ver weg, dat zelfs Mercurius en Venus je meer vertrouwen inboezemden voor je geluk dan de Heer. Je werd verblind door astrologie, ervan uitgaand dat de sterren je leven bepaalden ! Je trapte in alle wereldse theorieën. Je geloofde dat je na je dood een nieuw leven kon starten ! En je gooide de genade weg ! Je vergat dat je van alle zonden werd vrijgekocht door het Bloed van de Heer !”

Ze hadden mij getest op het toepassen van de 10 geboden. Ze toonden me dat ik beweerde God graag te zien en te aanbidden met woorden, maar in werkelijkheid was het Satan die ik aanbad. Een vrouw was eens langsgekomen in mijn tandartspraktijk om haar diensten als heks aan te bieden. Ik zei dat ik er niet in geloofde, maar zei de amuletten toch bij te houden voor het geval ze toch geluk brachten. Ik had in een hoek, waar de patiënten het niet zagen een hoefijzer en een cactus staan, zodat de slechte energieën zouden afgeweerd worden.

Zweer niet ijdel, vloek noch spot

Dit was werkelijk beschamend ! Ze maakten een analyse van heel mijn leven gebaseerd op de 10 geboden. Ze toonden me hoe ik mijn medemensen behandelde. Ze wezen mij erop dat ik God vertelde dat ik Hem graag zag en eigenlijk niet ver van Hem verwijderd was, indien ik niet in het atheïsme was verstrikt geraakt. Met dezelfde tong waarmee ik dan de Heer prees, viel ik uit tegen iedereen. Ik bekritiseerde iedereen. Ik wees iedereen met de vinger. Ik, de altijd voorbeeldige Gloria. Ze toonden mijn grote afgunst en mijn altijddurende ondankbaarheid. De liefde die mijn ouders voor mij hadden en de onzelfzuchtige inspanning om mij op te voeden en verder te laten studeren had ik niet erkend. Van zodra ik een diploma op zak had, werden zelfs zij te min voor mij. Ik was beschaamd voor mijn ma om haar eenvoud, nederigheid en armoede.

Ze toonden me hoe ik me als gehuwde vrouw gedroeg. Wie was ik ? Ik deed dag in, dag uit zagen. Van ’s ochtends af. Mijn man zei “goeie morgen” en ik antwoordde “wat bedoel je ‘goed’? Kijk, ’t regent buiten!” Ik kon ook zagen over mijn kinderen. Ze toonden dat ik nooit liefde of medelijden toonde voor mijn medemens, voor mijn broers en zussen in de wereld. De Heer vervolgde : “Je had geen aandacht voor de zieken, ging hen nooit eens opzoeken in hun eenzaamheid. Nooit medelijdend voor kinderen zonder moeder, voor al de kinderen die lijden.” Ik had een hart van steen. In een notedop : Ik had nog geen half antwoord goed op mijn 10 geboden-test.

Het was verschrikkelijk. Ik was totaal in de war. Ze konden me toch niet aansprakelijk stellen voor iemand te doden ? Bijvoorbeeld : ik kocht kruidenierswaren voor vele mensen die het nodig hadden, maar ik deed het niet uit liefde maar omdat het paste. Zo kon iedereen zien hoe goed ik was en het was heerlijk om mensen in nood te manipuleren. Ik vertelde hen “neem deze kruidenierswaren, maar zeg zou je in mijn plaats naar het oudercontact willen gaan, want ik heb geen tijd.” En dat was de manier waarop ik mensen iets gaf : ik manipuleerde hen. Trouwens, ik vond het leuk dat er veel mensen me naliepen om me op te hemelen. Ik vormde een imago. Ze zeiden verder : “Je had een god, en die god was geld ! Je bent veroordeeld door je geldzucht ! Daarom ben je in de afgrond gevallen en heb je jezelf van je God verwijderd.” We hadden het goed gehad, maar op dat moment waren we zonder geld, vol met schulden. Daarom, als ze me vertelden dat geld mijn god was, schreeuwde ik : “Welk geld ? Terug op aarde heb ik veel schulden nagelaten !” En dat was alles wat ik zei...

