Dit zijn eenvoudige zinnen. Niet de zinsbouw, maar de wederkerigheid in die zinnen door enkel de klemtoon te veranderen maakt die zinnen perfect. Bovendien zijn ze zo subliem in naastenliefde.

Mijn leven is jouw leven.

Betekenis : Ik richt mijn leven zo, dat jij echt zou LEVEN.

Mijn leven is jouw leven.

Betekenis : Jij maakt er je leven van om mij te laten echt LEVEN.

Mijn hoop is jouw hoop.

Betekenis : Ik hoop en jij hoopt met mij hetzelfde.

Mijn hoop is jouw hoop.

Betekenis : Jij hoopt en hoopt met mij hetzelfde.

Mijn liefde is jouw liefde.

Betekenis : Mijn liefde is jouw liefde te geven.

Mijn liefde is jouw liefde.

Betekenis : Jouw liefde smelt samen met mijn liefde.

Mijn geloof is jouw geloof.

Betekenis : Ik neem jouw geloof over en sterk mijn geloof.

Mijn geloof is jouw geloof.

Betekenis : Jij gelooft in mij en sterkt je geloof samen met mijn geloof.

07-05-2008 om 22:14 geschreven door claudia  

Dit is een waar gebeurd verhaal :

Ik woon in een rijhuis naast een bouw van 14 kleine appartementjes. Die bouw bestaat uit een voorhuis en een achterhuis.

Mijn vader leefde toen nog en we stonden in de tuin. Ik heb niet echt 'groene' vingers en ik kon raad van mijn pa gebruiken.

Ik had het al vele keren gehoord, maar mijn vader keek verbaasd. Ze waren in één van die appartementjes, naast de tuin, ruzie aan het maken. Een man en een vrouw. Het ging er heftig aan toe. De vrouw kreeg slaag. Ze huilde en tierde... Ze hadden een klein kindje want het was ondertussen aan het wenen. Ik had het al eerder door. Ik zei mijn vader dat je best niet tussenbeiden kon komen. In mijn tuin heb ik een grotje. Ik had de stenen gekuist van hun moskleur en had er een mariabeeldje in gezet. We deden samen een gebedje.

De situatie naast de deur was na ongeveer 2 weken veranderd. Ik heb het koppel niet meer horen vechten en volgens mij heeft de vrouw geen klop meer gekregen. Ik kan niet zeggen dat mijn gebed altijd voor mij werkt, maar het zal zeker wel in het voordeel van een ander werken. Geloof het maar !

06-05-2008 om 23:26 geschreven door claudia  

Vele jaren geleden leefde er in een groot bos een oude bramenplukker. Zijn vader en moeder lagen al een halve eeuw aan de voet van een beuk begraven, maar dat was de bramenplukker al lang vergeten. Hij wist niet eens wat het scheefgezakte kruis eigenlijk wilde zeggen, maar achtte het toch raadzaam, wanneer hij er ‘s nacht langs moest, een omweg te maken.

Verder woonde er niemand in het bos en daarom dacht de bramenplukker dat hij alleen was op de wereld. Deze gedachte deed zijn opgewektheid geen schade. Hij zong luidkeels de vrolijkste liedjes, zonder ophouden, behalve ‘s nachts, want dan moest hij slapen - dat is een goede reden. Maar verder, verder was er geen vrolijker mens denkbaar. ‘Zie,’ zei hij dan ‘s morgens, ‘die zilveren parels op de bloemen! Voor wie anders liggen al die diamanten over het gras gestrooid dan voor mij? Wat ben ik rijk!’ En als hij door het woud liep, zuchtte hij: ‘Wat een hoge gewelven, wat een ruime portalen, wat een prachtige zuilen! En dat alles voor één man!’

‘s Middags lag hij op zijn rug naar de wolken te kijken, die de wonderlijkste figuren voor hem maakten. ‘Zie,’ sprak hij dan, ‘een beer! En daar een winterlandschap! Wie heeft er zo’n zoldering? Ik word er verlegen van!’ Maar ‘s avonds was de bramenplukker het vrolijkst. Dan ging hij onder de laurierboom zitten voor zijn huisje en wachtte gespannen af. Plotseling, als de zon voor het laatst haar purperen stralen over de heuvels wierp, begon ver in het woud een fijne hoge stem te jubelen, zo verrukkelijk mooi en toch zo eindeloos weemoedig, dat de bramenplukker de tranen in de ogen kwamen. ‘Heerlijk, prachtig!’ riep hij dan op het einde uit, ‘dank, dank, onbekende zanger! Wat een muziek! Wat een geluid! Hoe jammer dat ik alleen op de wereld ben!!’

Maar dat was hij niet. Op een avond trok een ontdekkingsreiziger door het woud, duwde de kleine wankele deur open en stond glimlachend voor de bramenplukker. ‘Vriend,’ sprak hij, ‘wat eten en een bed, dat is al. Want ik heb honger en ik ben vermoeid. Versta je me?’ De bramenplukker zat doodsbleek op zijn stoel en zweeg. ‘Komaan,’ hernam de reiziger, ‘hier is een goudstuk. Dat maakt de tong wat losser.’ Nu stond de bramenplukker recht. ‘Wezen,’ sprak hij moeilijk, ‘ik heb uw goud niet nodig. Daarom zweeg ik niet. Mag ik u eens aanraken?’ ‘Ga je gang,’ sprak de reiziger, die een vrolijk man was. En de bramenplukker raakte de reiziger aan. Hij kneep in zijn neus, draaide zijn hoofd naar alle kanten, keek aandachtig in de mond en riep : ‘Net als ik! Net als ik! Alles hetzelfde!’ en hij omhelsde hem.

‘Wat ben jij een onnozelaar,’ lachte de reiziger, zich losmakend, ‘heb je nog nooit een mens gezien?’ ‘Ik ben niet alleen!’ riep de bramenplukker, in de handen klappend, ‘ik ben niet alleen! Precies dezelfde benen!’ en hij danste rond de tafel. ‘Kom,’ hernam de reiziger, ‘ik heb honger. Bedwing je een beetje.’

En hij zette zich aan tafel, nam een bord uit zijn reiszak en zette dit met een veelbetekenende klap voor zich neer. ‘Welnu,’ zei hij, ‘laat eens wat zien.’ ‘Ja, ja!’ riep de bramenplukker, ‘Net als ik! Juist hetzelfde!’ En hij danste naar de provisiekast, haalde brood, worst en ontbijtkoek, en danste met dit alles om de tafel heen, wel driemaal. Toen ging hij zitten, haalde diep adem en zei: ‘Tast toe.’ De reiziger at zwijgend. Bij elke hap die hij deed, riep de bramenplukker verrukt: ‘Net als ik!’ Dat was in het begin wat hinderlijk, maar de reiziger had honger en at glimlachend verder. Daarna keek hij op. Zijn oog viel op het goudstuk, zoals het daar lag, op de rand van de tafel.

‘Vriend,’ sprak hij, ‘waarom wilde je dat goudstuk niet van mij aannemen?’ ‘Ik heb het niet nodig,’ antwoordde de bramenplukker eenvoudig, ‘ik heb diamanten.’ ‘Diamanten?’ herhaalde de reiziger, ‘heb jij diamanten? Hoeveel?’ ‘Precies weet ik het niet,’ sprak de bramenplukker nadenkend, ‘een paar grasvelden vol’ ‘Zeg het nog eens?’ ‘Een paar grasvelden vol,’ herhaalde de bramenplukker. Dit keer was het de reiziger, die doodsbleek op zijn stoel zat.

‘Man,’ riep hij, ‘je bent schatrijk!’ ‘Dat zei ik toch al,’ sprak de bramenplukker, ‘maar dat is niet alles. Ik heb nog andere dingen.’ ‘Noem nog eens wat, kameraad.’ ‘Ja,’ hernam de bramenplukker verlegen, ‘er is zo veel. Er zijn bijvoorbeeld spiegels.’ ‘Spiegels?’ vroeg de reiziger geïnteresseerd. ‘Ja,’ vervolgde de bramenplukker op dezelfde achteloze toon, ‘een paar duizend, ik heb ze nooit geteld. Sommigen zijn zo groot dat je een dag nodig hebt om er omheen te lopen. Ach ja.’ ‘Een dag nodig om er… Vriend, waar liggen al die schatten?’ ‘In mijn huis.’

‘Dat moet een paleis zijn!’ stamelde de reiziger. ‘Het is ook een paleis,’ antwoordde de bramenplukker glimlachend, ‘ik heb het zelfs nooit helemaal bekeken, daarvoor is het te groot. Er zijn zuilengangen waarvan men het eind niet kan zien. Duizenden slanke kolommen dragen het gewelf. Dat is een lust voor het oog! Af en toe ontmoet men zelfs nog hogere en wijde portalen. Het gewelf is daar niet groen, maar lichtblauw met witte vlekken.’

‘Mozaïek dus?’ vroeg de reiziger ademloos. ‘Ik weet niet wat u bedoelt,’ sprak de bramenplukker. De reiziger legde het moeilijke woord uit. ‘O, nee!’ hernam de bramenplukker lachend, ‘dat stelt niets voor! Het zou mij vervelen altijd naar hetzelfde te kijken. Nee, hier bewegen de figuren, zij trekken langzaam en statig voorbij, ja, zij vormen de wonderlijkste gedaanten: ijsberen, winterlandschappen, en kabouters met baarden. Zelfs de kleuren veranderen: dan is het diepblauw, dan lichtgrijs, soms beide. Het is heerlijk om te zien; men wordt er nooit moe van!’

