|
Zucht, kreun, blaas
onze eerste Oezbekistan avontuur is
achter de rug, vandaag naar huis, het zal nog wel een paar dagen (misschien wel
weken of langer) duren voor we alles goed verwerkt hebben en voor we klaar zijn
met al het werk wat er nadien komt en wat we beloofd hebben aan verschillende
mensen/instanties. Verhalen schrijven
doorsturen naar de pers en proberen hierdoor en nog door veel meer de mensen
ervan te overtuigen om ook dit mooie land te bezoeken.
Maar goed, onze wekker liep op tijd af, want ik wou de
koffers nog helemaal herschikken, bijna allemaal vuile was, een hoop laders die
overal een plekje moesten vinden, ook folders, flyers, boekjes allemaal dingen
die mee naar huis moesten.
We hebben onze laatste nacht in een ander hotel
doorgebracht, een hotel van een Koreaanse groep, maar wat een luxe, hoe mooi
allemaal, hoeveel mensen dat hier werken en per afdeling een ander mooi pakje
aan hebben. Een fantastisch mooie
ontbijtruimte, heerlijk uitgebreide buffetten, een overdaad aan keuze.
In Oezbekistan zitten de mensen ook graag in een zetel om te
eten, volgens mij komt het door hun manier van eten en omdat ze heel vaak
stoofpotjes eten en ook vrij vaak soep is het wel handiger om je hoofd dichter
bij je bord te hebben, zodat je niet zover moet gaan met je lepel en je kleren proper
blijven. Voor ons is dat wennen, want
wij zijn gewoon recht aan een tafel te zitten en dan moet je dus al bijna op
het puntje van die zetels gaan zitten.
Maar het aan tafel zijn is voor hun ook heel belangrijk, dus eten ze
goed rechtop zittend en dan schuiven ze verder op de zetel om relaxed te kunnen
keuvelen.
Maar we hadden het over het hotel, echt heel mooi, met een
zwembad in de tuin, heel grote zitruimtes, mooie ruime kamers en badkamer,
super vriendelijk personeel, echt een aanrader dus.
Hotel Lotte !
Na het ontbijt zou Beck ons komen afhalen en zouden we naar
de belangrijkste man die over toerisme in Oezbekistan gaan. Beck was er op Uzbekistan time 😉,
hij zei dat we nog even moesten wachten want dat het te vroeg was voor de
afspraak, snapten we niet want hij had die tijd gisteren opgegeven. Tot het bijna 10u werd en wij moesten rond
11.30 op de luchthaven zijn, ik ben dan maar onze paspoorten gaan opvragen en
het bewijs dat we bij hun gelogeerd hadden.
Dit is dus blijkbaar iets dat ze aan de grens kunnen vragen, volgens
Beck gaat dit nu allemaal digitaal, maar die van het hotel vonden het gewoon om
dit document af te leveren.
Uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken naar Mr Behruz van
The State Commitée for Tourism Development of Uzbekistan, hij is de Strategy
Director, een mondje vol dus en blijkbaar een Very Important Poeple, want sinds
onze aankomst zouden we hem ontmoeten, vandaag was dus The Day.
John doet zijn praatje over onze indrukken en gevoelens over
Uzbekistan, alleen maar positieve dingen dus.
John vertelt ook dat er nog heel wat werk is aan de winkel om hun land
bekender te maken, het is een diamant, maar ze houden het precies geheim. John legt een paar Marketing strategieën uit
en Mr Behruz bevestigt deze, want zijn achtergrond is dus ook Marketing. Na een tijdje gesproken te hebben en ik mijn
taak als assistente/secretaresse volbracht te hebben (Beck noemt me wel de
General 😉). Komt deze eerst afstandelijke man helemaal
los in het gesprek, hij vraagt ons of wij niet met een delegatie van journalisten/Tv
makers naar Uzbekistan kunnen komen. Een
10/15 mensen, alles wordt door hem betaald, wij moeten erbij zijn. Ze mogen zelf een plan maken (samen met ons)
wat ze willen zien in het land en dat wordt dan voor hun geregeld, de ene kan
het algemeen toerisme, een andere fashion, eten, cultuur, het leven, noem maar
op het kan en mag allemaal, wij zeggen wat ze/we willen en hij regelt en betaalt
alles, regelt alle papieren, toelatingen, zorgt dat ze overal binnen kunnen,
krijgen begeleiding, tolken/gidsen mee, de reis, het eten, s avonds lekker genieten,
hij heeft budget hij betaalt. Wat een
voorstel en wat tof dat wij gevraagd zijn om dit te organiseren. Dus hoogstwaarschijnlijk gaan we dit jaar nog
eens richting Uzbekistan, natuurlijk kiezen wij dan voor een programma van
dingen die we nog niet gezien hebben 😊
Ook wil hij naar de vakantiebeurzen in België en Nederland
komen en vraagt ook of wij hierin mee willen gaan. Yep, willen we wel.
