vandaan is het stralend weer. Dus een zoveelste poging om de blog bij te werken.
Het leven gaat hier zo stilaan zijn gangetje. Ik begin de hun cultuur te kennen en ook een beetje over te nemen. Zo word ik elke dag een beetje meer ghanees. Al zal ik voor de kleur nog extra moeite moeten doen. ik denk niet dat ik al hard gebruind ben. ja, ben de laatste dagen zelfs een beetje verbrandt, tussen de regenbuien door. Maar toch zie ik nog enorm wit. ik verschiet er telkens van als ik mijn eigen hand een hand van een kind zie vastnemen. een grote witte hand die een klein zwart handje omsluit. tis echt een gigantisch verschil.
natuurlijk heb ik ook een beetje de toerist uitgehangen. In het dorpje NTONSO heb ik een laken bestemepeld met adukra-symbolen. wat dat zijn zal ik thuis laten zien. het is in elk geval leuk om te doen en ook wel een leuke therapie/activiteit in het ergotherapeutisch werkveld. (beroepsmisvorming!) ik heb alvast de stemepels gekocht om het thuis nog een keertje te doen.
MOLE NATIONAL PARK: ik had het de vorige keer al gezegd: een paradijs op aarde. Hier heb ik mijn hart kunnen ophalen. door het regenseizoen heb ik niet veel dieren gezien in het park. ze zijn verspreid over heel het park nu, dat is zo'n groot gebied. onmogelijk om in 1 keer te bezoeken. jammer, want ik had echt graag een levende olifant gezien. maar ja, dat is een goede reden om ooit terug te komen! We, ik en 4 andere vrijwilligers, jhebben er een safarikanotocht gedaan. zaaaaaalig! ik leef nu al 4 weken in een stad. voor iemand die van de kempen komt, is dat een drukte en chaos en helemaal niet zo aangenaam. De rivier, het omringend groen, hier, tijdens die kanotocht, zo ongelofelijk rustgevend. ik wou er gelijk blijven wonen! even heb ik overwogen om te vragen of ik van project kon veranderen. Brian, een ierse vrijwilliger, is gestart met een museum in te richten in dit park. over 2 weken gaat hij weer naar huis. ik zou dus zijn project kunnen overnemen, maar toen dacht ik terug aan de kindjes en ja... mss toch maar blijven bij die snotapen. ze hebben dan wel een handicap en van hygiene hebben ze niet veel gegeten, maar ze zijn zo lief en schattig.
Wat het park ook fijn maakte waren de mensen. allemaal blanke toeristen. Je zou haast vergeten dat je in hartje afrika zijt. begrijp me nu niet verkeerd, maar het was fijn even een andere soort conversatie te voeren. de meeste gesprekken die ik voer met ghanesen gaat over mijn land, de corruptie en armoede in ghana, geld, telefoonnummers en trouwen ( waardoor het gesprek meestal op een negatieve manier eindigt). Het was fijn in het park om even niet de buitenstaander te zijn.
Iemand vroeg voor mijn vertrek wat ik het meeste zou missen. wel: een vuilbak, en liefst eentje om te recycleren (hier gooien ze alles in de kant), een WC die doorspoeld (onderweg naar het park was het zelfs gewoon een gat in de grond, wat echt moeilijk is!) en een wasmachien. zo wassen met de hand... ik krijg er mijn kleren niet helemaal proper mee hoor.
ik heb trouwens een ghanees nr voor zij die mij dringend nodig hebben: 0540233721 verder verhuis ik op 8 september naar het centrum. het contract met het gezin loopt af. ik kijk er met een dubbel gevoel naar uit: ik kan opnieuw meer mijn eigen tempo leven, maar zal dag en nacht bij de kinderen zijn... we zullen wel zien!
