Heel de maand oktober stond in het kader van afscheid nemen van ghana. Mijn to do lijstje bestond uit: 'Zeker dit nog bezoeken', 'Zeker dit nog kopen', 'zeker dit nog eten', 'zeker die persoon nog bezoeken',.... ik kan nu zeggen dat ik alles gedaan heb dat ik nog wou doen. het enige wat me nu rest is een mini-afscheidsfeestje voor de kinderen en genieten van de laatste ghana-prikkels die op me afkomen.
Het doel van ghana was een lange vakantie en een nieuwe cultuur leren kennen, maar wat ik vooral geleerd heb in ghana is veel over mezelf. Uiteraard heb ik hier een andere cultuur leren kennen, maar door die andere cultuur te ervaren heb ik ook mijn eigen grenzen leren kennen. ik beschouw mezelf als een flexibel persoon, maar het heeft zo zijn grens. 3 keer bellen op 1 dag naar mijn gastmoeder om te zeggen waar ik zit en dat alles ok is, is een beetje teveel van het goede. De chaos hier was voor mij in het begin een ramp! ik vind van mezelf dat ik heel chaotisch ben en af en toe zelfs een beetje impulsief, maar in de ogen van een ghanees ben ik gestructureerd en planmatig ingesteld. Zo zie je maar dat persoonlijkheidstrekken afhankelijk zijn van de omgeving waarin je leeft :)
Het lezen over een andere cultuur of over hoe je 'hoort te leven' (cfr.bijbel) is zeker een meerwaarde, maar het echt ervaren, het beleven en het voelen wat het doet bij jezelf als persoon, dat is nog iets anders (ja, dit is de therapeut in mij) . Voelen hoe waarden en normen van een cultuur ingaan tegen mijn eigen waarden (zoals het slaan van een kind omdat hij iets verkeerd gedaan heeft), voelen hoe moeilijk het is om die waarden om te buigen (bij zowel hen als bij mij), zodat 2 verschillende culturen in evenwicht geraken. Elke cultuur heeft zo zijn gewoontes die gerespecteerd moeten worden. Ik ben er nog steeds niet mee akkoord dat je een kind mag slaan, maar kan nu wel leven met een hardere tik...
Ooo wat ben ik het woord 'onderontwikkeld' of 'ontwikkelingshulp' gaan haten hier. Het betekend in mijn ogen dat dit land zogezegd niet goed genoeg is en dat het beter moet kunnen. En ze geloven het ook, dat het beter moet kunnen, maar ze vergeten daarbij dat ook zij interessante zaken hebben, waar wij nog iets van kunnen leren. of tradities hebben die zeker niet mogen verwaarloost worden. Het zou beter 'uitwisselen' heten.
Het woord 'hypocriet' ben ik dan weer meer gaan gebruiken. Wat zijn wij een stelletje hypocrieten! Auto's die voor ons niet goed genoeg meer zijn, omdat ze onveilig zijn of teveel verbruiken, worden overgebracht naar afrika. kleren, computers, ja, zelfs belgische kranten (!) heb ik hier gezien. de kranten worden geebruikt om eten in te wikkelen of als wc-papier. Dus, kranten recycleren? "tegen mijn gat" zou ik in belgie zeggen. Ja, toch handig he, zo'n grote vuilbak als afrika. maar ik ben een even grote hypocriet hoor, ik laat een deel van mijn kleren hier, omdat ze naar mijn belgische normen niet meer zo draagbaar zijn.
Maar even terug wat luchtiger praten: slecht nieuws: kip nummer 10 is overleden en kip nummer 7 heeft een gebroken poot.... Konijn Leen is eentje dat het eten deelt met de andere konijnen, maar konijn Robert is een dikke egoist! Hij houdt het eten liever voor zich. Kofi, een van de kinderen die ikzelf nooit gezien heb, is na ongeveer 3 maanden eindelijk terug in het centrum. Hij lag al die tijd in het ziekenhuis. Het ging er dus niet goed mee, maar nu is hij terug beter en kan hij weer meespelen! Naomie beschouwt me als haar moeder en is zelfs bereidt om haar eten met mij te delen. Lief, maar naar hygiene toe bedank ik toch maar. Het leven hier gaat verder... Goh, die kinders hier, ik ga ze missen.
Het is niet altijd rozegeur en maneschijn geweest, (om te beginnen hebben ze hier al geen rozen :) ) maar de mooiste herinneringen zorgen ervoor dat ik dit avontuur als onvergetelijk beschouw.
En dan nu even meedelen: Zus, ik zou graag een berg groenten willen koken als ik thuis ben. En ik ga die groenten opeten voor het wasmachien. ik ga mijn kleren wassen in het wasmachien en kijken hoe gemakkelijk het wassen is met een wasmachien. Hoewel ik ondertussen wel met de hand kleren kan wassen zonder blijnen!! :) daarna ga ik genieten van warm water, want het douchen met koud water begint me stilaan tegen te steken en tot slot: ik ga een liter lekker water drinken en neerploffen in de zetel. geen water meer met een plastieke smaak! geen, plastieke tuinstoel meer om op te zitten....... mmmmm, ik kijk er al naar uit!
Groentjes alias salaat, met een appel of 10 zal mijn maag blij zijn belgielandje weer te zien!
weer een berichtje van de andere kant van de middellandse zee.
eerste en vooral: De voetbalmatch Ghana-Soedan. In het stadion van kumasi. Zij heeft een capaciteit van 40 000 toeschouwers. Na een half uur drummen... dreigde ik bijna geplet te geraken tussen de muur en de menigte. wat had ik weer geluk een oboruni te zijn en dan nog wel een van het vrouwelijke geslacht! Een sterke ghaneze mannenhand nam me vast en trok me door de poort. Onbekend was hij, maar ik was hem wel dankbaar. Het moest geen 5 min langer meer duren! Bij het betreden van het stadion zag ik dat alles al volzet was. Hier en daar nog een lege stoel en veeeeeel mensen gewoon op de trap of al staand aan de hekken. mmmm, dit deed me denken aan een of ander voetbalstadiondrama.... maar ja, zoals veel hier kon ik ook daar me geen zorgen over maken. de match ging beginnen. Niet direct de spannendste match die ik gezien heb. 0-0 gelijke stand. Ghana had de overhand! Bij laatste fluitsignaal, buigden alle Soedandezen zich naar het oosten en dankte Allah voor de gelijkstand. :) De regenbui nadien zorgde voor iets teveel nattigheid... nog geen minuut na het einde brak de hemel open. Liters vielen uit de lucht en aangezien er geen afdak was in het stadion was ik erg nat.... heel nat... natter kon gewoon niet meer. al mijn kleren kon ik uitwringen... chance dat het hier overwegend warm is. al had ik het voor de eerste keer in ghana echt koud.
