Ben er eindelijk klaar voor om mijn verhaal hier neer te tijpen...
Een goeie maand geleden was ik een jaar samen met Brian... Op zondag kreeg ik toen van hem een hele mooie, dure ring... op maandag gingen we naar een pretpark en hij was niet van bij mij weg te slaan... op woensdagochtend gingen we naar de bank om samen een huisje te kopen (kijken hoeveel we kunnen lenen), in de namiddag ging hij bij zijn beste vriend... en toen hij thuiskwam vertelde hij mij dat hij tijd nodig had voor zichzelf, en dat het dus voorbij is tussen ons... Snelle ommezwaai. Die vriend van hem zit er volgens mij voor iets tussen, die was gewoon van Brian bijna alle dagen te zien (aangezien hij ernaast woonde) en "door mij" was dat niet meer zo, misschien jaloezie ofzo... Brian is heel gemakkelijk te manipulen en heel naief en goedgelovig, dus ... Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk. 't Is nu iets meer dan een maand dat het voorbij is tussen ons. Hij wil beste vrienden blijven, zoals voor we samen waren, maar dat gevoel geeft hij me niet. Hij gaat bij heel veel mensen langs en doet vanalles, maar niet met mij, enkel als het hem eens toevallig uitkomt. Als ik hem vraag om eens langs te komen, kan hij niet omdat hij geen geld heeft voor zijn benzine, zegt hij. Hij sms't me constant als hij alleen is of op het werk, maar als hij thuis is en eens langs gaat bij zijn beste vriend (waar hij nu dus weer naast woont), hoor ik hem helemaal niet. Hij is transeksueel, en hij zegt dat hij tijd nodig heeft voor zichzelf en om de wereld te verkennen, maar dat doet hij niet. Hij woont nu bijna twee weken terug in zijn eigen huis, helemaal alleen (hij logeerde eerst bij een vriend) en hij verkent de wereld helemaal niet. Met wereld verkennen denk ik dat hij wil kijken hoe ver hij kan gaan met vreemde vrouwen ondanks dat hij transeksueel is... maar dat doet hij niet.
Ik hou van hem met hart en ziel, en hij beseft het niet. Toen hij vertrok zei hij dat het niet aan onze relatie lag, of aan mij, maar helemaal aan hem. Ik snap het niet. Kan hij zijn problemen niet oplossen terwijl hij bij mij is? Moet hij mij daarvoor dumpen?? We zijn wel samen naar het concert van Bon Jovi geweest, en dat was gezellig, maar moeilijk voor mij. Hij zong soms nummers van Bon Jovi voor mij en het was echt wel een hel om bij sommige nummers in zijn aanwezigheid te zijn. Hij zegt dat hij nog steeds van me houdt, en dat hij me mist, dus ik snap niet waarom hij dan weggegaan is... Tijd voor mezelf is een ruim begrip he... en als ik hem vraag om het uit te leggen, dan kan hij het niet. Ik ben mezelf niet meer... Ik huil constant, sluit me op, vertrouw niemand meer. Ik ben samen met hem in therapie gegaan, omdat ik mijn hart niet wilde openstellen voor hem uit schrik om gekwetst te worden... ondanks dat hij er alles aan deed om mij gelukkig te maken. De Psychologe kende hem al van toen hij nog bij zijn ex was, en ze zei dat hij echt een lieve jongen is en voor 100% te vertrouwen, dus na verschillende sessies ben ik toch begonnen mijn hart te openen voor hem... en kijk nu hoe ik hier zit.