‘Dat is ongelooflijk!’ riep de reiziger, ‘ongelooflijk! En dat alles voor één man. Ben je soms niet eenzaam tussen al die zuilen, galerijen en spiegels?’

‘O nee!’ sprak de bramenplukker, ‘er is muziek genoeg, van overal en de hele dag door.’ ‘Muziek?’ riep de reiziger, ‘muziek? Kom, bramenplukker, nu maak je me wat wijs.’ ‘Nee, echt niet,’ verzekerde de bramenplukker, ‘de hele dag door en telkens nieuwe liedjes. Maar ‘s avonds worden de solo’s gezongen. Daar heb ik een aparte zanger voor. U moet morgenavond eens luisteren. U blijft toch vannacht hier slapen?’

‘Nee,’ antwoordde de reiziger, zijn jas aantrekkend, ‘ik ga onmiddellijk door. Ik ben ontdekkingsreiziger. Dit is mijn grootste ontdekking. Ik ga het iedereen vertellen.’

‘Dat moet u doen,’ sprak de bramenplukker, ‘ik vond het al spijtig dat ik alleen was om ervan te genieten. Maar blijf toch één nachtje! Dan zal ik u morgen alles zelf laten zien en kunt u het nog veel beter vertellen.’

‘Nee,’ sprak de reiziger, ‘tijd is geld! Ik ga onmiddellijk door. Bedankt voor de ontbijtkoek. Adieu.’ Hij trok de deur achter zich dicht en verdween in de nacht. De bramenplukker snelde naar buiten, maar hij zag niets. ‘Wat jammer,’ mompelde hij, ‘tijd is geld! En hij had zoveel parels mogen hebben als een mens kan dragen. Reiziger, reiziger! Kom terug!’ Maar de reiziger hoorde hem niet. Hij sprong over sloten en heggen, zwom twee rivieren over, trok een donker woud door en was in de stad.

‘Burgemeester,’ zei hij, ‘ik heb iets belangrijks te melden.’ ‘Wel,’ sprak de burgemeester, ‘Ga maar op het stadhuis staan.’ En de reiziger ging op het stadhuis staan. ‘Mensen!’ riep hij, ‘willen jullie graag parels hebben?’ ‘Ja!’ riepen de mensen. ‘En voelt er iemand wat voor spiegels, zo groot als dit marktplein?’ ‘Ja!,’ riepen de mensen, ‘geef ze maar hier!’ ‘En is er hier soms iemand die graag in een paleis wil wonen met groene zuilengangen en plafonds van beweegbaar mozaïek?’ ‘Dat klinkt goed!’ riepen de mensen, ‘waar staat het?’ ‘Kom mee!’ riep de ontdekkingsreiziger, ‘loop achter me aan! We hebben geen tijd te verliezen!’

En zij trokken een donker woud door, zwommen twee rivieren over, sprongen over sloten en heggen, en waren bij de bramenplukker. ‘Bramenplukker!’ riep de reiziger, ‘hier zijn we!’ ‘Wat aardig!’ riep de bramenplukker, ‘u laat er geen gras over groeien, moet ik zeggen. Hemeltje lief, wat hebt u daar veel mensen bij u! Het zijn er wel een paar duizend! Wat nu?’ ‘Wij komen de parels halen,’ sprak de burgemeester, naar voren tredend, ‘en wij gaan in het paleis wonen waar de zoldering van beweegbaar mozaïek is en de zuilen van groen smaragd. Wij komen luisteren naar de muziek en de spiegels moeten we ook hebben.’ ‘Wel, dat is heerlijk!’ riep de bramenplukker, hem omhelzend, ‘ik ben zo blij dat jullie het ook waarderen! Dat jullie inzien hoe mooi dat alles is! Welkom, welkom! Ontbijtkoek heb ik niet zoveel, maar wel goed brood en fris water.’

‘Wij moeten geen ontbijtkoek,’ sprak de burgemeester langzaam, ‘wij willen parels.’ ‘Die krijgen jullie!’ riep de bramenplukker, ‘zoveel als je kunt dragen. Wacht tot morgen!’ ‘Kan het niet vanavond?’ vroeg de burgemeester bezorgd, ‘tijd is geld!’ ‘Nee,’ hernam de bramenplukker hoofdschuddend, ‘nu is het donker. En in het donker ziet men de parels niet. Maar morgenvroeg zult u eens wat zien! Gaan jullie nu wat slapen, we hebben alle tijd.’ ‘Goed,’ sprak de burgemeester, ‘slapen, mannen! We hebben alle tijd!’

De volgende morgen lagen de velden glinsterend en flikkerend onder de rode hemel; aan elke grashalm, ook de kleinste, hingen prachtige, zilveren diamanten, en toen de zon opging, veranderden deze in topazen, smaragden en blauwe saffieren, stralend van licht, fonkelend van zuiverheid, schitterender dan aardse juwelen. En daartussen stonden de mensen en spraken over de parels die zouden gevonden worden. Hele grasvelden vol. Nu nog wachten op de bramenplukker die moest wakker worden. Zij hielden allen de ogen gevestigd op de kleine deur.

Eindelijk ging ze open. De bramenplukker kwam naar buiten en keek over de velden; zijn ogen stonden vol tranen. ‘Jullie treffen het wel,’ sprak hij zachtjes. ‘Wat zegt ie?’ mompelde de burgemeester. ‘Ik zeg: jullie treffen het wel,’ hernam de bramenplukker glimlachend, ‘zoveel parels liggen er anders nooit.’ ‘Ik zie geen parels,’ sprak de burgemeester. ‘Zien jullie geen parels?’ vroeg de bramenplukker verbaasd. ‘Wij zien niets,’ riepen de mensen, ‘wij zien helemaal niets.’

De bramenplukker sloeg de handen in elkaar. ‘Wat hebben jullie slechte ogen!’ riep hij uit, ‘kijk om je heen! Zie je het niet?’ ‘Dat is dauw,’ sprak de burgemeester boos. ‘Dat… dat wist ik niet,’ stamelde de bramenplukker, ‘ik dacht…’ ‘Waar zijn de zuilengangen?’ vroeg de burgemeester kort. ‘Daar,’ fluisterde de bramenplukker. ‘Dat zijn bomen,’ antwoordde de burgemeester, waar is het mozaïek?’ ‘Daar,’ sprak de bramenplukker. De burgemeester keek omhoog naar de purperen hemel. ‘Dat is lucht,’ zei hij, ‘gewoon lucht.’’ Waar zijn de spiegels?’ De bramenplukker wees in de verte. ‘Dat zijn vijvers,’ sprak de burgemeester, Waar is de muziek?’ De bramenplukker stak de wijsvinger op; de burgemeester luisterde. Toen richtte hij zich op en sprak met een bittere glimlach: ‘Dat is een nachtegaal, onnozele! Een simpele nachtegaal! Wij zijn bedrogen.’ ‘Wij zijn bedrogen’ schreeuwden de mensen, ‘wij zijn bedrogen!’ ‘Maar ik heb toch precies verteld zoals het is!’ riep de bramenplukker, ‘ik heb toch precies…’ ‘Hang hem op!’ riepen de mensen, ‘hang hem toch op!’

Toen ‘s avonds de nachtegaal zijn trillend lied begon, was er niemand om te luisteren. Want de bramenplukker hing juist een tak lager, dood.

Godfried Bomans

06-05-2008 om 22:59 geschreven door claudia  

Blijft modder drijven ?

Blijven doornen steeds terugkomen ?

Blijven bloedzuigers plakken op de huid ?

Blijft antwoorden geven teveel gevraagd ?

Waarom zijn er menselijke monsters op aarde ?

Waarom bouwen die kelders ?

Waarom sluiten ze dierbaren op ?

Waarom stellen ze afschuwelijke daden ?

Was hun rottend hart voor zichzelf houden, teveel gevraagd ?

Er bestaan toch lieve mensen rondom hen ?

Konden ze hun voorbeeld niet volgen ?

Was dat teveel gevraagd ?

Er lopen nog menselijke duivels rond,

maar waarom die een ‘eerlijk’ proces geven ?

Zij houden zich toch niet aan de wet ?

Waarom stripten zij hun slachtoffers van alle

onschuld ?

Waarom dan nog durven liegen als die

slachtoffers al dood zijn ?

Is de waarheid vertellen teveel gevraagd ?

Waarom deze versekste maatschappij blijven steunen,

niettegenstaande er al zoveel slachtoffers zijn gevallen ?

Waarom niet er afstand van nemen en seks de

positie geven die ze verdient, na liefde, respect, eerbied ?

Waarom toch altijd hervallen in dezelfde patronen

van seksuele uitbuiting, vernedering, macht ?

Waarom eens niet de waarheid inzien dat

de paus het bij het rechte eind heeft ?

Deze dagen zijn geteld,

of je kiest voor verandering,

of je kiest voor zelfvernietiging.

Kies !!!

06-05-2008 om 20:04 geschreven door claudia  

Hoe kan God, die alleen maar goed is, aan iedereen de keuze laten om goed of slecht te zijn ?

‘Dames en heren, mijn naam is God en vanavond nodig Ik jullie uit voor de voorstelling van het Theater van het Leven !
Dit zijn de acteurs : de mannen en vrouwen van mijn aardbol. Kijk eens hoe ze van elkaar houden ! Die daar steekt net de helpende hand uit. En deze hier, wat heeft die een goede bui ! Ik zeg steeds wat ze moeten doen. Toe maar ! Drie rondjes draaien en dan wegwezen !’