De regen is hier trouwens erg voorspelbaar. Een half uur tot 3 kwartier op voorhand zie je de bliksem al veel van zichzelf geven. een 10-tal minuten later hoor je in de verte de donder. dan weet ik dat ik nog net genoeg tijd heb om en emmerdocuhe buiten te nemen. bij het vallen van de eerste nattigheid, weet ik dat ik alles snel snel in het midden van de kamer moet zetten. Tafels, stoelen en het bed, want uiteraard regent het hier binnen. :) en dan nog snel even die 14 emmers buiten om het water op te vangen. meestal zijn we net op tijd klaar voor de hemel openscheurt. Een oorverdovend lawaai geeft da top het golfplaten dak! de wereld staat dan even stil. en dan is het wachten, wachten tot het over is. en dan wanneer het gekletter langzamer wordt, de frisse geur mijn neus prikkelt en de krekels/sprinkhanen opnieuw van zich laten horen, dan keert de blauwe lucht of zwarte hemel met sterren terug en kan het leven opnieuw zijn gang gaan.. Althans, als de elektriciteit opnieuw werkt, want meestal van die uit bij regen :)
en dan het onderwerp van de laatste weken: religie
De meesten vragen mij of ik gelovig ben. mmm, wat antwoord ik daarop? Ik tracht altijd zo diplomatisch mogelijk te zijn: mmm, ik geloof dat het leven ontstaan is door een speling van de natuur. een toevalligheid dat ervoor zorgde dat we nu zijn wie we zijn en leven zoals we leven. als je die toevalligheid 'god' noemt, ja dan geloof ik. Meestal is dit om een of andere reden voor de ghanees geen bevredigend antwoord. ga je dan naar de kerk? ai, teleurstelling 2... Geloof je in de hemel, in het leven na de dood? AiAi, fout antwoord nummer 3 en zeker als ik zeg dat we vergaan tot stof! :) maar kom, ze accepteren het wel. Dus je leest de bijbel niet? vragen ze ook vaak. 'Nee, eigenlijk niet, maar ik ken de verhalen van op school en geloof dat het een goede houvast is voor de mens om een goed leven te leiden.' En dat is de zin die heel het gesprek een postief einde geeft! :)
Vaak vragen ze me ook of ik hier niet kan blijven wonen. Ja, op voorwaarde dat mijn loon hoger ligt dan het gemiddelde loon van hier. want om eerlijk te zijn: ik mis niet de luxe, maar wel de mogelijkheid om dingen te doen: uitstapjes, filmke, iets gaan drinken,... momenteel kan ik dat doen. Hier noem ik dat 'den toerist uithangen' maar als ik hetzelfde loon zou hebben, dan zou dat niet meer gaan. probeer maar eens rond te komen met 70 cedi per maand als 1 maaltijd 1 cedi kost! en dan nog elektricteit en water.... nee nee, het leven is hier kei hard. elke dag werken en zo weinig mogelijk uitgeven is de boodschap. maar die spontaniteit, dat sociale en warme en energieke van de ghanees, ja daar kan ik wel mee leven. heel graag zelfs!
Ik begin trouwens echt al te denken als een ghanees: toen de oudste neef van ante janet, die in amerika woont, op bezoek kwam, was mijn eerste gedacht dat hij steenrijk was. hij rijdt rond met een pickup. en toen hij liefdevol snoepjes uitdeelde aan de kinderen en geschenken gaf aan ante janet en linda, was mijn tweede gedacht: is dat al dat hij geeft? Zo rijk en dat is al??? schandalig van mij niet???? maar kom, het leven is zoals het is en we moeten weer verder doen om er het beste van de maken. altijd en overal!
Voor sommigen in belgie, is het aftellen echt begonnen....
voor mij ook een beetje, al heb ik nog voldoende tijd om dingen te zien, doen,.... de terugreis lijkt nog maaaaanden weg.
deze week is rustig verlopen. de kippen doen het goed, op eentje na. ik denk dat het niet lang gaat leven... De hond is de konijnen gewoon geworden: het hok blijft nu heel :) ik heb het hok geel geschilderd, die kleur staat hier voor goud. Een beetje symbolisch, want ik hoop echt dat ze hiermee wat geld kunnen krijgen of sparen. Tijdens het schilderen echter, verschoot ik enorm hard toen er plots 'iets' in mijn emmer met verf viel. Ik zag plots een gele salamander zwemmen in de verf. het beestje was echter veel te snel, ik kon het niet pakken met de hand. met 2 korte plankjes plette ik het een klein beetje en vistte ik het uit de verf. vanaf nu loopt er dus ergens een gele salamander in ghana rond...
Ook vanmorgen werd ik weer verrast bij het ontwaken. Op mijn muskietennet zat, helemaal bovenaan, een pracht van een kakkerlak. Mmmm, wat is het heerlijk ontwaken op die manier! in 2 seconden was ik wakker in plaats van in 2 uur. ik was opgelucht een muskietennet te hebben, wie weet waar had het beestje anders gezeten.
De kinderen en ik, we worden elkaar stilaan gewoon. het engels verstaan ze niet, maar mijn gebaren begrijpen ze goed. Al heb ik ze niet goed in de hand. het is zo moeilijk om kwaad op hen te worden. het zijn stuk voor stuk schatten! Als ze het uithangen komt Ante Janet te voorschijn. Deze vrouw kookt en wast voor de kinderen. Een typische ghanese vrouw: zit goed in haar vel. Haar stem is diep en kan echt ver reiken. Dan komt ze uit de keuken, plant haar vuisten in haar zij en start een tirrade van woorden in het Twi en dan stopt plots de chaos en keert de rust terug. soms moet ze zelfs niets zeggen en weten de kinderen genoeg met haar blik. Bangelijk! Ik heb echt respect voor deze vrouw. En het leuke van al is, na haar tirrade, keert ze terug in de keuken en probeert ze haar lach zo goed mogelijk in te houden. :) Een schat van een vrouw.
De kinderen hebben me trouwens leren wassen met d ehand. het lukt me beter en beter, ik help hen elke dag met hun kleren. De wondjes op mijn handen van het wassen verdwijnen echter niet zo snel. en die blijnen ja... dat nemen we er maar bij. ik heb onvoldoende eelt op mijn handen...
De plannen voor dit weekend zijn rustig. morgen een dagje offinso: wat rondwandelen, zelf koken!!! ( ja, ik! voor zij die mij kennen weten dat koken en ik niet goed samen gaan omdat ik er weinig geduld voor heb. hier zal ik echter veel geduld moeten hebben aangezien de mensen hier koken op houtskoolvuren....) en ook een drumsessie :) daar kijk ik wel naar uit. en Zondag ga ik naar de voetbal kijken. Ghana tegen Soedan. Ben eens benieuwd...
Het leven in ghana gaat zijn gewone gang, nog 3 weken lang, genieten van lachende mensen, die me elke dag het beste toewensen. De mensen zijn hier enorm gastvrij, ze maken me blij. en ondanks veel miserie is het toch het postieve dat ik (en iedereen) zie.
Voor ik verder ga feesten, check ik mijn kamer op beesten. al is het gezelschap wel fijn, op beestjesvlak zou ik liever alleen zijn.
nu ga ik afsluiten, want het wordt al donker buiten. om een trotro-ticket te kiunnen kopen zal ik hard moeten lopen want als het helemaal donker is is er geen trotro meer en dus een gemis.
ik sluit af met een warme groet en hoop dat het bij jullie evenveel deugd doet!
Leen (Who's becoming a real ghanien lady = de zin die linda me bijna elke dag geeft, zeker na het wassen van de kleren met de hand)
na een weekendje reizen ben ik weer in het internetcafe beland om jullie in te lichten over mijn doen en laten.