even een spoed berichtje. omdat internet en de elektriciteit hier regelmatig uitvalt door zware regenval, is mijn nieuwe tekst nu al voor de tweede keer gewist. heel ontmoedigend hoor, 3 kwartier typen voor niets! :)
even snel samenvatten:
MOLE NATIONAL PARK: het safaripark van afrika. geheel zoals het in de documentaires getoond wordt! echt de moeite, een waar paradijs.
vele groetjes vanuit ghana met iets meer sproetjes en een overdosis banana
Na een busrit van 5u, ben ik aangekomen in Offinso. Een mini-stadje boven kumasi. Het was een luxebus: airco volle bak aan! Heel fijn want de temperatuur stijgt hier geweldig, maar nu ben ik snipverkouden! Maak dat mee op de evenaar!
Mijn Mamee, is mijn gastmoeder, verwelkomde mij met een brede glimlach, een stevige knuffel en een pot warm eten! ja, een pot, geen bord. Ik ga hier zeker ni omkomen van de honger. 2 keer per dag warm eten, en tussendoor nog een tros bananen en als ik dat niet op eet , is mamee ongerust dat ik ziek ben. nee, vermageren zal ik zeker ni.er is hier ook geen bestek. althans ik kan er wel achter vragen hoor. maar, omdat ik graag de afrikaanse cultuur wil leren kennen, probeer ik zoveel mogelijk te doen zoals zij. Dat wil zeggen: eten met de rechterhand Beeld u in: rijst met een soort van vleessaus, kipbrokken en tonijn. Niet gemakkelijk zonder lepel hoor!
Na een week Ghana, wou ik graag mijn kleren wassen. Tis hier te doen met de hand. Oudere mensen in Belgie kunnen dit waarschijnlijk nog. ik niet.... ik probeerde wel, maar de jongere nicht (14),kan het beter. en ook de achternicht van 6 doet het beter... ze hebben hier al goed gelachen met mij :)
In het gezin is er nog een andere nicht met haar dochtertje van maanden. Lili, zij wordt gedragen op de rug. Ik mocht ook eens proberen. Veel beter dan dragen op de arm, minder zwaar en je handen zijn nog vrij om te werken. Heel praktisch, dat wil ik zeker nog kunnen in belgie. Om te koken, moet je lenig zijn. mijn gastmoeder is 54 jaar en slaagt erin om met haar voeten een pot te manipuleren, terzijl ze met haar beiden handen met de lepel in de pot roert. ik zal de foto s thuis laten zien, want een foto uploaden duurt hier veel te lang.
Ik ben de enige blanken in de stad hier. als ik op straat loop hoor ik altijd +buruni fasa hallo hallo+ (blanke, hallo hallo) en dan willen ze me een hand geven, dat zijn dan de kinderen en dat is nog leuk. Of ze willen met mij trouwen, dat zijn dan mannen van 16 tot 60 jaar of ze willen gewoon mijn vriend zijn en vragen dan heel beleefd of ze geld kunnen krijgen :) jaja, raar volkje die ghanezen.
het centrum waar ik werk is erg armzalig. het werd trouwens opgericht door een nederlands koppel. er zijn jammer genoeg geen tot weinig middelen om de kinderen iets te bieden. een voorbeeld: door een vorige vrijwilligster zijn er potloden meegebracht, maar ik kan ze niet gebruiken want er is geen papier of aanslijper. Dus aan al de diegene die mij een kleine donatie gegeven hebben voor dit centrum: Er zal knutsel- en spelmateriaal aangekocht worden! Als ook behangpapier om het alfabet en de cijfers op te schrijven en permanent tegen de muur te hangen, zodat er toch les gegeven kan worden, ook als het bordkrijt op is (wat nu het geval is). Het is ook moeilijk om iets aan te leren. Is het wel zinvol om ze het alfabet te leren, als ze er later niets mee gaan doen? waar komen ze later terecht? In belgie kunnen ze werken in een beschutte werkplaats bijvoorbeeld, hier bestaat dat niet. Ik ga nog veel moeten brainstormen en mijn creatief alterego boven moeten halen.
geen schrik, ik zal me niet overwerken! Ik leef nu op ghanees tempo, een afspraak hoeft niet nageleefd te worden. als ik pas om 10u kom, goed, kom ik maar 2 uurtjes, goed,... tis toch een heerlijk vakantiegevoel hoor, zo werken in ghana. :)
de voorbije dagen hebben we veel geleerd: Twi (de lokale taal), dans, kpanlogo (soort djembe) en een afrikaanse dans. Vandaag hebben we gekookt. Uiteraard vragen deze initiaties wat meer uitleg.
