Hier ben ik weer... thuis, door dat arbeidsongevalletje. Ik hoorde van mijn twee lieve collega's dat ik er deze week en volgende week helemaal alleen voor sta op het werk, en ik dacht: NO WAY. Dus ik kreeg ineens een enorme pijnscheut in mijn pols en ben weer thuis sinds gisteren. Ik heb een doktersbriefje tot en met volgende week vrijdag, dus laat ze nog maar even zwoegen, die twee rotzakken. Kerst is goed meegevallen, het was bij mijn moeder te doen, en het was super, het eten was lekker, het was gezellig. En de cadeau's, die waren ook leuk. Ik heb een eitje gekregen dat werkt op afstandbediening, zodat Ashley me lekker kan pesten. (ik hoop dat je weet wat ik bedoel, want ik weet echt niet hoe ik het anders moet gaan uitleggen. Ashley heeft een broekje gekregen met een penis aan, zodat we lekkere nachten kunnen beleven ook. We hebben het al uitgetest, en tis heel leuk! Nieuwjaar daarentegen zal tegenvallen. Normaal gezien gingen we op nieuwjaar bij haar moeder gaan, maar we gaan nu naar haar stiefvader zijn familie. Ik ben iemand die niet graag in grote familietoestanden vertoeft, maar dit slaat alles: die stiefvader zelf (een onaardige man die denkt dat hij grappig is door mensen te kwetsen), haar moeder(hoogzwanger), zijn moeder (schijnt een vriendelijk vrouwtje te zijn), zijn vader (waar hij die grillen van geërft heeft, en naar het schijnt nog erger is), zijn broer (een dikke nek, die denkt dat hij alles is en kan en mag) met zijn vrouw en kinderen (die ik liever ook uit mijn buurt hou), nog een broer, met ook een vrouw en kinderen, 2 grote honden en natuurlijk ook de broer en zussen van Ashley. Even had ik hoop... Ashley haar moeder had gevraagd of ze vroeger mocht bevallen, en dan zouden we op nieuwjaar lekker bij de chinees gaan eten met mijn moeder, en 's morgens een champagne-ontbijt nuttigen, maar ja, dit is allemaal in de boter gevallen, omdat dat kind niet vroeger mag komen voor de longen die nog niet ontwikkeld zijn ofzo. Ashley vroeg me of ik wel mee wilde gaan... eigenlijk niet echt, maar ik kan moeilijk mijn vriendin alleen achterlaten op nieuwjaar he... Ik kijk er niet naar uit. Dat het maar snel voorbij is.
Mijn vader heeft ons uitgenodigd om morgen wafels te gaan eten bij hem thuis, wat me wel deugd doet, ik ben nog steeds welkom, ondanks dat ie weet dat ik met een vrouw ben. Ik moet wel nog een pakje zien te vinden voor hem, want op het begin van januari, is hij jarig. Ik vind wel iets.
Tussen Ashley en mij gaat het wel goed. We zijn nog steeds gelukkig, maar dat komt vooral ook door het feit dat we allebei kunnen geven en nemen. Enkel jammer dat ik moet geven op nieuwjaar. Ze weet maar al te goed dat ik dit niet wil, soms is het alsof ze mij op proef stelt. Deze ochtend is ze om 6u opgestaan om met haar moeder naar het hospitaal te gaan om te gaan vragen of dat kind vroeger mocht komen. Er lag een briefje op de tafel:
Goeiemorgen Schattie,
Leg maar wat vlees uit om te eten, voor mij is het om het even. Ik zal je straks dan nog iets laten weten wanneer ik naar huis kom. Maar wacht deze middag niet op mij om te eten, ik vind wel iets. Nu ga ik je laten, want ik moet er dan vandoor zodat ik mijn bus niet mis. x x x x x xx x x x x x x x x Tot straks xx x x x x x x x xx x x x x
Wat moet ik daar nu weer van denken? Toen zij moest werken, en ik thuis was, stond ik alle dagen om 7u mee op met haar om haar naar haar werk te brengen. Maar als ik haar 's morgens om 10u wakker maak om samen om wat brood te gaan ofzo, is ze meestal kwaad. Maar nu zijn we beiden thuis, kunnen beiden blijven liggen, nu staat ze om 6u op om naar het hospitaal te gaan. Om 6u! En ze zal nog ferm niet terug zijn tegen de middag, hoelang schikt ze daar in dat hospitaal te blijven?? Kijk, ik ben heel blij dat ik met haar samenwoon en dat we zo gelukkig zijn, maar het wordt echt eens tijd dat ze haar eigen leven leidt, met mij, ipv met haar moeder. Waarom lost ze haar moeder niet gewoon? Ik zeg niet dat ze er geen contact meer mee mag hebben, zeker niet, maar 5 telefoons op een dag? Om 6u vrijwillig opstaan om mee te gaan naar het hospitaal? Zo zijn er nog zaken... Ik snap het niet. Ze moet toch met mij leven, niet met haar moeder. Anyway, ik kan er toch niets aan doen. Ik laat haar maar begaan (geven noemen ze dat).
Eergisteren kwam ik van het werk thuis, en ze had gekookt voor ons, er stonden kaarsjes op de tafel, en het eten was nog lekker ook. Dat was echt heel lief, daar heeft ze me echt een plezier mee gedaan. Ik hou gewoon mijn hart vast voor nieuwjaar, dat wordt een ramp. Hopelijk zijn we daar snel buiten.