Brrr... het zou verschrikkelijk zijn als het leven zo in elkaar zat. Stel je voor dat God al het doen en laten van mensen zou regelen, alsof wij gehoorzame robots waren. Gelukkig is het niet zo. God houdt hartstochtelijk veel van ons. En Hij heeft ons geschapen met een prachtige gave : dat we vrij zijn zelf ons leven te kiezen. Dat risico neemt Hij, omdat Hij ons vertrouwt en vindt dat wij tot het beste in staat zijn.

En als het je nu niet lukt om de juiste weg te vinden ? Als je zin hebt om aan de kant te blijven staan en te kijken wat er gebeurt ? Natuurlijk, we weten niet veel van de weg; waar de hindernissen zitten, waar de veilige plekken. Maar één ding is zeker : aan het eind van de weg is er een weerzien met anderen en met God. Dan kun je toch met een gerust hart op weg gaan ?

Uit : Maar wie is God ? - Kwintessens

05-05-2008 om 21:58 geschreven door claudia  

Het leven is soms wreed, waarom doet God daar niets aan ?

Aanslagen, honger, rampen, ongelukken, dood : ze doen pijn in je hart, je lijdt eraan. Waarom lukt het mensen niet gelukkiger te leven ?

Je opstandige gevoel wordt door veel mensen gedeeld. Sommigen denken dat dit bewijst dat God niks doet of zelfs niet bestaat. Anderen denken dat het kwaad misschien een manier is van God om ons op de proef te stellen. Christenen geloven daar niks van. Hoe zou God gelukkig kunnen zijn als Hij ons ongelukkig ziet ?

God grijpt niet onmiddellijk in om de rampen in de wereld te voorkomen of om te verhinderen dat mensen elkaar dood maken. Vanaf het begin van de schepping heeft Hij besloten om mensen vrijheid te geven en verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.

Dat wil niet zeggen dat God niets doet. Aan mensen die wanhopig zijn, geeft Hij hun zelfvertrouwen terug, zodat ze weer zin krijgen in het leven en om dingen beter te maken. Mensen die kwaad hebben gedaan, geeft Hij het verlangen om het anders te gaan doen. Hij laat hun merken dat Hij hun fouten wil vergeven. Hij roept je op, jou en al die anderen die de wereld mooier willen maken, om tegen onrecht te vechten en het lijden te verzachten. God houdt van jouw kijk op het leven en van de verontwaardiging die je voelt. Hij staat naast je in de strijd om een betere wereld. Zo werkt Hij, met jou.

Maar het gevoel van onrecht, de ervaring dat God ver weg lijkt, al die vragen zullen je je leven lang bezighouden.

 
Uit : Maar wie is God ? - Kwintessens

05-05-2008 om 21:43 geschreven door claudia  

Maandag – 8.37 – op het werk :

Sta wat te praten met collega’s.

Ik word geraakt door een kogel in mijn zijde. Die ging er doorheen. Bloed vloeit uit de wonde.

Zelfde dag – 12.04 – in de refter – op het werk :

Zit te eten samen met collega’s.

Deze had ik zien aankomen. Ik ren weg van de granaat. Ontploft. Heel leuk : ik mag de scherven uit mijn benen trekken. ’t Kon veel erger zijn. Nog wonden erbij, het bloed trekt lijnen op mijn benen.

Zelfde dag – 19.42 – thuis :

Telefoon van mijn moeder.

Ik trap op een landmijn. Ik heb de klik gehoord. Ik ben morsdood. Game over. Ik heb niet eens het einde van de dag gehaald.

Codesleutel : ’s morgens bij gebrek aan gespreksstof beginnen te roddelen – ’s middags kon het niet laten van kritiek te geven op een ander – ’s avonds ben ik niet echt aan het luisteren.

Zo zijn er toch zoveel dagen in een jaar. Ik haal nauwelijks een keer levend het einde van de dag. Bij een computerspelletje heb je veel meer levens ! Ik ben toch zo slecht. Degenen die denken het beter te doen, liegen ! Je hebt de genade en de vergiffenis van God meer dan hard nodig. Het zit in daden, woorden en gedachten ! Ga toch naar de biecht, nu het nog kan ! Bovendien ontvang je in de eucharistie de geconsacreerde hostie : brood en wijn en Bloed van Jezus. Speciaal omdat je nog zou blijven leven al die dagen die nog komen !

04-05-2008 om 21:44 geschreven door claudia  

Ik zag $atan zijn troepen schouwen. Hij was tevreden, want hij had heel veel groepen samengebracht. Ze gingen allemaal richting Megiddo, naar de laatste veldslag : Armageddon.

De groepen mensen die werden aangevoerd waren : groepen van kapitalisme, materialisme, egoïsme, communisme, marxisme, leninisme, stalinisme, nazisme, fascisme, terrorisme, boeddhisme, islamisme, soefisme, feminisme, liberalisme, racisme, socialisme, protestantisme, katholicisme, hindoeïsme, nihilisme, nationalisme, anarchisme, conservatisme, extremisme... het waren er zoveel dat het een front vormde van de Ismen. Het waren degenen die de pijlers van Gods barmhartigheid en liefde, Zijn Kerk, Zijn boodschap hadden onderuitgehaald. Zij wilden zich niet van hun ismen ontdoen om Gods Koninkrijk binnen te stappen. God had zelfs zijn eigen Kerk laten instorten om de echte kleine Restkerk van getrouwen over te houden.

Wat waren toch velen misleid door hun ismen. Straks zouden ze tot stof herleid worden.

04-05-2008 om 21:13 geschreven door claudia  

03-05-2008 om 20:01 geschreven door claudia  

Niettegenstaande de goede sfeer, was er een film in mijn achterhoofd aan het spelen hoe de moeilijke tijden die al zoveel keer zijn voorspeld, boodschappen van Jezus en Maria. Je kunt gewoon niet naast de boodschappen kijken. Iedereen heeft bij wijze van spreken al een contact met de Hemel gehad. Het schema van de verwachte gebeurtenissen is heel duidelijk wat er zal gebeuren. Dat dit jaar 2008 het startpunt van alle gebeurtenissen zal zijn is overduidelijk. De monetaire problemen worden telkens weer in de berichten in Amerika herhaald. Een immense beurscrash, waarbij alle andere markten zullen volgen en ook alle beurzen over de aardbol verspreid, is onvermijdelijk.

Men zal het gewone leventje leiden tot aan de vooravond van de gebeurtenissen. En dan begint het pas. Geen geld, geen voorraden, veel criminaliteit. Bovendien is er het nieuwe systeem dat zal ingevoerd worden als de Maitreya zal worden voorgesteld. Je zult de keuze hebben : ofwel de chip laten inplanten, ofwel verplicht worden om ondergronds te gaan. Elk zal voor zichzelf moeten kiezen. Dat zal leiden tot gebroken gezinnen en families, achterdochtige buren enz. Als je op straat komt zit de kans erin dat ze je oppakken en in kampen steken. Kun je dan nog rustig vieren met familie ?

Wie is dan je familie ? Zijn ze bereid alles op te geven om Jezus te volgen en ondergronds te gaan of te vluchten naar schuiloorden ?

Wat als de ouders beslissen de kinderen bij zich te houden en ze niet naar schuiloorden te laten gaan ?

Misschien zijn de vrienden en familie van vandaag de vijanden van morgen ?

Zal je uiteindelijk nog bij dezelfde mensen aan tafel zitten om Gods nieuwe wereld te vieren ?

02-05-2008 om 19:29 geschreven door claudia  

Conclusie

Je kunt uit het verslag opmaken dat Malcolm en Martin al van kindsbeen tot aan hun dood sterk van elkaar verschillen.
Malcolm en Martin werden beide op gedisciplineerde en religieuze wijze opgevoed. Hoewel het geloof bij beide gezinnen centraal stond, was er toch een groot verschil in de huiselijke sfeer.
Zo kwam huiselijk geweld bij Malcolm thuis zeer regelmatig voor, terwijl ze bij Martin thuis met praten hun problemen probeerden op te lossen. Er is een duidelijk verschil te merken in hun opvoeding. Dit zal verder een grote invloed hebben op hun persoonlijkheid.
Terwijl Martin opgroeit in een liefdevol gezin, komt Malcolm na de dood van zijn ouders te wonen bij verschillende pleeggezinnen die ervoor zorgen dat hij een haat ontwikkelt naar de wereld toe.
Ze gaan beiden studeren, maar Malcolm houdt uiteindelijk de school toch voor bekeken.
Intussen ontwikkelt Martin zich tot een intellectueel die scherpe kritiek heeft op de maatschappij, vooral de onrechtvaardigheden die de zwarte bevolking moet ondergaan. Hij verdiept zich vooral in het geloof en zoekt naar oplossingen voor de maatschappelijke problemen. Op hetzelfde moment raakt Malcolm in de criminaliteit verzeild. Hij is iemand die zich keer op keer problemen op de hals haalt. Uiteindelijk eindigt hij in de gevangenis. Dit verblijf zorgt voor een grote ommekeer in Malcolm’s leven. Hij komt in contact met de leerstellingen van de Nation of Islam (NOI) door een medegevangene. NOI is een militante islamitische groep die stelt dat de meeste Afrikanen moslims waren voor ze gevangen en afgevoerd werden naar Amerika. Ze verkondigen dat alle Afro-Amerikanen zich moeten bekeren om zo terug te keren naar hun gestolen erfgoed. Zij beschouwden zichzelf als een nationalistische groepering die streefden naar een onafhankelijke staat voor zwarten binnen de VS. Malcolm keek op naar Elijah Muhammad, de leider van deze organisatie, en schreef op het einde zelfs dagelijks naar Elijah.
Hier gaat Malcolm zich sterk verdiepen in geloofskwesties, hetgeen wat Martin al jaren doet. Voor beiden staat nu het geloof centraal. Bij Martin blijft dit het christelijke geloof, maar Malcolm verwerpt zijn christelijke geloof voor de Islam wanneer hij vrijkomt.