TWI: het is een verzamelnaam voor alle dialecten hier. Maakwe, Maahaa, Maagye = goedemorgen, -middag en -avond. Eye sen = hoe gaat het? We leerden enkele zinnen om mensen hier te groeten op straat. Voor Ghanezen is dat heel belangrijk. Iedereen hier spreekt ons aan. Ze willen kennis maken en weten waar we vandaan komem. Ja, soms voel ik me een attractie. De rollen zijn nu omgekeerd: De 'witte mensen' zijn in de minderheid. Ghanezen zijn niet verlegen!
De dans heet FUME FUME. Een van de gemakkelijkste afrikaanse dansen. Heel leuk en goed voor de conditie, want er wordt veel in gesprongen. De calorien vliegen er af en zeker in deze hitte. We leven hier trouwens in een gratisse sauna!
Kpanlogo is een djembe dat hoger klinkt. er bestaat een vrouzelijke en mannelijke versie. Er op spelen vond ik heel leuk, alleen doen mijn duimem en duimmuis er nog pijn van. we zijn het niet gewoon he.
koken: jullie kennen mij en koken ondertussen: Ik HAAT wachten op eten, zeker als ik homger heb! Wat was het koken een kanjer van een uitdaging voor mij! Er wordt hier gekookt op kolen, buiten. Er moet constant iemand wapperen om het vuur aan te houden. Het is dus veel intensiever dan de BBQ. maar wel heel lekker: Yam, gebakken bananen (iets wat ik thuis zeker ga kunnen maken), rijst (met onmgelofelijk veel look, olie en pepers), kip, en nog wat groentjes. Heel lekker!!! Maar het duurde wel 2.5 uren eer het klaar was...
s avonds zijn we met zen allen naar een reggeafeestje geweest> De sfeer was heel aangenaam, maar we zijn een beetje gaan lopen, omdat enkele meidem steeds ten huwelijk werden gevraagd. ze kregen echt veel aandacht en dat was op den duur echt vervelend. Zoals ik al zei, Ghanezen zijn totaal niet verlegen. De wietgeur was ook ongelofelijk sterk aanwezig. Hier zie je geen dronken mensen, maar stoned-mensen. Even grappig hoor!
Deze namiddag waren we vrij, dus zijn we met 3 een haven gaan bezoeken. Hiervoor moesten we de trotro nemen. Een trotro is hier zoals een lijnbus. Je neemt het en betaald en hoopt dat de chauffeur niet botst en de deur niet open valt :) In belgie had ik mijn renaultje weg gedaan omdat ik me er niet veilig voelde, maar hier, hier zijn de auto's pas echt onveilig. Ze vallen bij wijze van spreken bijna uit elkaar. Ach ja, ook dat word ik op den duur wel gewoon :) De haven was enorm pitoresk. Schoon, zoals de foto's in de boekskes. waaw, zelfs de foto's die ik nam kunnen het niet weergeven. Daarna bezochten we nog een museum over de slavernij hier. Dit was een enorm grote en traumatische gebeurtenis! Het is niet te begrijpen dat een mens een ander mens zo slecht kan behandelen. De gids was enorm gepassioneerd in zijn job en gaf ons meer uitleg dan nodig :) na een stevige fanta in een bar namen we opnieuw een trotro in plaats van een taxi. trotro's zijn goedkoper en meer avontuurlijker. Het is echt sfeervol om ze te nemen, met de typische afrikaanse muziek en de lachende, vriendelijke ghanezen,...