Wanneer ze me vertelden over het tweede gebod, zag ik vol verdriet dat ik als klein meisje leerde om te liegen. Ik loog om zo mijn ma’s strenge straffen te ontwijken. Ik wandelde met de vader van alle leugens (Satan) en ik werd een leugenaar. Als mijn zonden stegen, stegen ook mijn leugens. Ik merkte dat mijn ma respect had voor de Heer. Zijn naam was heilig voor haar. Zo begon ik vals te zweren en dat te gebruiken als wapen. Ik zei : “Ma, ik zweer je bij God...”, en zo kon ik aan de straffen ontkomen. Beeld je eens in : de Heilige Naam van de Heer in mijn rotheid, want op dat punt was ik vol zonden.

En zie, broers en zussen, ik leerde dat woorden niet zonder gevolg blijven. Wanneer mijn ma mij een standje gaf zei ik : “Ma, als ik lieg tot jou, dat er dan een bliksemschicht op me neervalt !” En niettegenstaande de woorden vervaagden in tijd, is het door God’s genade dat ik hier ben, omdat de bliksemschicht mij echt geraakt heeft en mij praktisch in twee deelde en me helemaal verbrandde.

Ze toonden me dat ik nooit mijn woord gestand deed en dat ik altijd de Heilige Naam van God ijdel gebruikte. Ik, die mijzelf dan katholiek noemde.

Ik stond perplex dat de Heer voorbij de afgrijselijke monsters passeerde en ze wierpen zich op de grond ter aanbidding. Ik zag de Heilige Maagd Maria geknield aan de voeten van de Heer. Ze richtte een smeekbede tot de Heer voor mij. Dat terwijl ik als een zondaar in diepe smerigheid de woordenwisseling met de Heer in gang hield. Ik dacht dat ik zo rechtvaardig was ! Klagen en vloeken tegen de Heer.

Heilig steeds de Dag des Heren

Bij het punt om de dag van de Heer heilig te houden, was het afgrijselijk en ik voelde erge pijn. De stem zei me dat ik 4 tot 5 uur op een dag spendeerde aan mijn lichaam, maar nog geen 10 minuten van diepe liefde in dankzegging of een simpel gebed tot mijn Heer richtte. Ik startte heel vlug met de rozenkrans en zei dan tot mezelf “Ik kan de rozenkrans nog bidden tijdens het reclameblok tussen mijn favoriete soapserie.”

Ze toonden dat ik de Heer nooit dankbaar was. Verder toonden ze ook wat ik gewoonlijk zei als ik geen zin had om naar de Eucharistie te gaan. “Maar ma, God is overal, waarom moet ik daar naartoe ?” Natuurlijk kwam het heel goed uit voor mij. De stem herinnerde me eraan dat de Heer 24 uur per dag over me waakte, maar dat ik zelf niet een klein gebedje zei. Of op zondag om Hem te danken, Hem dankbaarheid of liefde te betonen. Naar de eucharistieviering gaan was voedsel voor mijn ziel. Maar ik zorgde voor mijn lichaam in de plaats. Ik was de slaaf van mijn lichaam en ik vergat een klein detail : ik had een ziel en ik zorgde er niet voor. Ik voedde het nooit met Gods Woord, want ik redeneerde dat degene die Gods Woord las wel gek moest zijn.

Op de vraag van de sacramenten, had ik niets om te antwoorden. Ik zei vroeger dat ik nooit te biecht zou gaan met die oude mannen die veel slechter waren dan ik. Ik zei dit omdat het comfortabel was voor mij die midden de smerigheid zat. Het kwaad dreef me weg van de biecht. Zo nam het kwaad zuiverheid en genezing weg van mijn ziel. Iedere keer dat ik zondigde, was er een prijs te betalen. In de witte pure kern van mijn ziel kon Satan zijn smet plaatsen, smet van het kwade. Ik deed nooit een goede biecht, behalve dan op mijn eerste communie. Ik onving dan ook ‘het Lichaam van de Heer’ onwaardig.