Rond deze tijd wordt hun levensdoel steeds duidelijker. Ze willen beiden van de ondergeschiktheid aan de blanken vanaf. Martin’s belangrijkste doelstelling is het verkrijgen van gelijke rechten voor de zwarte bevolking, zodat zwart en blank hand in hand met elkaar kunnen leven. Malcolm verwerpt die gedachte. Volgens hem valt er met blanken niet samen te leven. Zij zijn het product van de duivel. Hij wil een eigen stuk land voor de zwarten waar ze gescheiden kunnen leven.
Het geloof dat ze elk aanhangen heeft een grote invloed op de wijze waarop ze hun doel willen bereiken.
Hoewel ze allebei voor de zwarten strijden, is hun doel en de wijze waarop ze dat doel willen bereiken, zeer verschillend.
Martin gaat baseert zich op het christelijke gebod van de liefde en de geweldloosheidsleer van Ghandi.
Malcolm deinst niet terug voor geweld bij het bereiken van zijn doel. Daarom heeft hij vooral de jonge zwarte bevolking achter zich en mensen uit de arme ghetto’s. Martin bereikt vooral de bredere lagen van de bevolking.
Wanneer Malcolm, na spanningen binnen de NOI, de organisatie verlaat, richt hij de Muslim Mosque Inc.op. Toen was hij nog trouw aan de leerstellingen van de NOI. Maar toen hij in contact kwam met verschillende soennitische moslims en zich bekeerde, veranderde hij zijn zienswijze. Hij wordt gematigder naar de blanken toe en ziet ze niet meer als zijn vijand, want de Islam predikt namelijk raciale gelijkheid. Na zijn bezoek aan Mekka werd Malcolm veel milder. Zodat de verschillen tussen Martin en Malcolm steeds kleiner werden. Hoewel Malcolm’s geloofsovertuiging nog steeds verschilt, neigt hij steeds meer naar de opvattingen die Martin al jaren predikt. Hij wilt geen apart land meer voor de zwarten maar wil net als Martin een samenleving waarin blank en zwart op gelijke voet met elkaar kunnen samenleven.

Hun toespraken en acties zorgden voor veel veranderingen. De zwarten werden meer gerespecteerd. In winkels werden de zwarten zelfs met mevrouw of meneer aangesproken. De busboycot die Martin heeft geleid heeft ervoor gezorgd dat de zwarten niet meer verplicht achter de blanken moesten zitten. De zwarten konden nu ongestraft voor, en zelfs naast de blanken zitten.
Ook op arbeidsgebied werd minder onderscheid gemaakt tussen blank en zwart, wat er weer voor zorgde dat het gevoel van eigenwaarde van de zwarte bevolking toenam. Alcoholproblemen, echtscheidingen en de misdaad in het algemeen nam af.
Er heerste een geest van kameraadschap en warmte. Dit resulteerde in een grote belangstelling voor het onderwijs waardoor bleek dat de zwarten zich wilden ontwikkelen.

Hoewel Malcolm en Martin uiteindelijk dezelfde doelstelling hadden, is er nooit sprake van een samenwerking geweest. Was dit wel het geval geweest, dan hadden ze misschien meer kunnen bereiken dan ze nu hadden bereikt. Er waren bij de aanvang vele verschillen te merken, maar naarmate ze ouder werden waren er veel meer overeenkomsten tussen hen.

Dit zijn twee citaten van hen die hun overeenkomsten het beste konden typeren :

Malcolm X:
“I am not a racist. I am against every form of racism and segregation, every form of racism of discrimination.
I believe in human beings, and that all human beings should be respected as such, regardless of their color”.

Martin L. King:
“I have a dream that my four children one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin, but by the content of their character”.

Hier volgt de integrale tekst van Martin Luther King’s ‘I have a dream’, doelend op de droom dat op een dag iedereen gelijke rechten zou hebben. Zwart of wit, arm of rijk. Washington, bij het Lincoln Memorial, 28 augustus 1963

Ik ben blij vandaag bij jullie te zijn op de dag die de geschiedenis zal in gaan als de grootste demonstratie voor vrijheid ooit, in ons land. Vijf maal twintig jaar geleden tekende een groot Amerikaan, in wiens symbolische schaduw wij staan, de Proclamation of Emancipation. Dit gedenkwaardige decreet werd een groots baken van hoop voor miljoenen negerslaven die waren verschroeid in de vlammen van een verwelkend onrecht. Het was als de vreugdevolle ochtend na de lange nacht van gevangenschap.

Maar honderd jaar later moeten we het tragische feit onder ogen zien dat de neger nog steeds niet vrij is. Honderd jaar later wordt het leven van de neger nog altijd droevig beperkt door de handboeien van rassenscheiding en de ketenen van discriminatie. Honderd jaar later leeft de neger op een eenzaam eiland van armoede te midden van een grote oceaan van materiële welvaart.

Honderd jaar later verkommert de neger nog altijd in de uithoeken van de Amerikaanse maatschappij en bevindt hij zich in ballingschap in zijn eigen land. Daarom zijn we vandaag hier samengekomen, om een afschuwelijke toestand te benadrukken. In zekere zin zijn wij naar onze nationale hoofdstad gekomen om een cheque te innen. Toen de ontwerpers van onze republiek de prachtige woorden van de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring schreven, ondertekenden ze een promesse waarvan elke Amerikaan erfgenaam zou worden. Deze belofte was een belofte die alle mensen het onbetwistbare recht zou garanderen op leven, vrijheid en het najagen van geluk. Het is nu overduidelijk dat Amerika haar verplichting niet nakomt wat betreft haar gekleurde burgers.

In plaats van deze heilige verplichting na te komen, heeft Amerika de negerbevolking een waardeloze cheque overhandigd; een cheque die wordt geretourneerd met de opmerking 'ontoereikende fondsen'. Maar we weigeren te geloven dat de bank van gerechtigheid failliet is. We weigeren te geloven dat er ontoereikende fondsen zijn in de grote kluizen van mogelijkheden van dit land. Dus zijn we gekomen om deze cheque te innen, een cheque die ons na inning de rijkdom van vrijheid geeft en de veiligheid van gerechtigheid. Wij zijn tevens naar deze aanbeden plek gekomen om Amerika te herinneren aan de heftige noodzaak van nu. Er is geen tijd om rustig tot bedaren te komen of de verdovende drug der geleidelijkheid te slikken.

Nu is het moment om de belofte van democratie na te komen. Nu is het moment om uit de duistere en dorre vallei van rassenscheiding te trekken naar het zonovergoten pad van raciale gerechtigheid. Nu is het moment om alle kinderen van God een kans te geven. Nu is het moment om ons land uit het moeras te tillen van raciale ongerechtigheid op de solide rots van broederschap. Het zou fataal voor het land zijn de uiterste noodzaak hiervan over het hoofd te zien en de vastberadenheid van de neger te onderschatten.

Deze verzengende zomer van de legitieme onvrede van de neger zal niet voorbijgaan tot er een stimulerend najaar aanbreekt van vrijheid en gelijkheid. Negentien drieënzestig is geen einde maar een begin. Diegenen die hopen dat de neger stoom moest afblazen en nu tevreden zal zijn, zal ruw wakker geschud worden als het land terugkeert naar hoe het vroeger was. Het zal rustig noch stil in Amerika zijn tot aan de neger zijn burgerrechten zijn verleend. De wervelwinden van opstand zullen de grondvesten van ons land doen schudden tot de schitterende dag van gerechtigheid opdoemt. Maar er is iets wat ik mijn mensen moet zeggen die op de warme drempel staan die ons het paleis van gerechtigheid binnenleidt.

Tijdens het verkrijgen van onze rechtmatige plaats moeten we ons niet schuldig maken aan foute daden. We moeten er niet op uit zijn uit dorst voor vrijheid uit de beker van bitterheid en haat te drinken. We moeten onze strijd voeren vol waardigheid en discipline. We moeten niet toelaten dat ons creatieve protest vervalt in lichamelijk geweld. Steeds weer moeten we reiken naar de majestueuze hoogten waarin lichamelijk geweld wordt tegemoet getreden met de kracht van de ziel.

De wonderbaarlijke nieuwe strijdlust die de negergemeenschap heeft overspoeld mag niet leiden tot een wantrouwen van alle blanke mensen, want velen van onze blanke broeders, zoals blijkt uit hun aanwezigheid hier vandaag, zijn tot het besef gekomen dat hun lot is verbonden met ons lot en hun vrijheid onlosmakelijk is verbonden met onze vrijheid. We kunnen niet alleen lopen.

En terwijl we lopen, moeten we de plechtige belofte afleggen dat we door zullen gaan. We kunnen niet terugkeren. Er zijn mensen die de aanhangers van burgerrechten vragen: 'Wanneer zijn jullie tevreden?' We kunnen nooit tevreden zijn zolang de neger het slachtoffer is van onuitsprekelijke gruweldaden door wangedrag van de politie. We kunnen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen, dodelijk vermoeid van het reizen, geen onderkomen kunnen krijgen in de motels langs de snelwegen en in de hotels in de steden. We kunnen niet tevreden zijn zolang de neger alleen maar kan verhuizen van een klein naar een groot getto.