We liepen door de straten langs de 'slobbenwijken'. Heel fijn, want de kinderen lopen ons achterna, willen ons een hand geven, spreken ons aan,.... ik zeg het, we zijn precis een attractie! Het feit dat de mensen arm zijn, stoort niet. Ze zijn vriendelijk en steeds bereidt om te helpen waar ze kunnen. Ja, ik voel me hier best op mijn gemak.
het toeristen leven is afgelopen, deze nacht om 4u vertrek ik naar kumasi, naar mijn gastgezin. ik weet niet of ik nog vaak op internet kan, maar onthou goed: Geen Nieuuws is goed nieuws!
Na 3 dagen neem ik stilaan al enkele dingen onbewust over:
de taal: tot hiertoe enkel engels, ze spreken TWI. Nederlands wordt echt een beetje moeilijk, ik moet soms nadenken over de woorden.
het slenteren: het wandeltempo ligt veeeeeeeeeel lager hier. Het is fijn om niet gehaast te zijn!
Mindfulness denken: Ghanezen hebben geen cursus nodig om te leren leven in het moment, om zicht te leren concentreren op 1 taak. Ze doen 1 taak tegelijk en ze zullen zich nooit haasten. Discipline is er ook niet echt... "Wat vandaag niet in orde komt, lukt morgen wel" Dat is een leuke visie, die neem ik mee naar huis!
Yam: Iets dat trekt op gebakken patatten: lekker! Fufu: een soort van deeg gemaakt van bananen, rijst en graan. (denk ik). gedompelt in pikante saus en ik heb het genomen met geit. Geit smaakt als stoofvlees.
Na een lange vlucht ben ik aangekomen in ghana. Accra is de hoofdstad van Ghana. Een enorm grote stad, dat best kan concurreren met Brussel. In het verkeer zijn de Ghanezen de 'beste'. Geen zebrapaden of verkeersborden. Hier en daar verkeerslichten als decoratie. Er rijdt geen enkele auto rond zonder bluts of een deur, koffer... met een andere kleur dan de oorspronkelijke kleur van de auto. Uitgeput viel ik in slaap voor 10 min. Die ghanezen, het zijn luidruchtige mensen. stil gaan slapen zit er niet in :). Om de 5 min werd ik opnieuw wakker.
Op maandag kregen we onze eerste initiatie. We, ik en nog 15 andere vrijwillgers, kregen uitleg over de verschillende gewoontes en de dingen die je best doet en de dingen die je beter niet doet. Je linkerhand gebruiken bijvoorbeeld, doe je beter niet. Die hand wordt bekeken als onrein en wordt enkel gebruikt om jezelf te wassen. (Ocharme aan zij die linkshandig zijn!) De les kregen we van onze 'Big Black Mama Tina'. Ze loodst ons doorheen deze eerste week en zal ons alles uitleggen over de gastgezinnen, veilig reizen en alles over ons project. Ik krijg er meer en meer zin in. Die ghanezen, een manager is er niets tegen. Verkopen en deals maken kunnen ze als de beste. Tina is een echte mama, ze knuffelt en vertelt ons 1000 keer dat alles in orde komt. Het zou een goede verkoopster zijn.