Het gebrek aan samenhang in mijn leven bereikte het punt dat ik God lasterde en uitdaagde : “Waarom ‘heilig’ sacrament ? Kun je jezelf voorstellen dat God leeft in een stuk brood ? Priesters zouden er wat karamel moeten opdoen, dan smaakt de hostie veel beter !” Zo diep was ik gevallen in mijn relatie met God.

Ik voedde nooit mijn ziel, en om het helemaal af te maken zat ik constant op de kap van de priesters. Je had me moeten bezig zien hoe ik afgaf op een priester ! Zelfs toen we klein waren, herinner ik me dat er in onze familie kritiek was op de priesters. Mijn vader zei dat ze rokkenjagers waren en dat ze veel beter af waren dan wij. En wij namen deze opinie over. En de Heer zei me : “Wie dacht je wel dat je was : jezelf tot God maken en dan mijn gezalfden oordelen ? Zij zijn menselijk, en de heiligheid van de priester is opgebouwd door zijn parochiegemeenschap die bidt voor hem, hem steun en liefde geeft.

Wanneer een priester zondigt dan wordt de parochiegemeenschap in vraag gesteld, niet hem. De Heer toonde me dat iedere keer dat ik priesters bekritiseerde er demonen bleven aan me hangen. Daarnaast had ik eens een priester van homosexualiteit beschuldigd en de hele gemeenschap kwam erachter. Je hebt er geen idee van hoeveel kwaad ik heb aangericht.

Eer je vader en je moeder

Bij het vierde gebod, eer je vader en je moeder, toonde de Heer hoe ondankbaar ik was jegens hen. Ik vervloekte ze en zaagde op hen omdat ze me niet alles konden geven zoals mijn vrienden hadden. Ik apprecieerde nooit wat ze voor mij deden, tot ik zelfs zei dat ik mijn ma niet kende, omdat ze niet aan mijn niveau kon tippen. Het was afgrijselijk om de samenvatting te zien van een vrouw zonder God en hoe deze goddeloze vrouw alles dat in haar buurt komt kan vernietigen. Het ergste was dan nog dat ik dacht dat ik een goed en heilig persoontje was. De Heer toonde me hoe het kwam dat ik positief over mezelf was. Ik dacht goed te doen omdat ik de dokterskosten en medicijnen betaalden als ze ziek waren. Ik had toch eerst wel alles uitgerekend vanuit het standpunt van mijn portemonee.

Zo kon ik ook hen manipuleren, want ik had het geld. Geld gaf me het gevoel van god te spelen en ik stapte over hen heen. Weet je wat echt pijn deed ? Zien dat mijn vader bitter huilde. Zelfs al was hij een goede vader geweest die mij had geleerd hard te werken, ondernemend te zijn en eerlijk te blijven, was hij een klein maar belangrijk detail vergeten : dat ik een ziel had en dat hij een mooiprater was maar een slecht voorbeeld, zodat mijn hele leven een neerwaartse spiraal kende als resultaat. Ik keek naar mijn vader met gekrenkte gevoelens als hij de rokkenjager was. Hij genoot ervan mijn moeder en iedereen te vertellen dat hij een echte man was omdat hij verschillende vrouwen erop nahield en dat hij ze allemaal gelukkig kon houden. Trouwens, hij was een roker en een drinker. Deze losbandigheden maakten hem trots omdat hij dacht dat ze deugden waren in plaats van ondeugden. Ik zag hoe mijn ma haar gezicht bedekte en huilde wanneer mijn vader begon te vertellen over andere vrouwen. Ik werd kwaad en verontwaardigd. Deze verontwaardiging heeft geleid tot mijn geestelijke dood. Ik zag in woede hoe mijn vader mijn moeder vernederde voor iedereen.

