Philippe Claudel in gesprek met Marijke Arijs 

Als schrijver ben ik in de eerste plaats geïnteresseerd in de anderen.  Mijn belangstelling gaat spontaan uit naar de lijdende mensheid, want de gelukkige mensheid heeft mij niet nodig.  Het is iets vanzelfsprekends voor mij om personages op te voeren die getekend zijn door het leven, die getroffen zijn door een sterfgeval, ballingschap, oorlog enzovoort.  Misschien probeer ik op die manier ook mijn eigen angsten te bezweren: ik ben doodsbang om weduwnaar te worden.

(…)

Ik weet van tevoren niet waar ik naartoe wil.  Meestal vertrek ik van een beeld, een gevoel of een enkel woord.  Deze keer had ik het beeld van een oude man voor ogen, die heel alleen op een stoel zat te wachten met een kind in zijn armen.  Meer niet.

(…)

Ik wil romans schrijven vanuit een gedrevenheid, een noodzaak. Schrijven is voor mij van levensbelang. Ik denk dat je die oprechtheid in mijn boeken proeft.  Als het maakwerk is, dan voelt de lezer dat.