De kippen en de konijnen doen het goed. Een van de kinderen wordt opgeleid om hen elke dag eten te geven. Hij is een echte dierenvriend, maar beseft niet zo goed dat als je een konijn rond zijn nek vastneemt, het wel eens zou kunnen sterven... :) maar hij is geweldig en staat 's ochtends lachend te wachten tot linda met hem bladeren en graan gaat halen.
het nieuwe schooljaar is hier gestart. naar goede gewoonten maken ze de school schoon en brengen ze alles in orde. dat doen ze in alle scholen. wanneer ik langs de grote straat wandel passeer ik veel scholen. overal zie ik dan kinderen van 8 jaar tot 18 jaar met een hakmes het gras afhakken. of met een bezem de (zand!)grond vegen. Ik denk dat ik een paar weken geleden heb aangehaald dat, in vergelijking met ghana, belgie een heel overbeschermd land is. hier krijgen de kinderen, ook de kinderen op het project, een hakmes van zo'n 40 cm lang om het gras af te hakken. en ook kinderen van 4 jaar kunnen de grond hier vegen of krijgen geld mee om eten te kopen langs de drukke straat. Onze kinderen, een handicap of niet, werken even hard mee. Ik zie dat hier op straat in Kumasi ook. Een handicap of niet, meedraaien moeten de mensen wel als ze willen overleven. Een staaltje van integratie, gemixt met keiharde realiteit. Wanneer ik in kumasi (wat een hele grote stad is) kom, zie k telkens een jongeman, ik denk mijn leeftijd, kruipen over de grond met schoenen aan zijn handen en op blote knieen. Hij heeft polio gehad als kind, denk ik, en zijn benen zijn misvormd en niet mee gegroeid. het is onmogelijk om erop te steunen. telkens ik hem zie, ben ik geneigd een rolstoel voor hem te kopen, zo eentje als marc hermans. zodat hij zich goed en gemakkelijker kan voortbewegen, maar... ook mijn vrijgevigheid heeft zijn grenzen en dit hangt volledig af van mijn budget. En dit is het moeilijkste voor mij hier in ghana. Hoe ver gaat mijn vrijgevigheid, zonder dat ik mezelf egocentrisch vind? Maar telkens ik deze man zie kruipen over straat, bedelen voor eten of geld, heb ik het toch moeilijk om er gewoon voorbij te lopen.... Ik ben eht blij dat ik zo'n tafereel in belgie nog niet gezien heb. wij hebben instanties en waarschijnlijk ook familie warop we terug kunnen vallen indien we een verstandelijke of fysieke handicap hebben. Wat zijn wij bofkonten!!! toch denk ik dat onze (over)beschermde wereld ook zo zijn nadelen heeft. wetten en regels en hulpmiddelen zijn er om ons een veilig gevoel te geven, maar als het dan om een of andere reden toch misloopt en blijkt dat die wetten, regels en hulpmiddelen niet geholpen hebben, vinden we weer iets anders uit of schaffen het af. Wat het vaak allemaal weer strenger maakt. mmm, postief, maar toch ook beperkend.
swats, gedaan met de filosofische toer, even uitleggen wat ik dit weekend gedaan heb: NZULEZU is een paaldorpje en telt zo'n 400 inwoners. ze leven op palen in een meer. tis enkel te bereiken via kano, een mooie tocht van een uur. het water ziet zwart door de microscopische deeltjes die de bomen afzetten, maar toch is het water zuiver. een oase van rust en eco-vriendelijk wonen komt op ons af. hoe zalig is het uitzicht van mijn slaapkamer: niks dan water en bomen en op de achtergrond het geluid van krekels en golvend water.... na 7u, wanneer het donker is, is er vandaag geen licht meer. De generator doet het even niet. Dus ik met mijn zaklamp naar het toilet (een gat in de vloer, boven het water)... begeven mijn pillen het toch wel zeker! Stond k daar gehurkt in een hokje van 80 op 80 cm met ergens een gat in de vloer en geen licht. Probeer dan maar eens goed te mikken ;) Deze herinnering wordt opgenomen in de lijst 'Top 10 lastige en beschamende momenten in ghana'. Om dan het geheel nog af te werken: De 'straat' bestaat uit loopplanken, ik denk dat de straat1.20 m breed is, maar af en toe is er een gat in de straat. Het was een spannende terugtocht, ook omdat het hout nog nat was van de regen, wat het glibberig maakt. Jaja, geef mij dan toch maar kakkerlakken op het toilet. Zoals de meeste weten, durf ik vergeetachtig te zijn. Uiteraard was ik ook nu weer iet svergeten: mijn zwemgerief, want in het meer kan je zwemmen. (de krokodillen leven 'ver' weg, 15 min in de kano van het dorpje). Gelukkig is leven in ghana minder complex en vinden de ghanezen het niet raar als je met kleren of naakt in het meer springt. Ik ging toch voor optie 1: Met kleren in het meer. Leuk leuk leuk!!! Er leeft ook al 6 jaar een spanjaard aan de rand van het meer. Een typische gedoctoreerde filosoof die ervan overtuigd is dat leven in het moment het ultieme geluk oplevert. Plannen vind hij maar niks, al gaat hij elke maandag naar takoradi om inkopen te doen (is dat ook geen vorm van plannen?). hij was ongelofelijk gastvrij. Per kano kwamen we er aan, toevallig, want het was niet gepland. De kinderen van het dorp hadden ons naar hem gebracht en bij aankomst wist ik waarom: Hij had een kanjer van een flatscreen tv in zijn huis staan. Hij opende direct een fles wijn (van die goeie van chilli) en toverde wat groenten en vis tevoorschijn. Hij leek me heel gelukkig om bezoek te krijgen. en hij had een doorspoeltoilet!!! Een luxe. HIj leeft afgezonderd en schrijft artikels. ik vermoed over filosofie. tis nen typische filosoof, maar bijzondere man. Na ons bezoek in de donkere teruggevaren en nog een laatste drankje in de lokale bar gedronken. Iedereen danst er, ook de kinderen van 4 jaar... op weg naar de kamers, na 22u, was het oppassen voor de slapende mensen op de straat... en de gaten... en het glibberige hout. een avontuur op zich. :) wat was het weer een fijn weekend!
en dan de zin van de dag: Even poor man don't eat stones. Het principe van 'Alles heeft een grens'.
hopla, een nieuwe week gaat weer van start, het mag lang duren van mijn part, ik zou er wat voor geven, als ik nog wat langer in ghana kon leven al wordt het stilaan tijd...
er is weer een week voorbij. Wat gaat de tijd toch snel!
deze week het laatste geld van het budget voor kings en queens uitgegeven. ik heb een kippen- en konijnenhok laten maken. Om geld te sparen kopen ze hier geen vlees voor de kinderen of zichzelf. Het is de bedoeling dat de konijnen zich voortplanten, zodat ze de kleintjes kunnen verkopen en de kippen dienen om vet te mesten en op te eten. Met de opbrengst van de konijnenverkoop hopen ze kippen te kunnen kopen. Ik hoop het ook voor hen!