15-03-2008 om 21:34 geschreven door claudia  

13-03-2008 om 21:43 geschreven door claudia  

Goed Karma

Dit is een mooie tekst, en kort. Geniet ervan ! Het is wat de Dalai Lama te zeggen heeft voor 2004. Je hoeft het maar een paar seconden te lezen en er dan over na te denken. Hou dit bericht niet. De mantra moet uit je handen binnen de 96 uren. Je krijgt dan een heel prettige verrassing. Dit geldt voor iedereen –  van welk geloof ook, of eenvoudigweg niet gelovig...

Instructies voor het leven

1 Hou er rekening mee dat grote liefde en grote verwezenlijkingen groot risico inhouden

Behalve :         * grote liefde voor God en je medemens aan de dag leggen

                        * het houdt pas risico’s in als je de vorige regel niet respecteert

                        * GEEN RISICO is te groot voor je eeuwig geluk bij God

2 Als je verliest, verlies dan de les niet

Het zal hier wel over een levensles gaan. Er is maar één les te onhouden : keer naar God terug, dan kun je nooit verliezen !

3 Volg de 3 R’en :

            * Respect voor uzelf

            * Respect voor anderen

            * Responsabiliteit voor al je daden

            * Respect voor God

4 Onthou dat niet verkrijgen van wat je wil soms een wonderlijke gelukstreffer is

God wil het beste voor je ZIEL en dat gaat niet altijd samen met jouw wensen.

5 Leer de regels zo dat je weet hoe ze op de juiste wijze te doorbreken

De 10 regels of 10 geboden leren zodat je ze NIET doorbreekt !

6 Laat een klein dispuut geen grote relatie schaden

Schenk altijd vergeving in overtreffende mate, ook aan degenen die je niet zo na zijn.

7 Besef je een fout te hebben begaan, zet dan direct stappen om ze te corrigeren

Fouten tegen de 10 regels.

8 Breng elke dag wat tijd alleen door

Voor gebed / bijbel lezen.

9 Open de armen voor verandering, maar laat je waarden niet aantasten

Niet alle veranderingen zijn verbeteringen en volgens Gods liefdeslessen.

Bovendien kun je zelf geen waarden maken en die naar goeddunken toepassen in je leven.

10 Denk eraan dat stilte soms het beste antwoord is

Het komt erop aan rechtvaardigheid te laten winnen, dit kan door stilzwijgen, maar ook door overleg/discussie indien nodig.

11 Leef een goed, eerbaar leven. Als je dan ouder bent er eraan terugdenkt, kan je er een tweede keer van genieten

Eerbaar : rechtvaardig en godminnend !

12 Een liefdevolle sfeer in je huis is de fundering voor je leven.

Gezinswaarden zijn belangrijk : liefde, tijd, respect en gebed.

13 Hou het, bij onenigheid met dierbaren, enkel bij de huidige situatie. Breng het verleden niet ten berde.

Iedereen maakt fouten. Drijf onenigheden niet ten top. Laat de lijst van fouten niet oneindig ver worden. Ga op tijd naar de biecht !

14 Deel je kennis. Het is een manier om onsterfelijkheid te bereiken.

Onsterfelijkheid bereik je enkel via Jezus Christus !

15 Wees aardig voor de aarde.

Wees eerst en vooral aardig voor God en de medemensen, dan voor dieren en natuur.

16 Ga eens in het jaar ergens waar je nog nooit geweest bent.

Laat het eens niet te ver van een bedevaartplaats zijn.

17 Denk eraan dat de beste relatie er één is waar je liefde voor elkaar uitsteekt boven je nood aan elkaar.

Liefde, vergevingsgezindheid en opoffering.

18 Beoordeel je succes aan wat je moest opgeven om het te bereiken.

Succes blijft niet bestaan, geluk bij God wel !

Succes is typisch aardgebonden.

19 Benader liefde en koken met roekeloze overgave.

Koken hoort hier niet bij. Liefde voor God en de medemens des te meer !!!!

Stuur deze mantra e-mail naar minstens 5 mensen en je leven zal beteren

0-4 mensen : Je leven zal lichtjes verbeteren.

5-9 mensen : Je leven zal verbeteren zoals je het wil.

9-14 mensen : Je krijgt minstens 5 verrassingen in de volgende 3 weken.