Ook mijn zogezegde beste vriendin blijkt niet te zijn wie ik dacht. Toen Brian net weg was, had ze gezegd tegen mij dat ik mij niet mocht opsluiten en moest buitenkomen. Daarna hoor ik dat ze uitgerekend Brian had gevraagd om in gezelschap een terrasje te doen en 2 weken later hoor ik dat hij -samen met nog wat mensen- bij haar werd uitgenodigd om iets te eten... En dan moest IK buitenkomen?? Waarom vraagt ze dan hem?? Toen hij nog wat gerief wilde komen ophalen, wilde ik graag thuis zijn om te zien wat hij mee nam, en dat vond mijn beste vriendin geen goed idee, omdat ze zei dat het nog te vroeg was om elkaar al te zien. Op een dag had ik met haar afgesproken, zij ging bij me thuis komen, maar ze belde en vroeg of ik bij haar kon gaan. Toen ik bij haar was kreeg ik telefoon van Brian dat hij bij me thuis was op gerief op te halen. Achteraf bleek dat het een plan was, dat zij hem een sms had gestuurd dat ik niet thuis was, zodat hij zijn kledij kon ophalen. Zoals ik al dacht had hij wel meer mee... Smerig van haar toch?? Ik vertrouw haar dus totaal niet meer. Ook nu is ze gebuisd voor mijn test. Ik ben drie dagen thuis, had haar gevraagd om af te spreken en ze zei dat dat wel kon, dat ze nog iets ging laten weten... heb haar niet gehoord daarover...
Vrienden? Tja, mijn overbuurman, dat ook een collega is, die komt af en toe eens langs, misschien 1 keer in de week, voor een uurtje of 2, maar dat is niet echt een vriend waarmee ik eens kan gaan stappen ofzo, hij is eerder iemand waar ik alles aan kan vertellen. En Brian wilde ook mijn vriend zijn, maar ja... En dat is het. Ik voel me eenzaam... Hier thuis doe ik mijn huishouden en eens dat klaar is, zit ik hier, te wachten tot de tijd voorbij gaat, tot ik weer kan gaan werken. Ik heb niets om naar uit te kijken... geen afspraakjes, niets.
Ik probeer Brian uit mijn hoofd te zetten, en moest hij een smeerlap zijn of mij ooit iets misdaan hebben was dat geen probleem. Of als de relatie niet goed ging, dan zou het makkelijker zijn. Maar alles ging goed, het kwam totaal onverwacht, ... en ik kan hem niet vergeten. Everything reminds me of him. Ik zie hem soms op't werk, en dan ben ik wel blij dat ik hem gezien heb, maar langs de andere kant ligt hij dan weer vers in het geheugen. Dan denk ik dat ik misschien beter volledig met hem breek voor een tijdje, maar dat kan ik niet, ik zou hem te veel missen. Vooral zijn smsjes dan, want vaak zie ik hem niet. Wat wil hij nu eigenlijk? Moest hij me dat kunnen zeggen, zou ik het misschien verstaan. Hij zegt dat hij niet meer weet wat hij eigenlijk wil in zijn leven, en of hij mij graag zag als vriendin ipv levenspartner... Ik ben er zeker van dat zijn liefde voor mij heel diep zit, want wat ik ervaren heb het verleden jaar, was pure liefde, zoiets kan je niet spelen. Terwijl ik dit allemaal tijp, is hij aan't werk, en ben ik aan het wachten op een smsje terug... ja, dat zijn mijn dagen... wachten tot ik iets hoor van hem, of hem eens zie. En ik wil dat helemaal niet, maar ik heb geen andere optie, ik heb niets om mijn hoofd op te zetten zodat ik niet steeds aan hem moet denken.
Toen hij van zijn ex weg wilde gaan, zei hij tegen mij dat hij niet durfde, omdat hij dacht dat hij niemand meer zou vinden die hem zou willen. Ik heb hem het tegendeel bewezen door mijn hart en ziel aan hem te geven... ik dacht dat hij voor altijd bij mij zou blijven, omdat het zo goed ging en omdat hij voelde dat hij wel nog enorm geliefd kon zijn door een vrouw... Blijkbaar zat ik ernaast, hij wil nu allicht zien bij hoeveel vrouwen hij een kans maakt als transeksueel... ok, maar begin er dan mee... Ergens denk ik dat de meeste vrouwen zouden afknappen eens ze weten dat hij vrouw is geweest, ... langs de andere kant ben ik zoooo bang dat hij iemand anders ontmoet. Moest hij tijd nemen voor zichzelf en dan terug komen bij mij, dan is dat voor mij goed, hij krijgt zijn tijd... maar ik weet dus van niets. Hij heeft mij gezegd dat als hij niemand beter vindt, dat hij dan misschien terug komt. Hoe grof is dat???!!! En toch vergeef ik hem dat en wacht ik ergens toch wel op hem. Ookal wil ik het niet. Ik wil verder gaan, maar ja, ik ben nu ook niet echt van de magersten, ik ben een mollige meid (geen lelijke, maar voor de mannen is mollig al een afknapper op zich) en met mijn onregelmatige werkuren is het gewoon niet simpel om iemand te leren kennen. Ook het feit dat ik geen vrienden heb om eens mee te stappen, dus ik kom niet buiten, ik ga echt niet op mijn eentje naar een disco gaan ofzo, no way! Dat is pas zielig!