We kunnen nooit tevreden zijn zolang een neger in Mississippi niet kan stemmen en een neger in New York gelooft dat hij niets heeft om voor te stemmen.

Nee, nee, we zijn niet tevreden en we zullen niet tevreden zijn tot gerechtigheid en rechtvaardigheid ons deel zullen zijn. Ik ben niet vergeten dat sommigen van u hier zijn gekomen na grote beproevingen en onheil. Sommigen van u komen net uit benarde gevangeniscellen. Sommigen van u zijn uit gebieden gekomen waar uw zoektocht naar vrede u geslagen heeft achtergelaten door vervolging, en wankelend door wreedheden van de politie. U bent de veteranen geweest van creatief lijden. Blijf doorgaan in de overtuiging dat onterecht lijden bevrijdend is. Ga terug naar Mississippi, ga terug naar Alabama, ga terug naar Zuid-Carolina, ga terug naar Georgia, ga terug naar Louisiana, ga terug naar de krottenwijken en getto's van onze noordelijke steden, in de wetenschap dat op de een of andere manier deze situatie kan en zal veranderen. We moeten ons niet overgeven aan wanhoop.

Ik zeg u vandaag, mijn vrienden, dat ondanks de moeilijkheden en frustraties van nu, ik nog altijd een droom heb. Het is een droom die ferm geworteld zit in de Amerikaanse droom. Ik heb een droom dat op een dag dit land zal verrijzen en zal leven naar de ware betekenis van haar credo: 'Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend; dat alle mensen gelijk geschapen zijn.'

Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van vroegere slaven en de zonen van vroegere slavenhouders naast elkaar kunnen zitten aan de tafel van broederschap.

Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat die verzengt in de hitte van ongerechtigheid en onderdrukking, omgevormd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid.

Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag in een land zullen leven waar ze niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid maar op hun karakter.

Ik heb een droom vandaag.

Ik heb een droom dat op een dag de staat Alabama, waar de mond van de gouverneur op dit ogenblik vol is van woorden als interventie en nietigverklaring, omgevormd zal worden in een plaats waar kleine zwarte jongens en zwarte meisjes hand in hand kunnen gaan met kleine blanke jongens en blanke meisjes en samen kunnen lopen als broeders en zusters.

Ik heb een droom vandaag.

Ik heb een droom dat op een dag elke vallei omhoog zal komen, elke heuvel en elke berg klein gemaakt zullen worden, de dichtbegroeide plaatsen tot vlakten zullen worden, en de scheve plaatsen recht zullen worden gemaakt en de glorie van de Heer onthuld zal worden en al wat van vlees en bloed is dit tezamen zal zien. Dit is onze hoop. Dit is het geloof waarmee ik naar het zuiden van de Verenigde Staten terugkeer. Met dit geloof zullen we in staat zijn een kiezelsteen van hoop te houwen uit de berg van wanhoop. Met dit geloof zullen we m staat zijn de schetterende wanklanken van ons land om te vormen tot een prachtige symfonie van broederschap. Met dit geloof zullen we in staat zijn samen te werken, samen te bidden, samen te vechten, samen naar de gevangenis te gaan, samen op te komen voor vrijheid in de wetenschap dat wij op een dag vrij zullen zijn.

Dit zal de dag zijn dat alle kinderen van God met een nieuwe betekenis zullen kunnen zingen:

'Mijn land, het is van u
Zoet land van vrijheid
Over u zing ik:
Land waar mijn vaders stierven
Land waarop pelgrims trots zijn,
Laat van elke berghelling
Vrijheid klinken.'

En als Amerika een grote natie wil zijn, dan moet dit waarheid worden. Dus laat vrijheid klinken vanaf de enorme heuveltoppen van New Hampshire. Laat vrijheid klinken vanaf de machtige bergen van New York. Laat vrijheid klinken vanaf de hoogten van de Allegheny Mountains in Pennsylvania! Laat vrijheid klinken vanaf de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains in Colorado! Laat vrijheid klinken vanaf de weelderige pieken van Californië!

Maar niet alleen dat; laat vrijheid klinken vanaf Stone Mountain in Georgia! Laat vrijheid klinken vanaf Kaap Lookout in Tennessee! Laat vrijheid klinken vanaf elke heuvel en molshoop in Mississippi. Vanaf elk berghelling, laat vrijheid klinken.

Wanneer we vrijheid laten klinken, wanneer we het van uit elk dorp en elk gehucht van uit elke staat en elke stad laten klinken, zullen we in staat zijn de dag te bespoedigen waarop alle kinderen van God, zwarte mensen en blanke mensen, joden en niet-joden, protestanten en katholieken, de handen ineenslaan en de woorden zingen van de oude gospelsong van de negers:

Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Dank God almachtig, wij zijn eindelijk vrij!

02-05-2008 om 00:00 geschreven door claudia  

                                                   

02-05-2008 om 00:00 geschreven door claudia  

02-05-2008 om 00:00 geschreven door claudia  

In Amerika zou je denken dat het racisme mooi werd opgelost in hun huidige samenleving. Maar zo nu en dan worden de  racistische kanten van die samenleving ook pijnlijk duidelijk.

Zwarte leiders: Schrap de fondsen aan het ' racistische ' Planned Parenthood (Gepland Ouderschap-organisatie in Amerika)

Congreslid sluit zich aan bij de betoging in Washington D.C. om Planned Parenthood  van belastingsgeld te ontdoen.  

Gepost: 24 April, 2008 © 2008 WorldNetDaily

(Planned Parenthood zorgt voor abortussen.)

De demonstranten protesteren tegen het geplande ‘racisme’ door Planned Parenthood in de bureaus van deze organisatie in Washington D.C.

Een Republikeins congreslid sloot zich aan bij zwarte pastors en pro-life activisten vandaag in een demonstratie op de kantoren van Planned Parenthood in de hoofdstad van het land om te protesteren tegen een zogenaamd 'patroon' van racistische praktijken door deze abortusorganisatie.

“De zwarte Amerikaanse bevolking heeft veel meer abortussen en aan een onevenredig percentage volgens hun bevolking. Bovendien is Planned Parenthood niet vies om geld te aanvaarden van gelijk welke aard, ook als het specifiek onze gemeenschap wil treffen.” zei Day Gardner, voorzitter van de Nationale Zwarte Pro-Life Unie.

Rep. Trent Franks van Arizona was bij deze betoging vanochtend aanwezig samen met zwarte leiders die een brief ondertekenden die gericht was aan alle presidentiële kandidaten, zowel Republikeinen als Democraten, zowel voor het Congres als de Senaat.

De demonstranten, die door de Pro-Lifestudenten werden opgeroepen, eisen de stopzetting van de financiering aan Planned Parenthood door het Congres. De financiering bedroeg meer dan $336 miljoen in overheidstoelagen en contracten in het laatste fiscale jaar, volgens het jaarverslag van de organisatie.

De leiders haalden documentatie boven van een geheim onderzoek. De resultaten van het onderzoek stonden in een tijdschrift van Pro-Life studenten magazine bij de UCLA.

Planned Parenthood stafmedewerkers waren in zeven staten bereid om een financiële schenking goed te keuren die gericht was op de vernietiging van een ongeboren 'zwarte' baby.

In de brief staat dat de conversaties met Planned Parenthood werkers "koel en hallucinant zijn en meer klinken als gebeurd in 1958 dan 2008."

Rev. Jesse Lee Peterson bij het Planned Parenthood protest in Washington, D.C.

“De praktijken van Planned Parenthood worden in vraag gesteld. Ze zijn misschien wel misdadig te noemen. De praktijken hebben een diepgaand effect op de zwarte Amerikaanse gemeenschappen over heel deze natie,” schrijven de leiders.

Andere deelnemers in de demonstratie waren WND columnist Ster Parker; Alveda King, nicht van Martin Luther King Jr.; Dag Gardner, de Nationale Zwarte Unie van Pro-Life; Rev. Jesse Lee Peterson, B.O.N.D.; Kristan Hawkins, Pro-Life Studenten; Rev. Clenard Childress, Zwarte Genocide; Vivan Berryhill, Nationale Coalitie van Echtgenoten van Pastors; Catherine Davis, Netwerk van politiek Actieve Christenen; Luke Robinson, Stem van de Waarheid en de Life-Ministries; Sylinthia Stewart, Ministries of Aftermath; en Arnold Culbreath, Levenskwesties/ProtectingBlackLife.org.

Het geheime onderzoek omvatte een telefoongesprek, voorgesteld in een videoclip op de site van YouTube, waarin de beller beweert dat hij zijn schenking zou willen bestemmen voor de abortus van een "zwarte baby," omdat hij denkt dat er teveel zwarten zijn en dat hij zijn zoon concurrentie wil besparen door een dergelijke actie.

In het onderzoek zat ook een telefoongesprek tussen een acteur, die een schenking wil doen, en een vrouw. Later bleek die vrouw Autumn Kersey te zijn, onderdirectrice van marketing voor Planned Parenthood in Idaho.

Acteur : Ik wil met deze schenking meer bepaald een minderheidsgroep helpen. Zou dat mogelijk zijn?

Planned Parenthood : Absoluut.

Acteur : Zoals de zwarte gemeenschap, bijvoorbeeld ?

Planned Parenthood : Zeker.

Acteur : Voor de abortus dan. Ik zou het geld voor een bepaald doel willen schenken. Kan ik geld specifiek voor een zwarte baby geven ?

Planned Parenthood : Absoluut. Als u wil aanwijzen dat uw gift wordt gebruikt om een zwarte Amerikaanse vrouw in nood te helpen, dan zouden wij er zeker voor zorgen dat de gift voor dat doel werd bestemd.