15 mensen & meer : Je leven zal drastisch verbeteren en al waar je ooit van droomde

                                 zal beginnen vorm aannemen.   

Hou dit bericht niet. De mantra moet uit je handen gaan binnen 96 uren.

Je zal een zeer aangename verrassing krijgen...

Dit laatste wilde ik u zeker niet onthouden. Dit is toch wel de fun-part !!!!!

12-03-2008 om 19:39 geschreven door claudia  

De eerste kleine boom keek naar de sterren en zei: "Ik wil een schat bewaren. Ik wil bekleed worden met goud en gevuld met kostbare stenen. Ik word de mooiste schatkist in de hele wereld!"

De tweede kleine boom keek naar de kleine stroom die beneden voorbij kronkelde op weg naar de oceaan. "Ik wil over verre wateren reizen en machtige koningen vervoeren. Ik wil het machtigste schip ter wereld worden!"

De derde kleine boom keek naar de vallei daar beneden waar ijverige mannen en vrouwen aan het werk waren in een ijverig stadje. "Ik wil helemaal niet weg van deze heuveltop. Ik wil zo groot worden dat de mensen later, wanneer ze hier voorbijkomen en naar me kijken, hun ogen naar de hemel richten en aan God denken. Ik wil de grootste boom van de wereld worden!"

Er gingen veel jaren voorbij. De regen kwam, de zon scheen, de kleine bomen groeiden en groeiden. En op een dag kwamen de houthakkers de heuvel opgewandeld. De eerste houthakker keek naar de eerste boom en zei: "Dit is een prachtige boom. Het is echt de volmaakte boom voor mij". En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl viel de eerste boom tegen de grond. "Nu gaan ze een mooie kist van mij maken; ik zal een kostbare schat bevatten", dacht de eerste boom.

De tweede houthakker keek naar de tweede boom en zei: "Dit is echt een sterke boom. Een perfecte boom voor mij". En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl ging ook die tweede boom tegen de grond. "Nu ga ik verre oceanen kunnen bevaren", dacht de tweede boom. "Ik zal een groot schip worden dat machtige koningen vervoert".

Maar de derde houthakker keek niet eens op. "Elke boom is goed voor mij", gromde hij. En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl viel ook de derde boom om.

De eerste boom was blij toen hij in de werkplaats van de timmerman werd binnengebracht. Maar de timmerman maakte uit zijn hout een voederbak voor dieren. De eens zo fiere boom werd niet met goud bekleed en hij werd ook niet gevuld met een kostbare schat. Hij hing vol zaagsel en werd gevuld met hooi voor de hongerige dieren.

De tweede boom glimlachte toen de houthakker hem binnenbracht op een scheepswerf. Maar er werd die dag helemaal geen machtig zeilschip gebouwd. De eens zo sterke boom werd in stukken gezaagd en er werd een eenvoudige vissersboot mee gebouwd. Hij was te klein en te zwak om op oceanen, of zelfs op een stroom te varen. In de plaats daarvan werd hij naar een meer gebracht.

De derde boom was totaal in de war toen de houthakker hem in een paar grote stukken hakte en hij zo werd achtergelaten op een grote houtstapel. "Wat gebeurt er toch met me?", dacht de eens zo machtige boom. "Al wat ik wilde was om op die heuvel te blijven staan en mensen naar God te wijzen".

Er gingen weer heel wat dagen en nachten voorbij. De drie bomen waren hun vroegere dromen helemaal vergeten. Maar op een nacht werd de eerste boom verlicht door een helder sterrenlicht toen een jonge vrouw haar pasgeboren kind in die voederbak legde. "Ik had zo gehoopt dat ik een wiegje voor hem had kunnen maken", fluisterde haar man. De moeder nam zijn hand in de hare en glimlachte omdat het licht zo mooi op dat vuile en ruwe hout scheen. Dit wiegje is prachtig", zei ze. En plots besefte de eerste boom dat hij op dit moment de kostbaarste schat van de hele wereld bevatte.