Het was, naar goede ghaneze gewoonte, weer een hele onderneming om dit in orde te krijgen. Sinds augustus vraag ik ernaar. Eindelijk konden de mannen de tijd vrijmaken om te helpen. Het hout werd op maat gesneden, zaag en hamers werden ontleent bij de buren. Gelukkig hebben ghanese mannen hier enorm veel kracht en lukt het hen om zonder boor de nagels in het hout en de golfplaten te timmeren. jaja, ik zou niet graag slaag krijgen van die armen. de kinderen zelf hielpen ook op hun manier mee: ze hielden hout vast, gaven nagels aan, of keken gewoon toe. Ze vinden de konijnen geweldig! de hond trouwens ook. Na 1 nacht is hij er al ingeslaagd om 1 plank stuk te bijten om toegang te vinden tot de konijnen. gelukkig had ik ook een stalen rooster gekocht dat bescherming biedt tegen de hond. Maar wat wil je, ook hij krijgt geen vlees hier....
het leven gaat hier zijn gewone gangetje. Het heeft deze week veel geregent. en zoals jullie weten, moet ik buiten een douche nemen. Toen Linda (opvoedster) vroeg of ik me al had kunnen douche, zei ik van niet owv de regen en ik wou niet nat worden. Toen moest ze lachen. Want als je doucht wordt je toch ook nat? Deim, wat een logica, maar douchen in de regen heb ik toch niet gedaan... Omdat het gebouw ook geen ramen heeft, waait of regent het hier los binnen. Er is wel een net gespannen om de vliegen ed buiten te houden, maar de wind of de regen houdt het niet tegen. Het geeft een verrassende indruk: de kracht van wind in een gebouw is enorm groot. Het is wel goed verlucht nu :) en de regen op het golfplaten dak is oorverdovend! ik kon niet meer praten met de kinderen. Maar ze begrijpen mijn gebaren ook wel goed. soms zelfs beter dan de woorden. :)
En net wanneer ik dacht dat de ghanese man mij ondertussen gewoon is en dus niet meer met mij wil toruwen, duikt er weer een nieuwe aanbidder op. Ze geven het ook nooit op! het deed me wel nog maar eens realiseren dat ik me in belgie helemaal niet meer zo knap ga voelen als nu :) In belgie zal ik veeeeeeel minder aandacht krijgen van het andere geslacht. maarja, deze aandacht gaat er ook wel over hoor.
Ik begin al een beetje meer te wennen aan het idee dat ik ove r4 weken weer thuis ben. Ik kijk alvast uit naar de wasmachine! gedaan met met de hand wassen... maar eerst nog even genieten hier!!!
allereerst mijn excuses voor de vele typfouten. Moeder heeft me al naar mijn voeten gegeven ;) Het qwerty-typbord geraak ik maar niet gewoon en ja die td-fouten... het is nooit mijn sterkste kant geweest.
het weekend voor ik op reis vertrok ben ik verhuist naar het project. wat een warm onthaal kreeg ik daar! de kinderen kwamen naar me te gelopen, namen mijn kleine koffer in hun handen en brachten het naar mijn kamer. ze namen een stoel zodat ik kon uitrusten en ze keken gefascineerd toe hoe ik mijn kleren in de kast legden. De hond Fanny, kwam naar me toegelopen en plantte haar 2 vuile poten mooi op mijn proper t-shirt, liep al kwispelend mee naar mijn kamer en nestelde zich op de grond en wachtte tot ik klaar was met uitpakken. vervolgens vergezelde ze me naar het toilet (30 m verder in de 'tuin'), wachtte tot ik klaar was en liep terug mee naar binnen. Grappig toch? Het toilet is een gat in de grond, maar ze hebben er wel een mooi zitje boven gemetseld, dus ik kan op mijn gemak gaan zitten. De douche is hier een emmerdouche in openlucht. Een betonne muurjte tot op schouderhoogte geeft me toch nog iets of wat privacy. Ik keek uit naar de verhuis, maar had ook een dubbel gevoel: Ik liet mijn lieve nana (grootmoeder) achter in het gastgezin en ook mijn andere kamergenoten: Meneertje Spin, Juffrouw Salamander en Kaatje de Kakkerlak. Gelukkig heb ik snel nieuwe vrienden gemaakt die ik op het toilet ontmoette: De familie Kakkerlak. Ze lopen steeds met 3 achter elkaar en zijn het actiefst als het donker is. Ze jagen me de stuipen op mijn lijf door op mijn benen te kruipen op een plaats waar ik dat liever niet heb. Het is niet de eerste keer dat ik recht omhoog spring omdat ze mij kriebelen! Jaja, Ghana met zijn charmes... AL is het douchen echt wel romantisch hoor: 's avonds als het donker is, kan ik met het licht van de maan een douche nemen. Ik leef nu in een klein dorpje en daar is niet veel verlichting, dus het licht van de maan en de sterren kan nog ver doordringen. Het heeft iets rustgevends...
Dit weekend is er ook een nieuwe vrijwilliger aangekomen. hij komt uit duitsland en loopt hier stage. het is de bedoeling dat hij een project op poten zet zodat het centrum hier zelfvoorziendend wordt. momenteel leven ze van een maandelijkse donatie van een nederlands koppel en de huur dat de vrijwilligers betalen. Een staande ovatie voor het koppel, want zij zorgen ervoor dat de 2 vaste ghanese medewerkers (die 24/24 en 7/7 zich inzetten voor deze kinderen) een loon krijgen en de kinderen eten hebben. maar als je bedenkt dat een medewerker hier ongeveer 40 euro per maand verdient, vind ik dat toch veel te weinig voor wat ze doen. ik hoop dat we hier samen iets kunnen opzetten zodat de toekomst van dit project gewaarborgt blijft. als je trouwens een blik wil werpen: www.rising-stars.nl
Ben dit weekend trouwens een belg tegengekomen. leuk, hij verblijft hier ook voor zijn stage, straks gaan we naar een plaatselijke voetbalmatch zien samen. het is leuk om terug nederlands te kunnen srpeken. toch wil ik nog niet naar huis komen. nee, tis hier veel te leuk! de wereld is hier dan wel anders, ook ghana heeft enorm leuke en verrassende dingen te bieden. Wij kunnen net zoveel van hun cultuur leren als zij van de onze, dus ja, ik wil nog even blijven. Ik weet nog helemaal in het begin, dat enkele mensen niet zo goed begrepen dat ik mijn geld uit gaf aan dit project. ik had het inderdaad ook in iets duurzaams kunnen steken, zoals meubels. maar om een lang verhaal kort te maken: Traveling is part of education. Geen enkele school, geen enkel ouder, kan meegeven wat ik nu ervaar. dit is de beste levensles die ik tot hiertoe gehad heb en ze is nog niet gedaan. Ik krijg voor deze 'reis' enorm veel terug en dat is elke cent waard geweest! daarom: bedankt aan allen die me deze fantastische kans gegeven hebben!
groeten van een leen met een brede glimlach, en een stiekem verlangen om hier wat langer te kunnen zijn, genietend van elke dag, want het leven is ook hier enorm fijn!
deze week een hele week rond getrokken. vertrokken bij de Kintampowatervallen en geëindigd in cape coast. Een reis van 7 dagen. zaaaaalig!
Voor de eerste keer ervaar ik vrijdheid in ghana. Ghanezen praten steeds over de corruptie en de slechte regering en over hoe graag ze naar belgie komen. toch merk ik dat ghanezen een vrijer gevoel hebben dan wij en dat ze hierdoor minder stress hebben. Al is dat uiteraard vooral vanuit mijn standpunt. GHanezen kunnen voor hun producten die ze op straat verkopen vragen wat ze willen. ze dansen op straat zonder dat iemand hen veroordeeld, integendeel, anderen komen mee dansen. Ghanenzen werken hard, 7 dagen op 7. maar op zondage nemen ze de tidj om naar de mis te gaan. Dus als de trotro daardoor 3u later vertrekt dan voorzien, dan is dat zo. Er zal geen klacht ingediend worden, het wordt gerespecteerd. (Al was mijn geduld redelijk hard op;)) Er is minder structuur, meer onzekerheid, meer chaos, maar meer vrijheid.