Acteur : Prima, omdat ik werkelijk probleem met bevestigende actie onder ogen zag, en ik wil niet dat mijn kinderen benadeeld worden tegenover zwarte kinderen. Ik ben pas vader geworden van een baby. Ik wil het voor hem doen.

Planned Parenthood :  Ja, absoluut.

Acteur : Maar onder ons gezegd en gezwegen : hoe minder zwarte kinderen er zijn hoe beter.

Planned Parenthood : (lachend) Begrijpelijk, begrijpelijk.

Acteur : Dat is in orde. Ik wil mijn zoon beschermen, zodat hij kan naar de universiteit kan.

Planned Parenthood : OK. Excuseer mijn aarzeling, maar dit is de eerste keer dat ik een schenker aan de lijn heb die dit soort verzoek doet. Ik ben opgewonden en wil er zeker voor zorgen dat ik alles goed terecht komt.

De leiders die vandaag verzamelden lobbyen voor steun in Congres en om twee akten erdoor te krijgen:  Akte van de Gezinsplanning en de Akte van het Verbod van de Abortusorganisaties om "de racistische tendensen achter Planned Parenthood bloot te stellen en beide politieke partijen te verzoeken om het geld van de abortusreus niet goed te keuren.

Sens. David Vitter, R-La, en Sam Brownback, R-Kan., doen een inspanning om steun voor de Akte van Gezinsplanning te krijgen, zodat fondsen aan om het even welke abortusorganisatie zouden geweigerd worden.

In de brief staat ook een geval in Kansas waarin een Planned Parenthood vestiging kijkt tegen 107 misdrijven en beschuldigingen van misdaden, voor het overtreden van de abortuswet in die staat.

In de Kansas vestiging zouden medewerkers van die organisatie zijn beschuldigd van bescherming van kinderverkrachters en het negeren van kindermishandeling. In California, is Planned Parenthood beschuldigd geld van belastingsbetalers te hebben ontfutseld voor een bedrag van $180 miljoen.

In het Huis van Afgevaardigden heeft Franks een brief ondertekend om steun te vragen voor H.R. 4133, Akte van het Verbod van de Abortusorganisaties. De wetgeving zou ook “de federale Gezinsplanning fondsen verbieden aan organisaties die de abortussen uitvoeren. (uitgezonderd in gevallen van verkrachting en incest van een minderjarige, of in het geval waarbij het leven van de moeder in gevaar is)“ De brief is mee ondertekend door Reps. Joe Barton, R-Texas; Doug Lamborn, R-Colo.; Paul Broun R-Ga.; Roscoe Bartlett, R-Md.; Rom Paul, R-Texas; and Mike Pence, R-Ind.

De pastors riepen in de betoging op “dat alle kandidaten en leiders van politieke partijen Planned Parenthood zouden veroordelen voor hun racistische praktijken en hen iedere cent terug te doen betalen die ze voor hun campagnes gekregen hebben.”

“Bovendien”, zeiden ze, “moet het Congres een direct overzicht van hun onderzoek in zaken van de abortusindustrie kunnen geven – zoals het Congres al eerder heeft gedaan in andere industrieën.

WDN publiceerde een ander onderzoek waarin de 18 jarige Lila Rose zich uitgaf als een 15 jarige die een abortus wenste en die bij het Planned Parenthood Center in Santa Monica (Calif.) aanklopte. Een medewerker stelde toen voor aan Rose dat ze kon zeggen dat ze 16 was en zo complicaties kon vermijden.

“Enkel een geboortedatum kiezen. Ik weet zogezegd van niets.” zei de medewerker.

De Pro-Life beweging uit Texas had voordien al een uitgebreid undercover project georganiseerd waarin een volwassen vrijwilligster zich voordeed als een 13 jarige. Ze belde elke Planned Parenthood Kliniek in de VS en vertelde dat ze zwanger was van haar 22 jarige vriend. De klinieken adviseerden haar bijna allemaal om zonder medeweten van haar ouders abortus te laten doen en ze vertelden haar hoe ze haar vriend kon beschermen. Want haar vriend zou anders schuldig zijn aan de verkrachting van een minderjarig meisje.

Planned Parenthood werd opgericht door Margaret Sanger die voorstander was om enkel gezonde kinderen te laten geboren worden door geboortecontrole om mensen te schiften. Waarbij degene die volgens haar niet deugden voor de bevolking eruit te halen. In 1921, zei ze dat selectie de “meest geschikte en grondige weg is naar het oplossen van raciale, politieke en sociale problemen.”

De ene keer klaagde ze over “het onophoudelijk groeiende gebroed van een klasse van mensen die beter nooit waren geboren.” De andere keer schreef Sanger : “we willen er niet over horen dat we de Zwarte bevolking zouden willen uitroeien.”

Bryan Fisher, uitvoerend directeur van de Idaho Waarden Alliantie, heeft voordien al opgemerkt dat Planned Parenthood ongeveer 80 % van zijn klinieken in de VS heeft gevestigd in de buurt waar minderheden wonen. Ongeveer 30 % van alle abortussen zijn uitgevoerd op zwarten, zei hij, waarbij zij maar 13 % van de bevolking uitmaken.

In de VS eindigen bijna de helft van alle zwarte zwangerschappen in abortussen.

27-04-2008 om 22:44 geschreven door claudia  

Opeens kwam nu aan haar rechterzijde in schuine richting van de zoldering van de kamer een vloed van licht op haar neergestraald. In dat licht kwam een witte, schitterende jongeling met blonde losse haren tot voor haar neerzweven : het was de engel Gabriël. Hij richtte het woord tot Maria en terwijl hij sprak, bewoog hij lichtjes zijn beide armen van zijn lichaam weg. De woorden kwamen als lichtende letters uit zijn mond. Je kon ze horen en lezen.

Wees gegroet, gij, genadevolle, de Heer is met u, gij zijt gezegend onder de vrouwen.

Maria wendde haar gesluierd gezicht een beetje naar rechts. Maar schuchter hield ze haar ogen neergeslagen. Zij overdacht wat die ontmoeting mocht betekenen. De engel ging door met spreken.

Vrees niet Maria, want gij hebt genade gevonden bij God. Zie ! Gij zult in uw schoot ontvangen en een Zoon baren; en gij zult Hem Jezus noemen. Hij zal groot zijn, de Zoon van de Allerhoogste. God de Heer zal Hem de troon van zijn vader David geven. Hij zal Koning zijn over het huis van Jakob in eeuwigheid en aan Zijn koningschap zal geen einde komen.

En nu, als om aan een bevel te gehoorzamen, keerde Maria haar gezicht naar hem toe, hief haar sluier een beetje omhoog en antwoordde : Hoe kan dit geschieden, daar ik geen man beken ?

De engel sprak verder : Vrees niet Maria, gij hebt genade gevonden bij God. De H. Geest zal over u neerdalen de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen, daarom zal het Heilige dat uit u geboren wordt, uw eerstgeborene, de Zoon van God zijn. En zie, uw bloedverwante Elisabet heeft nog in haar ouderdom ook een zoon ontvangen en sedert zes maanden is zij die onvruchtbaar heette, in gezegende toestand, want niets is onmogelijk bij God.

Nu hief Maria haar sluier helemaal op, keek naar de engel en antwoordde : Zie de dienstmaagd van de Heer, mij geschiede naar uw woord !

De H. Maagd was in diepe verrukking, een vloed van licht vulde de kamer. Er was geen schijn van de brandende lamp meer en ook de zoldering van de kamer was weg. De Hemel scheen geopend. Door een baan van licht boven de engel kon je tot in de Hemel zien. Bij het uitgangspunt van die lichtstroom zag je in een zee van licht een voorstelling van de Heilige Drieëenheid : een driehoekig, in zichzelf terugkerend, zichzelf doordringend licht. Daarin erkende men wat men slechts aanbidden kan en nooit kan begrijpen : God de Almachtige, de Vader, de Zoon en de H. Geest en toch slechts één God Almachtig.

Zodra de H. Maagd de woorden had gesproken zag men de H. Geest in een soort van duif-gedaante. Maar niet die op een gewone aardse duif lijkt. Het hoofd was als het gezicht van een mens, en opzij van de gestalte spreidden zich lichtgestalten als vleugelen uit. Ze had geen veren, maar vleugels als van schubben. Bovendien waren de glans en stralen van de duif-gedaante ver uitgestrekt. Drie lichtstromen richten zich op de rechterzijde van de H. Maagd en verenigden zich in midden in haar binnenste.

Op het ogenblik dat dit licht in haar rechterzijde binnendrong, werd de H. Maagd van deze kant uit, helemaal doorstraald, door en door verlicht als doorschijnend. Het was als trok haar ondoorzienbaarheid zich terug voor dit licht. Maria was op dit ogenblik zo van licht doorstraald dat men niets ondoorzichtbaars kon zien. Haar hele gestalte schoot licht uit en was van licht helemaal doorschenen. Nadat het licht Maria op die manier had doordrongen, verdween de engel. De lichtstroom waaruit hij te voorschijn was getreden, trok zich terug, als werd hij door de Hemel weer ingeademd. Het was als vielen uit die zich terugtrekkende lichtbaan nog vele gesloten witte rozenknoppen, elk met een groen blaadje, op de H. Maagd neer.