Op een andere avond nam een vermoeide man met zijn vrienden plaats in de oude vissersboot. De man viel in slaap terwijl de tweede boom langzaam over het grote meer voer. Plots begon het te bliksemen en stak er een vreselijke storm op. De kleine boot kraakte. Hij wist dat hij niet sterk genoeg was om zoveel reizigers veilig door dit stormweer te vervoeren. De vermoeide man werd wakker. Hij stond recht, strekte zijn hand uit en zei: "Weest stil". Toen ging de storm even plots liggen als hij was begonnen. En toen begreep de tweede boom dat hij de Koning van hemel en aarde mocht vervoeren.

Op een vrijdagochtend werd de rust van de derde boom ruw verstoord toen de twee stukken van zijn stam werden weggehaald van die grote houtstapel. Hij wist niet wat er gebeurde toen hij verder gedragen werd langs die woedende menigte. Hij sidderde toen de soldaten de handen en voeten van een man aan zijn stam vastnagelden. Hij voelde zich angstig, schuldig en ellendig. Maar de volgende zondagochtend, toen de zon opkwam en de aarde beefde van vreugde toen besefte die derde boom dat Gods liefde alles had veranderd. Het gebeuren had de derde boom sterk gemaakt. En iedere keer wanneer de mensen opkeken naar die boom zouden ze aan God denken. Dit was veel beter dan de grootste boom in de wereld te zijn. Hij was de boom die voor altijd naar de hemel mocht wijzen!

Wanneer je dus weer eens een keer in de put zit omdat je niet hebt gekregen wat je had verwacht, blijf dan rustig en wees toch gelukkig. Misschien heeft God wel iets veel beter voor jou in petto ...

12-03-2008 om 18:42 geschreven door claudia  

God gaf mij eens twee dozen, die ik vast moest houden.

Hij zei : "Doe al je zorgen in de zwarte en al je blijdschap in de gouden doos." Ik gaf gehoor aan wat God tegen me zei en begon al mijn zorgen en blijdschap in de twee dozen op te bergen. De gouden doos werd met de dag zwaarder, maar de zwarte bleef net zo licht als het was toen God me de doos gaf.

Ik werd nieuwsgierig en opende de zwarte doos om uit te vinden hoe het kwam dat de doos niet zwaarder werd. In de bodem van de doos zag ik een gat. Een gat waardoor al mijn zorgen uit de doos waren gevallen.

Ik liet het gat aan God zien en vroeg mezelf hardop af: "Ik vraag me af waar mijn zorgen zijn gebleven." Hij glimlachte naar me. " Mijn kind, ze zijn allemaal bij Mij."

Ik vroeg : " God, waarom gaf U mij deze dozen? Waarom de gouden en waarom de zwarte met dat gat er in?" "Mijn kind, de gouden is voor jou om je zegeningen te tellen, de zwarte is voor jou om wat er in zit los te laten."