Met onze groep hebben we al heel wat dingen bezocht in Accra: Het strand: te betalen weliswaar. Enkel voor toeristen en de rijke Ghanees. Binnen het uur stonden er 4 verkopers rond ons: armbandjes, nagellak, schilderijen,... Voor mij persoonlijk niet echt ontspannend, maar kom. De zee zelf was ijskoud en de stroming van de golven was enorm sterk, ik voelde me meegezogen worden door het water. En voor zij die mij en mijn huid goed kennen: nee, ik ben nog niet verbrandt, enkel mijn tenen, die was ik vergeten :)
We bezochten ook een plaatsje waar ze doodskisten verkochten. Ghanezen vieren een begrafenis voor een hele week. De kist beeld een object uit dat de overleden persoon typeert. bv: een vliegtuig voor iemand die stierf in een vliegtuigongeluk of een piloot was. Een pakje marlboro, een bierflesje, een leeuw,... Het kan allemaal op vraag. het maken duurt maar 2 weken :)
De makota = de markt wat een drukte! veel kraampjes, weinig plaats, ongelofelijk veel mensen die alles verkopen. Dit soort markten is nergens in Belgie te vinden. Ik kan de sfeer via woorden nie tuitleggen, de foto's zullen hun werk doen als ik terug ben.
Het schoppingcentre: jaja, ook hier hebben ze dat, alleen is het in openlucht en op de ghaneze wijze. Een hel als toerist! Ze klampen je aan en trekken je mee, ze vragen veel te veel voor de producten, want ze denken dat we steenrijk zijn, dus moeten we afbieden. Niet simpel, als je de waarde van het geld nog niet goed onder de knie hebt.
uiteraard ook nog 'Kwame Nkrunah Memorial Park': de graftombe van de eerste president van Ghana. Ghana was trouwens in '57 onafhankelijk. Nog niet zo lang geleden dus.
Iemand zei overlaatst tegen mij 'idealist'. Maar wat is een idealist he? Ik vind dat het een beetje een negatief karakter heeft. Ik wil even zeggen dat ik geen idealist ben. Ik streef niet naar de top of steek niet enorm veel energie in een project om het onderste uit de kan te halen, zodat de levensomstandigheden voor de kinderen beter/idealer worden. Ik ga niet naar Ghana enkel en alleen om mij daar in te zetten voor kinderen met een handicap met als doel om hun wereld te verbeteren. Het is een feit dat ik uit dat project wel veel voldoening zal halen en mij 100% zal inzetten om het Centrum waar de kinderen verblijven te helpen in hun vooropgesteld doel. Ik ga mijn eigen visie daar niet opleggen of aanbrengen. Ik denk dat het beter is aansluiting te vinden in hun visie.
Het hoofddoel van deze reis is nog steeds een heel persoonlijk projectje. Even een andere wereld leren kennen, een andere cultuur met andere gewoontes, een andere taal,... en als het dan nog even kan, ja, dan zou ik ook heel graag olifanten, apen en giraffen zien!
Idealisme doet me trouwens denken aan Altruïsme. Een woord met een inhoud dat niet bestaat. Ik heb ooit een discussie gevoerd met iemand die me vertelde dat altruïsme wel bestaat, ook al zei de docent sociale psychologie van niet. Het is een discussie die ik nog steeds niet kan loslaten. Ik ben van mening dat altruïsme niet bestaat: een mens verwacht altijd iets terug en meestal is dat iets in eigen belang.
Ik verwacht van dit project dat het me persoonlijk zal vormen, dat ik voldoening krijg in hetgeen ik daar doe. Dit is een duidelijke egoïstische verwachting...en dat is mijn goed recht!
Na stilaan meer en meer 'Tot ziens!' te zeggen tegen mensen die ik tegenkom, begin ik stilaan te beseffen dat het moment dichter komt.
Het afscheidsfeestje in mijn tuin was fijn en gezellig: een positieve afsluiter. Familie en vrienden, ik zie ze in november graag weer terug.
Het afscheidsmoment in het rusthuis lag me toch wel moeilijker. Donderdagnamiddag deelde ik pindasoep (soep die gekend is in afrika) uit aan de mensen bij wijze van afscheid. Het viel me zwaar dat veel bewoners me het allerbeste toewensten en enkelen dit zeiden met tranen in de ogen. Ik had er geen flauw idee van dat dit voor hen een emotioneel moment zou zijn. Ik kan de reis nochtans voor mezelf goed relativeren: in november ben ik al terug. Ik kan me inbeelden dat deze periode voor sommige bewoners lang is. Sommigen vertelden me ook heel nuchter dat ze er dan misschien niet meer waren. Nog maar eens het bewijs hoe deze mensen zich bewust zijn van de eindigheid van het leven... en dit accepteren! Die acceptatie, dat realisme zijn een van de dingen die ik zo bewonder aan oudere mensen. Maar kom, het inpakken...