Even kort samenvatten: KINTAMPO Watervallen: een lange, mooie waterval die me even een Pocahontasgevoel gaf. BOABENG FIEMA: wandelen tussen de apen in een prachtig stukje natuur. Met enkele nootjes in de hand, komen 15 aapjes naar de grond en eten. schattig! De aapjes zijn hier heilig en voelen zich er super. Als er een aap sterft, krijgt hij zelfs een begraafplaats met bijhorende houte zerk. TANOBOASE: een bos met grot en rotsen en een andere versie van Adam en Eva. HIer gelooft men dat er 4 mensen waren: 3 mannen en 1 vrouw die het begin waren van het leven in Tanoboase. Van daaruit zijn de mensen verspreidt. Een mooie wandeling van 2u overheen het landschap met prachtige uitzichten van km ver. BOBIRI: een oud loofbos en een vlindertuin. Jammer genoeg is het niet het seizoen hier om vlinders te zien, maar ik heb veel geleerd over de helende krachten van het sap en de schors van de bomen. De oudste boom hier 300 jaar oud. Kan al tellen he. Bobiri ligt ook ongelofelijk afgelegen. geen elektriciteit, geen lawaai van auto's of andere zaken. Er waren ook geen wolken s nachts, wat maakte dat ik ontelbaar veel sterren zag, inclusief de melkweg. Met het blote oog! OP het moment dat wij er waren, verbleven er ook enkele onderzoekers die de bomen voor een studie onderzochten. Al kon ik hun wetenschappelijke uitleg niet zo goed volgen. Gevolg was wel dat alles hier volzet was. Gelukkig was de gastheer zo vrij om zijn eigen kamer en bed af te geven en te slapen in de hal, zodat wij konden blijven. Over gastvrijheid gesproken! LAKE BOSOMTWI: een meer gevormd door een meteoriet. groot en met vele vissersdorpjes errond. Met een mountenbike fietsten we enkele km rond het meer. De vissersdorpjes doorkruisten we. De mensen waren heel vriendelijk, maar toeristen gewoon. Telkens we een foto wilden nemen vroegen ze geld. Al kunnen ze het hier wel gebruiken, ze zijn hier arm. De vissers zelfs zijn meermannen: met een houten plank en een emmer peddelen ze naar hun net in het midden van het meer. Ze duiken naar beneden en halen het net naar boven. Ik doe het hen niet na. CAPE COAST: een stukje kust met een enorm sterke stroming in de zee. Niet doenbaar om erin te zwemmen. Hier hebben we vooral rondgehangen, maar weinig gezien. We hebben echt de toerist uitgehangen: niksen met een heerlijke coctail. :)
voila, een krte maar krachtige samenvatting van de voorbije week.
tot snel maar weer!!!!!
ps: de reclamezin van de dag: "coca cola, don't mind your wife" ik zie de link niet, maar vond ze wel grappig, want ze menen het hier echt.
wat mij vooral opvalt hier is de diepgelovigheid van de mensen. in het deel waar ik verblijf, het zuiden van ghana, zijn de mensen overwegend christenen. ik zeg christen, omdat dit zowel, katholiek, protestants en alle andere verwanten inhoudt. in het noorden zijn de mensen overwegend islamieten. wat ik heel leuk vind aan ghanesen is dat het verschil tussen de godsdiensten niet zoveel uitmaakt voor hen. In belgie gaan katholieken en islamieten om een of andere reden niet goed samen. hier is dat geen probleem. het schijnt zelfs dat in sommige gebieden de christenen mee de ramadam doen en de islamieten mee kerst vieren. fantastisch toch!! ghanezen hebben andere zorgen aan hun hoofd: vaak weten ze niet of ze volgende week genoeg eten hebben. ik denk dat godsdienstverschillen verwaarloosbaar zijn dan.
ook de taxi's en trotro's, het belangrijkste openbaar vervoermiddel, hebben steeds opdrukken die verwijzen naar de bijbel. 'gog is god', 'psalm 126 of 92', jesus with me',... het zijn allemaal opdrukken, die me bijblijven, maar die ene opdruk blijft me het meeste bij: 'time changes'. het was een jonge taxichauffeur, mss 20 (al kan ik dat nooit met zekerheid zeggen, want ghanezen zien er jonger uit dan ze zijn OF wij zien er ouder uit voor onze leeftijd :) ) die deze opdruk op zijn taxi had gezet. mss kan de jonge generatie inderdaad ghana veranderen... de verkiezingen zijn alvast gewonnen door de democratisch partij. die was al aan de macht, dus ik vermoed dat het verder zal gaan zoals het nu gaat: langzaam, maar positief.
wat de vorige generatie betreft, de generatie van mijn gastmoeder, die zijn nog erg gelovig. mss heb ik het al vertelt, maar mijn maag is hier niet op zen best. ik geraak maar niet gewoon aan het eten. mijn moeder bidt vaak voor mij, zodat god mij zal beschermen. heel vriendelijk en lief van haar, maar toen ik haar vroeg of ik naar het ziekenhuis kon gaan voor een malariatest, zei ze dat dit niet nodig was, want god zou mij beschermen. excuseer, maar dat was toch een stap te ver voor mij, dus ik ben toch gegaan. geen zorgen, ik heb geen malaria, wel een voedselvergiftiging... kan ik in belgie ook krijgen. ben 2 dagen goed ziek geweest, maar nu ben ik er weer helemaal bovenop! gelukkig, want dit weekend en volgende week ga ik weer reizen: eerst kintampowatervallen, dan het apenkerkhof, dan het voltagebied, waar ik hopelijk de ferry kan nemen naar HO ( een stadje in het westen). Een riviertocht van 1 dag. ik kijk er al zo hard naar uit!
Vrijdag verhuis ik naar het project waar ik werk. ik huur daar een kamer, zodat ik meer tijd kan doorbrengen met de kinderen. ze zijn fantastisch en ongelofelijk leergierig! Er zijn maar weinig kinderen in belgie die zo graag willen leren als deze kinderen. en zij kunne mij iets leren. ondanks hun handicap zijn ze beter in kleren met de hand wassen dan ik :)
voila, zo zit mijn toer er weer op. aangezien ik van zaterdag tot zondag ga rondtrekken, zal ik een weekje overslagen. maar denk eraan: geen nieuws is goed nieuws!
met mijn sandalen voeten, geef ik veel groeten, met een vleugje zon en af en toe regen, kom ik jullie volgende keer weer tegen!
vandaan is het stralend weer. Dus een zoveelste poging om de blog bij te werken.
Het leven gaat hier zo stilaan zijn gangetje. Ik begin de hun cultuur te kennen en ook een beetje over te nemen. Zo word ik elke dag een beetje meer ghanees. Al zal ik voor de kleur nog extra moeite moeten doen. ik denk niet dat ik al hard gebruind ben. ja, ben de laatste dagen zelfs een beetje verbrandt, tussen de regenbuien door. Maar toch zie ik nog enorm wit. ik verschiet er telkens van als ik mijn eigen hand een hand van een kind zie vastnemen. een grote witte hand die een klein zwart handje omsluit. tis echt een gigantisch verschil.
natuurlijk heb ik ook een beetje de toerist uitgehangen. In het dorpje NTONSO heb ik een laken bestemepeld met adukra-symbolen. wat dat zijn zal ik thuis laten zien. het is in elk geval leuk om te doen en ook wel een leuke therapie/activiteit in het ergotherapeutisch werkveld. (beroepsmisvorming!) ik heb alvast de stemepels gekocht om het thuis nog een keertje te doen.
