Joost Vandecasteele in gesprek met Joost Vandecasteele

We zijn al lang voorbij het debat of schrijvers moeten bloggen of tweeten; de vraag is wat we te zeggen hebben in dit landschap van informatie, entertainment en inhoud.  Nu is het moment gekomen om het internet in te palmen en nooit meer los te laten.

Bart Moeyaert in een lezing

Het potlood schrijft grijs, muisgrijs, waardoor de indruk wordt gewekt dat zijn gebruiker dat ook is, terwijl wij met potlood schrijft juist goed beseft dat hij al veel weet, maar ook veel nog niet.  Hij durft zichzelf te herformuleren, niet één keer, maar voortdurend.  Hij houdt van het zoeken naar de juiste lijn, en ervaart het potlood als een verlengstuk van zijn hand. (…)

De Oostenrijkse schrijver Peter Stamm geeft in ZEHN GEBOTE DES SCHREIBENS, een klein vademecum van schrijvers voor schrijvers, opmerkelijke raad: het is niet je stijl die je moet ontwikkelen, maar wel je persoonlijkheid.  Wat er precies opmerkelijk aan die raad is, wordt u meteen duidelijk als u Peter Stamm zou kennen. Hij is een erg fijn mens. Er zouden wat meer mensen op hem mogen lijken.

Tim Krabbé in gesprek met Maria Vlaar

Ik ben een schrijver. Ik wil gewoon een verhaal vertellen. (…)

Alles kan in een roman, maar niets is op dezelfde manier interessant als in de werkelijkheid.

Geoff Dyer in gesprek met Johan Faes

Veel boeken zijn versies van vroegere boeken.

Haruki Murakami in gesprek met Auke Hulst

Het vraagstuk van namen heeft me lang beziggehouden.  In mijn eerste boeken heben de personages geen namen in de traditionele zin.  De verteller is atlijd een naamloze ik, anderen heten J. of de Rat. Ik voelde me opgelaten bij het idee iemand een naam te moeten geven.  Alsof ik me de rol van God wil aanmeten.  Dat zegt, denk ik, vooral iets over mijn verhouding tot mijn schrijverschap.  Ik was schrijver, maar ik voelde me ongemakkelijk bij dat idee.  Niet dat ik twijfelde over mijn vaardigheid, zeker niet.  Ik twijfelde of ik mezelf wel schrijver kan noemen.

(…)

Ik heb geen enkele bewegwijzering.  Het is reizen znder landkaart.  Het enige wat ik nodig heb, is zelfvertrouwen – het geloof dat ik ooit, op een dag, het verhaal waaraan ik begin ook daadwerkelijk zal kunnen beëindigen. Voordat ik die kracht in mezelf, begin ik niet eens.

(…)

Ik wil zelf veranderen tijdens het schrijven van een boek.  Als de reis niets met me gedaan heeft, dan is de reis zinloos geweest.  Mijn personages doorstaan de storm, maar ikzelf en de lezer ook.  Iedereen moet moet na het verhaal ten goede veranderd zijn,  hoe duister, zwaar en deprimerend het verhaal ook is.  In die zin ben ik een moralist.

Delphine Lecompte in gesprek met Hester van Hasselt

Een gedicht is heel vlug af. Soms schrijf ik echte misbaksels, die gooi ik weg.  Ik begin liever iedere dag opnieuw dan dat ik in een gedicht ga zitten prutsen. (…)

Het is belangrijk om te blijven schrijven, te oefenen, met woorden bezig te zijn.  Ik voel nog altijd dat ik veel kan verbeteren.  Ik verafschuw alles wat lief en sentimenteel is.

(…)

Op grammaticaal vlak ben ik onzeker, ik zoek veel op. Ik ben bang om fouten te maken.  Ik vind het Nederlands een moeilijke taal.  Ik moet op de tippen van mijn tenen staan en als ik er bijna ben, heb ik toch nog het gevoel dat iets me ontsnapt, dat het niet vloeiend genoeg is. 

Mohsin Hamid in gesprek met Kathy Mathys

De vorm van de roman is de architectuur, de structuur die het verhaal het meest tot zijn recht laat komen. In Pakistan is het Soefi-gedicht het belangrijkste literaire genre. Vaak richt de verteller in het gedicht zich tot de geliefde in de tweede persoon.  Dat heeft me geïnspireerd. De jij-vorm past in een roman die vragen stelt over het belang dat we toekennen aan het ‘ik’, met name in de kapitalistische cultuur.

(…)

Op zoek naar een houvast lezen we romans om onszelf  te verbeteren. 

(…)

Een naamloze stad en een naamloos personage betrekt de lezer directer bij het verhaal.  Geef ik een personage een naam, dan blijft de lezer op afstand.  Schrijf ik ‘jouw moeder stierf’ dan ontstaat er een veel intensere relatie met de lezer. Namen zijn als merknamen, ze verhinderen ons om betekenis te leggen in het naamloze. Ik wil de lezer een actieve rol geven.

(…)

Als je een boek korter kunt maken, dan moet je dat doen. Al mijn romans kun je in één leessessie beëindigen.  Dat ze kort zijn, betekent niet dat ze slechts  heel even aanwezig zijn in het leven.