Na het verdwijnen van de engel was de H. Maagd in verrukking, geheel in zichzelf verzonken. Zij  kende de menswording van de Beloofde Verlosser, en zag Hem in haar binnenste aanwezig als een kleine, menselijke, lichtende gestalte, reeds gevormd en voorzien van alle ledematen tot zelfs de kleine vingertjes. Zij aanbad Hem. Dit is het nieuwe heiligdom, de Tempel : de Maagd en het Allerheiligste is in haar : de Hogepriester. Zij alleen verblijft bij Hem.

Een beetje later stond Maria op en zette haar gebed rechtstaande voort met schriftrollen die voor haar stonden op een hoge lessenaar. Pas tegen de morgen rustte ze nog even.

Anna Katarina Emmerick heeft toen ook nog andere waarheden duidelijk ontvangen :

Maria wist toen nog niet dat de troon van David, die de Heer God Hem zou geven, bovennatuurlijk, eeuwig en niet van deze aarde was.

Zij wist toen nog niet dat het huis van Jakob, zijn onderdanen, waarover Hij, volgens Gabriëls woord zou regeren, de Kerk was, dit is de maatschappij of vergadering van alle herboren mensen.

Zij wist niet beter dan dat de Verlosser een heilige Koning zou zijn, die haar volk zou reinigen en heiligen en over de hel zou zegevieren. Zij wist toen nog niet dat die Koning, om mensen te verlossen, een bittere dood zou moeten sterven.

Hij heeft negen maand in de moederschoot verbleven omdat God de ontvangenis en de geboorte, die door de zondeval zo onteerd en verlaagd was, weer wilde verheffen en heiligen.

Maria werd zijn Moeder, en Hij kwam niet vroeger, omdat zij alleen en geen schepsel voor noch na haar het zuivere genadevat was, dat God aan de mensen had beloofd, de enige rein-ontloken bloem van het menselijk geslacht, die in de volheid van de tijden was verschenen. Alle kinderen van God onder de mensen, vanaf het eerste begin, die zich op heiligheid hebben toegelegd, hebben tot haar komst bijgedragen. Zij was het enige zuivere goud op de hele aarde. Zij alleen was het reine, onbevlekte vlees en bloed in de hele mensheid, bereid, gezuiverd, verzameld en geheiligd door al de geslachten van haar voorvaderen heen. Gericht, geleid, bestuurd, behoed en gesteund door de Wet, tot dat zij verscheen als de vervulling van de Wet, als de volheid van de genade. Van eeuwigheid was zij vooruitgezien en voorbestemd en als Moeder van de Eeuwige heeft zij in de tijd op aarde door de tijd gewandeld.

De H. Maagd was bij de menswording van Christus iets boven 14 jaar.

26-04-2008 om 20:10 geschreven door claudia  

Kort daarop raadpleegden de priesters in de tempel opnieuw de geslachtsregisters of er niet ergens nog een afstammeling van David was, die hun aandacht was ontgaan. Omdat ze in de lijsten de naam van zes broers uit Betlehem opgeschreven vonden, van wie één was uitgeweken en verdwenen was, lieten zij nieuwe opsporingen doen naar de verblijfplaats van die éne broer : Jozef. Na veel zoeken ontdekten zij hem in een dorp niet ver van Samaria en in een plaats, gelegen bij een klein riviertje; daar woonde hij eenzaam bij het water, in dienst van een andere meester.

Op bevel van de hogepriester kwam Jozef, op zijn best gekleed, naar de tempel te Jeruzalem. Ook hij moest een tak in zijn hand houden gedurende het gebed en het offer. Op het ogenblik dat hij die op het altaar voor het Allerheiligste wilde neerleggen, kwam onmiddellijk uit het bovenste van de tak een witte bloem tevoorschijn als een lelie. Een schitterend licht kwam boven hem en de H. Geest daarin daalde daarin op hem neer.

Nu erkende men dat Jozef door God voorbestemd was om de bruidegom van Maria te zijn en men stelde hem aan haar voor in de tegenwoordigheid van haar moeder Anna. (haar vader Joachim was reeds overleden)

Overgegeven aan de wil van God, nam Maria hem als haar bruidegom aan, want zij wist dat alles mogelijk is bij God, die haar belofte “Hem alleen met ziel en lichaam toe te behoren” aangenomen had.

Wat de gevoelens van Jozef hierover waren vertelde Maria hierover aan de H. Brigitta :

Jozef erkende, vooraleer zich met mij te verloven, in de H. Geest, dat ik mijn maagdelijkheid aan God toegewijd had en smetteloos was in gedachten, woorden en werken. Bij zijn verloving met mij had Jozef de bedoeling zich ten mijnen dienste te stellen en mij als zijn meesteres, niet als zijn echtgenote te beschouwen. Ik wist met zekerheid dat mijn maagdelijkheid voor eeuwig ongeschonden zou zijn.

En ook nog : Jozef was aan de wereld en het vlees zo afgestorven, dat hij met al zijn begeerten naar het hemelse reikhalsde; al zijn verlangens waren erop gericht God te gehoorzamen en zijn Wil te volbrengen.

De bruiloft van Maria en Jozef duurde wel zeven of acht dagen, en werd in Jeruzalem op de berg Sion gehouden in een huis dat dikwijls voor zulke feestgelegenheden werd verhuurd. Naast Maria’s leermeesteressen en medescholieren uit de tempel, waren daar nog vele verwanten van Anna en wijlen Joachim. De bruiloft was zeer feestelijk en rijk; er werden vele lammeren geslacht en geofferd. Maria’s haar was met onbeschrijflijke vaardigheid opgemaakt en versierd. Dit was het werk geweest van de tempelmaagden.

De H. Maagd had overvloedig geelblond haar en zwarte hoge, fijne wenkbrauwen, een zeer hoog voorhoofd, grote ogen met lange zwarte wimpers maar steeds hield zij ze neergeslagen, een fijne, rechte, nogal lange neus, een bevallige minzame mond en een spitse kin. Maria was van middelbare grootte. Haar gang in haar rijke bruidstooi was bedaard, zedig en ernstig. Gedurende de bruiloft verwisselde ze van kleed.

Zeer rijke mensen verwisselden gedurende de bruiloft drie en zelfs vier maal van kledij.

De trouwring van Maria is niet van goud, of van zilver, of enig ander metaal. Hij is dof van kleur en toch fonkelt hij en werpt een weerschijn van zich af. Deze ring wordt nu nog in een kerk van Perugia (Italië) bewaard.

Wanneer het bruiloftsfeest geëindigd was, keerde Anna met haar huisgenoten naar Nazaret terug. Ook Maria begaf zich daarheen, in het gezelschap van verschillende medescholieren, wiens diensttijd ook was verstreken. Zij trokken in een feestelijke stoet uit de stad. Deze vriendinnen bleven in de levietenschool te Bethoron. Maria legde de terugweg te voet af. Jozef ging niet met deze groep naar huis mee. Hij moest eerst naar Betlehem om daar enige familieaangelegenheden in orde te brengen. In Galilea aangekomen begaven Anna en haar tweede man (ze was hertrouwd na het overlijden van Joachim) en de H. Maagd met enkele medemaagden uit de tempel zich eerst naar het huis van Anna, een uurtje van Nazaret. Anna bezat een klein huisje in Nazaret. Zij bracht het in orde voor de H. Familie, terwijl Maria gedurende Jozefs afwezigheid in het huis van haar moeder verbleef. Na enige tijd kwam ook Jozef thuis.

Anna kwam geregeld op bezoek in het nabijgelegen Nazaret waar de H. Familie nu woonde. Jozef’s woning bestond uit een kleine, rechthoekige voorhof. In Nazaret en zijn omgeving zijn veel grotten te vinden, de achterkamer van veel huizen bestond uit een grot, zo ook de achterkamer van Jozef’s huis. De slaapgelegenheid werd ingedeeld in celletjes door hoge wanden met vlechtwerk werden gescheiden. Licht werd voorzien door een veel-armige luchter aan te steken die van het plafond neerhing.

Maria deed een lang, witwollen bidgewaad met brede gordel aan en bedekte haar hoofd met een witgele sluier. Ze nam een klein tafeltje en legde er een schriftrol op. Het tafeltje stond tussen haar slaapcel en de deur van de kamer. Ze legde een klein rond kussen op de vloer voor de tafel en knielde neer voor het tafeltje. Maria liet haar sluier voor het aangezicht vallen en hield haar handen gekruist voor de borst. Zo was ze lange tijd, met ten hemel geheven gezicht, hartstochtelijk bidden. Zij smeekte om de Verlossing, om de beloofde Messias-Koning. Zij verzuchtte dat haar gebed ten minste een geringe bijdrage tot zijn komst mocht betekenen. Geknielt en verrukt bleef zij lang in dit gebed verslonden en dan liet zij het hoofd op de borst zinken.

25-04-2008 om 22:50 geschreven door claudia  

Eerst ging Jozef nog bij een timmerman in dienst, bij hem bekwaamde hij zich verder in zijn vak. Deze plaats was een dorp Lebona, 30 km ten noorden van Jeruzalem. Zijn leermeester was een arme man die meest grove vlechtschermen of ander grof timmerwerk vervaardigde.

Jozef was zeer godvruchtig, goed van inborst en de eenvoud in persoon. Hij won hier iedereens liefde. Hij bewees zijn meester alle diensten : houtraapsel vergaren, hout halen en op zijn rug aandragen.

Zijn ouders verkeerden aanvankelijk in de waan dat hij in de handen van rovers of kidnappers gevallen en weggevoerd was. Zijn broers hadden zijn verblijf opgespoord en na hem daar ontdekt te hebben, slingerden ze hem grove verwijten naar zijn hoofd. Zij schaamden zich over zijn geringe werkmansstand. Maar Jozef zag niet van zijn nederige ambacht af. Hij verliet Lebona en ging naar Taänak, tegen Megiddo. Hier diende Jozef een welgestelde meester en samen vervaardigden zij fijner en voornamer timmerwerk.