MOLE NATIONAL PARK: ik had het de vorige keer al gezegd: een paradijs op aarde. Hier heb ik mijn hart kunnen ophalen. door het regenseizoen heb ik niet veel dieren gezien in het park. ze zijn verspreid over heel het park nu, dat is zo'n groot gebied. onmogelijk om in 1 keer te bezoeken. jammer, want ik had echt graag een levende olifant gezien. maar ja, dat is een goede reden om ooit terug te komen! We, ik en 4 andere vrijwilligers, jhebben er een safarikanotocht gedaan. zaaaaaalig! ik leef nu al 4 weken in een stad. voor iemand die van de kempen komt, is dat een drukte en chaos en helemaal niet zo aangenaam. De rivier, het omringend groen, hier, tijdens die kanotocht, zo ongelofelijk rustgevend. ik wou er gelijk blijven wonen! even heb ik overwogen om te vragen of ik van project kon veranderen. Brian, een ierse vrijwilliger, is gestart met een museum in te richten in dit park. over 2 weken gaat hij weer naar huis. ik zou dus zijn project kunnen overnemen, maar toen dacht ik terug aan de kindjes en ja... mss toch maar blijven bij die snotapen. ze hebben dan wel een handicap en van hygiene hebben ze niet veel gegeten, maar ze zijn zo lief en schattig.
Wat het park ook fijn maakte waren de mensen. allemaal blanke toeristen. Je zou haast vergeten dat je in hartje afrika zijt. begrijp me nu niet verkeerd, maar het was fijn even een andere soort conversatie te voeren. de meeste gesprekken die ik voer met ghanesen gaat over mijn land, de corruptie en armoede in ghana, geld, telefoonnummers en trouwen ( waardoor het gesprek meestal op een negatieve manier eindigt). Het was fijn in het park om even niet de buitenstaander te zijn.
Iemand vroeg voor mijn vertrek wat ik het meeste zou missen. wel: een vuilbak, en liefst eentje om te recycleren (hier gooien ze alles in de kant), een WC die doorspoeld (onderweg naar het park was het zelfs gewoon een gat in de grond, wat echt moeilijk is!) en een wasmachien. zo wassen met de hand... ik krijg er mijn kleren niet helemaal proper mee hoor.
ik heb trouwens een ghanees nr voor zij die mij dringend nodig hebben: 0540233721 verder verhuis ik op 8 september naar het centrum. het contract met het gezin loopt af. ik kijk er met een dubbel gevoel naar uit: ik kan opnieuw meer mijn eigen tempo leven, maar zal dag en nacht bij de kinderen zijn... we zullen wel zien!
even een spoed berichtje. omdat internet en de elektriciteit hier regelmatig uitvalt door zware regenval, is mijn nieuwe tekst nu al voor de tweede keer gewist. heel ontmoedigend hoor, 3 kwartier typen voor niets! :)
even snel samenvatten:
MOLE NATIONAL PARK: het safaripark van afrika. geheel zoals het in de documentaires getoond wordt! echt de moeite, een waar paradijs.
vele groetjes vanuit ghana met iets meer sproetjes en een overdosis banana
Na een busrit van 5u, ben ik aangekomen in Offinso. Een mini-stadje boven kumasi. Het was een luxebus: airco volle bak aan! Heel fijn want de temperatuur stijgt hier geweldig, maar nu ben ik snipverkouden! Maak dat mee op de evenaar!
Mijn Mamee, is mijn gastmoeder, verwelkomde mij met een brede glimlach, een stevige knuffel en een pot warm eten! ja, een pot, geen bord. Ik ga hier zeker ni omkomen van de honger. 2 keer per dag warm eten, en tussendoor nog een tros bananen en als ik dat niet op eet , is mamee ongerust dat ik ziek ben. nee, vermageren zal ik zeker ni.er is hier ook geen bestek. althans ik kan er wel achter vragen hoor. maar, omdat ik graag de afrikaanse cultuur wil leren kennen, probeer ik zoveel mogelijk te doen zoals zij. Dat wil zeggen: eten met de rechterhand Beeld u in: rijst met een soort van vleessaus, kipbrokken en tonijn. Niet gemakkelijk zonder lepel hoor!
Na een week Ghana, wou ik graag mijn kleren wassen. Tis hier te doen met de hand. Oudere mensen in Belgie kunnen dit waarschijnlijk nog. ik niet.... ik probeerde wel, maar de jongere nicht (14),kan het beter. en ook de achternicht van 6 doet het beter... ze hebben hier al goed gelachen met mij :)
In het gezin is er nog een andere nicht met haar dochtertje van maanden. Lili, zij wordt gedragen op de rug. Ik mocht ook eens proberen. Veel beter dan dragen op de arm, minder zwaar en je handen zijn nog vrij om te werken. Heel praktisch, dat wil ik zeker nog kunnen in belgie. Om te koken, moet je lenig zijn. mijn gastmoeder is 54 jaar en slaagt erin om met haar voeten een pot te manipuleren, terzijl ze met haar beiden handen met de lepel in de pot roert. ik zal de foto s thuis laten zien, want een foto uploaden duurt hier veel te lang.
Ik ben de enige blanken in de stad hier. als ik op straat loop hoor ik altijd +buruni fasa hallo hallo+ (blanke, hallo hallo) en dan willen ze me een hand geven, dat zijn dan de kinderen en dat is nog leuk. Of ze willen met mij trouwen, dat zijn dan mannen van 16 tot 60 jaar of ze willen gewoon mijn vriend zijn en vragen dan heel beleefd of ze geld kunnen krijgen :) jaja, raar volkje die ghanezen.
het centrum waar ik werk is erg armzalig. het werd trouwens opgericht door een nederlands koppel. er zijn jammer genoeg geen tot weinig middelen om de kinderen iets te bieden. een voorbeeld: door een vorige vrijwilligster zijn er potloden meegebracht, maar ik kan ze niet gebruiken want er is geen papier of aanslijper. Dus aan al de diegene die mij een kleine donatie gegeven hebben voor dit centrum: Er zal knutsel- en spelmateriaal aangekocht worden! Als ook behangpapier om het alfabet en de cijfers op te schrijven en permanent tegen de muur te hangen, zodat er toch les gegeven kan worden, ook als het bordkrijt op is (wat nu het geval is). Het is ook moeilijk om iets aan te leren. Is het wel zinvol om ze het alfabet te leren, als ze er later niets mee gaan doen? waar komen ze later terecht? In belgie kunnen ze werken in een beschutte werkplaats bijvoorbeeld, hier bestaat dat niet. Ik ga nog veel moeten brainstormen en mijn creatief alterego boven moeten halen.
geen schrik, ik zal me niet overwerken! Ik leef nu op ghanees tempo, een afspraak hoeft niet nageleefd te worden. als ik pas om 10u kom, goed, kom ik maar 2 uurtjes, goed,... tis toch een heerlijk vakantiegevoel hoor, zo werken in ghana. :)
de voorbije dagen hebben we veel geleerd: Twi (de lokale taal), dans, kpanlogo (soort djembe) en een afrikaanse dans. Vandaag hebben we gekookt. Uiteraard vragen deze initiaties wat meer uitleg.