Ik weet met mezelf echt geen raad. Ik weet het allemaal niet meer...
Ik wil het allemaal niet meer. Als het leven alleen bestaat voor mij uit werken en slapen, zonder vrienden, zonder mensen die om mij geven... waarom doe ik het dan nog? De enige reden waarom ik niet met mijn auto tegen een boom rij, of pillen slik met alcohol, is omdat -als het niet lukt- zit ik hier... Mijn auto in friet en ik ok... dat lijkt me niets, moet ik alleen maar opnieuw een lening aangaan voor een auto. En de optie met de alcohol... tja, dan wordt ik opgenomen in het hospitaal, met als resultaat dat mijn werkgever me zal ontslaan omdat ik al te veel afwezig ben geweest dit jaar (heb 3 maanden thuis gezeten met een depressie, toen ik bij de psychologe ging).
Dus ik trappel maar verder, dag per dag, met heel veel verdriet en tranen, een gevoel van eenzaamheid, niemand om mijn liefde aan te geven en niemand om liefde van te krijgen.
God, ik mis hem! Ik zou alles doen om hem te laten inzien dat hij een grote fout heeft gemaakt. Want hij ziet er nu veel ongelukkiger uit dan toen hij nog bij me was. En iedereen vraagt zich af waarmee hij bezig is... daarmee bedoel ik, iedereen die ons beiden kent. Want de enige mensen waarmee hij zich omringt nu, zijn mensen die alleen hem kennen... Waarom? Omdat hij niet wil horen wat voor 'n fout hij gemaakt heeft? Zelfs z'n moeder wil dat hij terug komt bij mij... maar ja, daar gaat hij ook niet meer bij... toch niet zoals vroeger. En hij woont naast zijn beste maat, die hem constant brainwasht en die nu heel blij is dat hij zijn maat terug bij hem heeft. Ik denk trouwens dat zijn maat verliefd is op hem, ... hij is dan ook niet vies van een lul in z'n kont, dus het kan! Toen Brian net alleen woonde, vroeg die maat of hij bij hem mocht gaan wonen, moest het verkeerd gaan tussen hem en zijn vriendin, en de dag erna had hij ruzie met zijn vriendin, dat ze op het punt stonden om uiteen te gaan... toevallig toch??? Gelukkig is Brian slim genoeg om hem niet in huis te nemen, zegt hij... Ben benieuwd als het ooit zo ver is.
Nu ga ik een lekker warme douche nemen, om mijn tranen weg te spoelen, weg in de eeuwigheid, bij de liters tranen die daar al liggen...
When the rain is blowing in your face And the whole world is on your case I could offer you a warm embrace To make you feel my love
When the evening shadows and the stars appear And there is no one there to dry your tears I could hold you for a million years To make you feel my love
I know you haven't made your mind up yet But I would never do you wrong I've known it from the moment that we met No doubt in my mind where you belong
I'd go hungry I'd go black and blue I'd go crawling down the avenue No There's nothing that I wouldn't do To make you feel my love
The storms are raging on the rolling sea And on the highway of regret The winds of change are blowing wild and free You ain't seen nothing like me yet
I could make you happy Make your dreams come true Nothing that I wouldn't do Go to the ends of the earth for you To make you feel my love
Reacties op bericht (1)
25-08-2011
hai hai
Heel heel veel sterkte mer zoveel verdriet
ik kan nu gaan zeggen dat de tijd alle wonden heelt
maar als je zo gewond bent valt dat niet mee.
spreek uit ervaring
er is altijd nog je ene kleine fan
groetjes, liefs albertje
25-08-2011 om 10:24
geschreven door Albertje Bressers