Nog later ging Jozef naar Tiberias voor een andere meester werken. Jozef was toen reeds 33 jaar oud. Zijn ouders in Betlehem waren toen al tamelijk lang overleden. Twee van zijn broers woonden nog in Betlehem, de anderen waren verspreid. Het ouderlijk huis was in vreemde handen gekomen en de hele familie was uiteen en ten onder gaan.

Jozef was zeer vroom en bad vurig voor de komst van de Messias. Hij was juist begonnen met de oprichting van een nog eenzamer en rustiger bidvertrek bij zijn woning, toen hem een engel verscheen met de volgende boodschap : Jozef, laat dat nu maar, de Heer wil iets anders; gelijk de aartsvader Jozef eenmaal in deze tijd van het jaar door de wil van God de beheerder van al het graan van Egypte is geworden, zo zal nu ook aan uw zorg de graanschuur van het Heil toevertrouwd worden.

In zijn eenvoud begreep Jozef dit niet en verdiepte zich opnieuw in zijn gebed, dat hij lange tijd voortzette, totdat hij duidelijk een stem vernam, die hem beval zich naar de tempel te Jeruzalem te begeven, waar hij, volgens een goddelijk raadsbesluit, aan de H. Maagd tot man werd gegeven.

Maria ontving haar opvoeding in de tempel, nadat ze zich als driejarig kind aan God en de tempeldienst had toegewijd. Maria leefde in de tempel met verscheidene andere maagden onder het toezicht van vrome meesteressen. Deze maagden hielden zich bezig met borduur- en allerlei ander versieringswerk aan tapijten en priesterkleren en ook het reinigen van die kleren en tempelgereedschappen. Ze hadden elk een kleine cel, waarin zij zich toelegden op gebed en overweging. Van daaruit konden ze in te tempel neerkijken. Zodra deze meisjes de geschikte leeftijd bereikt hadden, werden zij uitgehuwelijkt. Door hen aan de tempel af te staan, hadden hun ouders ze geheel aan God opgeofferd. In verband met dit gebruik heerste er sedert lange tijd onder de vurige en godsvruchtige Israëlieten een niet uitgesproken voorgevoel als moest zo een huwelijk eenmaal effectief bijdragen tot de komst van de beloofde Messias.

Toen Maria 14 jaar geworden was en dus de huwbare leeftijd had bereikt, werd zij met 7 andere meisjes uit de tempeldienst ontslagen en naar huis terug gezonden om een huwelijk aan te gaan. Toen men aan Maria kwam meedelen dat de tijd gekomen was om de tempel te verlaten en in het huwelijk te treden was ze ontsteld en verklaarde aan de priesters : ‘Nooit heb ik een andere wens gehad dan altijd in de tempel te mogen blijven en nooit te moeten huwen, ik heb mij aan God alleen verloofd.’ Maar de priesters kwamen niet terug op hun woord.

Maria ging nadien op het tempelplein een kruikje vullen uit een waterbak. Hier hoorde zij, zonder een zichtbare verschijning te zien, een stem als een openbaring van de Hemel, die haar bemoedigde en sterkte om de huwelijksstaat te aanvaarden.

Een hoogbejaarde priester (een hogepriester) werd voor het Allerheiligste in de tempel gedragen en daar op het altaar ontstak hij een reukoffer. Hij las gebeden op een perkamentrol die voor hem op een lessenaar lag. Hij kreeg een soort extase en zijn hand met de wijsvinger werd op de schriftrol van Jesaja gelegd bij deze woorden : En er zal een twijg aan de stronk van Jesse ontspruiten en een scheut uit zijn wortel opschieten. (Jes.11,1) Toen de oude priester terug bij bewustzijn was, las hij de aangewezen plaats en begreep hij wat hem te doen stond. Men zond in het land boden rond om de ongehuwde mannen uit het geslacht van David in de tempel samen te roepen. Velen van hen waren in feestkledij in de tempel bijeengekomen. Maria werd aan hen voorgesteld. Onder hen viel een zeer vrome jongeling uit het gewest van Betlehem op. Ook deze had altijd met grote vurigheid om de vervulling van de Belofte (= komst van de Messias) gebeden. Hij brandde van verlangen om de man van Maria te mogen worden. Maria echter trok zich in haar cel terug en was droevig. Ze kon maar niet indenken dat ze geen maagd zou mogen blijven. De hogepriester die een inwendig een wenk van Boven had gekregen, overhandigde aan al de verzamelde mannen een tak en hij zei dat ze hun naam op de ontvangen tak moesten griffen. Ze moesten de tak onder het gebed en het offer in hun handen houden. Daarna werden alle takken opgehaald en op een tafel voor het Allerheiligste neergelegd. Er werd hen verteld dat degene onder hen, wiens tak zou gaan bloeien, door de Heer bestemd was om de echtgenoot van Maria te worden.

De jongeling uit de streek van Betlehem bad al die tijd in een zaal van de tempel met uitgestrekte armen, onstuimig tot God. Toen na de bepaalde tijd de takken aan allen werden teruggegeven werd bekend gemaakt dat geen enkele tak bloemen had gekregen. God had niemand van hen tot bruidegom van Maria bestemd. De verliefde jongen brak in tranen los. Hij sloeg, terwijl de andere mannen allen naar hun woonplaats terugkeerden, de weg in van de Karmelberg, om zich aan te sluiten bij de profetenkinderen, die daar sinds Elias’ tijd als kluizenaars leefden. Daar bracht hij de rest van zijn dagen door in gebed voor de vervulling van de Belofte of komst van de Messias.

25-04-2008 om 20:20 geschreven door claudia  

Jozef was de derde van zes broers. Zijn ouders bewoonden voor Betlehem een aanzienlijk gebouw. Het was het gewezen familiehuis van David. Davids vader Isaï, wat hetzelfde is als Jesse, was er eigenaar van geweest. Ten tijde van Jozef was er buiten de hoofdmuren niet veel meer van het oude gebouw over. Voor het huis lag, zoals voor de huizen van het oude Rome, een voorhof dat door overdekte zuilengangen werd omgeven. Het huis bestond uit 2 verdiepingen. Jozef en zijn broers sliepen op de 1^ste verdieping. Hun oude leermeester op de 2^de verdieping. Ze sliepen op tapijten die overdag werden opgerold.

Hun ouders trokken zich niet veel van hun kinderen aan en kwamen er zelden mee in aanraking.

Jozef stak door zijn natuur en karakter zeer sterk af tegenover zijn broers. Hij had veel talent en leerde zeer gemakkelijk, maar hij was eenvoudig, godvruchtig en zonder eerzucht. Zijn broers namen hen voortdurend tot mikpunt van hun plagerijen.

Jozef was vaak onder de zuilengangen van de voorhof, gekeerd naar de muur en geknield met uitgestrekte armen bidden. Soms slopen zijn broers achter hem en gaven hem een schop in de rug. Hij was dikwijls onder het gebed in extase en als hij weer bij volle bewustzijn was, werd hij niet boos en zocht ook niet om zich te wreken, maar hij trok zich in een verborgen hoek terug, waar hij doorging met bidden. Jozefs broers maakten dikwijls een praatje met de dienstmeiden of hielpen hen, maar Jozef deed dit niet. Hij was er te ernstig voor, hij liet zich niet uit zijn ingetogenheid trekken.

De ouders waren over Jozef niet tevreden. Zij verlangden dat hij met al zijn talenten zich een weg zou banen tot hij ergens een aanzienlijke positie in de wereld zou hebben, maar Jozef voelde niets hiervoor. Zij vonden hem te eenvoudig en te ambitieloos.

Bidden in eenzaamheid en gewoon handwerk verrichten was zijn enige doel.

Toen hij ongeveer 12 jaar was ging hij aan de andere zijde van Betlehem bij een kleine groep Essenervrouwen, die in gemeenschap leefden tegen een heuvel. Daar kon hij vluchten van de voortdurende plagerijen van zijn broers. De vrouwen woonden in een rij rotskamertjes, bewerkten tuintjes bij hun woningen en gaven onderricht aan de kinderen van andere Essenen. Toen de vrouwen bij het licht van een lamp in hun rotskluizen uit een aan de muur hangende rol lazen, sloot Jozef zich bij hen aan in hun gebed. Als afwisseling maakte hij allerlei kleine houten voorwerpen, want in de buurt van de woonplaats van de Essenervrouwen had een oude timmerman zijn werkplaats. Jozef hield zich veel bij hem op, stond hem terzijde bij zijn werk dat hij hem afkeek, en leerde zodoende geleidelijk het timmermansambacht. Hier bewees hem de meetkunde, waarin hij thuis van zijn leermeester had ontvangen, de beste diensten.

Maar de vijandigheid van Jozefs broers ging zo ver, dat het hem onmogelijk werd nog langer in de ouderlijke woning te blijven. Een vriend van hem uit Betlehem gaf hem andere kleren. Hierin verkleed, ontvluchtte Jozef op zekere nacht het ouderlijk huis, om op een andere plaats te gaan wonen. Hij hoopte daar door zijn timmermanswerk in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien.

Hij was toen ongeveer 18 jaar.

24-04-2008 om 22:24 geschreven door claudia  

24-04-2008 om 18:49 geschreven door claudia  

24-04-2008 om 18:29 geschreven door claudia