Na dit heel fijn gesprek moeten we richting luchthaven. Daar staat weer iemand anders op ons te
wachten, we nemen afscheid van de chauffeur Bagader (zo noemen wij hem en daar
luistert hij ook netjes naar, maar zijn echte naam is Bohodir, maar klinkt dus
als Bagader 😊
Beck gaat natuurlijk nog mee, want onze koffers moeten gedragen/gerold
worden 😉. Oeps
de vlieger heeft een half uur vertraging.
Wij gaan aansluiten, nou ja, die man van de luchthaven gaat in de rij
staan (vooraan) neemt onze koffers mee om in te checken, maar zodra die balie
bediende mijn paspoort krijgt, staat hij op en gaat telefoneren, ehhh problems
? Neen hoor, wij moeten ergens anders
zijn, wij lopen achter onze twee mannekes aan en zij brengen ons naar de VIP
lounge, controle van de koffers ehhh welke controle, ze gaan gewoon wel door zon
scan apparaat, maar worden niet gewogen er komt een grote rode sticker op
Priority 😊 en wij zijn plots door de douane, ingecheckt
en al. We nemen afscheid van Beck en ja hoor,
ik krijg 2 kussen van hem wauw 😊
We zijn nu dus in de VIP lounge, maar moeten nog een paar
uur wachten door die vertraging. We gaan
naar het restaurant en hier is het een heel chique ruimte, lederen zetels waar
je in weg zakt, een bar met alle mogelijke en onmogelijke drankjes, lekkere
Americano koffie, broodjes, snacks en alles weer gratis.
Uiteindelijk is het zover, we boarden, als eerste natuurlijk
😊, zalig die luxe, maar ondertussen is het al
bijna 15 u, maar goed, we hebben speling genomen om de TGV in Parijs te halen,
dus dat zullen we nog wel redden. John is ondertussen al begonnen met plannen
uit te werken om persreis uit te werken. De vlucht verloopt goed, zonder
problemen, maar we zijn dus iets meer dan een half uur later.
Het is in Parijs een heel eind stappen van gate 2 naar het
station om de TGV te halen, we vragen het snel even in het station want
uiteindelijk hadden we nog maar een half uur tussen de landing en het vertrek
van de TGV. We worden naar perron 5
gestuurd, de trein staat nog niet aangekondigd, wanneer hij wel op het bord
komt ziet John erboven staan 2 heures de retard ! Oeps, maar dit is dus de
trein van 19.07 die 2 uur vertraging heeft, wanneer ik ga vragen of wij met die
trein mee mogen want die komt dus aan op de vertrektijd van onze trein
och op
zijn Frans krijg ik een antwoord waar je niks mee bent. Ik ga het dan aan iemand anders vragen en blijkbaar
kan het niet je hebt gereserveerde plaatsen en tja
Er zou een ongeluk gebeurd
zijn met een persoon
Vandaar de vertragingen.
Ook onze trein heeft een half uur vertraging. Eenmaal op de
trein onze tijden even nakijken en we vrezen dus dat er ergens iets niet zal
lukken
En ja hoor, in Brussel Zuid zijn we onze trein naar Leuven kwijt, dan
moeten we de laatste trein nemen, maar die geeft dan weer geen verbinding meer
met treinen naar Hasselt, de eerstvolgende trein is om 6 uur s morgens, tja
het is half één als we in Leuven toekomen en dan nog wachten, neen dat zien we
niet zitten, nu hebben we de keuze of we nemen een taxi naar huis of we nemen
voor hetzelfde geld een hotel in Leuven en gaan de volgende ochtend naar
Hasselt en daar overstappen naar Zonhoven (of de buurman ons laten
oppikken). En dat is dan weer een
gesleur met onze zware koffers dat zagen we niet zitten en dus hebben we de dag
(nacht) van een taxichauffeur aan het station van Leuven goedgemaakt en hebben
we ons voor onze deur laten afzetten.
De reis zit erop, nabeschouwingen doe ik nog de komende
dagen. Voor 98% positief (een mens moet toch
iets hebben om zich een beetje aan te kunnen ergeren).
Maar houdt het blog maar in het oog de komende dagen er komt
meer 😊
|
