Voor sommigen in belgie, is het aftellen echt begonnen....
voor mij ook een beetje, al heb ik nog voldoende tijd om dingen te zien, doen,.... de terugreis lijkt nog maaaaanden weg.
deze week is rustig verlopen. de kippen doen het goed, op eentje na. ik denk dat het niet lang gaat leven... De hond is de konijnen gewoon geworden: het hok blijft nu heel :) ik heb het hok geel geschilderd, die kleur staat hier voor goud. Een beetje symbolisch, want ik hoop echt dat ze hiermee wat geld kunnen krijgen of sparen. Tijdens het schilderen echter, verschoot ik enorm hard toen er plots 'iets' in mijn emmer met verf viel. Ik zag plots een gele salamander zwemmen in de verf. het beestje was echter veel te snel, ik kon het niet pakken met de hand. met 2 korte plankjes plette ik het een klein beetje en vistte ik het uit de verf. vanaf nu loopt er dus ergens een gele salamander in ghana rond...
Ook vanmorgen werd ik weer verrast bij het ontwaken. Op mijn muskietennet zat, helemaal bovenaan, een pracht van een kakkerlak. Mmmm, wat is het heerlijk ontwaken op die manier! in 2 seconden was ik wakker in plaats van in 2 uur. ik was opgelucht een muskietennet te hebben, wie weet waar had het beestje anders gezeten.
De kinderen en ik, we worden elkaar stilaan gewoon. het engels verstaan ze niet, maar mijn gebaren begrijpen ze goed. Al heb ik ze niet goed in de hand. het is zo moeilijk om kwaad op hen te worden. het zijn stuk voor stuk schatten! Als ze het uithangen komt Ante Janet te voorschijn. Deze vrouw kookt en wast voor de kinderen. Een typische ghanese vrouw: zit goed in haar vel. Haar stem is diep en kan echt ver reiken. Dan komt ze uit de keuken, plant haar vuisten in haar zij en start een tirrade van woorden in het Twi en dan stopt plots de chaos en keert de rust terug. soms moet ze zelfs niets zeggen en weten de kinderen genoeg met haar blik. Bangelijk! Ik heb echt respect voor deze vrouw. En het leuke van al is, na haar tirrade, keert ze terug in de keuken en probeert ze haar lach zo goed mogelijk in te houden. :) Een schat van een vrouw.
De kinderen hebben me trouwens leren wassen met d ehand. het lukt me beter en beter, ik help hen elke dag met hun kleren. De wondjes op mijn handen van het wassen verdwijnen echter niet zo snel. en die blijnen ja... dat nemen we er maar bij. ik heb onvoldoende eelt op mijn handen...
De plannen voor dit weekend zijn rustig. morgen een dagje offinso: wat rondwandelen, zelf koken!!! ( ja, ik! voor zij die mij kennen weten dat koken en ik niet goed samen gaan omdat ik er weinig geduld voor heb. hier zal ik echter veel geduld moeten hebben aangezien de mensen hier koken op houtskoolvuren....) en ook een drumsessie :) daar kijk ik wel naar uit. en Zondag ga ik naar de voetbal kijken. Ghana tegen Soedan. Ben eens benieuwd...
Het leven in ghana gaat zijn gewone gang, nog 3 weken lang, genieten van lachende mensen, die me elke dag het beste toewensen. De mensen zijn hier enorm gastvrij, ze maken me blij. en ondanks veel miserie is het toch het postieve dat ik (en iedereen) zie.
Voor ik verder ga feesten, check ik mijn kamer op beesten. al is het gezelschap wel fijn, op beestjesvlak zou ik liever alleen zijn.
nu ga ik afsluiten, want het wordt al donker buiten. om een trotro-ticket te kiunnen kopen zal ik hard moeten lopen want als het helemaal donker is is er geen trotro meer en dus een gemis.
ik sluit af met een warme groet en hoop dat het bij jullie evenveel deugd doet!
Leen (Who's becoming a real ghanien lady = de zin die linda me bijna elke dag geeft, zeker na het wassen van de kleren met de hand)
na een weekendje reizen ben ik weer in het internetcafe beland om jullie in te lichten over mijn doen en laten.
De kippen en de konijnen doen het goed. Een van de kinderen wordt opgeleid om hen elke dag eten te geven. Hij is een echte dierenvriend, maar beseft niet zo goed dat als je een konijn rond zijn nek vastneemt, het wel eens zou kunnen sterven... :) maar hij is geweldig en staat 's ochtends lachend te wachten tot linda met hem bladeren en graan gaat halen.