TWI: het is een verzamelnaam voor alle dialecten hier. Maakwe, Maahaa, Maagye = goedemorgen, -middag en -avond. Eye sen = hoe gaat het? We leerden enkele zinnen om mensen hier te groeten op straat. Voor Ghanezen is dat heel belangrijk. Iedereen hier spreekt ons aan. Ze willen kennis maken en weten waar we vandaan komem. Ja, soms voel ik me een attractie. De rollen zijn nu omgekeerd: De 'witte mensen' zijn in de minderheid. Ghanezen zijn niet verlegen!
De dans heet FUME FUME. Een van de gemakkelijkste afrikaanse dansen. Heel leuk en goed voor de conditie, want er wordt veel in gesprongen. De calorien vliegen er af en zeker in deze hitte. We leven hier trouwens in een gratisse sauna!
Kpanlogo is een djembe dat hoger klinkt. er bestaat een vrouzelijke en mannelijke versie. Er op spelen vond ik heel leuk, alleen doen mijn duimem en duimmuis er nog pijn van. we zijn het niet gewoon he.
koken: jullie kennen mij en koken ondertussen: Ik HAAT wachten op eten, zeker als ik homger heb! Wat was het koken een kanjer van een uitdaging voor mij! Er wordt hier gekookt op kolen, buiten. Er moet constant iemand wapperen om het vuur aan te houden. Het is dus veel intensiever dan de BBQ. maar wel heel lekker: Yam, gebakken bananen (iets wat ik thuis zeker ga kunnen maken), rijst (met onmgelofelijk veel look, olie en pepers), kip, en nog wat groentjes. Heel lekker!!! Maar het duurde wel 2.5 uren eer het klaar was...
s avonds zijn we met zen allen naar een reggeafeestje geweest> De sfeer was heel aangenaam, maar we zijn een beetje gaan lopen, omdat enkele meidem steeds ten huwelijk werden gevraagd. ze kregen echt veel aandacht en dat was op den duur echt vervelend. Zoals ik al zei, Ghanezen zijn totaal niet verlegen. De wietgeur was ook ongelofelijk sterk aanwezig. Hier zie je geen dronken mensen, maar stoned-mensen. Even grappig hoor!
Deze namiddag waren we vrij, dus zijn we met 3 een haven gaan bezoeken. Hiervoor moesten we de trotro nemen. Een trotro is hier zoals een lijnbus. Je neemt het en betaald en hoopt dat de chauffeur niet botst en de deur niet open valt :) In belgie had ik mijn renaultje weg gedaan omdat ik me er niet veilig voelde, maar hier, hier zijn de auto's pas echt onveilig. Ze vallen bij wijze van spreken bijna uit elkaar. Ach ja, ook dat word ik op den duur wel gewoon :) De haven was enorm pitoresk. Schoon, zoals de foto's in de boekskes. waaw, zelfs de foto's die ik nam kunnen het niet weergeven. Daarna bezochten we nog een museum over de slavernij hier. Dit was een enorm grote en traumatische gebeurtenis! Het is niet te begrijpen dat een mens een ander mens zo slecht kan behandelen. De gids was enorm gepassioneerd in zijn job en gaf ons meer uitleg dan nodig :) na een stevige fanta in een bar namen we opnieuw een trotro in plaats van een taxi. trotro's zijn goedkoper en meer avontuurlijker. Het is echt sfeervol om ze te nemen, met de typische afrikaanse muziek en de lachende, vriendelijke ghanezen,...
We liepen door de straten langs de 'slobbenwijken'. Heel fijn, want de kinderen lopen ons achterna, willen ons een hand geven, spreken ons aan,.... ik zeg het, we zijn precis een attractie! Het feit dat de mensen arm zijn, stoort niet. Ze zijn vriendelijk en steeds bereidt om te helpen waar ze kunnen. Ja, ik voel me hier best op mijn gemak.
het toeristen leven is afgelopen, deze nacht om 4u vertrek ik naar kumasi, naar mijn gastgezin. ik weet niet of ik nog vaak op internet kan, maar onthou goed: Geen Nieuuws is goed nieuws!
Na 3 dagen neem ik stilaan al enkele dingen onbewust over:
de taal: tot hiertoe enkel engels, ze spreken TWI. Nederlands wordt echt een beetje moeilijk, ik moet soms nadenken over de woorden.
het slenteren: het wandeltempo ligt veeeeeeeeeel lager hier. Het is fijn om niet gehaast te zijn!
Mindfulness denken: Ghanezen hebben geen cursus nodig om te leren leven in het moment, om zicht te leren concentreren op 1 taak. Ze doen 1 taak tegelijk en ze zullen zich nooit haasten. Discipline is er ook niet echt... "Wat vandaag niet in orde komt, lukt morgen wel" Dat is een leuke visie, die neem ik mee naar huis!
Yam: Iets dat trekt op gebakken patatten: lekker! Fufu: een soort van deeg gemaakt van bananen, rijst en graan. (denk ik). gedompelt in pikante saus en ik heb het genomen met geit. Geit smaakt als stoofvlees.
Na een lange vlucht ben ik aangekomen in ghana. Accra is de hoofdstad van Ghana. Een enorm grote stad, dat best kan concurreren met Brussel. In het verkeer zijn de Ghanezen de 'beste'. Geen zebrapaden of verkeersborden. Hier en daar verkeerslichten als decoratie. Er rijdt geen enkele auto rond zonder bluts of een deur, koffer... met een andere kleur dan de oorspronkelijke kleur van de auto. Uitgeput viel ik in slaap voor 10 min. Die ghanezen, het zijn luidruchtige mensen. stil gaan slapen zit er niet in :). Om de 5 min werd ik opnieuw wakker.
Op maandag kregen we onze eerste initiatie. We, ik en nog 15 andere vrijwillgers, kregen uitleg over de verschillende gewoontes en de dingen die je best doet en de dingen die je beter niet doet. Je linkerhand gebruiken bijvoorbeeld, doe je beter niet. Die hand wordt bekeken als onrein en wordt enkel gebruikt om jezelf te wassen. (Ocharme aan zij die linkshandig zijn!) De les kregen we van onze 'Big Black Mama Tina'. Ze loodst ons doorheen deze eerste week en zal ons alles uitleggen over de gastgezinnen, veilig reizen en alles over ons project. Ik krijg er meer en meer zin in. Die ghanezen, een manager is er niets tegen. Verkopen en deals maken kunnen ze als de beste. Tina is een echte mama, ze knuffelt en vertelt ons 1000 keer dat alles in orde komt. Het zou een goede verkoopster zijn.
Met onze groep hebben we al heel wat dingen bezocht in Accra: Het strand: te betalen weliswaar. Enkel voor toeristen en de rijke Ghanees. Binnen het uur stonden er 4 verkopers rond ons: armbandjes, nagellak, schilderijen,... Voor mij persoonlijk niet echt ontspannend, maar kom. De zee zelf was ijskoud en de stroming van de golven was enorm sterk, ik voelde me meegezogen worden door het water. En voor zij die mij en mijn huid goed kennen: nee, ik ben nog niet verbrandt, enkel mijn tenen, die was ik vergeten :)
We bezochten ook een plaatsje waar ze doodskisten verkochten. Ghanezen vieren een begrafenis voor een hele week. De kist beeld een object uit dat de overleden persoon typeert. bv: een vliegtuig voor iemand die stierf in een vliegtuigongeluk of een piloot was. Een pakje marlboro, een bierflesje, een leeuw,... Het kan allemaal op vraag. het maken duurt maar 2 weken :)
De makota = de markt wat een drukte! veel kraampjes, weinig plaats, ongelofelijk veel mensen die alles verkopen. Dit soort markten is nergens in Belgie te vinden. Ik kan de sfeer via woorden nie tuitleggen, de foto's zullen hun werk doen als ik terug ben.
