Iemand zei overlaatst tegen mij 'idealist'. Maar wat is een idealist he? Ik vind dat het een beetje een negatief karakter heeft. Ik wil even zeggen dat ik geen idealist ben. Ik streef niet naar de top of steek niet enorm veel energie in een project om het onderste uit de kan te halen, zodat de levensomstandigheden voor de kinderen beter/idealer worden. Ik ga niet naar Ghana enkel en alleen om mij daar in te zetten voor kinderen met een handicap met als doel om hun wereld te verbeteren. Het is een feit dat ik uit dat project wel veel voldoening zal halen en mij 100% zal inzetten om het Centrum waar de kinderen verblijven te helpen in hun vooropgesteld doel. Ik ga mijn eigen visie daar niet opleggen of aanbrengen. Ik denk dat het beter is aansluiting te vinden in hun visie.
Het hoofddoel van deze reis is nog steeds een heel persoonlijk projectje. Even een andere wereld leren kennen, een andere cultuur met andere gewoontes, een andere taal,... en als het dan nog even kan, ja, dan zou ik ook heel graag olifanten, apen en giraffen zien!
Idealisme doet me trouwens denken aan Altruïsme. Een woord met een inhoud dat niet bestaat. Ik heb ooit een discussie gevoerd met iemand die me vertelde dat altruïsme wel bestaat, ook al zei de docent sociale psychologie van niet. Het is een discussie die ik nog steeds niet kan loslaten. Ik ben van mening dat altruïsme niet bestaat: een mens verwacht altijd iets terug en meestal is dat iets in eigen belang.
Ik verwacht van dit project dat het me persoonlijk zal vormen, dat ik voldoening krijg in hetgeen ik daar doe. Dit is een duidelijke egoïstische verwachting...en dat is mijn goed recht!
Na stilaan meer en meer 'Tot ziens!' te zeggen tegen mensen die ik tegenkom, begin ik stilaan te beseffen dat het moment dichter komt.
Het afscheidsfeestje in mijn tuin was fijn en gezellig: een positieve afsluiter. Familie en vrienden, ik zie ze in november graag weer terug.
Het afscheidsmoment in het rusthuis lag me toch wel moeilijker. Donderdagnamiddag deelde ik pindasoep (soep die gekend is in afrika) uit aan de mensen bij wijze van afscheid. Het viel me zwaar dat veel bewoners me het allerbeste toewensten en enkelen dit zeiden met tranen in de ogen. Ik had er geen flauw idee van dat dit voor hen een emotioneel moment zou zijn. Ik kan de reis nochtans voor mezelf goed relativeren: in november ben ik al terug. Ik kan me inbeelden dat deze periode voor sommige bewoners lang is. Sommigen vertelden me ook heel nuchter dat ze er dan misschien niet meer waren. Nog maar eens het bewijs hoe deze mensen zich bewust zijn van de eindigheid van het leven... en dit accepteren! Die acceptatie, dat realisme zijn een van de dingen die ik zo bewonder aan oudere mensen. Maar kom, het inpakken...
Het inpakken is niet gemakkelijk: "wat neem ik mee, wat zeker niet? En oja, ik mag 'maar' 20 kilo meenemen. En hoe neem ik al dat speelgoed mee dat ik gekregen heb???" Gelukkig heeft de zus een kanjer van een koffer waar alles in kan. Lang leven de vooruitziende zus! Zelf heb ik enkel een trekkersrugzak. Ik heb zelf nog nooit een koffer nodig gehad. Maar mijn zus, die koopt wel eens zaken onder het motto van 'dit komt altijd wel eens van pas.' en voila, ze had waarschijnlijk nooit gedacht dat de koffer ooit naar Ghana zou reizen.
Het afscheid komt dichterbij. Zaterdag nog een afscheidsfeestje gegeven met familie, vrienden en enkele buren. Het lijkt allemaal zo definitief, al besef ik het nog niet.
Stilaan begin ik te pakken. Het is niet zo gemakkelijk om uit te kiezen welke kleren ik zeker moet meenemen. Ze moeten gemakkelijk zijn om met de hand te kunnen wassen...en liefst ook snel drogen. Wat ik het beste als kado meeneem naar de familie waar ik zal verblijven weet ik ook nog niet, met andere woorden, ik heb toch nog wel wat te organiseren.
Het gastgezin waar ik verblijf bestaat uit een alleenstaande moeder en 5 kinderen, als ik het goed begrepen heb. Het zal er dus gezellig worden!
De meeste mensen vragen aan mij of ik 'geen schrik' heb. Wel, natuurlijk heb ik schrik! Het is een stap in het onbekende. Dat maakt het net een avontuur. Mijn grootste angst is toch wel dat ik ziek ga worden. Ziek, zodat ik geen werk of uitstapjes kan doen. Dat zou ik echt jammer vinden, want uiteindelijk heb ik MAAR 3 maanden om Ghana te ontdekken.
Ik heb er vertrouwen in. In het rusthuis zeg ik altijd tegen de mensen: "We maken er het beste van... Roeien met de riemen die we hebben!" We zullen wel zien hoe het uitdraait. Ik heb liever niet teveel verwachtingen, dan kan het enkel tegen vallen. Ik hoop enkel dat het een ervaring wordt om nooit te vergeten en dan neem ik die 'kleine' ongemakken (die zich misschien zullen voordoen) er graag bij.
Al jaren speel ik met de gedachten 'eens iets anders' te doen. Al jaren overweeg ik om 'er voor een langere periode tussenuit te knijpen'. Wel, het moment is aangebroken. Het is nu of nooit. Zondag 1 augustus om 11.22u stap ik in Antwerpen Centraal op de Thalys. Het begin van een drie maanden durende reis naar Ghana.
In Ghana neem ik als vrijwilligster deel aan een sociaal project. Ik zal meedraaien in een centrum voor kinderen met een (meervoudige) verstandelijke beperking. 10 kinderen tussen de 4 en 13 jaar zullen mijn uitdaging zijn de komende 3 maanden. Hoewel, er zullen zich wel meer uitdagingen voordoen....
Deze blog is gemaakt voor familie, vrienden en alle mensen van het rusthuis waar ik nu werk. Laat dit een moderne manier van briefwisseling zijn, zodat jullie allen op de hoogte blijven. Voel u vrij om berichten te posten en reacties te geven. Ik tracht min. 1 keer per week naar het dichtsbijzijnde interentcafé te reizen. Al kan ik uiteraard niets beloven...