het nieuwe schooljaar is hier gestart. naar goede gewoonten maken ze de school schoon en brengen ze alles in orde. dat doen ze in alle scholen. wanneer ik langs de grote straat wandel passeer ik veel scholen. overal zie ik dan kinderen van 8 jaar tot 18 jaar met een hakmes het gras afhakken. of met een bezem de (zand!)grond vegen. Ik denk dat ik een paar weken geleden heb aangehaald dat, in vergelijking met ghana, belgie een heel overbeschermd land is. hier krijgen de kinderen, ook de kinderen op het project, een hakmes van zo'n 40 cm lang om het gras af te hakken. en ook kinderen van 4 jaar kunnen de grond hier vegen of krijgen geld mee om eten te kopen langs de drukke straat. Onze kinderen, een handicap of niet, werken even hard mee. Ik zie dat hier op straat in Kumasi ook. Een handicap of niet, meedraaien moeten de mensen wel als ze willen overleven. Een staaltje van integratie, gemixt met keiharde realiteit. Wanneer ik in kumasi (wat een hele grote stad is) kom, zie k telkens een jongeman, ik denk mijn leeftijd, kruipen over de grond met schoenen aan zijn handen en op blote knieen. Hij heeft polio gehad als kind, denk ik, en zijn benen zijn misvormd en niet mee gegroeid. het is onmogelijk om erop te steunen. telkens ik hem zie, ben ik geneigd een rolstoel voor hem te kopen, zo eentje als marc hermans. zodat hij zich goed en gemakkelijker kan voortbewegen, maar... ook mijn vrijgevigheid heeft zijn grenzen en dit hangt volledig af van mijn budget. En dit is het moeilijkste voor mij hier in ghana. Hoe ver gaat mijn vrijgevigheid, zonder dat ik mezelf egocentrisch vind? Maar telkens ik deze man zie kruipen over straat, bedelen voor eten of geld, heb ik het toch moeilijk om er gewoon voorbij te lopen.... Ik ben eht blij dat ik zo'n tafereel in belgie nog niet gezien heb. wij hebben instanties en waarschijnlijk ook familie warop we terug kunnen vallen indien we een verstandelijke of fysieke handicap hebben. Wat zijn wij bofkonten!!! toch denk ik dat onze (over)beschermde wereld ook zo zijn nadelen heeft. wetten en regels en hulpmiddelen zijn er om ons een veilig gevoel te geven, maar als het dan om een of andere reden toch misloopt en blijkt dat die wetten, regels en hulpmiddelen niet geholpen hebben, vinden we weer iets anders uit of schaffen het af. Wat het vaak allemaal weer strenger maakt. mmm, postief, maar toch ook beperkend.
swats, gedaan met de filosofische toer, even uitleggen wat ik dit weekend gedaan heb: NZULEZU is een paaldorpje en telt zo'n 400 inwoners. ze leven op palen in een meer. tis enkel te bereiken via kano, een mooie tocht van een uur. het water ziet zwart door de microscopische deeltjes die de bomen afzetten, maar toch is het water zuiver. een oase van rust en eco-vriendelijk wonen komt op ons af. hoe zalig is het uitzicht van mijn slaapkamer: niks dan water en bomen en op de achtergrond het geluid van krekels en golvend water.... na 7u, wanneer het donker is, is er vandaag geen licht meer. De generator doet het even niet. Dus ik met mijn zaklamp naar het toilet (een gat in de vloer, boven het water)... begeven mijn pillen het toch wel zeker! Stond k daar gehurkt in een hokje van 80 op 80 cm met ergens een gat in de vloer en geen licht. Probeer dan maar eens goed te mikken ;) Deze herinnering wordt opgenomen in de lijst 'Top 10 lastige en beschamende momenten in ghana'. Om dan het geheel nog af te werken: De 'straat' bestaat uit loopplanken, ik denk dat de straat1.20 m breed is, maar af en toe is er een gat in de straat. Het was een spannende terugtocht, ook omdat het hout nog nat was van de regen, wat het glibberig maakt. Jaja, geef mij dan toch maar kakkerlakken op het toilet. Zoals de meeste weten, durf ik vergeetachtig te zijn. Uiteraard was ik ook nu weer iet svergeten: mijn zwemgerief, want in het meer kan je zwemmen. (de krokodillen leven 'ver' weg, 15 min in de kano van het dorpje). Gelukkig is leven in ghana minder complex en vinden de ghanezen het niet raar als je met kleren of naakt in het meer springt. Ik ging toch voor optie 1: Met kleren in het meer. Leuk leuk leuk!!! Er leeft ook al 6 jaar een spanjaard aan de rand van het meer. Een typische gedoctoreerde filosoof die ervan overtuigd is dat leven in het moment het ultieme geluk oplevert. Plannen vind hij maar niks, al gaat hij elke maandag naar takoradi om inkopen te doen (is dat ook geen vorm van plannen?). hij was ongelofelijk gastvrij. Per kano kwamen we er aan, toevallig, want het was niet gepland. De kinderen van het dorp hadden ons naar hem gebracht en bij aankomst wist ik waarom: Hij had een kanjer van een flatscreen tv in zijn huis staan. Hij opende direct een fles wijn (van die goeie van chilli) en toverde wat groenten en vis tevoorschijn. Hij leek me heel gelukkig om bezoek te krijgen. en hij had een doorspoeltoilet!!! Een luxe. HIj leeft afgezonderd en schrijft artikels. ik vermoed over filosofie. tis nen typische filosoof, maar bijzondere man. Na ons bezoek in de donkere teruggevaren en nog een laatste drankje in de lokale bar gedronken. Iedereen danst er, ook de kinderen van 4 jaar... op weg naar de kamers, na 22u, was het oppassen voor de slapende mensen op de straat... en de gaten... en het glibberige hout. een avontuur op zich. :) wat was het weer een fijn weekend!
en dan de zin van de dag: Even poor man don't eat stones. Het principe van 'Alles heeft een grens'.
hopla, een nieuwe week gaat weer van start, het mag lang duren van mijn part, ik zou er wat voor geven, als ik nog wat langer in ghana kon leven al wordt het stilaan tijd...
