Elke dag krijg ik meer en meer schrik dat ze van me zal weggaan. Ze tilt aan alles zo zwaar. Alles wat ik zeg, zoekt ze iets achter. Ze kan niet gewoon een open relatie hebben, waarin alles word uitgepraat. Als er iets is, kropt ze het op, en ik moet het eruit sleuren, om erover te kunnen praten. Ik durf niets meer te doen, zonder aan haar te vragen, omdat ik bang ben, als ik iets verkeerd doe, zal ze weggaan. Ik heb schrik dat haar geduld met mij op raakt. Maar het probleem is, ik doe niets verkeerd. Ze neemt gewoon alles wat ik doe verkeerd op. Toen ik enkele dagen terug met een vriendin over Ashley sprak, kwam Ashley vroeger thuis dan verwacht. Ze hoorde wat ik vertelde aan die vriendin: dat Ashley heel vaak bij haar moeder is, en dat ze meestal enkel haar eigen ding wil doen, zonder het met mij te bespreken, dat ik soms bang ben, dat ze gewoon bij mij blijft omdat het makkelijker is voor haar, want ze kan de kosten delen, en ze wordt elke dag van en naar haar werk gebracht door mij. Dit hoorde ze dus, maar wat ze niet hoorde, is alles wat ervoor kwam: dat ik haar heel graag zie, enorm van haar hou, en dat ze het allemaal waard is. Dat ik mijn leven met haar wil delen, dat ik ook fouten maak, dat ik alles wat ik voor haar doe, met plezier doe. Anyway, ze was kwaad op mij, omdat ik raad vroeg aan een vriendin, die ons beiden al heel lang kent. (wat ze niet weet, dat ik om raad vroeg, ze dacht dat ik kwaad aan het spreken was over haar). Nu heeft ze mij verteld dat ze enkele weken geleden niet naar één of andere meeting moest van haar werk, maar dat ze een vreemde, die alleen haar kent, van haar 12 keer te ontmoeten voor het werk, heeft verteld wat er gaande is tussen ons. Een vreemde, enkel haar versie. Een vreemde die mij niet kent. Een vreemde, nam ze in vertrouwen. Dat doet ze nog liever, dan er mij mee te confronteren, en erover te praten. En ik mag niet gekwetst zijn? Omdat ze loog waarover ze was? Omdat ze over onze problemen sprak met een vreemde? Ze vertelde mij dat die man haar zei, dat ik waarschijnlijk, uit haar beschrijven te begrijpen, een heel onzeker meisje ben. Verder niets. Ik geloof haar niet. Er moet meer verteld zijn geweest. Het kan gewoon niet zijn, dat die vreemde haar na heel haar verhaal gewoon zei dat haar vriendin een onzeker meisje is. Het kan niet. Het moet meer geweest zijn. Maar dat verzwijgt ze. Om welke reden? Dat ze het mij niet durft zeggen? Omdat het negatief is? Heeft hij haar omgepraat? Om bij me weg te gaan? Heeft hij haar 'raad' gegeven? Om zachtjes aan afstand van mij te nemen? Want zo voelt het bij mij wel. Deze ochtend moest ze niet rechtstreeks naar haar werk, dus is ze met het openbaar vervoer gegaan. Ik lag nog in bed, en ik verwachtte op zijn minst een kusje. Gewoon.... afscheid nemen. Ik doe het altijd bij haar, zij doet het altijd bij mij. Maar er kwam geen kus. Toen dacht ik, 'er zal wel een briefje liggen'. Maar neen, geen briefje, niets. Toen ik haar smste, om te vragen waarom ik geen briefje of kus kreeg deze ochtend, zei ze dat ze het uur uit het oog had verloren, en snel moest vertrekken. Is dat echt zo? Of is ze afstand aan het nemen? Ze knuffelt me niet meer, ze kust me niet meer, als we in bed liggen, legt ze haar hand niet meer in de mijne. Wat is er aan de hand? Zie ik iets over het hoofd? Ze zegt dat ze van me houdt. Maar hoe moet ik haar geloven? Ze verzwijgt dingen tegen mij, ze liegt tegen mij, en ze doet het tegenovergestelde van tonen dat ze van me houdt. Enkel als ze iets gedaan moet krijgen van mij, is ze weer lief. Is het toeval? Ik zou het zo graag allemaal weten, eens een eerlijk gesprek met haar. Maar ze houdt koppig haar mond, bij elk gesprek dat ik met haar wil hebben over ons. Is er nog een 'ons'? Ik heb pijn in mijn hart. Ik ga kapot van twijfels. En ondertussen blijf ik haar tonen hoeveel ik van haar hou. Ondertussen doe ik zoveel mogelijk huishouden, en doe ik zo weinig mogelijk andere dingen, zodat ik zeker niets verkeerd kan doen. Want dan geef ik haar nog een reden, om bij een vreemde man raad te vragen... over hoe ze weg kan gaan bij mij? Ik hoop dat dit snel opgelost raakt, want ik ga er kapot aan. Het is al enkele dagen, dat er een gevoel aan me vreet, iets wat ik niet kon omschrijven. En daarnet, ineens, wist ik het. Ze vertelde me via msn, dat ze naar haar moeder gaat na haar werk, om wat taartjes te brengen. En ze zei: ik ga dan vertrekken. Ik vroeg wanneer ze ging thuis zijn, en excuseerde me meteen voor mijn bemoeienissen. Zo ver gaat het al. Ik durf haar niet te vragen wanneer ze zal thuis zijn, of waar ze is, of wat dan ook, omdat ik niet wil dat ze denkt dat ik haar controleer. Dus ik bood mijn excuses aan, en vroeg haar enkel om me een smsje te zenden als ze bij haar moeder vertrok, of als ik haar moet ophalen. Ze antwoorde niets meer, en zei: ik ga nu vertrekken. Met twee x-jes erbij. Enkele weken geleden, vond ze het nog moeilijk om afscheid te nemen via msn. Ze zond me verscheidene hartjes, beertjes en schreef enkele keren 'love you' voor ze uiteindelijk online ging. En dit is wat ik vandaag kreeg: xx