Het schoppingcentre: jaja, ook hier hebben ze dat, alleen is het in openlucht en op de ghaneze wijze. Een hel als toerist! Ze klampen je aan en trekken je mee, ze vragen veel te veel voor de producten, want ze denken dat we steenrijk zijn, dus moeten we afbieden. Niet simpel, als je de waarde van het geld nog niet goed onder de knie hebt.
uiteraard ook nog 'Kwame Nkrunah Memorial Park': de graftombe van de eerste president van Ghana. Ghana was trouwens in '57 onafhankelijk. Nog niet zo lang geleden dus.
Iemand zei overlaatst tegen mij 'idealist'. Maar wat is een idealist he? Ik vind dat het een beetje een negatief karakter heeft. Ik wil even zeggen dat ik geen idealist ben. Ik streef niet naar de top of steek niet enorm veel energie in een project om het onderste uit de kan te halen, zodat de levensomstandigheden voor de kinderen beter/idealer worden. Ik ga niet naar Ghana enkel en alleen om mij daar in te zetten voor kinderen met een handicap met als doel om hun wereld te verbeteren. Het is een feit dat ik uit dat project wel veel voldoening zal halen en mij 100% zal inzetten om het Centrum waar de kinderen verblijven te helpen in hun vooropgesteld doel. Ik ga mijn eigen visie daar niet opleggen of aanbrengen. Ik denk dat het beter is aansluiting te vinden in hun visie.
Het hoofddoel van deze reis is nog steeds een heel persoonlijk projectje. Even een andere wereld leren kennen, een andere cultuur met andere gewoontes, een andere taal,... en als het dan nog even kan, ja, dan zou ik ook heel graag olifanten, apen en giraffen zien!
Idealisme doet me trouwens denken aan Altruïsme. Een woord met een inhoud dat niet bestaat. Ik heb ooit een discussie gevoerd met iemand die me vertelde dat altruïsme wel bestaat, ook al zei de docent sociale psychologie van niet. Het is een discussie die ik nog steeds niet kan loslaten. Ik ben van mening dat altruïsme niet bestaat: een mens verwacht altijd iets terug en meestal is dat iets in eigen belang.
Ik verwacht van dit project dat het me persoonlijk zal vormen, dat ik voldoening krijg in hetgeen ik daar doe. Dit is een duidelijke egoïstische verwachting...en dat is mijn goed recht!
Na stilaan meer en meer 'Tot ziens!' te zeggen tegen mensen die ik tegenkom, begin ik stilaan te beseffen dat het moment dichter komt.
Het afscheidsfeestje in mijn tuin was fijn en gezellig: een positieve afsluiter. Familie en vrienden, ik zie ze in november graag weer terug.
Het afscheidsmoment in het rusthuis lag me toch wel moeilijker. Donderdagnamiddag deelde ik pindasoep (soep die gekend is in afrika) uit aan de mensen bij wijze van afscheid. Het viel me zwaar dat veel bewoners me het allerbeste toewensten en enkelen dit zeiden met tranen in de ogen. Ik had er geen flauw idee van dat dit voor hen een emotioneel moment zou zijn. Ik kan de reis nochtans voor mezelf goed relativeren: in november ben ik al terug. Ik kan me inbeelden dat deze periode voor sommige bewoners lang is. Sommigen vertelden me ook heel nuchter dat ze er dan misschien niet meer waren. Nog maar eens het bewijs hoe deze mensen zich bewust zijn van de eindigheid van het leven... en dit accepteren! Die acceptatie, dat realisme zijn een van de dingen die ik zo bewonder aan oudere mensen. Maar kom, het inpakken...
Het inpakken is niet gemakkelijk: "wat neem ik mee, wat zeker niet? En oja, ik mag 'maar' 20 kilo meenemen. En hoe neem ik al dat speelgoed mee dat ik gekregen heb???" Gelukkig heeft de zus een kanjer van een koffer waar alles in kan. Lang leven de vooruitziende zus! Zelf heb ik enkel een trekkersrugzak. Ik heb zelf nog nooit een koffer nodig gehad. Maar mijn zus, die koopt wel eens zaken onder het motto van 'dit komt altijd wel eens van pas.' en voila, ze had waarschijnlijk nooit gedacht dat de koffer ooit naar Ghana zou reizen.
Het afscheid komt dichterbij. Zaterdag nog een afscheidsfeestje gegeven met familie, vrienden en enkele buren. Het lijkt allemaal zo definitief, al besef ik het nog niet.
Stilaan begin ik te pakken. Het is niet zo gemakkelijk om uit te kiezen welke kleren ik zeker moet meenemen. Ze moeten gemakkelijk zijn om met de hand te kunnen wassen...en liefst ook snel drogen. Wat ik het beste als kado meeneem naar de familie waar ik zal verblijven weet ik ook nog niet, met andere woorden, ik heb toch nog wel wat te organiseren.
Het gastgezin waar ik verblijf bestaat uit een alleenstaande moeder en 5 kinderen, als ik het goed begrepen heb. Het zal er dus gezellig worden!
De meeste mensen vragen aan mij of ik 'geen schrik' heb. Wel, natuurlijk heb ik schrik! Het is een stap in het onbekende. Dat maakt het net een avontuur. Mijn grootste angst is toch wel dat ik ziek ga worden. Ziek, zodat ik geen werk of uitstapjes kan doen. Dat zou ik echt jammer vinden, want uiteindelijk heb ik MAAR 3 maanden om Ghana te ontdekken.
Ik heb er vertrouwen in. In het rusthuis zeg ik altijd tegen de mensen: "We maken er het beste van... Roeien met de riemen die we hebben!" We zullen wel zien hoe het uitdraait. Ik heb liever niet teveel verwachtingen, dan kan het enkel tegen vallen. Ik hoop enkel dat het een ervaring wordt om nooit te vergeten en dan neem ik die 'kleine' ongemakken (die zich misschien zullen voordoen) er graag bij.
Al jaren speel ik met de gedachten 'eens iets anders' te doen. Al jaren overweeg ik om 'er voor een langere periode tussenuit te knijpen'. Wel, het moment is aangebroken. Het is nu of nooit. Zondag 1 augustus om 11.22u stap ik in Antwerpen Centraal op de Thalys. Het begin van een drie maanden durende reis naar Ghana.
In Ghana neem ik als vrijwilligster deel aan een sociaal project. Ik zal meedraaien in een centrum voor kinderen met een (meervoudige) verstandelijke beperking. 10 kinderen tussen de 4 en 13 jaar zullen mijn uitdaging zijn de komende 3 maanden. Hoewel, er zullen zich wel meer uitdagingen voordoen....
Deze blog is gemaakt voor familie, vrienden en alle mensen van het rusthuis waar ik nu werk. Laat dit een moderne manier van briefwisseling zijn, zodat jullie allen op de hoogte blijven. Voel u vrij om berichten te posten en reacties te geven. Ik tracht min. 1 keer per week naar het dichtsbijzijnde interentcafé te reizen. Al kan ik uiteraard niets beloven...