Bron: Bekeringsverhalen van Wedergeboren Christenen

12-03-2008 om 18:36 geschreven door claudia  

Ik, de Ene en Drievuldige God, heb gezegd dat hetgeen voor de Hel is bestemd er voor EEUWIG zal blijven, omdat men uit deze dood nooit meer opstaat voor een nieuwe verrijzenis. Ik heb gezegd dat dit vuur een eeuwig vuur is en alle bewerkers van ergernis en onrechtvaardigheden zal herbergen. En geloof maar niet dat dit eindigen zal op het einde van de wereld ! Daarna zal dit verblijf van geween en foltering nog meedogenlozer zijn. Het hels tijdverdrijf, dat tijdelijk aan de duivels wordt toegestaan om de levenden schade toe te brengen en hen als nieuwe verdoemden in de afgrond te zien vallen , niet meer zal bestaan. De poort van $atan’s goddeloos rijk zal dan voor altijd door Mijn Engelen worden toegeslagen en vergrendeld. VOOR ALTIJD ! Het ‘altijd’ waarin het aantal jaren geen cijfer kent. Zoals Mijn onmetelijke eeuwigheid van licht en glorie eeuwig is voor de gezegenden in de Hemel, en van de duisternis en verschrikking voor de vervloekten in de afgrond. Het Vagevuur is echter een liefdevuur. De hel is het vuur van de eeuwige straf. Het Vagevuur is de plaats waar je, denkend aan God, wiens Wezen je op het ogenblik van het persoonlijk Oordeel heeft toegeschitterd en vervuld van verlangen God te bezitten, jouw tekortkomingen aan liefde voor God uitboet. Door de liefde herover je de liefde en langs de trappen van een altijd vuriger wordende liefde wordt jouw gewaad gezuiverd tot het volledig rein en glanzend is. Zo kun je binnentreden in het rijk van het Licht, de Hemel. In het vagevuur heerst een heilig verlangen, een smartelijk maar hoopvol heimwee, een hoop vervuld van vreedzame verwachting, van een sterke vrede die haar volheid bereiken zal in de verovering van God en aan die zielen een opgeruimde, zuiverende werkkracht geeft. Elke pijn, elk ogenblik van lijden, brengt hen dichter tot God, die hun liefde is.

In de Hel daarentegen is er wroeging, woede, verdoemenis en haat. Haat tegenover $atan, haat tegenover de mensen en tegenover zichzelf. Nadat ze gedurende het leven $atan in plaats van Mij hebben aanbeden en ze hem nu bezitten en zijn waar gelaat zien, haten ze hem omdat hij de oorzaak van hun foltering is. Hij is niet meer verborgen onder de betoverende glimlach van het vlees, onder de flikkerende schittering van het goud of het machtig teken van het oppergezag.

Ze zijn hun waardigheid van kind van God vergeten. Ze hebben de mensen aanbeden tot ze er moordenaars zijn voor geworden, dieven, oplichters, handelaars in onreinheden. Als ze nu hun meesters terugvinden, waarvoor ze gedood hebben, gestolen, bedrogen, eigen eer hebben verkocht en de eer van zoveel ongelukkige schepselen, van zwakken en onbeschermden en er instrumenten van hebben gemaakt van ondeugden en begeerte, haten ze hen omdat ze de oorzaak zijn van hun foltering.

Na zichzelf te hebben aanbeden door aan het vlees en bloed en de begeerten van hun vlees en bloed alle voldoeningen te hebben gegeven, haten ze zichzelf. Ze traden de Wet van God en de moraliteit met de voeten. Ze zien nu dat zijzelf de oorzaak van hun foltering zijn.

Het woord ‘Haat’ stoffeert dat onmetelijk rijk. Brullen in die vlammen, huilen onder het tandengeknars van de duivelen, snikken onder het gejammer van de verdoemden. Alles weerklinkt als een eeuwig klokgehamer, als een eeuwige doodsbazuin en het is hoorbaar tot in elke uithoek van die kerker. Het is in zichzelf al foltering, omdat elk van die hamerslagen herinnert aan de voor altijd verloren liefde. Ze wekt wroeging op omdat ze Gods Liefde nooit meer zal bezitten, en woede dat ze God nooit meer zal terugzien.

In dat knetterende vuur is de dode ziel als een lichaam geworpen op de brandstapel of in de oven van een crematorium. Ze kronkelt zich en tiert aangedreven door een levendige beweging. Ze ontwaakt om opnieuw haar vergissing te begrijpen en  sterft opnieuw. Ze wordt elk ogenblik onder afgrijselijke pijnen herboren, omdat de wroeging haar in de godslastering doodt en de dood haar voor een nieuwe foltering terug tot leven brengt.

Het totale misdrijf, God te hebben verraden, staat die ziel in eeuwigheid voor ogen. Heel de verschrikking gedurende het aardse leven van God te hebben afgewezen staat in eeuwigheid die ziel folterend voor ogen.

In het vuur geven de schrikbeelden datgene weer, wat ze gedurende het aardse leven aanbaden. De passies schilderen zich in roodgloeiende penseeltrekken met nog meer aanlokkelijkheid af en schreeuwen in hun herinnering. Een herinnering die steeds herhaalt : Jij hebt het vuur van de passie begeerd. Nu woon je in het vuur, dat God, wiens heilig Vuur je belachelijk hebt gevonden, heeft aangestoken.

