Marijke Arijs in gesprek met Gaël Faye

Ik vertel de dingen niet zoals ik ze heb beleefd, maar zoals ik ze heb gevoeld.  Ik denk dat kunstenaar zijn in de eerste plaats betekent dat je je kinderziel weet te bewaren.  Eigenlijk ben ik altijd kind gebleven in een grotemensenwereld.  Op het podium kan ik bijvoorbeeld helemaal mezelf zijn, zoals kinderen opgaan in hun spel.  Die totale oprechtheid, daar is het me om te doen.

Salman Rushdie in DS WEEKBLAD

Verenig rede met verbeelding en je krijgt wonderen, schoonheid, kunst.  Scheid ze en je creëert monsters.

Arundhati Roy in gesprek met Kathy Mathys

Het meest ben ik geïnteresseerd in personages die grenzen door hun lichaaam hebbben lopen. (….) Iedereen heeft meer dan één gezicht, alleen erkent niet iedereen dat of durft niet iedereen dat gegeven onder ogen te zien.

Ian Mc Ewan in gesprek met Toef Jaeger

Een schrijver moet ik zich van zijn lezers niet aantrekken.

(…)

Ik heb geen onderzoek gedaan, het was alsof ik vakantie nam.

(…)

Mensen vragen me nu voortdurend of ik afstand neem van mijn realistische romans, maar ik zie elke roman die ik schrijf, als mijn eerste.

Eric De Kuyper in gesprek met Jelle Vanriet

Af en toe liep het wat minder, bijvoorbeeld toen ik plots via mijn vriend met twee kinderen werd geconfronteerd terwijl ik er geen wilde. Maar dan riep ik mezelf tot de orde en dwong ik mezelf om weer het wonder te ervaren in het dagelijkse. En zie, een heel nieuw gamma aan verwondering ontstond, dankzij die kinderen! Ik bewonder Engelse schrijfsters zoals Virginia Woolf, Margaret Drabble, Elisabeth Taylor, Anita Brookner, Rumer Godden en Barbara Pym omdat hun naïviteit en kinderlijke opmerkzaamheid intact gebleven zijn. Hierdoor zijn zij geweldig humoristisch, want als je de wereld met kinderlijke precisie observeert, krijg je automatisch komische boeken. Het leven is nu eenmaal bizar en vol humor.’

(…)

Als kind had ik grote moeite met de dingen die voorbijgaan. Vanaf half augustus panikeerde ik al, te weten dat dra de zoete vakantie weer zou overgaan in de ellende van de school. Ik kon ook moeilijk verkroppen dat bloemen verwelken, dat de schoonheid en de geur van de roos vergaan. Gelukkig heb ik vrij snel geleerd dat de vergankelijkheid ook iets waardevols is. Dat de onverbiddelijkheid van het leven tegelijkertijd ook de schoonheid van het leven is. Mijn moeder zei altijd: wat we hebben gehad, hebben we gehad. En zo is het. Het doet pijn, maar hé, het was toch mooi?’

Juli Zeh in gesprek met Peter Jacobs

Ik zat zo diep in het verhaal dat ik bleef schrijven nadat de roman klaar was.  Ik kon de personages met wie ik zolang bezig was geweest, niet zomaar abrupt laten vallen.   De lezers doen mee.  Uit puur spelplezier. Alle personages hebben e-mailadressen en krijgen post. De mails worden geforward naar mijn adres en ik beantwoord ze in naam van de personages. 

(…)

Ik voel me, eerlijk gezegd, als schrijver ook veiliger wanneer ik een plot heb, een einde waarnaartoe ik kan werken’. Ik hou van escalatie. Ik vertrek graag van een min of meer harmonische situatie en laat het dan ontploffen. 

Tommy Wieringa in gesprek met Veerle Vanden Bosch

Wat ik wil doen als ik zo’n verhaal schrijf, is de drijfveer van mensen laten zien.

Hillary Mantel in gesprek met Kathy Mathys

Fictieschrijvers kruipen in de huid en de geest van hun personages. Ik ben bijvoorbeeld erg geïnteresseerd in het lichaam van mijn personages, niet enkel in hun gedachten.

…

Nog een verschil: een historicus doet zijn best om neutraal te blijven, terwijl fictieschrijvers partij kiezen. 

…

Ik hoop dat lezers van mijn boeken inzien dat het leven verandert, dat niet alles in steen gegraveerd is.  Natuurlijk zijn er onweerlegbare feiten, dat spreekt.

Jean-Luc Outers in Standaard der Letteren van 20 maart 2015

Schrijver zijn, daarentegen, is proberen het onzichtbare te tonen, is de opklaring in de duisternis te zoeken, is zich verwijderen, afstand nemen, ver weg van jezelf stranden.  Schrijver zijn is woorden opwerpen, tegen het onnoembare, is dingen die je vergeten waande weer de kop laten opsteken in het geheugen, is de oorsprong laten horen, is door de taal de realiteit in verbeelding transformeren.  Schrijver zijn is de doden, de dieren en de stenen laten spreken.

Sandro Veronesi in gesprek met Jelle Van Riet

Architectuur en literatuur komen immers in wezen op hetzelfde neer: zij verhalen de relatie tussen mens en ruimte.

(…)

Mijn schrijven situeert zich dus altijd in het spanningsveld tussen de aardverschuiving die een roman op zich teweegbrengt en de stormen die op mijn leven inbeuken.  De enige manier om orde te scheppen in de chaos om kalm te blijven.

Javier Marias in gesprek met Marijke Arijs

Het lijkt wel of je tegenwoordig verplicht bent om korte eenvoudige zinnetjes te gebruiken.  Om iets complex uit te leggen heb je vaak een complexe zin nodig. (…)

Het verhaal, de bespiegelingen, de uitweidingen, het is allemaal even belangrijk.

(…)

Mij gaat het meer om het ritme, om het golvende, de muzikaliteit van het proza.

(…)

Eigenlijk is iedereen die romans leest of naar films kijkt een spion, een gluurder of een voyeur, omdat je ongestraft kunt binnenkijken in andermans privéleven.

Sanu Valiulina in gesprek met Maria Vlaar

Literatuur, goede boeken lezen, is leren nadenken.  Alle goede boeken zijn een vorm van maatschappijkritiek.  Mensen die in de Sovjettijd goede boeken lazen, waren de mensen die wisten wat er speelde, die zich niet lieten manipuleren.

(…)

Ik heb wel een structuur in mijn hoofd anders verzuip je in de oceaan van de materie.  Maar ik creëer personages met wie ik me erg verbonden voel en dan gaat het vanzelf, natuurlijk.  Een boek groeit net als een levend wezen.