Het inpakken is niet gemakkelijk: "wat neem ik mee, wat zeker niet? En oja, ik mag 'maar' 20 kilo meenemen. En hoe neem ik al dat speelgoed mee dat ik gekregen heb???" Gelukkig heeft de zus een kanjer van een koffer waar alles in kan. Lang leven de vooruitziende zus! Zelf heb ik enkel een trekkersrugzak. Ik heb zelf nog nooit een koffer nodig gehad. Maar mijn zus, die koopt wel eens zaken onder het motto van 'dit komt altijd wel eens van pas.' en voila, ze had waarschijnlijk nooit gedacht dat de koffer ooit naar Ghana zou reizen.
Het afscheid komt dichterbij. Zaterdag nog een afscheidsfeestje gegeven met familie, vrienden en enkele buren. Het lijkt allemaal zo definitief, al besef ik het nog niet.
Stilaan begin ik te pakken. Het is niet zo gemakkelijk om uit te kiezen welke kleren ik zeker moet meenemen. Ze moeten gemakkelijk zijn om met de hand te kunnen wassen...en liefst ook snel drogen. Wat ik het beste als kado meeneem naar de familie waar ik zal verblijven weet ik ook nog niet, met andere woorden, ik heb toch nog wel wat te organiseren.
Het gastgezin waar ik verblijf bestaat uit een alleenstaande moeder en 5 kinderen, als ik het goed begrepen heb. Het zal er dus gezellig worden!
De meeste mensen vragen aan mij of ik 'geen schrik' heb. Wel, natuurlijk heb ik schrik! Het is een stap in het onbekende. Dat maakt het net een avontuur. Mijn grootste angst is toch wel dat ik ziek ga worden. Ziek, zodat ik geen werk of uitstapjes kan doen. Dat zou ik echt jammer vinden, want uiteindelijk heb ik MAAR 3 maanden om Ghana te ontdekken.
Ik heb er vertrouwen in. In het rusthuis zeg ik altijd tegen de mensen: "We maken er het beste van... Roeien met de riemen die we hebben!" We zullen wel zien hoe het uitdraait. Ik heb liever niet teveel verwachtingen, dan kan het enkel tegen vallen. Ik hoop enkel dat het een ervaring wordt om nooit te vergeten en dan neem ik die 'kleine' ongemakken (die zich misschien zullen voordoen) er graag bij.
Al jaren speel ik met de gedachten 'eens iets anders' te doen. Al jaren overweeg ik om 'er voor een langere periode tussenuit te knijpen'. Wel, het moment is aangebroken. Het is nu of nooit. Zondag 1 augustus om 11.22u stap ik in Antwerpen Centraal op de Thalys. Het begin van een drie maanden durende reis naar Ghana.
In Ghana neem ik als vrijwilligster deel aan een sociaal project. Ik zal meedraaien in een centrum voor kinderen met een (meervoudige) verstandelijke beperking. 10 kinderen tussen de 4 en 13 jaar zullen mijn uitdaging zijn de komende 3 maanden. Hoewel, er zullen zich wel meer uitdagingen voordoen....
Deze blog is gemaakt voor familie, vrienden en alle mensen van het rusthuis waar ik nu werk. Laat dit een moderne manier van briefwisseling zijn, zodat jullie allen op de hoogte blijven. Voel u vrij om berichten te posten en reacties te geven. Ik tracht min. 1 keer per week naar het dichtsbijzijnde interentcafé te reizen. Al kan ik uiteraard niets beloven...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