Vuur wordt door vuur beantwoord. In het Paradijs is het een vuur van volmaakte liefde. In het Vagevuur is het een vuur van zuiverende liefde. In de Hel is het een vuur van gekwetste liefde. Doordat de uitverkorenen volmaakt liefhadden, geeft de Liefde zich volmaakt aan hen. Doordat de liefde van de zielen die in het Vagevuur verblijven lauw was, verandert de Liefde zich in vuur om hen naar de volmaaktheid te voeren. Daar de vervloekten vuurhaarden waren van allerhande aard, uitgezonderd van Gods Vuur, brandt het Vuur van Gods toorn in hen voor eeuwig. En in dat vuur heerst er ijzige koude.

Je kunt je niet voorstellen wat de Hel is ! Vat alles samen wat er voor de mensen aan foltering op aarde bestaat : vuur, vlam, ijs en water die mensen doen omkomen, honger, slaap, dorst, kwetsuren, ziekten, plagen, dood, tel alles samen en vermenigvuldig dat miljoenen maal. De slotsom zou slechts een schijnbeeld zijn van deze verschrikkelijke waarheid.

De onuitstaanbare gloed zal gemengd zijn met een door merg en been gaande ijzigheid.

De verdoemden waren op aarde ontstoken door alle menselijk vuur en voelden slechts geestelijke ijzigheid voor God. Uiterste koude staat hen te wachten om hen in te vriezen, nadat het vuur hen zal ingepekeld hebben als vissen, gelegd over een vuur om geroosterd te worden. Dat overgaan van de gloed die doet smelten naar de ijzige koude, die condenseert, zal foltering op foltering zijn. Dit is de waarheid ! Omdat God de zielen, zwaarwegend door de bedreven fouten, evenveel gevoel kan geven als een lichaam heeft, zelfs nog voor de ziel het lichaam terug bekleedt.

Je zou verkiezen om al de folteringen te ondergaan van Mijn martelaren, liever dan één uur van die helse kwellingen te moeten doorstaan.

Een bijkomende foltering zal de duisternis zijn. Duisternis voor lichaam en geest. Voor altijd in de duisternis te vertoeven, na het licht van het Paradijs te hebben aanschouwd. In de omhelzing van de Duisternis gevangen te zijn, na het Licht te hebben gezien dat God is !

Tegenspartelen in die duistere krocht, waarin alleen de weerkaatsing van de brandende ziel, de naam van de zonde, waardoor ze in die verschrikking werd vastgeklonken, verlicht ! Geen houvast vinden in die zielen, die zich in de wanhoop wederzijds alleen maar haten en kwellen, tot ze gek worden en altijd meer verdoemd zijn ! Zich met haat voeden.

De dood zal de dood tot voedsel dienen, is er gezegd. De wanhoop is de dood en zal zo die doden in eeuwigheid voeden.

Ik, die deze plaats heb geschapen zeg je : wanneer Ik ben afgedaald om hen, die Mijn komst verwachtten, uit het voorgeborchte te halen, heb Ik, die God ben, gruwel gekend voor die verschrikking. Als iets, dat door God werd gemaakt, onveranderlijk is, omdat het volmaakt is, zou Ik haar minder schrikwekkend hebben willen maken, omdat Ik Liefde ben en die verschrikking Mij verdriet heeft gedaan.

En jullie willen er heen !

Overweeg Mijn Woord ! Gebruik ze tot jouw genezing. Het leven duurt slechts enkele dagen verblijf op aarde. Het leven begint, wanneer je denkt dat het eindigt en kent daarna geen einde meer.

Zorg ervoor dat je aankomt daar waar Gods licht en vreugde de eeuwigheid mooi maken !

                                                                                                                                Jezus geeft onderricht deel 1 – Maria Valtorta

12-03-2008 om 18:33 geschreven door claudia